(2003) 1 ΑΑΔ 540
[*540]21 Απριλίου, 2003
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΝΙΚΗΤΑΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
VINCENT DAVID CONWAY,
Εφεσείων-Ενάγων,
v.
ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΗΛΙΑ,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 11265)
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Οδηγός μοτοσικλέτας μεγάλου κυβισμού συγκρούστηκε με το δεξιό πίσω άκρο προπορευόμενου αυτοκινήτου (ταξί), άλλαξε πορεία και εισήλθε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας όπου συγκρούστηκε βίαια με επερχόμενο αυτοκίνητο με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του ― Απεριόριστη ορατότητα ― Πενιχρός φωτισμός ― Απόδοση αποκλειστικής ευθύνης στον οδηγό της μοτοσικλέτας ― Επικυρώθηκε κατ’ έφεση.
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Πραγματική μαρτυρία ― Παρέχει βάση για την κρίση τόσο της αξιοπιστίας, όσο και της ακρίβειας της μαρτυρίας για τις συνθήκες του δυστυχήματος.
Απόδειξη ― Εμπειρογνώμονες ― Αξία μαρτυρίας εμπειρογνωμόνων.
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Ευρήματα πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την απόδοση ευθύνης σε τροχαίο ατύχημα ― Αποτελούσαν απόρροια ενδελεχούς θεώρησης και αξιολόγησης της μαρτυρίας και δεν τεκμηριώθηκε λόγος επέμβασης του Εφετείου προς ανατροπή τους.
Ο εφεσείων-ενάγων οδηγούσε μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού 450 cc κατά μήκος της οδού Προμαχών Ελευθερίας στη Λεμεσό. Προπορευόταν με μικρή ταχύτητα ταξί που οδηγούσε ο εφεσίβλητος-εναγόμενος στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Κατά τον χρόνο του δυστυχήματος ο δρόμος είχε δύο λωρίδες κυκλοφορίας πλάτους τριών μέτρων η κάθε μια, χωρισμένες με διακεκομμένη άσπρη γραμμή. Ήταν νύκτα όταν έγινε το δυστύχημα και η ορατότητα στη σκηνή του δυστυχήματος ήταν απεριόριστη αλλά πενιχρός ο φωτισμός. Ο εφεσείων [*541]συγκρούστηκε με το δεξιό πίσω άκρο του προπορευόμενου ταξί, άλλαξε πορεία και εισήλθε με μεγάλη ταχύτητα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, όπου συγκρούστηκε βίαια με το επερχόμενο αυτοκίνητο ΑΑΝ426 με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του εφεσείοντα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχτηκε τη μαρτυρία και την αναπαράσταση των συνθηκών του δυστυχήματος στην οποία προέβη ο εμπειρογνώμονας του εφεσίβλητου και απάλλαξε τον εναγόμενο από κάθε ευθύνη για το δυστύχημα.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση προβάλλοντας ως λόγους έφεσης ότι η ετυμηγορία του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι αυθαίρετη και ότι η κατάληξη του Δικαστηρίου είναι αντίθετη προς τα ευρήματα του.
Αποφασίστηκε ότι:
Τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αποτελούν απόρροια ενδελεχούς θεώρησης και αξιολόγησης της μαρτυρίας και δεν διαπιστώθηκε βάσιμος λόγος που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την επέμβαση του Εφετείου στην πρωτόδικη απόφαση.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Ιωαννίδου ν. Γιαννή (1990) 1 Α.Α.Δ. 213,
Κυριάκου ν. Δημητρίου (1997) 1 Α.Α.Δ. 1362,
Σπύρου ν. Χ"Χαραλάμπους (1989) 1(Ε) Α.Α.Δ. 298,
Νικολαΐδου ν. Οικονομίδη (1963) 2 Α.Α.Δ. 78,
Βακανάς ν. Θωμά (1982) 1 Α.Α.Δ. 530,
Φοινικαρίδης ν. Γεωργίου (1991) 1 Α.Α.Δ. 475.
Έφεση.
Έφεση απο τον ενάγοντα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 5/12/01 (Αρ. Αγωγής 5311/97) με την οποία απάλλαξε τον εναγόμενο από κάθε ευθύνη για τα αίτια του τροχαίου δυστυχήματος στον παραλιακό δρόμο Λε[*542]μεσού με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του ενάγοντα.
Ζ. Λεμής, για τον Εφεσείοντα.
Γ. Μιχαηλίδης με Α. Μιχαηλίδη και Αλ. Αργυρού, (ασκούμενο δικηγόρο), για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ. Μ. Πικής, Π..
ΠΙΚΗΣ, Π.: Ο εφεσείων ενεπλάκη σε τροχαίο δυστύχημα στον παραλιακό δρόμο Λεμεσού (πριν τη διαπλάτυνσή του) με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του και τα πολλά κατάλοιπα που του άφησε, μεταξύ των οποίων και ο περιορισμός της δυνατότητάς του για εργασία. Κατά το χρόνο του δυστυχήματος ο δρόμος είχε δύο λωρίδες κυκλοφορίας πλάτους τριών μέτρων η κάθε μια, χωρισμένες με διακεκομμένη άσπρη γραμμή. Ένθεν και ένθεν του δρόμου υπήρχαν χωμάτινα κράσπεδα (παγκέττα) πλάτους ενός μέτρου και σαράντα εκατοστών στην αριστερή πλευρά και τεσσάρων μέτρων και εξήντα εκατοστών, στη δεξιά πλευρά κατά μήκος της πορείας του εφεσείοντος, (ανατολικά προς δυτικά).
Η ορατότητα στη σκηνή του δυστυχήματος ήταν απεριόριστη, αλλά πενιχρός ο φωτισμός. Ήταν νύχτα όταν έγινε το δυστύχημα. Δεν υπήρχε όμως πρόβλημα στη θέαση και παρακολούθηση της πορείας του ταξί που προπορευόταν του εφεσείοντος. Ο εφεσείων οδηγούσε μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού 450cc κατά μήκος της οδού Προμαχών Ελευθερίας. Προπορευόταν με μικρή ταχύτητα το ταξί, TPW019.
Ο εφεσείων συγκρούστηκε με το προπορευόμενο αυτοκίνητο, άλλαξε πορεία και εισήλθε με μεγάλη ταχύτητα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, όπου συγκρούστηκε βίαια με το επερχόμενο αυτοκίνητο ΑΑΝ426, οδηγούμενο από το μάρτυρα Πογιατζή. Η σκηνή του δυστυχήματος εξετάστηκε και ανιχνεύθηκε από το Λοχία Αλεξίου ο οποίος ετοίμασε σχεδιάγραμμα (πρόχειρο κατ’ αρχή και συμμετρικό στη συνέχεια), στο οποίο σκιαγραφείται η σκηνή και σημειώνονται τα ευρήματά του.
Ο κ. Αλεξίου κλήθηκε από τον εφεσείοντα και κατέθεσε τα σχέδια που ετοίμασε και εξήγησε τα σημεία που απεικονίζονται σ’ αυτά, όπως και τη ζημία που προκλήθηκε στα εμπλακέντα στο δυστύ[*543]χημα οχήματα.
Η σύγκρουση της μοτοσικλέτας με το προπορευόμενο αυτοκίνητο επεσυνέβη σε σημείο του δρόμου, ένα μέτρο και πενήντα εκατοστά από την άκρη της ασφάλτου γεγονός που υποδηλώνει αφενός ότι το προπορευόμενο ταξί (πλάτους 1΄ 60΄΄), οδηγείτο εν μέρει στο χωμάτινο κράσπεδο του δρόμου και αφετέρου ότι υπήρχε χώρος για το μοτοσικλετιστή να προσπεράσει το προπορευόμενο όχημα χωρίς εμφανή δυσχέρεια. Το πλάτος της μοτοσικλέτας ήταν μόνο 0.80 μ.
Ο εφεσείων περιόρισε την απαίτηση του εναντίον του οδηγού του ταξί θεωρώντας, ότι ήταν αδύνατο να αποδοθεί οποιαδήποτε ευθύνη στον οδηγό του δεύτερου αυτοκινήτου με τον οποίο συγκρούστηκε, στην πορεία του οποίου παρενεβλήθηκε αιφνιδιαστικά και με μεγάλη ταχύτητα, όπως κατέθεσε ο κ. Πογιατζής. Η απόσταση μεταξύ των δύο οχημάτων, όταν ο μοτοσικλετιστής εισήλθε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, ήταν πολύ μικρή γεγονός που σε συνδυασμό με τη μεγάλη ταχύτητα του εφεσείοντος δεν άφηνε περιθώρια στον οδηγό του αυτοκινήτου ΜΕ069 να προβεί σε οποιοδήποτε ελιγμό για την αποφυγή της σύγκρουσης. Θέση του εφεσείοντος, όπως διατυπώθηκε στην απαίτηση ήταν ότι γενεσιουργός αιτία της δεύτερης σύγκρουσης, η οποία του προκάλεσε και τις κακώσεις που υπέστη ήταν η αμέλεια του οδηγού του ταξί ο οποίος του ανέκοψε την πορεία του ενώ προσπαθούσε να τον προσπεράσει.
Η εκδοχή του εφεσείοντος για τις συνθήκες του δυστυχήματος, όπως διατυπώθηκε στη μαρτυρία, συνοψίζεται ως εξής: Το προπορευόμενο ταξί οδηγείτο πολύ κοντά στην αριστερή πλευρά του δρόμου και με πολύ χαμηλή ταχύτητα. Επεδίωξε (ο εφεσείων) να το προσπεράσει έχοντας την ευχέρεια να το πράξει ενόψει του χώρου που του παρεχόταν, δεξιά του ταξί. Ενώ επιχειρούσε να προσπεράσει το προπορευόμενο όχημα το ταξί έστριψε δεξιά, ανέκοψε την πορεία του και προκάλεσε τη σύγκρουση της μοτοσικλέτας που οδηγούσε με αυτό, που είχε ως αποτέλεσμα να τον εκτρέψει από την πορεία του, σπρώχνοντας το όχημα που οδηγούσε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας με τα προρρηθέντα επακόλουθα. Αντίθετα προς τη μαρτυρία του εφεσείοντος δεν υπήρχε κανένα σημείο σύγκρουσης και καμιά ζημιά στη δεξιά πλευρά του ταξί ενδεικτική της σύγκρουσης της μοτοσικλέτας με εκείνο το μέρος του αυτοκινήτου. Ζημία στο ταξί εντοπίστηκε μόνο στο δεξιό πίσω άκρο του, στο δεξιό φωτεινό σηματοδότη (τραφικέητορ), και πάνω στο δεξιό προφυλακτήρα στη δεξιά γωνιά του αυτοκινήτου. Ο οδηγός του αυτοκινήτου ΑΑΝ426, κ. Πογιατζής, κατέθεσε ότι αντιλήφθηκε τη μο[*544]τοσικλέτα να κτυπά στο προπορευόμενο αυτοκίνητο, να αλλάσσει πορεία και να κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Στη συνέχεια η μοτοσικλέτα προσέκρουσε στο αυτοκίνητο του, καρφώθηκε όπως είπε κάτω από το μπροστινό μέρος του, με αποτέλεσμα την εκτίναξη του εφεσείοντος στον ανεμοθώρακα και ακολούθως στην οροφή του αυτοκινήτου του, πριν την πτώση του στην άσφαλτο.
Το άλλο σημείο πραγματικής μαρτυρίας το οποίο ενέχει σημασία είναι η τελική θέση του ταξί, μετά τη σύγκρουση, η οποία σημειώνεται στο σχεδιάγραμμα σε απόσταση δεκατεσσάρων μέτρων από το σημείο της σύγκρουσης, ακινητοποιημένο στην αριστερή πλευρά του δρόμου, κατά 0.50 εκ. στο κράσπεδο. Εκτός από το σχεδιάγραμμα λήφθηκαν φωτογραφίες των οχημάτων δεικνύουσες τη ζημία των οχημάτων. Τα στοιχεία πραγματικής μαρτυρίας που ανευρέθηκαν στη σκηνή, αποτέλεσαν τη βάση για την αναπαράσταση των συνθηκών του δυστυχήματος από δύο εμπειρογνώμονες, τον κ. Θράσο Ο΄Μαχόνυ και τον κ. Γεώργιο Τζιρκαλλή οι οποίοι κλήθηκαν αντίστοιχα από τον ενάγοντα και τον εναγόμενο και κατέθεσαν ως μάρτυρες. Ο ίδιος ο εναγόμενος δεν κατέθεσε.
Ο κ. Ο΄Μαχόνυ, διατύπωσε τη θέση ότι η ζημία στο ταξί υποδηλώνει ότι το ταξί κατά το χρόνο της σύγκρουσης του με τη μοτοσικλέτα είχε κλήση προς τα δεξιά γεγονός που καθόρισε και την εκτροπή της πορείας του εφεσείοντος στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Κατά τη γνώμη του, η τελική θέση του ταξί στην αριστερή πλευρά κοντά στο σημείο της σύγκρουσης, δεν αντιφάσκει προς τη θέση αυτή. Αντίθετη ήταν η άποψη του κ. Τζιρκαλλή, ο οποίος κατέθεσε ότι εάν το ταξί είχε κλήση προς τα δεξιά δεν θα ήταν δυνατή η αντιστροφή της πορείας του και η κατάληξή του σε τόσο σύντομη απόσταση στην τελική του θέση.
Ο κ. Τζιρκαλλής κατέθεσε ότι εάν η εκδοχή του εφεσείοντος ήταν ορθή και η σύγκρουση επεσυνέβαινε στη δεξιά πλευρά του ταξί, τότε έπρεπε να υπήρχαν σημεία της σύγκρουσης στο γυαλί του δεξιού πισινού παραθύρου του. Πέραν τούτου το ίδιο το ταξί θα εκινείτο προς την αντίθετη κατεύθυνση, πράγμα το οποίο αποκλείεται από την τελική θέση του ταξί. Αυτή τούτη η τελική θέση του αυτοκινήτου εξήγησε, σε συνδυασμό με τη μικρή απόσταση που τη χώριζε από το σημείο σύγκρουσης και το μακρύ του αμάξωμα, αποκλείει την πιθανότητα το ταξί να πήρε άλλη θέση στο δρόμο από εκείνη που κατείχε κατά το χρόνο της σύγκρουσης. Σύμφωνα με τον κ. Τζιρκαλλή το ταξί συνέχισε για πολύ μικρή απόσταση την πορεία που ακολουθούσε προηγουμένως, πριν σταματήσει στην τελική [*545]του θέση.
Αντίθετα προς τον κ. Ο΄Μαχόνη, ο κ. Τζιρκαλλής κατέθεσε, ότι η ζημία στο δεξιό πίσω άκρο του αυτοκινήτου υποδηλώνει κάθετη πρόσκρουση της μοτοσικλέτας με το πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Είναι η θέση του ότι εάν η μοτοσικλέτα προσέκρουε στη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου, ως κατέθεσε ο εφεσείων, το τιμόνι της μοτοσικλέτας θα έστριβε προς τα αριστερά και η μοτοσικλέτα θα ακολουθούσε αντίστροφη πορεία από εκείνη που ακολούθησε προς το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας.
Η θέση της υπεράσπισης για τις συνθήκες του ατυχήματος, όπως διαπίστωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, ενισχύεται και από τη μαρτυρία του κ. Πογιατζή, μάρτυρα του εφεσίβλητου ο οποίος κατέθεσε ότι είδε τη μοτοσικλέτα να κτυπά στο προπορευόμενο αυτοκίνητο και ακολούθως να εκτρέπεται προς το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας.
Το μόνο θέμα το οποίο αποτέλεσε το αντικείμενο της ακροαματικής διαδικασίας, ήταν εκείνο της ευθύνης για τη ζημία που υπέστη ο εφεσείων. Η ζημία που υπέστη συμφωνήθηκε μαζί και η αποζημίωση στην οποία θα εδικαιούτο σε περίπτωση επιτυχίας της αγωγής.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχτηκε τη μαρτυρία και την αναπαράσταση των συνθηκών του δυστυχήματος στην οποία προέβη ο κ. Τζιρκαλλής, και απάλλαξε τον εναγόμενο από κάθε ευθύνη για το δυστύχημα.
Ο εφεσείων προσέβαλε την ετυμηγορία του Δικαστηρίου προβάλλοντας δύο λόγους έφεσης, οι οποίοι κατά την εισήγησή του αποκαλύπτουν το εσφαλμένο της ετυμηγορίας του Δικαστηρίου ως προς τα αίτια και την ευθύνη για το δυστύχημα.
Ο πρώτος λόγος έφεσης στοιχειοθετείται και αιτιολογείται ως ακολούθως:
«Το Δικαστήριο λανθασμένα και/ή αυθαίρετα απέρριψε την αγωγή του ενάγοντα και καταδίκασε τον ενάγοντα εις καταβολή εξόδων.
Αιτιολογία
(α) Τα ευρήματα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι αντίθετα [*546]και/ή δεν συνάδουν με την κατάληξη του Δικαστηρίου.
(β) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο παρασύρθηκε κατά την αξιολόγηση της ενώπιον του προσαχθείσας μαρτυρίας.
(γ) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο κατά την απόφαση της νομικής πτυχής της ευθύνης για το ατύχημα παρασύρθηκε και/ή εφάρμοσε λανθασμένα τις νομικές αυθεντίες τες οποίες οι συνήγοροι παρέθεσαν στο Δικαστήριον.»
Η εισήγηση ότι η ετυμηγορία του Δικαστηρίου είναι αυθαίρετη στερείται παντός ερείσματος. Το δικάσαν Δικαστήριο εξέτασε και ανέλυσε την ενώπιόν του μαρτυρία με σπουδή επικεντρώνοντας την προσοχή του στα καίρια σημεία της. Τα ευρήματά του αποτελούν απόρροια ενδελεχούς θεώρησης και αξιολόγησης της μαρτυρίας. Προσέδωσε (το Δικαστήριο), ως ήταν αναμενόμενο, τη δέουσα βαρύτητα στα στοιχεία της πραγματικής μαρτυρίας που αποτελούν, ως διαγράφει η νομολογία, αντικειμενικό οδηγό για τη διαπίστωση της ροής των γεγονότων, πραγματικότητα η οποία όχι σπάνια διαφεύγει της προσοχής των εμπλεκομένων στο δυστύχημα.
Η μαρτυρία και των δύο πραγματογνωμόνων είχε ως υπόβαθρο τα στοιχεία πραγματικής μαρτυρίας, που εντοπίστηκαν στη σκηνή του δυστυχήματος και απεικονίστηκαν στο σχέδιο που ετοίμασε ο αστυνομικός ανακριτής, τη ζημία των αυτοκινήτων και τις φωτογραφίες. Τα ευρήματα του ανακριτή τα οποία εκτίθενται στα σχεδιαγράμματα που κατέθεσε, θεωρήθηκαν ως δεδομένα και από τους δύο ειδήμονες. Το τονίζουμε αυτό γιατί στην προφορική του αγόρευση ο δικηγόρος του εφεσείοντος αμφισβήτησε το εύρημα του ανακριτή ως προς την τελική θέση του ταξί, πιθανολογώντας ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο το ταξί να είχε σταματήσει σε άλλο σημείο του δρόμου και να οπισθοχώρησε θέτοντας το όχημα εκεί όπου είχε εντοπισθεί. Πρέπει να υποδείξουμε ότι με την έφεση δεν αμφισβητούνται τα ευρήματα του ανακριτή ή η ακρίβεια του περιεχομένου των σχεδιαγραμμάτων, διαπίστωση που θέτει εκτός του πλαισίου της έφεσης το προβληθέν ζήτημα. Η άλλη υπόδειξη μας έχει να κάμει με το γεγονός ότι, ο ανακριτής κατέθεσε για τον εφεσείοντα και η δοθείσα από αυτόν μαρτυρία αποτέλεσε τον άξονα της υπόθεσης του. Τα ευρήματά του αποτέλεσαν κοινό έδαφος για τη στήριξη της υπόθεσης εκατέρου των διαδίκων.
Ο ισχυρισμός ότι η κατάληξη του Δικαστηρίου είναι αντίθετη προς τα ευρήματά του είναι ανυπόστατος. Η κρίση του Δικαστηρίου είναι συνυφασμένη με το εύρημα, ότι η μοτοσικλέτα προσέ[*547]κρουσε στο πίσω δεξιό άκρο του ταξί, αποκλειομένου του ενδεχόμενου η σύγκρουση μεταξύ των οχημάτων να έγινε όταν η μοτοσικλέτα βρισκόταν στη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου.
Η θέση η οποία προβάλλεται στην αιτιολόγηση του λόγου έφεσης 1, κάτω από το στοιχείο (γ) ότι το Δικαστήριο είτε παρερμήνευσε είτε εφάρμοσε λανθασμένα τις νομικές αυθεντίες στις οποίες έγινε αναφορά παρέμεινε ατεκμηρίωτη. Η παραπομπή από το πρωτόδικο Δικαστήριο στις αποφάσεις Ιωαννίδου ν. Γιαννή (1990)1 Α.Α.Α. 213 και Κυριάκου ν. Δημητρίου (1997) 1 Α.Α.Δ. 1362, για τη σημασία της πραγματικής μαρτυρίας τείνει να καταδείξει, ότι αυτή εκτιμήθηκε στο σωστό πλαίσιο. Εξίσου καθοδηγητική ήταν και η παραπομπή στην απόφαση Σπύρου ν. Χ”Χαραλάμπους (1989)1(Ε) Α.Α.Δ. 298, σε σχέση με τη μαρτυρία εμπειρογνωμόνων, η οποία όντως διαγράφει το πλαίσιο και τις παραμέτρους αξιολόγησης τέτοιας μαρτυρίας. Ορθή υπήρξε επίσης, η άντληση καθοδήγησης του πρωτόδικου Δικαστηρίου από τις τρεις αποφάσεις, αναφορικά με το αστικό αδίκημα της αμέλειας και της απόδειξής του. (Βλ. Νικολαϊδου ν. Οικονομίδης (1963) 2 Α.Α.Δ. 78· Βακανάς ν. Θωμά (1982)1 Α.Α.Δ. 530· Φοινικαρίδης ν. Γεωργίου (1991) 1 Α.Α.Δ. 475.)
Ο δεύτερος λόγος έφεσης, ο οποίος εισάγεται με τα επιρρήματα «περαιτέρω και/ή διαζευκτικά ...» αποτελεί κατ’ ουσία επανάληψη του πρώτου λόγου έφεσης, γεγονός που βεβαιώνεται από το περιεχόμενο και τη στοιχειοθέτησή του.
«Περαιτέρω και/ή διαζευτικά τα ευρήματα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου και η αξιολόγηση της μαρτυρίας ήταν νομικά εσφαλμένη και/ή αντιστρατεύονταν την κοινή λογική και/ή βασίστηκε σε εικασίες και/ή λανθασμένη συλλογιστική.
Αιτιολογία.
(α) Τα ευρήματα του δικαστηρίου αντιστρατεύονται την κοινή λογική και/ή δεν συνάδουν με την ολότητα της προσαχθείσας μαρτυρίας. Το Σεβαστό Πρωτόδικο Δικαστήριο παρέλειψε, περαιτέρω, να λάβη υπόψη του και/ή να εφαρμόσει τα νομολογιακά καθιερωμένα κριτήρια που αφορούν το θέμα της αξιολόγησης της μαρτυρίας.
(β) Τα ευρήματα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου είτε στηρίχθηκαν σε γεγονότα που δεν απεδείχθησαν (δηλαδή σε εικασίες) είτε σε μαρτυρία εμπειρογνώμονα που έλαβε ως δεδομένη [*548]μαρτυρία τρίτων και/ή γεγονότα τα οποία δεν απεδείχθησαν ενώπιον του Δικαστηρίου.»
Δεν διαπιστώνουμε βάσιμο λόγο που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την επέμβασή μας στην πρωτόδικη απόφαση.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.