(2002) 2 ΑΑΔ 378
[*378]24 Ιουλίου, 2002
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΑΡΓΥΡΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7175)
Αμελής οδήγηση ― Τι είναι αμέλεια ― Προς ποίον οφείλεται το καθήκον φροντίδας ― Η υποχρέωση εκπλήρωσης του καθήκοντος εκδήλωσης φροντίδας εξετάζεται μέσα στα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης ― Πεζός, ενώ διασταύρωνε δρόμο από την αριστερή προς τη δεξιά πλευρά σε σχέση με την πορεία του οχήματος του εφεσείοντος, κτυπήθηκε από το όχημα του εφεσείοντος και υπέκυψε στα τραύματά του ― Εύρημα ότι ο εφεσείων είδε τον πεζό να εισέρχεται στο δρόμο και ακολούθως να κάνει 2-3 βήματα περιπλέον ― Εφεσείων έπρεπε να αντιληφθεί ότι η πρόθεση του πεζού να διασταυρώσει ήταν πλέον φανερή και όφειλε να λάβει τα δέοντα μέτρα προφύλαξης ― Επικύρωση της καταδίκης κατ’ έφεση.
Τα γεγονότα της υπόθεσης αυτής σκιαγραφούνται ικανοποιητικά στην πιο πάνω περιληπτική σημείωση.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Καταδίκης.
Έφεση από τον κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Υπόθεση Αρ. 16456/99) ημερομηνίας 30/8/2001, με την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο απάλλαξε τον εφεσείοντα από την κατηγορία πρόκλησης θανάτου λόγω απερίσκεπτης, αλόγιστης ή επικίνδυνης πράξης ή συμπεριφοράς (κατά παράβαση του Άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154) αλλά τον βρήκε ένοχο σε κατηγορία αμελούς οδήγησης που του προσήψε σύμφωνα με τις πρόνοιες του Άρθρου 85(4) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 (κατά παράβαση των Άρθρων 8 και 19 του περί Μηχανοκινήτων [*379]Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου (Ν. 86/72).
Ε. Πουργουρίδης, για τον Εφεσείοντα.
Π. Ευθυβούλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, με Μ. Κουτσόφτα, Ασκούμενη Δικηγόρο της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Τ. Ηλιάδη.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Ενώ ο Αντώνης Ιωάννου, ηλικίας 82 χρόνων, προσπαθούσε να διασταυρώσει με κανονικό ρυθμό την οδό Αγίας Φυλάξεως στη Λεμεσό χρησιμοποιώντας ένα μπαστούνι, κτυπήθηκε από το όχημα υπ’ αρ. εγγραφής EYB 232 τύπου σαλούν που οδηγούσε ο εφεσείων. Ο πεζός που διασταύρωνε από την αριστερή προς τη δεξιά πλευρά σε σχέση με την πορεία του οχήματος του εφεσείοντος, ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης υπέκυψε στα τραύματα που είχε δεχθεί. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απάλλαξε τον εφεσείοντα από την κατηγορία πρόκλησης θανάτου λόγω απερίσκεπτης, αλόγιστης ή επικίνδυνης πράξης ή συμπεριφοράς (κατά παράβαση του άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154), αλλά τον βρήκε ένοχο σε κατηγορία αμελούς οδήγησης που του προσήψε σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 85(4) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 (κατά παράβαση των άρθρων 8 και 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου (αρ. 86/72)). Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων προσβάλλει την ορθότητα της πιο πάνω καταδικαστικής απόφασης ισχυριζόμενος ότι η καταδίκη ήταν νομικά εσφαλμένη και δεν εδικαιολογείτο από τη μαρτυρία που είχε προσαχθεί.
Το ατύχημα έλαβε χώρα γύρω στις 5.30 μ.μ. στην οδό Αγίας Φυλάξεως στη Λεμεσό, που είχε δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Οι δύο λωρίδες χωρίζονταν με διακεκομμένη άσπρη γραμμή και κάθε λωρίδα είχε πλάτος 3.40 μέτρα. Το πλάτος του δρόμου ήταν 6.80 μέτρα και το θύμα είχε καλύψει μια απόσταση 6 μέτρων προτού κτυπηθεί από το όχημα του εφεσείοντος που είχε αφήσει ίχνη τροχοπέδησης 5½ μέτρων με το δεξιό τροχό και 3 μέτρων με τον αριστερό τροχό. Ο δρόμος ήταν ευθύς με ορατότητα για ένα οδηγό μεταξύ 20-25 μέτρων, ενώ από το σημείο της σύγκρουσης και μετά ο δρόμος είχε 4 λωρίδες κυκλοφορίας. Το [*380]πρωτόδικο Δικαστήριο βασίστηκε κυρίως στη μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα που περιέγραψε τις λεπτομέρειες που οδήγησαν στη σύγκρουση, όπως επίσης και στην κατάθεση του εφεσείοντος, μέρος της οποίας ανέφερε τα ακόλουθα:
“Σε μια περίπτωση επρόσεξα ένα πεζό να μπαίνει στο δρόμο από το αριστερό παγκέττο. Ημουν τότε περίπου σε απόσταση 20 μέτρα μακριά. Δεν κατάλαβα τότε αν είχε πρόθεση να διασταυρώσει. Στη συνέχεια ο πεζός αυτός έκαμε δύο-τρία βήματα κάθετα μέσα στο δρόμο από τα δυτικά προς τα ανατολικά και στη συνέχεια τον πρόσεξα να τρέχει για να διασταυρώσει το δρόμο μπροστά μου. Μόλις είδα τον πεζό αυτό να τρέχει επάτησα τα στόπερ μου και συνάμα έστριψα αριστερά για να τον αποφύγω. Τον είχα όμως πλησιάσει περισσότερο και δεν κατάφερα να τον αποφύγω.”
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι όταν ο εφεσείων είδε τον πεζό να εισέρχεται στο δρόμο και ακολούθως να κάνει 2-3 βήματα περιπλέον, έπρεπε να αντιληφθεί ότι η πρόθεση του πεζού να διασταυρώσει το δρόμο ήταν πλέον φανερή, αφού η προσπάθεια διασταύρωσης βρισκόταν υπό εξέλιξη. Από εκείνη τη στιγμή ο εφεσείων χωρίς καθυστέρηση, έπρεπε να λάβει μέτρα προφύλαξης, είτε με την πλήρη ακινητοποίηση του οχήματος του είτε με τη δραστική επιβράδυνση του, που σε συνάρτηση με τη συνεχή και αδιάκοπη παρακολούθηση των κινήσεων του πεζού, θα του επέτρεπε σε περίπτωση ανάγκης να το ακινητοποιήσει έγκαιρα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι ο εφεσείων χωρίς να πάρει οποιαδήποτε μέτρα προφύλαξης ολιγώρησε αδικαιολόγητα και εφάρμοσε τα φρένα του όταν πλέον το θύμα είχε επιταχύνει το ρυθμό του. Ήταν όμως πλέον αργά για τη λήψη αποτρεπτικών μέτρων, αφού το όχημα του είχε πλησιάσει τον πεζό σε πολύ μικρή απόσταση. Συμφωνούμε και επικροτούμε την πιο πάνω πρωτόδικη προσέγγιση.
Η αμέλεια ενός οδηγού βασίζεται στην παράλειψη εκπλήρωσης του καθήκοντος εκδήλωσης μέριμνας και φροντίδας για άλλα πρόσωπα που χρησιμοποιούν το δρόμο. Η υποχρέωση αυτή εξετάζεται μέσα στα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης για να διαπιστωθεί κατά πόσο ο οδηγός τα έχει εκπληρώσει. Στην παρούσα περίπτωση ο εφεσείων αντιλήφθηκε το θύμα από απόσταση 20-25 μέτρων να εισέρχεται στο δρόμο για να διασταυρώσει. Η παράλειψη εκ μέρους του να μειώσει ταχύτητα ή να ακινητοποιήσει το όχημα [*381]του ισοδυναμούσε με αμέλεια και τούτο γιατί όταν η πιθανότητα κινδύνου είναι εύλογα αντιληπτή, η παράλειψη προφύλαξης συνιστά αμέλεια. Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο εφεσείων ήταν αμελής με βάση τα περιστατικά που έχουν αναφερθεί πιο πάνω ήταν εύλογο και δεν έχουμε πεισθεί ότι υπάρχουν λόγοι επέμβασής μας.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.