ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. E5/2018)
16 Ιανουαρίου 2024
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ/στές]
Miltiades Neophytou Civil Engineering Contractors & Developers Ltd
Εφεσείουσα
ν.
Δήμου Πάφου
Εφεσίβλητος
Αίτηση ημ. 19.9.23 για παράταση του χρόνου καταχώρισης του περιγράμματος αγόρευσης για τον εφεσίβλητο
Για εφεσίβλητο – αιτητή: κα Κατερίνα Ανδρέου για Ηλίας Νεοκλέους & Σία ΔΕΠΕ
Για εφεσείουσα – καθ’ ης η αίτηση: κος Κωνσταντίνος Μέσσιος για C.D. Messios LLC
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Δ. Με την παρούσα αίτηση του, ο εφεσίβλητος αιτείται παράταση χρόνου για καταχώριση του περιγράμματος αγόρευσης του. Αντικείμενο της έφεσης είναι η αμφισβήτηση εκ μέρους της εφεσείουσας, της ορθότητας ενδιάμεσης απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου ημ. 21.12.2017, με την οποία εκδόθηκε συντηρητικό διάταγμα που απαγορεύει στην εφεσείουσα να προωθεί και συνεχίσει διαιτητική διαδικασία, στην βάση συνυποσχετικού που εμπεριέχεται σε συμβόλαιο εργολαβίας μεταξύ των διαδίκων.
Κρίθηκε πρωτοδίκως ότι η διαιτητική διαδικασία δεν είναι η πρέπουσα για επίλυση των διαφορών των διαδίκων επειδή ο εφεσίβλητος Δήμος Πάφου προτίθεται να εγείρει ζητήματα δόλου, τα οποία ο διαιτητής δεν έχει εξουσία να ακούσει. Σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση, οι διαφορές των διαδίκων μπορούν να εκδικαστούν από Δικαστή με τα εχέγγυα που προσφέρονται σε μια Δίκη ενώπιον Δικαστηρίου, όπου θα επιλυθούν όλα τα αναφυόμενα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων και των ισχυρισμών δόλου που επικαλείται ο εφεσίβλητος.
Στο στάδιο αυτό, θεωρούμε χρήσιμο όπως προβούμε σε μια συνοπτική αναφορά στο ιστορικό της παρούσας έφεσης, προκειμένου να γίνουν αντιληπτές οι εκατέρωθεν θέσεις των διαδίκων, αναφορικά με τα επίδικα θέματα της υπό κρίση αίτησης του εφεσιβλήτου για παράταση χρόνου καταχώρισης περιγράμματος αγόρευσης.
Η έφεση καταχωρίστηκε στις 3.1.2018 και ορίστηκε για προδικασία ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στις 15.2.23. Την εν λόγω ημερομηνία, το Ανώτατο Δικαστήριο έδωσε οδηγίες σε αμφότερους τους διαδίκους για καταχώριση περιγραμμάτων αγόρευσης. Η εφεσείουσα καταχώρισε περίγραμμα αγόρευσης στις 31.3.23 ενώ ο εφεσίβλητος παρέλειψε να καταχωρίσει περίγραμμα αγόρευσης, σύμφωνα με τις πιο πάνω οδηγίες.
Ακολούθησε αίτηση της εφεσείουσας ημ. 27.6.2023 για προσκόμιση περαιτέρω μαρτυρίας στο Εφετείο, η οποία ορίστηκε ενώπιον μας, στις 13.9.23. Την εν λόγω ημερομηνία, υποδείξαμε στην πλευρά του εφεσίβλητου ότι δεν καταχωρίστηκε το περίγραμμα αγόρευσης εκ μέρους του. Στην συνέχεια καταχωρίστηκε στις 19.9.23 η παρούσα αίτηση, με την οποία ο εφεσίβλητος αιτείται παράταση του χρόνου καταχώρισης του περιγράμματος του, για 5 ημέρες.
Σημειώνεται ότι η παρούσα αίτηση καταχωρίστηκε με το έντυπο των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και στηρίζεται μεταξύ άλλων στις Δ.57.Θ.2 και Δ.48 και στον Περί Εφέσεων Διαδικαστικό Κανονισμό του 1996. Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την παρούσα αίτηση, γίνεται επίκληση λάθους των συνηγόρων του εφεσίβλητου, οι οποίοι θεώρησαν ότι το περίγραμμα αγόρευσης που βρισκόταν στον φάκελο τους, είχε καταχωριστεί. Το εν λόγω περίγραμμα επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση της αίτησης ως τεκμήριο 1.
Η πλευρά της εφεσείουσας, ενίσταται στην έγκριση του αιτήματος. Προβάλει την θέση ότι η αίτηση είναι δικονομικά λανθασμένη και άκυρη εξ’ υπαρχής. Συγκεκριμένα θα έπρεπε σύμφωνα με τους νέους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023, να προηγηθεί αίτημα για απαλλαγή από κυρώσεις δυνάμει του Μέρους 3.6 και στην συνέχεια να καταχωριστεί η παρούσα αίτηση για παράταση του χρόνου.
Η εφεσείουσα παραπέμπει επίσης στο Μέρος 41.18(2), σύμφωνα με το οποίο σε περίπτωση παράλειψης καταχώρισης περιγράμματος αγόρευσης από οιονδήποτε διάδικο, του επιβάλλεται αυτομάτως η κύρωση να μην έχει δικαίωμα να ακουστεί στην έφεση. Σύμφωνα με την εφεσείουσα, για να νομιμοποιείται ως εκ τούτου ο εφεσίβλητος να καταχωρίσει την υπό κρίση αίτηση και να ακουστεί από το Εφετείο, όφειλε να καταχωρίσει την αίτηση απαλλαγής από κυρώσεις που προβλέπει το Μέρος 3.6 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.
Ανεξαρτήτως των πιο πάνω, είναι η θέση της εφεσείουσας ότι σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία στην παρούσα αίτηση δεν έχει ξεκινήσει με τον τρόπο που προβλέπεται από τους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023. Συγκεκριμένα η αίτηση δεν καταχωρίστηκε με τον σωστό τύπο (έντυπο αρ.34) και επίσης δεν συμμορφώνεται με τις προϋποθέσεις του Μέρους 23.4 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.
Επί της ουσίας της αίτησης, η εφεσείουσα επικαλείται την αναγκαιότητα συμμόρφωσης με τους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023 ώστε να διαφυλαχθεί ο Πρωταρχικός Σκοπός των Κανονισμών και η προώθηση μιας πολύ πιο πειθαρχημένης προσέγγισης εκ μέρους των διαδίκων, στον χειρισμό των δικαστικών διαδικασιών.
Έχουμε μελετήσει τις εκατέρωθεν θέσεις των διαδίκων. Το πρώτο θέμα που θα μας απασχολήσει, είναι η θέση της εφεσείουσας ότι πριν να καταχωρίσει την παρούσα αίτηση, ο εφεσίβλητος όφειλε να εξασφαλίσει απαλλαγή από κυρώσεις δυνάμει του Μέρους 3.6 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 και συγκεκριμένα απαλλαγή από την κύρωση που επιβάλλεται στον εφεσίβλητο στο Μέρος 41.18(2), λόγω μη καταχώρισης περιγράμματος αγόρευσης.
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με το Μέρος 41.18(2) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023:
«αν ο εφεσίβλητος παραλείψει να καταχωρίσει περίγραμμα αγόρευσης, η έφεση ορίζεται για ακρόαση και ο εφεσίβλητος δεν δικαιούται να ακουστεί κατά την ακρόαση της έφεσης.»
Προκύπτει από την ανάγνωση της πιο πάνω δικονομικής διάταξης ότι η κύρωση που επιβάλλεται στον εφεσίβλητο στην περίπτωση που δεν καταχωρίσει περίγραμμα αγόρευσης, περιορίζεται στο να μην ακουστεί στην ακρόαση της έφεσης. Δεν επεκτείνεται η κύρωση αυτή σε αλλά δικονομικά διαβήματα και ιδιαίτερα στο δικαίωμα του εφεσίβλητου να καταχωρίσει αίτηση για παράταση του χρόνου καταχώρισης περιγράμματος αγόρευσης, όπως καθορίζεται στο Μέρος 41.16 (6) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.
Δεν ισχύει ως εκ τούτου η θέση που εκφράστηκε από πλευράς της εφεσείουσας, ότι ο εφεσίβλητος κωλύεται να καταχωρήσει την υπό κρίση αίτηση παράτασης χρόνου, χωρίς να εξασφαλίσει απαλλαγή από κυρώσεις.
Το επόμενο ζήτημα που θα μας απασχολήσει, είναι ο ισχυρισμός της εφεσείουσας ως προς τον λανθασμένο τύπο, της υπό κρίση αίτησης.
Συμφωνούμε με την θέση της εφεσείουσας ότι η αίτηση δεν καταχωρίστηκε με τον καθορισμένο τύπο (έντυπο αρ.34) που προβλέπεται από τους ισχύοντες Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023.
Υπενθυμίζεται ότι την 3.7.2023 τέθηκαν σε ισχύ για το Εφετείο, οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας του 2023 (βλ. Μέρος 60.1(1)). Είναι σαφές ότι για το Εφετείο δεν υπάρχει ειδική πρόνοια για εφαρμογή των παλαιών Θεσμών σε εκκρεμούσες διαδικασίες που καταχωρίστηκαν πριν την εφαρμογή των Κανονισμών του 2023 όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες δικαιοδοσίες των πρωτόδικων Δικαστηρίων.
Ανεξαρτήτως των πιο πάνω, σημειώνουμε ότι η παρούσα αίτηση καταχωρίστηκε στις 19.9.2023, ήτοι μετά την εφαρμογή των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023. Παρά λοιπόν το γεγονός ότι η έφεση εκκρεμεί από το 2018, στο πλαίσιο της παρούσας αίτησης, ο αιτητής – εφεσίβλητος όφειλε να ακολουθήσει την διαδικασία και τον τύπο που προβλέπεται στους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023, οι οποίοι βρίσκονταν σε ισχύ κατά την καταχώριση της παρούσας αίτησης. Συγκεκριμένα η αίτηση θα έπρεπε να καταχωριστεί με βάση το έντυπο αρ. 34 και να συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που αναφέρονται στο Μέρος 23.4 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.
Παρατηρούμε εντούτοις ότι ο εφεσίβλητος καταχώρισε την παρούσα αίτηση, με βάση τον τύπο των παλαιών θεσμών. Επιπλέον στηρίζει εσφαλμένα την αίτηση του στον Περί Εφέσεων Διαδικαστικό Κανονισμό του 1996 και στους παλαιούς Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας (Δ.57.Θ.2 και Δ.48) και όχι στο Μέρος 41.16 (6) που παρέχει εξουσία στο Εφετείο να παρατείνει τον χρόνο καταχώρησης περιγράμματος αγόρευσης.
Είναι ενδεικτικό ότι στην υπό κρίση αίτηση, καμία αναφορά δεν γίνεται στους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023. Αντιθέτως είναι η θέση του αιτητή όπως προκύπτει από την αγόρευση της συνηγόρου του, ότι στην παρούσα εφαρμόζονται οι παλαιοί Θεσμοί αφού αφορά έφεση του 2018.
Δεν συμφωνούμε με αυτήν την άποψη. Το Μέρος 60.2(1) των Κανονισμών του 2023 που επικαλέστηκε η συνήγορος για τον εφεσίβλητο - αιτητή στην αγόρευση της, δεν βοηθά την υπόθεση του εφεσίβλητου αφού αναφέρεται σε άσκηση διακριτικής ευχέρειας από το Δικαστήριο, σε διαδικασία η οποία άρχισε πριν από την ημερομηνία έναρξης της ισχύος των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023. Επαναλαμβάνεται ότι η παρούσα αίτηση καταχωρίστηκε μετά την εφαρμογή των Κανονισμών του 2023, οπόταν ο αιτητής όφειλε δυνάμει των προαναφερθεισών προνοιών του Μέρους 60, και ανεξαρτήτως αν η έφεση εκκρεμεί από το 2018, να ακολουθήσει τον δικονομικό τύπο που προβλέπεται στους νέους Κανονισμούς του 2023, ήτοι το έντυπο αρ. 34.
Ενόψει της πιο πάνω διαπίστωσης θα εξετάσουμε στην συνέχεια κατά πόσον η εν λόγω παράλειψη του εφεσίβλητου, συνιστά παρατυπία που θα μπορούσε να παραβλεφθεί προκειμένου να διασωθεί η διαδικασία της παρούσας αίτησης. Η συνήγορος του εφεσιβλήτου παρέπεμψε επί του προκειμένου στον Πρωταρχικό Σκοπό των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, ο οποίος δίνει την δυνατότητα στο Δικαστήριο χειρισμού υποθέσεων κατά τρόπο δίκαιο και με αναλογικό κόστος.
Ο χειρισμός των υποθέσεων στο πλαίσιο του Πρωταρχικού Σκοπού περιλαμβάνει μεταξύ άλλων σύμφωνα με το Μέρος 1.2 (2), την εξοικονόμηση δαπανών, τη διασφάλιση ταχείας και δίκαιης μεταχείρισης αλλά βέβαια και την επιβολή συμμόρφωσης με κανονισμούς και διατάγματα. Επίσης συμπεριλαμβάνει σύμφωνα με το Μέρος 1.2 (2) (γ), τον χειρισμό μιας υπόθεσης με τρόπους αναλογικούς, μεταξύ άλλων, ως προς τη σοβαρότητα της υπόθεσης και την πολυπλοκότητα των επιδίκων θεμάτων.
Σχετικές με το θέμα είναι και οι διατάξεις του Μέρους 3.8 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 που έχουν ως εξής:
3.8 Γενική εξουσία του δικαστηρίου για διόρθωση θεμάτων όταν υπήρξε διαδικαστικό σφάλμα
(1) Όταν υπήρξε διαδικαστικό σφάλμα, όπως παράλειψη συμμόρφωσης με κανονισμό:
(α) το σφάλμα δεν ακυρώνει οποιοδήποτε βήμα στη διαδικασία εκτός αν κάτι τέτοιο διαταχθεί από το δικαστήριο∙ και
(β) το δικαστήριο δύναται να εκδώσει διάταγμα διόρθωσης του σφάλματος.
(2) Δικαστήριο δεν εκδίδει διάταγμα ακύρωσης οποιουδήποτε βήματος εκτός αν ικανοποιηθεί ότι:
(α) το διαδικαστικό σφάλμα ήταν σοβαρό∙ και
(β) τέτοιο διάταγμα είναι αναγκαίο προς το συμφέρον της δικαιοσύνης, λαμβάνοντας υπόψη τον πρωταρχικό σκοπό.
Έχοντας υπόψη τις πιο πάνω πρόνοιες και παρά την διαπίστωση μας ότι η επιλογή του εφεσίβλητου να προωθήσει το αίτημα του με τον τύπο των παλαιών Θεσμών δεν ήταν η ενδεδειγμένη, κρίνουμε ότι η ως άνω λανθασμένη δικονομική διαδικασία δεν οδηγεί χωρίς άλλο στον αποκλεισμό και την απόρριψη της αίτησης. Η αίτηση περιλαμβάνει όλα τα αναγκαία για την προώθηση και εξέταση της στοιχεία, χωρίς παράλληλα να επηρεάζονται τα δικαιώματα οποιουδήποτε τρίτου.
Η διάσωση του διαβήματος κατά τον πιο πάνω τρόπο, συνάδει κατά την κρίση μας με τον Πρωταρχικό Σκοπό των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, ήτοι της διασφάλισης του δικαιώματος πρόσβασης στο Δικαστήριο κατά τρόπο δίκαιο και αποτελεσματικό και της ερμηνείας των Κανονισμών προς αποφυγή αχρείαστων διαδικασιών, σε σχέση με διαδικαστικά θέματα. Συνάδει επίσης με το Μέρος 3.8 (1) όπου υποδεικνύεται ότι η παράλειψη διαδίκου να συμμορφωθεί με τους πιο πάνω Κανονισμούς δεν καθιστά τη διαδικασία άκυρη και ότι το Δικαστήριο, σε περίπτωση τέτοιας μη συμμόρφωσης, μπορεί να εκδώσει διάταγμα διόρθωσης του σφάλματος.
Επιπλέον δυνάμει των διατάξεων του Μέρους 3.8.(2) δεν ακυρώνεται η διαδικασία εκτός αν το σφάλμα είναι σοβαρό και η ακύρωση είναι αναγκαία προς το συμφέρον της δικαιοσύνης, λαμβάνοντας υπόψη και τον Πρωταρχικό Σκοπό. Στην παρούσα περίπτωση για τους λόγους που εξηγήσαμε πιο πάνω, όπως το ότι αίτηση περιλαμβάνει όλα τα αναγκαία για την εξέταση της στοιχεία, χωρίς να επηρεάζονται τα δικαιώματα οποιουδήποτε τρίτου, κρίνουμε ότι το σφάλμα δεν είναι σοβαρό και η ακύρωση της αίτησης δεν είναι αναγκαία για τους σκοπούς απονομής δικαιοσύνης. Αντιθέτως συνυπολογίζοντας όλα τα πιο πάνω και έχοντας υπόψη τον Πρωταρχικό Σκοπό των Κανονισμών, θεωρούμε ότι είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης όπως μην ακυρωθεί η παρούσα διαδικασία, παρά τον λανθασμένο έντυπο αίτησης με το οποίο προωθείται.
Η ίδια προσέγγιση ακολουθήθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στην υπόθεση Πολ. Αίτηση 112/2023 ημ. 22.9.2023, ECLI:CY:AD:2023:D297 που αφορούσε αίτημα για παράταση του χρόνου καταχώρισης αίτησης για άδεια προνομιακού εντάλματος Certiorari, η οποία καταχωρίστηκε σε λανθασμένο τύπο και όχι σύμφωνα με τα έντυπα που καθορίζονται στον περί Ανωτάτου Δικαστηρίου (Δικαιοδοσία Έκδοσης Ενταλμάτων Προνομιακής Φύσεως) Διαδικαστικό Κανονισμό του 2018.
Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η πιο πάνω κατάληξη μας να μην ακυρώσουμε την υπό κρίση διαδικασία, σαφώς και δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως ενθάρρυνση για παραβίαση των διαδικαστικών κανόνων με την χρήση λανθασμένων εντύπων σε δικονομικά διαβήματα. Η παρούσα υπόθεση κρίνεται αυστηρά με τα δικά της περιστατικά όπως έχουν εκτεθεί πιο πάνω, και ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την μόλις πρόσφατη εφαρμογή των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 και δεν αποτελεί δικαστικό προηγούμενο ενθάρρυνσης οιασδήποτε ανοχής παραβίασης των Κανονισμών αυτών.
Ενόψει των πιο πάνω διαπιστώσεων θα προχωρήσουμε στην εξέταση του ουσιαστικού αιτήματος του εφεσίβλητου για παράταση του χρόνου καταχώρισης περιγράμματος αγόρευσης.
Η παράταση του χρόνου συμμόρφωσης των προθεσμιών που καθορίζονται στους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023, ρυθμίζεται γενικά από το Μέρος 3.1(2)(α) που παρέχει στο Δικαστήριο εξουσία μεταξύ άλλων να παρατείνει τη προθεσμία συμμόρφωσης που προβλέπεται σε οιονδήποτε κανονισμό (ακόμη και αν αίτηση για παράταση υποβάλλεται μετά τη λήξη της προθεσμίας συμμόρφωσης). Ειδικότερα για τα περιγράμματα αγόρευσης, το Μέρος 41.16 (6) καθορίζει ότι «η προθεσμία για την υποβολή περιγραμμάτων αγορεύσεων μπορεί να παραταθεί από το Εφετείο, εφόσον κρίνεται ότι το επιβάλλει το συμφέρον της δικαιοσύνης».
Οι νομολογιακές αρχές ως προς το ζήτημα της παράτασης του χρόνου καταχώρισης περιγράμματος αγόρευσης, συνοψίζονται στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Πολ, Έφεση 111/2017 ημ. 25.1.23. Η εν λόγω νομολογία είναι καθοδηγητική για σκοπούς της παρούσας, παρότι στηρίζεται στον Κανονισμό 12 του Περί Εφέσεων (Προδικασία, Περιγράμματα Αγορεύσεων, Περιορισμός του Χρόνου των Προφορικών Αγορεύσεων και Συνοπτική Διαδικασία για την Απόρριψη Προδήλως Αβάσιμων Εφέσεων) Διαδικαστικού Κανονισμού 4/1996. Αυτό γιατί ο εν λόγω Κανονισμός του Ανωτάτου Δικαστηρίου, καθορίζει ακριβώς όπως και το Μέρος 41.16 (6) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, ότι «η προθεσμία για την υποβολή περιγραμμάτων αγορεύσεων μπορεί να παραταθεί από το Εφετείο, εφόσον κρίνεται ότι το επιβάλλει το συμφέρον της δικαιοσύνης».
Στην πιο πάνω υπόθεση αναφέρθηκαν μεταξύ άλλων τα πιο κάτω:
«Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι προθεσμίες θα πρέπει να τηρούνται για ευνόητους λόγους. Μπορεί να παραταθεί προθεσμία, εφόσον διαπιστώνεται ότι με τη χαλάρωση δεν υπονομεύεται η απονομή της δικαιοσύνης (Δήμος Στροβόλου ν. Γιασεμίδου κ.ά. (1997) 3 ΑΑΔ 104). Εκ των προτέρων δεν μπορούν να καταγραφούν, και μάλιστα εξαντλητικά, οι περιπτώσεις που θα επέτρεπαν ή όχι παράταση χρόνου (Μιάρης κ.ά. ν. Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα Λτδ (2009) 1(Α) ΑΑΔ 435, 441). Το κάθε αίτημα εξετάζεται στη βάση των γεγονότων που το περιβάλλουν.»
Στην ιδία υπόθεση, το Ανώτατο Δικαστήριο με παραπομπή στην απόφαση Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου 58/16 ημερ. 2.2.2022, έκρινε ότι ήταν προς το συμφέρον της δικαιοσύνης να εγκρίνει το αίτημα παράτασης αφού μεταξύ άλλων η έφεση δεν είχε ακόμη οριστεί για ακρόαση και ως εκ τούτου η πλευρά του καθ’ ου η αίτηση δεν θα υποστεί καμία ζημιά.
Σχετικό είναι επίσης το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση (ανωτέρω):
«Η απουσία δυσμενών επιπτώσεων από την μη τήρηση προθεσμιών επισημαίνεται και στην υπόθεση Δήμος Στροβόλου ν. xxx Μιχαήλ κ.ά. (1997)3 Α.Α.Δ. 104, όπου ακριβώς τονίζεται ότι παρέχεται η δυνατότητα συγχώρεσης, παρέκκλισης από τον καθορισθέντα χρόνο, εφόσον το επιβάλλει το συμφέρον της δικαιοσύνης. (Βλ. επίσης Μαυρομούστακου κ.α ν. Συμβουλίου Εγγραφής Επιστημόνων Τροφίμων Τεχνολόγων Τροφίμων και Διαιτολόγων (2001) 3Β Α.Α.Δ 850, Δήμος Στροβόλου ν. Γιασεμίδου κ.ά. (1997) 3 Α.Α.Δ 104 και Δημοκρατία ν. Χριστοδούλου κ.ά. (1997) 3 Α.Α.Δ. 241).»
Στην παρούσα περίπτωση, ο εφεσίβλητος επικαλείται σφάλμα των δικηγόρων του, οι οποίοι λανθασμένα θεώρησαν ότι το περίγραμμα αγόρευσης που συνέταξαν και βρισκόταν στον φάκελο τους, είχε καταχωριστεί. Από πλευρά της η εφεσείουσα, επιμένει στην αυστηρή τήρηση των προθεσμιών στο πλαίσιο μιας πιο πειθαρχημένης αντιμετώπισης των κανονισμών από τους διαδίκους. Εν πάση περιπτώσει, η θέση αυτή για εσφαλμένη εντύπωση καταχώρισης του περιγράμματος του εφεσίβλητου, καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι η παράλειψη έγινε αντιληπτή, μόνο μετά από παρατήρηση του Εφετείου προς τους συνηγόρους του, κατά την εμφάνιση τους στην διαδικασία άλλης αίτησης της εφεσείουσας ημ. 27.6.2023 για προσκόμιση περαιτέρω μαρτυρίας στο Εφετείο. Είναι εμφανές ότι μέχρι εκείνο το σημείο, οι συνήγοροι του εφεσιβλήτου θεωρούσαν ότι το περίγραμμα αγόρευσης είχε όντως καταχωριστεί.
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω ιδιαίτερα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες νομολογιακές αρχές, δεν διαπιστώνουμε ότι θα προκληθεί οποιαδήποτε βλάβη στην πλευρά της εφεσείουσας σε περίπτωση που εγκριθεί η αίτηση. Να σημειώσουμε πως η έφεση δεν έχει ακόμη οριστεί για ακρόαση και συνεπώς σε περίπτωση που εγκριθεί το αίτημα για παράταση χρόνου 5 ημερών, δεν θα δημιουργηθεί καθυστέρηση στην ακρόαση της (βλ ανωτέρω). Να σημειωθεί επίσης ότι εκκρεμεί ακόμη ενώπιον μας, η αίτηση της εφεσείουσας για προσκόμιση μαρτυρίας κατά την έφεση, η οποία καθηκόντως θα εκδικαστεί πριν την ακρόαση της έφεσης.
Κρίνουμε ενόψει όλων των πάνω ότι είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης όπως εγκριθεί το αίτημα του εφεσίβλητου για πενθήμερη παράταση του χρόνου καταχώρισης του περιγράμματος αγόρευσης σου.
Δίδονται οδηγίες όπως το περίγραμμα αγόρευσης του εφεσίβλητου καταχωριστεί εντός 5 ημερών από σήμερα.
Αναφορικά με τα έξοδα της αίτησης, όπως έχει νομολογηθεί το κύριο κριτήριο στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, είναι η υπαιτιότητα των δύο μερών για την δημιουργία τους (βλ. Phylactou ν. Michael (1982) 1 CLR 204).
Στην παρούσα υπόθεση, η εφεσείουσα δεν ευθύνεται σε οποιονδήποτε βαθμό για την δημιουργία των εξόδων της αίτησης. Η αίτηση για παράταση του χρόνου καταχώρισης περιγράμματος από τον εφεσίβλητο, κατέστη αναγκαία λόγω σφάλματος των συνηγόρων του, οι οποίοι λανθασμένα θεώρησαν ότι το περίγραμμα που βρισκόταν στον φάκελο τους, είχε καταχωριστεί.
Υπό το φως των πιο πάνω, θεωρούμε ορθό και δίκαιο όπως τα έξοδα της παρούσας αίτησης ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή, επιδικαστούν και επιδικάζονται προς όφελος της εφεσείουσας - καθ΄ ης η αίτηση και εναντίον του εφεσίβλητου – αιτητή.
Αλ. Παναγιώτου, Δ.
Μ. Παπαδοπούλου, Δ.
Ι. Στυλιανίδου, Δ.