ΕΦΕΤΕΙΟ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολ. Έφεση Αρ.: Ε7/2023)
15 Ιανουαρίου 2024
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στες]
1. DB TECHNOLOGIES BV,
2. ANAERGIA INC,
Εφεσείοντες/Εναγόμενοι,
-και-
MILTIADES NEOPHYTOU CIVIL ENGINEERING
CONTRACTORS & DEVELOPERS LTD,
Εφεσίβλητης/Ενάγουσας.
____________________
Αίτηση ημερομηνίας 03.05.2023 για αναστολή εκτέλεσης απόφασης εκκρεμούσης έφεσης
Εμφανίσεις:
Α. Αργυρού (κα) με Χρ. Μεταξά (ασκούμενο δικηγόρο) για κ.κ. Ν. Πιριλίδης & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσείοντες-Αιτητές.
Η. Κυριακίδης με Σ. Λοϊζου (κα) για κ.κ. Η. Ν. Κυριακίδης Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσίβλητη-Καθ’ ης η Αίτηση.
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από την Τουμαζή, Δ.
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.: Στις 19.1.2022 στα πλαίσια αγωγής, πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ της εφεσίβλητης – ενάγουσας και εναντίον των εφεσειόντων – εναγομένων για το συνολικό ποσό των €680.000,00, πλέον τόκο, ερήμην των εφεσειόντων.
Στις 17.3.2022 καταχωρήθηκε, από τους εφεσείοντες, αίτηση παραμερισμού της ερήμην απόφασης ημερ. 19.1.2022 και του διατάγματος με το οποίο δόθηκε άδεια σφράγισης και επίδοσης της αγωγής εκτός δικαιοδοσίας στους εφεσείοντες, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Στις 17.3.2022 καταχωρήθηκε, επίσης, από τους εφεσείοντες, αίτηση για αναστολή της ερήμην απόφασης ημερ. 19.1.2022 μέχρι την εκδίκαση της αίτησης παραμερισμού και στις 15.4.2022 εκδόθηκε εκ συμφώνου διάταγμα αναστολής εκτέλεσης της απόφασης, υπό τον όρο κατάθεσης, εκ μέρους των εφεσειόντων, εγγύησης για το συνολικό ποσό που είχε επιδικασθεί στην ερήμην απόφαση.
Στις 11.1.2023, απορρίφθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο η αίτηση παραμερισμού της ερήμην απόφασης ημερ. 19.1.2022. Εναντίον της πρωτόδικης αυτής απόφασης, καταχωρήθηκε έφεση.
Στις 17.1.2023 οι εφεσείοντες, στο εξής Αιτητές, καταχώρησαν, στο Επαρχιακό Δικαστήριο, αίτηση για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης ημερ. 11.1.2023, η οποία και απερρίφθη με απόφαση ημερ. 25.4.2023. Ως εκ τούτου, πληρώθηκαν οι δικονομικές προϋποθέσεις της Δ.35 θ.19 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας για την καταχώρηση της παρούσας αίτησης στο Εφετείο, η οποία καταχωρήθηκε στις 3.5.2023. Οι Αιτητές ζητούν την έκδοση διατάγματος το οποίο να αναστέλλει την εκτέλεση της απόφασης ημερ. 11.1.2023, μέχρι την εκδίκαση της έφεσης κατά της απόφασης ημερ. 11.1.2023.
Η επίδικη αίτηση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τους Αιτητές. Είναι η θέση της ενόρκως δηλούσας ότι οι Αιτητές έχουν πολύ καλές πιθανότητες επιτυχίας στην έφεση, λόγω του μη νομότυπου της επίδοσης της αγωγής που καταχώρησε η εφεσίβλητη εταιρεία, στο εξής Καθ’ ης η Αίτηση, εναντίον τους. Το Δικαστήριο λανθασμένα προέβη στην έκδοση διαταγμάτων με τα οποία επιτράπηκε η επίδοση εκτός δικαιοδοσίας και η υποκατάστατη επίδοση της αγωγής μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε προσπάθεια επίδοσης μέσω του Κανονισμού 1393/2007 ή μέσω της Σύμβασης της Χάγης.
Περαιτέρω, προβάλλεται η έλλειψη οποιασδήποτε διασφάλισης σε περίπτωση καταβολής του επιδικασθέντος ποσού της ερήμην απόφασης και της μεταγενέστερης επιτυχίας της έφεσης, λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της εφεσίβλητης, η οποία δεν θα είναι σε θέση να τους επιστρέψει το εν λόγω ποσό. Επισημαίνεται, επίσης, ότι ήδη, στην Ολλανδία, η Καθ’ ης η Αίτηση προχώρησε σε μέτρα εκτέλεσης της απόφασης που αφορούν κατάσχεση εις χείρας τρίτου και συγκεκριμένα παγοποίηση όλων των τραπεζικών λογαριασμών των Αιτητών 1 σε τέσσερεις ολλανδικές τράπεζες και διαταγή όπως αποδώσουν τα εν λόγω ποσά στην Καθ’ ης η Αίτηση. Η ενόρκως δηλούσα καταλήγει ότι συντρέχουν ειδικές περιστάσεις που δικαιολογούν την αιτούμενη θεραπεία και ότι εάν δεν δοθεί η αιτούμενη αναστολή, η έφεση θα παραμείνει χωρίς αντικείμενο.
Η Καθ’ ης η Αίτηση, καταχώρησε Ειδοποίηση Πρόθεσης Ένστασης με 14 λόγους ένστασης, υποστηριζόμενη από ένορκο δήλωση εργαζομένου στην εταιρεία.
Κύριος άξονας των λόγων ένστασης είναι ότι η φύση της απόφασης ημερ. 11.1.2023 που εφεσίβαλαν οι Αιτητές είναι τέτοια που δεν μπορεί να αποτελέσει το αντικείμενο αναστολής με βάση τη Δ.35 θ.18 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, αφού δεν είναι απόφαση η οποία θέτει οποιαδήποτε θετική υποχρέωση ή καθήκον. Ούτε και έχουν καταδειχθεί οποιεσδήποτε εξαιρετικές ή ειδικές περιστάσεις που να δικαιολογούν, κατά παρέκκλιση, την έκδοση τέτοιου διατάγματος, εφόσον η Καθ’ ης η Αίτηση είναι φερέγγυα και σε θέση να επιστρέψει το ποσό της ερήμην απόφασης, σε περίπτωση που η έφεση πετύχει.
Προβάλλεται, περαιτέρω, ότι η αίτηση στερείται ουσιαστικού και νομικού ερείσματος, ότι η συνοδεύουσα αυτήν ένορκος δήλωση είναι παράτυπη καθ’ ότι δεν παρουσιάστηκε οποιαδήποτε εξουσιοδότηση προώθησης της αίτησης, ότι δεν εξειδικεύονται οι λόγοι για τους οποίους η Καθ’ ης η Αίτηση θα πρέπει να στερηθεί τους καρπούς της επιτυχίας της στην Αγωγή, ότι η αίτηση γίνεται κακόπιστα, ότι οι Αιτητές κωλύονται να προωθούν την υπό κρίση αίτηση λόγω παράλειψης τους να συμμορφωθούν με την καταβολή των επιδικασθέντων δικηγορικών εξόδων εναντίον τους και ότι δεν υπάρχει πιθανότητα επιτυχίας στην έφεση.
Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Ειδοποίηση περί Πρόθεσης Ένστασης, επαναλαμβάνονται ουσιαστικά οι λόγοι ένστασης.
Η ευπαίδευτη δικηγόρος των Αιτητών υποστήριξε, στο περίγραμμα αγόρευσης της αλλά και στην ακρόαση, ότι όσο εκκρεμούσε η ακρόαση της αίτησης ημερ. 17.03.2022 για παραμερισμό της ερήμην απόφασης ημερ. 19.01.2022, υπήρχε σε ισχύ το εκ συμφώνου διάταγμα αναστολής εκτέλεσης ημερ. 15.04.2022. Με την απόρριψη της αίτησης παραμερισμού, τίθεται πλέον σε εφαρμογή η ερήμην απόφαση ημερ. 19.01.2022 και κατά συνέπεια και η υποχρέωση των εφεσειόντων να καταβάλουν προς την εφεσίβλητη το επιδικασθέν ποσό των €680.000,00 πλέον τόκο. Είναι η θέση της ότι αυτή η υποχρέωση των εφεσειόντων συνιστά καθήκον θετικής ενέργειας και ότι με την υπό κρίση αίτηση, αυτό που ουσιαστικά επιζητείται είναι η αναστολή της υποχρέωσης των εφεσειόντων να καταβάλουν το εν λόγω ποσό.
Αντιθέτως, ο ευπαίδευτος δικηγόρος της Καθ’ ης η Αίτηση υποστήριξε ότι η ενδιάμεση απόφαση ημερ. 11.01.2023 δεν επιβάλλει οποιαδήποτε θετική ενέργεια εκ μέρους των Αιτητών, επομένως βρίσκεται έξω από τα πλαίσια της Δ.35 θ.18 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Θα ξεκινήσουμε με το λόγο ένστασης της ισχυριζόμενης αντικανονικότητας της ένορκης δήλωσης δικηγόρου που συνοδεύει την υπό κρίση αίτηση. Είναι η θέση της Καθ’ ης η Αίτηση ότι δεν υπάρχει εξουσιοδότηση της δικηγόρου για να προβεί στην ένορκο δήλωση και ότι δεν έχει δοθεί ικανοποιητικός λόγος γιατί δεν κατέστη δυνατό να ορκιστεί ένας εκ των διευθυντών των Αιτητών.
Σύμφωνα με τη νομολογία, είναι ανεπιθύμητο ο δικηγόρος που χειρίζεται την υπόθεση να καταθέτει ως μάρτυρας ή να προβαίνει σε ένορκη δήλωση γεγονότων εκ μέρους του πελάτη του (Dmitry Rybolovlev v. Elena Rybolovleva (2010) 1 Α.Α.Δ. 82, M.F. v. Σ.Χ., Έφεση Αρ. 33/2020, ημερ. 19.7.2022, ECLI:CY:DOD:2022:28). Στην υπό εκδίκαση αίτηση, η ενόρκως δηλούσα δεν είναι η δικηγόρος που χειρίζεται την υπόθεση. Δήλωσε σαφώς τις πηγές της πληροφόρησης της, την εξουσιοδότηση της και επεξήγησε ότι προέβη η ίδια στην ένορκο δήλωση γιατί οι διευθυντές των εταιρειών είχαν επαγγελματικές υποχρεώσεις στο εξωτερικό. Κρίνουμε ότι η ένορκος δήλωση ήτο νομότυπη και ότι ο προβαλλόμενος λόγος ένστασης δεν ευσταθεί.
Θα προχωρήσουμε στην εξέταση της ουσίας της ενώπιον μας αίτησης, που είναι η αναστολή εκτέλεσης της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου ημερ. 11.1.2023.
Οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας του 2023 ισχύουν για τις διαδικασίες ενώπιον του Εφετείου από 03.07.2023 (Μέρος 60(1)). Η υπό κρίση αίτηση, η οποία καταχωρήθηκε στις 03.05.2023, εδράζεται στην Δ.35 θ.18 και 19 των εφαρμοζόμενων τότε Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, οι οποίοι προνοούν τα ακόλουθα:
«18. An appeal shall not operate as a stay of execution or of proceedings under the decision appealed from except so far as the Court appealed from or the Court of Appeal, or a Judge of either Court, may order; and no intermediate act or proceeding shall be invalidated, except so far as the Court appealed from may direct. Before any order staying execution is entered, the person obtaining the order shall furnish such security (if any) as may have been directed. If the security is to be given by means of a bond, the bond shall be made to the party in whose favour the decision under appeal was given.
19. Wherever under these Rules an application may be made either to the Court below or to the Court of Appeal, or to a Judge of either Court, it shall be made in the first instance to the Court or Judge below.»
Στην Penderhil Holdings Limited και Άλλοι v. Ιωάννη Κλουκινά και Άλλων (2011) 1 Α.Α.Δ. 1921 λέχθηκαν τ’ ακόλουθα αναφορικά με τη Δ.35 θ.18:
«Με βάση τη νομολογία που ερμήνευσε την πιο πάνω διάταξη (βλ. μεταξύ άλλων Katarina Shipping Inc. v. The Cargo on Board the Ship "Poly" (1978) 1 C.L.R. 355, Essex Overseas Trade Services Ltd v. Legend Shipping Co. Ltd. a.o. (1981) 1 C.L.R. 263, "Phoenix" Greek General Insurance Co. S.A. v. Al Khalaf Exhibition (1981) 1 C.L.R. 673, Μavrochanna a.o. v. Μichael (1984) 1 C.L.R. 760, Αristidou v. Αristidou (1985) 1 C.L.R. 649, Ε.Y.R.I.K. a.o. v. Κotsonis (1986) 1 C.L.R. 617, , Ιωσηφάκης v. Αριστοδήμου (1990) 1 Α.Α.Δ. 284, Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147, A.B.P. Holdings Ltd. κ.ά. v. Κιταλίδη κ.ά. (Aρ. 1) (1994) 1 Α.Α.Δ. 287, Θωμά v. Γενικού Εισαγγελέα (1997) 1 Α.Α.Δ. 797 και Σάββα v. Υπουργού Δικαιοσύνης (αρ. 1) (2002) 1 Α.Α.Δ. 195) το όλο θέμα είναι στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου η οποία ασκείται δικαστικά και με βάση τους εξής παράγοντες που θα πρέπει να εξισορροπηθούν με γνώμονα τα συμφέροντα της δικαιοσύνης:
(α) Ο διάδικος ο οποίος επιτυγχάνει στην υπόθεση του δεν πρέπει να στερείται, χωρίς ουσιαστικό λόγο, του καρπού της επιτυχίας του.
(β) Το ένδικο μέσο της έφεσης, το οποίο ασκείται δικαιωματικά, δεν πρέπει να αποστερείται της αποτελεσματικότητας του.
Μεταξύ των κριτηρίων που λαμβάνει υπόψη το δικαστήριο είναι οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης αλλά αυτές είναι μόνο οριακής σημασίας. (Bλ. Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου, πιο πάνω). Στην υπόθεση Ιωσηφάκη v. Αριστοδήμου, πιο πάνω σελ. 288, ο Δικαστής (όπως ήταν τότε) Πικής διατύπωσε τους πιο πάνω παράγοντες ως εξής:
«Δύο είναι οι παράγοντες που κατά κύριο λόγο διέπουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου για την αναστολή πρωτόδικης απόφασης μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Πρώτο, η διασφάλιση της οριστικότητας (finality) των αποφάσεων του πρωτόδικου δικαστηρίου και την παράλληλη κατοχύρωση των δικαιωμάτων του διάδικου υπέρ του οποίου εκδόθηκε η απόφαση και δεύτερο, η εξασφάλιση της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος για την άσκηση έφεσης. Οι δυο αυτοί παράγοντες εξισορροπούνται με γνώμονα τα συμφέροντα της δικαιοσύνης.»».
(βλ. επίσης Χ’’Ιωάννου v. Gordian Holdings Ltd, Πολιτική Έφεση Αρ. 273/2019, ημερ. 8.9.2020, ECLI:CY:AD:2020:A298, ECLI:CY:AD:2020:A298, Θεοφάνους v. Κυπριακής Δημοκρατίας δια του Γενικού Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας, Πολιτική Έφεση Αρ. 207/2021 σχετική με Πολιτική Έφεση Αρ. 206/2021, ημερ. 6.9.2023).
Σύμφωνα με νομολογία, το αντικείμενο της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου με βάση τη Δ.35 θ.18 είναι η αναστολή θετικής υποχρέωσης ή καθήκοντος το οποίο επιβάλλεται από την απόφαση η οποία εφεσιβάλλεται. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από την απόφαση Grade One Shipping Ltd (No. 4) v. Cargo on Board the Ship “CRIOS II” (1976) 1 CLR 378, σελ. 380:
«We do not think that there arises, in the circumstances of this case, any question of exercising our concurrent, with those of the trial Judge, powers of granting, under rule 18 Order 35 of the Civil Procedure Rules, a stay of execution of the aforesaid decision of October 29, 1976, because, actually, there is nothing to be stayed, since the appellants, who are applying for such a stay, are not required by means of such decision to do anything in order of arrest of the defendant cargo which had been previously made on the application of the appellants. A similar application for stay of execution was made to the trial Judge, after his said decision, but it was refused by him on October 30, 1976.”
Στην υπόθεση Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα (Χρηματοδοτήσεις) Λτδ v. Λύρα κ.α. (1997) 1 Α.Α.Δ. 1384 όπου αντικείμενο της αίτησης για αναστολή ήταν η απόφαση με την οποία ακυρώθηκε η ειδοποίηση τριτοδιαδίκου, τονίστηκαν τα εξής:
«Το αντικείμενο της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου βάσει της Δ.35, θ.18 είναι η αναστολή θετικής υποχρέωσης ή καθήκοντος το οποίο επιβάλλεται από την απόφαση η οποία εφεσιβάλλεται. Το αντικείμενο της αναστολής είναι η υποχρέωση ή καθήκον που επιβάλλεται από την απόφαση, και όχι η παγοποίηση ή ο προσωρινός παραμερισμός της απόφασης η οποία εφεσιβάλλεται. Η θέση αυτή προκύπτει ευθέως από τις αποφάσεις (Fotiou and Another v. Petrolina Ltd. (1984) 1 C.L.R. 708· In re E.S. (an Infant) (1986) 1 C.L.R. 119 (βλ. επίσης Aftomata Eleourgia v. Monastery of Mahera (1986) 1 C.L.R. 524.). Η Δ.35, θ.18, δεν αποτελεί μέσο για την αναστολή της διαδικασίας ενώπιον του πρωτοδίκου Δικαστηρίου ή την παρεμπόδιση της συνέχισής της μέχρι την ακρόαση της έφεσης. Η απαγόρευση (prohibition), της συνέχισης της διαδικασίας μπορεί να διαταχθεί μόνο με ένταλμα (prohibition), βάσει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος.
Στην προκειμένη περίπτωση η ενδιάμεση απόφαση, της οποίας επιδιώκεται η αναστολή δεν θέτει οποιαδήποτε υποχρέωση, ούτε επιβάλλει οποιοδήποτε καθήκον το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο διαταγής βάσει της Δ.35, θ.18. Στην ουσία, επιδιώκεται ο παραμερισμός αυτής τούτης της ακυρωτικής απόφασης μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Αυτό, δεν είναι παραδεχτό, ευρίσκεται έξω από τα πλαίσια της Δ.35, θ.18.».
Στην υπό κρίση αίτηση, δεν επιχειρείται η αναστολή της ερήμην απόφασης ημερ. 19.1.2022. Το αντικείμενο της αναστολής είναι η απορριπτική απόφαση ημερ. 11.01.2023 της αίτησης παραμερισμού. Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, το αντικείμενο της αναστολής είναι η υποχρέωση ή καθήκον που επιβάλλεται από την προσωρινή αναστολή της απόφασης που εφεσιβάλλεται. Η απόφαση ημερ. 11.1.2023 δεν επιβάλλει οποιαδήποτε θετική ενέργεια, καθήκον ή υποχρέωση προς τους Αιτητές το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο διαταγής βάσει της Δ.35 θ.18.
Ενόψει των πιο πάνω, η επίδικη αίτηση είναι καταδικασμένη σε απόρριψη. Λόγω της κατάληξης μας αυτής, θεωρούμε αχρείαστο να εξετάσουμε τους υπόλοιπους λόγους ένστασης.
Συνακόλουθα, η επίδικη αίτηση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με €3.900,00 πλέον Φ.Π.Α., εάν υπάρχει, έξοδα υπέρ της Καθ’ ης η Αίτηση – Εφεσίβλητης και εναντίον των Αιτητών-Εφεσειόντων.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ.
Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.