ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Έφεση Αρ.: 47/24)
11 Μαρτίου 2024
[Ρ. ΛΙΜΝΑΤΙΤΟΥ, Πρ., Χ.Β. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΧΧΧ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Εφεσείων
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
Εφεσίβλητης
‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑‑
Ρ. Βραχίμης για Ρ. Βραχίμης & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσείοντα
Α. Σιαπανή (κα) για Γενικόν Εισαγγελέα, για Εφεσίβλητη
Εφεσείων παρών
ΛΙΜΝΑΤΙΤΟΥ, Πρ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα απαγγελθεί από τον Χαραλάμπους, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Δ.: Με την παρούσα έφεση του ο Εφεσείων, κατηγορούμενος στην υπόθεση υπ΄ αρ. 346/24, προσβάλλει την απόφαση του Ε.Δ. Λευκωσίας να διατάξει την κράτηση του μέχρι εκδίκασης, στη βάση του κινδύνου διάπραξης νέων αδικημάτων στο ενδιάμεσο διάστημα. Το κατηγορητήριο περιλαμβάνει οκτώ αδικήματα τα οποία φέρονται να προέκυψαν όλα στις 8.2.24, με παραπονούμενη την εν διαστάσει σύζυγο του.
Τα σοβαρότερα εξ αυτών βασίζονται στον περί Βίας στην Οικογένεια (Πρόληψη και Προστασία Θυμάτων) Ν.119(I)/2000 και αφορούν παρενόχληση θύματος οικογενειακής βίας, ήτοι πρόκληση ψυχικής αναστάτωσης (κατηγορία 1), παράβαση όρων διατάγματος αποκλεισμού, ήτοι προσέγγιση της Παραπονούμενης σε απόσταση μικρότερη των 50μ. (κατηγορία 2) και άσκηση ψυχολογικής βίας, ήτοι με την όλη συμπεριφορά του σοβαρό πλήγμα στην ψυχολογική ακεραιότητα της Παραπονούμενης (κατηγορία 8). Η όλη αυτή συμπεριφορά περιλαμβάνει και τα φερόμενα αδικήματα της κοινής επίθεσης, της απειλής, της εξύβρισης, της άσεμνης πράξης και της κακόβουλης ζημιάς βάσει σχετικών άρθρων του Ποινικού Κώδικος (κατηγορίες 3 έως 7).
Ο Εφεσείων και η Παραπονούμενη είχαν τελέσει γάμο το 1999 και έχουν αποκτήσει πέντε παιδιά, δύο εκ των οποίων είναι ανήλικα. Περιήλθαν σε διάσταση προ τριετίας αλλά δεν έχουν πάρει ακόμα διαζύγιο. Στη βάση παλαιότερης καταγγελίας της Παραπονούμενης για περιστατικό ημερομηνίας 24.11.22 καταχωρίστηκε άλλη υπόθεση υπ΄ αρ. 19601/22 η οποία αφορά κατ΄ ισχυρισμόν αδικήματα οικογενειακής βίας βάσει του Ν.119(I)/00, ψυχολογικής βίας βάσει του Ν.115(I)/21, καθώς και παράνομης εισόδου, απειλής και κακόβουλης ζημιάς βάσει άρθρων του Ποινικού Κώδικος. Για τις ανάγκες εκείνης της πρώτης υπόθεσης, στις 28.11.22 ο Εφεσείων αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους και παράλληλα εκδόθηκε διάταγμα αποκλεισμού δια του οποίου απαγορεύεται στον Εφεσείοντα να πλησιάζει την Παραπονούμενη σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων. Η εν λόγω υπόθεση είναι ορισμένη για ακρόαση στις 20.3.24.
Εκκρεμούσης της πρώτης αυτής υπόθεσης προέκυψε στις 8.2.24 άλλη καταγγελία της Παραπονούμενης για περιστατικό ίδιας ημερομηνίας το οποίο επεσυνέβη σε φάρμα προβάτων στο Γέρι. Πρόκειται για εγγεγραμμένη εκμετάλλευση ζώων, την οποία διατηρεί η Παραπονούμενη σε ακίνητο, το οποίο ενοικιάζει επ΄ ονόματι του ο Εφεσείων (και το χρησιμοποιεί η Παραπονούμενη). Ας σημειωθεί ότι πέραν του να «φιλοξενεί» εκεί τα 993 πρόβατα της Παραπονούμενης, ο Εφεσείων τα ταΐζει καθημερινά, κατά τις πρωϊνές ώρες, με τη χρήση τρακτέρ και συρόμενου βαγονιού (ανάμιξης και διανομής ζωοτροφής). Στην κατάθεση της η Παραπονούμενη είχε αναφέρει πως στις 8.2.24 η ίδια περί τις 10:00π.μ. ευρίσκετο στη φάρμα αυτή για καταγραφή των προβάτων της και μαζί της ήταν και ένας λειτουργός των Κτηνιατρικών Υπηρεσιών για να τη βοηθήσει. Εκεί έφτασε ξαφνικά ο Εφεσείων με τρακτέρ, έκαμε ένα γύρο της φάρμας, μίλησε λίγο με τον πιο πάνω λειτουργό και όταν είδε την ίδια, η οποία ευρίσκετο λίγο πιο κάτω στα τρία μέτρα, άρχισε να τη βρίζει και να προβαίνει σε άσεμνες χειρονομίες. Η ίδια δεν του έδωσε σημασία και του ένευσε να φύγει. Εκείνος κινήθηκε προς την ίδια, απειλώντας ότι θα τη σκοτώσει και κατέβηκε από το τρακτέρ επιχειρώντας να τρέξει ξωπίσω της, δείχνοντας πρόθεση να την κτυπήσει. Η Παραπονούμενη έτρεξε προς τα ζώα της και ο Εφεσείων ανέβηκε στο τρακτέρ και αναχώρησε αλλά φεύγοντας κτύπησε με το συρόμενο βαγόνι στο αυτοκίνητο της, το οποίο ήταν σταθμευμένο έξω, σε παγκέτο χωματόδρομου, προκαλώντας ζημιές. Το βαγόνι αυτό το είχε αγοράσει η ίδια κατά τον Μάρτιο του 2022 αλλά το καλοκαίρι του 2023 το πήρε ο Εφεσείων διότι είχε χαλάσει το δικό του, χωρίς να έχει παράπονο η ίδια για το γεγονός αυτό, αφού γνωρίζει πως όποτε το ζητήσει πίσω θα της το επιστρέψει.
Σε δική του ανακριτική κατάθεση ο Εφεσείων προέβαλε πως το ζεύγος έχει τέσσερις εταιρείες, εκ των οποίων η μια τους ανήκει εξ ημισείας, η άλλη ανήκει μόνο στον ίδιο και οι υπόλοιπες δύο ανήκουν στην Παραπονούμενη. Η φάρμα στο Γέρι ανήκει στον ίδιο και «φιλοξενεί» εκεί τα πρόβατα της Παραπονούμενης, τα οποία και ταΐζει κάθε πρωί από την ημέρα της διάστασης τους, χωρίς να παρευρίσκεται εκεί η Παραπονούμενη. Συμφωνεί ότι όταν πήγε κατά την επίδικη μέρα (8.2.24) ήταν ήδη στη φάρμα η Παραπονούμενη. Ο ίδιος εισήλθε στη φάρμα και με το τρακτέρ διένειμε τη ζωοτροφή (την οποία είχε στο βαγόνι) στον διάδρομο στον οποίο τρώνε τα πρόβατα και γύρισε για να φύγει. Εξ όσων θυμάται ο ίδιος, η Παραπονούμενη ευρίσκετο σε απόσταση 20 έως 30 μέτρα μακριά του, στο σημείο αρμέγματος. Βγαίνοντας από τη φάρμα κτύπησε κατά λάθος, με το βαγόνι, στο αυτοκίνητο της Παραπονούμενης (Κυανούν 31).
Σε μεταγενέστερη συμπληρωματική κατάθεση του, ο Εφεσείων επανέλαβε τα πιο πάνω προσθέτοντας ότι εδώ και ένα χρόνο η Παραπονούμενη δεν πηγαίνει στις φάρμες, ότι οι δύο τους δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση από την ημέρα έκδοσης του Διατάγματος Αποκλεισμού (28.11.22), ότι εκείνη ήρθε στη φάρμα εν γνώσει της ότι θα ήταν ο ίδιος εκεί όπως κάθε πρωί για το τάισμα των ζώων ενώ αρνήθηκε ότι κατέβηκε καν από το τρακτέρ του ή ότι την πλησίασε στα τρία μέτρα ή ότι της είπε ή της έκαμε οτιδήποτε. Το δε τρακτέρ είναι με καμπίνα κλειστή και η μηχανή του ήταν σε λειτουργία. Είναι η θέση του πως απλά άφησε τη ζωοτροφή και έφυγε, όπως πράττει κάθε μέρα (Κυανούν 32).
Η πρωτόδικη Δικαστής επεσήμανε ότι με βάση τη νομολογία η έκδοση διατάγματος αποκλεισμού εξαλείφει τον κίνδυνο διάπραξης ομοειδών αδικημάτων με αποτέλεσμα η κράτηση υποδίκου να μην καθίσταται αναγκαία (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Γ.Ν., Ποιν. Έφ. 145/23, ημερ. 21.7.23). Παράλληλα τόνισε ότι στην παρούσα όμως αποτελούσε παραδεκτό γεγονός πως ευρίσκετο σε ισχύ το διάταγμα ημερ. 28.11.22, ότι η υποχρέωση του Εφεσείοντος ήταν να τηρεί το εν λόγω διάταγμα, ότι η Παραπονούμενη ήταν ήδη στη φάρμα πριν πάει ο ίδιος και κατέληξε σε διάταγμα κράτησης λέγοντας:
«Ο κατηγορούμενος παραδέχεται ότι η παραπονούμενη ήταν ήδη στη φάρμα όταν ο ίδιος αποφάσισε να μεταβεί εκεί, εξ ου και την εντόπισε στο χώρο (βλ. Κυανούν 31).Όφειλε λοιπόν ο κατηγορούμενος συμμόρφωση με τους όρους του Διατάγματος. Το ενώπιον του Δικαστηρίου μαρτυρικό υλικό, το οποίο αποτιμάται στην όψη του, φανερώνει ότι ενώ ο κατηγορούμενος ήταν ενήμερος για το Διάταγμα απομάκρυνσης (ειδικότερα ενόψει του ότι αυτό εκδόθηκε στην παρουσία του- Βλ. Κυανούν 2), διέπραξε κατ΄ ισχυρισμόν «νέο αδίκημα», παραβιάζοντας τους ήδη εκδοθέν (sic) όρους, ως αυτοί είχαν τεθεί στα πλαίσια άλλης ποινικής υπόθεσης, εναντίον του ίδιου προσώπου, ήτοι της εν διαστάση (sic) συζύγου του. Σκοπός της επιβολής όρων αλλά και της έκδοσης Διαταγμάτων αυτού του τύπου είναι από τη μία η διασφάλιση της παρουσίας του κατηγορούμενου στη δίκη του και από την άλλην η παροχή προστασίας στο παραπονούμενο πρόσωπο στο μεσοδιάστημα. Με δεδομένη συνεπώς την φερόμενη παραβίαση των ήδη εκδοθέντων όρων του Διατάγματος του Δικαστηρίου έστω και στα πλαίσια άλλης υπόθεσης και με γνώμονα ότι το εν λόγω Διάταγμα αφορούσε στο πρόσωπο της νυν παραπονούμενης, κανένα διάταγμα αποκλεισμού δεν μπορεί να εκδοθεί στα πλαίσια της παρούσας προς διασφάλιση των ανωτέρω. Ο κίνδυνος επαναδιάπραξης ομοειδών αδικημάτων στην παρούσα έχει καταστεί κάτι περισσότερο από ορατός αφού φέρεται να μετουσιώθηκε σε πράξη».
Μέσα από τους εναπομείναντες λόγους έφεσης (υπ’ αρ. 6, 7 και 8) όπως έχουν αναπτυχθεί ενώπιον μας, έχουμε αντιληφθεί ότι η βασική θέση του κ. Βραχίμη είναι πως υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης δεν μπορούσε να υπάρχει ισχυρή εντύπωση περί πιθανότητας διάπραξης άλλων αδικημάτων στο μέλλον. Από δικής της πλευράς η κα Σιαπανή, επέμεινε στη θέση ότι τέτοια πιθανότητα προκύπτει από το ότι δεν απομακρύνθηκε όταν αντιλήφθηκε την Παραπονούμενη και κυρίως από το ότι, βάσει της δικής της μαρτυρίας, αυτός κατέβηκε από το τρακτέρ.
Όσον αφορά τις εφαρμοζόμενες νομολογιακές αρχές είχαμε την ευκαιρία να τις παραθέσουμε σχετικά πρόσφατα στην υπόθεση Γενικού Εισαγγελέα v. Γ.Ν., Ποιν. Έφ. 145/23, ημερ. 21.7.23, καθώς και στην υπόθεση Κωνσταντίνου v. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. 271/23, ημερ. 24.1.24. Το Ανώτατο Δικαστήριο είχε επίσης την ευκαιρία να αναφερθεί στις σχετικές αρχές στις υποθέσεις Δημοκρατία v. Γεωργίου (2010) 2 Α.Α.Δ. 1, Νικολάου ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 840, Ιωάννου v. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. 25/22, ημερ. 4.2.22, ECLI:CY:AD:2022:B50 και Σάρρου v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 81/23, ημερ. 10.5.23. Όλη αυτή η νομολογία επαναλαμβάνει σταθερά τις αρχές που είχαν τεθεί στις, κλασικές πλέον, υποθέσεις Χατζηδημητρίου v. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 45, Κωνσταντινίδης v. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 109, Σιακαλλή v. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130 και Χριστούδια v. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 689.
Οι βασικές αρχές, ως προκύπτουν από την πιο πάνω νομολογία, δύνανται να συνοψιστούν στα εξής:
(1) Για την κατάληξη σε συμπέρασμα περί ύπαρξης πιθανότητας διάπραξης άλλου αδικήματος δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία. Αρκεί αν με βάση όλα τα στοιχεία τα οποία τίθενται ενώπιον του Δικαστηρίου δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα.
(2) Η πιθανολόγηση αναφέρεται σε ροπή προς το έγκλημα ή τάση για συγκεκριμένη συμπεριφορά του κατηγορούμενου στο μέλλον, για την οποία το Δικαστήριο δύναται να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, βασιζόμενο, μεταξύ άλλων, είτε στο ιστορικό του είτε στον χαρακτήρα του είτε στα περιστατικά της υπόθεσης ή σε εγγενείς ενδείξεις που χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη υφή της ή και σε διάφορες άλλες περιστάσεις.
(3) Τέτοια πιθανολόγηση δύναται μεταξύ άλλων να στοιχειοθετηθεί: (α) Από το ποινικό μητρώο του κατηγορούμενου ή από εκκρεμείς ποινικές υποθέσεις ή ποινικές υποθέσεις των οποίων αναμένεται η καταχώριση, νοουμένου ότι αφορούν αδικήματα ίδιας ή παρόμοιας φύσης ή ανάλογης σοβαρότητας, (β) Από το μαρτυρικό υλικό και από τα περιστατικά της υπό εκδίκαση υπόθεσης, κρινόμενα στην όψη τους (όπως έγινε στην υπόθεση Matznetter v. Austria, Appl. 2178/64, ημερ. 10.11.69 και στις υποθέσεις Κωνσταντινίδη και Χριστούδια, ανωτέρω).
Όλες οι πιο πάνω αρχές συνάδουν πλήρως και ευθυγραμμίζονται με τη νομολογία του ΕΔΑΔ για το ίδιο ζήτημα. Παραπέμπουμε σχετικά στην υπόθεση Matznetter v. Austria (ανωτέρω), στην Clooth v. Belgium, Appl. 12718/87, ημερ. 12.12.91, (“… the danger of repetition must be a plausible one”), καθώς και στο σύγγραμμα Law of the European Convention on Human Rights, των Harris, O’ Boyle and Warbrick, έκδοση 2023, σελ. 356 (“… good reasons to believe that the accused, if released, will commit on offence …”). Δεν θεωρούμε συνεπώς ότι τίθεται βάσιμα ζήτημα παραβίασης του τεκμηρίου αθωότητας, όπως υπήρξε εισήγηση. Ούτε θεωρούμε ότι η υπόθεση Δ.Α. v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 159/22 κ.ά., ημερ. 29.9.22 αποκλίνει από τις αρχές της πάγιας νομολογίας, ως έχουν προαναφερθεί. Το ζητούμενο ήταν και παραμένει κατά πόσον τα στοιχεία, τα οποία τίθενται ενώπιον του Δικαστηρίου, δημιουργούν ισχυρή εντύπωση για την ύπαρξη κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων, το οποίο αφορά την ισχύ του μαρτυρικού υλικού, κρινόμενου στην όψη του.
Παραμένει μόνο να υπενθυμίσουμε πως η εξουσία ρύθμισης της εμφάνισης ενός υποδίκου κατά τη δίκη του (κράτηση ή όροι) εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου και ότι η άσκηση της εξουσίας αυτής δεν αναθεωρείται με γνώμονα την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης κατά την υποκειμενική κρίση των μελών του Εφετείου. Επέμβαση του Εφετείου χωρεί μόνο αν διαπιστωθεί ότι αυτή η εξουσία δεν ασκήθηκε κατά τρόπο δικαστικό είτε διότι παρεισέφρησαν εξωγενή στοιχεία είτε επειδή παραγνωρίστηκαν προαπαιτούμενα νομολογιακά κριτήρια (Γενικός Εισαγγελέας v. Bourel κ.ά., Ποιν. Έφ. 306/21 κ.ά., ημερ. 28.12.21).
Στην παρούσα περίπτωση είναι προφανές ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε θέσει ως βάση του συλλογισμού του αφενός το γεγονός της ύπαρξης του προαναφερθέντος διατάγματος αποκλεισμού και αφετέρου το ότι, πριν πάει ο Εφεσείων στη φάρμα, η Παραπονούμενη ήδη ευρίσκετο εκεί. Αυτά σε συνδυασμό με την αυτονόητη υποχρέωση του Εφεσείοντος να τηρεί το εν λόγω διάταγμα. Έχουμε την άποψη πως στο σημείο αυτό έχει παραγνωριστεί το γεγονός ότι δεν εγείρετο θέμα παραβίασης αυτομάτως με την είσοδο του στη φάρμα αφού υπήρχε η δυνατότητα νόμιμης διακίνησης του εντός αυτής χωρίς παραβίαση της ελάχιστης απόστασης των 50μ. Η δε πραγματικότητα είναι πως δεν είχε τεθεί ή δημιουργηθεί τέτοιο θέμα παραβίασης, για το διάστημα που τάιζε τα ζώα, σε κανένα στάδιο είτε της διερεύνησης είτε της διαδικασίας τόσο πρωτοδίκως όσο και κατ’ έφεση. Ζήτημα τίθεται μόνο για τη στιγμή κατά την οποία ολοκλήρωσε τον γύρο και το τάισμα, οπότε βρέθηκε πλησίον της Παραπονούμενης είτε σε απόσταση 3μ., που ισχυρίζεται η ίδια είτε 20 έως 30μ. που ισχυρίζεται ο Εφεσείων, ήτοι και στις δύο περιπτώσεις κάτω των 50μ. που ορίζει το διάταγμα. Είναι θεωρούμε για αυτό που και η κα Σιαπανή ενώπιον μας εστίασε την προσοχή της σε αυτό το σημείο, προβάλλοντας ότι εδώ ο Εφεσείων έπρεπε να απομακρυνθεί και όχι να ακολουθήσουν όσα ισχυρίζεται η Παραπονούμενη.
Σημειώνουμε επί του επιχειρήματος αυτού ότι, ως και η Παραπονούμενη προέβαλε, όντως εντός κάποιου σύντομου χρόνου ο Εφεσείων απομακρύνθηκε. Παραμένουν λοιπόν η τυχόν στιχομυθία που είχαν και τα κατ’ ισχυρισμόν αδικήματα της εξύβρισης, άσεμνης χειρονομίας και βάδισης εναντίον της ως ένα σημείο, πριν την αποχώρηση του. Είναι αυτά τα συνολικά στοιχεία μαρτυρίας, τα οποία θα πρέπει να συνεκτιμηθούν, κρινόμενα στην όψη τους, ως προς το κατά πόσον ευλόγως δημιουργούν την αναγκαία ισχυρή εντύπωση ότι θα διαπράξει στο μέλλον νέα αδικήματα.
Έχουμε την άποψη, στη βάση του συνόλου της μαρτυρίας, των περιστάσεων της υπόθεσης, του ιστορικού και των όσων διαφαίνεται από επιμέρους άλλες συμπεριφορές, ότι η περίπτωση δεν δικαιολογεί τέτοια κατάληξη, ήτοι περί ισχυρής εντύπωσης επαναδιάπραξης ομοειδών αδικημάτων.
Το διάταγμα είχε εκδοθεί 14 μήνες προηγουμένως και όλο αυτό το ενδιάμεσο διάστημα ο Εφεσείων φέρεται να πηγαίνει στη φάρμα κάθε πρωί και να ταΐζει τα πρόβατα της Παραπονούμενης. Για 14 μήνες δεν φαίνεται να προέκυψε οποιαδήποτε άλλη μεμπτή συμπεριφορά. Αντιθέτως υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για ομαλή συνεργασία των δύο εν διαστάσει συζύγων προς το κοινό όφελος όπως π.χ. η παραμονή των ζώων σε φάρμα (κατοχής) του Εφεσείοντος και το καθημερινό τάισμα τους από τον ίδιο, μάλιστα με βαγόνι το οποίο η ίδια η Παραπονούμενη του παραχώρησε προ αρκετών μηνών.
Εξίσου ουσιώδες μας φαίνεται το ότι δεν πρόκειται για περίπτωση στην οποία ο εμπλεκόμενος σύζυγος επεδίωκε να συναντήσει τη σύζυγο ή να την πλησιάσει πέραν του επιτρεπτού ορίου. Από το σύνολο των περιστάσεων αναδύεται η αίσθηση πως ό,τι και αν προέκυψε φαίνεται να συνδέεται περισσότερο με το σταθερό γεγονός της καθημερινής δικής του επίσκεψης στη φάρμα για το τάισμα των ζωών και της κατ’ εξαίρεσιν επίσκεψης της Παραπονούμενης εκεί τη συγκεκριμένη μέρα για την καταμέτρηση των προβάτων. Αυτό το στοιχείο κατά τη γνώμη μας, εκβαραθρώνει την ισχύ οποιασδήποτε εκτίμησης ότι υπάρχει κίνδυνος διάπραξης νέων αδικημάτων. Δεν θεωρούμε ότι ένας τέτοιος κίνδυνος ήταν «κάτι περισσότερο από ορατός», ως έχει κριθεί πρωτοδίκως. Εν ολίγοις, δεν συμφωνούμε ότι πρόκειται για περίπτωση στην οποία ευλόγως ενυπάρχει η απαιτούμενη ισχυρή εντύπωση διάπραξης άλλων αδικημάτων, ούτως ώστε να δικαιολογείται η κράτηση.
Για τους πιο πάνω λόγους η διαταγή κράτησης ακυρώνεται. Ο Εφεσείων αφήνεται ελεύθερος υπό τους πιο κάτω όρους:
1. Να καταθέσει το ποσό των €10.000 σε μετρητά.
2. Να παραδώσει όλα τα ταξιδιωτικά του έγγραφα στην Αστυνομία.
3. Το όνομα του να τεθεί στον κατάλογο προσώπων των οποίων απαγορεύεται η έξοδος από τη Δημοκρατία (stop list).
4. Να παρουσιάζεται στον Αστυνομικό Σταθμό Λατσιών κάθε Παρασκευή μεταξύ των ωρών 12:00-15:00.
Ρ. ΛΙΜΝΑΤΙΤΟΥ, Πρ.
X.B. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, Δ.
Μ.Γ. ΠΙΚΗΣ, Δ.