ΕΦΕΤΕΙΟ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Έφεση Αρ.: 6/2023)
(i-justice)
7 Μαρτίου, 2024
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στες]
Ι. Η.
Εφεσείουσα/Αιτήτρια,
v.
Δ. Β.
Εφεσιβλήτου/Καθ’ ου η Αίτηση.
(Αίτηση ημερομηνίας 23.11.2023)
Γ. Στυλιανίδη (κα) για κ.κ. Γιόλα Στυλιανίδη & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσείουσα/Αιτήτρια.
Χρ. Ματθαίου, για Εφεσίβλητο/Καθ’ ου η Αίτηση.
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από την Τουμαζή, Δ.
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.: Οι διάδικοι είναι εν διαστάσει σύζυγοι. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο παιδιά που γεννήθηκαν, το πρώτο στις 21.2.2013 και το δεύτερο στις 20.2.2020. Διέμεναν κάτω από την ίδια στέγη με τα παιδιά τους στη Λευκωσία, μέχρι τις 10.10.2022, ημερομηνία κατά την οποία η εφεσείουσα αποχώρησε από αυτήν μαζί με τα παιδιά, με προορισμό την επαρχία καταγωγής της, τη Λεμεσό.
Ο εφεσίβλητος, με την κυρίως αίτηση του, που καταχώρησε στο Οικογενειακό Δικαστήριο Λευκωσίας, ζητούσε τη φύλαξη των ανηλίκων, με τόπο διαμονής τη Λευκωσία και η εφεσείουσα με την ανταπαίτηση της, ζητούσε τη φύλαξη των ανηλίκων, με τόπο διαμονής τη Λεμεσό. Ταυτόχρονα με την εναρκτήρια αίτηση, ο εφεσίβλητος καταχώρησε μονομερή αίτηση, με την οποία ζητούσε, μεταξύ άλλων, προσωρινό διάταγμα με το οποίο να διατάσσεται η εφεσείουσα να μεταφέρει τα ανήλικα στον τόπο που διέμεναν, δηλαδή τη Λευκωσία, διάταγμα με το οποίο να καθορίζεται ως τόπος διαμονής των ανηλίκων ο τόπος διαμονής τους στη Λευκωσία, ως επίσης και διάταγμα με το οποίο να διατάσσεται η εφεσείουσα να επιτρέψει την απρόσκοπτη συνέχιση της φοίτησης των ανηλίκων στα σχολεία τους, στη Λευκωσία. Αιτείτο επίσης προσωρινό διάταγμα με το οποίο να ρυθμίζεται η επικοινωνία του με τα ανήλικα τέκνα του.
Η εφεσείουσα καταχώρισε ένσταση υποστηριζόμενη με ένορκο δήλωση και στη συνέχεια καταχωρήθηκαν συμπληρωματικές ένορκες δηλώσεις και από τις δύο πλευρές. Η ακρόαση διεξήχθη στη βάση των ενόρκων δηλώσεων. Το Δικαστήριο προχώρησε σε συνέντευξη με το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά, τον Θ., εφόσον το μικρότερο παιδί θεωρήθηκε ότι δεν διέθετε, λόγω ηλικίας, την ωριμότητα έκφρασης γνώμης. Ο ανήλικος Θ. εξέφρασε την επιθυμία να διαμένει στη Λευκωσία.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, στην απόφαση του ημερ. 21.7.2023, αφού αναφέρθηκε στο Άρθρο 5(1)(α) του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου του 1990 (Ν.216/90) σύμφωνα με το οποίο η γονική μέριμνα του ανήλικου τέκνου είναι καθήκον και δικαίωμα των γονέων, οι οποίοι το ασκούν από κοινού, υπέμνησε ότι για την αλλαγή του τόπου διαμονής των ανηλίκων από τη Λευκωσία στη Λεμεσό, χρειαζόταν η συναπόφαση των διαδίκων η οποία δεν υπήρχε, στην προκειμένη περίπτωση. Ήτο αναμφισβήτητο ότι η μετακίνηση στη Λεμεσό είχε γίνει, χωρίς τη συγκατάθεση του εφεσίβλητου. Το Δικαστήριο, αφού αναφέρθηκε στην εκατέρωθεν μαρτυρία, κατέληξε ότι δικαιολογείτο η έκδοση του ακόλουθου προσωρινού διατάγματος:
«1. Διάταγμα με το οποίο ανατίθεται τον Αιτητή η φύλαξη και η φροντίδα των ανήλικων τέκνων των διαδίκων Θ. και Α.
Οι λοιπές πτυχές της γονικής μέριμνας θα ασκούνται από κοινού από τους διαδίκους.
2. Διάταγμα με το οποίο προσδιορίζεται ως τόπος διαμονής των πιο πάνω ανήλικων τέκνων των διαδίκων ο εκάστοτε τόπος διαμονής του Αιτητή στη Λευκωσία.
3. Διάταγμα με το οποίο επιτρέπεται στον Αιτητή να εγγράψει τον ανήλικο Θ. στο δημοτικό σχολείο και τον ανήλικο Α. σε νηπιαγωγείο χωρίς την προς τούτο συγκατάθεση της Καθ’ ης η αίτηση.»
Το Δικαστήριο εξέδωσε επίσης προσωρινό διάταγμα, με το οποίο ρύθμιζε την επικοινωνία της εφεσείουσας με τα ανήλικα τέκνα της.
Στις 4.8.2023, η εφεσείουσα, εφεσίβαλε την πιο πάνω απόφαση του Δικαστηρίου. Την ίδια μέρα, η εφεσείουσα – στο εξής Αιτήτρια – καταχώρισε στο Οικογενειακό Δικαστήριο, αίτηση για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης ημερ. 21.7.2023 μέχρι την αποπεράτωση της έφεσης, η οποία και απερρίφθη, με απόφαση ημερ. 27.10.2023. Ως εκ τούτου, πληρώθηκαν οι δικονομικές προϋποθέσεις του Μέρους 41.7 των νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 για την καταχώριση της παρούσας αίτησης στο Εφετείο. Με την καταχώριση της υπό κρίση αίτησης στο Εφετείο, η Αιτήτρια ζητά την έκδοση διατάγματος το οποίο να αναστέλλει την εκτέλεση της απόφασης ημερ. 21.7.2023, μέχρι την εκδίκαση της έφεσης.
Σε ένορκη δήλωση της η οποία υποστηρίζει την αίτηση, η Αιτήτρια καταλογίζει στον σύζυγο της βίαιη συμπεριφορά προς το πρόσωπο της, αλλά και προς τον ανήλικο Α. Αυτή η συμπεριφορά, κατά τη θέση της, την ανάγκασε αρχικά να μεταβεί σε καταφύγιο του Συνδέσμου Πρόληψης και Αντιμετώπισης Βίας στην Οικογένεια (ΣΠΑΒΟ) στη Λεμεσό και στη συνέχεια να διαμένει σε σπίτι στη Λεμεσό με τα παιδιά της.
Είναι η θέση της Αιτήτριας ότι η έφεση έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, λόγω του ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα έδωσε τη φύλαξη των παιδιών στον πατέρα, χωρίς να υπάρχει τέτοιο αίτημα εκ μέρους του, και αφαίρεσε πτυχές της γονικής μέριμνας από την ίδια, χωρίς να υπάρχει μαρτυρία που να αμφισβητεί τη γονική της ικανότητα και χωρίς να τεθεί ενώπιον του, έκθεση του Γραφείου Ευημερίας.
Σε περίπτωση που εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα, ο εφεσίβλητος – στο εξής Καθ’ ου η αίτηση - δεν αποστερείται των καρπών της επιτυχίας του, αφού σε περίπτωση που αποτύχει η έφεση, θα μπορεί να προχωρήσει σε εκτέλεση της απόφασης, σε κατοπινό στάδιο. Ο Καθ’ ου η αίτηση δεν θα υποστεί οποιαδήποτε απώλεια ή ζημιά από την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος, αφού το Δικαστήριο μπορεί να θέσει τέτοιους όρους επικοινωνίας με τους ανήλικους, ως προϋπόθεση της αναστολής εκτέλεσης της απόφασης, ούτως ώστε να μην στερηθεί του δικαιώματος επικοινωνίας του με τα ανήλικα.
Περαιτέρω, ισχυρίζεται ότι εάν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα, τα ανήλικα δε θα υποστούν καμιά ζημιά, αφού ήδη διαμένουν μαζί της και έχουν κτίσει τη ζωή τους στη Λεμεσό στο υποστηρικτικό, ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον της με όλη της την οικογένεια, φοιτούν σε σχολείο και νηπιαγωγείο της Λεμεσού, έχουν εγγραφεί σε εξωσχολικές δραστηριότητες και έχουν ήδη κάνει φίλους και συνδεθεί με τα ξαδέλφια τους. Με την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος, τα ανήλικα θα προστατευθούν και θα εξυπηρετηθεί το συμφέρον τους, μέχρι να ελεγχθεί, κατ’ έφεση, η ορθότητα της απόφασης.
Από την άλλη, σύμφωνα με τη θέση της, σε περίπτωση συνέχισης της ισχύος του εκδοθέντος προσωρινού διατάγματος, θα δημιουργηθούν εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες στα παιδιά, αφού θα απομακρυνθούν απότομα και βίαια από την ίδια σε μια τόσο νεαρή ηλικία και θα στερηθούν τη μητρική φροντίδα και επιμέλεια, με κίνδυνο να τους δημιουργηθεί παιδική κατάθλιψη, άγχος και άλλες ψυχοσωματικές παθήσεις. Τα ανήλικα αρνούνται σθεναρά να ακολουθήσουν τον πατέρα τους στη Λευκωσία. Ισχυρίζεται περαιτέρω η Αιτήτρια ότι αν δεν δοθεί η αιτούμενη αναστολή, η έφεση θα απογυμνωθεί από την αξία και το αντικείμενο της.
Ο Καθ’ ου η αίτηση καταχώρισε ένσταση με 20 λόγους ένστασης, συνοδευόμενη από ένορκη δήλωση. Ο Καθ’ ου η αίτηση αρνείται τους ισχυρισμούς της Αιτήτριας περί βίαιης συμπεριφοράς του. Προβάλλει ότι τυχόν έγκριση της αίτησης, θα έχει ως αποτέλεσμα την επιβράβευση της για τις παράνομες ενέργειες της που συνίστανται στη μη συμμόρφωση με το διάταγμα ημερομηνίας 21.7.2023, την ετσιθελική απαγωγή και κατακράτηση των ανηλίκων μέχρι σήμερα και τον αποκλεισμό του από τα ανήλικα τέκνα του από τις 10.10.2022. Τυχόν έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων, θα οδηγήσει στην μη ύπαρξη οποιουδήποτε διατάγματος σε σχέση με τα ανήλικα και θα δώσει το δικαίωμα στην Αιτήτρια να συνεχίσει τις παράνομες ενέργειες της, σε βάρος του συμφέροντος των ανηλίκων.
Απόρριψη της αίτησης θα έχει ως αποτέλεσμα την εφαρμογή του διατάγματος ημερομηνίας 21.7.2023 και κατ’ επέκταση επιστροφή των ανηλίκων στο χώρο που διέμεναν και τη φοίτηση τους στα σχολεία που φοιτούσαν μέχρι τις 10.10.2022. Η απόφαση ημερομηνίας 21.7.2023 είναι καθόλα ορθή, εξυπηρετεί στο μέγιστο βαθμό το συμφέρον των ανηλίκων και ουσιαστικά επαναφέρει τα πράγματα στην κατάσταση που υπήρχε μέχρι την 10.10.2022.
Είναι η θέση του ότι δεν υπάρχουν ειδικές ή εξαιρετικές περιστάσεις που να δικαιολογούν στέρηση από τον ίδιο των καρπών της επιτυχίας του, μετά από μια διαδικασία όπου το Δικαστήριο άκουσε όλα όσα έθεσαν οι διάδικοι, ακόμα και τη συνέντευξη με το μεγαλύτερο παιδί. Η καταχωρηθείσα έφεση δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας.
Η υπό κρίση αίτηση για αναστολή εκτέλεσης στηρίζεται, μεταξύ άλλων, στο Μέρος 41.7 των νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 οι οποίοι ισχύουν για τις διαδικασίες ενώπιον του Εφετείου από 03.07.2023 (Μέρος 60(1)).
Το Μέρος 41.7(1)(α) και (β) προνοεί τα εξής:
«(1) (α) Εκτός αν το Εφετείο ή το κατώτερο δικαστήριο διατάξει διαφορετικά, η έφεση δεν επενεργεί ως αναστολή οποιουδήποτε διατάγματος ή απόφασης του κατώτερου δικαστηρίου.
(β) Αίτηση για αναστολή διατάγματος ή απόφασης του κατώτερου Δικαστηρίου γίνεται πρώτα στο κατώτερο Δικαστήριο.»
Στην πρόσφατη απόφαση μας Μαρία – Ραφαέλα Θεοφάνους v. Κυπριακής Δημοκρατίας δια του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας κ.ά., Πολιτική Έφεση Αρ. 207/2021, σχετική με Πολιτική Έφεση Αρ. 206/2021, ημερ. 6.9.2023, είχαμε την ευκαιρία να αναφέρουμε τα εξής σε σχέση με το Μέρος 41.7 των νέων Κανονισμών:
«Ως διαφαίνεται η ουσία της ρύθμισης της αναστολής δεν άλλαξε. Δεν παραγνωρίζεται ότι στο Μέρος 41.7 δεν γίνεται πρόνοια για εξουσία του Εφετείου να θέσει όρους κατά την έκδοση διατάγματος αναστολής, ωστόσο παρέχεται τέτοια εξουσία δυνάμει του Μέρους 41.12 (1) όπου προνοείται πως «Σε σχέση με έφεση το Εφετείο έχει όλες τις εξουσίες του κατώτερου δικαστηρίου» παραπέμποντας έτσι, σ’ ό,τι αφορά το ζήτημα της έκδοσης διατάγματος υπό όρους, στο Μέρος 3.1 (3) όπου κατώτερο δικαστήριο δύναται να θέτει όρους κατά την έκδοση διατάγματος. Κατ’ επέκταση η μέχρι σήμερα σχετική, επί του θέματος της αναστολής εκτέλεσης αποφάσεων, νομολογία εξακολουθεί να ισχύει και να αποτελεί δεσμευτικό προηγούμενο.»
Παραπέμπουμε, συναφώς, στην Penderhill Holdings Limited και Άλλοι v. Ιωάννη Κλουκινά και Άλλων (2011) 1 Α.Α.Δ. 1921 όπου λέχθηκαν τ’ ακόλουθα:
«Με βάση τη νομολογία που ερμήνευσε την πιο πάνω διάταξη (βλ. μεταξύ άλλων Katarina Shipping Inc. v. The Cargo on Board the Ship "Poly" (1978) 1 C.L.R. 355, Essex Overseas Trade Services Ltd v. Legend Shipping Co. Ltd. a.o. (1981) 1 C.L.R. 263, "Phoenix" Greek General Insurance Co. S.A. v. Al Khalaf Exhibition (1981) 1 C.L.R. 673, Μavrochanna a.o. v. Μichael (1984) 1 C.L.R. 760, Αristidou v. Αristidou (1985) 1 C.L.R. 649, Ε.Y.R.I.K. a.o. v. Κotsonis (1986) 1 C.L.R. 617, , Ιωσηφάκης v. Αριστοδήμου (1990) 1 Α.Α.Δ. 284, Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147, A.B.P. Holdings Ltd. κ.ά. v. Κιταλίδη κ.ά. (Aρ. 1) (1994) 1 Α.Α.Δ. 287, Θωμά v. Γενικού Εισαγγελέα (1997) 1 Α.Α.Δ. 797 και Σάββα v. Υπουργού Δικαιοσύνης (αρ. 1) (2002) 1 Α.Α.Δ. 195) το όλο θέμα είναι στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου η οποία ασκείται δικαστικά και με βάση τους εξής παράγοντες που θα πρέπει να εξισορροπηθούν με γνώμονα τα συμφέροντα της δικαιοσύνης:
(α) Ο διάδικος ο οποίος επιτυγχάνει στην υπόθεση του δεν πρέπει να στερείται, χωρίς ουσιαστικό λόγο, του καρπού της επιτυχίας του.
(β) Το ένδικο μέσο της έφεσης, το οποίο ασκείται δικαιωματικά, δεν πρέπει να αποστερείται της αποτελεσματικότητας του.
Μεταξύ των κριτηρίων που λαμβάνει υπόψη το δικαστήριο είναι οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης αλλά αυτές είναι μόνο οριακής σημασίας. (Bλ. Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου, πιο πάνω). Στην υπόθεση Ιωσηφάκη v. Αριστοδήμου, πιο πάνω σελ. 288, ο Δικαστής (όπως ήταν τότε) Πικής διατύπωσε τους πιο πάνω παράγοντες ως εξής:
«Δύο είναι οι παράγοντες που κατά κύριο λόγο διέπουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου για την αναστολή πρωτόδικης απόφασης μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Πρώτο, η διασφάλιση της οριστικότητας (finality) των αποφάσεων του πρωτόδικου δικαστηρίου και την παράλληλη κατοχύρωση των δικαιωμάτων του διάδικου υπέρ του οποίου εκδόθηκε η απόφαση και δεύτερο, η εξασφάλιση της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος για την άσκηση έφεσης. Οι δυο αυτοί παράγοντες εξισορροπούνται με γνώμονα τα συμφέροντα της δικαιοσύνης.»».
(βλ. επίσης Ιωάννης Σάββα v. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης (2002) 1 Α.Α.Δ. 195, Βλάχου v. Οικονόμου (2012) 1 Α.Α.Δ. 1520, Χ’’Ιωάννου v. Gordian Holdings Ltd, Πολιτική Έφεση Αρ. 273/2019, ημερ. 8.9.2020, ECLI:CY:AD:2020:A298, DB Technologies BV κ.ά. v. Miltiades Neophytou Civil Engineering Contractors and Developers Ltd, Πολιτική Έφεση Αρ. Ε7/2023, ημερ. 15.01.2024).
Στην απόφαση Ξενίδου v. Οικονομίδη (2015) 1 Α.Α.Δ. 825 τονίστηκαν τα ακόλουθα:
«Στην παρούσα υπόθεση εξετάσαμε με πολύ προσοχή όλα τα στοιχεία και το ενώπιον μας υλικό. Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στην έκδοση του διατάγματος επικοινωνίας μετά από μια μακρά και ιδιαίτερα επίμονη διαδικασία και αφού λήφθηκε και αξιολογήθηκε η μαρτυρία του ανήλικου. Επίσης λαμβάνουμε υπόψη ότι η παρούσα υπόθεση δεν αφορά την αναστολή μιας συνηθισμένης δικαστικής απόφασης αλλά αφορά το συνταγματικά προστατευόμενο δικαίωμα του πατέρα να έχει επικοινωνία με τον ανήλικο υιό του συναρτημένο με το ότι αποκλειστικός οδηγός της κρίσης του δικαστηρίου θα πρέπει να είναι το ύψιστο συμφέρον και μόνο του ανήλικου.
Έχοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω και αποφεύγοντας να υπεισέλθουμε στην ουσία της εκκρεμούσας έφεσης δεν έχουμε ικανοποιηθεί στα στενά πλαίσια αυτής της αίτησης ότι θα πρέπει να παρέμβουμε αναστέλλοντας την ισχύ του εκδοθέντος, μετά από πλήρη ακρόαση, διατάγματος του πρωτόδικου Δικαστηρίου ώστε να ικανοποιήσουμε τις ανησυχίες και τους φόβους της μιας πλευράς, οι οποίοι απορρίφθηκαν πρωτοδίκως, χωρίς εξέταση και διάγνωση της ουσίας της έφεσης που εκκρεμεί. Αυτό πιστεύουμε θα ήταν ενάντια στο καλώς νοούμενο συμφέρον του ανηλίκου. Η αίτηση ως αποτέλεσμα δεν μπορεί να επιτύχει. Εάν κατά την διάρκεια εφαρμογής του διατάγματος προκύψουν οιαδήποτε σοβαρά προβλήματα, οι διάδικοι είναι ελεύθεροι να απευθυνθούν στο αρμόδιο Δικαστήριο ζητώντας τις ανάλογες θεραπείες.
Επαναλαμβάνουμε ακόμη μια φορά τις σταθερές αρχές της νομολογίας ότι τα όποια δικαιώματα παρέχονται από το νόμο σε περιπτώσεις όπως η παρούσα, δεν έχουν κτητικό χαρακτήρα αλλά συναρτώνται άμεσα και αποκλειστικά με το καθήκον που επιβάλλεται για την ευημερία του παιδιού. (Βλ. Gillick v. West Norfolk Area Health Authority [1985] 3 All E.R. 402, 410). Επίσης η διαδικασία για εξασφάλιση τέτοιου δικαιώματος παρόλο που εγείρεται από τον ένα σύζυγο και στρέφεται εναντίον του άλλου δεν θα πρέπει να έχει το στοιχείο της αντιπαράθεσης μεταξύ των γονέων. Αντίθετα θα πρέπει να έχει ως άξονα το κοινό καθήκον των γονέων για την φροντίδα και την ευημερία των τέκνων τους. (Βλ. Στυλιανού (άνω)).»
Η εκκαλούμενη με την έφεση ενδιάμεση απόφαση, εκδόθηκε μετά από ακρόαση και αφού το Δικαστήριο άκουσε το μεγαλύτερο παιδί των διαδίκων, αναφορικά με τη γνώμη του για τον τόπο διαμονής του. Δεν έχουμε πειστεί ότι το συμφέρον των ανηλίκων θα επηρεαστεί αρνητικά ή ανεπανόρθωτα αν δεν ανασταλεί η εκτέλεση της εκκαλούμενης απόφασης. Χωρίς να υπεισερχόμαστε στην ουσία της έφεσης, δεν διακρίνουμε λόγους αναστολής της εκκαλούμενης ενδιάμεσης απόφασης, έτσι ώστε να ικανοποιεί τις θέσεις της μίας πλευράς, χωρίς να ακουστεί η έφεση. Τέτοια προσέγγιση θα ήτο ενάντια στο συμφέρον των ανηλίκων. Η θέση της Αιτήτριας ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα εξέδωσε διάταγμα φύλαξης των ανηλίκων στον πατέρα, θεραπεία την οποία δεν ζητούσε, ως επίσης και η θέση της ότι τα ανήλικα δεν επιθυμούν να επιστρέψουν με τον πατέρα τους στη Λευκωσία, είναι θέματα τα οποία αφορούν την ουσία της έφεσης. Ούτε τα συμφέροντα της Αιτήτριας, κρίνουμε ότι θα επηρεαστούν, εφόσον το Δικαστήριο εξέδωσε προσωρινό διάταγμα επικοινωνίας της με τα παιδιά. Η υλοποίηση της εκκαλούμενης απόφασης δεν πρόκειται να εξουδετερώσει με κανένα τρόπο τη διαδικασία της έφεσης.
Συνακόλουθα, η επίδικη αίτηση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με €1.750,00 πλέον Φ.Π.Α., εάν υπάρχει, έξοδα υπέρ του Καθ’ ου η αίτηση – Εφεσίβλητου και εναντίον της Αιτήτριας – Εφεσείουσας.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ.
Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.