ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ.: 88/2018)
20 Ιουνίου, 2024
[Α. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Πρόεδρος]
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στές]
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΚΚΟΥΛΛΗΣ,
Εφεσείοντας,
v.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΙΤΑ,
Εφεσίβλητου.
____________________
Ν. Τσίτσιος για Τσίτσιος & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για Εφεσείοντα.
κ. Π. Μπενάκης, για Εφεσίβλητο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Κίτσιο, Δ.
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.: Ο εφεσείοντας αμφισβητεί, με την παρούσα έφεση, την κρίση κατώτερου Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή του. Απαιτούσε από τον εφεσίβλητο το συμφωνηθέν και/ή λογικό ποσό των €155.228,00 ως υπόλοιπο από χωματουργικές και άλλες εργασίες που εκτέλεσε σε ακίνητο του εφεσίβλητου.
Η απόρριψη της αγωγής στηρίχθηκε στην αποδοχή προδικαστικής ένστασης, που ήγειρε ο εφεσίβλητος, και δη ότι ο εφεσείοντας δεν ήταν εγγεγραμμένος εργολήπτης ή εργολάβος ενώ είχε αναλάβει εργασίες σε «οικοδομικό έργο» ή «τεχνικό έργο» ως ερμηνεύονται, οι εν λόγω όροι, από το νόμο (Ν. 29(Ι)/2001 – ο Περί Εγγραφής και Ελέγχου Εργοληπτών Οικοδομικών και Τεχνικών Έργων Νόμος του 2001). Στην ίδια βάση απορρίφθηκε και η ανταπαίτηση του εφεσίβλητου για κακοτεχνίες. Ως προς τα έξοδα, το κατώτερο Δικαστήριο έκρινε όπως κάθε πλευρά επωμισθεί τα έξοδα της.
Σημειώνεται ότι το κατώτερο Δικαστήριο, παρά την απόρριψη της αγωγής, προχώρησε στην εξέταση της ουσίας της διαφοράς και κατέληξε πως, αν δεν απέρριπτε την αγωγή, θα εξέδιδε απόφαση προς όφελος του εφεσείοντα για το ποσό των €11.200,00, περιλαμβανομένου Φ.Π.Α., ενώ θα απέρριπτε την ανταπαίτηση.
Παρατίθεται, στη συνέχεια, για σκοπούς ευκολότερης κατανόησης της πρωτόδικης κρίσης, αλλά και του αποτελέσματος της παρούσας απόφασης, το κύριο σκεπτικό του κατώτερου Δικαστηρίου με το οποίο, αφού παράθεσε προηγουμένως τις σχετικές νομοθετικές διατάξεις, απέρριψε την αγωγή, αλλά και την ανταπαίτηση.
«Δεν έχω καμιά αμφιβολία με βάση αναμφισβήτητη μαρτυρία που τέθηκε ενώπιον μου ότι συνδυασμός των ως άνω νομοθετικών προνοιών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η συμφωνία αφορούσε σε ανάθεση της εκτέλεσης ¨οικοδομικού έργου¨ από μη εγγεγραμμένο εργολήπτη. Το επίδικο έργο που εκτέλεσε ο Ενάγων κατόπιν προφορικής συμφωνίας με τον Εναγόμενο λόγω της φύσης του και της τεχνικής που χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση - κατασκευή του, αλλά και του μεγέθους του, το ύψος του και αν ακόμα ήθελε ενταχθεί στην κατηγορία των «τεχνικών έργων» υπερβαίνων κατά πολύ τα 150 εκατοστόμετρα εφόσον σε σημεία του ήταν μέχρι και 4,50μ. ύψος συμπεριλαμβανομένων και των χωματουργικών εργασιών που απαιτούνταν όπως γίνουν για να γίνει εφικτή η κατασκευή τους, αφορούσε στην ουσία ανέγερση τοίχων αντιστήριξης και ως εκ τούτου εντάσσεται στην κατηγορία των Οικοδομικών Έργων σύμφωνα με την πιο πάνω έννοια που του αποδίδεται από τη σχετική ερμηνευτική διάταξη του νόμου. Ο Ενάγων δεν ήταν εγγεγραμμένος εργολήπτης και επομένως δεν μπορούσε να είχε αναλάβει το ως άνω οικοδομικό έργο. Ως εκ τούτου η προφορική συμφωνία που συνήψε με τον Εναγόμενο για εκτέλεση ενός οικοδομικού έργου, επίσης κατά πολύ μεγαλύτερης αξίας από το ποσό των δέκα χιλιάδων λιρών Κύπρου (€17.086,01) όπως προνοείται στο Άρθρο 38 του Νόμου, την καθιστά εκ των πραγμάτων και εξ αυτού του λόγου μη έγκυρη και νομικά εκτελεστή, κρίνεται παράνομη και εξ υπαρχής άκυρη και στη βάση μιας άκυρης εξ υπαρχής συμφωνίας δεν μπορεί να διεκδικείται οποιοδήποτε ποσό είτε από τον Ενάγοντα στη βάση υπόλοιπου ποσού εκ των δεδουλευμένων του ή ακόμα και δυνάμει αδικαιολόγητου πλουτισμού (βλ. Tsouloftas Constructions Ltd κ.ά. v. Mylonas κ.ά. (2002) 1(Γ) ΑΑΔ 1514, Σκουτέλας ν. Αγαπίου (2003) 1(Α) ΑΑΔ 338, Ευχρίσω Εργοληπτική Εταιρεία Λτδ v. Κώστας Θεμιστοκλέους (2008) 1 ΑΑΔ 456, Minerva Fin. & Inv. Ltd v. Γεωργιάδη (1998) 1 (Δ) ΑΑΔ 2173 αλλά και την Εργοληπτική Εταιρεία Ανδρέας Κασκάνης Λτδ v. Δρεκα Εταιρεία Κατασκευών Λτδ (2009) 1 ΑΑΔ 507) είτε από τον Εναγόμενο στη βάση κακοτεχνιών.
Τόσο η Απαίτηση όσο και η Ανταπαίτηση απορρίπτονται για τους πιο πάνω λόγους.»
Η ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης επιχειρείται με τρεις λόγους έφεσης. Με τον πρώτο λόγο έφεσης, προβάλλεται η θέση ότι το κατώτερο Δικαστήριο απεφάνθη, εσφαλμένα, επί του θέματος της προδικαστικής ένστασης, επειδή ερμήνευσε λανθασμένα τους όρους «οικοδομικό έργο» και «τεχνικό έργο». Με τον δεύτερο λόγο έφεσης, προβάλλεται η θέση ότι το κατώτερο Δικαστήριο προέβη σε λανθασμένους υπολογισμούς, όσον αφορά στο ύψος του ποσού που υπολείπεται προς όφελος του εφεσείοντα, σε σχέση με τις εκτελεσθείσες εργασίες. Με τον τρίτο λόγο έφεσης, προβάλλεται η θέση ότι το κατώτερο Δικαστήριο δεν είχε εξουσία, στην απουσία οποιασδήποτε μαρτυρίας, να αποφασίσει και να καθορίσει την τιμή υπολογισμού των εργασιών στα €100,00 ανά τετραγωνικό μέτρο, πλέον Φ.Π.Α..
Αναφορικά με τον πρώτο λόγο έφεσης, η κύρια επιχειρηματολογία, του εφεσείοντα, συνίσταται στο ότι το κατώτερο Δικαστήριο ερμηνεύοντας, λανθασμένα, τους όρους «οικοδομή», «οικοδομικό έργο» και «τεχνικό έργο» οδηγήθηκε σε λανθασμένη κατάληξη, παραλείποντας δε να λάβει υπόψη του την υπόθεση Παναγή και Άλλη v. Ανδρέου (2009) 1 Α.Α.Δ. 1591, της οποίας, κατά τη θέση του εφεσείοντα, τα γεγονότα προσομοιάζουν με τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης. Από την αντίπερα όχθη, η πλευρά του εφεσίβλητου αντιπαραβάλλει τη θέση ότι ορθά κρίθηκε πως η συμφωνία των διαδίκων αφορούσε σε ανάθεση της εκτέλεσης οικοδομικού έργου από μη εγγεγραμμένο αδειούχο εργολήπτη.
Κρίνουμε ορθό να παραπέμψουμε, κατ’ αρχήν, στο Άρθρο 30 του Ν. 29(Ι)/2001, το οποίο προβλέπει τα ακόλουθα:
Άρθρο 30.—(1) Με την επιφύλαξη των διατάξεων του εδαφίου (2) κάθε συμφωνία, γραπτή ή προφορική, η οποία αφορά σε ανάθεση της εκτέλεσης οικοδομικού ή τεχνικού έργου σε μη εγγεγραμμένο εργολήπτη ή εγγεγραμμένο αλλά μη κάτοχο ισχύουσας ετήσιας άδειας ή εγγεγραμμένο αλλά μη κάτοχο ετήσιας άδειας αντίστοιχης της τάξης του τεχνικού ή οικοδομικού, ανάλογα με την περίπτωση, έργου είναι άκυρη.
(2) Χωρίς επηρεασμό της ποινικής ευθύνης οποιουδήποτε προσώπου δυνάμει του παρόντος Νόμου, η κατά το εδάφιο (1) ακυρότητα μπορεί στην περίπτωση εγγεγραμμένου ήδη εργολήπτη, να θεραπευθεί αναδρομικά αν αυτός, εντός τριών μηνών από την ημερομηνία συνομολόγησης της συμβάσεως, εξασφαλίσει από το Συμβούλιο ετήσια άδεια της τάξης του οικοδομικού ή τεχνικού, ανάλογα με την περίπτωση, έργου που διαλαμβάνεται στη συμφωνία.
Προκύπτει, από το περιεχόμενο της διάταξης του Άρθρου 30(1), πως συμφωνία σχετιζόμενη με εκτέλεση οικοδομικών εργασιών είναι άκυρη αν:
1. η ανάθεση αφορά οικοδομικό ή τεχνικό έργο σε μη εγγεγραμμένο εργολήπτη ή
2. η ανάθεση γίνεται σε εγγεγραμμένο εργολήπτη χωρίς όμως αυτός να είναι κάτοχος ισχύουσας ετήσιας άδειας, ή
3. αν ο εργολήπτης είναι εγγεγραμμένος ωστόσο δεν είναι κάτοχος ετήσιας άδειας αντίστοιχης της τάξης του τεχνικού ή οικοδομικού έργου.
Περαιτέρω, συνάγεται πως αν η περίπτωση δεν καλύπτεται από τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις προφανώς επέρχεται ακυρότητα των συμβατικών υποχρεώσεων. Ως καθίσταται αντιληπτό, και στις τρεις εκφάνσεις της προϋπόθεσης που αφορά στον εργολήπτη, σημαντικό στοιχείο αποτελεί η ερμηνεία των όρων «οικοδομικό έργο» και «τεχνικό έργο», αλλιώς, αν οι εργασίες, που αποτέλεσαν αντικείμενο συμφωνίας, δεν εμπίπτουν στις εν λόγω κατηγορίες έργων τότε δεν απαιτείται άδεια εργολήπτη. Παραθέτουμε τον ορισμό των προαναφερόμενων όρων όπως έχουν προσδιοριστεί από το Ν. 29(Ι)/2001, στο ερμηνευτικό Άρθρο 2, οι οποίοι σημαίνουν τα ακόλουθα:
"οικοδομικό έργο" σημαίνει-
(α) την κατασκευή, αναδόμηση, ανέγερση, επανέγερση, αναπαλαίωση οικοδομής,
(β) οποιαδήποτε οικοδομική εργασία η οποία αποτελεί ή περιλαμβάνει κατασκευή, ανέγερση, μετατροπή, προσθήκη, διαρρύθμιση, επιδιόρθωση, βελτίωση ή κατεδάφιση οικοδομής ή μέρους αυτής, ή οποιαδήποτε εργασία επέκτασης, επιδιόρθωσης ή μετατροπής στο φέροντα οργανισμό ή η οποία επηρεάζει το φέροντα οργανισμό μιας οικοδομής ή κάθε άλλη οικοδομική εργασία η οποία επηρεάζει την ασφάλεια του κοινού,
(γ) την επένδυση τοίχων, τις δαπεδοστρώσεις, την κατασκευή καλουπιών, τη στέγαση οικοδομής, και περιλαμβάνει τη θεμελίωση, όλα τα συναφή με την οικοδομή χωματουργικά έργα, τις κατασκευές τοίχων αντιστήριξης, τις περιφράξεις, και όλα τα παραρτήματα και βοηθητικές οικοδομές μιας οικοδομής,
(δ) κάθε προκαταρκτική, ή προπαρασκευαστική εργασία περιλαμβανομένων των οικοδομικών ή κατασκευαστικών εργασιών για τις ηλεκτρολογικές, υδραυλικές εγκαταστάσεις, τον κλιματισμό, εξαερισμό, υδατοπρομήθεια, αποχετεύσεις ή άλλες συμπληρωματικές εργασίες μιας οικοδομής, και ο όρος "οικοδομικές εργασίες" θα ερμηνεύεται ανάλογα·
…………..…………………………………………………………………
"τεχνικό έργο" σημαίνει την ανέγερση ή κατασκευή ή επέκταση ή μετατροπή ή επιδιόρθωση οποιουδήποτε έργου το οποίο τεχνικά ανάγεται στον κλάδο της πολιτικής μηχανικής και το οποίο δεν αποτελεί οικοδομικό έργο, και περιλαμβάνει έργα οδοποιίας, κατασκευή γεφυρών, σηράγγων, φραγμάτων, υπονόμων, λιμενικών έργων, αερολιμένων, αποχετεύσεις, έργα αποστράγγισης, ύδρευσης, άρδευσης, έργα προστασίας της παραλίας, έργα λατομείων και μεταλείων αλλά δεν περιλαμβάνει περιφράξεις και κατασκευές τοίχων αντιστήριξης που δεν υπερβαίνουν σε ύψος τα 150 εκατοστόμετρα, εκσκαφές αυλακιών που δεν υπερβαίνουν σε βάθος τα 80 εκατοστόμετρα και τοποθετήσεις αγωγών διαμέτρου μικρότερης από τα 10 εκατοστόμετρα, εκτός αν το Συμβούλιο κρίνει ότι λόγω της φύσης και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του έργου, τούτο αποτελεί τεχνικό έργο ορισμένης τάξης·
Επιπλέον, φρονούμε πως, μέσα από το περιεχόμενο των πιο πάνω ορισμών, είναι επιτακτικά αναγκαίο όπως παρατεθεί και ο όρος «οικοδομή» ο οποίος δίδεται από την ίδια νομοθεσία, στο ερμηνευτικό Άρθρο 2 του Ν.29(Ι)/2001, ο οποίος έχει ως εξής:
"οικοδομή" σημαίνει οποιαδήποτε κατασκευή, είτε από λίθους, σκυρόδεμα, πηλό, σίδηρο, ξύλο είτε από άλλο υλικό και περιλαμβάνει οποιοδήποτε λάκκο, θεμέλιο, τοίχο, στέγη, καπνοδόχο, βεράντα οικοδομής, ή οποιοδήποτε πράγμα προσαρτημένο σ' αυτή, ή οποιοδήποτε τοίχο, ανάχωμα, φράκτη, περίφραγμα ή άλλο κατασκεύασμα το οποίο περικλείει ή οριοθετεί οποιαδήποτε γη ή χώρο καθώς και όλα τα συναφή με την οικοδομή χωματουργικά έργα, κατασκευές τοίχων αντιστήριξης και περιφράξεις·
Στους προαναφερόμενους ορισμούς, σημειωτέον, έχει αναφερθεί, και τους έχει παραθέσει στην απόφαση του, ο ευπαίδευτος πρωτόδικος δικαστής, προχωρώντας στην ερμηνεία τους.
Η ερμηνεία που απέδωσε το κατώτερο Δικαστήριο και, εντέλει, έκρινε ότι ο εφεσείοντας όφειλε να ήταν εγγεγραμμένος εργολήπτης, και επειδή δεν ήταν, θεώρησε ότι η συμφωνία ήταν άκυρη, και ότι, επιπλέον, δεν ήταν γραπτή, παρ’ ότι η αξία του έργου υπερέβαινε τις ΛΚ10.000,00 (€17.086,01), αποτελεί το υπόβαθρο της ετυμηγορίας μας για την ορθότητα ή μη της πρωτόδικης κρίσης, με την οποία έγινε αποδεκτή η δικογραφημένη θέση του εφεσίβλητου, ότι επρόκειτο για άκυρη συμφωνία.
Το γεγονός ότι ο εφεσίβλητος δεν ήταν εγγεγραμμένος εργολήπτης αποτελεί κοινό έδαφος. Συνεπώς, το ουσιώδες, που καλούμαστε να αποφανθούμε, είναι αν το περιεχόμενο της συμφωνίας των διαδίκων συνιστούσε την ανάθεση και εκτέλεση «οικοδομικού έργου» ως κατέληξε το κατώτερο Δικαστήριο.
Έχουμε ανατρέξει σε καθετί σχετικό, στο οποίο αναφέρθηκε το κατώτερο Δικαστήριο, προκειμένου να αποδεχθεί την προδικαστική ένσταση που ήγειρε στην υπεράσπιση του ο εφεσίβλητος, καθώς και σε όλα τα επιχειρήματα και θέσεις που έθεσαν ενώπιον μας οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των διαδίκων.
Καταλήγουμε πως η πρωτόδικη κρίση, ότι το έργο που εκτελέστηκε από τον εφεσείοντα συνιστούσε «οικοδομικό έργο», εν τη εννοία του Ν. 29(Ι)/2001, και πως απαιτούνταν η ύπαρξη άδειας εργολήπτη από αυτόν, είναι ορθή. Το κατώτερο Δικαστήριο αφού ανέλυσε επαρκώς τη σχετική επί του θέματος μαρτυρία, που τέθηκε ενώπιον του, αποδέχθηκε τη μαρτυρία του ΜΥ3 ο οποίος χαρακτήρισε το έργο ως δομικό και όχι έργο τοπιοτέχνησης, θέση που ενισχύεται, ως κρίθηκε πρωτόδικα, από σχετικό φωτογραφικό υλικό. Σημειωτέον δε ότι η αξιολόγηση και τα σχετικά ευρήματα του Δικαστηρίου δεν εφεσιβάλλονται. Αυτά ομιλούν, μεταξύ άλλων, αναφορικά με το επίδικο έργο, περί του ότι επρόκειτο για τοίχους αντιστήριξης κατασκευασμένους με μεγάλους ογκόλιθους, οι οποίοι τοποθετήθηκαν ο ένας πάνω στον άλλο, και μεταξύ τους στερεώθηκαν με τσιμεντοκονίασμα. Συνακόλουθα, ορθά κρίθηκε (α) ότι επρόκειτο για εργασίες που συνιστούσαν «οικοδομικό έργο» και (β) ότι η προφορική συμφωνία των διαδίκων, και όχι γραπτή, η αξία της οποίας υπερέβαινε το ποσό των Λ.Κ.10.000,00 (ήτοι €17.086,01) δεν μπορούσε να ήταν έγκυρη και νομικά εκτελεστή, αφού προσέκρουε στις πρόνοιες των Άρθρων 30 και 38 του Ν. 29(Ι)/2001. Κατ’ επέκταση, ορθά η επίδικη συμφωνία κρίθηκε εξ υπαρχής άκυρη και ότι ο εφεσείοντας δεν μπορούσε να διεκδικεί οποιοδήποτε ποσό από τον εφεσίβλητο, ως υπόλοιπο δεδουλευμένων, αλλά ούτε και ο τελευταίος νομιμοποιούνταν να διεκδικεί αποζημιώσεις για κακοτεχνίες. Έπεται πως ήταν ορθή η απόρριψη και της αγωγής αλλά και της ανταπαίτησης.
Έχουμε αξιολογήσει τη θέση του εφεσείοντα ότι το κατώτερο Δικαστήριο παρερμήνευσε το νόμο και ότι αγνόησε την υπόθεση Παναγή και άλλη v. Ανδρέου (2009) 1 Α.Α.Δ. 1591, την οποία όμως απορρίπτουμε. Κατ’ αρχήν τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, όπως τα διαπίστωσε το κατώτερο Δικαστήριο, είναι διαφορετικά. Επίσης, στην υπόθεση Παναγή (ανωτέρω) κρίθηκε ότι οι οικοδομικές εργασίες δεν επηρέαζαν την οικοδομή και δεν ενέπιπταν στην έννοια του «οικοδομικού έργου» (όπως αυτό ερμηνευόταν στο Άρθρο 3 του καταργηθέντος νόμου Ν. 32/1982). Η δε εργασία ήταν αξίας ΛΚ400,00, η οποία, ως ερμηνεύθηκε στην εν λόγω υπόθεση, εξαιρείτο από τις διατάξεις του Άρθρου 5 εδάφιο 6(γ) του Ν. 32/1982. Συνακόλουθα, το ότι γίνεται αναφορά, στην Παναγή (ανωτέρω), πως η εκτέλεση χωματουργικών εργασιών από μόνη της, ή η κατασκευή μίας περίφραξης μεμονωμένα, δεν προϋποθέτει εκτέλεση από αδειούχο εργολήπτη, ασφαλώς δεν αποτελούσε δέσμευση, ούτε για το κατώτερο Δικαστήριο ούτε για το παρόν Εφετείο, καθ’ ότι η ερμηνεία που δόθηκε αφορούσε στον ορισμό και της «οικοδομής» όπως προβλεπόταν στον Ν. 32/1982, ο οποίος ήταν διαφορετικός από τον ορισμό της «οικοδομής» ως αυτός δίδεται με το Ν. 29(Ι)/2001, ο οποίος έχει εφαρμογή στην παρούσα υπόθεση.
Πρόκειται, θεωρούμε, για λεκτικό νόμου όπου η ερμηνεία που δόθηκε, από το κατώτερο Δικαστήριο, για τον ορισμό της «οικοδομής» ήταν ορθή. Υπενθυμίζουμε ότι στην υπόθεση Νικολάου v. Βασιλείου (1999) 1 Α.Α.Δ. 1566 αναφέρθηκε πως «Όπου το λεκτικό του Νόμου είναι καθαρό και σαφές πρέπει να ερμηνευθεί σύμφωνα με τη φυσική και συνηθισμένη του έννοια γιατί αυτό το λεκτικό εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την πρόθεση του Νομοθέτη (Maxwell on the Interpretation of Statutes, 10η έκδοση, σελ. 2., Income Tax Commissioners v. Pemsel [1891] A.C. 531, 543, Pilavakis v. Cyprus Inland Telecommunications Authority (1963) 2 C.L.R. 429). Εφόσον το νόημα ενός νόμου είναι απλό το δικαστήριο δεν έχει αρμοδιότητα να διερευνήσει την σοφία του. Δεν είναι καθήκο του δικαστηρίου να καταστήσει τον Νόμο λογικό αλλά να τον ερμηνεύσει όπως έχει σύμφωνα με το ορθό νόημα του λεκτικού του (Sutters v. Briggs [1922] 1 A.C. 1, 8, Kanaris v. Tosoun (1969) 1 C.L.R. 637, 643). Δεν είναι επιτρεπτή η προσθήκη λέξεων στο κείμενο του Νόμου και η παρεμβολή επεκτάσεων οι οποίες δεν βρίσκονται στο Νόμο (Papaneophytou v. Republic (1973) 3 C.L.R. 191, 204).»
Σημειώνουμε δε, περαιτέρω, πως μέσα από το γράμμα του νόμου διαφαίνεται σαφής πρόθεση του νομοθέτη να ξεκαθαρίσει σε ποιες περιπτώσεις δεν εφαρμόζεται το Άρθρο 30(1), δια της πρόνοιας του Άρθρου 29, το οποίο φέρει τίτλο «Εξαιρούμενες οικοδομικές ή και τεχνικές εργασίες». Παρατηρούμε πως ούτε πρωτόδικα ούτε ενώπιον μας έγινε επίκληση για εφαρμογή του εν λόγω άρθρου.
Εν’ όψει των προαναφερόμενων ο πρώτος λόγος έφεσης δεν ευσταθεί και κρίνεται αβάσιμος.
Ενόψει της αποτυχίας του πρώτου λόγου έφεσης, παρέλκει η εξέταση των λόγων έφεσης 2 και 3 οι οποίοι είναι πλέον άνευ αντικειμένου, υπό την έννοια ότι θα αποκτούσε πρακτική σημασία η εξέταση τους μόνο αν κρινόταν βάσιμος ο πρώτος λόγος έφεσης.
Συνακόλουθα όλων των προαναφερόμενων, η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η πρωτόδικη απόφαση επικυρώνεται.
Επιδικάζονται έξοδα έφεσης για το ποσό των €4.000,00, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει, προς όφελος του εφεσίβλητου και εναντίον του εφεσείοντα.
Α. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.