ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. 181/19)
10 Ιουλίου, 2024
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Πρόεδρος]
[ΚΙΤΣΙΟΣ, TΟΥΜΑΖΗ, Δ/στές]
VIOLETTA MANAGEMENT COMMITTEE,
Εφεσείουσα/Ενάγουσα,
v.
GRAHAM BLACKBURN,
Εφεσιβλήτου/Εναγομένου.
-----------------------------
Ν. Παπαθεοχάρους για Ν. Παπαθεοχάρους & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για την Εφεσείουσα.
Κ. Χατζηλαμπρής για P. Kourides & Co LLC, για τον Εφεσίβλητο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από την Τουμαζή, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.: Με την παρούσα έφεση, προσβάλλεται η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, ημερομηνίας 28.3.2019, με την οποία απερρίφθη η απαίτηση της εφεσείουσας. Η εφεσείουσα, ως η διαχειριστική επιτροπή πολυκατοικίας, αξίωνε αναγνωριστική απόφαση ότι η συμπεριφορά του εφεσίβλητου, ιδιοκτήτη διαμερίσματος στην εν λόγω πολυκατοικία, συνιστούσε παράνομη επέμβαση επί των κοινόχρηστων και/ή κοινόκτητων χώρων της επίδικης πολυκατοικίας και διάταγμα με το οποίο να διατάσσεται ο εφεσίβλητος να παύσει να επεμβαίνει στους εν λόγω χώρους και στην οροφή. Αξίωνε, επίσης, αποζημιώσεις και/ή παραδειγματικές και/ή τιμωρητικές αποζημιώσεις.
Τα ουσιώδη γεγονότα ήσαν, σύμφωνα με την έκθεση απαίτησης, τα εξής: Ο εφεσίβλητος, κατά ή περί τον Σεπτέμβριο του 2016, επενέβη παράνομα και χωρίς την άδεια της εφεσείουσας σε κοινόκτητο και/ή κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας. Συγκεκριμένα, ο εφεσίβλητος κατασκεύασε εξωτερική ξύλινη σκάλα η οποία ξεκινούσε από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του και κατέληγε στην οροφή της πολυκατοικίας, καταλαμβάνοντας κοινόκτητο και/ή κοινόχρηστο χώρο επί της οροφής. Τοποθέτησε, επίσης, στην οροφή, αιώρες, κρεβατάκια θαλάσσης, καρέκλες, ομπρέλες και γλάστρες. Οι ενέργειες του εφεσίβλητου παραβίαζαν κατάφωρα τα δικαιώματα των λοιπών ιδιοκτητών και έθεταν σε κίνδυνο την ασφάλεια τους, όπως και του κοινού για το λόγο ότι η σκάλα δεν κατασκευάσθηκε με ανθεκτικό τρόπο και δεν λήφθηκε η απαιτούμενη άδεια από τις αρμόδιες αρχές, ενώ τα κινητά αντικείμενα που τοποθετήθηκαν στην οροφή δεν είχαν στερεωθεί και ήτο δυνατό να παρασυρθούν από τον άνεμο και να προκαλέσουν τραυματισμούς.
Ο εφεσίβλητος, με την έκθεση υπεράσπισης του, αμφισβήτησε τη νόμιμη σύσταση της διαχειριστικής επιτροπής και αρνήθηκε ότι επενέβη με οποιοδήποτε τρόπο σε κοινόχρηστους χώρους και/ή στην οροφή της πολυκατοικίας. Προέβαλε ότι η τοποθέτηση της ξύλινης σκάλας έγινε με την άδεια και τη συγκατάθεση όλων των ενοίκων και των ιδιοκτητών και/ή της εφεσείουσας, τα δε αντικείμενα είχαν τοποθετηθεί με την άδεια της εφεσείουσας και χρησιμοποιούντο από όλους τους ενοίκους και/ή ιδιοκτήτες. Αρνήθηκε, επίσης, τους ισχυρισμούς της εφεσείουσας για επικινδυνότητα της σκάλας και των λοιπών αντικειμένων που τοποθετήθηκαν στην οροφή.
Επρόκειτο για υπόθεση ‘ταχείας εκδίκασης’ και η ακρόαση έγινε με την καταχώριση και ανταλλαγή της έγγραφης μαρτυρίας, δυνάμει της Δ.30 θ.6 των τότε ισχυόντων Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Για την πλευρά της εφεσείουσας, έγγραφη μαρτυρία κατέθεσε μέλος της διαχειριστικής επιτροπής της πολυκατοικίας και για τον εφεσίβλητο, έγγραφη μαρτυρία κατέθεσε ο ίδιος. Δεν υπήρξε αντεξέταση των δύο πλευρών.
Η ευπαίδευτη πρωτόδικη Δικαστής προέβη στην αξιολόγηση της ενώπιον της μαρτυρίας, εντόπισε αντιφάσεις στη μαρτυρία του εφεσίβλητου και απέρριψε αυτή, αποδεχόμενη τη μαρτυρία της εφεσείουσας και κατέληξε στα ακόλουθα ευρήματα, τα οποία δεν αμφισβητούνται με την έφεση:
«Με βάση τα πιο πάνω, αποτελούν ευρήματα του Δικαστηρίου ότι η ενάγουσα αποτελεί τη διαχειριστική επιτροπή της πολυκατοικίας «Violetta Gardens» στην Κ. Πάφο και ότι αυτή αποτελεί κοινόκτητη οικοδομή. Το τελευταίο, είναι γεγονός που δεν έχει αμφισβητηθεί και επιβεβαιώνεται και από τον τίτλο εγγραφής του διαμερίσματος που επισυνάπτεται ως Τεκμήριο Α στην γραπτή μαρτυρία του εναγόμενου, ο οποίος είναι εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης του διαμερίσματος 202 που βρίσκεται σε αυτήν. Ο εναγόμενος κατά τον Σεπτέμβριο του 2016 και χωρίς άδεια από την αρμόδια αρχή αλλά και χωρίς τη συγκατάθεση των λοιπών ιδιοκτητών, ούτε και της ενάγουσας τοποθέτησε μια ξύλινη σκάλα που ξεκινά από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του και οδηγεί στην οροφή της πολυκατοικίας. Την ίδια περίοδο τοποθέτησε στην οροφή και διάφορα αντικείμενα τα οποία όμως σε κάποιο χρονικό σημείο έχει απομακρύνει. Η σκάλα αυτή είναι πρόχειρα κατασκευασμένη και ενέχει κινδύνους. Τούτο είναι γεγονός που προκύπτει από την έκθεση του Νικόλα Τσαγγαρίδη ημερομηνίας 11/4/2018 και η οποία επισυνάπτεται ως τεκμήριο στη γραπτή μαρτυρία της ενάγουσας.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, παρόλο που αποδέχθηκε τη μαρτυρία της εφεσείουσας, τελικώς απέρριψε την αγωγή με την αιτιολογία ότι η εφεσείουσα απέτυχε να αποδείξει ότι η οροφή αποτελεί κοινόκτητη ιδιοκτησία. Παραθέτουμε το σκεπτικό του Δικαστηρίου:
«Όπως προκύπτει από την τεθείσα γραπτή μαρτυρία της ενάγουσας, εκλαμβάνεται και τίθεται ως δεδομένο ότι η οροφή αποτελεί κοινόκτητη ιδιοκτησία. Όμως από την στιγμή που ο εναγόμενος αρνείται ότι έχει επέμβει σε κοινόκτητη ιδιοκτησία, αυτό θα έπρεπε να είχε αποδειχθεί με μαρτυρία. Καμία όμως απολύτως μαρτυρία δεν έχει προσκομισθεί που να αποδεικνύει τι μέρος της κοινόκτητης οικοδομής είναι η οροφή. Αυτή έχει εγγραφεί ως μονάδα; Είναι κοινόκτητη ιδιοκτησία; Ή μήπως και στην περίπτωση που αποτελεί όντως κοινόκτητη ιδιοκτησία έχει παραχωρηθεί για αποκλειστική χρήση συγκεκριμένης μονάδας; Καμία απολύτως μαρτυρία για το τί ακριβώς αποτελεί η οροφή δεν έχει τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου σύμφωνα και με τις πρόνοιες του Μέρους ΙΙΑ που αφορά τις κοινόκτητες οικοδομές του Κεφ. 224. Ούτε οτιδήποτε σχετικό προκύπτει από τον τίτλο ιδιοκτησίας που κατατέθηκε ως Τεκμήριο Α στην γραπτή μαρτυρία του εναγόμενου.
Ενόψει της αποτυχίας της ενάγουσας να αποδείξει ότι όντως η οροφή αποτελεί κοινόκτητη ιδιοκτησία το ζήτημα δεν μπορεί να εξετασθεί περαιτέρω και μέσα από το πρίσμα των προνοιών του άρθρου 38Δ του Νόμου το οποίο καθορίζει τα δικαιώματα των κυρίων των μονάδων για να προβαίνουν σε μετατροπές, προσθήκες ή επιδιορθώσεις στις μονάδες τους.»
Η εφεσείουσα προσβάλλει την πρωτόδικη απόφαση με τέσσερις λόγους έφεσης. Με τον πρώτο λόγο έφεσης, αποδίδεται στο πρωτόδικο Δικαστήριο ότι προέβη σε λανθασμένη αξιολόγηση μαρτυρίας και κατέληξε στην εξαγωγή του λανθασμένου συμπεράσματος ότι η εφεσείουσα έπρεπε να αποδείξει, με μαρτυρία, ότι η οροφή αποτελούσε όντως κοινόκτητη ιδιοκτησία. Με τον δεύτερο λόγο έφεσης, προβάλλεται ότι το Δικαστήριο, ενώ ορθά επέλεξε την εκδοχή της εφεσείουσας ως την πιο πειστική και ενώ ορθά απέρριψε στην ολότητα της την εκδοχή του εφεσίβλητου την οποία χαρακτήρισε ως γενική, αόριστη και μη σταθερή, εν τούτοις λανθασμένα αποδέχτηκε τη θέση του εφεσίβλητου ότι δεν έχει επέμβει στην κοινόκτητη ιδιοκτησία. Με τον τρίτο λόγο έφεσης, καταλογίζεται στο Δικαστήριο ότι λανθασμένα και σε αντίθεση με τα πραγματικά γεγονότα που είχε ενώπιον του, δεν έλαβε υπόψη πως η ξύλινη σκάλα επηρέαζε την κοινόκτητη οικοδομή και τους εξωτερικούς της τοίχους και με τον τέταρτο λόγο έφεσης ότι το Δικαστήριο, ενώ ορθά αποδέχτηκε πως η ξύλινη σκάλα, η οποία κατασκευάστηκε από τον εφεσίβλητο, ήτο πρόχειρα κατασκευασμένη και ενείχε κινδύνους βασιζόμενο επί της έκθεσης πολιτικού μηχανικού, η οποία επισυνάπτετο ως τεκμήριο στη γραπτή μαρτυρία της εφεσείουσας, εν τούτοις, στη συνέχεια, δεν εξέδωσε τα σχετικά διατάγματα για άρση της επέμβασης.
Η υπό κρίση υπόθεση εδράζεται στο Μέρος ΙΙΑ του περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου, Κεφ. 224 το οποίο ρυθμίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κοινόκτητων οικοδομών.
Σύμφωνα με τις ερμηνευτικές διατάξεις του Άρθρου 38Α του Μέρους ΙΙΑ του Κεφ. 224, ο όρος ‘μονάδα’ περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και διαμέρισμα και ο όρος ‘κοινόκτητη ιδιοκτησία’ σημαίνει κάθε τμήμα κοινόκτητης οικοδομής που δεν έχει εγγραφεί ως μονάδα. Σύμφωνα με το Άρθρο 38Β (β) «κάθε μονάδα κοινόκτητης οικοδομής θα ανήκει, θα κατέχεται και θα τυγχάνει κάρπωσης χωριστά ως ιδιωτική ιδιοκτησία …».
Σύμφωνα με το Άρθρο 38ΣΤ (1):
«Η κοινόκτητη ιδιοκτησία κοινόκτητης οικοδομής θα ανήκει, κατέχεται και τυγχάνει κάρπωσης από όλους τους κυρίους των μονάδων κατ' εξ αδιαιρέτου ιδανικές μερίδες, σύμφωνα με την αναλογία που καθορίζεται στο άρθρο 38Θ, και θα ανήκει στις μονάδες σύμφωνα με την αναλογία αυτή:
Νοείται ότι ορισμένο τμήμα κοινόκτητης ιδιοκτησίας, μπορεί να παραχωρηθεί για αποκλειστική χρήση συγκεκριμένης μονάδας. Για αυτή την περίπτωση το τμήμα αυτό της κοινόκτητης ιδιοκτησίας (που στο εξής θα αναφέρεται ως "περιορισμένη κοινόκτητη ιδιοκτησία") θα περιγράφεται ειδικά στην εγγραφή της μονάδας: …».
Στην Mark Ashley Saul κ.α. v. Nicos Demetriou Finance and Construction Ltd κ.ά., Πολιτική Έφεση αρ. 246/2015 ημερ. 4.6.2024, σε σχέση με τους κοινόκτητους χώρους πολυκατοικιών, λέχθηκαν τα εξής:
«… πρόκειται για πολυκατοικία η οποία αποτελείται από μονάδες, ήτοι τα διαμερίσματα, οι οποίες ανήκουν αποκλειστικά στους ιδιοκτήτες τους και από κοινόκτητη ιδιοκτησία η οποία ανήκει ανά ποσοστό στους ιδιοκτήτες των μονάδων αυτής, σύμφωνα με τις σχετικές πρόνοιες του Μέρους ΙΙΑ του περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου, Κεφ. 224 και ειδικότερα το άρθρο 38Θ.»
Η έκταση κάθε μονάδας, έννοια στην οποία περιλαμβάνεται διαμέρισμα πολυκατοικίας, ρυθμίζεται από το Άρθρο 38Η (1) του Νόμου, το οποίο προβλέπει τα εξής:
«38Η.-(1) Η έκταση μονάδας αποτελείται από τον καλυμμένο χώρο που περικλείεται από τους εξωτερικούς τοίχους της μονάδας και σ' αυτή περιλαμβάνονται και οι καλυμμένες και ακάλυπτες βεράντες και οι καλυμμένοι και ακάλυπτοι εξώστες της μονάδας. Σε περίπτωση κοινών τοίχων μεταξύ μονάδων ή μεταξύ μονάδας και κοινόκτητης ιδιοκτησίας η έκταση των τοίχων αυτών θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των μονάδων που συνορεύουν ή μεταξύ της μονάδας και της κοινόκτητης ιδιοκτησίας, ανάλογα με την περίπτωση.»
Το Άρθρο 38Δ αφορά στα δικαιώματα των κυρίων των μονάδων, δηλαδή των ιδιοκτητών, για μετατροπές και προσθήκες των μονάδων τους, και προνοεί τα εξής:
«38Δ. Τηρουμένων των διατάξεων του Μέρους αυτού, ο κύριος κάθε μονάδας μπορεί να προβεί σε μετατροπές, προσθήκες ή επιδιορθώσεις στη μονάδα του, νοουμένου ότι-
(α) Δεν παραβλάπτουν τα δικαιώματα του κυρίου οποιασδήποτε άλλης μονάδας ούτε παρεμβαίνουν στην κάρπωση της από τον κύριο της· ή
(β) δεν επηρεάζουν με οποιοδήποτε τρόπο την κοινόκτητη ιδιοκτησία, την ομαλή λειτουργικότητα ή την κάρπωση της· ή
(γ) δεν επηρεάζουν με οποιοδήποτε τρόπο τους τοίχους που υποστηρίζουν την κοινόκτητη οικοδομή, τους εξωτερικούς τοίχους της κοινόκτητης οικοδομής ή οποιοδήποτε τμήμα του σκελετού της κοινόκτητης οικοδομής ή δεν θέτουν με οποιοδήποτε τρόπο σε κίνδυνο την ασφάλεια ή δεν αλλοιώνουν την εξωτερική εμφάνιση της κοινόκτητης οικοδομής σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στους Κανονισμούς».
Στην υπό κρίση υπόθεση, θα εξετάσουμε τους λόγους έφεσης 2 – 4 σε κοινό πλαίσιο, εφόσον έχουν ως πυρήνα την εσφαλμένη, κατά τον ισχυρισμό της εφεσείουσας, κατάληξη του Δικαστηρίου ότι η εφεσείουσα θα έπρεπε να προσκομίσει μαρτυρία για να αποδείξει ότι ο εφεσίβλητος επενέβη σε κοινόκτητη ιδιοκτησία.
Είναι παραδεκτό ότι τα κινητά αντικείμενα, που είχε τοποθετήσει ο εφεσίβλητος στην οροφή, τα έχει μετακινήσει και δεν υφίστανται πλέον.
Ο εφεσίβλητος δεν αρνήθηκε ότι κατασκεύασε ξύλινη εξωτερική σκάλα, η οποία ξεκινούσε από το μπαλκόνι του διαμερίσματός του το οποίο βρίσκεται στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας και κατέληγε στην οροφή. Εξάλλου, ο ίδιος προσκόμισε ως τεκμήρια φωτογραφίες στις οποίες εμφαίνεται ότι η ξύλινη σκάλα που κατασκεύασε ήτο εξωτερική. Η ευπαίδευτη πρωτόδικη Δικαστής κατέληξε στο εύρημα ότι στην οροφή «διαφάνηκε ότι όντως ο εναγόμενος έχει επέμβει με την τοποθέτηση της σκάλας».
Αφού εξετάσαμε το σύνολο των περιστατικών της υπόθεσης, κρίνουμε ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως η εφεσείουσα απέτυχε να αποδείξει ότι η οροφή αποτελεί κοινόκτητη ιδιοκτησία, είναι εσφαλμένη.
Όπως φαίνεται από τον τίτλο ιδιοκτησίας που επισύναψε ο εφεσίβλητος στην ένορκο του δήλωση (Τεκμήριο Α), η πολυκατοικία ενεγράφη ως κοινόκτητη οικοδομή στις 23.6.1997, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Μέρους ΙΙΑ του Κεφ. 224. Ο εφεσίβλητος είναι ο ιδιοκτήτης μονάδας σε κοινόκτητη οικοδομή, ήτοι του διαμερίσματός του, το οποίο του ανήκει αποκλειστικά. Η οροφή της πολυκατοικίας, εφόσον δεν έχει εγγραφεί στον τίτλο ιδιοκτησίας ως μονάδα, είναι κοινόκτητη ιδιοκτησία με βάση την ερμηνεία του όρου ‘κοινόκτητη ιδιοκτησία’, στο Άρθρο 38Α του Νόμου. Συνεπώς, η οροφή της πολυκατοικίας, ως κοινόκτητη ιδιοκτησία κοινόκτητης οικοδομής, ανήκει, ανά ποσοστό, στους ιδιοκτήτες των μονάδων αυτής, σύμφωνα με την αναλογία που καθορίζεται στο Άρθρο 38Θ. Δεν χρειαζόταν να δοθεί οιαδήποτε άλλη μαρτυρία επί τούτου. Το μερίδιο του εφεσίβλητου στην κοινόκτητη ιδιοκτησία ανήρχετο στο 2.25%. Εάν είχε παραχωρηθεί στον εφεσίβλητο τμήμα κοινόκτητης ιδιοκτησίας για αποκλειστική χρήση από τον ίδιο, τότε αυτό θα αναγραφόταν ειδικά στον τίτλο ιδιοκτησίας [Βλ. Άρθρο 38Στ (1) και (2)].
Περαιτέρω, η κατασκευή της ξύλινης σκάλας στον εξωτερικό τοίχο της πολυκατοικίας, κρίνουμε ότι συνιστά επέμβαση λόγω του ότι, με βάση το πνεύμα του Νόμου και τη νομολογία, οι εξωτερικοί τοίχοι κοινόκτητης ιδιοκτησίας, αποτελούν κοινόκτητη περιουσία. Παραπέμπουμε συναφώς στην Isthmos Trading Ltd κ.ά. ν. Βαρδάρης Σνακ Λτδ, Πολιτική Έφεση αρ. 506/2012, ημερ. 30.9.2019, ECLI:CY:AD:2019:A403, ECLI:CY:AD:2019:A403, αναφορικά με την ερμηνεία του Άρθρου 38Η (1) του Νόμου, όπου λέχθηκαν τα εξής:
«Δεν μας βρίσκει σύμφωνους η θέση των εφεσειουσών ότι ο εξωτερικός τοίχος της πολυκατοικίας ήταν αποκλειστικής ιδιοκτησίας τους. Όπως έχει επανειλημμένα διακηρυχθεί στη νομολογία, στόχος και επιδίωξη του ερμηνευτικού έργου του Δικαστηρίου σε σχέση με νομοθέτημα πρέπει να είναι η διαπίστωση της βούλησης του νομοθέτη, μέσα από το λεκτικό που χρησιμοποιείται στο Νόμο, (βλ. Κ.Ο.Τ ν Παπαδοπούλου (1990) 3 ΑΑΔ 86 και Southfield Industries Ltd ν Δήμου Λευκωσίας (1995) 3 Α.Α.Δ 59). Βασικό δε κριτήριο για την ερμηνεία νομοθετήματος είναι η συνήθης σημασία των λέξεων. Η κατά γράμμα ερμηνευτική προσέγγιση στην προκειμένη περίπτωση συνάδει με την τελεολογική ερμηνεία του υπό αναφορά άρθρου. Ξεκάθαρη πρόθεση του νομοθέτη ήταν η εξαίρεση των εξωτερικών τοίχων από τη μονάδα. Θέση η οποία ενισχύεται από την ρητή αναφορά ότι η έκταση της αποτελείται από τον «καλυμμένο χώρο» που «περικλείεται» από τους εξωτερικούς τοίχους της μονάδας και των όσων ρητά αναφέρονται στη συνέχεια ότι εμπίπτουν στην έκτασή της. ………………………………………………………………………….…. Εν κατακλείδι, οι εξωτερικοί τοίχοι αποτελούν κοινόκτητη περιουσία.»
Συμμεριζόμαστε, επίσης, τις θέσεις της εφεσείουσας ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εξέτασε κατά πόσο η ξύλινη σκάλα επηρέαζε με οποιονδήποτε τρόπο την κοινόχρηστη οικοδομή ή τους εξωτερικούς τοίχους, ή έθεσε με οποιονδήποτε τρόπο σε κίνδυνο την ασφάλεια, με βάση το Άρθρο 38Δ του Νόμου, παρόλο που δέχτηκε τη θέση της εφεσείουσας, στηριζόμενη στην έκθεση πολιτικού μηχανικού ότι η ξύλινη σκάλα ήτο πρόχειρα κατασκευασμένη και ενείχε κινδύνους.
Έχουμε εξετάσει τη θέση του εφεσίβλητου ότι ως Εφετείο δεν έχουμε την εξουσία να εξετάσουμε θέμα παρέμβασής του επί των εξωτερικών τοίχων της πολυκατοικίας καθότι, ως ισχυρίζεται, δεν υπήρξε δικογράφηση τέτοιου θέματος. Απορρίπτουμε την εν λόγω θέση. Η εφεσείουσα, στην έκθεση απαίτησής της, δίδει λεπτομέρειες για κατασκευή εξωτερικής σκάλας από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του εφεσίβλητου, η οποία καταλαμβάνει κοινόκτητο χώρο επί της οροφής, συνεπώς ο εν λόγω ισχυρισμός δικογραφείται.
Οι λόγοι έφεσης 2 – 4 επιτυγχάνουν.
Αναφορικά με τον λόγο έφεσης 1, εφόσον το Δικαστήριο δέχθηκε την εκδοχή της εφεσείουσας ως προς τα γεγονότα, δεν δικαιολογείται το παράπονό της ως προς την αξιολόγηση της μαρτυρίας.
Ο λόγος έφεσης 1 απορρίπτεται.
Κατ’ ακολουθίαν των πιο πάνω, η έφεση επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση, περιλαμβανομένης της διαταγής ως προς τα έξοδα, παραμερίζεται. Το πρωτόδικο Δικαστήριο όφειλε να εκδώσει απόφαση ως η απαίτηση και διάταγμα άρσης της επέμβασης για την τοποθέτηση της ξύλινης εξωτερικής σκάλας από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του εφεσίβλητου που κατέληγε στην οροφή της πολυκατοικίας.
Δυνάμει της εξουσίας που μας δίνεται από το Μέρος 41.12 (1) των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, όπου αναφέρεται ότι το Εφετείο έχει όλες τις εξουσίες του κατώτερου Δικαστηρίου, κρίνουνε ότι είμαστε σε θέση να εκδώσουμε τα αιτούμενα με την αγωγή διατάγματα εφόσον αυτά δικαιολογούνται από τα ευρήματα του Δικαστηρίου. Σχετική είναι κατ’ αναλογία η πρόσφατη απόφαση Zilha Ozay Oguz κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας κ.α., Πολ. Έφεση 271/18, ημερ. 15.3.2024, όπου αυξήθηκαν από το Εφετείο οι αποζημιώσεις για παράνομη επέμβαση σε ακίνητο, στη βάση μαρτυρίας που έγινε αποδεκτή πρωτοδίκως.
Εκδίδεται, ως εκ τούτου, αναγνωριστική απόφαση ότι η συμπεριφορά του εφεσίβλητου συνιστά παράνομη επέμβαση επί των κοινόκτητων και/ή κοινόχρηστων χώρων της πολυκατοικίας ‘Violeta Gardens’. Εκδίδεται επίσης διάταγμα με το οποίο απαγορεύεται στον εφεσίβλητο να επεμβαίνει επί των κοινόκτητων και/ή κοινόχρηστων χώρων της πολυκατοικίας ‘Violeta Gardens’. Περαιτέρω, εκδίδεται διάταγμα με το οποίο ο εφεσίβλητος διατάσσεται όπως εντός 10 ημερών από την επίδοση σ’ αυτόν του παρόντος διατάγματος κατεδαφίσει την εξωτερική ξύλινη σκάλα την οποία κατασκεύασε στην πολυκατοικία ‘Violeta Gardens’.
Λόγω μη απόδειξης, εκ μέρους της εφεσείουσας, οποιασδήποτε ζημιάς, εκδίδεται απόφαση υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον του εφεσίβλητου για το ποσό των €50,00 ως ονομαστικές αποζημιώσεις, με νόμιμο τόκο από την καταχώριση της αγωγής.
Τα έξοδα της πρωτόδικης απόφασης επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον του εφεσίβλητου, ως θα υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το αρμόδιο Δικαστήριο.
Επιδικάζονται έξοδα έφεσης €2.000,00 πλέον Φ.Π.Α. (αν υπάρχει) προς όφελος της εφεσείουσας και εναντίον του εφεσίβλητου.
ΑΛ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
/γα