ΕΦΕΤΕΙΟ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 26/2024)
18 Ιουλίου, 2024
[ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ
ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Εφεσείουσα,
v.
H.S.
Εφεσίβλητου.
--------------------
Ν. Τζιρτζιπή (κα) μαζί με Π. Βρυωνίδου (κα), εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Εφεσείoυσα.
Ν. Ζένιου μαζί με Κ. Γιαννακού (κα), για Α. Χρίστου & Συνεργάτες Δ.ΕΠ.Ε., για Εφεσίβλητο.
--------------------
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Δ. Λυσάνδρου.
-----------------------------
Ε Ν Δ Ι Α Μ Ε Σ Η Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ.: Περί την 31.8.2023, το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης (εφεξής «το ΤΑΠΜ»), εξέδωσε διάταγμα απέλασης σε βάρος του Εφεσίβλητου (Αιτητή, πρωτοδίκως), το οποίο ο τελευταίος προσέβαλε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου διά της Προσφυγής Αρ. 3261/2023.
Με την απόφασή του ημερ. 13.2.2024, το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχτηκε την Προσφυγή, η δε Εφεσείουσα (Καθ’ης η Αίτηση, πρωτόδικα) καταχώρησε στις 27.2.2024 έφεση κατά της εν λόγω απόφασης.
Κατά την ενώπιόν μας προδικασία της 29.5.2024, ο Εφεσίβλητος χαρακτήρισε την έφεση ως εκπρόθεσμη, οπότε το Εφετείο αποφάσισε να εξετάσει κατά προτεραιότητα αυτό το θέμα (ως δικαιοδοτικό και δημόσιας τάξης: Πολιτική Έφεση Αρ. 388/2011 Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ ν. Επίσημου Παραλήπτη ως Εκκαθαριστή της περιουσίας της D.K. Intercity Buses Larnacas Ltd κ.ά. απόφαση ημερ. 7.7.2017· Πολιτική Έφεση Αρ. 295/2018 Εγγλέζου κ.ά. ν. Χ. Καφαρίδης Εστέητ Λτδ, απόφαση ημερ. 28.3.2024· Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 95/2019 Γυμναστικός Σύλλογος «Τα Ολύμπια» ν. Δήμου Λεμεσού, απόφαση ημερ. 5.6.2024), δίνοντας οδηγίες για την εκ των διαδίκων καταχώρηση συναφών υπομνημάτων.
Έχοντας μελετήσει τις θέσεις αμφότερων των πλευρών, κρίνουμε το θέμα ως εξής:
Σύμφωνα με το Άρθρο 13 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμων (εφεξής «ο Νόμος 73(Ι) του 2018»), κάθε απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου υπόκειται σε έφεση καταχωριζόμενη εντός προθεσμίας δεκατεσσάρων ημερών από την ημερομηνία έκδοσης της εφεσιβαλλόμενης απόφασης.
Κατά δε το Άρθρο 31(α) των περί Ερμηνείας Νόμων (εφεξής «το Κεφ.1»), στον υπολογισμό προθεσμίας αρξαμένης από την επέλευση γεγονότος ή τη διάπραξη τινός, δεν προσμετράται η ημέρα κατά την οποία το γεγονός επήλθε ή η πράξη ή το πράγμα έγινε, εκτός αν ο οικείος Νόμος προβλέπει διαφορετικά.
Εν προκειμένω, το Άρθρο 13 του Νόμου 73(Ι) του 2018 δεν προβλέπει διαφορετικά (αφού τάσσει τη δικονομική προθεσμία χωρίς να προβλέπει ρυθμίσεις για τον τρόπο υπολογισμού της) οπότε, στο πλαίσιο υπολογισμού της δεκατετραήμερης προθεσμίας, δεν προσμετράται η ημερομηνία έκδοσης της εφεσιβαλλόμενης απόφασης.
Στο ίδιο συμπέρασμα κατάληξε το Ανώτατο Δικαστήριο για την ανάλογη διάταξη της (μη ισχύουσας πλέον) Διαταγής 35 Θ.2 η οποία προέβλεπε προθεσμία δεκατεσσάρων ή, κατά περίπτωση, σαράντα δύο «μη καθαρών ημερών» για καταχώρηση έφεσης κατά δικαστικών διαταγμάτων ή αποφάσεων, προβλέποντας παράλληλα ότι η προθεσμία υπολογίζεται από τον χρόνο κατά τον οποίο το δικαστικό διάταγμα ή απόφαση καθίσταται δεσμευτικό επί του εφεσείοντα (Καρασιαλή κ.ά. ν. Ιωάννου κ.ά. (2015) 1 Α.Α.Δ. 2287· Coudounaris v. Coudounaris (1980) 1 CLR 581).
Υπό το ίδιο πνεύμα, η προβλεπόμενη στο Άρθρο 146.3 του Συντάγματος εβδομηνταπενθήμερη προθεσμία άρχεται -στη βάση του Άρθρου 31 του Κεφ. 1- από την επομένη της δημοσίευσης ή, κατά περίπτωση, ενημέρωσης του προσφεύγοντα περί της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης (The Holy See of Kitium of Limassol ν. The Municipal Council of Limassol, 1 R.S.C.C. 15· Aristidou v. The Improvement Board of Ay. Philia, (1965) 3 CLR. 686).
Ο Εφεσίβλητος αντέτεινε ενώπιόν μας την Κλεοβούλου ν. Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων (2013) 1 Α.Α.Δ. 480 στην οποία ερμηνεύτηκε το (τότε) εδάφιο (4) του Άρθρου 17[1] των περί Δικηγόρων Νόμων (εφεξής «το Κεφ. 2») το οποίο προέβλεπε την καταχώρηση (πειθαρχικής) έφεσης εντός 2 μηνών από την έκδοση της εφεσιβαλλόμενης απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων.
Συγκεκριμένα, στην Κλεοβούλου (supra) κρίθηκε ότι -κατά το (τότε) Άρθρο 17(4) του Κεφ. 2- η ημερομηνία έκδοσης της εφεσιβαλλόμενης απόφασης «συνιστά την αφετηρία έναρξης της δίμηνης προθεσμίας», ανεξαρτήτως του ότι κοινοποιήθηκε στον εφεσείοντα μεταγενέστερα. Συμφωνούμε και δεσμευόμαστε από τον λόγο της Κλεοβούλου (supra) ως προς το ότι η έναρξη δικονομικής προθεσμίας «από την έκδοση δικαστικής απόφασης» καθιστά άσχετη (για σκοπούς υπολογισμού της προθεσμίας) την ημερομηνία κατά την οποία η εφεσιβαλλόμενη απόφαση περιέρχεται στη γνώση του εφεσείοντα.
Πλην όμως, η δικαστική κρίση της Κλεοβούλου (supra), περί του ότι η αφετηρία της δικονομικής προθεσμίας είναι η ημέρα έκδοσης της εφεσιβαλλόμενης απόφασης και όχι της γνωστοποίησής της, δεν διαφοροποιεί το συμπέρασμά μας περί του ότι η ημέρα έκδοσης δεν συνυπολογίζεται στην προθεσμία, καθότι ο χαρακτηρισμός αυτής της ημέρας ως «αφετηρίας» δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκην και τον συνυπολογισμό της στη δικονομική προθεσμία, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι το Ανώτατο Δικαστήριο εστίασε στο ποια μέρα συνιστούσε την αφετηρία και όχι κατά πόσο εντάσσεται στην προθεσμία ή όχι.
Για τους ίδιους λόγους, θεωρούμε ότι ούτε και η εκ του Εφεσίβλητου επικαλούμενη Γεωργίου ν. Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων, (1999) 1 Α.Α.Δ. 384, στην οποία η Κλεοβούλου μεταξύ άλλων βασίστηκε, υποστηρίζει τη θέση του.
Ως εκ τούτου, δεσμευόμαστε από τον δικαστικό λόγο των Καρασιαλή κ.ά. ν. Ιωάννου κ.ά. (supra), Coudounaris (supra), The Holy See of Kitium of Limassol (supra) και Aristidou (supra), κατά τον οποίο η ημερομηνία έκδοσης της εφεσιβαλλόμενης απόφασης, ως αφετηρία δικονομικής προθεσμίας, δεν προσμετράται σε αυτήν την προθεσμία και, συνεπώς, δεν είναι η πρώτη της ημέρα.
Δεδομένου, λοιπόν, ότι η εφεσιβαλλόμενη απόφαση επί της Προσφυγής Αρ. 3621/2023 εκδόθηκε την 13.2.2024, η πρώτη ημέρα της δεκατετραήμερης προθεσμίας ήταν η 14.2.2024 και, συνεπώς, η δέκατη τέταρτη ημέρα ήταν η 27.2.2024, ήτοι η ημερομηνία κατά την οποία καταχωρίστηκε η ενώπιόν μας έφεση, η έφεση κρίνεται ως εμπροθέσμως καταχωρησθείσα.
Εφόσον η παρούσα έφεση είναι εμπρόθεσμη, το Εφετείο θα δώσει οδηγίες για την περαιτέρω εκδίκασή της.
Επιδικάζεται το ποσό των 500 ευρώ υπέρ της Εφεσείουσας και κατά του Εφεσιβλήτου.
Α. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.
Γ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Δ.
Δ. ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ.
[1] Το Άρθρο 17 του Κεφ. 2 αντικαταστάθηκε από νέο Άρθρο, διά του περί Δικηγόρων (Τροποποιητικού) (Αρ.2) Νόμου του 2023 (Νόμος 99(Ι)/2023)).