[*394] 1986 Φεβρουαρίου 15
(Ν. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Ε.Δ.)
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ν.
(Αρ. Υποθ. 23175/84).
Ποινική Δικονομία - Ιδιωτική ποινική δίωξη - Ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια και κατοχή οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής εγκρίσεως κατά παράβαση του Περί Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε - Ιδιωτική ποινική δίωξη - Πότε είναι δυνατή - Tofinis v. Theocharides (1983) 2 C.L.R. 363 υιοθετήθη - Ισχυρισμός ότι επηρεάζεται δικαίωμα διόδου και η θέα οικίας παραπονουμένης - Υπό τοιαύτας περιστάσεις η παραπονουμένη είχε δικαίωμα να προχωρήσει με ιδιωτική δίωξη - Κατά πόσον τέτοιο δικαίωμα είχε η παραπονουμένη και ως συνιδιοκτήτρια της γης πάνω στην οποίαν ανηγέρθη η οικοδομή - Καταφατική η απάντηση στο ερώτημα.
Α. Πασχαλίδης, για την Παραπονουμένην-Κατηγορούσαν
Α. Γεωργίου, για τους Κατηγορουμένους 1 και 2.
Η ενδιάμεση απόφαση δόθηκε από:
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Ε.Δ.: Οι κατηγορούμενοι 1 & 2 αντιμετωπίζουν δυο κατηγορίες:
(1) Ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια κατά παράβαση των άρθρων 3(1)Β, 20(1)(α), 20(3)(α) και 3Α του Κεφ. 96 όπως τροποποιήθηκε από τους Νόμους από 1959 –[*395] 1983 και τούτο επί τω ότι οι κατηγορούμενοι κατά ή περί τα τέλη του 1982 ανέγειραν επί του τεμαχίου 838 Φ/Σχ. 38/61-62 και 48/5 στο χωριό Φαρμακάς της Επαρχίας Λευκωσίας, στο οποίο η παραπονούμενη τυγχάνει να είναι συνιδιοκτήτρια μαζί με την κατηγορουμένη 1, οικοδομές, σκάλες και βεράντα χωρίς την εξασφάλιση αδείας από την αρμόδια αρχή και κατά τέτοιο τρόπο που επηρεάζει δυσμενώς υφισταμένη δίοδο και τη θέα της κατοικίας της παραπονουμένης.
(ιι) Κατοχή της εν λόγω οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης από την αρμόδιαν αρχή, κατά παράβαση των άρθρων 3(1), (9), 10, 20Α, 20(3) και 20(2Α) του Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε από την Νομοθεσία που περιγράφεται στην 1η κατηγορία.
Πριν την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας ο συνήγορος της υπεράσπισης ήγειρε την ακόλουθη προδικαστική ένσταση Π οποία αποτελείται από δυο σκέλη: - Ότι η παραπονουμένη δεν έχει νομικό δικαίωμα να καταχωρίσει την παρούσα ιδιωτική ποινική ενάντια στους δυο κατηγορούμενους, αναφορικά με τις δύο κατηγορίες που προσήψε εναντίον τους, όπως περιγράφονται πιο πάνω, για τους ακόλουθους δύο λόγους:-
(α) Οι διαφορές που προέκυψαν μεταξύ των διαδίκων δεν στοιχειοθετούν κανένα ποινικό αδίκημα αλλά αν υπάρχει οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ[*396] τους, αυτή δεν μπορεί να επιλυθεί από ένα ποινικό δικαστήριο αλλά από το πολιτικό Δικαστήριο της Επαρχίας Λευκωσίας. Είναι η θέση του κ. Γεωργίου ότι το ποινικό δικαστήριο είναι αναρμόδιο να επιληφθεί της παρούσης υποθέσεως η οποία εμπίπτει κάτω από το άρθρο 22(2)(α) του Περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60. Πέραν τούτου ισχυρίζεται ότι το προκύψαν θέμα αφορά συνοριακή διαφορά μεταξύ συνιδιοκτητών, η οποία μπορεί να επιλυθεί σύμφωνα με το άρθρο 58 του Περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας, Κατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση Νόμος, Κεφ. 224, θέμα που ανάγεται σε πολιτική διαφορά μεταξύ συνιδιοκτητών και κατά συνέπεια αρμοδιότητα να επιληφθεί αυτής της διαφοράς έχει αρχικά ο διευθυντής του Κτηματολογίου και μετέπειτα κατ' έφεση, σύμφωνα με το άρθρο 80 του ιδίου Κεφαλαίου το πολιτικό τμήμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας.
(β) Δεδομένου ότι το κτήμα που περιγράφεται στην 1η κατηγορία αποτελεί ένα οικόπεδο μέσα στο χωριό Φαρμακάς της Επαρχίας Λευκωσίας και δεδομένου ότι είναι τιτλοποιημένο επ' ονόματι της παραπονουμένης και της κατηγορουμένης 1 κατά 1/2 μερίδιο, καμία από τις δύο συνιδιοκτήτριες δεν έχει δικαίωμα να καταχωρήσει ποινική διαδικασία εναντίον της άλλης για τα αδικήματα που περιγράφονται στο κατηγορητήριο, γιατί τα τέτοια δικαιώματα των συνιδιοκτητριών μόνο σε ένα πολιτικό Δικαστήριο μπορούν να επιλυθούν και τούτο[*397] σύμφωνα με τα άρθρα 22 και 58 του Κεφ. 224,
που ανέφερα προηγουμένως.
Από την άλλη μεριά ο συνήγορος της παραπονουμένης ισχυρίστηκε ότι το περιεχόμενο του κατηγορητηρίου στην παρούσα υπόθεση στοιχειοθετεί δυο ποινικά αδικήματα, ήτοι ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια από την αρμοδίαν αρχήν και κατοχή της τέτοιας οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης από την αρμοδίαν αρχήν και κατά συνέπεια η ουσία, η μορφή και το περιεχόμενο του κατηγορητηρίου αφορά ποινικά αδικήματα και όχι θέματα που άγονται ενώπιον πολιτικών δικαστηρίων. Είναι η θέση του κ. Πασχαλίδη ότι η ουσία των κατηγοριών που ήγειρε η παραπονουμένη ενάντια και στους δύο κατηγορουμένους είναι :
1) Η εκ μέρους των κατηγορουμένων ανέγερση οικοδομής χωρίς άδεια, και
2) χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης από την αρμοδίαν αρχήν, αδικήματα που άγονται στη σφαίρα της Ποινικής Δικονομίας και της ποινικής διαδικασίας και που κατά τα άλλα αρμόδιος κατήγορος θα μπορούσε να ήταν η αρμοδία κατά νόμον αρχή, αλλά δεδομένου ότι οι τέτοιες οικοδομές που περιγράφονται στις κατηγορίες 1 και 2 επηρεάζουν δυσμενώς και άμεσα τα συμφέροντα της παραπονουμένης (proprietary rights) επί τω ότι η παράνομη πράξη αμφοτέρων με την ανέγερση και κατοχή των εν λόγω οικοδομών επηρεάζει δυσμενώς υφισταμένη δίοδο και τη θέα της κατοικίας της παραπονουμένης τότε η παραπονούμενη έχει δικαίωμα, σύμφωνα με την απόφαση Tofinis v. Theocharides (1983) 2 C.L.R.[*398] p.363, να καταχωρήσει προσωπικά ιδιωτική ποινική ενάντια στους δυο κατηγορούμενους. Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος της εισήγησης του συνήγορου της υπεράσπισης ότι το στοιχείο της συνιδιοκτησίας εμποδίζει τον ένα συνιδιοκτήτη να προσάψει κατηγορία εναντίον του άλλου συνιδιοκτήτη, εάν υπάρχει οποιαδήποτε διαφορά, αυτό μπορεί να επιλυθεί ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου, ο κ. Πασχαλίδης εισηγήθηκε ότι με βάση την υπόθεση Tofinis που ανέφερα πιο πάνω αν ένα παραπονούμενο πρόσωπο έχει δικαίωμα να καταχωρήσει ιδιωτική ποινική κατ' οποιουδήποτε ιδιοκτήτου και/ή κατόχου γειτνιάζοντος τεμαχίου με τη δική του περιουσία τότε κατά μείζονα λόγο ένας συνιδιοκτήτης πρέπει να έχει οπωσδήποτε δικαίωμα να καταχωρήσει ιδιωτική ποινική ενάντια στο συνιδιοκτήτη ή συνιδιοκτήτες του, εάν αυτό όχι μόνο χωρίς τη συγκατάθεση του αλλά και χωρίς την έκδοση της αρμοδίας αρχής προβαίνουσι στην ανέγερση οικοδομημάτων επί της δικής του περιουσίας και τούτο προς ζημιά του.
Θα εξετάσω τώρα κατά πόσο η ανέγερση και καταχώρηση τέτοιων κατηγοριών, όπως διαλαμβάνονται στο παρόν κατηγορητήριο είναι θέμα ποινικής διαδικασίας ή πολιτικής τέτοιας. Ο Δικαστής Πικής στο σύγγραμμά του "Sentencing In Cyprus" του έτους 1978 στη σελ. 128 αναφέρει: -
"In accordance with the provisions of the Streets and Buildings Regulation Law Cap. 96 the erection of a building without a permit[*399] as well as the use or occupation of a building without a certificate of approval issued by the appropriate authority are offences punishable with a fine.
A building permit is a licence in rem, running with a land, as decided in Lordos and Anastassiades Ltd. etc. v. District Officer, Limassol and Another (1976) 11 J.S.C. p.1655.
In addition the Court is vested with the power to order the demolition of a building unlawfully erected or used.
The Supreme Constitutional Court decided that this power is discretionary and observed that judicial discretion should not ordinarily be exercised in favour of demolition if the infringement concerns a near matter of technology (District Officer Nicosia and HadjiYianni, 1 R.S.C.C. 79)".
Με βάση τις πιο πάνω αυθεντίες είμαι της γνώμης ότι οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν οι δυο κατηγορούμενοι, όπως περιγράφονται στο παρόν κατηγορητήριο, είναι θέματα που άγονται στη σφαίρα του ποινικού Δικαστηρίου.
Το ότι μία διαταγή κατεδάφισης που εξυπακουομένως θα εκδοθεί σε περίπτωση καταδίκης ενός κατηγορούμενου προσώπου που αντιμετωπίζει παρόμοιες κατηγορίες αν οι[*400] παραβάσεις δεν είναι μόνο τεχνικής μορφής και επουσιώδεις και ότι τέτοια διαταγή κατεδάφισης ανάγεται στη σφαίρα της Ποινικής Δικονομίας υποστηρίζεται πλήρως από την απόφαση που εδόθη στην υπόθεση Savvas Raftis & Co. Ltd. and Another v. Municipality of Paphos (1982) 2 C.L.R. 1, αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα από την απόφαση αυτή του Δικαστή Στυλιανίδη από τη σελ. 6:-
"Α demolition order made under s.20 (3)(a) of Cap. 96 amounts to 'punishment' within the meaning of that term in para.(3) of Article 12. This view is, inter alia, supported by the opening words of s.20(3) of Cap. 96 which clearly provide that such a demolition order shall be made in 'addition to any other penalty prescribed by' that section (The District Officer of Nicosia v. Georghios Hji-Yianni of Akaki. 1 R.S.C.C. 79)."
To άρθρο 20(3) του Κεφ. 96 αναφέρει:
"In addition to any other penalty prescribed by this section, the Court, before which a person is convicted for any offence under subsection (1), may order:
a) That the building or any part thereof, as the case may be, in respect of which the offence has been committed shall be pulled down or removed within such time as shall be specified in such order, but[*401] in no case exceeding two months, unless a permit is obtained in respect thereof in the meantime from the appropriate authority."
Πιο κάτω ο Δικαστής Πικής στις σελ. 7 και 8 όπως και στις σελ. 9 και 10 της ίδιας απόφασης, φθάνει στο ίδιο συμπέρασμα τονίζοντας ότι ποινική δικαιοδοσία είναι οποιαδήποτε δικαιοδοσία η οποία καταλήγει στην τιμωρία ενός κατηγορούμενου προσώπου από ένα δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει το θέμα.
Το άρθρο 22(2)(α) που επικαλέστηκε ο συνήγορος της υπεράσπισης προς υποστήριξη της θέσης του, ότι τα εγειρόμενα θέματα με την παρούσα διαδικασία δεν αφορούν θέματα που μπορούν να αχθούν ενώπιον ποινικού δικαστηρίου αλλά ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου, είναι κατά τη γνώμη μου άσχετον γιατί το άρθρο τούτο πραγματεύεται με την παρεχόμενη από τον Περί Δικαστηρίων Νόμο Πολιτική Δικαιοδοσία στους Προέδρους και Επαρχιακούς Δικαστές να ακούουν και να αποφασίζουν οποιανδήποτε πολιτική αγωγή αναφορικά με την ακίνητη περιουσία και όχι με θέματα που αφορούν αποκλειστικά ποινικά αδικήματα, όπως έχει η μορφή, η φύση και το περιεχόμενο των κατηγοριών που αντιμετωπίζουν οι κατηγορούμενοι.
Τελείως άσχετο με τις κατηγορίες που αντιμετωπίζουν οι κατηγορούμενοι είναι και το άρθρο 58 του Κεφ. 224 που επικαλέστηκε ο συνήγορος της υπεράσπισης, γιατί τούτο αφορά συνοριακές διαφορές μεταξύ ιδιοκτητών[*402] γειτνιαζόντων κτημάτων, θέματα και πάλιν που επιλύονται αρχικά με απόφαση του Διευθυντή του Κτηματολογίου και μεταγενέστερα κατ' έφεση ενώπιον του αρμοδίου πολιτικού Δικαστηρίου.
Το άρθρο 21 του Κεφ.224 που και πάλιν επικαλέστηκε ο συνήγορος της υπεράσπισης προς υποστήριξη της θέσης του αναφορικά με το δεύτερο σκέλος της εισήγησής του, ότι συνιδιοκτήτης δεν μπορεί να εγείρει ποινική διαδικασία εναντίον άλλου ή άλλων συνιδιοκτητών, αναφορικά με κτηματική περιουσία που κατέχεται και είναι εγγεγραμμένη εξ αδιαιρέτου, πιστεύω και πάλιν είναι άσχετο με τα επίδικα θέματα γιατί τούτο και πάλιν αφορά θέματα που άγονται στη σφαίρα της πολιτικής δικαιοδοσίας των Δικαστηρίων αναφορικά με τα δικαιώματα των διαφόρων συνιδιοκτητών ακινήτου περιουσίας, τα οποία απορρέουν από την τέτοια συνιδιοκτησία. Το άρθρο τούτο αναφέρει τα εξής:-
"Where any immovable property is held in undivided shares, of the co-owners shall be entitled, in proportion to their respective shares to -
a) Any building or other erection or structure erected upon, or to, the property;
b) Any tree or vine planted or any well sunk therein;
c) Any permanent improvement effected therein, whether erected, affixed, planted, sunk or effected by a co-owner or by any other person."[*403]
Με βάση τα πιο πάνυ βρίσκω ότι οι σχετικές πρόνοιες των πιο πάνω νομοθεσιών που επικαλέστηκε ο συνήγορος της υπεράσπισης είναι άσχετες με τα θέματα που ηγέρθησαν. Πέραν τούτου όπως έχω βρει προηγουμένως, οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν οι δύο κατηγορούμενοι είναι θέματα που ανάγονται στην ποινική διαδικασία. Θα εξετάσω όμως τώρα κατά πόσον η παραπονουμένη νομιμοποιείται να καταχωρίσει ιδιωτική ποινική ενάντια στους δύο κατηγορούμενους για τα επίδικα θέματα που αναφέρονται στις δύο κατηγορίες του παρόντος κατηγορητηρίου ή κατά πόσο αυτά είναι θέματα που έπρεπε να αχθούν ενώπιον του Δικαστηρίου από την αρμόδιαν αρχήν.
Σύμφωνα με την αρχή που καθιερώθηκε με την υπόθεση Panayiotis Tofinis v. Loizos Theocharides and Another ( 1983) 2 C.L.R. p.363, ένα πρόσωπο έχει δικαίωμα να καταχωρήσει ιδιωτική προσωπική ποινική εναντίον οποιουδήποτε προσώπου όταν το πρόσωπο τούτο με τις παράνομες πράξεις του επεμβαίνει κατ' ουσιαστικό τρόπο στα δικαιώματα της ιδιοκτησίας του, τα οποία και παραβλάπτει με τις ενέργειες του. Το τέτοιο δικαίωμα ενός προσώπου εξασκείται παράλληλα και με το δικαίωμα της κατά Νόμο Αρμοδίας Αρχής να καταχωρήσει ποινική υπόθεση αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποστερηθεί ο ιδιώτης του τέτοιου δικαιώματος αν θίγονται άμεσα τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα από τις παράνομες πράξεις οποιουδήποτε προσώπου. Ο Δικαστής Πικής στη σελ. 369 της πιο πάνω απόφασης αναφέρει:-[*404]
"The next question is, whether Cap. 96 of the Streets and Buildings Law vested, in local authorities by virtue of s.21 or any provision, exclusive power to prosecute offenders for contraventions of the provisions of the law. The answer is in the negative. Certainly, s.21 does not purport to confer exclusive powers upon appropriate authorities to prosecute transgressors of Cap. 96 or regulations made thereunder. All it accomplishes, is to establish a procedure for remedying defaults of 'appropriate authorities' in the discharge of their duties, including failures to prosecute offenders. There is nothing in s.21, or anywhere else in Cap. 96, taking away the right to a private prosecution."
Για το ίδιο θέμα ο Δικαστής Πικής ανέφερε τούτο το σχετικό στις σελ. 369-370 της ιδίας απόφασης:
"By allowing the appeal it must not be assumed that we decide that a citizen, however affected by the violations of the provisions of Cap. 96 or regulations made thereunder, has a right to prosecute the offender. On the contrary, as explained in this judgment, the right to prosecute vests only in the victim of crime. Only where the rights of an individual are directly affected, as in this case where, allegedly, the illegal structure was erected upon his land, a right to prosecute accrues.[*405] In other words, there must be direct encroachment upon one's rights in order to sustain a private prosecution. In every other case the body entrusted by law for its enforcement, is the appropriate authority. In consequence, the owner of adjoining property does not have a right per se to move the machinery of the law whenever his neighbour builds on his own land in violation of the provisions of Cap. 96."
Ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου ο οποίος και συμφώνησε με το αποτέλεσμα της απόφασης αυτής, ανέφερε τούτο το σχετικό στις σελ. 371 -372 της ιδίας απόφασης:
"The above quoted provisions of section 20 of Cap. 96, as well as those of section 21 of the same Law, lead, in my view, by inevitable implication, to the conclusion that obligations created by Cap. 96, and by delegated legislation made thereunder, can, as a rule, be enforced only by proceedings instituted by the 'appropriate authority' concerned, as defined in Cap. 96, and not by private criminal prosecutions; and this view of mine finds support in the relevant principle of law which establishes that obligations created by a statute can, as a rule, be enforced only in the manner specified therein (see, inter alia, London Borough of Southwark v. Williams, (1971) 2 ALL E.R. 175, 179).[*406]
I am, however, prepared to accede to the proposition that, exceptionally, a private individual whose immovable property is actually encroached upon unlawfully as a result of a violation of the provisions of Cap. 96, or of delegated legislation made thereunder - as it is alleged by the appellant to be the situation in the present case - is entitled to resort not only to his remedies in civil law but, also, to the remedy by means of a private criminal prosecution.
I leave open, at this stage, in order to consider it further, if and when the occasion arises, the issue of whether or not encroachment upon the proprietary rights of a person in a manner other than that alleged in the present case might entitle him to file a private criminal prosecution in respect of a violation of the provisions of Cap. 96 or of any delegated legislation made thereunder."
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως διαφαίνεται από τις λεπτομέρειες του κατηγορητηρίου και στις δυο κατηγορίες που αντιμετωπίζουν οι κατηγορούμενοι 1 και 2, υπάρχει ισχυρισμός ότι οι κατηγορούμενοι προέβησαν στην ανέγερση οικοδομής χωρίς άδειαν από την αρμοδίαν αρχήν και ότι εξακολουθούν να κατέχουν τις οικοδομές αυτές χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης και πάλιν από την αρμόδιαν αρχήν.[*407] Είναι επίσης παραδεκτόν και από τις δύο πλευρές ότι οι οικοδομές αυτές που αναφέρονται στις κατηγορίες 1 και 2 είναι κτισμένες μέσα σε οικόπεδο που βρίσκεται στο χωριό Φαρμακάς της Επαρχίας Λευκωσίας και το οποίο οικόπεδο είναι τιτλοποιημένο επ' ονόματι της παραπονουμένης και της κατηγορουμένης 1 σαν συνιδιοκτήτριας κατά 1/2 μερίδιο, ο δε δεύτερος κατηγορούμενος τυγχάνει να είναι ο σύζυγος της πρώτης κατηγορουμένης. Όπως έχω αναφέρει προηγουμένως με βάση την υπόθεση Tofinis οποιονδήποτε πρόσωπο του οποίου έχουν παραβλαφθεί κατ' άμεσον τρόπον τα δικαιώματα του επί ακίνητης περιουσίας λόγω επέμβασης στην περιουσία του, νομιμοποιείται να εγείρει ιδιωτική ποινική υπόθεση εναντίον του προσώπου που επεμβαίνει στα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα και ότι το τέτοιο δικαίωμα δεν ανήκει μόνο στην κατά Νόμο αρμοδίαν αρχήν. Στην προκειμένη περίπτωση είναι η θέση της παραπονουμένης ότι η τέτοια ανέγερση των οικοδομών που περιγράφονται στις κατηγορίες 1 και 2 χωρίς την άδειαν της αρμοδίας αρχής και χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης και πάλιν από την αρμοδίαν αρχήν, επηρεάζουν δυσμενώς υφισταμένη δίοδο προς όφελος της παραπονουμένης αλλά και τη θέα της οικίας της.
Συμφωνώ με το συνήγορο της παραπονουμένης ότι αυτή νομιμοποιείται να καταχωρήσει ιδιωτική ποινική ενάντια στα κατηγορούμενα πρόσωπα, τα οποία ως ισχυρίζεται επενέβησαν επί της περιουσίας της και προέβησαν στην ανέγερση οικοδομών χωρίς την εκ των προτέρων εξασφάλιση αδείας από την αρμοδίαν αρχήν, αλλά[*408] και τη συνέχιση κατοχής της χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο που επηρεάζουν δυσμενώς τα ιδιοκτησιακά της δικαιώματα επί της περιουσίας που περιγράφεται στις κατηγορίες 1 και 2. Επιπλέον συμφωνώ με το συνήγορο της παραπονουμένης ότι αν τούτο επιτρέπεται συμφωνά με την υπόθεση Tofinis σε περίπτωση που ιδιοκτήτης παρακειμένου κτήματος ήθελε επέμβει στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα ενός παραπονουμένου προσώπου τότε κατά μείζονα λόγο ένα παραπονούμενο πρόσωπο του οποίου τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα έχουν παραβιασθεί κατά κατάφορο τρόπο, όπως υπάρχει ισχυρισμός ότι τούτο επεσυνέβη στην παρούσα υπόθεση, οπωσδήποτε θα πρέπει να νομιμοποιείται στην καταχώρηση ιδιωτικής ποινικής εναντίον τους στην περίπτωση άμεσου επέμβασης επί της ιδιοκτησίας της έστω και αν είναι συνιδιοκτησία.
Κατά συνέπεια με βάση τα πιο πάνω ευρήματά μου και τις αυθεντίες που έχω παραθέσει, η προδικαστική ένσταση του συνήγορου της υπεράσπισης απορρίπτεται.
Προδικαστική ένσταση απορρίπτεται.