[*496] 1986 Μαΐου 28

(ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.Ε.Δ.)

ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Ανδρέας Χριστοφή, ανήλικος, μέσω του πατέρα και πλησιέστερου φίλου του Χριστάκη Χριστοφή,

Ενάγοντος,

ν.

Χρίστου Λαβίθη και Άλλου,

Εναγομένων.

(Υπόθεση Αρ. 2543/82).

Αμέλεια - Res ipsa loquitur - Ανάλυση αρχής και προϋποθέσεις εφαρμογής της - Τραυματισμός ανηλίκου σε οικοδομή, στην οποία βρισκόταν δυνάμει αδείας, από πτώση ξύλου - Εφαρμογή αρχής.

Αμέλεια - Αμέλεια εργολήπτη - Τραυματισμός ανηλίκου σε οικοδομή, στην οποία βρισκόταν κατόπιν προσκλήσεως υπαλλήλου του εργολήπτη - Κατά πόσο η ιδιοκτήτρια της οικοδομής υπέχει ευθύνη λόγω μη περιφράξεως του χώρου της - Δεδομένου ότι η μη περίφραξη δεν είχε σχέση με το επίδικο ατύχημα, η απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική.

Αποζημιώσεις - Γενικές αποζημιώσεις - Κάταγμα διαγώνιο και ασταθές του άνω τριτημορίου του αριστερού μηριαίου οστού - Χειρουργική επέμβαση στην οποίαν έγινε ανοικτή ανάταξη και ακινητοποίηση του κατάγματος με πλατίνη - Ικανοποιητική θεραπεία - Ενάγων ηλικίας 5 1/2 ετών - £400 αποζημιώσεις.

Αμέλεια - Συντρέχουσα αμέλεια - Ενάγων ηλικίας ετών - Δεν μπορεί να θεωρηθεί ένοχος συντρέχουσας αμέλειας.

Αιμ. Λεμονάρης, για τον Ενάγοντα.

Λ. Λουκά, για τον Εναγόμενο αρ. 1

Κ. Αιμιλιανίδης, για την Εναγομένη αρ. 2.[*497]

ΑΠΟΦΑΣΗ

Η ακόλουθη απόφαση δόθηκε από:-

ΑΡΤΕΜΙΔΗ Π.Ε.Δ.:- Ο ενάγων ήταν 5 1/2 χρονών περίπου όταν στις 3.11.81 τραυματίστηκε στο πόδι ενώ βρισκόταν στην οικοδομή που κτιζόταν δίπλα από το σπίτι του στην οδό Καταλάνου στο Στρόβολο. Γι' αυτό και ενάγει μέσω του πατέρα του. Η αγωγή στρέφεται εναντίον του υπεύθυνου εργολάβου που ανέλαβε το σκελέτωμα της οικοδομής, εναγομένου 1, και της ιδιοκτήτριας της οικοδομής, εναγομένης 2.

Τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα της υπόθεσης είναι τα εξής: Την πιο πάνω ημερομηνία, γιορτή του Αποστόλου Ανδρέα, ο ενάγων δεν είχε σχολείο και έμεινε στο σπίτι του με τη μητέρα του Νίνα Χριστοφή. Στο σπίτι έμενε προσωρινά και η γιαγιά του Παναγιώτα Μιχαήλ για να βοηθά στις δουλειές την κόρη της που ήταν αδιάθετη. Εκείνο το πρωί η κα Μιχαήλ ασχολείτο με το άπλωμα των ρούχων στο υπόγειο του σπιτιού ενώ στεκόταν δίπλα της ο μικρός Ανδρέας. Ο Ανδρέας καθώς ήταν με τη γιαγιά του έφυγε σε μια στιγμή και πήγε στη διπλανή οικοδομή. Σε λίγα λεπτά ο Γεώργιος Δημητρίου, ένας από τους δύο υπαλλήλους του εναγομένου 1, έφερε το μικρό, κρατώντας τον στην αγκάλη του, τραυματισμένο στο πόδι. Στη συνέχεια μαζί με τη μητέρα του πήραν το παιδί στο Νοσοκομείο Στροβόλου από όπου ειδοποιήθηκε σχετικά και ο πατέρας του, ο οποίος φρόντισε και μπήκε ο μικρός στην ιδιωτική κλινική του Δρ. Κωνσταντινίδη. Ο γιατρός κατάθεσε για το τραύμα στο πόδι του μικρού και τη θεραπεία που ακολούθησε. Με το ζήτημα όμως αυτό θα ασχοληθώ αφού πρώτα εξετάσω τη μαρτυρία που αφορά στο θέμα της ευθύνης.

Οι εναγόμενοι αμφισβήτησαν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο μικρός Ανδρέας πήγε στην οικοδομή και γι' αυτές υπάρχουν δύο εκδοχές. Είναι ο ισχυρισμός της μητέρας του ότι ο ένας από τους υπαλλήλους του εναγομένου 1, όχι ο Γεώργιος Δημητρίου, συνήθιζε να φωνάζει το μικρό στην οικοδομή πότε για να του πάρει νερό και πότε για να μιλήσουν για το ποδόσφαιρο. Ο Γεώργιος Δημητρίου έλεγε στο[*498] συνάδελφο του να μη φωνάζει του παιδιού γιατί ήταν επικίνδυνο να πηγαίνει στην οικοδομή λόγω της εργασίας που έκαμναν σ' αυτή δηλαδή την κατασκευή καλουπιών και κουγκριών. Η κα Χριστοφή είπε πως έτσι έγινε και την ημέρα του ατυχήματος. Άκουσε δηλαδή τον άλλο εργάτη να φωνάζει του παιδιού να πάει στην οικοδομή.

Τη μαρτυρία της κας Χριστοφή υποστηρίζει και αυτή της μητέρας της Παναγιώτας Μιχαήλ. Η κα Μιχαήλ ανάφερε ότι ενώ ο μικρός βρισκόταν δίπλα της άκουσε τον εργάτη της οικοδομής να του φωνάζει να πάει εκεί. Πράγματι ο μικρός πήγε στην οικοδομή για να τον φέρει σε λίγο τραυματισμένο ο Γεώργιος Δημητρίου. Η κα Μιχαήλ είπε επίσης ότι άκουσε πολλές φορές τον ίδιο εργάτη να φωνάζει του μικρού όταν ετύχαινε να είναι στο σπίτι της κόρης της.

Ο Γεώργιος Δημητρίου, υπάλληλος του εναγομένου αρνήθηκε πως ο συνάδελφος του φώναξε του μικρού. Είπε μάλιστα πως εκείνη ειδικά τη μέρα το πρωί, όταν πήγαν στη δουλειά είδαν μερικά παιδιά πάνω στην άμμο της οικοδομής και τα έδιωξαν. Μετά άρχισαν κανονικά τη δουλειά τους στην πλάκα της οικοδομής, οπόταν σε λίγο άκουσε φωνές και κλάματα. Κατέβηκε από την οροφή, όπου εργαζόταν, και είδε το μικρό Ανδρέα στο έδαφος με ένα ξύλο στο πόδι του. Σήκωσε το ξύλο και πήρε το παιδί στη μητέρα του και στη συνέχεια στο Νοσοκομείο Στροβόλου. Το ξύλο αυτό, όπως ο ίδιος ο Δημητρίου ανάφερε, ήταν ένα από αυτά που χρησιμοποιούσαν στα καλούπια και είχε πέσει από τη 9έση του. Ο άλλος υπάλληλος·, στον οποίο αφορά η μαρτυρία της Νίκης Χριστοφή και Παναγιώτας Μιχαήλ, ότι δηλαδή συνήθιζε να φωνάζει του παιδιού στην οικοδομή για να του πάρει νερό και να μιλούν για το ποδόσφαιρο, δεν κλήθηκε να καταθέσει.

Μελέτησα με προσοχή τη μαρτυρία που έχει δοθεί για το ζήτημα που εξετάζω και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η μητέρα και η γιαγιά του παιδιού λέγουν την αλήθεια. Αφού είχα την ευκαιρία να ακούσω τους μάρτυρες κατά τη διάρκεια της κατάθεσης τους είμαι της γνώμης ότι αυτή που έχει προσαχθεί εκ μέρους του ενάγοντος[*499] είναι ορθή και αποτελεί την εξιστόρηση των πραγματικών γεγονότων. Δεν ήταν, φρονώ, δυνατό η μητέρα του παιδιού και η γιαγιά του να δημιουργήσουν αυτή την ιστορία λέγοντας μάλιστα τις λεπτομέρειες που αναφέρονται πιο πάνω. Πρέπει επίσης να πω ότι ουσιώδη στοιχεία πάνω στο ζήτημα αυτό αναφέρθηκαν κατά την αντεξέταση των μαρτύρων παρά στην εξέταση. Ο εργάτης στον οποίο αφορούσε η μαρτυρία, ότι δηλαδή φώναζε του παιδιού στην οικοδομή, δεν κλήθηκε από τον εναγόμενο 1 να καταθέσει ενώ θα μπορούσε να αντικρούσει τη μαρτυρία της μητέρας και γιαγιάς του παιδιού.

Η υπόθεση του ενάγοντος βασίζεται στην αμέλεια και των δύο εναγομένων και στην έκθεση απαιτήσεως γίνεται αναφορά και στην αρχή του res ipsa loquitur. Ο ενάγων δεν είχε προσκομίσει καμιά μαρτυρία ως προς το πώς έγινε το δυστύχημα. Η μόνη μαρτυρία που υπήρχε είναι ότι ο υπάλληλος του εναγομένου 1 Γεώργιος Δημητρίου έφερε τραυματισμένο το παιδί στη μητέρα του. Ικανοποιητική όμως μαρτυρία αναφορικά με τις συνθήκες τραυματισμού του μικρού δόθηκε από τον ίδιο το Γεώργιο Δημητρίου και στην οποία έχω κάμει ήδη αναφορά. Ο Δημητρίου είπε πως όταν άκουσε τις φωνές του μικρού πήγε κοντά του και είδε ότι ένα ξύλο, από αυτά που χρησιμοποιούσαν στη δουλειά τους, είχε πέσει από τη θέση στην οποία τοποθετήθηκε και βρισκόταν πάνω στο πόδι του παιδιού.

Η αρχή του res ipsa loquitur συνοψίζεται ουσιαστικά στο άρθρο 55 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148 το οποίο έχει ως εξής, σε δική μου πρόχειρη μετάφραση:

"Σε αγωγή που εγείρεται σε σχέση με ζημία, στην οποία αποδεικνύεται -

(α) ότι ο ενάγων εστερείτο γνώσεως ή μέσων γνώσεως των πραγματικών περιστατικών που προκάλεσαν το συμβάν που οδήγησε στη ζημία και

(β) ότι η ζημία προκλήθηκε από ιδιοκτησία πάνω στην οποία ο[*500] εναγόμενος είχε πλήρη έλεγχο και κρίνεται από το Δικαστήριο ότι το συμβάν που προκάλεσε τη ζημιά συνδέεται περισσότερο με το ότι ο εναγόμενος παρέλειψε να επιδείξει εύλογη επιμέλεια παρά με το ότι επέδειξε τέτοια επιμέλεια, ο εναγόμενος φέρει το βάρος να αποδείξει ότι δεν υφίστατο αμέλεια για την οποία ο ίδιος ευθύνεται σε σχέση με το συμβάν που προκάλεσε τη ζημιά".

Η κωδικοποίηση, ούτως ειπείν, της αρχής δεν περιορίζει την εφαρμογή της δεδομένου ότι καθιερώθηκε και εξελίκτηκε στο κοινοδίκαιο, το οποίο τα δικαστήρια μας εφαρμόζουν. Στις υποθέσεις που προβάλλεται ισχυρισμός αμέλειας ο γενικός κανόνας είναι ότι ο ενάγων πρέπει να αποδείξει την υπόθεση του με μαρτυρία κατάλληλη και ικανή ώστε να ικανοποιήσει το δικαστήριο, με βάση το ισοζύγιο των πιθανοτήτων, ότι ο τραυματισμός του προκλήθηκε σαν συνέπεια της αμελούς πράξης του εναγομένου. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις στις οποίες ο ενάγων δεν μπορεί να αποδείξει αμέλεια με την προσκόμιση μαρτυρίας ως προς τις ειδικές πράξεις ή περιστάσεις που τη συνιστούν γιατί οι πράξεις αυτές και περιστάσεις είναι γνωστές μόνο στον εναγόμενο. Είναι σε αυτή την περίπτωση που η αρχή του res ipsa loquitur εφαρμόζεται γιατί διαφορειτικά ο ενάγων δεν θα είναι σε θέση να αποδείξει την απαίτηση του με μαρτυρία, εφόσον αναφορικά με τις περιστάσεις που συνιστούν την αμέλεια, αυτές είναι στην ιδιαίτερη γνώση του εναγομένου μόνο. Όταν η αρχή εφαρμόζεται τότε ο ενάγων οφείλει να αποδείξει το αποτέλεσμα της πράξης, οπόταν το βάρος μετατοπίζεται στον εναγόμενο να αποδείξει ότι δεν υπήρξε αμέλεια. Barkway v. South Wales Transport Co Ltd (1950) 1 All E.R. 392. Ο ενάγων δεν θα επιτύχει επειδή απλώς και μόνο αναφέρει στις έγραφες προτάσεις του την αρχή του res ipsa loquitur, θα επιτύχει όταν η αρχή εφαρμόζεται με βάση τα γεγονότα της υπόθεσης, και εφόσον ο εναγόμενος αποτύχει να αποδείξει την έλλειψη αμέλειας. Υπάρχουν δύο προϋποθέσεις προτού εφαρμοστεί η αρχή του res ipsa loquitur:

(α) το αδίκημα πρέπει να είναι τέτοιας φύσης ώστε να ήταν[*501] αδύνατο να συμβεί, αν είχαν κανονικά τα πράγματα, χωρίς αμέλεια και,

(β) το αντικείμενο που προκάλεσε το ατύχημα πρέπει να ήταν κάτω από τον έλεγχο και επίβλεψη του εναγομένου.

(Scott v. The London and St. Katryn Cocks Co. (1865) 3 H.C. 596). Όσα είπα πιο πάνω για την αρχή του res ipsa loquitur αναφέρονται και στην απόφαση του Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Χατζηαναστασίου στην υπόθεση ναυτοδικείου Emir Ahmet Djemal v. Zim Israel Navigation Co Ltd, and Another (1967) 1 Α.Α.Δ. 227.

Αν ο εναγόμενος επιτύχει να αποδείξει την αιτία του δυστυχήματος και πως αυτό δεν οφείλεται στην αμέλεια του τότε η αρχή του res ipsa loquitur θα καταρριφθεί. Αν τα γεγονότα που σχετίζονται με το δυστύχημα είναι γνωστά στον ενάγοντα τότε η αρχή δεν εφαρμόζεται γιατί δεν θα του επιτραπεί να αποσείσει το βάρος της απόδειξης που συνήθως φέρει βάσει του νόμου απλώς επειδή επικαλείται την αρχή.

Έχοντας υπόψη τα γεγονότα που έχω αποδεχτεί ως αληθή αναφορικά με τον τρόπο τραυματισμού του ενάγοντος, φρονώ ότι η αρχή του res ipsa loquitur εφαρμόζεται. Έχω δεχθεί ότι ο ενάγων τραυματίστηκε στην οικοδομή από ξύλο που χρησιμοποιούσαν οι υπάλληλοι του εναγομένου 1 κατά τη διάρκεια της εργασίας των. Το ξύλο αυτό έπεσε από τη θέση του και τραυμάτισε τον ενάγοντα κάτω από συνθήκες για τις οποίες ο εναγόμενος 1 δεν πρόσφερε καμιά εξήγηση. Ξύλα που χρησιμοποιούνται και στερεώνονται σε οικοδομές δεν πέφτουν δίχως λόγο. Ο εναγόμενος 1 όφειλε να εξηγήσει πως έγινε το δυστύχημα και να αποσείσει έτσι την ευθύνη που φέρει για αμέλεια.

Το επόμενο ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί είναι κατά πόσο υπεύθυνη για το δυστύχημα είναι και 2α εναγομένη, ιδιοκτήτρια της οικοδομής. Η ίδια ισχυρίζεται πως ο εναγόμενος 1 ήταν εργολήπτης και γι αυτό δεν έχει καμιά ευθύνη για το δυστύχημα. Με τον ένα[*502]γόμενο 1 είχε υπογράψει συμβόλαιο, τεκμ. 1, με βάση το οποίο ο τελευταίος αναλάμβανε την εκτέλεση του σκελετώματος της οικοδομής έναντι του συνολικού ποσού των £1,850, παρόλο που στο συμβόλαιο αναφέρεται ξεχωριστή τιμή για κά9ε τμήμα εργασίας. Ο αδελφός της εναγομένης 2, Κώστας Τσικουρής, ήταν ο πληρεξούσιος αντιπρόσωπος της και είναι αυτός που υπόγραψε το τεκμ. 1 μαζί με τον εναγόμενο 1. Ο ίδιος είπε ότι πήγε μερικές φορές στην οικοδομή για να δει την πρόοδο της αλλά όχι για να επιβλέψει τις εργασίες για τις οποίες δεν είχε καμιά ειδικότητα. Η οικοδομή κτιζόταν με το σύστημα της υπεργολαβίας και δεν υπήρχε ούτε αρχιτέκτονας να επιβλέπει την πρόοδο της εργασίας.

Ο δικηγόρος της εναγομένης 2 αναφέρθηκε στη γνωστή υπόθεση Dervish v. Sarris (1963) 2 Α.Α.Δ. 82, όπου στις σύντομες αποφάσεις των Δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου γίνεται αναφορά στο άρθρο 12 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148, που πάλιν κατά κάποιο τρόπο κωδικοποιεί το κοινοδίκαιο σε ότι αφορά την ευθύνη εργοδότη και εργολήπτη. Με βάση τις πρόνοιες της παραγράφου 1 υποπαραγράφους I, II, III, ΙΙΙΙ του άρθρου, ο δικηγόρος της ιδιοκτήτριας υπόβαλε ότι η εναγομένη 2 δεν είναι υπεύθυνη. Σε απάντηση του ισχυρισμού αυτού ο δικηγόρος του ενάγοντος εισηγείται ότι ο εναγόμενος 1 δεν ήταν εργολήπτης της εναγομένης 2.

Όπως είπα πιο πάνω ο εναγόμενος 1, όπως ο ίδιος ανάφερε, ασχολείται με την κατασκευή σκελετωμάτων οικοδομών τα τελευταία 15 χρόνια. Η σύμβαση του με την εναγομένη 2 έχει κατατεθεί και από αυτή γίνεται φανερό ότι εναγόμενος 1 είχε αναλάβει εργολαβικά την κατασκευή του σκελετώματος της οικοδομής έναντι της συνολικής αμοιβής των £1,850. Το γεγονός ότι η οικοδομή προχωρούσε με το σύστημα της εργοδοτήσεως πολλών εργοληπτών με διαφορετικές ειδικότητες δεν σημαίνει ότι ο εναγόμενος 1 δεν είχε τη σχέση εργολήπτη και εργοδότη με την εναγομένη 2 αντίστοιχα.

Κατά τη γνώμη μου επομένως η εναγομένη 2 δεν είχε καμιά[*503] ευθύνη για το ατύχημα που επεσυνέβη στο μικρό Ανδρέα. Δεν έχει προσαχθεί μαρτυρία σχετικά με οποιοδήποτε γεγονός που να την καθιστά υπεύθυνη βάσει των προνοιών του άρθρου 12(1) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, που αναφέρεται πιο πάνω, καθώς και τη σχετική νομολογία πάνω στο ζήτημα αυτό. Πολύ βοηθητική στην υπό κρίση υπόθεση είναι η απόφαση του δικαστή, ως ήταν τότε, Salmon στην υπόθεση Green ν Flbreglass (1958) 2 All E.R. 521.

O εργολήπτης παραδέκτηκε ότι ο Γεώργιος Δημητρίου και ο άλλος εργάτης που εργαζόντουσαν μαζί στην οικοδομή κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν υπάλληλοι του. Ο δικηγόρος του ενάγοντος έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι ο χώρος της οικοδομής δεν ήταν περιφραγμένος, κάτι το οποίο όφειλε να κάμει η εναγομένη 2 ώστε να εμποδίζονται τα παιδιά να μπαίνουν μέσα σ' αυτόν. Όμως τα γεγονότα της υπόθεσης, όπως τα έχω αποδεκτεί, δείχνουν ότι ο μικρός Ανδρέας πήγε στην οικοδομή επειδή του φώναξε ένας από τους εργάτες, είχε δηλαδή προσκληθεί εκεί. Δεν νομίζω, κάτω από τις περιστάσεις πού- χει γίνει το δυστύχημα, η περίφραξη της οικοδομής να είχε καμιά σημασία.

Αναφορικά με το ζήτημα της συντρέχουσας αμέλειας η νομολογία μας επιβεβαιώνει πως ένα παιδί χρόνων δεν μπορεί να έχει συντρέχουσα αμέλεια. Εξάλλου, και όπως έχω αποδεχτεί τα γεγονότα αναφορικά με τις περιστάσεις του δυστυχήματος, τίποτε δεν έχει παρουσιαστεί που να δείχνει ότι ο μικρός είχε οποιανδήποτε ευθύνη για το δυστύχημα που του επεσυνέβη. Η αγωγή επομένως του ενάγοντος εναντίον της εναγομένης 2, ιδιοκτήτριας, απορρίπτεται και επιτυγχάνει εναντίον του εναγομένου 1.

Για τα τραύματα του ενάγοντος έχει καταθέσει, όπως είπα πιο πάνω, ο ειδικός ορθοπεδικός Δρ. Κωνσταντινίδης. Ο μικρός είχε πάθει κάταγμα διαγώνιο και ασταθές του άνω τριτημορίου του αριστερού μηριαίου οστού. Τοποθετήθηκε το πόδι του σε έλξη και μετά από 10 μέρες σε γύψο γιατί η θέση του κατάγματος είχε θεωρηθεί ικανοποιη[*504]τική. Στις 15.12.81 όπως αποδείχθη ότι η θέση του κατάγματος δεν ήταν ικανοποιητική και έτσι χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση στην οποία έγινε ανοικτή ανάταξη του κατάγματος και ακινητοποίηση του με πλατίνα. Στις 11.1.82 ο μικρός πήγε στο σπίτι του. Μετά παρακολουθείτο ως εξωτερικός ασθενής για ένα χρόνο και υποβαλλόταν σε φυσιοθεραπεία. Η κατάσταση του μικρού συνεχίστηκε ομαλά.

Ο γιατρός είπε ότι δεν έχει απομείνει καμιά ανικανότητα στο παιδί και η κατάσταση του θεωρείται απόλυτα φυσιολογική και ο ίδιος πλήρως θεραπευμένος. Αυτό το δέκτηκε και η μητέρα του παιδιού κα9ώς και ο δικηγόρος του. Ο λογαριασμός του Δρ. Κωνσταντινίδη ήταν £884 και πληρώθηκε από τον πατέρα του παιδιού. Δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά το ύψος της αμοιβής του γιατρού την οποία και αποδέχομαι. Αναφορικά με τις γενικές αποζημιώσεις ο δικηγόρος του ενάγοντος υπόβαλε ότι ένα ποσό £750- 9α ήταν ικανοποιητικό. Είναι γεγονός ότι ο μικρός υπόφερε πολύ για μεγάλο χρονικό διάστημα και είναι γι' αυτό τον πόνο και την ταλαιπωρία που θα δοθεί το ποσό των αποζημιώσεων δεδομένου ότι ο μικρός έχει γίνει απολύτως καλά. Κατά τη γνώμη μου, και λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του παιδιού του ποσό των £400 9α τον αποζημίωνε ικανοποιητικά. Ο πατέρας του είπε ότι πλήρωσε £200 περίπου για φάρμακα, όμως δεν βρίσκω τη μαρτυρία του σε αυτό το σημείο ικανοποιητική κάτι το οποίο φαίνεται πως δέχτηκε και ο δικηγόρος του γιατί στην τελική του αγόρευση περιόρισε την αξίωση στα δύο κονδύλια που ανάφερα πιο πάνω.

Εκδίδεται επομένως απόφαση υπέρ του ενάγοντος και εναντίον του εναγομένου 1 για ποσό £1,284. Στο ποσό των £400 9α υπολογιστεί τόκος 6% από τη μέρα που επιδόθηκε η αγωγή, δηλαδή 27.5.82, ο περί Αστικών Αδικημάτων Νόμος, τροποποίηση στον 156/85. Το ποσό των £884 9α πληρωθεί προσωπικά στον πατέρα του παιδιού, ενώ οι £400 θα κατατεθούν στο όνομα του ενάγοντος σε γνωστή τράπεζα. Στο ποσό των £884 θα υπολογιστεί μόνο ο νόμιμος τόκος γιατί η μαρτυρία δεν καταδεικνύει πότε πληρώθηκε το ποσό αυτό στο γιατρό.[*505]

Ο εναγόμενος 1 θα πληρώσει £150 έξοδα στον ενάγοντα. Δεν επιδικάζω έξοδα υπέρ της εναγομένης 2, γιατί νομίζω ότι ορθά συνενώθηκε στην αγωγή παρόλο που δεν έχει επιτύχει εναντίον της.

Απόφαση εναντίον του εναγομένου 1 για

 £1,284-, Αγωγή εναντίον εναγομένης 2 απορρίπτεται.