ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Υπόθεση Αρ. 1752/2023 (Κ)
2 Φεβρουαρίου, 2024
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
S. I.
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ' ων η Αίτηση.
__________________
Μ. Μαυρονικόλας, δικηγόρος, για Αλταχέρ Μπενέτης & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, δικηγόροι για τον Αιτητή.
Μ. Καλογήρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, δικηγόρο των Καθ' ων η αίτηση.
___________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.: Ο αιτητής είναι υπήκοος της Νιγηρίας και με την παρούσα υπόθεση εξαιτείται δήλωση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η απόφαση των Καθ΄ων η Αίτηση ημερομηνίας 17/10/2023 με την οποία κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης και συνακόλουθα, εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης και απέλασης εναντίον του, είναι άκυρη και παράνομη.
Ως καταγράφεται στην Ένσταση των Καθ’ ων η αίτηση και προκύπτει αντίστοιχα από τα σχετικά έγγραφα του διοικητικού φακέλου, τα γεγονότα τα οποία αφορούν την παρούσα υπόθεση είναι τα εξής:
Ο αιτητής αφίχθηκε παράνομα στο έδαφος της Δημοκρατίας μέσω των κατεχόμενων από την Τουρκία περιοχών από άγνωστο σημείο και σε άγνωστο χρόνο. Στις 24/01/2019 υπέβαλε αίτηση για διεθνή προστασία, την οποία στις 13/10/2021, η Υπηρεσία Ασύλου απέρριψε, ενώ η εν λόγω απόφαση, επιδόθηκε στον αιτητή στις 09/11/2021. Ακολούθως, ήτοι στις 07/12/2021, κατά της πιο πάνω απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, ο αιτητής άσκησε ενώπιον του Δ.Δ.Δ.Π. την προσφυγή υπ’ αριθμό 8370/2021 η οποία απορρίφθηκε στις 19/05/2023.
Στις 16/06/2023, ο αιτητής μέσω του δικηγόρου του, υπόβαλε αίτημα στον Υπουργό Εσωτερικών με σκοπό να του παραχωρηθεί κατ’ εξαίρεση άδεια παραμονής και εργασίας για λόγους φιλευσπλαχνίας. Το εν λόγω αίτημα, ως ο διοικητικός φάκελος, βρίσκεται υπό εξέταση. Λόγω παράληψης απάντησης στο εν λόγω αίτημα, μέσω του δικηγόρου του στις 5/9/2023 άσκησε την προσφυγή 1459/2023, η οποία εκκρεμεί ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου.
Στις 16/10/2023, ο αιτητής συνελήφθη για το αδίκημα της παράνομης παραμονής στο έδαφος της Δημοκρατίας καθότι κατέστη απαγορευμένος μετανάστης και συνέχισε να διαμένει παράνομα στη Δημοκρατία. Σύμφωνα με την επιστολή της ΥΑ&Μ, ημερομηνίας 17/10/2023, με την οποία ζητείτο η έκδοση διαταγμάτων κράτησης και απέλασης, κατόπιν προφορικής συνέντευξης, ο αιτητής δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να επιστρέφει στη χώρα του, είναι καλά στην υγεία του και δεν έχει οικογένεια στη Δημοκρατία. Επίσης δήλωσε πως διαμένει στη Λευκωσία χωρίς όμως να δηλώσει την ακριβή διεύθυνση διαμονής του, αναφέροντας ότι δεν την γνωρίζει ενώ το διαβατήριο του αιτητή δεν εντοπίστηκε.
Στις 17/10/2023, λόγω του κινδύνου διαφυγής και αφού εξετάστηκαν τόσο τα προσωπικά δεδομένα του αιτητή όσο και το γεγονός εάν με τον επαναπατρισμό του προσβάλλεται η αρχή της μη επαναπροώθησης, εναντίον του αιτητή εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης και απέλασης τα οποία και επιδόθηκαν στον αιτητή στις 17/10/2023. Κατά αυτών των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης ο αιτητής καταχώρησε στις 19/10/2023 την παρούσα προσφυγή,
Όπως προκύπτει από το περιεχόμενο του Διοικητικού Φακέλου της υπόθεσης, αλλά και αναφέρει ο δικηγόρος του αιτητή στην αγόρευση του ημερομηνίας 27/12/2023, ο αιτητής στις 23/10/2023 υπέβαλε Μεταγενέστερη Αίτηση στο ΔΔΔΠ με αριθμό Τ2983/23. Όπως όμως διαπιστώνει το Δικαστήριο από τον ενώπιον του φάκελο (ερ. 41 - 43) η εν λόγω μεταγενέστερη αίτηση, εξετάστηκε με τη διαδικασία της ταχείας εκδίκασης και απερρίφθη στις 3/11/2023, γεγονός το οποίο δεν αναφέρθηκε στο Δικαστήριο.
Με την εδώ υπό κρίση υπόθεση, ο αιτητής στρέφεται εναντίον της απόφασης κήρυξης του ως απαγορευμένου μετανάστη και, ως συνέπεια αυτής της απόφασης, εναντίον των προαναφερθέντων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του.
Το εν λόγω αίτημα να του παραχωρηθεί κατ’ εξαίρεση άδεια παραμονής και εργασίας για ανθρωπιστικούς λόγους φαίνεται να βρίσκεται υπό εξέταση. Σε καμία περίπτωση όμως, το αίτημα αυτό δεν δίδει νόμιμο καθεστώς αλλά και ούτε δικαίωμα παραμονής στον αιτητή, όπως τονίζει και ο ευπαίδευτος δικηγόρος των Καθ ΄ων η Αίτηση. Συνακόλουθα ούτε θα μας απασχολήσει και η σχετική με την παράλειψη απάντησης σε αυτό προσφυγή αρ.1459/2023, η οποία εκκρεμεί ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου.
Μέσω της ενώπιον μου προσφυγής, ο δικηγόρος του αιτητή, προβάλει τη θέση για πλάνη της διοίκησης περί το νόμο και τα πράγματα στην έκδοση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων, παραβίαση των αρχών του διοικητικού δικαίου, ενώ ισχυρίζεται περαιτέρω ότι, υφίσταται παράλειψη έκδοσης αιτιολογημένης απόφασης. Ακολούθως δε, μέσω της γραπτής του αγόρευσης ημερομηνίας 27.12.2023, προωθεί ισχυρισμό για έλλειψη αιτιολογίας στη συνέχιση της κράτησης του αιτητή δεδομένου ότι οι Καθ’ ων η Αιτηση δεν φαίνεται να ενημερώθηκαν για την μεταγενέστερη (δεύτερη) αίτηση του στην Υπηρεσία Ασύλου για χορήγηση σ’ αυτόν καθεστώτος διεθνούς προστασίας στις 23/10/2023 και συνακόλουθα κακοπιστία της διοίκησης απέναντι στον πελάτη του. Ουδεμία, ωστόσο σημειώνουμε, αναφορά γίνεται από τους δικηγόρους του αιτητή, ως προς την απόρριψη και του δεύτερου αιτήματος για διεθνή προστασία, από τους Καθ’ ων η Αίτηση ως η απόφαση του ΔΔΔΠ στην Υπ. Αρ. Τ2983/23 στις 3/11/2023, ως προαναφέρθηκε και προκύπτει από τα σχετικά έγγραφα του διοικητικού φακέλου.
Αντίθετα, η πλευρά των Καθ΄ων η Αίτηση υποστηρίζει τη νομιμότητα των προσβαλλόμενων διαταγμάτων, παραθέτοντας στην γραπτή της αγόρευση εκτενή αποσπάσματα της ισχύουσας νομοθεσίας και σχετικής νομολογίας.
Κύριο ζήτημα προς εξέταση στη παρούσα υπόθεση, όπως προβάλλεται από την πλευρά του αιτητή, έγκειται στο κατά πόσο θα έπρεπε να διατηρηθούν σε ισχύ τα εν λόγω διατάγματα ημερομηνίας 17/10/2023, μετά την υποβολή της μεταγενέστερης (δεύτερης) αίτησης του ημερομηνίας 23/10/2023. Είναι η κατεξοχήν θέση του αιτητή ότι, τα εν λόγω διατάγματα αποτελούν προϊόν πλάνης περί το νόμο και λήφθηκαν κατά παράβαση της αρχής της καλής πίστης και με κακή άσκηση της διακριτικής ευχέρειας της διοίκησης, αγνοώντας ότι αυτός, κατά τον δικηγόρο του, παραμένει αιτητής ασύλου, αφού μεσολάβησε η μεταγενέστερη (δεύτερη) αίτηση του στην Υπηρεσία Ασύλου για χορήγηση σ’ αυτόν καθεστώτος διεθνούς προστασίας, η οποία εν πάση περιπτώσει διαπιστώνω ότι εξετάστηκε και επίσης απερρήφθη από το αρμόδιο δικαστήριο.
Η νομιμότητα της κήρυξης του αιτητή ως απαγορευμένου μετανάστη ουσιαστικά δεν αμφισβητείται. Ο αιτητής είχε καταστεί απαγορευμένος μετανάστης ήδη από 19/05/2023, οπότε η προσφυγή του με αρ. 8370/21, εναντίον της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσία Ασύλου ημερομηνίας 13/10/2021, απορρίφθηκε εκ μέρους του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας. Ουδέν μεσολάβησε μέχρι και τη πραγματοποίηση της σύλληψης του. Συνεπώς, όταν αυτός συνελήφθη στις 16/10/2023 ήταν όντως παρανόμως διαμένοντας στο έδαφος της Δημοκρατίας. Ομοίως αυτό ήταν το καθεστώς του όταν εκδόθηκαν τα διατάγματα κράτησης και απέλασης την ίδια ημέρα. Η αιτιολογία των επίδικων αποφάσεων προκύπτει ρητώς από τα αντίστοιχα κείμενα. Συνεπώς καταλήγω ότι αυτά ήταν δεόντως αιτιολογημένα και εκδόθηκαν υπό τις περιστάσεις νόμιμα.
Περαιτέρω, η πλευρά του αιτητή προβάλλει ισχυρισμό ότι, παραβιάζεται η αρχή της μη επαναπροώθησης, λόγω μη ακύρωσης ή αναστολής των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης μετά την καταχώρηση της μεταγενέστερης αίτησης του αιτητή. Με αναφορά σε ευρωπαϊκές Οδηγίες και ιδιαίτερα στο Άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2008/115/ΕΚ είναι η θέση του ευπαίδευτου δικηγόρου του αιτητή ότι, ο πελάτης του, λόγω της μεταγενέστερης αίτησης του, δεν υπόκειται σε διαδικασία επιστροφής, ενώ η κράτηση του παύει, ως εκ τούτου, να δικαιολογείται και θα πρέπει να αφεθεί αμέσως ελεύθερος.
Θα διαφωνήσω με τον πιο πάνω ισχυρισμό. Το Δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης τους και όχι βάση μεταγενέστερων ενεργειών, όπως είναι η μεταγενέστερη αυτών αίτηση του αιτητή για χορήγηση ασύλου ημερομηνίας 24.8.2023.
Προς απάντηση της ως άνω θέσης του δικηγόρου του αιτητή, θα επαναλάβω σχετικό απόσπασμα από την απόφαση μου ημερομηνίας 11.7.2023 στην Υπόθεση Αρ. 821/2023(Κ), S[…] M[…] T[…] A[…] ν. Κ. Δ. ΜΕΣΩ 1.ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, 2.ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ, 3.ΓΕΝΙΚΟ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ, το οποίο βρίσκει εφαρμογή και στην παρούσα υπόθεση.
«Με σχετική, δεσμευτική για το παρόν Δικαστήριο, απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει κριθεί ότι, το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας να εξετάσει κατά πόσο όφειλαν να διατηρηθούν ή μη ήδη εκδοθέντα διατάγματα κράτησης και απέλασης, μετά από καταχώρηση μεταγενέστερης αίτησης του αιτητή για χορήγηση ασύλου (βλ. απόφαση ημερομηνίας 20.4.2022 στην Αναθεωρητική Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 126/2021 M S A LIMON v. ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μέσω ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ). Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν το Δικαστήριο εδικαιούτο να ασκήσει τέτοιο έλεγχο, η νομιμότητα των επίδικων αποφάσεων και/ή διαταγμάτων δεν αναιρείται απλά και μόνο λόγω της καταχώρησης νέου μεταγενέστερου αιτήματος επανανοίγματος του φακέλου του αιτητή για παραχώρηση διεθνούς προστασίας, αφού αυτός δεν καθίσταται, με αυτό τον τρόπο, αιτητής ασύλου. Στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Αίτηση Νομικής Αρωγής Αρ. 59/2021, ημερομηνίας 5/7/2021 λέχθηκαν, χαρακτηριστικά και τα εξής:
«Δυνάμει του άρθρου 6Β(1)(β), ο όρος «αιτητής διεθνούς προστασίας» έχει την έννοια που αποδίδεται στον όρο «αιτητής», σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Προσφύγων Νόμου. Το άρθρο 2 του εν λόγω Νόμου ορίζει ότι «αιτητής» σημαίνει υπήκοο τρίτης χώρας ή ανιθαγενή, ο οποίος έχει υποβάλει αίτηση διεθνούς προστασίας και η ιδιότητα αυτή ισχύει για την περίοδο από την ημερομηνία υποβολής της αίτησης μέχρι τη λήψη τελικής απόφασης σε σχέση με την αίτηση αυτή. Στο ίδιο άρθρο δίδεται και η ερμηνεία της «τελικής απόφασης.
Στην παρούσα περίπτωση ο αιτητής με βάση τα γεγονότα που έχουν αναφερθεί πιο πάνω, δεν εμπίπτει στην κατηγορία αιτητή διεθνούς προστασίας, εφόσον η αίτησή του απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου, όπως επίσης απορρίφθηκε και η προσφυγή που καταχώρησε εναντίον της εν λόγω απόφασης στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας. Το γεγονός ότι εξετάζεται το αίτημα του για επανάνοιγμα του φακέλου του, δεν τον καθιστά αιτητή διεθνούς προστασίας, δυνάμει των προνοιών του πιο πάνω Νόμου».
Περαιτέρω, παραπέμπω στο περιεχόμενο της γνωστής απόφασης της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Sohel Madber v. Δημοκρατίας, Έφεση Κατά Απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 8/2022, ημερ. 17.11.2022. Στην εν λόγω περίπτωση, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τη προσφυγή κατά των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του αιτητή, ο οποίος είχε υποβάλει μεταγενέστερη αίτηση, η οποία είχε απορριφθεί ως απαράδεκτη πριν από την έκδοση των διαταγμάτων. Έκρινε ότι, αυτά ήσαν έγκυρα και νόμιμα, εφόσον ο αιτητής, με την απόρριψη της αίτησής του ως απαράδεκτης, έστω και αν είχε ακολούθως καταχωρήσει κατ' αυτής της απόφασης προσφυγή στο ΔΔΔΠ, δεν διατηρούσε πλέον το καθεστώς αιτητή διεθνούς προστασίας και συνακόλουθα, η εν λόγω προσφυγή απορρίφθηκε.
Παραθέτω το κατωτέρω απόσπασμα από την απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου (με τον τονισμό και τις υπογραμμίσεις να έχουν προστεθεί) όπου καταγράφεται αναφορικά με την πρωτόδικη απόφαση στη Προσφυγή 1152/22 ότι, το πρωτόδικο δικαστήριο ορθώς: «Αποφάσισε, αντλώντας καθοδήγηση από τις πρόνοιες των άρθρων 40 και 41 της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ, σε σχέση με τις μεταγενέστερες αιτήσεις ασύλου, πως αυτές αφορούν σε περαιτέρω διαβήματα προσώπου που είχε υποβάλει αίτηση για διεθνή προστασία η οποία είχε απορριφθεί, χωρίς η αίτηση αυτή να συνιστά νέα αίτηση, γι’ αυτό είναι δυνατή η τυχόν απόρριψη αυτής στη βάση του δεδικασμένου. Η υποβολή μεταγενέστερης αίτησης ασύλου, ξεκινά με δεδομένο πως ο αιτητής δεν είναι αιτητής διεθνούς προστασίας. Ξεκινά δηλαδή από το καθεστώς που ίσχυε με την απόρριψη της αρχικής (κυρίως) αίτηση ασύλου που είχε εν πρώτοις υποβάλει και απορρίφθεί.»
Ορθά, συνεπώς, η συνήγορος για τους καθ' ων η αίτηση, προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας της υπέρ της νομιμότητας και εγκυρότητας των επίδικων διαταγμάτων, επικαλέστηκε κατά το στάδιο των διευκρινίσεων τα κριθέντα στην εν λόγω απόφαση, αφού στην παρούσα υπόθεση, όπως έχει προαναφερθεί, κατά το χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, δεν εκκρεμούσε οποιαδήποτε ενέργεια του Αιτητή και οποιαδήποτε αντίστοιχη υποχρέωση της διοίκησης. Επαναλαμβάνουμε ότι, όπως έγινε παραδοχή και κατά τις Διευκρινήσεις, μόνο μετά τη σύλληψη αυτού και την έκδοση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων ο Αιτητής προχώρησε στην υποβολη νέας – δεύτερης – μεταγενέστερης Αίτησης.
Συνεπώς, οι πιο πάνω λόγοι ακυρώσεως απορρίπτονται.»
Όπως έχουμε προαναφέρει, το Δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης τους και όχι βάση μεταγενέστερων ενεργειών, όπως είναι η μεταγενέστερη εν προκειμένω αίτηση του αιτητή για χορήγηση ασύλου. Κατά την ημερομηνία έκδοσης των διαταγμάτων, ο Αιτητής ήταν παρανόμως διαμένοντας στο έδαφος τη Κ.Δ., ενώ με βάσει τα όσα είχε δηλώσει κατά την συνέντευξη που προηγήθηκε κρίνω ότι δικαιολογείτο πλήρως η έκδοση αυτών. Σημειώνω ότι η έκδοση του επίδικου διατάγματος απέλασης του αιτητή στηρίζεται στα προσωπικά περιστατικά που αφορούν τον αιτητή και καταγράφονται στην επιστολή της Υπηρεσίας Ασύλου και Μετανάστευσης ημερομηνίας 17/10/2023 και τα οποία προέρχονται από ότι ο ίδιος δήλωσε στη προφορική του συνέντευξη.
Παραπέμπω στις σχετικές αναφορές ότι ο αιτητής, την ημέρα έκδοσης των διαταγμάτων, δήλωσε πως, δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να επιστρέφει στη χώρα του, είναι καλά στην υγεία του και δεν έχει οικογένεια στη Δημοκρατία. Επίσης δήλωσε πως διαμένει στη Λευκωσία χωρίς όμως να δηλώσει την ακριβή διεύθυνση διαμονής του, αναφέροντας ότι δεν την γνωρίζει ενώ το διαβατήριο του αιτητή δεν εντοπίστηκε. Είναι προφανές, ως προκύπτει και από τον διοικητικό φάκελο ότι, ο εν λόγω αιτητής δεν διατηρεί οποιοδήποτε δεσμό με την Κυπριακή Δημοκρατία, πέραν την αναφερθείσας από τον δικηγόρο του επιθυμία του να παραμείνει και να εργάζεται.
Στο άρθρο 18ΟΘ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου (ΚΕΦ.105) γίνεται ρητή αναφορά σε δικαίωμα οικειοθελούς αναχώρησης, αλλά αυτό εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Αvώτερoυ Λειτουργού Μετανάστευσης.
«(4) Εάν υπάρχει κίνδυνος διαφυγής ή εάν αίτηση για νόμιμη παραμονή έχει απορριφθεί ως προδήλως αβάσιμη ή δολία ή εάν το συγκεκριμένο πρόσωπο αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια, τη δημόσια τάξη ή την ασφάλεια της Δημοκρατίας, ο Αvώτερoς Λειτουργός Μετανάστευσης δύναται είτε να μη χορηγεί χρονικό διάστημα οικειοθελούς αναχώρησης είτε να χορηγεί χρονικό διάστημα κάτω των επτά ημερών. δίδει 18ΟΘ.-(1) Η απόφαση επιστροφής Το χρονικό διάστημα που προβλέπεται στο παρόν εδάφιο δεν αποκλείει τη δυνατότητα των υπηκόων τρίτων χωρών να αναχωρήσουν ενωρίτερα.»
Εν προκειμένω, τα όσα φαίνεται να έχει δηλώσει ο ίδιος ο αιτητής κατά τη συνέντευξη και ουδόλως έχουν αμφισβητηθεί από τους δικηγόρους του, οδηγούν στο εύλογο συμπέρασμα ότι στη παρούσα περίπτωση θα υπήρχε εύλογα κίνδυνος διαφυγής από το συγκεκριμένο πρόσωπο και παρεμπόδιση της όλης διαδικασίας επαναπατρισμού του. Το διάταγμα κράτησης του αιτητή, συμπεριλαμβανομένου και του ευρήματος περί κινδύνου διαφυγής του, ήταν νομίμως αιτιολογημένο.
Επαναλαμβάνοντας ότι αμφότερα τα προσβαλλόμενα διατάγματα ήταν νόμιμα και αιτιολογημένα, κρίνω ότι ουδείς εκ των λόγων ακυρώσεως που προωθήθηκαν ευσταθεί.
Η παρούσα προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με έξοδα ύψους 1500 Ευρώ υπέρ των Καθ΄ων η αίτηση και εναντίον του αιτητή.
Λ. Ν. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.