ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(Υπόθεση αρ. 55/2024)(K)(iJ)
28 Φεβρουαρίου 2024
[ΓΑΒΡΙΗΛ, Δ.Δ.Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
V. S. F. T.
Αιτητή,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ’ ων η αίτηση.
……………………………
Νατάσα Χαραλαμπίδου, για Νατάσα Χαραλαμπίδου & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τον αιτητή.
Πηνελόπη Βρυωνίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για το Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΑΒΡΙΗΛ, Δ.Δ.Δ.: Στις 11.1.2024, καταχωρήθηκε εκ μέρους του αιτητή, η υπό εκδίκαση προσφυγή, με την οποία προσβάλλεται η νομιμότητα της απόφασης των καθ’ ων η αίτηση ημερομηνίας 5.1.2024, με την οποία κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης κι εναντίον του εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης κι απέλασης, ίδιας ημερομηνίας, ως οι σχετικές θεραπείες παρατίθενται στα αιτητικά των παραγράφων Α και Β της αίτησης ακυρώσεως.
Οι θεραπείες που επιζητούνται ως οι παράγραφοι Γ και Δ της αίτησης ακυρώσεως θα εξεταστούν αμέσως πιο κάτω, κατά την εξέταση των αντίστοιχων εγειρόμενων ισχυρισμών εκ μέρους του αιτητή.
Ο αιτητής κατάγεται από την Σρι Λάνκα κι αφίχθηκε στη Δημοκρατία στις 15.5.2015, με άδεια εισόδου ως εργάτης σε γεωργοκτηνοτροφική εταιρεία στην Αθηαίνου. Παραχωρήθηκε σ’ αυτόν άδεια προσωρινής παραμονής στη Δημοκρατία για εργασία, μέχρι τις 29.6.2018. Έκτοτε, δεν υπήρξε οποιαδήποτε άλλη ανανέωση της προσωρινής άδειας παραμονής του, παρά μόνον ένα χρόνο μετά, ήτοι στις 5.6.2019, υπέβαλε αίτηση για παραχώρηση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας, ενώπιον της Υπηρεσίας Ασύλου. Η υποβληθείσα αίτηση, εξετάστηκε κι απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου, με απόφαση ημερομηνίας 2.8.2022, η οποία του γνωστοποιήθηκε στις 12.8.2022. Όπως αναφέρθηκε στην προαναφερόμενη απορριπτική απόφαση:-
“The Asylum Service has examined your application for international protection and has decided to reject it, as you have not established that you are entitled either to the refugee status or to the subsidiary protection status. The reasoning is attached.
[…]
In accordance with Art. 13(2)(δ) of the Refugee Laws 2000-2020, as amended, a return decision to Sri Lanka has been issued against you, by virtue of the Aliens and Immigration Law. According to Art. 18OΘ of the Aliens and Immigration Law, you are granted with a voluntary departure period of 7 days. Both the return decision and the voluntary departure period are suspended either until the expiration of the aforementioned deadline without submission of a judicial recourse, or until a final decision dismissing the judicial recourse is issued by the Administrative Court for the International Protection.”
Κατά της πιο πάνω απορριπτικής αποφάσεως της Υπηρεσίας Ασύλου, ο αιτητής καταχώρησε στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας, την προσφυγή με αρ. 5467/22, η οποία επίσης απορρίφθηκε με σχετική απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 23.3.2023. Σημειώνεται πως στην εκεί δικαστική διαδικασία, ο αιτητής εκπροσωπήθηκε από δικηγόρο.
Στις 4.1.2024, ο αιτητής συνελήφθη για το αδίκημα της παράνομης παραμονής στη Δημοκρατία κι εναντίον του εκδόθηκαν τα επίδικα διατάγματα κράτησης και απέλασης, ημερομηνίας 5.1.2024, λόγω της κήρυξής του, ως απαγορευμένου μετανάστη, δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 6(1)(κ) του Κεφ. 105, «καθότι παρέμεινε στη Δημοκρατία παράνομα από τις 23/03/2023, όταν απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου από το Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας».
Όπως ήδη αναφέρθηκε, αντικείμενο της υπό εκδίκαση προσφυγής, συνιστά η νομιμότητα των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του αιτητή, ημερομηνίας 5.1.2024, λόγω της κήρυξής του, ως απαγορευμένου μετανάστη.
Προς ακύρωση των προσβαλλόμενων αποφάσεων, η ευπαίδευτη συνήγορος του αιτητή υποστήριξε πως κατά παράβαση των διατάξεων του άρθρου 18ΟΘ του Κεφ. 105, δεν του παραχωρήθηκε κανένα χρονικό περιθώριο για οικειοθελή αναχώρηση, προτού εκδοθούν τα εναντίον του επίδικα διατάγματα, αφού κατά τις θέσεις της, προ της έκδοσης απόφασης επιστροφής, θα πρέπει να παραχωρηθεί χρονικό περιθώριο για να προετοιμάσει ο ίδιος τυχόν οικειοθελή του αναχώρηση από τη Δημοκρατία.
Κατά δεύτερον, διατείνεται ο αιτητής πως η αιτιολογία που περιέχεται στο διάταγμα κράτησης πως υπάρχει κίνδυνος διαφυγής, δεδομένου ότι δεν συμμορφώθηκε με προηγούμενη απόφαση επιστροφής, πάσχει, αφού κατά τις θέσεις του, ουδέποτε του γνωστοποιήθηκε οποιαδήποτε απόφαση επιστροφής, ενώ υποστηρίζει, ανεξαρτήτως τούτου, πως σε περίπτωση που επιστρέψει πίσω στην Σρι Λάνκα, η ζωή του βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, εξ’ ου κι έχει υποβάλει μεταγενέστερη αίτηση ασύλου. Υποβάλλει, πρόσθετα, πως ο ίδιος έχει σταθερή και δηλωμένη διεύθυνση διαμονής και συνεπώς, δεν τεκμηριώνεται κίνδυνος διαφυγής.
Τρίτος ισχυρισμός που προβάλλεται εκ μέρους του αιτητή, είναι η θέση του, πως με την υποβολή της μεταγενέστερης αίτησης ασύλου στις 9.1.2024, έχει ανακτήσει το καθεστώς αιτητή διεθνούς προστασίας – και εδώ έγκειται και το αιτητικό των παραγράφων Γ και Δ της αίτησης ακυρώσεως, ενώ τέλος, προβάλλεται ισχυρισμός πως τα προσβαλλόμενα διατάγματα παραβιάζουν την αρχή της μη επαναπροώθησης.
Αντίθετες υπήρξαν οι εισηγήσεις της ευπαιδεύτου συνηγόρου της Δημοκρατίας, η οποία υποστήριξε τη νομιμότητα των προσβαλλόμενων διαταγμάτων, ενώ υπέβαλε πως η θεραπεία υπό παράγραφο Δ πρέπει να απορριφθεί, ως απαράδεκτη, καθότι δεν προσβάλλει εκτελεστή διοικητική απόφαση. Επί της ουσίας, ισχυρίζεται πως η υποβολή εκ μέρους του αιτητή μεταγενέστερης αίτησης ασύλου, ουδέποτε επανέφερε προς το πρόσωπό του το καθεστώς αιτητή ασύλου, η οποία εν πάση περιπτώσει, απορρίφθηκε ως απαράδεκτη στις 19.1.2024.
Έχω εξετάσει τις προσβαλλόμενες διοικητικές αποφάσεις, υπό το φως του διοικητικού φακέλου που κατατέθηκε στη διαδικασία ως Τεκμήριο 1.
Θα πρέπει ευθύς εξαρχής, να γίνει ξεκάθαρο, πως οι εδώ προσβαλλόμενες διοικητικές αποφάσεις κήρυξης του αιτητή ως απαγορευμένου μετανάστη κι ως συνέπεια τούτου, η εναντίον του έκδοση διαταγμάτων κράτησης και απέλασης, φέρουν ημερομηνία 5.1.2024. Το κρίσιμο, συνεπώς, νομοθετικό καθεστώς στη βάση του οποίου θα τύχει εξέτασης η νομιμότητα των προσβαλλόμενων διοικητικών αποφάσεων, είναι τα όσα έλαβαν χώρα μέχρι την 5.1.2024. Οτιδήποτε είναι μεταγενέστερο του ουσιώδους χρόνου, σαφώς και δεν θα εξεταστεί από το Δικαστήριο, αφού δεν ήταν ενώπιον της διοίκησης κατά τον χρόνο που εκδόθησαν οι εδώ προσβαλλόμενες διοικητικές πράξεις και είναι εκτός του ουσιώδους χρόνου (Ε.Δ.Δ 126/21, Limon ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 20.4.2022).
Επομένως, όσοι ισχυρισμοί προβάλλονται εκ μέρους του αιτητή, σε σχέση με την μεταγενέστερη αίτηση ασύλου που ο ίδιος υπέβαλε ενώπιον της Υπηρεσίας Ασύλου, στις 9.1.2024, ήτοι μετά την έκδοση των εδώ προσβαλλόμενων διοικητικών πράξεων, δεν ενδιαφέρουν το Δικαστήριο, ουδόλως θα εξεταστούν και συνεπώς, απορρίπτονται, ως εκτός ουσιώδους χρόνου. Παρενθετικά, σημειώνεται πως η επίδικη περίπτωση, αφορά την έκδοση διαταγμάτων κράτησης κι απέλασης του αιτητή, προτού αυτός υποβάλει πρώτη μεταγενέστερη αίτηση. Μόνο εξ΄αυτού, δεν χρειάζεται καμία άλλη περαιτέρω επιχειρηματολογία, ήτοι για το κατά πόσον αυτή εξετάστηκε, ή και απορρίφθηκε ως απαράδεκτη. Μόνο εκ του γεγονότος πως η μεταγενέστερη αίτηση ασύλου υπεβλήθη μετά τα επίδικα διατάγματα, όλοι οι ισχυρισμοί που περιστρέφονται γύρω από αυτήν, απορρίπτονται ως εκτός ουσιώδους χρόνου.
Κατά τα ανωτέρω, τα αιτητικά υπό παραγράφους Γ και Δ, απορρίπτονται.
Πρώτιστο ζήτημα που θα πρέπει να τύχει εξέτασης, είναι το κατά πόσον, η κήρυξη του αιτητή ως απαγορευμένου μετανάστη, στις 5.1.2024, υπήρξε νόμιμη. Κατά τις εισηγήσεις της διοίκησης, ο αιτητής διέμενε παράνομα στη Δημοκρατία από τις 23.3.2023, ημερομηνία που απορρίφθηκε η προσφυγή με αρ. 5467/22 από το Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας, που ο ίδιος υπέβαλε κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου ημερομηνίας 2.8.2022. Ο αιτητής ισχυρίζεται πως η διοίκηση όφειλε προ της έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, να του παραχωρήσει χρονικό διάστημα οικειοθελούς αναχώρησης κατά τις διατάξεις του άρθρου 18ΟΘ του Κεφ. 105, οι οποίες, ως η εισήγηση, έχουν παραβιαστεί.
Όπως αναφέρθηκε ήδη, στον αιτητή είχε παραχωρηθεί άδεια προσωρινής παραμονής μέχρι την 29.6.2018. Λόγω του ότι στις 5.6.2019 υπέβαλε πρώτη αίτηση ασύλου, ο αιτητής διέμενε νόμιμα στη Δημοκρατία, ως αιτητής ασύλου, μέχρι την έκδοση απόφασης επ΄αυτής, είτε από την Υπηρεσία Ασύλου, είτε σε περίπτωση που αυτή προσβληθεί στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας, μέχρι την έκδοση απόφασης επί της προσφυγής. Η Υπηρεσία Ασύλου απέρριψε την αίτηση ασύλου στις 2.8.2022 κι η απορριπτική απόφαση του γνωστοποιήθηκε στις 12.8.2022. Κατά της νομιμότητας κι ορθότητας αυτής, ο αιτητής καταχώρησε ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας, την προσφυγή με αρ. 5467/22, η οποία επίσης απορρίφθηκε με απόφαση του Δικαστηρίου στις 23.3.2023, στην οποία σημειώνεται πως ο αιτητής εκπροσωπήθηκε από δικηγόρο.
Έπεται πως, από τις 23.3.2023, που η προσφυγή του κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, επί της αρχικής αίτησης διεθνούς προστασίας, απορρίφθηκε, ο αιτητής διέμενε παράνομα στη Δημοκρατία, αφ’ ης στιγμής δεν είχε διευθετήσει με οποιονδήποτε τρόπο την διαμονή του στη Δημοκρατία. Συνεπώς, ορθά κρίθηκε από τη διοίκηση πως ο αιτητής διέμενε παράνομα στη Δημοκρατία από τις 23.3.2023 κι οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί του αιτητή, απορρίπτονται ως αβάσιμοι.
Απορριπτέοι κρίνονται κι οι ισχυρισμοί περί παράβασης των διατάξεων του άρθρου 18ΟΘ του Κεφ. 105. Προθεσμία οικειοθελούς αναχώρησης, κατά τις πιο πάνω αναφερόμενες νομοθετικές πρόνοιες, παραχωρείται, υπό την επιφύλαξη των εξαιρέσεων των εδαφίων (2) και (4) του ίδιου άρθρου, προ της έκδοσης απόφασης επιστροφής.
Στην περίπτωση του αιτητή, απόφαση επιστροφής εκδόθηκε στις 8.2.2022 (σελίδωση 212 Τεκμηρίου 1), ημερομηνία που η Υπηρεσία Ασύλου απέρριψε την αίτηση ασύλου που υπέβαλε ο αιτητής στις 5.6.2019, το περιεχόμενο της οποίας έχει ήδη εκτεθεί ανωτέρω, στην οποία, του παραχωρήθηκε χρονικό διάστημα επτά ημερών για οικειοθελή αναχώρηση, ενώ ο ίδιος ουδέν έπραξε, εξ’ ου κι η ορθή σημείωση επί του διατάγματος κράτησης, ότι ο ίδιος δεν συμμορφώθηκε με προηγούμενη απόφαση επιστροφής.
Απορρίπτονται επίσης κι οι ισχυρισμοί περί παράβασης της αρχής της μη επαναπροώθησης, αφ’ ης στιγμής οι θέσεις του περί ύπαρξης βάσιμου φόβου δίωξης, εξετάστηκαν κι απορρίφθηκαν, προ της έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, τόσο από την Υπηρεσία Ασύλου, όσο και από το Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας, το οποίο εξέτασε τη νομιμότητα, αλλά και την ορθότητα της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου και απέρριψε τις περί του αντιθέτου θέσεις του αιτητή.
Δεδομένης της κρίσης μου περί της νομιμότητας του διατάγματος απέλασης, αλλά και της ορθής επισήμανσης περί μη συμμόρφωσης του αιτητή με προηγούμενη απόφαση επιστροφής, ημερομηνίας 8.2.2022, η προσφυγή είναι καταδικασμένη σε απόρριψη.
Για τους πιο πάνω λόγους, η προσφυγή απορρίπτεται με €2.000 έξοδα εναντίον του αιτητή. Τα προσβαλλόμενα διατάγματα επικυρώνονται, δυνάμει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Γαβριήλ, Δ.Δ.Δ.