ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(Υπόθεση Αρ. 871/2021)
2 Φεβρουαρίου 2024
[ΚΩΜΟΔΡΟΜΟΣ, Πρόεδρος]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
P. R.
Αιτητής
ΚΑΙ
Καθ’ ων η Αίτηση
Ν. Πεσλίκα (κα), για Δρ. Χρ. Π. Χριστοδουλίδη, για Αιτητή
Μ. Τρεμούρη (κα), Δικηγόρος, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Καθ’ ων η Αίτηση
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΚΩΜΟΔΡΟΜΟΣ, Π.Δ.Δ.: Με την υπό κρίση προσφυγή που καταχωρήθηκε στις 6.8.2021, ο αιτητής, υπήκοος Ινδίας, στρέφεται κατά της νομιμότητας και ζητά την ακύρωση της απόφασης των καθ’ ων η αίτηση, «ημερ. 18/06/2021 με την οποία ακυρώθηκε το δελτίο διαμονής ως μέλος οικογένειας Ευρωπαίου πολίτη του Αιτητή ημερ. 16/01/2020».
Ο αιτητής αφίχθηκε στη Δημοκρατία στις 9.4.2012 με άδεια εισόδου ως εργάτης σε συγκεκριμένο εργοδότη. Η παραχωρηθείσα στον αιτητή άδεια διαμονής και εργασίας στη Δημοκρατία, ανανεωνόταν κατά διαστήματα, με την τελευταία εξ’ αυτών να έχει ισχύ μέχρι τις 16.1.2025.
Στις 23.5.2019, ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για διεθνή προστασία, η οποία όμως αποσύρθηκε και ακολούθως απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου.
Δι’ επιστολής του ημερομηνίας 22.9.2020, το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης («το Τμήμα») ενημέρωσε τον αιτητή ότι η άδεια διαμονής του με ισχύ μέχρι τις 16.1.2025, ακυρώθηκε, καθότι διαπιστώθηκε, μετά από διενεργηθέντα έλεγχο, ότι αυτός δεν διέμενε με την Ρουμάνα σύζυγό του στη δηλωθείσα διεύθυνση διαμονής.
Στις 3.12.2020, ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για έκδοση δελτίου διαμονής ως μέλος οικογένειας πολίτη της Ένωσης, η οποία απορρίφθηκε από το Τμήμα στις 18.6.2021, καθότι, ως αναφερόταν στη σχετική επιστολή, αυτός δεν διέμενε με την Ευρωπαία σύζυγό του.
Όπως περαιτέρω προκύπτει από τα ενώπιον μου στοιχεία, ο αιτητής είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα εθελούσιων επιστροφών του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ), ωστόσο τα στοιχεία του καταχωρήθηκαν στον κατάλογο αναζητούμενων προσώπων (stop list), καθότι εκδόθηκε εναντίον του ένταλμα σύλληψης και καταζητείτο από το ΤΑΕ Λάρνακας.
Οι καθ’ ων η αίτηση ήγειραν δια της ενστάσεώς τους και προώθησαν προδικαστικές ενστάσεις, ισχυριζόμενοι ότι η προσφυγή καταχωρήθηκε εκπρόθεσμα, καθώς και ότι στερείται ο αιτητής του απαιτούμενου εννόμου συμφέροντος προς έγερση και προώθηση της παρούσας, η οποία, επιπρόσθετα, έχει καταχωρηθεί καταχρηστικά.
Το πρώτο που θα πρέπει να επισημανθεί, είναι ότι δεν εντοπίζεται οποιαδήποτε διοικητική πράξη με τα χαρακτηριστικά που τίθενται στην αίτηση ακυρώσεως και δη στις αιτούμενες θεραπείες της προσφυγής. Ο αιτητής στρέφεται δια της προσφυγής του, σύμφωνα με τα αιτητικά Α, Β και Γ της αίτησης ακυρώσεως, κατά της απόφασης ημερομηνίας 18.6.2021, με την οποία ακυρώθηκε το δελτίο διαμονής του, ημερομηνίας 16.1.2020. Ωστόσο, όπως ξεκάθαρα προκύπτει από τα ενώπιον μου τεθέντα έγγραφα (βλ. παράρτημα 6 στο δικόγραφο της ένστασης), η απόφαση ακύρωσης του δελτίου διαμονής του αιτητή, φέρει ημερομηνία 22.9.2020, το εν λόγω δε δελτίο, είχε αρχικώς ισχύ μέχρι τις 16.1.2025. Ημερομηνία 18.6.2021, φέρει η απόφαση των καθ’ ων η αίτηση να απορρίψουν την αίτηση του αιτητή, ημερομηνίας 3.12.2020, για έκδοση δελτίου διαμονής, απόφαση όμως που σαφώς και αποτελεί αυτοτελή εκτελεστή διοικητική πράξη, ξεχωριστή από αυτήν της ακύρωσης του δελτίου διαμονής. Συνεπώς, είναι σαφές ότι η προσφυγή στρέφεται κατά ανύπαρκτης διοικητικής πράξης, υποκείμενη ωσαύτως σε απόρριψη ως απαράδεκτη, εφόσον απόφαση ημερομηνίας 18.6.2021 για ακύρωση δελτίου διαμονής, δεν υφίσταται.
Ωστόσο, ακόμα και αν ήθελε θεωρηθεί ότι εκ παραδρομής, και στα τρία αιτητικά της αίτησης ακυρώσεως, ανεγράφη ως ημερομηνία της απόφασης ακύρωσης του δελτίου διαμονής η 18.6.2021 και όχι η 22.9.2020, όταν και πράγματι ακυρώθηκε το δελτίο διαμονής του αιτητή, και πάλι η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, εφόσον είναι πρόδηλο ότι καταχωρήθηκε εκπρόθεσμα, δεδομένου ότι η απόφαση ακύρωσης του δελτίου διαμονής του αιτητή λήφθηκε στις 22.9.2020, η δε προσφυγή καταχωρήθηκε στις 6.8.2021, ήτοι σχεδόν έντεκα μήνες μετά, με αποτέλεσμα να εκφεύγει κατά πολύ του υπό του Συντάγματος προβλεπόμενου χρόνου των 75 ημερών.
Πέραν όμως των πιο πάνω διαπιστώσεων, η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη και για ακόμα έναν λόγο, ο όποιος αφορά ευθέως στην έλλειψη της απαιτούμενης νομιμοποίησης του αιτητή: όπως προκύπτει και από το παράρτημα 9 της ένστασης και το εκεί περιεχόμενο έγγραφο του ΔΟΜ, ημερομηνίας 25.3.2022, ο αιτητής έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα υποβοηθούμενων εθελούσιων επιστροφών. Συνεπώς, δεδομένης της υπό του ιδίου του αιτητή δηλωθείσας πρόθεσης και επιθυμίας του να επιστρέψει στη χώρα του, η υπ’ αυτού συνέχιση προώθησης της παρούσας προσφυγής στερείται ερείσματος, εφόσον τίθεται ευθέως ζήτημα εννόμου συμφέροντος: αφενός, ο αιτητής εξέφρασε την επιθυμία να αναχωρήσει από τη Δημοκρατία και να επιστρέψει στη χώρα του και, αφετέρου, προσβάλλει δια της παρούσας την υπό των καθ’ ων η αίτηση ληφθείσα απόφαση ακύρωσης του δελτίου διαμονής του στη Δημοκρατία. Είναι σαφές ότι αυτή η συμπεριφορά του αιτητή, συνιστά παραβίαση της αρχής του ανεπίτρεπτου της ταυτόχρονης επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας, μιας συμπεριφοράς, την οποία η ημεδαπή νομολογία, πάγια και διαχρονικά, θεωρεί ανεπίτρεπτη και η οποία επάγεται την έλλειψη του απαιτούμενου εννόμου συμφέροντος ενός αιτητή προς καταχώρηση και προώθηση της προσφυγής του δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Η νομολογία επί του συγκεκριμένου ζητήματος είναι πάγια και διαχρονική και έτυχε εκτενούς ανάλυσης στην απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στην Περσεφόνη Κρασίδου ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 174/2011, ημερ. 2.6.2017 (βλ. και Ηλία κ.α. v. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 884, Δημοκρατία v. China Wanbao Engineering Corporation (2000) 3 A.A.Δ. 406, Καπακιώτης και Παπαέλληνας Λτδ v. Δημοκρατίας, Α.Ε. 91/2011, ημερ. 21.12.2016, καθώς και την απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου στην V.M. v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 315/2020, ημερ. 15.2.2023, υπόθεση που αφορούσε σε παρόμοια πραγματικά και νομικά ζητήματα ως αυτά της υπό εξέταση περίπτωσης).
Ως εκ των πιο πάνω, και κατ’ εφαρμογή του δόγματος του απαράδεκτου της ταυτόχρονης επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας, όπως πράττει εν προκειμένω ο αιτητής, κρίνω ότι αυτός στερείται του απαιτούμενου εννόμου συμφέροντος προς προώθηση της υπό κρίση προσφυγής, η οποία, και για αυτό το λόγο, υπόκειται σε απόρριψη.
Με τις πιο πάνω διαπιστώσεις, σφραγίζεται η τύχη της υπό κρίση προσφυγής και παρέλκει η εξέταση άλλων ζητημάτων που έχουν εγερθεί.
Κατά συνέπεια, η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Επιδικάζονται €1500 έξοδα εναντίον του αιτητή και υπέρ των καθ’ ων η αίτηση.
Φ.ΚΩΜΟΔΡΟΜΟΣ, Π.Δ.Δ.