ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(Υπόθεση αρ. 1142/2019)
26 Μαρτίου 2024
[ΚΕΛΕΠΕΣΙΗ, Δ.Δ.Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ AΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
PAVILION RESTAURANT NIGHT SPOT LTD
Αιτήτριας,
και
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπουργείου Εσωτερικών
Καθ’ ης η αίτηση
––––––––––––––––––––––––––––––––
Μ. Ξιαρής, για Λέλλος Π. Δημητριάδης Δ.Ε.Π.Ε, δικηγόρος για την αιτήτρια.
Θ. Πιπερή (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας A’, δικηγόρος για την καθ’ ης η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΕΛΕΠΕΣΙΗ, Δ.Δ.Δ.: Αντικείμενο της παρούσας προσφυγής, αποτελεί η νομιμότητα της απόφασης της Υπουργικής Επιτροπής ημερομηνίας 4.3.2019 με την οποία απορρίφθηκε η ιεραρχική προσφυγή που υπέβαλε η αιτήτρια κατά της απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής να απορρίψει την αίτηση για έγκριση τροποποιημένων σχεδίων για ανάπτυξη αναψυχής/ψυχαγωγίας και νηπιαγωγείο, η οποία κοινοποιήθηκε στην αιτήτρια με επιστολή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερομηνίας 23.5.2019.
Το ιστορικό της υπόθεσης, ως προκύπτει από τα γεγονότα της ένστασης και το περιεχόμενο των διοικητικών φακέλων (Τεκμήριο 1 και Τεκμήριο 2) έχει ως ακολούθως:
Η αιτήτρια είναι η ιδιοκτήτρια του τεμαχίου αρ. 2881, Φ/Σχ 30/15W1, Τμήμα 10 στο Στρόβολο, το οποίο, ως είναι καθόλα παραδεκτό εμπίπτει στη Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων. Αναφορικά με το εν λόγω τεμάχιο το Υπουργικό Συμβούλιο σε συνεδρία του ημερομηνίας 5.1.2012 αποφάσισε να εγκρίνει τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας για ανάπτυξη αναψυχής/ψυχαγωγίας εξουσιοδοτώντας παράλληλα την Πολεοδομική Αρχή να χορηγήσει τη άδεια με κατάλληλους ορούς, προϋποθέσεις και αντισταθμιστικά μέτρα. Στις 14.2.2014 παρασχέθηκε προσωρινή πολεοδομική άδεια περιορισμένης χρονικής διάρκειας δυο ετών με τη δυνατότητα χορήγησης κανονικής πολεοδομικής άδειας νοουμένου ότι η αιτήτρια θα συμμορφώνετο με τους όρους της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου. Ακολούθησαν κατά καιρούς τροποποιητικές αποφάσεις δια των οποίων παρατείνετο η περίοδος ισχύος της εν λόγω πολεοδομικής άδειας, με την τελευταία να έχει εκδοθεί στις 11.12.2017.
Στις 14.10.2015 η αιτήτρια υπέβαλε στο Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως (εφεξής η «Πολεοδομική Αρχή») αίτηση για έγκριση τροποποιημένων σχεδίων (αλλαγή χρήσης) για ανάπτυξη αναψυχής/ψυχαγωγίας και νηπιαγωγείο, ώστε η ανάπτυξη να λειτουργεί και ως νηπιαγωγείο. Στις 31.1.2018 η Πολεοδομική Αρχή αποφάσισε την απόρριψη της πιο πάνω αίτησης για τους ακόλουθους λόγους, ως αυτοί καταγράφονται στη σχετική Γνωστοποίηση Άρνησης Χορήγησης Πολεοδομικής Αίτησης:
«(500) Η προτεινόμενη μετατροπή τμήματος της εγκριμένης (με την Πολεοδομική Άδεια με αρ. ΛΕΥ/0747/2010 και τις Πολεοδομικές Εγκρίσεις ΛΕΥ/0747/2010/ και ΛΕΥ/0747/2010/Γ) ανάπτυξης αναψυχής/ψυχαγωγίας σε νηπιαγωγείο δεν συνάδει με τις πρόνοιες της παραγράφου 16.16 και 17.5.1 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας 2016. Συγκεκριμένα, το προτεινόμενο νηπιαγωγείο δεν αποτελεί επιτρεπόμενη χρήση σε Μεικτές Ζώνες Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων, ως η παρούσα περίπτωση (παρ. 16.16) και παράλληλα, η Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων δεν συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές εντός των οποίων είναι δυνατή η χωροθέτηση νηπιαγωγείων (παρ. 17.5.1).
(501) Η προτεινόμενη τροποποίηση του ιδιωτικού πρασίνου στην περίμετρο της υπό ανάπτυξη ακίνητης ιδιοκτησίας δεν συνάδει με την Απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου ημερομηνίας 05/01/12, με την οποία εγκρίθηκε η κατά παρέκκλιση χορήγηση πολεοδομικής άδειας για την υφιστάμενη εγκριμένη ανάπτυξη αναψυχής/ψυχαγωγίας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την εν λόγω Απόφαση, το ιδιωτικό πράσινο κατά μήκος της οδού Αιγινίτη πρέπει να είναι πλάτους 1,50μ τουλάχιστον και να διακόπτεται μόνο στα σημεία πρόσβασης. Με βάση τα υποβλήθνετα σχέδια καταργείται σημαντικό τμήμα του εν λόγω χώρου πρασίνου και μειώνεται το πλάτος του υπόλοιπου χώρου πρασίνου στο 1 μέτρο.
(502) Δεν τηρούνται απόλυτα τα πρότυπα για ιδιωτικά νηπιαγωγεία, όπως αυτά καθορίζονται στον Πίνακα 1β του Παραρτήματος Δ των Τοπικών Σχεδίων 2012, που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας 2016.»
Κατά της απορριπτικής απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής, η αιτήτρια υπέβαλε στις 27.2.2018 Ιεραρχική Προσφυγή, δια της οποίας προέβαλε τη θέση ότι το τεμάχιο βρίσκεται σε Βιομηχανική ζώνη, όπου επιτρέπεται η λειτουργία νηπιαγωγείου καθώς και «ότι η αναβάθμιση του τεμαχίου από βιομηχανική περιοχή «σε βιομηχανική περιοχή και περιοχή οικονομικών δραστηριοτήτων δεν αναιρεί τα δικαιώματα και τις χρήσεις που έχει εξ΄ αρχής ως «Βιομηχανική Ζώνη». Αποτέλεσε κύρια θέση της αιτήτριας ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη μπορεί να επιτραπεί με βάση τις πρόνοιες της παραγράφου 17.5.1.3 και της παραγράφου 16.17.5 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας. Επεσήμανε δε η αιτήτρια ότι η κατά παρέκκλιση άδεια που της χορηγήθηκε είχε σημαντικό κόστος καθότι απαιτήθηκε κατά 30% αύξηση των χώρων στάθμευσης και €100, 000.000 για την κυκλοφοριακή συμφόρηση της περιοχής. Αναφορικά με τα σημεία 501 και 502 που περιλαμβάνονται στη Γνωστοποίηση άρνησης χορήγησης πολεοδομικής άδειας, η αιτήτρια σημείωσε ότι αυτά θα μπορούσαν να διορθωθούν σε συνεργασία με την πολεοδομική αρχή.
Στα πλαίσια εξέτασης της Ιεραρχικής προσφυγής ετοιμάστηκε και τέθηκε ενώπιον της αρμόδιας Υπουργικής Επιτροπής σχετικό Σημείωμα με αρ. 118/16 στο οποίο περιλαμβάνονταν οι λόγοι απόρριψης της πολεοδομικής αίτησης, τα επιχειρήματα της αιτήτριας στην Ιεραρχική προσφυγή, οι απόψεις του Αν. Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως καθώς και η καταληκτική εισήγηση για απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής.
Η Υπουργική Επιτροπή σε συνεδρία της ημερομηνίας 4.3.2019, μελέτησε το Σημείωμα αρ. 118/16 και αφού, ως καταγράφεται, εξέτασε τα πραγματικά και νομικά γεγονότα τα οποία σχετίζονται με την υποβληθείσα αίτηση, την απόφαση και τα επιχειρήματα της Πολεοδομικής Αρχής καθώς και τους λόγους που επικαλέστηκε η αιτήτρια για υποστήριξη της ιεραρχικής προσφυγής, αποφάσισε ομόφωνα, όπως απορρίψει την ιεραρχική προσφυγή κρίνοντας ότι η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής είναι ορθή και σύμφωνη με τις πρόνοιες της πολεοδομικής νομοθεσίας και του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας.
Η πιο πάνω απόφαση, η οποία κοινοποιήθηκε στην αιτήτρια με επιστολή του Υπουργείου Εσωτερικών ημερομηνίας 23.5.2019 συνιστά και την προσβαλλόμενη με την υπό κρίση Προσφυγή απόφαση.
Επισημαίνεται εξαρχής ότι σύμφωνα με το άρθρο 26 των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμοι Ν.90/72 για να καταλήξει σε πολεοδομική απόφαση, η Πολεοδομική Αρχή λαμβάνει υπόψη τις πρόνοιες του εφαρμοστέου στην περίπτωση σχεδίου αναπτύξεως καθώς και οποιοδήποτε άλλο ουσιώδη παράγοντα.
Καθίσταται επιβεβλημένη, για σκοπούς εξέτασης των ισχυρισμών τη αιτήτριας, η εξαρχής αναφορά στα πολεοδομικά χαρακτηριστικά του επίδικου τεμαχίου καθώς και στις συγκεκριμένες πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, ως ίσχυαν κατά τον ουσιώδη χρόνο και οι οποίες διέπουν την επιτρεπόμενη χρήση του.
Εν προκειμένω, όπως αδιαμφισβήτητα προκύπτει από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου (ερυθρά 29-23 Τεκμήριο 2) η υπό αναφορά ανάπτυξη βρίσκεται στην Πολεοδομική ζώνη Βα3-ΒΕ1, ήτοι στην Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων.
Στις παραγράφους 16.16 και 16.16.1 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, οι οποίες αναφέρονται αποκλειστικά στις Μεικτές Ζώνες Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων και Ζώνη Οικονομικών Δραστηριοτήτων, προνοείται ότι ως οικονομικές δραστηριότητες ορίζονται οι δραστηριότητες μεγάλων ενιαίων επιχειρήσεων ή ομάδων επιχειρήσεων, για τις οποίες λόγω της κλίμακας των εργασιών τους, του τύπου και του μεγέθους των προϊόντων που παράγουν ή διακινούν απαιτείται συνήθως μεγάλη επιφάνεια γηπέδου. Στην παράγραφο 16.16.2 καταγράφεται ότι στις καθοριζόμενες αυτές ζώνες επιτρέπεται η ανέγερση αναπτύξεων που αφορούν επιχειρήσεις του πιο πάνω αναφερόμενου τύπου. Περαιτέρω και σύμφωνα με την παράγραφο 16.16.3, στις εν λόγω περιοχές, προνοείται ως επιτρεπόμενη η ανέγερση οικοδομών στις οποίες μπορούν να στεγάζονται τα γραφεία των αναφερόμενων επιχειρήσεων και οι χώροι παραγωγής, έκθεσης και αποθήκευσης των προϊόντων τους. Σύμφωνα δε με την παράγραφο 16.16.4 στις Μεικτές Ζώνες Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων, είναι επίσης δυνατή η χωροθέτηση Υπερκαταστήματος για είδη κατοικίας, κήπου και άλλων συναφών ειδών, τύπου DIY.
Προχωρώ να εξετάσω τους ισχυρισμούς της αιτήτριας, όπως αυτοί προβάλλονται στη γραπτή της αγόρευση προς ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης, υπό το φως της πάγιας νομολογίας και σε συνάρτηση με το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου της υπόθεσης.
Προς ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης, η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι η καθ΄ης η αίτηση έχει υποπέσει σε πλάνη σε σχέση με το μέρος της απόφασης όπου αναφέρει ότι η Ζώνη δεν συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές εντός των οποίων είναι δυνατή η χωροθέτηση νηπιαγωγείων. Ως προς τούτο παραπέμπει στην παράγραφο 17.5.1.3 που αφορά τη χωροθέτηση των νηπιαγωγείων, εισηγούμενη ότι «το γεγονός ότι το ακίνητο ανήκει σε Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων δεν αναιρεί τα οφέλη και/ή τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας τα οποία έχουν εφαρμογή σε εκάστη ζώνη ξεχωριστά.» Η δε αναφορά στην παράγραφο 17.5.1.3 σε βιομηχανικές ζώνες ή περιοχές, συνεχίζει η πλευρά της αιτήτριας, καθιστά την αιτούμενη ανάπτυξη επιτρεπόμενη.
Η παράγραφος 17.5.1.3 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, ως εδώ ενδιαφέρει, προνοεί τα ακόλουθα:
«Νηπιαγωγεία είναι δυνατό να επιτρέπονται και σε σημαντικά κέντρα απασχόλησης, όπως για παράδειγμα σε περιοχές που καθορίζονται για εμπορικές δραστηριότητες (Αστικό Εμπορικό Κέντρο, Περιφερειακά και Τοπικά Εμπορικά Κέντρα, Άξονες Δραστηριότητας Κατηγορίας Ι και III), ή σε κατάλληλα επιλεγμένους χώρους σε Βιομηχανικές Ζώνες ή Περιοχές, νοουμένου ότι θα διασφαλίζεται κατά απόλυτο τρόπο η ασφάλεια και υγεία των μαθητών. Νηπιαγωγεία είναι επίσης δυνατόν να χωροθετηθούν στην Ειδική Περιοχή Εισόδου ΕΠΕ, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κεφαλαίου 23.»
Δεν θα συμφωνήσω με τον ισχυρισμό της αιτήτριας ότι η καθ΄ης η αίτηση έχει υποπέσει σε πλάνη αναφορικά με την κρίση της ότι η Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων δεν συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές εντός των οποίων είναι δυνατή η χωροθέτηση νηπιαγωγείων.
Υπενθυμίζεται ότι η πολεοδομική αρχή έκρινε επί τούτου ότι πέραν του ότι το προτεινόμενο νηπιαγωγείο δεν αποτελεί επιτρεπόμενη χρήση σε Μεικτές Ζώνες Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου 16.16, η Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων δεν συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές εντός των οποίων είναι δυνατή η χωροθέτηση νηπιαγωγείων σύμφωνα με την παράγραφο παρ. 17.5.1.
Η αιτήτρια ουσιαστικά επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό που έθεσε στα πλαίσια της ιεραρχικής της προσφυγής. Στο δε σημείωμα του Αν. Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, το οποίο τέθηκε ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής και λήφθηκε υπόψη για τη λήψη της προσβαλλόμενής απόφασης, καταγράφονται επί του θέματος τα ακόλουθα:
«Σχετικά με το πρώτο επιχείρημα του Προσφεύγοντος ότι με βάση τις πρόνοιες της παραγράφου 17.5.1.3 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, τα Νηπιαγωγεια είναι επιτρεπόμενη χρήση σε Βιομηχανικές Ζώνες, αναφέρεται ότι το τεμάχιο εμπίπτει στην Πολεοδομική Ζώνη Βα3-ΒΕ1 (Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων), όπου ως επιτρεπόμενες χρήσεις καθορίζονται οι οικονομικές δραστηριότητές μεγάλων ενιαίων επιχειρήσεων, όπως αναφέρεται στις πρόνοιες της παραγράφου 16.16 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας. Συνεπώς η προτεινόμενη ανάπτυξη δεν αποτελεί επιτρεπόμενη χρήση και ο Λόγος Αρνήσεως (500) είναι ορθός. »
Δεν διαπιστώνω οτιδήποτε μεμπτό στην κρίση της καθ΄ης η αίτηση. Η δε γενική και αόριστη αναφορά της αιτήτριας ότι «το γεγονός ότι το ακίνητο ανήκει σε Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων δεν αναιρεί τα οφέλη και/ή τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας τα οποία έχουν εφαρμογή σε εκάστη ζώνη ξεχωριστά», ουδόλως επαρκεί ή εξειδικεύει οτιδήποτε που να μπορεί να καταδείξει, δίχως άλλο, οποιοδήποτε σφάλμα στην κρίση της καθ΄ης αίτηση. Εν προκειμένω η αιτήτρια, η οποία φέρει και το βάρος απόδειξης του ισχυρισμού της, δεν υποδεικνύει ούτε και παραπέμπει, ως και θα αναμένετο σε οποιαδήποτε πρόνοια του τοπικού σχεδίου, που να αποδεικνύει ή έστω να υποστηρίζει τη θέσης της και να καταδεικνύει πλάνη της καθ΄ης η αίτηση αναφορικά με την ερμηνεία και την εφαρμογή της παραγράφου 17.5.1.3.
Απόλυτα σχετικά είναι τα όσα λέχθηκαν στην πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Αρχή Τηλεπικοινωνίων Κύπρου v Επιτροπή Προστασίας Ανταγωνισμού κ.α (Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 60/2016, ημερομηνίας 6/9/23) όπου επαναλήφθηκαν οι αρχές που διέπουν τα όρια παρέμβασης του Δικαστηρίου στα πλαίσια της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας. Παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα:
«΄Έργο του Δικαστηρίου είναι να εξετάσει εάν η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε σύμφωνα με τις αρχές του διοικητικού δικαίου. Στα πλαίσια αυτά, κατά κανόνα, δεν παρεμβαίνει σε ευρήματα γεγονότων, ιδιαίτερα όταν αυτά είναι τεχνικής φύσης. Το βάρος απόδειξης πλάνης περί τα πράγματα και παράλειψης διενέργειας δέουσας έρευνας εκ μέρους της διοίκησης, βρίσκεται στους ώμους του αιτητή, ο οποίος έχει υποχρέωση, προσκομίζοντας επαρκή στοιχεία, να κλονίσει το τεκμήριο της νομιμότητας που περιβάλλει κάθε διοικητική πράξη. Το Δικαστήριο, κατά την άσκηση της αναθεωρητικής του εξουσίας, περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας της προσβληθείσας διοικητικής πράξης, με εξουσία να την ακυρώσει. Προς αυτή την κατεύθυνση, του ελέγχου δηλαδή της νομιμότητας, δεν υπεισέρχεται στην ορθότητα των συμπερασμάτων της διοίκησης, εάν αυτά κινούνται εντός ευλόγων ορίων (Makrides v. Republic (1967)3 CLR 147, Georghiades v. Republic (1980) 3 CLR 525, Γ.Π. Ζαχαριάδης Λτδ ν. Δήμου Λεμεσού (1989) 3 ΑΑΔ 2129, S.C. Nicolaides Ltd v. Δημοκρατίας (2010) 3 ΑΑΔ 148, ΄Ακης Ιωάννου ν. Επιτροπής Προστασίας του Ανταγωνισμού, υπόθ. αρ. 612/2009, ημερ. 23.9.2010).»
(η έμφαση προστέθηκε)
Εν τη παντελή έλλειψη οποιουδήποτε συσχετισμού μεταξύ «βιομηχανικής ζώνης ή περιοχής» και της Πολεοδομικής Ζώνης Βα3-ΒΕ1 ήτοι Μεικτής Ζώνης Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων με αναφορά σε συγκεκριμένες πρόνοιες του τοπικού σχεδίου, το Δικαστήριο δεν δύναται να επέμβει και να υποκαταστήσει τη κρίση της διοίκησης, η οποία άλλωστε κατέχει και την εξειδικευμένη γνώση, προβαίνοντάς επί της ουσίας στη διαπίστωση ότι παρά την μη συμπερίληψη της Μεικτής Ζώνης Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων στις πρόνοιες της παραγράφου 17.5.1.3 αυτή θα έπρεπε να εκληφθεί ως τέτοια. Έπεται ότι η αιτήτρια δεν κατόρθωσε να αποσείσει το βάρος απόδειξης του ισχυρισμού της για πλάνη της καθ΄ης η αίτηση, σε ένα ζήτημα το οποίο ως πολλάκις τονίζει η ευπαίδευτη συνήγορος της καθ΄ης η αίτηση, η υφή και το περιεχόμενο του άπτεται κυρίως τεχνικής φύσεως ( Cypra LTD και Δημοκρατίας (Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου αρ.11/18, ημερομηνίας 1/12/2023).
Ολωσδιόλου αβάσιμος είναι και ο ισχυρισμός της αιτήτριας ότι δεν αξιολογήθηκε από την καθ΄ης η αίτηση κατά πόσο το ακίνητο βρίσκεται σε περιοχή που καθορίζεται για εμπορικές δραστηριότητες, η οποία εμπίπτει στην παράγραφο 17.5.1.3 του Τοπικού Σχεδίου. Τούτο διότι η αιτήτρια ουδέποτε κατά την επιχειρηματολογία της στην ιεραρχική προσφυγή δεν προέβαλε τη θέση ότι η περιοχή είναι καθορισμένη για εμπορικές δραστηριότητες. Το μόνο δε που η αιτήτρια ισχυρίστηκε κατ΄ επίκληση των προνοιών της παραγράφου 17.5.1.3 ήταν ότι η αιτουμένη ανάπτυξη επιτρέπεται καθότι βρίσκεται σε βιομηχανική ζώνη και/ή δεν αναιρέθηκαν από το τεμαχιο οι χρήσεις της βιομηχανικής ζώνης καθώς και ότι οι υπάλληλοι που απασχολούνται στο Γενικό νοσοκομείο, στο Mall of Cyprus και σε άλλες εταιρείες στην περιοχή χρειάζονται ένα κοντινό χώρο για να αφήνουν τα παιδιά τους. Έπεται ότι δεν δύναται η αιτήτρια να παραπονείται και να εγείρει για πρώτη φορά ενώπιον του Δικαστηρίου ότι δεν εξετάστηκε κατά πόσο το ακίνητο βρίσκεται σε περιοχή που καθορίζεται για εμπορικές δραστηριότητες, εφόσον η ίδια ουδέποτε έθεσε τη θέση αυτή προς εξέταση ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής, διευρύνοντας απαραδέκτως ως ορθά επισημαίνει η πλευρά της καθ΄ης η αίτηση τη βάση των επίδικων θεμάτων πέραν των όσων τέθηκαν με την ιεραρχική προσφυγή (Έπαυλις Κομήτης Λτδ ν. Δημοκρατίας (2009) 3 ΑΑΔ 342) Αδάμος Νικηφόρου v Δημοκρατίας (Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 9/2018, ημερομηνίας 17/11/23) Κτηματικές Επιχειρήσεις Παμπέλεο Λίμιτεδ και Δημοκρατίας (Υπόθεση αρ. 675/16, ημερομηνίας 28/2/20). Εν πάση περιπτώσει είναι ξεκάθαρο από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου ότι οι πρόνοιες της παραγράφου 17.5.1.3 λήφθηκαν υπόψη κατά το στάδιο εξέτασης της ιεραρχικής προσφυγής, πλην όμως ρητώς διαπιστώθηκε ότι το επίμαχο ακίνητο εμπίπτει στη Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων, στην οποία σύμφωνα και με τις πρόνοιες της παραγράφου 16.16.1 καθορίζονται ως επιτρεπόμενες χρήσεις οι οικονομικές δραστηριότητες μεγάλων ενιαίων επιχειρήσεων. Τα πιο πάνω καθιστούν απορριπτέες και τις αιτιάσεις της αιτήτριας περί μη εξέτασης του κατά πόσο το ακίνητο ανήκει σε περιοχή που καθορίζεται για εμπορικές δραστηριότητες.
Απορριπτέος κρίνεται και ο έτερος ισχυρισμός της αιτήτριας ότι κατά την εξέταση της αίτησης δεν λήφθηκε υπόψη ότι στη Πολεοδομική Ζώνη του ακίνητου τυγχάνουν εφαρμογής μέρος και των όσων προνοούνται στην παράγραφο 16.17 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, η οποία αφορά τη Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων Στροβόλου (Ειδική Περιοχή ΕΠ5). Καταρχάς οφείλει να υπομνησθεί ότι κατά το στάδιο των διευκρινήσεων της υπόθεσης η πλευρά της αιτήτριας απέσυρε ρητώς τη θέση, η οποία καταγράφετο στην παράγραφο 4 των γεγονότων της αίτησης ακυρώσεως της, ότι το ακίνητο εμπίπτει και στην Ειδική Περιοχή ΕΠ5, γεγονός που καταδεικνύει ότι ουδεμία υποχρέωση ενυπήρχε ώστε να ληφθούν υπόψη οι πρόνοιες της παραγράφου16.7. Ως δε υποδείχθηκε το ακίνητο ενέπιπτε αποκλειστικά στη Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων, γεγονός το οποίο αποδέχεται και η αιτήτρια.
Παρά την πιο πάνω παραδοχή, η πλευρά της αιτήτριας επέμεινε στην προώθηση του λόγου ακύρωσης ότι εσφαλμένα δεν έτυχαν εξέτασης οι πρόνοιες της παραγράφου 16.17. Ειδικότερα διατείνεται η αιτήτρια, με σκοπό να καταδείξει την εμφιλοχώρηση πλάνης ότι η αναφορά στην παράγραφο 16.17.5 σε «οποιαδήποτε άλλη χρήση ή λειτουργία κρίνεται ότι θα εξυπηρετήσει την εύρυθμη λειτουργία του Νοσοκομείου», παρέχει τη δυνατότητα ανάπτυξης νηπιαγωγείου, θέση την οποία, κατά την εισήγηση, η καθ΄ης η αίτηση δεν διερεύνησε. Επισημαίνει δε η αιτήτρια ότι με την ιεραρχική της Προσφυγή δεν ισχυρίστηκε ότι το νηπιαγωγείο αποτελεί παραϊατρική υπηρεσία καθώς και ότι η αναφορά που διενεργείται σε οργανωμένη βιομηχανική ανάπτυξη στο Σημείωμα δεν υποστηρίζεται από το Τοπικό Σχέδιο.
Οι ισχυρισμοί της αιτήτριας ουδόλως ευσταθούν και κρίνονται απορριπτέοι. Σε αντίθεση με τα όσα διατείνεται η αιτήτρια, το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου επιβεβαιώνει με αναντίλεκτο τρόπο ότι οι θέσεις της αιτήτριας αναφορικά με τις πρόνοιες της παραγράφου 16.17.5 διερευνήθηκαν επαρκώς. Στο σημείωμα, το οποίο τέθηκε ενώπιον της Υπουργικής επιτροπής, συμπεριλαμβάνεται ρητώς η συγκεκριμένη θέση που προέβαλε η αιτήτρια ήτοι ότι «στην παράγραφο 16.17.5 αναφέρεται ότι στην περιοχή του Γενικού Νοσοκομείου επιτρέπεται η λειτουργία χρήσεων για την εύρυθμη λειτουργία του Νοσοκομείου». Η δε θέση που καταγράφεται στο σημείωμα εκ μέρους της πολεοδομικής αρχής ότι «όσον αφορά το δεύτερο επιχείρημα ότι στην περιοχή του Νοσοκομείου επιτρέπονται παραϊατρικές υπηρεσίες, με βάση τις πρόνοιες της παραγράφου 16.17.5, σημειώνεται ότι δεν πρόκειται για ανάλογη περίπτωση εφόσον δεν αφορά οργανωμένη βιομηχανική ανάπτυξη, όπου τμήμα της προορίζεται για Νηπιαγωγείο» κρίνω ότι είναι εύλογα επιτρεπτή αφού τίποτα δεν υπέδειξε η αιτήτρια που να καταδεικνύει ότι η καθ΄ης η αίτηση έσφαλε και ότι η εν λόγω ανάπτυξη καθίστατο επιτρεπτή δυνάμει των προνοιών της παραγράφου 16.17.5.
Στις παραγράφους 16.17.4 και 16.17.5 του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, στις οποίες παραπέμπει η αιτήτρια, προνοούνται τα ακόλουθα:
«16.17 Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων Στροβόλου (Ειδική Περιοχή ΕΠ5)
……………………
16.17.4 Ταυτόχρονα, στο σύνολο της Ζώνης επιτρέπεται η χωροθέτηση χρήσεων που είναι συναφείς με τη λειτουργία του Νέου Νοσοκομείου, ώστε να προσφέρονται στην άμεση περιοχή οι σχετικές υπηρεσίες και διευκολύνσεις για τους χρήστες, εργαζομένους και επισκέπτες του Νοσοκομείου, και παράλληλα να επιτευχθεί αναβάθμιση της εικόνας της ευρύτερης περιοχής.
16.17.5 Οι επιτρεπόμενες χρήσεις περιλαμβάνουν παραϊατρικές υπηρεσίες (φυσιοθεραπευτήρια/γυμναστήρια, διαγνωστικά κέντρα, μικροβιολογικά ή χημικά εργαστήρια, κ.λπ.), μικρής κλίμακας ξενώνες/ξενοδοχεία, βασικές εμπορικές διευκολύνσεις όπως φαρμακεία, περίπτερα, ανθοπωλεία, καφετερίες και εστιατόρια, καθώς και οποιαδήποτε άλλη χρήση ή λειτουργία κρίνεται ότι θα εξυπηρετήσει την εύρυθμη λειτουργία του Νοσοκομείου, υπό τις πιο κάτω προϋποθέσεις:..[..] »
Εν προκειμένω η καθ΄ ης η αίτηση έκρινε ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη δεν συνιστούσε ανάλογη περίπτωση και δεν ενέπιπτε στις πρόνοιες της παραγράφου 16.17.5. Όχι μόνο δεν εντοπίζω οτιδήποτε μεμπτό αναφορικά με την εφαρμογή των εν λόγω προνοιών, τουναντίον προκύπτει με σαφήνεια ότι αυτό που επιχειρεί η αιτήτρια είναι την αποσπασματική ανάγνωση και επιλεκτική εφαρμογή των ρυθμίσεων του τοπικού σχεδίου, παραβλέποντας όμως το καθόλα παραδεκτό και κατ΄ ουσία καθοριστικό γεγονός ότι το εν λόγω ακίνητο δεν εμπίπτει καν στην Ειδική Περιοχή Ε5, στην οποία αναφέρονται οι πιο πάνω πρόνοιες. (Δημοκρατίας και Metamax Company limited (Αναθεωρητική Έφεση αρ. 47/16, ημερομηνίας 6/7/23), ECLI:CY:AD:2023:C196.
Σαφώς και όλα τα ανωτέρω καταδεικνύουν ότι το ζήτημα εμπίπτει στο αποκλειστικό πεδίο αξιολόγησης της διοίκησης και παραμένει στην ουσία τεχνικό και κατά κανόνα ανέλεγκτο από το αναθεωρητικό Δικαστήριο (βλ. Ε. Φιλίππου Λτδ ν. Δημοκρατίας (2004) 3 Α.Α.Δ. 389, Πιερίδης ν. Δημοκρατίας (αρ. 2) (2007) 3 Α.Α.Δ. 543, Pamela Edward Storey v. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 113 (Cypra LTD και Δημοκρατίας (Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου αρ.11/18, ημερομηνίας 1/12/2023). Δοθέντος ότι η αιτήτρια δεν κατόρθωσε να αποδείξει οτιδήποτε που να καταδεικνύει ελλιπή έρευνα ή πλάνη, το Δικαστήριο δεν δύναται να παρέμβει και να υποκαταστήσει την κρίση της διοίκησης αναφορικά με την ερμηνεία και εφαρμογή των διατάξεων του Τοπικού Σχεδίου καθώς και τη συνεπακόλουθη διαπίστωση ότι η αιτούμενη ανάπτυξη δεν αφορά οργανωμένη βιομηχανική ανάπτυξη. Είναι παγίως δε νομολογημένο ότι ο αναθεωρητικός έλεγχος περιορίζεται σε έλεγχο νομιμότητας και δεν υπεισέρχεται στην ορθότητα των συμπερασμάτων της διοίκησης τεχνικής φύσεως.
Στην πολύ πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου ΑΤΗΚ κα. και Δημοκρατία και Δήμος Ύψωνα (Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου αρ. 73/18, ημερομηνίας 5/4/24) με παραπομπή στο δικαστικό λόγο της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου Λάμπρου ν. Δημοκρατίας κ.ά. (2009) 3 ΑΑΔ 79, λέχθηκαν τα ακόλουθα σχετικά, τα οποία τυγχάνουν πλήρους εφαρμογής και στην υπό κρίση υπόθεση:
«Οι εφεσίβλητοι-καθ' ων η αίτηση αιτιολόγησαν πλήρως την απόφαση τους, δεχόμενοι και επαναλαμβάνοντας στην ουσία τους λόγους πού οδήγησαν στη χορήγηση της άδειας και υπό τον όρο 500. Εκείνο που έχει σημασία, όπως έχει κατ' επανάληψη διακηρυχθεί, δεν είναι η διαπίστωση της ορθότητας των θέσεων της διοίκησης, ούτε το Δικαστήριο ασχολείται με τη διαπίστωση πρωτογενών γεγονότων, αλλά η διαπίστωση της επάρκειας αυτής ταύτης της έρευνας. (Καμηλάρης ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 725 και Δημοκρατία ν. C. Kassinos Constructions Ltd (1990) 3(Ε) Α.Α.Δ. 3835). Στην υπό κρίση περίπτωση και δέουσα έρευνα έγινε και σαφής αιτιολογία δόθηκε. Η μελέτη του διοικητικού φακέλου το καθιστά αυτό σαφέστατο.»
Απορριπτέα δε κρίνεται και η έτερη αναφορά της αιτήτριας περί μη ύπαρξης επαρκούς αιτιολογίας καθότι κατά την εισήγηση το μόνο που αναφέρεται στην προσβαλλόμενη απόφαση με γενικό τρόπο είναι ότι η προτεινόμενη μετατροπή δεν συνάδει με τις παραγράφους 16.16. και 17.5.1, δεν αποτελεί επιτρεπόμενη χρήση στη Ζώνη του ακινήτου και δεν συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές εντός των οποίων είναι δυνατή η χωροθετηση. Σε αντίθεση με τις γενικόλογες αιτιάσεις της αιτήτριας κρίνω ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αρκούντως αιτιολογημένη. Η δοθείσα αιτιολογία ως διαπιστώθηκε και ανωτέρω συνάδει με τις πρόνοιες του τοπικού σχεδίου και σε κάθε περίπτωση συμπληρώνεται με ευχέρεια από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου, με τρόπο που δεν αφήνει καμία αμφιβολία ως προς τους λόγους που οδήγησαν, τόσο την Πολεοδομική Αρχή στην έκδοση της άρνησης χορήγησης πολεοδομικής άδειας, όσο και την Υπουργική Επιτροπή στην απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής (Λούκα Σκυλλουριώτη v Δήμου Λευκωσίας (Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 38/2016, ημερομηνίας 1/7/22). Επί τούτου μάλιστα υπενθυμίζεται ότι τα όσα αναφέρει η αιτήτρια αφορούν μόνο έναν από τους λόγους για τους οποίους απορρίφθηκε η αίτηση της, παραβλέποντας τους πρόσθετους λόγους απόρριψης (λόγοι άρνησης 501 και 502).
Απόλυτα σχετικά είναι τα όσα λέχθηκαν στην πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Μ.Α.Ν.Ι. ESTATES LTD κ.α. v Δημοκρατίας (Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 57/2017, ημερομηνίας 13/11/23). Παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα:
«Ο τρόπος διατύπωσης της προσβαλλομένης απόφασης δεν αφήνει αμφιβολίες ως προς τους λόγους που οδήγησαν το διοικητικό όργανο στη λήψη της. Η εισήγηση που προβλήθηκε εκ μέρους των εφεσειόντων ότι αυτή ήταν αυθαίρετη και λήφθηκε καθ’ υπέρβαση εξουσίας, δεν βρίσκει έρεισμα στα γεγονότα της υπόθεσης. Συμφωνούμε με τη κρίση του δικαστηρίου ότι αυτή ήταν επαρκώς και δεόντως αιτιολογημένη, δυνάμενη να υπαχθεί στον απαιτούμενο δικαστικό έλεγχο και η αιτιολογία μπορούσε να συμπληρωθεί από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου.»
Συνεπώς και στη βάση των ανωτέρω διαπιστώνω ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δια της οποίας επιβεβαιώθηκε ως ορθή και σύμφωνη με τις πρόνοιες της πολεοδομικής νομοθεσίας και του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, η κρίση της Πολεοδομικής Αρχής αναφορικά με το λόγο απόρριψης (500) ήτοι ότι η προτεινομένη ανάπτυξη δεν συνάδει με τις πρόνοιες του τοπικού σχεδίου καθότι δεν αποτελεί επιτρεπόμενη χρήση σε Μεικτές Ζώνες Βιομηχανίας Κατηγορίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων καθώς και ότι η Μεικτή Ζώνη Βιομηχανίας Β και Οικονομικών Δραστηριοτήτων δεν συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές εντός των οποίων είναι δυνατή η χωροθέτηση νηπιαγωγείων, είναι ορθή και εύλογα επιτρεπτή και ότι η αιτήτρια δεν έχει θέσει οτιδήποτε ικανό που να ανατρέπει το τεκμήριο της κανονικότητας (Καττιμέρη v Δημοκρατία (Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 65/2019, ημερομηνίας 22 Νοεμβρίου 2023).
Συνακόλουθα και επί τη βάσει των ανωτέρω, δεν μπορεί να γίνει δεκτή ούτε η γενική και αόριστη αναφορά της αιτήτριας ότι η διοίκηση δεν άσκησε τη διακριτική της ευχέρεια και προχώρησε σε απλή άρνηση του αιτήματος της. Το γεγονός ότι η απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής συμπίπτει με τις εισηγήσεις της Πολεοδομικής Αρχής δεν συνιστά μη άσκηση διακριτικής εξουσίας (Τύμβιος κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 272/2012, ημερ. 7.6.2019), ECLI:CY:AD:2019:C222.Οι δε διαπιστώσεις ότι οι πρόνοιες του τοπικού σχεδίου δεν επέτρεπαν τη χωροθέτηση νηπιαγωγείου στη συγκεκριμένη ζώνη είναι ως ορθά υποδεικνύει η πλευρά της καθ΄ης η αίτηση σύμφωνες με το πλαίσιο των εφαρμοστέων διατάξεων του τοπικού σχεδίου συνιστώντας επί της ουσίας τεχνικά ζητήματα που εμπίπτουν στην ουσιαστική κρίση της διοίκησης( Storey v. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 113, Λάμπρου ν. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ 79, Ττουσουνά ν. Δημοκρατίας (2013) 3 Α.Α.Δ 151) Staroil Ltd κα και Δημοκρατίας (Υπόθεση αρ. 520/15, ημερομηνίας 9/2/21).
Παρά το γεγονός ότι τα ανωτέρω είναι καταλυτικά για την τύχη της παρούσας Προσφυγής καθότι δεν επέτρεπαν ούτως ή άλλως την επιτυχία της αιτήσεως της, προχωρώ να εξετάσω και τα όσα η αιτήτρια ισχυρίζεται αναφορικά με τους πρόσθετους λόγους απόρριψης της αίτησης της και συγκεκριμένα τους λόγους άρνησης 501 και 502.
Σε σχέση με τον λόγο απόρριψης (501) η αιτήτρια υποβάλλει ότι εσφαλμένα, υπό πλάνη καθώς και κατά παράβαση των αρχών της χρήστης διοίκησης και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης έγινε διασύνδεση της απόφασης του υπουργικού συμβουλίου με την κατάργηση του ιδιωτικού χώρου πρασίνου, αφού το κριτήριο για το πράσινο αποτελούσε προϋπόθεση η οποία τέθηκε για χορήγηση προηγούμενης κατά παρέκκλιση πολεοδομικής άδειας. Περαιτέρω και σε σχέση με τον λόγο απόρριψης (502) η αιτήτρια διατείνεται ότι ελλείπει η επαρκής αιτιολογία αναφορικά με ποιο ακριβώς κριτήριο του Πίνακα 1β του Παραρτήματος Δ για τα πρότυπα ιδιωτικών νηπιαγωγείων δεν τηρείται. Η μόνη δε αιτιολόγηση που δίδεται, συνεχίζει η αιτήτρια, με αναφορά στο σημείωμα είναι ότι με την προτεινόμενη ανάπτυξη προτείνεται μικρό εμβαδόν ως υπαίθριος χώρος/παιδότοπος για τις ανάγκες του νηπιαγωγείου, η οποία προκαλεί σύγχυση και ασάφεια, αφού κατά την εισήγηση της στο Πίνακα 1β δεν γίνεται αναφορά σε υπαίθριο χώρο ή παιδότοπο.
Οι ισχυρισμοί της αιτήτριας δια τους οποίους προσβάλλεται η νομιμότητα των λόγων απόρριψης 501 και 502, όπως αυτοί περιλαμβάνονται στη Γνωστοποίηση Άρνησης Χορήγησης Πολεοδομικής Αίτησης, απορρίπτονται στην ολότητα τους.
Υπενθυμίζεται ότι η Πολεοδομική Αρχή προέβηκε στην απόρριψη της αιτούμενης πολεοδομικής άδειας καθότι και πέραν των όσων τεθήκαν με το λόγο απόρριψης 500, έκρινε ότι η προτεινόμενη τροποποίηση του ιδιωτικού πρασίνου στην περίμετρο της υπό ανάπτυξη ακίνητης ιδιοκτησίας δεν συνάδει με την Απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου ημερομηνίας 5.1.2012, με την οποία εγκρίθηκε η κατά παρέκκλιση χορήγηση πολεοδομικής άδειας για την υφιστάμενη ανάπτυξη αναψυχής/ψυχαγωγίας. Συγκεκριμένα, έκρινε ότι και ενώ με βάση την εν λόγω Απόφαση, το ιδιωτικό πράσινο κατά μήκος της οδού Αιγινίτη πρέπει να είναι πλάτους 1,50μ τουλάχιστον και να διακόπτεται μόνο στα σημεία πρόσβασης, με τα υποβληθέντα σχέδια καταργείται σημαντικό τμήμα του εν λόγω χώρου πρασίνου και μειώνεται το πλάτος του υπόλοιπου χώρου πρασίνου στο 1 μέτρο (λόγος απόρριψης 501). Περαιτέρω κρίθηκε ότι δεν τηρούνται απόλυτα τα πρότυπα για ιδιωτικά νηπιαγωγεία, όπως αυτά καθορίζονται στον Πίνακα 1β του Παραρτήματος Δ των Τοπικών Σχεδίων 2012, που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας 2016( λόγος απόρριψης 502).
Η αιτήτρια, πράγματι, άσκησε το δικαίωμα της δυνάμει του άρθρου 31 του Ν.90/72 και υπέβαλε ιεραρχική προσφυγή. Αναφορικά δε με τους λόγους απόρριψης 501 και 502 υπέβαλε τα ακόλουθα, τα οποία παρατίθενται αυτούσια: «όσον αφορά τα σημεία 501 και 502, στη Γνωστοποίηση Αρνήσεως Χορηγήσεως Πολεοδομικής Άδειας, αυτά μπορούν να διορθωθούν σε συνεργασία με την Πολεοδομική Αρχή χωρίς να επηρεάζονται οι ανάγκες ή οι όροι που απαιτούνται για τις αιτούμενες χρήσεις. »
Εν προκειμένω, απλή ανάγνωση του περιεχομένου της ιεραρχικής προσφυγής και της επιχειρηματολογίας που την υποστηρίζει, φανερώνει αναντίλεκτα ότι η αιτήτρια όχι μόνο δεν έθεσε ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής τα όσα δια πρώτη φορά εγείρει μέσω της γραπτής της αγόρευσης ενώπιον του Δικαστηρίου και τα οποία κατά πάγια νομολογία δεν δύνανται να τύχουν πρωτογενούς εξέτασης από το Δικαστήριο(Έπαυλις Κομήτης Λτδ ν. Δημοκρατίας (2009) 3 ΑΑΔ 342) Δημοκρατίας ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου ΕΔΔ 3/2020, ημερομηνίας 28.1.2022)Αδάμος Νικηφόρου v Δημοκρατίας (Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 9/2018, ημερομηνίας 17/11/23) (Μενέλαου και Δημοκρατίας, Υπουργείου Εσωτερικών (Συν. Υποθέσεις Αρ. 474/2017 κα., ημερομηνίας 25/2/21) αλλά τουναντίον δεικνύει ότι το μόνο που η αιτήτρια έθεσε ήταν ότι τα όσα αναφέρθηκαν από την Πολεοδομική αρχή «μπορούσαν να διορθωθούν σε συνεργασία με την Πολεοδομική Αρχή», αποδεχόμενη στην ουσία το περιεχόμενο των λόγων απόρριψης. Υπό αυτά τα δεδομένα, καθίσταται σαφές ότι η αιτήτρια ουδόλως νομιμοποιείται να αμφισβητεί εκ των υστέρων την κρίση της πολεοδομικής αρχής ή και τα όσα επεξηγηματικά επί του θέματος αναφέρονται στο σημείωμα αναφορικά με τους λόγους απόρριψης 501 και 502 αφ΄ης στιγμής η ίδια αναγνώρισε ότι τα όσα αναφέρονταν στους λόγους άρνησης 501 και 502 θα μπορούσαν να τύχουν διόρθωσης (Κουλέντη και Δημοκρατίας (Αναθεωρητική Έφεση αρ. 92/14, ημερομηνίας 2/12/20), ECLI:CY:AD:2020:C411 Ελένη Πιερή Καλλένου v Δημοκρατίας (2017) 3 Α Α.Α.Δ 147).
Η πιο πάνω συμπεριφορά της αιτήτριας κατά το στάδιο υποβολής της ιεραρχικής της προσφυγής, δεν μπορεί παρά να υποδηλώνει την αποδοχή της ως προς την ύπαρξη των ελλείψεων και σφαλμάτων που καταγράφονται στους λόγους απόρριψης 501 και 502, για την αντίκρουση της ορθότητας των οποίων ουδέν επιχείρημα ήγειρε ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής, ως άλλωστε επιχειρεί να πράξει για πρώτη φορά ενώπιον του Δικαστηρίου. Έπεται ότι οι άνωθεν διαπιστώσεις, απολήγουν καταλυτικές, καθιστώντας έκθετες σε απόρριψη τις αιτιάσεις της αιτήτριας περί πλάνης και παράβασης καλής πίστης αναφορικά με τη διασύνδεση του χώρου πρασίνου με τους όρους της χορηγουμένης κατά παρέκκλιση πολεοδομικής άδειας καθώς και περί ελλιπούς αιτιολογίας αναφορικά με τα κριτήρια του Πίνακα 1β του Παραρτήματος Δ.
Εν πάση περιπτώσει και παρά τα ανωτέρω δεν θα μπορούσα να μην επισημάνω ότι η αναφορά της αιτήτριας ότι τα όσα αναγράφονται στο σημείωμα σε σχέση με το λόγο απόρριψης 502, προκαλούν σύγχυση και ασάφεια, δεν ευσταθεί ούτε επί της ουσίας. Παρατηρώ ότι ρητώς αναγράφεται στο σημείωμα ότι στην προτεινομένη ανάπτυξη προτείνεται μικρό εμβαδόν ως υπαίθριος χώρος/παιδότοπος για τις ανάγκες του νηπιαγωγείου. Η αναφορά αυτή ανταποκρίνεται στα πρότυπα του σχετικού Πίνακα 1β που επίσης περιλαμβάνεται μαζί με τις συναφείς διαπιστώσεις της πολεοδομικής αρχής στο διοικητικό φάκελο (ερυθρό 23 Τεκμήριο 2) και στον οποίο ρητώς καθορίζεται ως απαιτούμενο κριτήριο συγκεκριμένο «ελάχιστο εμβαδόν ενιαίου ανοικτού χώρου ανά μαθητή που θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά σαν παιγνινοδότοπος», καταρρίπτοντας το πιο πάνω επιχείρημα.
Τέλος ούτε και η εισήγηση ότι δια της προσβαλλόμενης απόφασης παραβιάζονται ανθρώπινα και συνταγματικά δικαιώματα της αιτήτριας ως αυτά συλλήβδην παρατίθενται ευσταθεί. Καταρχάς οφείλει να υπομνησθεί, ότι ως έχει πολλάκις νομολογηθεί, ισχυρισμοί περί παραβίασης δικαιωμάτων που θεμελιώνονται στο Σύνταγμα ή στην ΕΣΔΑ, ως η παρούσα περίπτωση, πρέπει να διατυπώνονται με λεπτομέρεια και να θεμελιώνονται επαρκώς από το μέρος που τους προβάλλει. Εφόσον προσδιορίζεται δε το συνταγματικό θέμα, αυτό εξετάζεται στο πλαίσιο των επιχειρημάτων που το στοιχειοθετούν. Γενικές και επιγραμματικές αναφορές, όπως επισυμβαίνει στην παρούσα περίπτωση δεν είναι αρκετές (Κούρτης κ.α και Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ 407) (THE VEGETABLE PRODUCERS & EXPORTERS LTD ν. Δημοκρατίας (2010) 4Α Α.Α.Δ 476) Μαρία Νίκου Ισαάκ κ.α v Δημοκρατίας (Υπόθεση αρ. 1712/2011, ECLI:CY:AD:2014:D913, ημερομηνίας 1/12/2014). Στην προκείμενη περίπτωση, η αιτήτρια περιορίζεται σε απλή παράθεση διατύπωσης των λόγων ακυρώσεως οι οποίοι προβάλλονται χωρίς οποιαδήποτε ανάπτυξή ή τεκμηρίωση ή εξειδίκευση, υπό τη μορφή γενικών τοποθετήσεων, χωρίς να έχει κατορθώσει να ανατρέψει το τεκμήριο της νομιμότητας της πράξης και να αποσείσει το σχετικό βάρος απόδειξης που τη βαρύνει για στοιχειοθέτηση των εν λόγω ισχυρισμών.
Εν πάση περιπτώσει, η έστω γενική αναφορά της αιτήτριας για παραβίαση του άρθρου 28 του Συντάγματος και του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου 12 της ΕΣΔΑ με αναφορά ότι υφίσταται δυσμενής διάκριση καθότι σε χρόνο μεταγενέστερο της αίτησης της επιτράπηκε η δημιουργία άλλου νηπιαγωγείου σε κοντινή απόσταση από το επίμαχο ακίνητο αλλά σε διαφορετική, ως αναγνωρίζει, πολεοδομική ζώνη, ουδόλως ευσταθεί. Καθίσταται δε προφανές από τα όσα η αιτήτρια παραδέχεται -και συγκεκριμένα ότι η περίπτωση στην οποία η ίδια παραπέμπει εμπίπτει σε άλλη πολεοδομική ζώνη- ότι οι συγκρινόμενες περιπτώσεις δεν είναι όμοιες, ώστε να μην παρέχεται οποιοδήποτε έρεισμα για έγερση ισχυρισμών περί δυσμενούς διάκρισης και ανόμοιου χειρισμού κατά παράβαση του άρθρου 28 του Συντάγματος(Δημοκρατία ν. Κωνσταντίνου (2002) 3 ΑΑΔ 534, 539) Μαρία Νίκου Ισαάκ κ.α v Δημοκρατίας (Υπόθεση αρ. 1712/2011, ECLI:CY:AD:2014:D913, ημερομηνίας 1/12/2014).
Αλλά ούτε και η γενική αναφορά ότι με την προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζονται τα δικαιώματα που κατοχυρώνονται στο άρθρο 23 του Συντάγματος και του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ για ειρηνική απόλαυση και προστασία της επίδικης περιουσίας καθότι κατά την εισήγηση η αιτήτρια εμποδίζεται να αξιοποιήσει την περιουσία της και να καρπωθεί τα οφέλη της επιχειρηματικής δραστηριότητας, μπορεί να γίνει δεκτή. Αρκούμαι να παραθέσω τα όσα κρίθηκαν στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Δημητριάδη κ.α. ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.ά. (1996) 3 Α.Α.Δ. 85), ο δεσμευτικός λόγος της οποίας υιοθετήθηκε σε σειρά αποφάσεων και τα οποία απαντούν στον ισχυρισμό της αιτήτριας:
«Το δικαίωμα ιδιοκτησίας υπόκειται, τόσο σε περιορισμούς, όσο και σε στέρηση, σύμφωνα με και για τους λόγους που προβλέπονται στις παραγράφους 3 και 4 του Άρθρου 23 του Συντάγματος. Η πολεοδομία, όπως και η ανάπτυξη και χρησιμοποίηση οποιασδήποτε ιδιοκτησίας, καθορίζονται ρητά ως λόγοι για τους οποίους μπορεί να επιβληθούν, βάσει νόμου, περιορισμοί στη χρήση ιδιοκτησίας.[..]Η προσδοκία επενδυτών για την αποκόμιση κέρδους από επενδύσεις στη γη δεν περιορίζει ούτε αμβλύνει τις εξουσίες του Κράτους να επιβάλλει περιορισμούς. [..]Η ζημιά η οποία, ενδεχομένως, προκαλείται ως αποτέλεσμα περιορισμών στη χρήση γης, εκτός αν απολήγει σε στέρηση της ιδιοκτησίας, δε διερευνάται στο πλαίσιο της αναθεώρησης της εγκυρότητας της διοικητικής πράξης η οποία προσβάλλεται[…Η ιδιοκτησία γης δεν παρέχει δικαίωμα χρήσης της για οικοδομικούς σκοπούς ή, γενικότερα, δικαίωμα για την οικοδομική ανάπτυξη του ακινήτου. Η χρήση του ακινήτου για οικοδομικούς σκοπούς συναρτάται με και εξαρτάται από τον πολεοδομικό σχεδιασμό, θέμα το οποίο ανάγεται στη ρυθμιστική εξουσία του Κράτους. Η οικοδομική ανάπτυξη είναι αλληλένδετη με τον πολεοδομικό σχεδιασμό. [.].Οι όροι οικοδομικής ανάπτυξης μιας περιοχής, που τίθενται με την ένταξη της σε πολεοδομική ζώνη, επάγονται, κατά κανόνα, όπως αναγνωρίζει η νομολογία, περιορισμό της χρήσης και όχι στέρηση ιδιοκτησίας[.]Οι πολεοδομικές ζώνες προδιαγράφουν τους όρους ανάπτυξης της περιοχής. Δεν αποστερούν τους ιδιοκτήτες του δικαιώματος χρήσης της ιδιοκτησίας τους στην κατάσταση στην οποία ευρίσκεται, ή, γενικότερα, της χρήσης της για τους σκοπούς για τους οποίους την προοιωνίζει η φυσική της κατάσταση.[..]Η διαπίστωση της ανάγκης για την επιβολή των περιορισμών στη χρήση ακίνητης ιδιοκτησίας και η επιλογή των μέσων για την προαγωγή των πολεοδομικών στόχων ανάγονται στην κρίση του αρμόδιου διοικητικού οργάνου και είναι, ουσιαστικά, ανέλεγκτες.»
Καθίσταται σαφές και υπό τα δεδομένα της παρούσας περίπτωσης ότι δεν έχει καταδειχθεί οποιασδήποτε μορφής παραβίαση του άρθρου 23 του Συντάγματος, αφού το επίμαχο ζήτημα για μετατροπή της προτεινομένης ανάπτυξης συναρτάται άμεσα με το γενικό πολεοδομικό σχεδιασμό, στη χρήση ιδιοκτησίας, όπως αυτός καθορίζεται από το Τοπικό Σχέδιο και τις εξουσίες που παρέχονται στη πολεοδομική αρχή δυνάμει του Ν.90/1972 και αφορά, ζήτημα αναγόμενο, ως τεχνικό, στην κρίση της διοίκησης (Χαράλαμπος Νικόλα v Επαρχιακού Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως Πάφου (2004) 4 ΑΑΔ 26).
Ούτε όμως η απλή γενική αναφορά ότι παραβιάζεται η απρόσκοπτη πρόσβαση στη δικαιοσύνη και αποτελεσματική θεραπεία σύμφωνα με τα άρθρα 6 και 13 ΕΣΔΑ και 30 του Συντάγματος λόγω καθυστέρησης στην έκδοση της απόφασης ευσταθεί. Το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου, ο οποίος συνιστά τον μόνο οδηγό πληροφόρησης επί των γεγονότων, επιβεβαιώνει ότι αδίκως παραπονείται η αιτήτρια περί τούτου, αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι η όποια αργοπορία στην εξέταση της αίτησης της οφείλεται μάλιστα στη δική της συμπεριφορά και παραλείψεις. Συγκεκριμένα όπως προκύπτει από το ερυθρό 27 του Τεκμηρίου 2, όπου αναφέρεται όλο το ιστορικό των πολεοδομικών αιτήσεων της αιτήτριας, στις 14.2.2014 παρασχέθηκε προσωρινή πολεοδομική άδεια διάρκειας δυο ετών, κατά παρέκκλιση των προνοιών του τοπικού σχεδίου με τη δυνατότητα χορήγησης κανονικής πολεοδομικής άδειας εφόσον η αιτήτρια υλοποιούσε τους όρους της παρέκκλισης. Ακολούθησε χρονικά νέα πολεοδομική έγκριση με την οποία παρατάθηκε η περίοδος ισχύος της προσωρινής άδειας μέχρι 14.2.2017. Όταν δε η αιτήτρια ανταποκρίθηκε και υλοποιήθηκαν όλοι οι όροι της παρέκκλισης από μέρους της, η προσωρινή πολεοδομική άδεια μετατράπηκε σε κανονική πολεοδομική άδεια με πολεοδομική έγκριση ημερομηνίας 11.12.2017. Επισημαίνεται δε ότι η επίδικη αίτηση εξετάστηκε στις 16.1.2018, ήτοι αμέσως μετά τη συμμόρφωση της αιτήτριας με τους όρους της παρέκκλισης και την έκδοση της κανονικής πολεοδομικής άδειας. Ως δε μάλιστα ρητώς καταγράφεται στο Έντυπο μελέτης πολεοδομικής αίτησης και πρακτικό απόφασης της πολεοδομικής αρχής (ερυθρά 29-26 Τεκμήριο 2) η επίμαχη πολεοδομική αίτηση για έγκριση τροποποιημένων σχεδίων ημερομηνίας 14.10.2015 «δεν ήταν δυνατό να μελετηθεί πριν την χορήγηση κανονικής πολεοδομικής άδειας για την ανάπτυξη». Συνεπώς και σε αντίθεση με τα όσα η αιτήτρια διατείνεται περί παραβίασης συνταγματικών της δικαιωμάτων, διαφαίνεται και με βάση τα γεγονότα που περιβάλλουν την υπόθεση, ότι είναι η ίδια η αιτήτρια με τις πράξεις και παραλείψεις της που ευθύνεται για την όποια καθυστέρηση επήλθε (ALPHA PANARETI GOLF CLUB LTD και Δημοκρατίας, (Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 81/2017, ημερομηνίας 25/1/24).
Ούτε όμως ευσταθούν τα όσα δια πρώτη φορά απαραδέκτως επιχειρεί να εισάγει η αιτήτρια με την απαντητική της αγόρευση αναφορικά με το ότι παραβιάζεται το άρθρο 6 ΕΣΔΑ ένεκα του περιορισμένου εύρους δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου να εξετάσει την ουσία των ισχυρισμών της αιτήτριας και/ή απουσίας αρμοδίου οργάνου που μπορεί να το πράξει. Αρκεί να επισημανθεί ότι το ζήτημα έχει κατ΄ επανάληψη εξεταστεί και αποτελεί δεδομένο ότι το παρόν δικαστήριο ασκεί επαρκή έλεγχο (Sigma Radio Television Ltd v. Cyprus Application ns32181/04 and 35122/05, Judgment 21/10/2011) ALPHA BANK CYPRUS LTD και Δημοκρατίας (Υπόθεση Αρ. 1293/2016, 15/11/2019), Jupiwind Ltd κ.α. ν. Διοικητή Κεντρικής Τράπεζας, (Α.Ε. 91/2012, ημερομηνίας 18.1.2018). Στην πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Αννίτα Φιλιππίδου και Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς Κύπρου(Α.Ε. 7/2016, ημερομηνίας 10.5.2023), ECLI:CY:AD:2023:C163 στα πλαίσια εξέτασης αντίστοιχου ισχυρισμού, λέχθηκαν τα ακόλουθα σχετικά:
«Η Εφεσείουσα προσέβαλε όλες τις πτυχές της διοικητικής κρίσης, επικαλούμενη νομικούς λόγους και πλάνη περί τα πράγματα. Το πλάτος και εύρος των θέσεων της ακριβώς ήταν χαρακτηριστικό της εμβέλειας της δυνατότητας προσβολής της πράξης».
Τα πιο πάνω τυγχάνουν πλήρους εφαρμογής και στη υπό κρίση υπόθεση και καθιστούν για τους ιδίους λόγους απορριπτέο τον ισχυρισμό της αιτήτριας.
Καταληκτικά και στη βάση των όσων έχουν υποδειχθεί ανωτέρω κρίνω ότι από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου, προκύπτει ότι η έρευνα που διεξήχθη ήταν πλήρης και η απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής εύλογα επιτρεπτή και αιτιολογημένη. Η αιτήτρια απέτυχε να καταδείξει ότι η καθ΄ης η αίτηση ενήργησε εσφαλμένα και εκτός των πλαισίων του σχετικού Τοπικού Σχεδίου.
Στη βάση των ανωτέρω διαπιστώνω ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθόλα νόμιμη και ουδείς λόγος ακύρωσης στοιχειοθετείται.
Κατά συνέπεια, η προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται. Επιδικάζονται €1.900 έξοδα εναντίον της αιτήτριας και υπέρ της καθ’ ης η αίτηση.
Κελεπέσιη, Δ.Δ.Δ.