ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Υπόθεση αρ. 300/2020
1 Μαρτίου, 2024
[Α. ΖΕΡΒΟΥ, Δ.Δ.Δ.]
Αναφορικά με τα Άρθρα 28, 30, 35 και 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
ΣΩΜΑΤΕΙΟ «ΕΝΩΣΙΣ ΝΕΩΝ ΛΑΤΣΙΩΝ»
Αιτητές,
ΚΑΙ
ΔΗΜΟΥ ΛΑΤΣΙΩΝ
Καθ’ ου η αίτηση.
------------
Α. Αργυρού (κα), για Αργυρού & Δημοσθένους Δ.Ε.Π.Ε., για αιτητές.
Σ. Χριστοδούλου (κα), για Απόστολος Ντορζής & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για καθ’ ου η αίτηση.
Λ. Θεοδώρου (κα), για Α. & Α. Κ. Αιμιλιανίδης, Κ. Κατσαρός & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε.. για ενδιαφερόμενο μέρος.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΖΕΡΒΟΥ, Δ.Δ.Δ.: Στις 23.10.1978 οι αιτητές συνήψαν σύμβαση με το ενδιαφερόμενο μέρος, Εκκλησιαστική Επιτροπή του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Λατσιών, δυνάμει της οποίας παραχωρήθηκε στους αιτητές δικαίωμα ανεγέρσεως κτιριακού συγκροτήματος επί συγκεκριμένου τεμαχίου γης, ανήκον κατά κυριότητα στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Λατσιών, το οποίο και εκμισθώθηκε για το σκοπό αυτό στους αιτητές για περίοδο 20 ετών και κατόπιν ανανέωσης, μέχρι την 22.10.2003.
Παρά τη διαφωνία μεταξύ των διαδίκων ως προς το κατά πόσον η εν λόγω σύμβαση συνέχισε να ανανεώνεται ή εάν έληξε και τερματίστηκε, διαφωνία η οποία εκκρεμεί προς επίλυση στο αρμόδιο Δικαστήριο, εντούτοις, ουσιώδες για την παρούσα προσφυγή είναι το γεγονός ότι οι αιτητές συνέχισαν να κατέχουν την οικοδομή, η οποία είχε ανεγερθεί στο επίδικο τεμάχιο βάσει σχετικής άδειας οικοδομής για ανέγερση σωματείου, καφενείου και βιβλιοθήκης, εκδοθείσας την 11.08.1979.
Με επιστολή ημερομηνίας 22.01.2020, ο Δημοτικός Μηχανικός του καθ’ ου η αίτηση πληροφόρησε τους δικηγόρους των αιτητών ότι το Δημοτικό Συμβούλιο είχε αποφασίσει, κατόπιν αίτησης του ενδιαφερομένου μέρους, την έκδοση άδειας κατεδάφισης της εν λόγω οικοδομής και ταυτόχρονα την έκδοση άδειας οικοδομής για ανέγερση νέας οικοδομής.
Τη νομιμότητα της εν λόγω απόφασης οι αιτητές αμφισβήτησαν με την παρούσα προσφυγή, εκκρεμούσης όμως της εκδίκασης αυτής και συγκεκριμένα κατά τη δικάσιμο της 08.06.2023, μετά την καταχώριση γραπτών αγορεύσεων εκ μέρους των αιτητών και του καθ’ ου η αίτηση, οι αιτητές πληροφόρησαν το Δικαστήριο για την πρόθεσή τους να αποσύρουν την προσφυγή, λόγω της λήξης της ισχύος της άδειας κατεδάφισης και της μη ανανέωσης αυτής. Υπήρξε, όμως, διαφωνία μεταξύ των ευπαιδεύτων δικηγόρων των αιτητών και του καθ’ ου η αίτηση ως προς τα έξοδα της διαδικασίας, με τους μεν αιτητές να εισηγούνται ότι η κάθε πλευρά θα πρέπει να επωμισθεί τα δικά της έξοδα, τον δε καθ’ ου η αίτηση να υποβάλλει ότι αυτά θα πρέπει να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της προσφυγής και ως εκ τούτου να επιδικασθούν εναντίον των αιτητών. Λόγω της μη συμφωνίας τους, παρά την αναβολή της υπόθεσης ώστε το ζήτημα να επανεξετασθεί και από τις δύο πλευρές, οι ευπαίδευτοι δικηγόροι των διαδίκων προχώρησαν στην καταχώριση γραπτών αγορεύσεων ως προς το ζήτημα των εξόδων για την απόσυρση της προσφυγής και επιφυλάχθηκε η απόφαση του Δικαστηρίου ως προς τούτο, με το ενδιαφερόμενο μέρος να δηλώνει ότι εκ μέρους του δεν τίθεται ζήτημα εξόδων.
Αξιολογώντας το εν λόγω επίδικο θέμα, στο οποίο περιορίζεται η παρούσα απόφαση, θα πρέπει καταρχάς να υπομνησθεί ότι είναι κοινώς αποδεκτό πως η επιδίκαση εξόδων στη δίκη ανάγεται στη σύμφυτη δικαιοδοσία του δικαστηρίου, απαραίτητη για την εκπλήρωση του δικαστικού έργου (Χατζηγεωργίου ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 23). Δυνάμει του Κανονισμού 22 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962[1], «τα δικαστικά έξοδα οιασδήποτε διαδικασίας θα επαφίενται εις την κρίσιν του Δικαστηρίου». Σύμφωνα δε με την πλούσια επί του θέματος νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το θέμα των εξόδων εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου δικαστηρίου (βλ. ενδ. D.J. KARAPATAKIS & SONS LTD CONSORTIUM ν Δημοκρατίας (2017) 3Β Α.Α.Δ 652). Γνώμονα για την άσκηση της διακριτικής αυτής εξουσίας του δικαστηρίου αποτελούν τα γεγονότα της υπόθεσης, κυρίως το αποτέλεσμα. Η δικαίωση του διαδίκου επιμαρτυρεί το δικαιολογημένο των εξόδων, στην απουσία αποχρώντων λόγων περί του αντιθέτου και για το λόγο αυτό τα έξοδα ακολουθούν, κατά κανόνα, το αποτέλεσμα της απόφασης (Pavlos Varellas Trading Co Ltd κ.ά ν Διευθυντή Τμήματος Τελωνείων (2003) 3 ΑΑΔ 398, Αρέστη ν. Λαδόκονου (1996) 1 Α.Α.Δ. 646).
Ασκώντας εν προκειμένω τη διακριτική μου ευχέρεια λαμβάνω, καταρχάς, υπόψη το γεγονός ότι οι αιτητές με την προσφυγή τους άσκησαν το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμά τους σε δικαστική προστασία, χωρίς ο καθ’ ου η αίτηση να εγείρει οποιοδήποτε ζήτημα παραδεκτού της προσφυγής, είτε ως προς το έννομο συμφέρον των αιτητών είτε ως προς την εκτελεστότητα των προσβαλλομένων διοικητικών πράξεων. Επιπλέον, οι αιτητές δεν ευθύνονται οι ίδιοι για τη μη εκτέλεση από το ενδιαφερόμενο μέρος της εκδοθείσας άδειας κατεδάφισης και τη λήξη της ισχύος αυτής, γεγονός που κατέστησε την προσφυγή στην πορεία (και όχι εξ αρχής) χωρίς αντικείμενο.
Ακολούθως, διαπιστώνω ότι η επίδικη άδεια κατεδάφισης, στην οποία αναγράφεται η 12.03.2021 ως η ημερομηνία λήξεως της ισχύος της, επισυνάφθηκε μεν στην Ένσταση του καθ’ ου η αίτηση (Παράρτημα 17), η οποία καταχωρίστηκε στις 19.05.2020, πλην όμως οι αιτητές πληροφορήθηκαν τον Μάρτιο του 2023 από τους δικηγόρους του ενδιαφερομένου μέρους ότι δεν υποβλήθηκε αίτηση για ανανέωση της άδειας, γεγονός το οποίο δεν είχε εγερθεί από τον καθ’ ου η αίτηση αλλά διαπιστώθηκε κατά την ετοιμασία της γραπτής αγόρευσης του ενδιαφερομένου μέρους από τους ευπαιδεύτους δικηγόρους του, οι οποίοι ενημέρωσαν σχετικώς και το Δικαστήριο με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ημερομηνίας 07.03.2023. Οι αιτητές, απαντώντας αυθημερόν στο εν λόγω ηλεκτρονικό μήνυμα, ζήτησαν αμέσως χρόνο για να τοποθετηθούν ως προς το κατά πόσον θα επιμείνουν στην προώθηση της παρούσας προσφυγής και κατά τη δικάσιμο της 08.06.2023 δήλωσαν την πρόθεσή του να αποσύρουν την προσφυγή, αναγνωρίζοντας ότι το αντικείμενό της έχει πλέον εκλείψει.
Ως εκ τούτου, λαμβάνοντας υπόψη τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, αποδέχομαι τη θέση των αιτητών και καταλήγω ότι ορθό και δίκαιο υπό τις περιστάσεις είναι η κάθε πλευρά να επιβαρυνθεί με τα έξοδά της.
Η προσφυγή απορρίπτεται ως αποσυρθείσα, χωρίς διαταγή για έξοδα.
Η διαταγή του Δικαστηρίου ημερομηνίας 06.07.2020 ως προς τα υπέρ του καθ’ ου η αίτηση και εναντίον των αιτητών έξοδα της αποσυρθείσας αίτησης ημερομηνίας 30.03.2020 για έκδοση προσωρινού διατάγματος, ως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο, παραμένει.
Α. ΖΕΡΒΟΥ, Δ.Δ.Δ.
[1] Τυγχάνει εφαρμογής δυνάμει του Κανονισμού 2 των περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διαδικαστικών Κανονισμών του 2015.