ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
18 Απριλίου, 2024
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Υπόθεση Αρ. 482/2019
Royal Ris Ltd
Αιτήτρια
v.
Δήμου Λάρνακας
Καθ' ου η Αίτηση
Και ως τροποποιήθηκε δυνάμει Διατάγματος του Δικαστηρίου ημερομ. 15.02.2024
Υπόθεση Αρ. 482/2019
Royal Ris Restaurant Ltd
Αιτήτρια
v.
Δήμου Λάρνακας
Καθ' ου η Αίτηση
_____________________________________________________________
Υπόθεση Αρ. 483/2019
Royal Ris Restaurant Ltd
Αιτήτρια
v.
Δήμου Λάρνακας
Καθ' ου η Αίτηση
_________________________
ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΗΤΡΙΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 6.06.2022
ΓΙΑ ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΡ. 482/2019 KAI ΑΡ.483/2019
____________________________________________________________
Κατ. Παναγιώτου (κα) για Ανδρεας Σ. Αγγελίδης Δ.Ε.Π.Ε., δικηγόροι για την Αιτήτρια.
Κ. Χρ. Κότροφος, για Δρ. Ανδρέας Π. Ποιητής & Σια Δ.Ε.Π.Ε., δικηγόροι για τον Καθ' ου η αίτηση.
Α. Σάββα (κα), για Αλέκος Ευαγγέλου & Σια Δ.Ε.Π.Ε., δικηγόροι για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
___________________
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ : Με την επίδικη αίτηση η Αιτήτρια ζητά Διάταγμα του Δικαστηρίου όπως συνεκδικαστούν οι πιο πάνω δύο υποθέσεις.
Με την Προσφυγή αρ. 482/2019, η Αιτήτρια στρέφεται κατά της απόφασης του Καθ' ου η Αίτηση ημερομηνίας 9.08.2016, με την οποία δόθηκε πολεοδομική άδεια υπέρ του Ενδιαφερομένου Προσώπου Respiro Enterprises Ltd, σε σχέση με τα τεμάχια με αρ.349, 350 του Φ/ΣΧ41470103, τμήμα 4 στη Λάρνακα, με σκοπό την αλλαγή της χρήσης συγκεκριμένου καταστήματος σε Εστιατόριο, η οποία κατά την Αιτήτρια είναι άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.
Με την Προσφυγή αρ. 483/2019, η Αιτήτρια στρέφεται κατά της απόφασης του Καθ' ου η Αίτηση ημερομηνίας 30.01.2016, «με την οποία χορήγησε άδεια χρήσης του πλακόστρωτου χώρου που κατέχει από χρόνια νόμιμα ως κεκτημένο δικαίωμα η Αιτήτρια στο παραλιακό μέτωπο των Φοινικούδων έναντι του Εστιατορίου της, στην εταιρεία Respiro Enterprises Ltd αντί και παρά το κεκτημένο από χρόνια νόμιμο δικαίωμα κατοχής και χρήσης της Αιτήτριας του εν λόγω χώρου».
Η ενώπιον του Δικαστηρίου αίτηση ημερ. 6.6.2022 στηρίζεται στα άρθρα 11 και 17 του Ν.331/64, στους Κανονισμούς 9(6), 10(2), 17, 18 και 19 του Περί Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, στον Περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Νόμου του 2015 (Ν.131(Ι)/15), στους Περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διαδικαστικούς Κανονισμούς (6/2015), επί των θεσμών της Πολιτικής Δικονομίας Δ.14 Θ.2 -3, Δ.48, Θ. 2,3 και 9 (ε), και τις Γενικές Εξουσίες του Δικαστηρίου, της διακριτικής του ευχέρειας και της Νομολογίας.
Στην αίτηση, την οποία δεν υποστηρίζει οποιαδήποτε ένορκη δήλωση, η Αιτήτρια καταγράφει τα εξής (παραθέτω ολόκληρο το κείμενο) :
«Τα γεγονότα και νομικά σημεία στα οποία στηρίζεται η αίτηση φαίνονται στους φακέλους των υποθέσεων και συνοπτικά είναι τα ακόλουθα:
(α) Οι Αιτητές είναι η ιδιοκτήτες της επιχείρησης εστιατορίου με την επωνυμία «Royal Ris Restaurants Ltd» το οποίο βρίσκεται επί της Λεωφόρου Αθηνών στη Λάρνακα. Για τις ανάγκες του εστιατορίου της για άνω των 40 χρόνων οι Αιτητές χρησιμοποιούν νόμιμα έχοντας πολεοδομική άδεια τον εξωτερικό χώρο του πλακόστρωτου απέναντι από το εστιατόριο τους.
(β) Κατά ή περί τις 21.2.2019, με απόφασή του ο Καθ’ ου η Αίτηση μετά από ανάκληση, επανεξέτασε και χορήγησε εκ νέου στο Ενδιαφερόμενο Πρόσωπο Respiro Enterprises Ltd πολεοδομική άδεια για αλλαγή της άδειας χρήσης του καταστήματος του που εφάπτεται επί του πλακόστρωτου χώρου και το οποίο μέχρι τότε λειτουργούσε ως τουριστικό γραφείο, σε εστιατόριο.
(γ) Εναντίον της πιο πάνω απόφασης η Αιτήτρια καταχώρησε την προσφυγή αρ. 482/19.
(δ) Συνέπεια της πιο πάνω απόφασης ο Καθ’ ου η Αίτηση χορήγησε άδεια χρήσης του πλακόστρωτου χώρου που κατείχε από χρόνια η Αιτήτρια στο παραλιακό μέτωπο Φοινικούδων έναντι του εστιατορίου της στην εταιρεία Respiro Enterprises Ltd.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης καταχωρήθηκε η προσφυγή αρ. 483/19.
(ε) Οι δύο προσφυγές στρέφονται εναντίον δύο διοικητικών πράξεων, οι οποίες όμως είναι συναφείς μεταξύ τους αφού προσβάλλουν διαδοχικά στάδια μιας κατ’ εξακολούθηση παράνομης μεταχείρισης ενώ το αποτέλεσμα της εκδίκασης της προσφυγής αρ. 482/19 θα έχει επίδραση στη νομιμότητα της απόφασης η οποία προσβάλλεται με την προσφυγή αρ. 483/19.
(στ) Το βέβαιο είναι ότι οι διάδικοι είναι οι ίδιοι και στις δύο προσφυγές.
(ζ) Η συνένωση των δύο προσφυγών είναι εξυπηρετική στη δίκαιη εξέταση και κρίση, προς αποφυγή της πολλαπλότητας των διαδικασιών αλλά και της εξοικονόμησης του πολύτιμου δικαστικού χρόνου.
Η αποδοχή της αίτησης θα καταστήσει ευχερέστερη την κατανόηση των επιδίκων θεμάτων χωρίς η κάθε πλευρά να απωλέσει το όποιο δικονομικό ή ουσιαστικό δικαίωμα της.»
Αντίστοιχα, ο Καθ' ου η Αίτηση καταχώρησε την ακόλουθη Ειδοποίηση Ένστασης (παραθέτω ολόκληρο το κείμενο):
«1. Η αίτηση πάσχει εξ υπαρχής καθότι δεν συνοδεύεται από ένορκη δήλωση, τα δε πλείστα γεγονότα τα οποία παρατίθενται στο σώμα της αίτησης αποτελούν ισχυρισμούς οι οποίοι δεν εκτίθενται ή/και δεν μπορούν να έχουν έρεισμα στο φάκελο του Δικαστηρίου ή/και στα παραδεκτά γεγονότα.
2. Δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του Νόμου ή/και της νομολογίας για την έκδοση του ζητούμενου διατάγματος.
3. Η συνεκδίκαση των δύο προσφυγών μόνο σύγχυση και σπατάλη χρόνου θα επιφέρει ή/και ουδένα όφελος θα προσφέρει.
4. Δεν υπάρχει ταύτιση διαδίκων, αφού η Αιτήτρια στην Υπόθεση υπ’ αρ. 482/2019 είναι διαφορετική από την Αιτήτρια στην Υπόθεση υπ’ αρ. 483/2019.
5. Οι προσβαλλόμενες πράξεις στις δύο υποθέσεις είναι ανεξάρτητες ή/και αυτοτελείς ή/και μη συνδεόμενες μεταξύ τους ή/και το αποτέλεσμα της εκδίκασης της μιας υπόθεσης δεν θα έχει επίδραση στη νομιμότητα της πράξης η οποία προσβάλλεται με την 2η υπόθεση.
6. Η αίτηση είναι πρόωρη καθότι εκκρεμεί προς εκδίκαση η αίτηση ημερ. 09.06.2021 με την οποία η Royal Ris Ltd ζητεί την τροποποίηση της Υπόθεσης υπ’ αρ. 482/2019.»
Οι δικηγόροι της Αιτήτριας και του Καθ΄ου η Αίτηση καταχώρησαν γραπτές αγορεύσεις, ενώ στο στάδιο της ακρόασης της αίτησης αγόρευσαν προφορικά και επικαλέστηκαν δικαστικές αποφάσεις προς υποστήριξη των θέσεων τους. Η δικηγόρος του Ε.Μ. αρκέστηκε να υιοθετήσει τις θέσεις του Καθ΄ου η Αίτηση.
Η ευπαίδευτη δικηγόρος της Αιτήτριας, τόσο στην γραπτή της αγόρευση αλλά και στη τοποθέτηση της ενώπιον του Δικαστηρίου κατά την ακρόαση της αίτησης, αφού περιγράφει τα γεγονότα των δύο υποθέσεων, τονίζοντας ότι αφορούν τους ίδιους διαδίκους, υποστηρίζει ότι, με τις δύο υποθέσεις των οποίων επιδιώκεται η συνεκδίκαση προσβάλλονται συναφείς πράξεις, ενώ το αποτέλεσμα της μιας υπόθεσης επηρεάζει το αποτέλεσμα της άλλης. Υποστηρίζει ότι, αν δεν είναι νόμιμη η πολεοδομική άδεια με την οποία άλλαξε η χρήση του συγκεκριμένου υποστατικού από τουριστικό γραφείο σε εστιατόριο και προσβάλλεται με την υπόθεση αρ. 482/19, τότε δεν θα μπορεί να δοθεί άδεια χρήσης πλακόστρωτου χώρου στο ίδιο πρόσωπο, πράξη η οποία προσβάλλεται με την υπόθεση αρ. 483/19. Όπως τονίζει, η θέση της είναι ότι αφορά περιπτώσεις αλληλένδετες και υποστηρίζει ότι, αν ακυρωθεί η πολεοδομική άδεια αυτό θα συμπαρασύρει σε απόρριψη και την χρήση του πλακόστρωτου χώρου. Προς υποστήριξη της θέσης της για επιτυχία της ενδιάμεσης αίτησης, επικαλείται πρόσφατες αποφάσεις του Διοικητικού Δικαστηρίου, αντίγραφα των οποίων έχει θέσει ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου.
Αντίθετα, ο Καθ΄ου η αίτηση αμφισβητεί τη συνάφεια των υποθέσεων επαναλαμβάνει τους λόγους ένστασης, υποστηρίζοντας ότι η απουσία ένορκης δήλωσης η οποία να υποστηρίζει την ενδιάμεση αίτηση, την καθιστά έκθετη σε απόρριψη, αφού περιορίζει τα γεγονότα τα οποία θα λάβει υπόψιν του το Δικαστήριο. Σχετικά ισχυρίζεται ότι, από τα γεγονότα που προκύπτουν από τον φάκελο του Δικαστηρίου δεν προκύπτει συνάφεια. Προς υποστήριξη των ισχυρισμών του επικαλείται τις παλαιότερες πρωτόδικες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Ανδρέα Διακόπουλου κ.α. v. Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου ημερ. 21.4.1990 (Υποθέσεις αρ. 516/88, 528/88) και Άντρου Παυλίδη v. Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου ημερ. 29.3.1991 (Υπόθεση αρ. 494/88). Στο στάδιο των Διευκρινήσεων, δεδομένης της έκδοσης της ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 15.02.2024 με την οποία τροποποιήθηκε ο τίτλος της υπόθεσης αρ. 482/2019, ο δικηγόρος του Καθ΄ου η αίτηση αποσύρει τον λόγο ένστασης αρ. 4, ενώ για τον ίδιο λόγο δεν ισχύει ούτε ο λόγος ένστασης αρ. 6 ότι δηλαδή η παρούσα αίτηση είναι πρόωρη.
Υποβοηθητική για τις αρχές που διέπουν το ζήτημα της συνεκδίκασης υποθέσεων ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου και δη για τη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, είναι η απόφαση του νυν Προέδρου του Δικαστηρίου Φ.Κωμοδρόμου, στην Υπόθεση αρ. 219/2021, Χ. Π. ν. Οργανισμός Ασφάλισης Υγείας, ημερομηνίας 15.12.2022, από την οποία παραθέτω το εξής απόσπασμα.
«Αυτό που προκύπτει από τη νομολογία είναι ότι, το όλο θέμα επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία στις υποθέσεις Διοικητικού Δικαίου, λόγω της φύσης τους, είναι πιο ευρεία (ΤΤΟΦΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ & ΥΙΟΣ ΛΤΔ ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 1656/2007, ημερ. 4.6.2010). Όπως επισημάνθηκε στην Μιχάλης Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας κ.α., Υποθ. Αρ. 1569/2008, ημερ. 22.7.2011, το Δικαστήριο έχει ευρεία διακριτική ευχέρεια να αποφασίσει επί ζητήματος συνένωσης προσφυγών, νοουμένου ότι τηρούνται οι βασικές προς τούτο προϋποθέσεις και δη ότι οι προσφυγές αφορούν στην ίδια πράξη, καθώς και ότι υπάρχουν κοινά νομικά και πραγματικά σημεία, ώστε να διαφαίνεται η απαιτούμενη συνάφεια (βλ. σχετικά Μενελάου κ.α. ν. Ξενοφώντος (1989) 1Ε Α.Α.Δ. 371, Μιλτιάδους κ.α. ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1318 και Κλεάνθους ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 256, και το σύγγραμμα «Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο», των Ανδρέα και Σίμου Αγγελίδη, Έκδοση 2011, σελ. 68-74).
Οι αρχές που λαμβάνονται υπόψη και εφαρμόζονται κατά την εξέταση αίτησης ως η υπό κρίση, συνοψίστηκαν ενδεικτικά στην Κυπριακή Τράπεζα Αναπτύξεως Λτδ ν. Apak Agro Industries (1999) 1Γ A.A.Δ.1771, στην οποία λέχθηκαν τα εξής, τα οποία βεβαίως εφαρμόζονται και όσον αφορά αιτήσεις για συνένωση προσφυγών:
«Διάταγμα συνένωσης αγωγών εκδίδεται στις περιπτώσεις όπου αναμένεται ότι θα προκύψει όφελος από τη συνεκδίκαση.
Η έκδοση διατάγματος συνένωσης αγωγών προς εκδίκαση ανάγεται στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου η άσκηση της οποίας εξαρτάται από τα γεγονότα της κάθε υπόθεσης. Το Δικαστήριο ενασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια εξετάζει κατά πόσο η συνεκδίκαση των αγωγών θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των διαδίκων και την καλύτερη απονομή της δικαιοσύνης. Η αποφυγή πολλαπλότητας των διαδικασιών, ο περιορισμός των εξόδων καθώς και η οικονομία του δικαστικού χρόνου είναι παράγοντες που προσμετρούν στην κρίση του Δικαστηρίου επί του θέματος. Βλ. Hadjiathanassiou v. Parperides and Others (1975) 1 C.L.R. 401 και Healey and Others ν. A. Waddington and Sons Ltd and Others [1954] 1 All E.R. 861.».
Βέβαια, όπως περαιτέρω υποδεικνύεται από τη νομολογία, τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης, είναι επίσης σημαντικά για την τελική κρίση του Δικαστηρίου (βλ. Χατζηαθανασίου ν. Παρπερίδη κ.α. (1975) 1 ΑΑΔ 401 και Μιχαηλίδης, ανωτέρω).
Προκύπτει από την προεκτεθείσα νομολογία, ότι κατά την εξέταση αίτησης συνεκδίκασης, πέραν των βασικών προϋποθέσεων ότι οι προσφυγές αφορούν στην ίδια πράξη, καθώς και ότι υπάρχουν κοινά νομικά και πραγματικά σημεία, ώστε να διαφαίνεται η απαιτούμενη συνάφεια, λαμβάνονται υπόψη και άλλοι παράγοντες, όπως η πολυπλοκότητα των εγειρόμενων θεμάτων και η αποφυγή περαιτέρω περιπλοκής αυτών (βλ. ΤΤΟΦΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ανωτέρω), η καλύτερη απονομή της δικαιοσύνης, η αποφυγή έκδοσης αντιφατικών αποφάσεων και η εξοικονόμηση πολύτιμου δικαστικού χρόνου.»
Με σκοπό ακριβώς τη διαπίστωση της συνάφειας η οποία θα επιτρέψει τη συνεκδίκαση των δύο προσφυγών, το Δικαστήριο εξετάζει τους δικαστηριακούς φακέλους των δύο υποθέσεων και ειδικότερα τα δικόγραφα των δύο Ενστάσεων του Καθ΄ου η αίτηση, από όπου προκύπτουν τα εξής δεδομένα για τα πραγματικά γεγονότα της κάθε υπόθεσης.
Οι διάδικοι στις δύο υποθέσεις είναι οι ίδιοι, δηλαδή η αιτήτρια εταιρεία διαχείρισης εστιατορίου η οποία επιδιώκει την ακύρωση των δύο αδειών, ο Καθ΄ου η αίτηση Δήμος Λάρνακας ως η αρμόδια αρχή χορήγησης των αδειών και στις δύο περιπτώσεις, αλλά και το ενδιαφερόμενο μέρος ως η εταιρεία η οποία εξασφάλισε την άδεια λειτουργίας εστιατορίου ενώ προηγουμένως λειτουργούσε ως ταξιδιωτικό πρακτορείο, αλλά και την άδεια χρήσης του πλακόστρωτου για τις ανάγκες λειτουργίας του εν λόγω εστιατορίου.
Ανατρέχοντας στα έγγραφα τα οποία περιλαμβάνονται στις Ενστάσεις του Καθ΄ου η αίτηση σε αμφότερες τις υποθέσεις, χωρίς σε οποιανδήποτε περίπτωση να εξετάζω την ουσία εκατέρων των υποθέσεων, διαπιστώνω ότι τα πρώτα επτά παραρτήματα των ενστάσεων σε αμφότερες τις υποθέσεις είναι τα ίδια, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος τους οι Ενστάσεις πραγματεύονται και τα ίδια γεγονότα. Ειδικότερα διαπιστώνω τα εξής.
Στην Ένσταση του Καθ΄ου η αίτηση στην προσφυγή αρ. 482/2019, η οποία προσβάλλει την έκδοση πολεοδομικής άδειας προς όφελος του ενδιαφερόμενού μέρους για την αλλαγή χρήσης του καταστήματος του σε εστιατόριο, τα πρώτα 7 παραρτήματα, είναι πανομοιότυπα με αυτά στην ένσταση στην υπόθεση 483/2019. Ειδικότερα στη πρώτη σελίδα των γεγονότων της Ένστασης τονίζεται από τους δικηγόρους του Καθ’ ου η Αίτηση το εξής (η έμφαση του συντάκτη διατηρείται):
«(στ) Κατόπιν αυτού ο καθ’ ου η αίτηση έλαβε απόφαση ημερομηνίας 30.01.2019, Παράρτημα 7, με την οποία απεφασίσθησαν τα εξής:
(α)Εγκρίνεται το αίτημα της εταιρείας Respiro Enterprises Ltd για να της παραχωρηθεί άδεια χρήσης του πλακόστρωτου χώρου που βρίσκεται μπροστά από το υποστατικό που κατέχει στο παραλιακό μέτωπο των Φοινικούδων και κατείχε έως την 31.12.2016 με άδεια χρήσης η εταιρεία Royal Ris Restaurant Ltd.
(β) Παραχωρείται στην εταιρεία Royal Ris Restaurant Ltd άδεια χρήσης του πλακόστρωτου χώρου διαστάσεων 3,20m X 13,50m που βρίσκεται μπροστά από την είσοδο του υποστατικού Club Deep, και κατείχε έως την 31.12.2016 η εταιρεία Red Feather Enterprises Ltd για τις ανάγκες του υποστατικού της με την επωνυμία Time’s.»
Στην Ένσταση του Καθ΄ου η αίτηση στην προσφυγή αρ. 483/2019, η οποία προσβάλλει τη παραχώρηση του πλακόστρωτου χώρου, εντοπίζω ότι από τα 7 συνολικά παραρτήματα, τα πρώτα 6 παραρτήματα αφορούν έγγραφα σχετικά με την έκδοση πολεοδομικής άδειας προς όφελος του ενδιαφερόμενού μέρους για την αλλαγή χρήσης του καταστήματος του σε εστιατόριο, ως δηλαδή το αντικείμενο της προσφυγής αρ. 482/2019. Μάλιστα, στη πρώτη παράγραφο των γεγονότων της Ένστασης περιλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο απόσπασμα το όποιο αφορά την άδεια χρήσης του πλακόστρωτου χώρου και έχω εντοπίσει στην Ένσταση της άλλης υπόθεσης, ως έχω καταγράψει πιο πάνω.
Όλες αυτές οι διαπιστώσεις από τα έγγραφα τα οποία οι ίδιοι οι δικηγόροι του Καθ΄ου η αίτηση έχουν περιλάβει στα δικόγραφα των Ενστάσεων σε αμφότερες τις προσφυγές, δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν το Δικαστήριο, μέσα στα πλαίσια της διακριτικής του ευχέρειας σε τέτοιες αιτήσεις, στο εύλογο συμπέρασμα ότι υπάρχει η απαιτούμενη συνάφεια στις δύο υποθέσεις. Από τα ενώπιον μου δεδομένα προκύπτει ότι, η συνένωση των δύο προσφυγών είναι εξυπηρετική στη δίκαιη εξέταση αυτών, προς αποφυγή της πολλαπλότητας των διαδικασιών αλλά και της εξοικονόμησης του πολύτιμου δικαστικού χρόνου.
Δεν θεωρώ ότι οι λόγοι ένστασης τους οποίους επικαλείται ο Καθ΄ου η Αίτηση δικαιολογούν την απόρριψη της παρούσας ενδιάμεσης αίτησης δεδομένου ότι, το όλο θέμα επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Αντίθετα, όπως ακριβώς υποστηρίζει η Αιτήτρια, η αποδοχή της αίτησης θα καταστήσει ευχερέστερη την κατανόηση των επιδίκων θεμάτων, χωρίς η κάθε πλευρά να απωλέσει το όποιο δικονομικό ή ουσιαστικό δικαίωμα της. Κρίνω ότι η επιτυχία της παρούσας αιτήσεως για συνεκδίκαση των δύο προσφυγών ουδόλως επηρεάζει δυσμενώς τα δικαιώματα του Καθ’ ου η αίτηση, αφού όπως καταγράφεται και στο σύγγραμμα του Κώστα Παρασκευά, Κυπριακό Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, Εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 2020, σελ. 264, με αναφορά σε αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η συνεκδίκαση των υποθέσεων δεν εξομοιώνει τα επίδικα θέματα, τα οποία διατηρούν την αυτοτέλεια τους.
Καταλήγοντας, κρίνω ότι, η επιτυχία της αιτήσεως για συνεκδίκαση των δύο προσφυγών ως προτείνεται από την Αιτήτρια, εξυπηρετεί το συμφέρον της δικαιοσύνης ως προβλέπεται στον Κανονισμό 19 των Διαδικαστικών Κανονισμών του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962 και είναι σύμφωνη με τις προϋποθέσεις τις οποίες θέτει η νομολογία σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η παρούσα αίτηση επιτυγχάνει και διατάσσεται η συνεκδίκαση των ως άνω δύο υποθέσεων με αριθμούς 482/2019 και 483/2019.
Επιδικάζονται έξοδα €500 πλέον ΦΠΑ υπέρ της Αιτήτριας και εναντίον του Καθ' ου η αίτηση.
Η υπόθεση ορίζεται για περαιτέρω οδηγίες τις 17/05/2024, ώρα 9:00 π.μ.
Λ. Ν. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.