ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Υπόθεση Αρ. 483/2024 (Κ)
26 Απριλίου, 2024
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
R. U., εκ Μπαγκλαντές
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μέσω 1.ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ 2.ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
__________________
Παναγιώτης Μπενέτης, δικηγόρος, για ΑΛΤΑΧΕΡ ΜΠΕΝΕΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΔΕΠΕ, δικηγόροι για τον Αιτητή.
Γιάννης Γεωργίου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, δικηγόρο για τους Καθ' ων η Αίτηση.
___________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.: Ο Αιτητής με την υπό κρίση προσφυγή ζητά τις εξής θεραπείες: «Α Δήλωση ή/και Απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ' ων η αίτηση ημερ. 03/03/2024 για την οποία έλαβε γνώση στις 05/03/2024 με την οποίαν ο Αιτητής κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης ως ισχυρίζονται από 30/06/2022 όταν απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της απόφασης της υπηρεσίας Ασύλου από το Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας ,και ως επακόλουθο την εναντίον του έκδοση των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης, ημερομηνίας 03/03/2024 δυνάμει του άρθρου 14 και βάσει του Αρθρου 6(1)(Δ),(Κ) του Κεφ. 105 - ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1, είναι αντίθετη με το Σύνταγμα ή/και τον Περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμο Κεφ. 105, ή/και τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες ή/και Κανονισμούς, ή/και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ή/και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άκυρη, παράνομη, αντισυνταγματική και στερείται οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος καθώς ο αιτητής έχει καταχωρήσει μεταγενέστερη αίτηση και είναι η θέση του αιτητή ότι ο αιτητής είναι αιτητής διεθνούς προστασίας.
Β. Δήλωση ή/και Απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ' ων η αίτηση ημερ. 03/03/2023 για την οποία έλαβε γνώση στις 05/03/2024 με την οποίαν ο Αιτητής κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης ως ισχυρίζονται από 30/06/2022 όταν απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της απόφασης της υπηρεσίας Ασύλου από το Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας ,και ως επακόλουθο την εναντίον του έκδοση των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης ημερομηνίας 03/03/2024 δυνάμει του άρθρου 14 και βάσει του Άρθρου 6( (Κ) του Κεφ. 105 - ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ I. είναι αντίθετη με το Σύνταγμα ή/και τον Περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμο Κεφ. 105, ή/και τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες ή/και Κανονισμούς, ή/και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ή/και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άκυρη, παράνομη, αντισυνταγματική και στερείται οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος καθώς ο αιτητής στις 17/05/2023 απέστειλε επιστολή στον Υπουργό Εσωτερικών με την οποία ζητούσε κατ εξαίρεση παραχώρηση αυτόνομης άδειας παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους δυνάμει του άρθρου I 80Η (4) του Περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου ΚΕΦ 105 περεταίρω ο αιτητής στις 18/08/2023 καταχώρησε προσφυγή την υπ’ αριθμ 1363/2023 στο Διοικητικό Δικαστήριο δυνάμει του άρθρου 146, 29 , 28 για παράληψη οφειλόμενης ενέργειας του Υπουργού στην επιστολή του ημερομηνίας 17/05/2023 η οποία εκκρεμεί.
Γ. Δήλωση και/ή Διάταγμα του Δικαστηρίου ότι η έκδοση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του Αιτητή ημερομηνίας 03/03/2024, είναι αντίθετη με το Σύνταγμα ή/και το ΚΕΦ. 105, ή/και τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες ή/και Κανονισμούς, ή/και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι ασυμβίβαστη με την αρχή της μη επαναπροώθησης, εφόσον ο αιτητής κινδυνεύει στη χώρα αυτή του Μπαγκλαντές , αρχή η οποία προβλέπεται σε Διεθνή Σύμβαση, στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Κυπριακό Δίκαιο και παραβιάζει τα άρθρα 2, 3 και 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών ή/και τα άρθρ α 7, 8 και 1 5 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας ή/και τα άρθρα 2, 4 και 7 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον Περί Προσφύγων Νόμο Ν. ι )/2000. είναι άκυρη, παράνομη και αντισυνταγματική και στερείται οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος, και όπως διατάξει την ακύρωση τους και την άμεση απελευθέρωση του αιτητή καθώς ο αιτητής έχει καταχωρήσει μεταγενέστερη αίτηση αίτημα το οποίο εκκρεμεί, και επιπλέων ο αιτητής στις 17/05/2023 απέστειλε επιστολή στον Υπουργό Εσωτερικών με την οποία ζητούσε κατ εξαίρεση παραχώρηση αυτόνομης άδειας παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους δυνάμει του άρθρου 180Η (4) του Περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου ΚΕΦ 105 ,περεταίρω ο αιτητής στις 18/08/2023 καταχώρησε την υπαριθμό 1363/2023 προσφυγή στο Διοικητικό Δικαστήριο δυνάμει του άρθρου 146 , 29 .28 για παράληψη οφειλόμενης ενέργειας του Υπουργού στην επιστολή του ημερομηνίας 17/05/2023 η οποία εκκρεμεί είναι η θέση του αιτητή ότι οι Καθ’ων μετά την καταχώρηση της προσφυγής του για την παράληψη της οφειλόμενης ενέργειας του Υπουργού Εσωτερικών να απαντήσει στην επιστολή του ημερομηνίας 17/05/2023 έχουν στην κατοχή τους τον ακριβή τόπο διαμονής και τα ακριβή στοιχεία επικοινωνίας του εφόσον είναι καταγεγραμμένα στο Δικόγραφο της προσφυγής με αριθμό 1363/2023 καθώς στην κατοχή τους έχουν τα ταξιδιωτικά έγγραφα του αιτητή πράγμα που δεν δικαιολογεί τον αναφερόμενο ισχυρισμό των καθ ων η αίτηση ότι υπάρχει κίνδυνος διαφυγής του αιτητή όπως αυτός ο κίνδυνος περιγράφεται στο άρθρο 18ΠΣΤ(1) (α) ΤΟΥ Περί αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου .»
Πριν προχωρήσω στην καταγραφή των γεγονότων της υπόθεσης, η έκταση και η γενικότητα των τριών θεραπειών τις οποίες καταγράφει ο δικηγόρος του Αιτητή με υποχρεώνουν να επαναλάβω και στη παρούσα ότι έχει καταγράψει ο Γ. Σεραφείμ ΔΔΔ (όπως ήταν τότε) στην Υπόθεση Αρ. 640/2017 ημερ. 31 Ιουλίου 2020, όπου οι διαδοχικές θεραπείες στην εν λόγω αίτηση ακυρώσεως αφορούσαν το ίδιο αντικείμενο, με μόνη διαφορά στο λεκτικό έκαστης θεραπείας την επίκληση κάθε φορά διαφορετικών λόγων ακυρώσεως των ίδιων πάντα επίδικων αποφάσεων κράτησης και απέλασης. Ανέφερε, «Κατά την άποψη μου, αυτό αποτελεί εσφαλμένη δικονομικά πρακτική, η οποία είναι κατ' ελάχιστον αχρείαστη και, δικονομικά ή ουσιαστικά δεν εξυπηρετεί οτιδήποτε ή διασφαλίζει κάτι, πέραν από την ενδεχόμενη δημιουργία σύγχυσης για το αντικείμενο της προσφυγής και, ως εκ τούτου, ορθό είναι να αποφεύγεται.».
Επί της ουσίας, αντικείμενο της παρούσας υπόθεσης είναι η προσβολή των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του Αιτητή φέροντα ημερομηνία 3.03.2024, ενώ τα γεγονότα της υπόθεσης ως προκύπτει από τα σχετικά έγγραφα του διοικητικού φακέλου και καταγράφεται στην ένσταση των Καθ' ων η αίτηση, έχουν ως εξής:
Ο Αιτητής, υπήκοος του Μπαγκλαντές όπου γεννήθηκε την 1.03.1978, εισήλθε παράνομα στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω των μη ελεγχόμενων περιοχών της Δημοκρατίας σε άγνωστη ημερομηνία, η οποία δεν καθορίζεται ούτε μέσω των εγγράφων του δικηγόρου του.
Στις 27.09.2019 υπέβαλε αίτημα για παροχή σ’ αυτόν διεθνούς προστασίας, το οποίο και απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου στις 18.06.2021. Ο Αιτητής προσέφυγε στις 23.07.2021 ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας με την Υπόθεση αρ. 4601/2021 και η προσφυγή του απορρίφθηκε στις 30.06.2022.
Στις 31.01.2023 υπέβαλε μεταγενέστερη αίτηση στην Υπηρεσία Ασύλου η οποία κρίθηκε ως απαράδεκτη στις 13.02.2023. Στη βάση αυτής, ο Αιτητής υπέβαλε άλλη προσφυγή στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας στις 22.02.2023, υπ’ αριθμόν Τ 844/23, η οποία απορρίφθηκε από το Δικαστήριο στις 31.03.2023.
Στις 26.03.2024 ο Αιτητής υπέβαλε για δεύτερη φορά μεταγενέστερη αίτηση στην Υπηρεσία Ασύλου η οποία απορρίφθηκε ως απαράδεκτη στις 29.03.2024. Ακολούθησε η νέα προσφυγή στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας, η υπ’ αριθμόν Τ 558/24, η οποία ως δηλώθηκε το στάδιο των Διευκρινήσεων και από τις δύο πλευρές, εκκρεμεί στο Δικαστήριο.
Σχετική για τις διαδοχικές προσφυγές του Αιτητή ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας είναι η εκτυπωμένη έκθεση η οποία επισυνάπτεται ως Ερυθρούν 95 - 90 στο διοικητικό φάκελο τον οποίον έχουν καταθέσει στο Δικαστήριο οι Καθ΄ ων η Αίτηση.
Στις 17.5.2023, ο Αιτητής υπέβαλε μέσω επιστολής δικηγόρου ανθρωπιστικό αίτημα προς το Υπουργικό Συμβούλιο (Υπουργό Εσωτερικών), το οποίο δεν έχει ανασταλτικό χαρακτήρα, ως προς την εκτέλεση των επίδικων διαταγμάτων.
Στις 3.3.2024, ο Αιτητής συνελήφθη στην Λευκωσία για παράνομη παραμονή του στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ο Αιτητής κατά τη σύλληψη του δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να επαναπατρισθεί. Την ίδια ημέρα εκδόθηκαν ενώπιον του τα προσβαλλόμενα διατάγματα κράτησης και απέλασης.
Ο Αιτητής, μέσω του δικηγόρου του, καταχώρησε στις 14.3.2024 την παρούσα προσφυγή, η οποία προσβάλει τη νομιμότητα των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης ημερομηνίας 3.3.2024, τα οποία εκκρεμούν εναντίον του.
Μέσα από την γραπτή αγόρευση του δικηγόρου του οφείλω να σημειώσω ότι, δεν είναι ευδιάκριτοι οι λόγοι ακύρωσης τους οποίους προωθεί ο Αιτητής. Διαβάζοντας αυτήν, διακρίνουμε ισχυρισμούς περί έλλειψής δέουσας έρευνας και πλάνης περί τα πράγματα και τον νόμο και παράλειψης άσκησης ή κακής άσκησης της διακριτικής ευχέρειας της Καθ’ ης η αίτηση και των γενικών αρχών του διοικητικού δικαίου, ενώ είναι επίσης ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις είναι αναιτιολόγητες. Ξεχωριστά καταγράφει και ισχυρισμούς περί παραβίασης του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου και την Οδηγία 2008/115/ΕΚ, σε ότι αφορά της απαγόρευσης της επαναπροώθησης. Σημειώνεται τέλος ότι, ο Αιτητής επέλεξε να μην καταχωρήσει Απαντητική Γραπτή Αγόρευση στα όσα καταγράφει η πλευρά των Καθ΄ ων η Αίτηση.
Καταρχήν σημειώνω την αιτιολογία της κράτησης και της απέλασης του, όπως καταγράφεται στα προσβαλλόμενα διατάγματα, ότι δηλαδή ο Αιτητής κατέστη παράνομος μετανάστης «καθότι παρέμεινε στη Δημοκρατία παράνομα από τις 30/06/2022, όταν απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου από το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας.».
Ακολούθως, όπως καταγράφω στα γεγονότα της υπόθεσης ανωτέρω, ο Αιτητής καταχώρησε δύο διαδοχικές μεταγενέστερες αιτήσεις στην Υπηρεσία Ασύλου και συνακόλουθα προσφυγές κατά των απορριπτικών αποφάσεων στο Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας, η τελευταία εκ των οποίων εκκρεμεί.
Κύριο ζήτημα προς εξέταση στη παρούσα υπόθεση, όπως προβάλλεται από την πλευρά του αιτητή, έγκειται στο κατά πόσο θα έπρεπε να διατηρηθούν σε ισχύ τα εν λόγω διατάγματα ημερομηνίας 3.03.2024, μετά την υποβολή της μεταγενέστερης (δεύτερης) αίτησης του ημερομηνίας 26.03.2024 στην Υπηρεσία Ασύλου η οποία απορρίφθηκε ως απαράδεκτη στις 29.03.2024 και ακολούθησε η νέα προσφυγή στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας (Τ 558/24), η οποία εκκρεμεί.
Το ζήτημα των συνεπειών της μεταγενέστερης αίτησης στο νομικό καθεστώς του Αιτητή έχει απασχολήσει κατ΄επανάληψη το Διοικητικό Δικαστήριο (βλ. Α.Η. ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 2239/202 2 (Κ) (i-Justice), ημερ. 25.01.2023, THI HONG ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 2090/2022 (Κ) (i-Justice), ημερ. 30.12.2022, D.S. ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 578/2023 (Κ) (i-Justice), ημερ. 01.06.2023), ενώ το ζήτημα έχει κριθεί διεξοδικά στην απόφαση Sohel Madber ν. Κυπριακής Δημοκρατιας, Έφεση κατά απόφασης του ΔΔ αρ. 8/2022, ημερ. 17.11.2022, όπου καθορίστηκε ότι μεταγενέστερο αίτημα για παραχώρηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας ξεκινά με το δεδομένο πως ο Αιτητής δεν είναι αιτητής διεθνούς προστασίας, ενώ χαρακτηρίζεται από το καθεστώς που ίσχυε με την απόρριψη της αρχικής αίτησης ασύλου που είχε εν πρώτοις υποβάλει και απερρίφθη. Αντίθετη κρίση, ήτοι την παραχώρηση και απόκτηση της ιδιότητας ασύλου σε κάθε περίπτωση μεταγενέστερης αίτησης, θα έδιδε δικαίωμα καταστρατήγησης του Νόμου εκ μέρους αιτητών ασύλου, οι οποίοι θα καταχωρούν συνεχείς αιτήσεις προσδοκώντας στην άνευ ετέρου νομιμοποίηση της παραμονής τους στην Κύπριακή Δημοκρατία (βλ. Enone Essome Gilles, Πολιτική Αίτηση Aρ. 114/2023, ημερ. 23/10/2023, ECLI:CY:AD:2023:B223).
Η νομιμότητα της κήρυξης του αιτητή ως απαγορευμένου μετανάστη ουσιαστικά δεν αμφισβητείται. Ο αιτητής είχε καταστεί απαγορευμένος μετανάστης ήδη από 30.06.2022, οπότε η προσφυγή του με αρ. 4601/2021, εναντίον της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσία Ασύλου ημερομηνίας 18.06.2021, απορρίφθηκε εκ μέρους του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας.
Ακολούθως μεσολάβησε μέχρι και τη πραγματοποίηση της σύλληψης του η καταχώρηση της μεταγενέστερης αίτησης ασύλου στις 31.01.2023, αλλά και η απόρριψη της μεταγενέστερης αίτησης από την Υπηρεσία Ασύλου στις 13.02.2023.
Σε κάθε περίπτωση, η καταχώρηση της δεύτερης μεταγενέστερης αίτησης ασύλου, υπό το φως της Sohel Madber, δεν αποτελεί αυτόματη νομιμοποίηση της παραμονής του Αιτητή στη Δημοκρατία. Συνεπώς, όταν αυτός συνελήφθη στις 3.03.2024 ήταν όντως παρανόμως διαμένοντας στο έδαφος της Δημοκρατίας. Ομοίως αυτό ήταν το καθεστώς του όταν εκδόθηκαν τα διατάγματα κράτησης και απέλασης την ίδια ημέρα. Η αιτιολογία των επίδικων αποφάσεων προκύπτει ρητώς από τα αντίστοιχα κείμενα. Συνεπώς καταλήγω ότι τα διατάγματα αυτά ήταν δεόντως αιτιολογημένα και εκδόθηκαν υπό τις περιστάσεις νόμιμα.
Περαιτέρω, η πλευρά του Αιτητή προβάλλει ισχυρισμό ότι, παραβιάζεται η αρχή της μη επαναπροώθησης, λόγω μη ακύρωσης ή αναστολής των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης μετά την καταχώρηση της μεταγενέστερης αίτησης του αιτητή. Με αναφορά σε ευρωπαϊκές Οδηγίες και ιδιαίτερα στο Άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2008/115/ΕΚ είναι η θέση του ευπαίδευτου δικηγόρου του Αιτητή ότι, ο πελάτης του, λόγω της μεταγενέστερης αίτησης του, δεν υπόκειται σε διαδικασία επιστροφής, ενώ η κράτηση του παύει, ως εκ τούτου, να δικαιολογείται και θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερος.
Θα διαφωνήσω με τον πιο πάνω ισχυρισμό. Το Δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης τους και όχι βάση μεταγενέστερων ενεργειών, όπως είναι η μεταγενέστερη αυτών αίτηση του Αιτητή για χορήγηση ασύλου.
Προς απάντηση της ως άνω θέσης του δικηγόρου του Αιτητή, θα επαναλάβω σχετικό απόσπασμα από την απόφαση μου ημερομηνίας 11.7.2023 στην Υπόθεση Αρ. 821/2023(Κ), S[…] M[…] T[…] A[…] ν. Κ. Δ. ΜΕΣΩ 1.ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, 2.ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ, 3.ΓΕΝΙΚΟ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ, το οποίο βρίσκει εφαρμογή και στην παρούσα υπόθεση.
«Με σχετική, δεσμευτική για το παρόν Δικαστήριο, απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει κριθεί ότι, το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας να εξετάσει κατά πόσο όφειλαν να διατηρηθούν ή μη ήδη εκδοθέντα διατάγματα κράτησης και απέλασης, μετά από καταχώρηση μεταγενέστερης αίτησης του αιτητή για χορήγηση ασύλου (βλ. απόφαση ημερομηνίας 20.4.2022 στην Αναθεωρητική Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 126/2021 M S A LIMON v. ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μέσω ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ). Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν το Δικαστήριο εδικαιούτο να ασκήσει τέτοιο έλεγχο, η νομιμότητα των επίδικων αποφάσεων και/ή διαταγμάτων δεν αναιρείται απλά και μόνο λόγω της καταχώρησης νέου μεταγενέστερου αιτήματος επανανοίγματος του φακέλου του αιτητή για παραχώρηση διεθνούς προστασίας, αφού αυτός δεν καθίσταται, με αυτό τον τρόπο, αιτητής ασύλου. Στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Αίτηση Νομικής Αρωγής Αρ. 59/2021, ημερομηνίας 5/7/2021 λέχθηκαν, χαρακτηριστικά και τα εξής:
«Δυνάμει του άρθρου 6Β(1)(β), ο όρος «αιτητής διεθνούς προστασίας» έχει την έννοια που αποδίδεται στον όρο «αιτητής», σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Προσφύγων Νόμου. Το άρθρο 2 του εν λόγω Νόμου ορίζει ότι «αιτητής» σημαίνει υπήκοο τρίτης χώρας ή ανιθαγενή, ο οποίος έχει υποβάλει αίτηση διεθνούς προστασίας και η ιδιότητα αυτή ισχύει για την περίοδο από την ημερομηνία υποβολής της αίτησης μέχρι τη λήψη τελικής απόφασης σε σχέση με την αίτηση αυτή. Στο ίδιο άρθρο δίδεται και η ερμηνεία της «τελικής απόφασης.
Στην παρούσα περίπτωση ο αιτητής με βάση τα γεγονότα που έχουν αναφερθεί πιο πάνω, δεν εμπίπτει στην κατηγορία αιτητή διεθνούς προστασίας, εφόσον η αίτησή του απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου, όπως επίσης απορρίφθηκε και η προσφυγή που καταχώρησε εναντίον της εν λόγω απόφασης στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας. Το γεγονός ότι εξετάζεται το αίτημα του για επανάνοιγμα του φακέλου του, δεν τον καθιστά αιτητή διεθνούς προστασίας, δυνάμει των προνοιών του πιο πάνω Νόμου».
Περαιτέρω, παραπέμπω στο περιεχόμενο της γνωστής απόφασης της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Sohel Madber v. Δημοκρατίας, Έφεση Κατά Απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 8/2022, ημερ. 17.11.2022. Στην εν λόγω περίπτωση, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τη προσφυγή κατά των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του αιτητή, ο οποίος είχε υποβάλει μεταγενέστερη αίτηση, η οποία είχε απορριφθεί ως απαράδεκτη πριν από την έκδοση των διαταγμάτων. Έκρινε ότι, αυτά ήσαν έγκυρα και νόμιμα, εφόσον ο αιτητής, με την απόρριψη της αίτησής του ως απαράδεκτης, έστω και αν είχε ακολούθως καταχωρήσει κατ' αυτής της απόφασης προσφυγή στο ΔΔΔΠ, δεν διατηρούσε πλέον το καθεστώς αιτητή διεθνούς προστασίας και συνακόλουθα, η εν λόγω προσφυγή απορρίφθηκε.
Παραθέτω το κατωτέρω απόσπασμα από την απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου (με τον τονισμό και τις υπογραμμίσεις να έχουν προστεθεί) όπου καταγράφεται αναφορικά με την πρωτόδικη απόφαση στη Προσφυγή 1152/22 ότι, το πρωτόδικο δικαστήριο ορθώς: «Αποφάσισε, αντλώντας καθοδήγηση από τις πρόνοιες των άρθρων 40 και 41 της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ, σε σχέση με τις μεταγενέστερες αιτήσεις ασύλου, πως αυτές αφορούν σε περαιτέρω διαβήματα προσώπου που είχε υποβάλει αίτηση για διεθνή προστασία η οποία είχε απορριφθεί, χωρίς η αίτηση αυτή να συνιστά νέα αίτηση, γι’ αυτό είναι δυνατή η τυχόν απόρριψη αυτής στη βάση του δεδικασμένου. Η υποβολή μεταγενέστερης αίτησης ασύλου, ξεκινά με δεδομένο πως ο αιτητής δεν είναι αιτητής διεθνούς προστασίας. Ξεκινά δηλαδή από το καθεστώς που ίσχυε με την απόρριψη της αρχικής (κυρίως) αίτηση ασύλου που είχε εν πρώτοις υποβάλει και απορρίφθεί.»
Ορθά, συνεπώς, η συνήγορος για τους καθ' ων η αίτηση, προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας της υπέρ της νομιμότητας και εγκυρότητας των επίδικων διαταγμάτων, επικαλέστηκε κατά το στάδιο των διευκρινίσεων τα κριθέντα στην εν λόγω απόφαση, αφού στην παρούσα υπόθεση, όπως έχει προαναφερθεί, κατά το χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, δεν εκκρεμούσε οποιαδήποτε ενέργεια του Αιτητή και οποιαδήποτε αντίστοιχη υποχρέωση της διοίκησης. Επαναλαμβάνουμε ότι, όπως έγινε παραδοχή και κατά τις Διευκρινήσεις, μόνο μετά τη σύλληψη αυτού και την έκδοση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων ο Αιτητής προχώρησε στην υποβολη νέας – δεύτερης – μεταγενέστερης Αίτησης.
Συνεπώς, οι πιο πάνω λόγοι ακυρώσεως απορρίπτονται.»
Όπως έχουμε προαναφέρει, το Δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης τους και όχι βάση μεταγενέστερων ενεργειών, όπως είναι η μεταγενέστερη εν προκειμένω αίτηση του Αιτητή για χορήγηση ασύλου. Κατά την ημερομηνία έκδοσης των διαταγμάτων, ο Αιτητής ήταν παρανόμως διαμένοντας στο έδαφος τη Κ.Δ., ενώ με βάσει τα όσα είχε δηλώσει κατά την συνέντευξη που προηγήθηκε κρίνω ότι δικαιολογείτο πλήρως η έκδοση αυτών. Σημειώνω ότι η έκδοση του επίδικου διατάγματος απέλασης του αιτητή στηρίζεται στα προσωπικά περιστατικά που τον αφορούν και καταγράφονται στην επιστολή της Υπ. Ασύλου και Μετανάστευσης και τα οποία προέρχονται από ότι ο ίδιος δήλωσε στη προφορική του συνέντευξη.
Παραπέμπω στις σχετικές αναφορές ότι ο Αιτητής, την ημέρα έκδοσης των διαταγμάτων, δήλωσε πως, δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να επιστρέφει στη χώρα του, είναι καλά στην υγεία του και δεν έχει οικογένεια στη Δημοκρατία. Επίσης δήλωσε πως διαμένει στη Λευκωσία ενώ το διαβατήριο του Αιτητή δεν εντοπίστηκε. Είναι προφανές, ως προκύπτει και από τον διοικητικό φάκελο ότι, ο εν λόγω Αιτητής δεν διατηρεί οποιοδήποτε δεσμό με την Κυπριακή Δημοκρατία, πέραν την αναφερθείσας από τον δικηγόρο του στις σχετικές επιστολές προς τον Υπουργό Εσωτερικών, επιθυμία του να παραμείνει για οικονομικούς λόγους.
Στο άρθρο 18ΟΘ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου (ΚΕΦ.105) γίνεται ρητή αναφορά σε δικαίωμα οικειοθελούς αναχώρησης, αλλά αυτό εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Αvώτερoυ Λειτουργού Μετανάστευσης.
«(4) Εάν υπάρχει κίνδυνος διαφυγής ή εάν αίτηση για νόμιμη παραμονή έχει απορριφθεί ως προδήλως αβάσιμη ή δολία ή εάν το συγκεκριμένο πρόσωπο αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια, τη δημόσια τάξη ή την ασφάλεια της Δημοκρατίας, ο Αvώτερoς Λειτουργός Μετανάστευσης δύναται είτε να μη χορηγεί χρονικό διάστημα οικειοθελούς αναχώρησης είτε να χορηγεί χρονικό διάστημα κάτω των επτά ημερών. δίδει 18ΟΘ.-(1) Η απόφαση επιστροφής Το χρονικό διάστημα που προβλέπεται στο παρόν εδάφιο δεν αποκλείει τη δυνατότητα των υπηκόων τρίτων χωρών να αναχωρήσουν ενωρίτερα.»
Εν προκειμένω, τα όσα φαίνεται να έχει δηλώσει ο ίδιος ο Αιτητής κατά τη συνέντευξη και ουδόλως έχουν αμφισβητηθεί από τους δικηγόρους του, οδηγούν στο εύλογο συμπέρασμα ότι στη παρούσα περίπτωση θα υπήρχε εύλογα κίνδυνος διαφυγής από το συγκεκριμένο πρόσωπο και παρεμπόδιση της όλης διαδικασίας επαναπατρισμού του. Το διάταγμα κράτησης του Αιτητή, συμπεριλαμβανομένου και του ευρήματος περί κινδύνου διαφυγής του, ήταν νομίμως αιτιολογημένο.
Επαναλαμβάνοντας ότι αμφότερα τα προσβαλλόμενα διατάγματα ήταν νόμιμα και αιτιολογημένα, κρίνω ότι ουδείς εκ των λόγων ακυρώσεως που προωθήθηκαν ευσταθεί.
Ενόψει των πιο πάνω, ουδείς εκ των λόγων ακυρώσεως που προωθήθηκαν ευσταθεί.
Η παρούσα προσφυγή, στην ολότητα της, αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με έξοδα ύψους 1500 Ευρώ υπέρ των Καθ' ων η αίτηση και εναντίον του Αιτητή.
Λ. Ν. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.