ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Υπόθεση Αρ. 1942/2023 (Κ) (i-JUSTICE)
31 Μαΐου, 2024
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
M. R.
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ' ης η Αίτηση
__________________
Παναγιώτης Πιερίδης, Δικηγόρος για την Αιτήτρια
Νικόλας Ιερωνυμίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας για την Καθ' ης η αίτηση.
___________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.: Με την προσφυγή της η Αιτήτρια αιτείται τις ακόλουθες θεραπείες:
«Α. Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση και/ή δήλωση των Καθ' ων η Αίτηση ημερομηνίας 15/11/23 με την οποία ανακηρύττουν και/ή δηλώνουν την αιτήτρια ως απαγορευμένη μετανάστρια είναι άκυρη, παράνομη, και/ή αντισυνταγματική και στερημένη οποιουδήποτε νομικού αποτελέσματος.
B. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ'ων η Αίτηση ημερομηνίας 15/11/23 για την έκδοση διατάγματος κράτησης εναντίον της Αιτήτριας είναι άκυρη, παράνομη και/ή αντισυνταγματική και στερημένη οποιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος.
Γ. Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση ημερομηνίας 15/11/23 με την οποία εκδόθηκε διάταγμα απέλασης εναντίον της Αιτήτριας είναι άκυρη, παράνομη, και/ή αντισυνταγματική και στερημένη οποιουδήποτε νομικού αποτελέσματος.
Δ. Διάταγμα άμεσης απελευθέρωσης της Αιτήτριας».
Ως καταγράφεται στην Ένσταση της Καθ’ ης η αίτηση και προκύπτει αντίστοιχα από τα σχετικά έγγραφα του διοικητικού φακέλου, Αιτήτρια είναι υπήκοος Νεπάλ η οποία αφίχθηκε νόμιμα στην Κυπριακή Δημοκρατία στις 22.11.2019 για να εργαστεί ως οικιακή βοηθός και μέχρι τις 24.06.2021 κατείχε άδεια διαμονής. Η άδεια διακόπηκε στις 20.12.2019.
Στις 06.10.2020 προχώρησε σε αίτημα Διεθνούς Προστασίας το οποίο αίτημα απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου στις 04.3.2022. Ακολούθησε προσφυγή στο Δ.Δ.Δ.Π η οποία στις 31.10.2022 απορρίφθηκε. Στις 28.06.2023 κρίθηκε απαράδεκτη η πρώτη μεταγενέστερη αίτηση διεθνούς προστασίας της, η οποία είχε καταχωρηθεί στις 23.11.2022 και αυτή η απόφαση κοινοποιήθηκε στην Αιτήτρια στις 06.10.2023.
Στις 24.09.2023 η Αιτήτρια συνελήφθη στην Πάφο για παράνομη παραμονή στο έδαφος της Δημοκρατίας και στις 25.09.2023, η Αιτήτρια κηρύχθηκε ως απαγορευμένη μετανάστρια και εκδόθηκαν κατά της τα συναφή διατάγματα κράτησης και απέλασης δυνάμει του άρθρου 14 του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου. Ενάντια στη νομιμότητα αυτών προσέφυγε με την υπόθεση αρ.1656/2023 η οποία εκδικάστηκε από το Διοικητικό Δικαστήριο, με αποτέλεσμα στις 10/11/2023 να ακυρωθούν τα προσβαλλόμενα διατάγματα, λόγω του ότι η διοίκηση δεν είχε επιδώσει στην Αιτήτρια την απορριπτική επιστολή επί της πρώτης μεταγενέστερης αίτησης διεθνούς προστασίας πριν τη σύλληψη της.
Συνεπεία της απόφασης η Αιτήτρια αφέθηκε ελεύθερη στις 14.11.2023 αλλά επανασυνελήφθη λίγο αργότερα, πάντα για παράνομη παραμονή στη Δημοκρατία. Την επόμενη ημέρα εκδόθηκαν τα επίδικα διατάγματα κράτησης και απέλασης. Τις εν λόγω αποφάσεις, η Αιτήτρια προσβάλλει με την παρούσα προσφυγή, την οποία καταχώρησε στις 16.11.2023.
Κατά το χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης εκκρεμούσε η προσφυγή με αρ. Τ2811/23 κατά της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου να απορρίψει τη μεταγενέστερη αίτηση της ενώπιον του Δ.Δ.Δ.Δ., η οποία φαίνεται από τον διοικητικό φάκελο ότι αποσύρθηκε.
Στις 18/11/2023 η Αιτήτρια απελάθηκε από το έδαφος της Δημοκρατίας και τα στοιχεία της καταχωρήθηκαν στο κατάλογο «stop- list» ώστε να μην είναι επιτρεπτή η επιστροφή της πριν τη πάροδο 5 ετών.
Παρά την εκτέλεση του διατάγματος της απέλασης δεν έχει εκλείψει το έννομο συμφέρον να προωθεί η Αιτήτρια την παρούσα. Όπως εύστοχα σημειώνει ο δικηγόρος της, το διάταγμα απέλασης ναι μεν εκτελέστηκε αλλά συνοδευόταν με απόφαση να παραμείνει εκτός δημοκρατίας για 5 έτη και το όνομα της έχει τοποθετηθεί στο κατάλογο «stop- list», συνεπώς η διοικητική πράξει συνεχίζει να επιδρά εις βάρος του. Επίσης υπάρχει κατάλοιπο ζημίας, το οποίο δημιουργήθηκε κατά την διάρκεια της ισχύος της προσβαλλόμενης απόφασης για κράτηση. (Χρίστος Παπαδόπουλος v. Κυπριακή Δημοκρατία, (1989) 3ΑΑΔ 973). Όπως έχει νομολογηθεί, σε περίπτωση που διαφαίνεται εκ πρώτης όψεως ζημιογόνο κατάλοιπο από την προσβαλλόμενη απόφαση ενόσω ήταν σε ισχύ, για το οποίο ενδεχομένως να υπάρχει θέμα αποζημίωσης δυνάμει του άρθρου 146.6 του Συντάγματος, τότε η δίκη δεν καταργείται, εφόσον η προσφυγή στη βάση αυτής της εκ πρώτης όψεως ζημιάς, διατηρεί το αντικείμενό της (Στράκκα Λτδ. v Δημοκρατίας (1191) 3 ΑΑΔ 643).
Συνεπώς, αξιολογώντας τα δεδομένα θεωρώ ότι, θα πρέπει να ολοκληρωθεί η εκδίκαση της παρούσας υπόθεσης. Υποστηρικτική στη κατάληξη μου αυτή είναι, μεταξύ άλλων, η απόφαση του Προέδρου του Διοικητικού Δικαστηρίου στην απόφαση W. C. D. C. κ.α. ν. ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ κ.α., Υπόθεση Αρ. 884/2020, ημερομηνίας 30/6/2023 στην οποία γίνεται αναφορά και σε αριθμό σχετικών αυθεντιών του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Με την εδώ υπό κρίση υπόθεση, η Αιτήτρια στρέφεται εναντίον της απόφασης κήρυξης της ως απαγορευμένου μετανάστη από 31.10.2022 και ως συνέπεια αυτής της απόφασης, εναντίον των προαναφερθέντων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης της ημερ. 15.11.2023.
Μέσω της προσφυγής, ο δικηγόρος της Αιτήτριας, προβάλει τη θέση για ύπαρξη πλάνης της διοίκησης περί το νόμο και τα πράγματα στην έκδοση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων, υποστηρίζοντας ότι τα επίδικα διατάγματα εκδόθηκαν σε λανθασμένη νομική βάση και/ή ερμηνεία του Περί Προσφύγων νόμου και του ορισμού «αιτητής μεταγενέστερης αίτησης». Ισχυρίζεται περαιτέρω ότι, υφίσταται έλλειψη δέουσας έρευνας και/ή ορθής αξιολόγησης των γεγονότων/ύπαρξη πλάνης περί τα πράγματα αλλά και ότι υφίσταται παράλειψη έκδοσης αιτιολογημένης απόφασης αφού «η δοθείσα αιτιολογία για τη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης είναι ελλιπής και/ή εσφαλμένη». Ακολούθως δε, προβάλει ισχυρισμό για παραβίαση αρχής της μη επαναπροώθησης και της αρχής της αναλογικότητας για τη κράτηση της Αιτήτριας στη συγκεκριμένη περίπτωση και του νόμιμου σκοπού που το μέτρο αυτό επιδιώκει να επιτύχει. Τέλος ισχυρίζεται ότι, υπάρχει «Δεδικασμένο και/ή Παράκαμψη προηγούμενης απόφασης δικαστηρίου με την έκδοση νέου διατάγματος», αναφερόμενος στη προηγούμενη προσφυγή της Αιτήτριας στο Διοικητικό Δικαστήριο με αρ.1656/2023 και την ακυρωτική απόφαση του αδελφού Φ.Καμένου ΔΔΔ ημερομηνίας 10/11/2023.
Αντίθετα, η πλευρά των Καθ΄ων η Αίτηση υποστηρίζει τη νομιμότητα των προσβαλλόμενων διαταγμάτων, παραθέτοντας στην γραπτή της αγόρευση εκτενή αποσπάσματα της ισχύουσας νομοθεσίας και σχετικής νομολογίας.
Πρώτο ζήτημα προς εξέταση στη παρούσα υπόθεση, όπως προβάλλεται από την πλευρά της Αιτήτριας, έγκειται στο κατά πόσο είναι νόμιμα τα εν λόγω διατάγματα ημερομηνίας 15.11.2023, μετά την ακυρωτική απόφαση από το Διοικητικό Δικαστήριο στην υπόθεση αρ.1656/2023 στις 10/11/2023, αναφορικά με τα προηγούμενα διατάγματα. Έχοντας μελετήσει την απόφαση του αδελφού Φ.Καμένου ΔΔΔ διαπιστώνω ότι αυτός ακύρωσε τα προηγούμενα διατάγματα αποκλειστικά για παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας ειδικότερη αρχής της Χρηστής Διοίκησης (σελ. 7 αυτής). Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι, η διοίκηση δεν είχε επιδώσει στην Αιτήτρια την απορριπτική επιστολή επί της πρώτης μεταγενέστερης αίτησης διεθνούς προστασίας πριν τη σύλληψη της και, εφαρμόζοντας τη γνωστή απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Sohel Madber v. Δημοκρατίας, Έφεση Κατά Απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 8/2022, ημερ. 17.11.2022, ακύρωσε τα προσβαλλόμενα Διατάγματα. Ταυτόχρονα εκκρεμούσε και η προσφυγή της Αιτήτριας Τ2811/23 Διοικητικό Δικαστήριο στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας η οποία αργότερα απεσύρθη. Στη συνέχεια, η Αιτήρια έτυχε επανασύλληψης και εκδόθηκαν τα νέα - επίδικα διατάγματα στηριγμένα στον ίδιο λόγο ότι δηλαδή βρίσκεται παράνομα στο έδαφος της Κ.Δ. από 31.10.2022.
Δεν θα συμφωνήσω με την Αιτήτρια ότι, λόγω της προηγούμενης απόφασης του αδελφού μου Δικαστή, ο οποίος ακύρωσε τα προηγούμενα διατάγματα για το συγκεκριμένο λόγο, υφίσταται οιοδήποτε δεδικασμένο το οποίο να δεσμεύει το παρόν Δικαστήριο αναφορικά με την νομιμότητα των νέων διαταγμάτων. Η απόφαση απόρριψης της μεταγενέστερης της αίτησης στη παρούσα περίπτωση επιδόθηκε στην Αιτήτρια πριν την έκδοση των επίδικων Διαταγμάτων στις15.11.2023, συνεπώς δεν υφίσταται ο λόγος ο οποίος οδήγησε το Δικαστήριο στην ακύρωση των Διαταγμάτων ημερομηνίας 25.9.2023. Συνεπεία της διαπίστωσης μου αυτής, ο τελευταίος προβαλλόμενος λόγος εκ μέρους της Αιτήτριας για ισχυριζόμενη παράκαμψη προηγούμενης απόφασης δικαστηρίου με την έκδοση νέου διατάγματος, απορρίπτεται.
Αφού ξεκαθαρίστηκε το ζήτημα του λόγου έκδοσης της ακυρωτικής απόφασης από το Διοικητικό Δικαστήριο στην υπόθεση αρ.1656/2023 και ότι αυτή δεν συνιστά δεδικασμένο ικανό να επηρεάζει τη κατάληξη της παρούσας υπόθεσης, προχωρώ με την εξέταση των λόγων ακύρωσης τους οποίους προωθεί ο δικηγόρος της Αιτήτριας.
Πρώτος λόγος και επίδικο ζήτημα προς εξέταση στη παρούσα υπόθεση, όπως προβάλλεται από την πλευρά του Αιτητή, έγκειται στο κατά πόσο είναι νόμιμα τα εν λόγω διατάγματα ημερομηνίας 15.11.2023, δεδομένης της υποβολή μεταγενέστερης αίτησης αφότου αυτή κρίθηκε ως παρανόμως διαμένουσα, κατά τον ίδιο, καθιστά αυτομάτως την Αιτήτρια ως πρόσωπο που αιτείται διεθνούς προστασίας. Αυτό, πάντα κατά τον ίδιο συνάγεται από διάφορα σημεία του Περί Προσφύγων νόμου, ενώ επικαλείται παλαιότερες αποφάσεις του Διοικητικού Δικαστηρίου αλλά και την απόφαση της αδελφής Α.Ζερβού ΔΔΔ στην Υπόθεση αρ. 2094/22, ημερ. 19 Ιουνίου 2023, παραθέτοντας και εκτενέστατο απόσπασμα από την απόφαση αυτή.
Επαναλαμβάνω ότι ο λόγος έκδοσης των διαταγμάτων αυτών είναι η διαπίστωση της διοίκησης ότι η Αιτήτρια, μετά την απόρριψη της προσφυγής της στο Δ.Δ.Δ.Π στις 31.10.2022, κατέστη παρανόμως διαμένουσα. Η πρώτη μεταγενέστερη αίτηση διεθνούς προστασίας της υπεβλήθη στις 1.6.2022, εξετάστηκε και κρίθηκε απαράδεκτη στις 28.6.2023. Η δε απορριπτική απόφαση επιδόθηκε στην Αιτήτρια στις 6.10.2023.
Είναι η θέση του ευπαίδευτου δικηγόρου ότι, λόγω της μεταγενέστερης αίτησης της πελάτιδάς του, η διοίκηση εμποδίζεται να εκδώσει νέα διατάγματα κράτησης και απέλασης στηριγμένα στον ίδιο λόγο ότι δηλαδή αυτή βρίσκεται παράνομα στο έδαφος της Κ.Δ. από 31.10.2022.
Θα διαφωνήσω με τον πιο πάνω ισχυρισμό. Το Δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης τους. Προς απάντηση της ως άνω θέσης του δικηγόρου του αιτητή, θα επαναλάβω σχετικό απόσπασμα από την απόφαση μου ημερομηνίας 11.7.2023 στην Υπόθεση Αρ. 821/2023(Κ), S[…] M[…] T[…] A[…] ν. Κ. Δ. ΜΕΣΩ 1.ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, 2.ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ, 3.ΓΕΝΙΚΟ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ, το οποίο βρίσκει εφαρμογή και στην παρούσα υπόθεση.
«Με σχετική, δεσμευτική για το παρόν Δικαστήριο, απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει κριθεί ότι, το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας να εξετάσει κατά πόσο όφειλαν να διατηρηθούν ή μη ήδη εκδοθέντα διατάγματα κράτησης και απέλασης, μετά από καταχώρηση μεταγενέστερης αίτησης του αιτητή για χορήγηση ασύλου (βλ. απόφαση ημερομηνίας 20.4.2022 στην Αναθεωρητική Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 126/2021 M S A LIMON v. ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μέσω ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ). Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν το Δικαστήριο εδικαιούτο να ασκήσει τέτοιο έλεγχο, η νομιμότητα των επίδικων αποφάσεων και/ή διαταγμάτων δεν αναιρείται απλά και μόνο λόγω της καταχώρησης νέου μεταγενέστερου αιτήματος επανανοίγματος του φακέλου του αιτητή για παραχώρηση διεθνούς προστασίας, αφού αυτός δεν καθίσταται, με αυτό τον τρόπο, αιτητής ασύλου. Στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Αίτηση Νομικής Αρωγής Αρ. 59/2021, ημερομηνίας 5/7/2021 λέχθηκαν, χαρακτηριστικά και τα εξής:
«Δυνάμει του άρθρου 6Β(1)(β), ο όρος «αιτητής διεθνούς προστασίας» έχει την έννοια που αποδίδεται στον όρο «αιτητής», σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Προσφύγων Νόμου. Το άρθρο 2 του εν λόγω Νόμου ορίζει ότι «αιτητής» σημαίνει υπήκοο τρίτης χώρας ή ανιθαγενή, ο οποίος έχει υποβάλει αίτηση διεθνούς προστασίας και η ιδιότητα αυτή ισχύει για την περίοδο από την ημερομηνία υποβολής της αίτησης μέχρι τη λήψη τελικής απόφασης σε σχέση με την αίτηση αυτή. Στο ίδιο άρθρο δίδεται και η ερμηνεία της «τελικής απόφασης.
Στην παρούσα περίπτωση ο αιτητής με βάση τα γεγονότα που έχουν αναφερθεί πιο πάνω, δεν εμπίπτει στην κατηγορία αιτητή διεθνούς προστασίας, εφόσον η αίτησή του απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου, όπως επίσης απορρίφθηκε και η προσφυγή που καταχώρησε εναντίον της εν λόγω απόφασης στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας. Το γεγονός ότι εξετάζεται το αίτημα του για επανάνοιγμα του φακέλου του, δεν τον καθιστά αιτητή διεθνούς προστασίας, δυνάμει των προνοιών του πιο πάνω Νόμου».
Περαιτέρω, παραπέμπω στο περιεχόμενο της γνωστής απόφασης της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Sohel Madber v. Δημοκρατίας, Έφεση Κατά Απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου Αρ. 8/2022, ημερ. 17.11.2022. Στην εν λόγω περίπτωση, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τη προσφυγή κατά των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του αιτητή, ο οποίος είχε υποβάλει μεταγενέστερη αίτηση, η οποία είχε απορριφθεί ως απαράδεκτη πριν από την έκδοση των διαταγμάτων. Έκρινε ότι, αυτά ήσαν έγκυρα και νόμιμα, εφόσον ο αιτητής, με την απόρριψη της αίτησής του ως απαράδεκτης, έστω και αν είχε ακολούθως καταχωρήσει κατ' αυτής της απόφασης προσφυγή στο ΔΔΔΠ, δεν διατηρούσε πλέον το καθεστώς αιτητή διεθνούς προστασίας και συνακόλουθα, η εν λόγω προσφυγή απορρίφθηκε.
Παραθέτω το κατωτέρω απόσπασμα από την απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου (με τον τονισμό και τις υπογραμμίσεις να έχουν προστεθεί) όπου καταγράφεται αναφορικά με την πρωτόδικη απόφαση στη Προσφυγή 1152/22 ότι, το πρωτόδικο δικαστήριο ορθώς: «Αποφάσισε, αντλώντας καθοδήγηση από τις πρόνοιες των άρθρων 40 και 41 της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ, σε σχέση με τις μεταγενέστερες αιτήσεις ασύλου, πως αυτές αφορούν σε περαιτέρω διαβήματα προσώπου που είχε υποβάλει αίτηση για διεθνή προστασία η οποία είχε απορριφθεί, χωρίς η αίτηση αυτή να συνιστά νέα αίτηση, γι’ αυτό είναι δυνατή η τυχόν απόρριψη αυτής στη βάση του δεδικασμένου. Η υποβολή μεταγενέστερης αίτησης ασύλου, ξεκινά με δεδομένο πως ο αιτητής δεν είναι αιτητής διεθνούς προστασίας. Ξεκινά δηλαδή από το καθεστώς που ίσχυε με την απόρριψη της αρχικής (κυρίως) αίτηση ασύλου που είχε εν πρώτοις υποβάλει και απορρίφθεί.»
Ορθά, συνεπώς, η συνήγορος για τους καθ' ων η αίτηση, προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας της υπέρ της νομιμότητας και εγκυρότητας των επίδικων διαταγμάτων, επικαλέστηκε κατά το στάδιο των διευκρινίσεων τα κριθέντα στην εν λόγω απόφαση, αφού στην παρούσα υπόθεση, όπως έχει προαναφερθεί, κατά το χρόνο έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, δεν εκκρεμούσε οποιαδήποτε ενέργεια του Αιτητή και οποιαδήποτε αντίστοιχη υποχρέωση της διοίκησης. Επαναλαμβάνουμε ότι, όπως έγινε παραδοχή και κατά τις Διευκρινήσεις, μόνο μετά τη σύλληψη αυτού και την έκδοση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων ο Αιτητής προχώρησε στην υποβολη νέας – δεύτερης – μεταγενέστερης Αίτησης.
Συνεπώς, οι πιο πάνω λόγοι ακυρώσεως απορρίπτονται.»
Όπως έχουμε προαναφέρει, το Δικαστήριο κρίνει τη νομιμότητα των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης κατά τον ουσιώδη χρόνο έκδοσης τους. Η μεταγενέστερη εν προκειμένω αίτηση της Αιτήτριας την 1.06.2022 για επανάνοιγμα του φακέλου της για χορήγηση ασύλου η οποία εξετάστηκε και απορρίφθηκε στις 28.06.2022 δεν επενεργεί επί της νομιμότητας των διαταγμάτων. Κατά την ημερομηνία έκδοσης, η Αιτήτρια ήταν παρανόμως διαμένουσα στο έδαφος τη Κ.Δ. ήδη από 31.10.2022, και με βάση τα όσα είχε ενώπιον της η διοίκηση, καταλήγω ότι δικαιολογείτο πλήρως η έκδοση των προσβαλλόμενων διαταγμάτων ημερομηνίας 15.11.2023.
Εξετάζοντας και όλους τους υπόλοιπους λόγους τους οποίους προωθεί ο Αιτητής με την αγόρευση του αναφέρω ότι ουδείς εξ αυτών τεκμηριώνεται από τα περιστατικά και δεδομένα της παρούσας υπόθεσης. Αρχής γενομένης με τον ισχυρισμό της Αιτήτριας περί ελλιπούς και/ή εσφαλμένης αιτιολογίας, αναφέρω τα ακόλουθα:
Η κήρυξη της Αιτήτριας ως απαγορευμένου μετανάστη έγινε ήδη από 31.10.2022, οπότε η προσφυγή της Αρ. 3434/2022 εναντίον της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσία Ασύλου και απορρίφθηκε εκ μέρους του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας. Ουδέν μεσολάβησε το οποίο να διαφοροποίησε το καθεστώς διαμονής της μέχρι και την έκδοση των διαταγμάτων. Συνεπώς, όταν αυτή έτυχε επανασύλληψης, ήταν όντως παρανόμως διαμένουσα στο έδαφος της Δημοκρατίας. Ομοίως αυτό ήταν το καθεστώς της όταν εκδόθηκαν τα διατάγματα κράτησης και απέλασης. Έγινε η δέουσα έρευνα από τις αρχές αναφορικά με τη διαπίστωση του καθεστώτος διαμονής της Αιτήριας. Η αιτιολογία των επίδικων αποφάσεων προκύπτει ρητώς από τα αντίστοιχα κείμενα. Συνεπώς καταλήγω ότι αυτά ήταν δεόντως αιτιολογημένα και εκδόθηκαν υπό τις περιστάσεις νόμιμα.
Περαιτέρω, η πλευρά της Αιτήριας προβάλλει ισχυρισμό ότι, παραβιάζεται η αρχή της μη επαναπροώθησης, λόγω μη ακύρωσης ή αναστολής των επίδικων διαταγμάτων κράτησης και απέλασης λόγω ύπαρξης μεταγενέστερης αίτησης της. Επαναλαμβάνω τα όσα έχω καταγράψει ανωτέρω αναφορικά με τη συμπεριφορά της διοίκησης και τις προσωπικές περιστάσεις της Αιτήτριας ως έχω εντοπίσει στο διοικητικό φάκελο. Σημειώνω ότι η έκδοση του επίδικου διατάγματος απέλασης της Αιτήριας στηρίζεται στα προσωπικά περιστατικά που την αφορούν, έχουν εξεταστεί και καταγράφονται στην επιστολή της Υπηρεσίας Ασύλου και Μετανάστευσης και από ότι η ίδια δήλωσε στη προφορική της συνέντευξη. Παραπέμπω στις σχετικές αναφορές εντός το φακέλου ότι, η Αιτήτρια εισήλθε στη Κ.Δ. για να εργαστεί ως οικιακή βοηθός, κατάγεται από το Νεπάλ, χώρα η οποία αναγνωρίζεται ως ασφαλής, δεν έχει οποιοδήποτε δεσμό με την Κυπριακή Δημοκρατία, και όπως έχει δηλώσει δεν επιθυμεί να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της.
Στο άρθρο 18ΟΘ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου (ΚΕΦ.105) γίνεται ρητή αναφορά σε δικαίωμα οικειοθελούς αναχώρησης, αλλά αυτό εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Αvώτερoυ Λειτουργού Μετανάστευσης.
«(4) Εάν υπάρχει κίνδυνος διαφυγής ή εάν αίτηση για νόμιμη παραμονή έχει απορριφθεί ως προδήλως αβάσιμη ή δολία ή εάν το συγκεκριμένο πρόσωπο αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια, τη δημόσια τάξη ή την ασφάλεια της Δημοκρατίας, ο Αvώτερoς Λειτουργός Μετανάστευσης δύναται είτε να μη χορηγεί χρονικό διάστημα οικειοθελούς αναχώρησης είτε να χορηγεί χρονικό διάστημα κάτω των επτά ημερών. δίδει 18ΟΘ.-(1) Η απόφαση επιστροφής Το χρονικό διάστημα που προβλέπεται στο παρόν εδάφιο δεν αποκλείει τη δυνατότητα των υπηκόων τρίτων χωρών να αναχωρήσουν ενωρίτερα.»
Εν προκειμένω, τα όσα φαίνεται να έχει δηλώσει κατά τη συνέντευξη, οδηγούν στο εύλογο συμπέρασμα ότι στη παρούσα περίπτωση θα υπήρχε εύλογα κίνδυνος διαφυγής από το συγκεκριμένο πρόσωπο και παρεμπόδιση της όλης διαδικασίας επαναπατρισμού του. Το διάταγμα κράτησης της Αιτήτριας, συμπεριλαμβανομένου και του ευρήματος περί κινδύνου διαφυγής της, ήταν νομίμως αιτιολογημένο.
Επαναλαμβάνοντας ότι αμφότερα τα προσβαλλόμενα διατάγματα ήταν νόμιμα και αιτιολογημένα, κρίνω ότι ουδείς εκ των λόγων ακυρώσεως που προωθήθηκαν ευσταθεί.
Η παρούσα προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με έξοδα ύψους 1000 Ευρώ υπέρ της Καθ’ ης η αίτηση και εναντίον της Αιτήτριας.
Λ. Ν. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΔΔΔ.