ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Υπόθεση Αρ. 796/2024 (i-justice)
11 Ιουλίου, 2024
[Φ. ΚΑΜΕΝΟΣ, ΔΔΔ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ Τ0 ΑΡΘΡ0 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
A.O.D.
Αιτήτριας
Και
Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω:
Διευθυντή του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης
Καθ' ων η Αίτηση
.........
Γεώργιος Βασιλόπουλος για Γεώργιος Βασιλόπουλος & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε, για Αιτήτρια
Κυριακή Χριστοφή, Δικηγόρος της Δημοκρατίας για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Καθ' ων η αίτηση.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Φ. Καμένος, ΔΔΔ.: Η Αιτήτρια είναι υπήκοος Φιλιππινών, η οποία αφίχθηκε στην Κυπριακή Δημοκρατία για πρώτη φορά στις 27.06.2011 μέσω του αεροδρομίου Λάρνακας με άδεια εισόδου ως οικιακή βοηθός. Μέχρι τις 18.04.2022 κατείχε άδεια διαμονής ως οικιακή βοηθός.
Στις 22.01.2022 η Αιτήτρια και ο τότε εργοδότης της υπέγραψαν συμφωνία αποδέσμευσης και παραχωρήθηκε release. Στις 27.06.2022 παραχωρήθηκε στην Αιτήτρια, κατόπιν αίτησης, προσωρινή άδεια διαμονής για να εργαστεί σε νέα εργοδότη στον Άγιο Ανδρέα στη Λευκωσία, άδεια η οποία ακυρώθηκε. Ως προκύπτει από επιστολή ημερομηνίας 19.05.2023 των Καθ’ ων η αίτηση, στις 08.05.2023 η θυγατέρα της προτιθέμενης νέας εργοδότη της Αιτήτριας στο Στρόβολο, αιτήθηκε όπως δοθεί άδεια παραμονής και εργασίας στην Αιτήτρια, η οποία όμως απορρίφθηκε με την αιτιολογία μακράς παράνομης παραμονής της Αιτήτριας στη Δημοκρατία. Με την ίδια επιστολή ημερομηνίας 19.05.2023 οι Καθ’ ων η αίτηση καλούσαν το εν λόγω πρόσωπο όπως συμβουλεύσει την Αιτήτρια να αναχωρήσει άμεσα από την Δημοκρατία διαφορετικά θα ληφθούν μέτρα για απομάκρυνσή της.
Στις 17.07.2023 τα στοιχεία της Αιτήτριας καταχωρήθηκαν στον κατάλογο αναζητούμενων προσώπων (stop list).
Στις 15.05.2024 η Αιτήτρια συνελήφθη για παράνομη παραμονή στη Δημοκρατία και στις 16.05.2024 κηρύχθηκε παράνομη μετανάστρια και εκδόθηκαν εναντίον της διατάγματα κράτησης και απέλασης δυνάμει του Περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105. Με την παρούσα προσφυγή, ως ειδικότερα εκτέθηκε στην αγόρευση των ευπαιδεύτων συνηγόρων της με σχετική ανάλυση συγκεκριμένων λόγων ακυρότητας, η Αιτήτρια αιτείται ακύρωσης των εν λόγω πράξεων.
Συγκεκριμένα η Αιτήτρια ισχυρίζεται ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις παραβιάζουν τον περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμο και την Οδηγία 2008/115/ΕΚ σε ότι αφορά την αρχή της απαγόρευσης της επαναπροώθησης και τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για την έκδοσή τους, ότι αποτελούν προϊόν έλλειψης δέουσας έρευνας, πλάνης περί τα πράγματα και τον νόμο και παράλειψης άσκησης ή κακή άσκησης της διακριτικής ευχέρειας της Καθ' ης η αίτηση και των γενικών αρχών του διοικητικού δικαίου και κατά παράβαση του δικαιώματος ακρόασης ενώ είναι αναιτιολόγητες καθώς και ότι η πράξη απόρριψης αιτήματος της άδειας παραμονής της Αιτήτριας, η οποία κοινοποιήθηκε με την επιστολή ημερομηνίας 19.05.2023 εξεδόθην από αναρμόδιο όργανο.
Ειδικότερα δε, σε ότι αφορά το διάταγμα κράτησης, η Αιτήτρια ισχυρίζεται ότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις που δικαιολογούν την κράτηση της και ιδίως η βασική προϋπόθεση του κινδύνου διαφυγής, και η κράτησή της παραβιάζει τις αρχές της αναγκαιότητας και αναλογικότητας.
Η ευπαίδευτη συνήγορος των Καθ’ ων η αίτηση, με την γραπτή της αγόρευση εγείρει καταρχάς ζήτημα μη δικογράφησης των λόγων ακύρωσης περί παραβίασης της αρχής της μη επαναπροώθησης και περί της αποστέρησης του δικαιώματος ακρόασης και ως εκ τούτου θέτει ότι οι λόγοι αυτοί δε θα πρέπει να εξεταστούν από το Δικαστήριο, σύμφωνα με τον Κανονισμό 7 των Διαδικαστικών Κανονισμών του 1962, και τη σχετική νομολογία [Απόφαση Ολομέλειας Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Αναθ. Έφεση 72/2008, Δημοκρατία ν. Svetlana Shaleava (2010) 3 ΑΑΔ 598]
Συμφωνώ με την εν λόγω θέση των Καθ΄ων η αίτηση. Ανατρέχοντας στα νομικά σημεία της Αίτησης Ακυρώσεως δεν εντοπίζω οποιαδήποτε, έστω ονομαστική αναφορά, σε παράβαση της αρχής της μη επαναπροώθησης και σε αποστέρηση του δικαιώματος ακρόασης της Αιτήτριας αλλά ούτε και σε σχετικό άρθρο οποιασδήποτε νομοθεσίας που να αφορά την εν λόγω αρχή και δικαίωμα αντίστοιχα. Πόσο μάλλον σε αιτιολογημένη έκθεση των λόγων αυτών. Ως εκ τούτου και στη βάση της σχετικής νομολογίας περιλαμβανομένης της επικαλούμενης ως άνω από τους Καθ’ ων η αίτηση (σχετ. και η Α.Ε. 95/2012, Χριστοδουλίδης ν. Πανεπιστημίου Κύπρου, ημερ. 06.07.2018 ειδικά αναφορικά με υποχρέωση δικογράφησης παράβασης δικαιώματος ακρόασης), οι συγκεκριμένοι λόγοι ακύρωσης δεν αναπτύσσονται κατά δικονομική τάξη με αποτέλεσμα να μην είναι δεκτικοί δικαστικής εκτίμησης, ως εκ τούτου απορρίπτονται.
Σε κάθε περίπτωση, πέραν της απλής παράθεσης, εντός της αγόρευσης της Αιτήτριας, νομολογίας αναφορικά με την αρχή της μη επαναπροώθησης, ουδεμία σύνδεση ή υπαγωγή της γίνεται με τα δεδομένα, πραγματικά ή νομικά, που αφορούν την Αιτήτρια (θυμίζω ότι η Αιτήτρια δεν υπέβαλε καν αίτηση ασύλου και η χώρα καταγωγής της κατατάσσεται, βάσει των σχετικών Κ.Δ.Π.[1] σταθερά στις ασφαλείς χώρες), συνεπώς ακόμα κι αν ο εν λόγω ισχυρισμός/παράβαση είχε δικογραφηθεί δεόντως και πάλι θα τύγχανε απόρριψης από το παρόν Δικαστήριο.
Προχωρώ να εξετάσω τον ισχυρισμό ότι οι προσβαλλόμενες παραβιάζουν τον Κανονισμό 19 των Περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Κανονισμών (εφεξής οι «Κανονισμοί») ως προς την ειδοποίηση προς την Αιτήτρια της κήρυξής της ως παράνομης μετανάστριας και τα άρθρα του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου (εφεξής ο «Νόμος») ως προς τις διαδικασίες αναφορικά με την ισχυριζόμενη μη παροχή περιθωρίου οικειοθελούς αναχώρησης.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό της Αιτήτριας ότι παραβιάζεται ο Κανονισμός 19 επειδή δεν της επιδόθηκε ειδοποίηση ότι ήταν απαγορευμένη μετανάστρια, από την ίδια την προσφυγή της Αιτήτριας (το δεύτερο εκ των αναφερόμενων ως Παραρτημάτων Α επί της προσφυγής), διαπιστώνω ότι στην Αιτήτρια κοινοποιήθηκε επιστολή ημερ. 16.05.2024 η οποία αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «You are hereby informed that yοu are a prohibited immigrant».
Δεν βλέπω πως άρα παραβιάζεται ο Κανονισμός 19 εφόσον από τα ενώπιόν μου στοιχεία προκύπτει ξεκάθαρα επίδοση της εν λόγω ειδοποίησης. Περαιτέρω, αναφορικά με το κατά πόσο πρέπει η ειδοποίηση να δίδεται πριν ή ταυτόχρονα με τα διατάγματα απέλασης και κράτησης σχετική είναι και η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Υπ. Αρ. 997/2013, Mohammad Tajul lslam ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 09.07.2013, στην οποία, αναφέρθηκε:
«Ως προς το άλλο ζητούμενο που ευθέως επηρεάζει ενδεχομένως τη νομιμότητα του εκδοθέντος διατάγματος κράτησης και απέλασης, αυτό της τήρησης του Κανονισμού 19 της Κ.Δ.Π. 242/1972, ο αιτητής ισχυρίζεται ότι δεν του επιδόθηκε η σχετική ειδοποίηση ότι είναι απαγορευμένος μετανάστης κατά παράβαση και του ιδίου του Κανονισμού 19, αλλά και του άρθρου 14 του Κεφ. 105. Εγείρονται διάφορα θέματα, τα οποία όμως είναι αβάσιμα. Κατά πρώτον, η θέση της συνηγόρου ότι το άρθρο 14 του Κεφ. 105, επιβάλλει την προ της έκδοσης του διατάγματος κράτησης και απέλασης, πληροφόρηση του αλλοδαπού ότι έχει κηρυχθεί σε απαγορευμένο μετανάστη, δεν έχει έρεισμα στο ίδιο το λεκτικό του άρθρου αυτού. Το άρθρο απλώς στο εδάφιο (1), προνοεί ότι ο Διευθυντής δύναται να διατάξει «οποιοδήποτε αλλοδαπό ο οποίος είναι απαγορευμένος μετανάστης .. να απελαθεί από τη Δημοκρατία και, εν τω μεταξύ, να τεθεί υπό κράτηση.». Δεν υπάρχει καμιά υποχρέωση προηγούμενης πληροφόρησης. Η πληροφόρηση γίνεται δυνάμει του εδαφίου(6), μετά την έκδοση του διατάγματος εγκατάλειψης της Δημοκρατίας ή του διατάγματος κράτησης ή περιορισμού.
Όσον αφορά τον Κανονισμό 19, αυτός προνοεί ότι:
«Λειτουργός μεταναστεύσεως όστις αποφασίζει ότι πρόσωπον τι είναι απαγορευμένος μετανάστης δέον όπως επιδώσει εις αυτό ειδοποίησιν συμφώνως προς τον Δεύτερον Πίνακα των παρόντων Κανονισμών.»
Παρατηρείται ότι ο Κανονισμός δεν επιβάλλει ούτε συσχετίζει την έκδοση του διατάγματος κράτησης και απέλασης με προηγηθείσα ειδοποίηση ότι ο αιτητής έχει κηρυχθεί σε απαγορευμένο μετανάστη. Εκείνο που προνοεί είναι ότι πρέπει να επιδοθεί ειδοποίηση περί του γεγονός ότι είναι απαγορευμένος μετανάστης σύμφωνα με τον Δεύτερο Πίνακα της Κ.Δ.Π. 242/72. Αυτό μπορεί να γίνει και ταυτόχρονα, αλλά δεν είναι, κρίνεται, επιτακτική η προηγούμενη ειδοποίηση, θεωρούμενης μάλιστα ως ουσιώδους τύπου».
Εξάλλου, από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου, δε διαπιστώνω ότι ο ισχυρισμός της Αιτήτριας ότι οι Καθ΄ων η αίτηση παραβίασαν τον Νόμο επειδή δε της δόθηκε περιθώριο οικειοθελούς αναχώρησης ευσταθεί. Στο ερ. 72-73 (Έκθεση του Κλιμακίου Λευκωσίας των Καθ’ ων η αίτηση) αλλά και από το προσβαλλόμενο διάταγμα κράτησης της Αιτήτριας, προκύπτει ότι οι Καθ' ων η αίτηση, διαπίστωσαν ότι υπάρχει κίνδυνος διαφυγής και παρεμπόδισης των διαδικασιών απέλασης της, αφού δεν συναινούσε στον επαναπατρισμό της, γεγονός που υποδήλωνε πρόθεση μη συμμόρφωσης σε ενδεχόμενη απόφαση επιστροφής. Περαιτέρω, αναφέρεται ότι απέφυγε να δηλώσει την ακριβή διεύθυνση διαμονής της και το διαβατήριο της δεν εντοπίστηκε στην κατοχή της και καταβάλλονται προσπάθειες προς εντοπισμό του. Τέλος αναφέρεται ότι δεν υπάρχει περιθώριο εναλλακτικών πέραν την κράτησης, μέτρων και ότι δεν παραβιάζεται η αρχή της επαναπροώθησης.
Τα πιο πάνω δείχνουν ότι οι Καθ’ ων η αίτηση εξάσκησαν τη διακριτική τους ευχέρεια ως προς την δυνατότητα εναλλακτικών της κράτησης μέτρων και θεώρησαν ότι η παρούσα περίπτωση δεν προσφερόταν. Θεωρώ ότι η κρίση τους αυτή, ως τεκμηριώνεται από τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης, είναι αναλογική και εντός των πλαισίων των εξουσιών τους και της Νομολογίας, η οποία μάλιστα έχει δεχτεί ότι η κήρυξη ενός μετανάστη ως απαγορευμένου, ως και η Αιτήτρια, εμπεριέχει λογικά και τον κίνδυνο διαφυγής του δικαιολογεί την έκδοση ενός τέτοιου διατάγματος κράτησης (βλ. σχετικά Πρ. Αρ. 5735/13 Mensah ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερομηνίας 09.08.2013, Υπ. Αρ. 716/2014 El Khouri v. Δημοκρατίας ημερ. 24.06.2016 Υπ. Αρ. 3/2021 Muhammad v Δημοκρατίας ημερ. 24.11.2021, Υπ. αρ. 547/23 J S ν. Δημοκρατίας κ.α. ημερ. 30.06.2023).
Συνεπώς ο σχετικός λόγος ακύρωσης περί των ως άνω διαδικαστικών πλημμελειών κατά παράβαση του Νόμου και των Κανονισμών απορρίπτεται, τα ανωτέρω δε απαντούν και στους ισχυρισμούς της Αιτήτριας ως ειδικότερα εκτίθενται με αναφορά στην αναγκαιότητα και αναλογικότητα του διατάγματος κράτησης. Θεωρώ ότι οι Καθ’ ων η αίτηση ενήργησαν σύννομα, αναλογικά και στα πλαίσια των σχετικών νομοθετικών προνοιών ως έχουν τύχει ερμηνείας από την Νομολογία.
Με τον επόμενο λόγο ακύρωσης, η Αιτήτρια ισχυρίζεται έλλειψη δέουσας έρευνας, πλάνης περί τα πράγματα και τον νόμο και παράλειψης άσκησης ή κακή άσκηση της διακριτικής ευχέρειας της Καθ' ης η αίτηση και των γενικών αρχών του διοικητικού δικαίου και έλλειψη αιτιολογίας.
Καταρχάς, ως προς τον ισχυρισμό για πλημμέλεια στη διερεύνηση της διεύθυνσης διαμονής της Αιτήτριας, διαπιστώνω, σε συμφωνία με τους Καθ΄ων η αίτηση ότι, το Ερυθρό 58 ανέφερε την τότε δηλωθείσα διεύθυνση της Αιτήτριας, η οποία συνέπιπτε με αυτήν της προηγούμενης εργοδότριας της κατά το χρόνο έκδοσης της εν λόγω άδειας παραμονής ημερ. 27.06.2022. Ακολούθως όμως η εν λόγω άδεια ακυρώθηκε, στο δε Ερυθρό 70 υπάρχει η απορριπτική επιστολή η οποία απεστάλη στο άτομο το οποίο ζήτησε να εργοδοτήσει την Αιτήτρια, και η διεύθυνση που αναγράφεται είναι πλέον η διεύθυνση του προσώπου αυτού και όχι η διεύθυνση του ερ. 58 που ήταν η προηγούμενη εργοδότρια της Αιτήτριας. Μεσολάβησε μάλιστα από το 2023 (Παράρτημα 4 σε Ένσταση - Ερ. 61 του διοικητικού φακέλου Τεκμήριο 2 στη διαδικασία) η τοποθέτηση του ονόματος της Αιτήτριας σε stop list από όπου προκύπτει ότι η Αιτήτρια ήταν αναζητούμενο πρόσωπο.
Συνεπώς δε θεωρώ ότι έσφαλλαν οι Καθ΄ ων η αίτηση ως προς τη διερεύνηση της διεύθυνσης της Αιτήτριας, είναι άλλωστε υποχρέωση του αλλοδαπού [Κανονισμός 36(1) (ε), (στ) και (ζ) των περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Κανονισμών του 1972 μέχρι 2013] να ενημερώνει τις αρχές για τυχούσα αλλαγή διεύθυνσής του, κάτι που προφανώς η Αιτήτρια αμέλησε να πράξει. Σχετικές είναι οι αποφάσεις Υπ. Αρ. 1810/2006 Davinder Singh ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 05.11.2007, Υποθ. Αρ.387/2014 Ma Gene Lauria Gayaran κ.α. ν. Δημοκρατίας, μέσω Λειτουργού Μετανάστευσης, Υπουργείο Εσωτερικών ημερ. 09.07.2014 και Υπ. Αρ. 282/2021 Μ. W ν. Δημοκρατίας, μέσω Λειτουργού Μετανάστευσης, Υπουργείο Εσωτερικών ημερ. 16.04.2021.
Η Αιτήτρια περαιτέρω ισχυρίζεται ότι δεν λήφθηκε υπόψη η μακρά παραμονή της και οι τυχόν δεσμοί της με τη Δημοκρατία ή τις Φιλιππίνες αλλά και το ότι δεν απασχόλησε κατά την εδώ παραμονή της τις αρχές. Δεδομένων όσων αναφέρθηκαν πιο πάνω ως προς το περιεχόμενο των διοικητικών ενεργειών πριν την λήψη των επίδικων αποφάσεων αλλά και των προνοιών του Νόμου (άρθρο 14 μεταξύ άλλων), δε θεωρώ ότι οι Καθ΄ ων η αίτηση αμέλησαν να προβούν σε δέουσα διερεύνηση της περίπτωσης της Αιτήτριας ή ότι υπέπεσαν σε εσφαλμένη αιτιολογία και κακή άσκηση διακριτικής ευχέρειας, αντιθέτως στάθμισαν ορθώς τα ουσιώδη για την υπό κρίση περίπτωση δεδομένα. Η περίπτωση της Αιτήτριας, η οποία διέμενε άνευ αδείας στη Δημοκρατία για χρονικό διάστημα περί του ενός έτους προ των προσβαλλόμενων, είχε απασχολήσει στο παρελθόν τους Καθ’ ων η αίτηση (ετέθη άλλωστε σε στοπ λιστ) όντας άγνωστης διαμονής και χωρίς πρόθεση επαναπατρισμού, δικαιολογούσε θεωρώ της έκδοση των προσβαλλόμενων πράξεων.
Συνεπώς κρίνω απορριπτέους τους ισχυρισμούς της Αιτήτριας περί πλάνης, πλημμελούς ή μη άσκησης διακριτικής ευχέρειας και ανεπαρκούς έρευνας/αιτιολογίας.
Με τον επόμενο λόγο ακύρωσης, η Αιτήτρια θέτει ότι η απόφαση απόρριψης του αιτήματος παραμονής της ημερ. 19.05.2023 εξεδόθη από αναρμόδιο όργανο καθότι από την εν λόγω επιστολή απουσιάζει η υπογραφή του λειτουργού που υπογράφει «για Διευθύντρια». Δεν θα ενδιατρίψω στην εκατέρωθεν επιχειρηματολογία των ευπαιδεύτων συνηγόρων ούτε στο κατά πόσο είναι δέουσα η εξουσιοδότηση του Υπουργού ή την αναφερόμενη νομολογία. Ο συγκεκριμένος λόγος ακύρωσης δεν μπορεί να εξεταστεί, καθότι ζητείται εμμέσως ο έλεγχος μιας άλλης διοικητικής πράξης, της απόρριψης δηλαδή του αιτήματος παραμονής που είχε υποβάλει ένα τρίτο πρόσωπο (η προτιθέμενη τότε νέα εργοδότης), πράξη η οποία δεν προσβάλλεται με την παρούσα προσφυγή. Ένας τέτοιος παρεμπίπτων έλεγχος είναι ανεπίτρεπτος. Το Ανώτατο Δικαστήριο στην απόφαση του στην Υπόθεση αρ. 997/2013 Mohammad Tajul Islam v. Δημοκρατίας ημερομηνίας 09.07.2013 ανέφερε (έμφαση και υπογράμμιση του Δικαστηρίου):
«Έπεται ότι και τα όσα ο αιτητής ισχυρίζεται περί των συνθηκών διαβίωσης του με την Βουλγάρα υπήκοο και το ότι δεν του επεδόθη ή του γνωστοποιήθη ποτέ η απόφαση κήρυξης του γάμου ως εικονικού, είναι θέματα που θα αφορούσαν άλλη προσφυγή στα δεδομένα της οποίας θα μπορούσαν να εγερθούν και εξεταστούν τέτοιου είδους ζητήματα. Περιλαμβανομένου και του ζητήματος ότι η σχετική επιστολή των καθ΄ ων ημερ. 27.3.2013, η οποία ταχυδρομήθηκε αυθημερόν και τεκμαίρεται ότι παραλήφθηκε κανονικά στη συνήθη πορεία των ταχυδρομικών αποστολών, (δέστε Lilien Khishigjargal v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 144/2010, ημερ. 12.3.2012), δεν απεστάλη στην ορθή διεύθυνση, Σεφέρη 7-9, Διαμέρισα 33, 1076 Λευκωσία, όπως τώρα ισχυρίζεται ο αιτητής. Σημειώνεται ότι η διεύθυνση αυτή ήταν η τελευταία γνωστή διεύθυνση του αιτητή εφόσον εκεί ανευρέθη το ζεύγος κατά την επίσκεψη των υπεύθυνων του Κλιμακίου Αλλοδαπών Λευκωσίας (δέστε Τεκμ. 7 στην ένσταση), αλλά και ήταν εκεί η δηλωμένη διεύθυνση της Βουλγάρας συζύγου του αιτητή σύμφωνα με τη βεβαίωση εγγραφής («Certificate of Registration»), ημερ. 20.7.2011, (Τεκμ. 12 στην ένσταση)».
Και στην απόφαση στην Πρ. Αρ. 6/2022 Singh v. Δημοκρατίας ημερομηνίας 17.05.2022 (η οποία επικυρώθηκε κατ΄έφεση), το Διοικητικό Δικαστήριο ανέφερε επίσης σχετικά:
«Το γεγονός ότι ο αιτητής αμφισβητεί ότι παρέλαβε την επιστολή ημερομηνίας 17/5/2021 και έτσι δεν γνώριζε ότι είχε ακυρωθεί το δελτίο διαμονής του, δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε επίδραση, αφού αντικείμενο της παρούσας προσφυγής δεν είναι το ζήτημα της απόφασης ακύρωσης του δελτίου διαμονής. Οτιδήποτε αφορά το ζήτημα αυτό, θα εξεταστεί στα πλαίσια εκδίκασης άλλη προσφυγής. Αναλόγως δε των εξελίξεων υπάρχουν οι μηχανισμοί από τη διοίκηση για αποκατάσταση της νομιμότητας.
(…)
Αλλά ούτε τα ζητήματα που ο αιτητής θέτει σε σχέση με τη γνησιότητα του γάμου του μπορούν να εξεταστούν παρεμπιπτόντως μέσα στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής, για τους ίδιους πιο πάνω εκτεθέντες λόγους (έμφαση και υπογράμμιση του Δικαστηρίου)».
Συνεπώς ο λόγος ακύρωσης αυτός, ο οποίος βάλλει κατά μιας άλλης εντελώς ανεξάρτητης πράξης, που κοινοποιήθηκε με την επιστολή των Καθ’ ων η αίτηση ημερομηνίας 19.05.2023 απορρίπτεται, ως απαραδέκτως εγειρόμενος στα πλαίσια της παρούσας.
Ως εκ των ανωτέρω, ουδείς εκ των προβαλλόμενων λόγων ακύρωσης στοιχειοθετείται και η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται με 1.500 ευρώ έξοδα υπέρ των Καθ’ ων η αίτηση και εναντίον της Αιτήτριας. Οι προσβαλλόμενες πράξεις επικυρώνονται βάσει του άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Φ. Καμένος, ΔΔΔ
[1] Βλ. Κ.Δ.Π. 166/2023 μεταξύ άλλων.