ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
18 Απριλίου 2024
[Β.ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΟΥ ΚΑΡΛΕΤΤΙΔΟΥ, ΔΔΔΔΠ.]
Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
M. Y. P. Εκ Ιράν
Αιτητής
-και-
Κυπριακής Δημοκρατίας Υπηρεσία Ασύλου
ΑΠΟΦΑΣΗ
Α. Αριστείδου(κα) για Έλενα Αργυροπούλου & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε, δικηγόρος για τον Αιτητή
Α. Καρσλιάδου (κα), Δικηγόρος για τους Καθ' ων η αίτηση.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Με την παρούσα προσφυγή ο Αιτητής προσβάλλει την απόφασης των Καθ' ων η Αίτηση,ημερ. 23/5/2023 η οποία του κοινοποιήθηκε στις 25/5/2023 και με την οποία τον πληροφορούν ότι το αίτημα του για διεθνή προστασία απορρίπτεται καθότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 3 και 19 του Περί Προσφύγων Νόμου. Περαιτέρω αιτείται να του αναγνωριστεί το καθεστώς διεθνούς προστασίας .
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Σύμφωνα με τα στοιχεία του φακέλου, η υπόθεση αφορά ενήλικο, άρρεν, υπήκοο της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν (εφεξής Ιράν). Εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του στις 13/3/2022 και στις 19/9/2022 αργότερα εισήλθε παράνομα στη Δημοκρατία, όπου και υπέβαλλε αίτημα χορήγησης Διεθνούς Προστασίας στις 20/5/2022. Στις 16/3/2023 διεξήχθη συνέντευξη στον Αιτητή από αρμόδιο λειτουργό του Οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Άσυλο-Ο.Ε.Ε.Α. (αγγλ. European Union Agency for Asylum - E.U.A.A.), ο οποίος εν συνεχεία ετοίμασε έκθεση-εισήγηση προς τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας, η οποία εγκρίθηκε από τον τελευταίο στις 23/5/2023. Στις 23/5/2023, ετοιμάστηκε επιστολή από την Υπηρεσία Ασύλου προς τον Αιτητή σχετικά με την απόρριψη της αίτησης και αιτιολόγηση της απόφασης, η οποία παραλήφθηκε και υπογράφηκε ιδιοχείρως από το τελευταίο στις 25/5/2023. Ακολούθως, ο Αιτητής προχώρησε στην καταχώρηση της παρούσας προσφυγής στις 23/6/2023.
ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΑΙΤΗΤΗ
Τόσο στο εισαγωγικό δικόγραφο της διαδικασίας, όσο και στη Γραπτή του Αγόρευση, ο Αιτητής δια του συνηγόρου του, επικαλείται πλείονες λόγους ακύρωσης της προσβαλλόμενης, χωρίς εντούτοις να εξειδικεύονται. Επιπλέον, επικαλείται το πρώτον ότι έχει στοχοποιηθεί από τις αρχές της χώρας καταγωγής του λόγω της συμμετοχής του σε αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στη Δημοκρατίας, κάποιες εκ των οποίων πραγματοποιήθηκαν έξω από την πρεσβεία της Ισλαμικής Δημοκρατίας, ενώ επικαλείται και έναν διαπληκτισμό μεταξύ του ιδίου και υπαλλήλων της πρεσβείας, που έλαβε χώρα στις 24/5/2023. Προς επίρρωση δε των ισχυρισμών του, προσκόμισε οπτικό υλικό (Παράρτημα Δ – Ε – ΣΤ προσφυγής). Εξίσου, με την ένορκη δήλωση του ο Αιτητής επαναλαμβάνει τους ισχυρισμούς του περί στοχοποίησή του από τις αρχές της χώρα καταγωγής του λόγω της συμμετοχής του στις διαδηλώσεις και των εν γένει πολιτικών του πεποιθήσεων, προσκομίζοντας παράλληλα επιπλέον οπτικό υλικό.
Η Δικηγόρος των Καθ' ων η Αίτηση, με τη γραπτή της αγόρευση, αιτείται την απόρριψη του συνόλου των ισχυρισμών λόγω παραβίασης του άρθρου 7 του Κανονισμού του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962 ως γενικοί και αόριστοι και ανεπίδεκτοι δικαστικής εκτιμήσεως. Παράλληλα, αντιτείνει ότι η επίδικη απόφαση έχει ληφθεί ορθά και νόμιμα, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος και των Νόμων, μετά από δέουσα έρευνα και ορθή ενάσκηση των εξουσιών που δίνει ο Νόμος στους Καθ' ων η αίτηση και αφού λήφθηκαν υπόψη όλα τα σχετικά στοιχεία, γεγονότα και περιστατικά της υπόθεσης, είναι δε επαρκώς και δεόντως αιτιολογημένη. Τέλος, ζητούν την απόρριψη των ισχυρισμών περί υποχρέωσης του Αιτητή να προβεί σε απολογία για την καταστροφή εγγράφου, καθώς και των ισχυρισμών για τη συμμετοχή του σε αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στη Δημοκρατία, ως καινοφανείς και απαραδέκτως προβληθέντες.
ΚΑΤΑΛΗΞΗ
Καταρχάς, παρατηρείται ότι οι λόγοι ακύρωσης που εγείρονται στην παρούσα αίτηση παρατίθενται με γενικότητα και αοριστία. Η απλή καταγραφή κατά ιδιαίτερο συνοπτικό τρόπο στους λόγους ακύρωσης της νομικής βάσης της προσφυγής δεν ικανοποιεί την επιτακτική ανάγκη του Καν. 7 του Ανωτάτου Συνταγματικού Διαδικαστικού Κανονισμού του 1962, όπως οι νομικοί λόγοι αναφέρονται πλήρως.
«Η αναφορά, για παράδειγμα, ότι «Η απόφαση πάσχει γιατί λήφθηκε χωρίς την δέουσα έρευνα» (το ίδιο αοριστολόγοι είναι και οι υπόλοιποι λόγοι ακύρωσης), δεν εξηγεί καθόλου, ούτε παραπέμπει σε συγκεκριμένα κατ' ισχυρισμόν δεδομένα που οδήγησαν σε μη έρευνα, ή σε πλάνη, ή καταπάτηση των αρχών της ίσης μεταχείρισης κλπ. Η προσφυγή θα μπορούσε να απορριφθεί για τους πιο πάνω διαδικαστικούς λόγους οι οποίοι αντανακλούν βεβαίως και επί της ουσίας. Αυστηρώς ομιλούντες τα όσα αναφέρονται στην αγόρευση του δικηγόρου του αιτητή δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη, εφόσον παγίως αναγνωρίζεται ότι οι αγορεύσεις δεν αποτελούν μέσο για τη θεμελίωση γεγονότων. (δέστε Δημοκρατία ν. Κουκκουρή (1993) 3 Α.Α.Δ. 598, Ελισσαίου ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (2004) 3 Α.Α.Δ. 412 και Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 384) (δέστε Υπόθεση Αρ. 1119/2009 ημερ. 31 Ιανουαρίου 2012 FARHAN KHALIL, και Κυπριακής Δημοκρατίας).
Οι ισχυρισμοί για την ακύρωση μιας διοικητικής απόφασης πρέπει να είναι συγκεκριμένοι και να εξειδικεύουν ποια νομοθετική πρόνοια ή αρχή διοικητικού δικαίου παραβιάζεται. Όπως έχει τονισθεί στην υπόθεση Latomia Estate Ltd. v. Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 672:
Η αιτιολόγηση των νομικών σημείων πάνω στα οποία βασίζεται μια προσφυγή είναι απαραίτητη για την εξέταση από ένα Διοικητικό Δικαστήριο των λόγων που προσβάλλουν τη νομιμότητα μιας διοικητικής πράξης.
Περαιτέρω δεν αρκεί η παράθεση των συγκεκριμένων διατάξεων της νομοθεσίας που κατ' ισχυρισμόν παραβιάζει η προσβαλλόμενη πράξη, αλλά θα πρέπει επίσης τα επικαλούμενα νομικά σημεία να αιτιολογούνται πλήρως. Οποιαδήποτε αοριστία ή ασάφεια σε σχέση με αυτά μπορεί να έχει ως συνέπεια την απόρριψη της προσφυγής. (βλ. Δημοκρατία ν. Shalaeva (2010) 3 AAΔ.598).
Η συνήγορος του Αιτητή παραθέτει γενικά και αόριστα τα νομικά σημεία στην προσφυγή και επικαλείται παραβιάσεις του Συντάγματος, του περί Προσφύγων Νόμου, των Γενικών Αρχών και του Διοικητικού Δικαίου χωρίς ωστόσο να παραθέτει τις συγκεκριμένες διατάξεις της νομοθεσίας που κατ' ισχυρισμό παραβιάζει η προσβαλλόμενη πράξη, αλλά επίσης ελλείπει οποιαδήποτε τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία υπέρ της αποδοχής των λόγων ακύρωσης.
Επίσης είναι πλειστάκις νομολογημένο ότι, λόγοι ακύρωσης που δεν εγείρονται στο δικόγραφο της προσφυγής δεν μπορούν να εξεταστούν με το να εγείρονται για πρώτη φορά στις γραπτές αγορεύσεις. Σχετικό είναι και το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση της Ολομέλειας στη Φλωρεντία Πετρίδου ν. Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας, (2004) 3 Α.Α.Δ. 636:
«Παρατηρούμε ότι στο κείμενο της προσφυγής δεν εγείρεται τέτοιος λόγος ακύρωσης, αν και σχετική επιχειρηματολογία πράγματι προβάλλεται στη γραπτή αγόρευση της εφεσείουσας. Έχει επανειλημμένα λεχθεί πως λόγος ακύρωσης που δεν εγείρεται στην προσφυγή δεν μπορεί να εξεταστεί σε μεταγενέστερο στάδιο, αφού οι γραπτές αγορεύσεις αποτελούν απλώς επιχειρηματολογία».
Σχετική είναι και η υπόθεση Σπύρου και Άλλων ν. Δημοκρατίας, Προσφ. 571/94 κ.α., ημερ. 22.11.1995, στη σελ. 4.
«Το γεγονός ότι το άρθρο 146.1. του Συντάγματος καταγράφει ως αιτίες ακυρότητας την αντίθεση προς τις διατάξεις του Συντάγματος, ή του Νόμου και την υπέρβαση ή κατάχρηση εξουσίας, δεν σημαίνει ότι αρκεί η γενική επίκληση κάποιας από αυτές χωρίς άλλο. Η ταξινόμηση κάποιου νομικού λόγου ως υπαγόμενου στα πιο πάνω, είναι εγχείρημα ουσίας που προϋποθέτει την έγερσή του σύμφωνα με τις δικονομικές διατάξεις».
Τα όσα επομένως πιο κάτω εξετάζονται και αποφασίζονται τελούν υπό την πιο πάνω τοποθέτηση του Δικαστηρίου.
Στα πλαίσια ελέγχου της προσβαλλόμενης απόφασης, το Δικαστήριο εξετάζει κατά πόσον το αρμόδιο όργανο ερεύνησε όλα εκείνα τα στοιχεία που όφειλε να ερευνήσει και να συνεκτιμήσει για να καταλήξει στην απόφασή του σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου. Η έρευνα θεωρείται πλήρης όταν το διοικητικό όργανο συλλέξει και εξετάσει όλα τα ουσιώδη στοιχεία μιας υπόθεσης ώστε να καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Το είδος και η έκταση της έρευνας εναπόκειται στην διακριτική ευχέρεια του αποφασίζοντας οργάνου και διαφέρει κατά περίπτωση (βλ. Απόφαση αρ. 128/2008 JAMAL KAROU V Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, ημερ. 1 Φεβρουάριου, 2010).
Όπως εξηγήθηκε στην υπόθεση Πολυξένη Γεωργίου ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 606/91, ημερομηνίας 22.9.92, στις σελ. 2-3: «Το τι αποτελεί επαρκή έρευνα, εξαρτάται από τα γεγονότα και περιστατικά της κάθε υπόθεσης (KNAI ν. The Republic (1987) 3 CLR 1534). Η έκταση της έρευνας που ένα διοικητικό όργανο διεξάγει για τη λήψη απόφασης εξαρτάται από τα γεγονότα της κάθε υπόθεσης» (Δημοκρατίας ν. Γιαλλουρίδη και Άλλων), Αναθεωρητικές Εφέσεις 868, 868, ημερομηνίας 13.12.90)».
Αναφορικά με τον ισχυρισμό της συνηγόρου του Αιτητή περί έλλειψης δέουσας έρευνας έχει πλειστάκις νομολογηθεί ότι η έκταση, ο τρόπος και η διαδικασία που ακολουθείται ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης. Περαιτέρω, η έρευνα είναι επαρκής εφόσον εκτείνεται στη διερεύνηση κάθε γεγονότος που σχετίζεται με το θέμα που εξετάζεται. Το κριτήριο για την πληρότητα της έρευνας έγκειται στη συλλογή και τη διερεύνηση των ουσιωδών στοιχείων τα οποία παρέχουν ασφαλή συμπεράσματα (Βλέπε Δημοκρατία ν. Κοινότητας Πυργών κ.α., Α.Ε. 1518/1.11.96, Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας ν. Ζάμπογλου, Α.Ε. 1575/14.7.97, A.Ε.2371,Motorways Ltd ν Δημοκρατίας ημερ. 25/6/99).
Στην παρούσα περίπτωση η απλή επίκληση της παραβίασης συγκεκριμένων νόμων χωρίς οποιαδήποτε συγκεκριμενοποίηση δεν είναι αρκετή. Το Δικαστήριο στα πλαίσια ελέγχου της προσβαλλόμενης απόφασης εξετάζει κατά πόσον το αρμόδιο όργανο ερεύνησε όλα εκείνα τα στοιχεία που όφειλε να ερευνήσει και να συνεκτιμήσει για να καταλήξει στην απόφασή του σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου. Η έρευνα θεωρείται πλήρης όταν το διοικητικό όργανο συλλέξει και εξετάσει όλα τα ουσιώδη στοιχεία μιας υπόθεσης ώστε να καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Το είδος και η έκταση της έρευνας εναπόκειται στην διακριτική ευχέρεια του αποφασίζοντας οργάνου και διαφέρει κατά περίπτωση (βλ. απόφαση αρ. 128/2008 JAMAL KAROU V Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, ημερ. 1 Φεβρουάριου, 2010).
Περαιτέρω όπως εξηγήθηκε στην υπόθεση Πολυξένη Γεωργίου ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 606/91, ημερομηνίας 22.9.92, στις σελ. 2-3: «Το τι αποτελεί επαρκή έρευνα, εξαρτάται από τα γεγονότα και περιστατικά της κάθε υπόθεσης (Avra Georghiou Knai ν. The Republic (1987) 3 CLR 1534). Η έκταση της έρευνας που ένα διοικητικό όργανο διεξάγει για τη λήψη απόφασης εξαρτάται από τα γεγονότα της κάθε υπόθεσης» (Δημοκρατίας ν. Γιαλλουρίδη και Άλλων), Αναθεωρητικές Εφέσεις 868, 868, ημερομηνίας 13.12.90)».
Η υπό κρίση απόφαση λήφθηκε στα πλαίσια της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του αρμοδίου διοικητικού οργάνου, ήτοι της Υπηρεσίας Ασύλου, κατόπιν συνεκτίμησης των πραγματικών στοιχείων και δεδομένων, στηριζόμενη στο ορθό νομικό υπόβαθρο όπως έχει αναφερθεί πιο πάνω στην απόφαση μου. Ο Αιτητής δεν τεκμηρίωσε κανένα βάσιμο φόβο δίωξης, ο οποίος σύμφωνα με το Άρθρο 3 του Περί Προσφύγων Νόμου πρέπει να συντρέχει από κυβερνητικά ή μη κυβερνητικά όργανα δίωξης.
Όπως καταδεικνύεται από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου οι Καθ' ων η αίτηση ενήργησαν σύμφωνα με τις πρόνοιες του περί Προσφύγων Νόμου και εξέτασαν όλα τα ουσιώδη στοιχεία που είχαν ενώπιον τους.
Κρίνεται σκόπιμο στο στάδιο αυτό αρχικά να καταγραφούν οι ισχυρισμοί που πρόβαλε ο Αιτητής στα πλαίσια της εξέτασης του αιτήματός του για διεθνή προστασία από την Υπηρεσία Ασύλου.
Ο Αιτητής κατά το στάδιο υποβολής της αίτησής του για διεθνή προστασία δήλωσε ότι ο λόγος που εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής αφορούσε στην κακοποιητική συμπεριφορά του πατέρα του ο οποίος είχε καλές σχέσεις με τις αρχές της χώρας του και τις προσπάθειές του να τον στρατολογήσει στους Φρουρούς της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC). Πιο συγκεκριμένα, δήλωσε ότι η μητέρα του και η αδερφή του αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, λόγω της κακοποιητικής συμπεριφοράς του πατέρα του, οι οποίες αναγνωρίστηκαν ως πρόσφυγες στη Δημοκρατία. Μετά τη φυγή τους, ο πατέρας του ξεκίνησε να προσβάλει και να χτυπάει τον Αιτητή, καθώς αποδοκίμαζε τη συμπεριφορά του, τραυματίζοντάς τον μάλιστα με μαχαίρι. Ο ίδιος δεν μπορούσε να αντιδράσει, αφενός μεν διότι δεν είχε κάπου αλλού να πάει, αφετέρου, διότι ο πατέρας του είχε ισχυρό προφίλ, καθώς τύγχανε μέλος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης. Περαιτέρω, ανέφερε ότι τον πίεζε να ενταχθεί στους Φρουρούς της Ισλαμικής Επανάστασης, κάτι που ο ίδιος απέφευγε, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, με αποτέλεσμα να στείλει πέντε ανθρώπους να τον χτυπήσουν και να τον απειλήσει ότι σε περίπτωση που δεν ενταχθεί θα συμβεί κάτι χειρότερο. Περαιτέρω ήρθε στη Δημοκρατία για να βοηθήσει τη μητέρα του η οποία είναι ηλικιωμένη και ανάπηρη.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, ο Αιτητής δήλωσε ότι κατάγεται από την πόλη Bandar-e Anzali, της επαρχίας Gilan, του Ιράν, όπου έζησε για όλη του τη ζωή, μέχρι να εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής του. Ο Αιτητής περσικής καταγωγής, Σιίτης μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, με 8 χρόνια σχολικής εκπαίδευσης, επαγγελματίας πυγμάχος, άγαμος, άτεκνος και υγιείς. Η πατρική του οικογένεια αποτελείται από τους γονείς του και δύο αδέρφια. Ο πατέρας του με τον αδερφό του διαμένουν στη γενέτειρά του, ενώ η μητέρα και αδερφή του, διαμένουν νομίμως στη Δημοκρατία.
Ως προς τους λόγους που εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του αναφέρθηκε στην πίεση που δέχονταν από τον πατέρα του, ώστε να ενταχθεί στο σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (Sepah), στο οποίο ο πατέρας του πριν αφυπηρετήσει ήταν επικεφαλής, κάτι το οποίο ο Αιτητής αρνιόταν, λόγω των πεποιθήσεων του. Περαιτέρω, αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό, κατά το οποίο κατόπιν νίκης του σε αγώνες πάλης που είχαν διοργανωθεί από το ανωτέρω σώμα, του δόθηκαν χρυσά νομίσματα ως έπαθλο, τα οποία μετά από παρέμβαση του πατέρα του ζητήθηκαν να επιστραφούν και να δοθούν στον διοικητή του σώματος, με αποτέλεσμα τον εκνευρισμό του Αιτητή και τη καταστροφή από τον ίδιο του πιστοποιητικού νίκης, πάνω στο οποίο υπήρχε λογότυπο με τους αρχηγούς του σώματος και φωτογραφία με τον ανώτατο ηγέτη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προσεγγιστεί από μέλη του σώματος για να παράσχει εξηγήσεις και την επίθεση με μαχαίρι που δέχτηκε από τον πατέρα του, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του στο χέρι.
Ο αρμόδιος λειτουργός εντόπισε και εξέτασε συνολικά τρεις ισχυρισμούς. Ο πρώτος, αναφορικά τα προσωπικά στοιχεία, την καταγωγή του και τον τόπο συνήθους διαμονής του, ο δεύτερος αναφορικά με την ιδιότητα του πατέρα του ως διοικητής της Sepah, της πίεσης που ασκούσε στον Αιτητή να ενταχθεί μαζί τους και την άρνηση του τελευταίου και ο τρίτος αναφορικά με την επίθεση με μαχαίρι που δέχτηκε από τον πατέρα του, εξαιτίας της ασέβειας του Αιτητή προς τους αρχηγούς της Sepah. Όλοι οι ισχυρισμοί έγιναν αποδεκτοί από την υπηρεσία, ως εσωτερικά και εξωτερικά αξιόπιστοι.
Επί τη βάσει των ισχυρισμών που έγιναν αποδεκτοί, ο αρμόδιος λειτουργός κατέληξε στα εξής συμπεράσματα: Πρώτον, βάσει της κατάστασης ασφαλείας που επικρατεί στη χώρα καταγωγής του Αιτητή, σε συνδυασμό με το προσωπικό προφίλ του, δεν προκύπτει εύλογη πιθανότητα να υποστεί μεταχείριση που ισοδυναμεί με δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής του. Δεύτερον, σε σχέση με τους άλλους δύο ισχυρισμούς που έγιναν αποδεκτοί, λαμβάνοντας υπόψη α) το γεγονός ότι ο Αιτητής εγκατέλειψε νομίμως τη χώρα του, χωρίς να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα, β) το γεγονός ότι η μόνη επικοινωνία που είχε με τον πατέρα του μετά τη φυγή του προκλήθηκε από τον ίδιο, ενώ δεν προβλήθηκε κάποια απειλή εκ μέρους του πατέρα του, γ) το γεγονός ότι οι προσπάθειες ένταξής του συντελούνταν για περίπου 7-8 χρόνια πριν εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής του και περιορίζονταν σε προφορική πίεση, δ) το γεγονός ότι από την επίθεση που δέχτηκε από τον πατέρα του δεν προέκυψε πρόθεση να τον σκοτώσει, ε) το γεγονός ότι ο πατέρας του αποστρατεύτηκε, ενώ παρά τις δηλώσεις του για υποστήριξη της Sepah, δεν προέκυψε κάποια εμπλοκή του με αυτή και στ) το γεγονός ότι ουδέποτε η ίδια η Sepah επιχείρησε να τον στρατολογήσει, κατέληξε ότι δεν προκύπτει εύλογη πιθανότητα ο Αιτητής να υποστεί μεταχείριση που ισοδυναμεί με δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής του.
Κατά το στάδιο της νομικής ανάλυσης, ο αρμόδιος λειτουργός έκρινε ότι στο πρόσωπο του Αιτητή δεν συντρέχουν τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία που θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν βάσιμο και δικαιολογημένο φόβο δίωξης σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής του. Συνεπώς, διαπιστώθηκε ότι δεν δύναται να θεμελιωθεί βάσιμος φόβος δίωξης όπως αυτός ορίζεται στο άρθρο 1(Α)(2) της Σύμβασης της Γενεύης για το Καθεστώς των Προσφύγων και στο άρθρο 2(δ) του «Qualification Directive» ως επίσης και του άρθρου 3(1) του περί Προσφύγων Νόμου [Ν.6(Ι)/2000], και ως εκ τούτου ο Αιτητής δεν δικαιούται προσφυγικού καθεστώτος. Δεν συντρέχει κανένας λόγος δίωξης για κάποιον από τους λόγους που εξαντλητικά αναφέρονται στον υπό αναφορά Νόμο.
Αναφορικά δε, με το δικαίωμα στη συμπληρωματική προστασία, με βάση τους ισχυρισμούς του Αιτητή, το προσωπικό του προφίλ και την αξιολόγηση κινδύνου διαπιστώθηκε ότι: (α) δεν θεωρείται ότι ο Αιτητής θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο θανατικής ποινής ή εκτέλεσης δυνάμει του άρθρου 15 (α) του Qualification Directive, (β) δεν θεωρείται ότι ο Αιτητής θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας δυνάμει του άρθρου 15 (β) του Qualification Directive σε περίπτωση που επιστρέψει στην χώρα καταγωγής του και (γ) Ούτε και κρίθηκε ότι ο Αιτητής με την επιστροφή στη χώρα καταγωγής του, διατρέχει κίνδυνο σοβαρής βλάβης ως άμαχος, συνεκτιμώντας τη κατάσταση που επικρατεί, σε συνδυασμό με το προφίλ του.
Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω, υπό το φως βεβαίως και των σχετικών διατάξεων του Νόμου, κρίνω ότι ορθώς η Υπηρεσία Ασύλου έκρινε ότι ο Αιτητής δεν αντιμετώπιζε οποιουδήποτε είδους δίωξη στη χώρα του και ότι η περίπτωσή του δεν πληρούσε τις υπό του Νόμου προβλεπόμενες προϋποθέσεις για αναγνώριση του καθεστώτος του πρόσφυγα, αλλά ούτε και του καθεστώτος της συμπληρωματικής προστασίας.
Εξέτασα με προσοχή τις δηλώσεις του Αιτητή κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, καθώς και τα προσκομισθέντα έγγραφα και κρίνω ότι η Υπηρεσία Ασύλου εξέτασε ενδελεχώς όλα τα κρίσιμα στοιχεία και στη βάση εμπεριστατωμένης έκθεσης του αρμόδιου λειτουργού της κατέληξε στη δική της κρίση. Παρατηρώ επίσης, ότι όλα τα ουσιώδη περιστατικά συμπεριελήφθησαν και συναξιολογήθηκαν στη διερεύνηση τυχόν μελλοντικού φόβου του Αιτητή, επί του οποίου η κρίση της διοικήσεως εναπόκειται στη διακριτική της ευχέρεια.
Συνεπώς, ορθά ο αρμόδιος λειτουργός κατέληξε ότι δεν υπάρχει εύλογη πιθανότητα να αντιμετωπίσει ο Αιτητής δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, υπό την έννοια του του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου.
Επιπλέον της ανωτέρω αξιολόγησης, αναφορικά με τα σώματα ασφαλείας του Ιράν και τη θητεία στα σώματα αυτά σημειώνονται τα κάτωθι:
Η στρατιωτική δύναμη IRGC, ιδρύθηκε από τον Χομεϊνί το 1979 ως δύναμη πιστή στο νέο καθεστώς, έχοντας έναν πιο ιδεολογικό χαρακτήρα και την πιο εκτεταμένη αποστολή της καταπολέμησης των εσωτερικών απειλών και της επέκτασης της επιρροής του Ιράν στο εξωτερικό[1]. Το IRGC έχει προσωπικό μεταξύ 150.000 και 190.000.[2]
Ο Πόλεμος Ιράν-Ιράκ (1980–1988) μετέτρεψε το IRGC σε μια περισσότερο συμβατική μαχητική δύναμη με δομή διοίκησης παρόμοια με αυτή των δυτικών στρατών. Τώρα άκρως θεσμοθετημένη, παραμένει μια δύναμη παράλληλη με αυτή των τακτικών ενόπλων δυνάμεων του Ιράν, με πάνω από 190.000 στρατιώτες υπό τη διοίκηση του, σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (IISS). Περίπου το ήμισυ αυτού του προσωπικού είναι στρατεύσιμοι(conscripts)[3].
Σύμφωνα με έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών της Αυστραλιανής κυβέρνησης, αναφέρεται ότι «το άρθρο 151 του Συντάγματος δεσμεύει την κυβέρνηση να παράσχει ένα πρόγραμμα στρατιωτικής εκπαίδευσης για όλους τους πολίτες, για να εξασφαλίσει ότι θα είναι σε θέση να συμμετάσχουν στην υπεράσπιση της χώρας. Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική για τους άνδρες ηλικίας άνω των 18 ετών και οι περισσότεροι εκπληρώνουν μεταξύ 18 και 24 μηνών υπηρεσίας σε διάφορες θέσεις. Δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή στη στρατιωτική θητεία και η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τους αντιρρησίες συνείδησης.[…] Οι συνθήκες της στρατιωτικής θητείας ποικίλλουν σημαντικά ανάλογα με τις ατομικές τοποθετήσεις και τις περιστάσεις. Το Άρθρο 144 του Συντάγματος δηλώνει ότι ο στρατός πρέπει να είναι ισλαμικός, πρέπει να δεσμεύεται από τα ισλαμικά ιδεώδη και πρέπει να στρατολογεί άτομα που έχουν δεσμευτεί για τους στόχους της ισλαμικής επανάστασης.[4]
Σύμφωνα με το CIA Factbook αναφέρονται για την στρατιωτική θητεία στο Ιράν τα κάτωθι:
«Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική για όλους τους Ιρανούς άντρες 18/19 ετών έως περίπου 40 ετών. Από τα 16 έτη είναι δυνατή η εθελοντική στρατιωτική θητεία (μπορεί να είναι από 15 έτη για τους Basij). Η διάρκεια στρατιωτικής θητείας είναι 18-24 μήνες, ανάλογα με τον τόπο υπηρεσίας (οι στρατιώτες που υπηρετούν σε χώρους υψηλού κινδύνου ασφαλείας και σε υποβαθμισμένες περιοχές υπηρετούν μικρότερες θητείες). Οι γυναίκες απαλλάσσονται από τη στρατιωτική θητεία. Oι στρατεύσιμοι υπηρετούν στον τακτικό στρατό Artesh, στο IRGC(επαναστατική φρουρά) και σε ομάδες επιβολής του νόμου. Περίπου το 80% του προσωπικού των χερσαίων δυνάμεων της Artesh είναι στρατεύσιμοι, ενώ το προσωπικό του Ναυτικού και της Αεροπορίας είναι κυρίως εθελοντές. Οι στρατεύσιμοι(conscripts) φέρεται να αποτελούν περισσότερο από το 50% του IRGC»[5].
Το Υπουργείο Εξωτερικών της Ολλανδίας (Ministerie van Buitenlandse Zaken, BZ) δηλώνει στη Γενική Επίσημη Έκθεσή του Δεκεμβρίου 2013 για το Ιράν ότι όλοι οι άνδρες, όταν συμπληρώσουν την ηλικία των 18 ετών, καλούνται να εκπληρώσουν την στρατιωτική τους θητεία. Πρέπει να παρουσιαστούν στις στρατιωτικές αρχές εντός ενός μήνα από την έναρξη του ιρανικού ημερολογιακού έτους κατά το οποίο γίνονται 18. Γίνονται ανακοινώσεις μέσω των μέσων ενημέρωσης (συμπεριλαμβανομένων των εφημερίδων, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης) που καλούν τους άνδρες που γεννήθηκαν σε ένα δεδομένο έτος να αναφερθούν στο τοπικό γραφείο στρατολόγησης. Η ίδια πηγή σημειώνει ότι δεν είναι δυνατή η επιλογή το που θα εκτίσει κάποιος την στρατιωτική του θητεία, π.χ στον τακτικό στρατό ή στους Φρουρούς της Επανάστασης, εκτός εάν ο στρατεύσιμος εργαζόταν ήδη για μια συγκεκριμένη οργάνωση. Στην περίπτωση αυτή ο οργανισμός μπορεί να υποβάλει αίτημα στο Στρατολογικό Τμήμα για την ένταξη του σε αυτόν για λόγους εξειδίκευσης του. Η διαδικασία επιλογής είναι λίγο πολύ αυθαίρετη. Κατ' αρχήν λαμβάνεται υπόψη το επίπεδο κατάρτισης και εμπειρογνωμοσύνης, ωστόσο, αυτό δεν γίνεται σε τακτική βάση. […] Δεν είναι δυνατό για νεαρούς άνδρες σε ηλικία στράτευσης να εγκαταλείψουν το Ιράν πριν από την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής στρατιωτικής τους θητείας, εκτός εάν καταβληθεί προκαταβολή (150 εκατομμύρια IRR, που ισοδυναμεί περίπου με 15.000 $). Το τελευταίο είναι σημαντικό εάν κάποιος επιθυμεί να σπουδάσει στο εξωτερικό[6].
Σημειώνεται δε, ότι από την έρευνα του Δικαστηρίου δεν προέκυψαν στοιχεία σχετικά με αναγκαστική στρατολόγηση πολιτών εκ μέρους της IRGC.
Συνεπώς, και βάσει των ανωτέρω πληροφοριών, δεν πιθανολογείται ότι ο Αιτητής θα αντιμετωπίσει κάποιο κίνδυνο που να σχετίζεται με τον ανωτέρω ισχυρισμό, λαμβάνοντας υπόψη ότι αφενός μεν ο ίδιος έχει ολοκληρώσει την υποχρεωτική του θητεία, αφετέρου πρακτικές αναγκαστικής στρατολόγησης εκλείπουν στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας.
Περαιτέρω, και αναφορικά με τους ισχυρισμούς που προβάλει ο Αιτητής το πρώτον κατά την ενώπιον του Δικαστηρίου διαδικασία, λεκτέα τα ακόλουθα.
Πρώτον, και όσον αφορά τον ισχυρισμό περί υποχρέωσης να εμφανιστεί στα γραφεία των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης για να παράσχει εξηγήσεις σχετικά με τη καταστροφή του πιστοποιητικού που του χορηγήθηκε μετά τη συμμετοχή του στους αγώνες που έλαβε μέρος και να του απαγγελθούν κατηγορίες, παρατηρώ ότι ο Αιτητής παρά τις ερωτήσεις που του τέθηκαν, δεν επικαλέστηκε κάτι αντίστοιχο στη συνέντευξή του, ενώ δεν παρείχε εύλογη εξήγηση σχετικά με τον λόγο που το επικαλείται το πρώτον με τη προσφυγή του. Αντιθέτως, όπως επισημαίνουν και οι Καθ’ ων, πέραν του διαπληκτισμού κατά την ώρα του συμβάντος και του μετέπειτα διαπληκτισμού με τον πατέρα του, δεν έλαβε χώρα κάποιο άλλο γεγονός. Συνεπώς, ο ισχυρισμός αυτός απορρίπτεται.
Εξάλλου, παρομοίως και με τους ισχυρισμούς του περί στοχοποίησής του από τις αρχές της χώρας καταγωγής του, λόγω της συμμετοχής του σε αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στη Δημοκρατία, εξαιτίας του θανάτου της Μαχσά Αμινί, παρατηρώ ότι η συνέντευξη του Αιτητή έλαβε χώρα τον Μάρτιο του 2023, χωρίς ωστόσο να γίνεται κάποια αναφορά σε συμμετοχή σε διαδηλώσεις, ενώ πλέον δηλώνει ότι συμμετείχε σε όλες τις διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν από το Σεπτέμβριο του 2022 και έπειτα, χωρίς ωστόσο να παράσχει εύλογη εξήγηση για τους λόγους που δεν το επικαλέστηκε στη συνέντευξή του. Αντιθέτως, παρατηρώ, ότι κατά τη συνέντευξή του δήλωσε ότι έχει σκοπό να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν. Σε κάθε δε περίπτωση, αξιολογώντας όλο το υλικό που έχω ενώπιον μου, τις δηλώσεις του Αιτητή και το υλικό που προσκόμισε, διαπιστώνω ότι ακόμα και αν ήθελε υποτεθεί ότι ο Αιτητής συμμετείχε στις εν λόγω διαδηλώσεις, δεν πιθανολογείται ότι θα αντιμετωπίσει κίνδυνο σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, λαμβάνοντας υπόψη τον ρόλο του στις διαδηλώσεις, ως απλός συμμετέχων, καθώς και την απουσία οποιουδήποτε στοιχείου που να συνηγορεί στην ταυτοποίηση και στοχοποίησή του από τις αρχές. Ούτε φαίνεται από τις δηλώσεις του Αιτητή ότι έχει αναπτύξει τέτοια πολιτική δράση, η οποία να είναι ικανή να τον βάλει στο στόχαστρο των αρχών της χώρα καταγωγής του.
Σε κάθε δε περίπτωση από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης σχετικά με τους επιστραφέντες Ιρανούς αιτητές ασύλου και τις δραστηριότητές τους στη χώρα υποδοχής, διαφαίνεται ότι οι ιρανικές αρχές δίνουν λίγη προσοχή στους αποτυχημένους αιτούντες άσυλο κατά την επιστροφή τους στο Ιράν. Οι Ιρανοί έχουν εγκαταλείψει τη χώρα σε μεγάλους αριθμούς ύστερα από την επανάσταση του 1979 και οι αρχές αποδέχονται ότι πολλοί θα επιδιώξουν να ζήσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό για οικονομικούς λόγους. Όσοι επιστρέφουν με άδεια διέλευσης (laissez - passer) ανακρίνονται από την Αστυνομία Μετανάστευσης στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ιμάμ Χομεϊνί στην Τεχεράνη κατά την άφιξή τους σχετικά με τις συνθήκες αναχώρησής τους και γιατί ταξιδεύουν με άδεια διέλευσης. Η ανάκριση διαρκεί συνήθως από τριάντα λεπτά έως μία ώρα, αλλά μπορεί να διαρκέσει περισσότερο όταν ο επιστρεφόμενος θεωρείται ότι υπεκφεύγει με τις απαντήσεις του ή εάν οι αρχές υποψιάζονται ποινικό ιστορικό από την πλευρά του επαναπατριζόμενου. Η σύλληψη και η κακομεταχείριση δεν είναι συχνές κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Μια καλά τοποθετημένη πηγή δεν γνώριζε ότι οι εθελοντές επιστρεφόμενοι διώκονταν για κριτική στην Ισλαμική Δημοκρατία, ασπάστηκε τον Χριστιανισμό ή προσηλυτισμό στο εξωτερικό κατά την επιστροφή τους στο Ιράν. Οι αρχές δεν ελέγχουν τους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των Ιρανών που επιστρέφουν από το εξωτερικό. Διεθνείς παρατηρητές αναφέρουν ότι οι ιρανικές αρχές δεν ενδιαφέρονται για τη δίωξη των αποτυχημένων αιτούντων άσυλο για δραστηριότητες που διεξάγονται εκτός Ιράν. Αυτό περιλαμβάνει τη δημοσίευση σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που επικρίνουν την κυβέρνηση (το βαρύ φιλτράρισμα του Διαδικτύου σημαίνει ότι οι περισσότεροι Ιρανοί δεν θα τα δουν ποτέ), διαμαρτυρίες έξω από μια ιρανική διπλωματική αποστολή, μεταστροφή στον Χριστιανισμό ή ενασχόληση με δραστηριότητες LGBTI. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το προφίλ κινδύνου για το άτομο θα είναι το ίδιο με οποιοδήποτε άλλο άτομο στο Ιράν εντός αυτής της κατηγορίας. Όσοι έχουν ήδη υψηλό προφίλ μπορεί να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο κίνδυνο να βρεθούν στο μικροσκόπιο των αρχών κατά την επιστροφή στο Ιράν, ιδιαίτερα πολιτικοί ακτιβιστές. Η μεταχείριση των επιστρεφόντων, συμπεριλαμβανομένων των αποτυχημένων αιτούντων άσυλο, εξαρτάται από το προφίλ των επιστρεφόντων πριν αναχωρήσουν από το Ιράν και τις ενέργειές τους κατά την επιστροφή. Σύμφωνα με τοπικές πηγές, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι αποτυχημένοι αιτούντες άσυλο κατά την επιστροφή τους είναι η οικονομική επανένταξη και με ουσιαστική απασχόληση.[7]
Συνεπώς, ορθά η Υπηρεσία κατέληξε ότι δεν υπάρχει εύλογη πιθανότητα να αντιμετωπίσει ο Αιτητής δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, υπό την έννοια του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου, ενώ ούτε κάτι τέτοιο αναδείχθηκε κατά την ενώπιόν μου διαδικασία.
Περαιτέρω, θα εξετάσω ενδεχόμενη υπαγωγή του Αιτητή στο άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου (αντίστοιχο άρθρο 15(γ) της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2011/95/ΕΕ), παραθέτοντας επικαιροποιημένες πληροφορίες από τη χώρα καταγωγής.
Σχετικά με τη χορήγηση επικουρικής προστασίας για τους σκοπούς του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου, δηλαδή για σκοπούς αξιολόγησης σοβαρής και προσωπικής απειλής κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας του Αιτητή ως αμάχου πολίτη, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης, διεθνής έγκυρες πηγές αναφέρουν τα πιο κάτω:
Σύμφωνα με το RULAC, μια πρωτοβουλία της «Geneva Academy of International Humanitarian Law and Human Rights» για τον προσδιορισμό και την καταγραφή των ενόπλων συγκρούσεων, το Ιράν δεν βρίσκεται υπό ένοπλη σύρραξη.[8] Ωστόσο, σε διάφορες πηγές γίνονται αναφορές στις διαμαρτυρίες που ακολούθησαν την σύλληψη Mahsa Amini επειδή δεν φορούσε με κατάλληλο τρόπο την hijab και τον επακόλουθο θάνατο της υπό κράτηση.[9] Στις 30 Σεπτεμβρίου 2022, οι δυνάμεις ασφαλείας άνοιξαν πυρ εναντίον διαδηλωτών στην πόλη Ζαχεντάν (επαρχία Σιστάν και Μπαλουχιστάν), σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δεκάδες. Από τις 14 Νοεμβρίου 2022, οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων διερευνούσαν τους αναφερόμενους θανάτους 341 διαδηλωτών, συμπεριλαμβανομένων 52 παιδιών.[10]
H έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2022 που δημοσιεύτηκε στις 27 Μαρτίου 2023 συνοψίζει τα εξής για την κατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα: «Το Ιράν συγκλονίστηκε από μια άνευ προηγουμένου λαϊκή εξέγερση ενάντια στο σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Οι δυνάμεις ασφαλείας εκτόξευσαν παράνομα αληθινά πυρομαχικά και μεταλλικά σφαιρίδια για να συντρίψουν τις διαδηλώσεις, σκοτώνοντας εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά και τραυματίζοντας χιλιάδες. Χιλιάδες άνθρωποι κρατήθηκαν αυθαίρετα ή/και διώχθηκαν άδικα αποκλειστικά και μόνο για την ειρηνική άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Οι γυναίκες, τα LGBTI άτομα και οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες υπέστησαν εντεινόμενες διακρίσεις και βία. Οι εξαναγκαστικές εξαφανίσεις, τα βασανιστήρια και άλλη κακομεταχείριση, μεταξύ άλλων μέσω της εσκεμμένης άρνησης ιατρικής περίθαλψης, ήταν ευρέως διαδεδομένες και συστηματικές. Επιβλήθηκαν και/ή εκτελέστηκαν σκληρές και απάνθρωπες τιμωρίες, όπως μαστίγωμα, ακρωτηριασμός και τύφλωση. Η χρήση της θανατικής ποινής αυξήθηκε και οι δημόσιες εκτελέσεις ξανάρχισαν. Οι δίκες παρέμεναν συστηματικά άδικες. Η συστημική ατιμωρησία επικράτησε για παλαιότερα και συνεχιζόμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που σχετίζονται με σφαγές στις φυλακές το 1988 και άλλα εγκλήματα βάσει του διεθνούς δικαίου».[11]
Τα ως άνω επιβεβαιώνονται από πλήθος πηγών. Συγκεκριμένα, το καθεστώς του Ιράν λαμβάνει σκληρά μέτρα εναντίον των μουσουλμάνων, των οποίων ο τρόπος ζωής έρχεται σε αντίθεση με την κρατική ιδεολογία και ερμηνεία του Ισλάμ, σύμφωνα με την έκθεση της Freedom House που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2023. Η αστυνομία πραγματοποιεί εδώ και καιρό επιδρομές σε ιδιωτικές συγκεντρώσεις που παραβιάζουν τους κανόνες κατά της κατανάλωσης αλκοόλ και της συναναστροφής ανδρών και γυναικών άγνωστων μεταξύ τους. Όσοι παρευρίσκονται σε τέτοιες συγκεντρώσεις μπορεί να κρατηθούν και να τους επιβληθούν πρόστιμα ή να καταδικαστούν σε ποινή που περιλαμβάνει σωματική βία με τη χρήση μαστίγιου.[12] Η ιρανική νομοθεσία θεωρεί πράξεις όπως η «προσβολή του προφήτη» και η «αποστασία», ως εγκλήματα που τιμωρούνται με θάνατο. Ο νόμος προβλέπει επίσης ως ποινή το μαστίγωμα, για περισσότερα από 100 αδικήματα, συμπεριλαμβανομένης της «διατάραξης της δημόσιας τάξης», μια κατηγορία που έχει χρησιμοποιηθεί για την καταδίκη ατόμων σε μαστίγωμα για τη συμμετοχή τους σε διαδηλώσεις.[13]
Επομένως δέον είναι να εξεταστεί η κατάσταση ασφαλείας στην Gilan, όπου ευρίσκεται και ο τόπος προηγούμενης συνήθους διαμονής του Αιτητή. Όσον αφορά τα πιο πρόσφατα δεδομένα, παρατηρείται ότι κατά την περίοδο 29.3.2023 έως 29.3.2024, καταγράφηκαν συνολικά στη χώρα 247 περιστατικά, με 312 ανθρώπινες απώλειες[14]. Ειδικότερα, όσον αφορά την επαρχία Gilan, από δεδομένα που υπάρχουν στην ίδια πηγή, παρατηρείται ότι κατά την ίδια περίοδο καταγράφηκαν συνολικά 3 περιστατικά, που αφορούσαν εξεγέρσεις, χωρίς κάποια ανθρώπινη απώλεια.[15]. Συνεπώς και ως προκύπτει από τα πιο πάνω δεδομένα, διακρίνεται αποκλιμάκωση και πτωτική τάση των περιστατικών ασφαλείας που είχε καταγραφεί στο Ιράν εν γένει, ενώ στην επαρχία του Αιτητή παρατηρείται ελάχιστος αριθμός περιστατικών.
Ως εκ των ανωτέρω, συμπεραίνεται ότι δεν υπάρχουν ένοπλες συγκρούσεις στο Ιράν αλλά ούτε και στοχοποίηση αμάχων πολιτών μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας τους. Λαμβάνοντας υπόψη την απουσία προσωπικών υποκειμενικών εξατομικευμένων στοιχείων στο προφίλ του Αιτητή, η αξιολόγηση του κινδύνου επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του, γίνεται στη βάση της κατάστασης ασφαλείας στην περιοχή όπου αναμένεται να επιστρέψει. Λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερθέντα δεδομένα όσον αφορά την κατάσταση ασφαλείας στην Gilan του Ιράν, συνάγεται εύλογα και με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι η φύση και η έκταση των περιστατικών ασφαλείας μαζί με το ατομικό προφίλ του Αιτητή δεν συνιστούν την ύπαρξη ουσιώδεις λόγων να πιστεύεται ότι θα κινδυνεύσει ως άμαχος πολίτης, σε περίπτωση επιστροφής στην περιοχή του, η κατάσταση της οποίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κατάσταση αδιάκριτης βίας, κατά την έννοια του άρθρου 15(γ) της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2011/95/ΕΕ και του αντίστοιχου άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου.
Υπενθυμίζεται συναφώς ότι, σύμφωνα με το άρθρο 18(5) του Νόμου, εναπόκειται στον Αιτητή να τεκμηριώσει την αίτηση του για διεθνή προστασία και εν προκειμένω ο Αιτητής με τα όσα δήλωσε στη συνέντευξη του και που αναφέρθηκαν πιο πάνω και καταγράφονται στην έκθεση του αρμόδιου λειτουργού, ουδόλως τον ενέτασσαν στις περιπτώσεις της αναγκαιότητας παροχής του καθεστώτος της συμπληρωματικής προστασίας. Εν προκειμένω, ορθά κρίθηκε ότι δεν έχει αποδειχθεί οτιδήποτε εκ μέρους του Αιτητή που να στοιχειοθετεί τον ισχυρισμό του για βάσιμο φόβο ότι αυτός θα υποστεί σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη.
Ως εκ τούτου ορθά δεν του χορηγήθηκε το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας που προβλέπεται στο άρθρο 19 του Νόμου, αφού αυτός δεν κατάφερε να αποδείξει βάσιμο φόβο ότι θα υποστεί σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη, ως καθορίζεται στο άρθρο 19(2).
Συνεπώς, κρίνω, με βάση τα ανωτέρω, ότι οι λόγοι ακυρώσεως της προσβαλλόμενης απόφασης δεν ευσταθούν.
Η παρούσα προσφυγή αποτυγχάνει και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με €1500 έξοδα εναντίον του Αιτητή και υπέρ των Καθ΄ ων η Αίτηση.
Βούλα Κουρουζίδου – Καρλεττίδου Δ.Δ.Δ.Δ.Π.
[1] CRS – Congressional Research Service (Author): Iran: Background and U.S. Policy , 23 March 2023
https://sgp.fas.org/crs/mideast/R47321.pdf (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[2] https://www.dni.gov/nctc/ftos/irgc_fto.html (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[3] https://www.cfr.org/backgrounder/irans-revolutionary-guards (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[4] DFAT – Australian Government - Department of Foreign Affairs and Trade (Author): DFAT Country Information Report Iran, 14 April 2020, https://www.ecoi.net/en/file/local/2029778/country-information-report-iran.pdf (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[5] CIA FACTBOOK, IRAN, Military Service τελευταία ενημέρωση 13/06/2023, https://www.cia.gov/the-world-factbook/countries/iran/
[6] BZ – Ministerie van Buitenlandse Zaken (Netherlands Ministry of Foreign Affairs): Algemeen Ambtsbericht Iran, 24 December 2013 http://www.rijksoverheid.nl/bestanden/documenten-enpublicaties/ambtsberichten/2013/12/24/iran-2013-12-24/aab-iran-2013.pdf όπως παρατίθεται σε Austrian Centre for Country of Origin and Asylum Research and Documentation (ACCORD), Iran: Political Opposition Groups, Security Forces, Selected Human Rights Issues, Rule of Law: COI Compilation, July 2015, available at: https://www.refworld.org/docid/559baae44.html (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[7] Australian Government, Department of foreign affairs and trade (April 2020), 'Country information report: Iran', διαθέσιμο στη διεύθυνση: DFAT Country Information Report - Iran - 14 April 2020 (ecoi.net) (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 8.04.2024)
[8] RULAC, Geneva Academy, map, available at: https://www.rulac.org/browse/map (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[9] HRW - Human Rights Watch: World Report 2023 - Iran, 12 January 2023, available at: https://www.ecoi.net/en/document/2085460.html ((ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[10] HRW - Human Rights Watch: World Report 2023 - Iran, 12 January 2023, available at: https://www.ecoi.net/en/document/2085460.html (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[11] AI - Amnesty International: Amnesty International Report 2022/23; The State of the World's Human Rights; Iran 2022, 27 March 2023 https://www.ecoi.net/en/document/2089406.html (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[12] Freedom House: Freedom in the World 2023 - Iran, 2023, available at: https://www.ecoi.net/en/document/2088518.html (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[13] HRW - Human Rights Watch: World Report 2023 - Iran, 12 January 2023, available at: https://www.ecoi.net/en/document/2085460.html (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[14] ACLED -DISAGGREGATED DATA COLLECTION - ANALYSIS & CRISIS MAPPING PLATFORM, The Armed Conflict Location & Event Data Project https://acleddata.com/dashboard/#/dashboard (βλ. Πλατφόρμα Dashboard, με στοιχεία ανάλυσης ως εξής: ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ: 29/03/2023-29/3/2024, ΤΥΠΟΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ: Violence against civilians / Explosions / Remote violence/ Riots / Battles / Strategic Developments και ΠΕΡΙΟΧΗ: Middle East - Iran (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)
[15] ACLED -DISAGGREGATED DATA COLLECTION - ANALYSIS & CRISIS MAPPING PLATFORM, The Armed Conflict Location & Event Data Project https://acleddata.com/dashboard/#/dashboard (βλ. Πλατφόρμα Dashboard, με στοιχεία ανάλυσης ως εξής: ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ: 29/03/2023-29/3/2024, ΤΥΠΟΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ: Violence against civilians / Explosions / Remote violence/ Riots / Battles / Strategic Developments και ΠΕΡΙΟΧΗ: Middle East - Iran - Gilan (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης 08/4/2024)