ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Υπόθ. Αρ.: 3444/2023
05 Απριλίου, 2024
[Μ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]
Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
I.F.E. από Νιγηρία και τώρα Λεμεσό
Αιτητής
-και-
Κυπριακής Δημοκρατίας δια του Υπουργού Εσωτερικών, Υπηρεσία Ασύλου
Καθ' ων η Αίτηση
ΑΙΤΗΣΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 09/02/24
Εμφανίσεις:
Γ. Κορυζής (κος), Δικηγόρος για τον Αιτητή
Σ. Πιτσιλλίδου (κα), Δικηγόρος για Γενικό Εισαγγελέα, Δικηγόρος για τους Καθ' ων η Αίτηση.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται η απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, επιστολής ημερομηνίας 08/09/23 με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα του Αιτητή για παραχώρηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας ως άκυρη, παράνομη και/ή αντισυνταγματική κσι/ή στερημένη οποιουδήποτε νομικού αποτελέσματος.
Ο Αιτητής με την παρούσα αίτηση ζητά διάταγμα του Δικαστηρίου για:
1. Επαναφορά (Reinstatement) της ανωτέρω προσφυγής.
2. Περαιτέρω ή άλλη θεραπεία.
3. Έξοδα.
Με βάση το περιεχόμενο του φακέλου του Δικαστηρίου η προσφυγή καταχωρίστηκε στις 22/09/23, κατά την πρώτη εμφάνιση στις 19/10/23 η υπόθεση δεν είχε επιδοθεί και δόθηκε παράταση μέχρι τις 30/10/23, δόθηκε εκ νέου χρόνος για επίδοση στις 30/10/23 μέχρι τις 16/11/23, ακολούθησε σχετική ανακοίνωση μέσω πινακίου με συγκεκριμένες οδηγίες προς τους διαδικους. Οι Καθ' ων η αίτηση καταχώρησαν Ένσταση την 01/12/23, η Γραπτή Αγόρευση Αιτητή καταχωρίστηκε στις 15/12/23 και η υπόθεση ήταν (ήδη) ορισμένη για Διευκρινίσεις στις 18/12/23 με οδηγίες όπως παρίσταται και ο Αιτητής κατά την εν λόγω ημερομηνία.
Το Δικαστήριο επιλήφθηκε της υπόθεσης στις 18/12/23 και η ώρα 9.55, ενέκρινε δε αίτημα της συνηγόρου των Καθ' ων η αίτηση για απόρριψη της προσφυγής λόγω μη προώθησης της ήτοι λόγω της απουσίας τόσο του δικηγόρου όσο και του ίδιου του Αιτητή κατά την ημέρα Διευκρινίσεων της υπόθεσης.
Στις 09/02/24 ο Αιτητής καταχώρησε την υπό εξέταση αίτηση, αιτούμενη την επαναφορά της προσφυγής του.
Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση αναφέρονται στη συνημμένη ένορκη δήλωση ημερομηνίας 09/02/24 του κ. Παπασιάντη από τη Λευκωσία, δικηγόρου και συνεργάτη του δικηγορικού γραφείου που εμφανίζεται για τον Αιτητή. Στην ένορκη δήλωση καταγράφεται, μεταξύ άλλων και στην έκταση που ενδιαφέρει, τα ακόλουθα:
«[…]
2. Η μη έγκαιρη καταχώρηση της Αίτησης Τροποποίησης σύμφωνα με τις οδηγίες του Δικαστηρίου οφείλεται σε απρόβλεπτο γεγονός και συγκεκριμένα στην εκ παραδρομής μεταφορά και αρχειοθέτηση του συγκεκριμένου φακέλου στο Γραφείο Λεμεσού του Συναδέλφου-Δικηγόρου του Αιτητού, με αποτέλεσμα μέσα στο φόρτο των υπόλοιπων υποθέσεων, να παρέλθει άπρακτη η ταχθείσα προθεσμία.
3. Εις ουδένα στάδιο της υποθέσεως υπήρξε πρόθεση, είτε του ιδίου του Αιτητού είτε του Δικηγόρου αυτού, για μη προώθηση/εγκατάλειψη της προσφυγής.
4. Ως εκ τούτου είναι φανερό ότι η Προσφυγή απορρίφθηκε λανθασμένα κατά τη δικάσιμο της 18/12/2023 (και ενώ παραταυτα εμφανιζόταν στο Πινάκιο της 26/1/2024) και/ή εκ παραδρομής και/ή εκ του γεγονότος ανωτέρας βίας ουδέποτε ήταν η πρόθεση και/ή επιθυμία και/ή οι οδηγίες του αιτητή όπως αυτή αποσυρθεί.
[…]»
Κατά την ενώπιον του Δικαστηρίου διαδικασία ο δικηγόρος του Αιτητή δεν αμφισβήτησε τις ημερομηνίες που ήτο ορισμένη η υπόθεση, αλλά πρόσθεσε ότι η μη εμφάνιση του κατά τις Διευκρινίσεις οφειλόταν σε εσφαλμένη πληροφόρηση. Δεν υπήρχε, τονίζει, πρόθεση εγκατάλειψης της υπόθεσης και ο φάκελος είχε πέσει εκ παραδρομής στο γραφείο της Λεμεσού.
Οι Καθ΄ ων η αίτηση σημείωσαν ότι, παραλήψεις ή λάθη οργάνωσης του δικηγόρου που εκπροσωπεί τον αιτητή δεν είναι λόγοι επαναφοράς προσφυγής, ενώ και με βάση τον Κανονισμό 12 των Διαδικαστικών Κανονισμών του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας προκύπτει σαφέστατα υποχρέωση του αιτητή να είναι παρών κατά τις διευκρινίσεις της υπόθεσης του. Υιοθέτησαν το περιεχόμενο της Ένστασης και της επισυνημμένης σε αυτή ένορκης δήλωσης και πρόβαλαν, μεταξύ άλλων, ότι δεν πληρούνται οι νομολογιακές προϋποθέσεις για την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος και/ή σκοπός της παρούσας αίτησης είναι η υπερφαλάγγιση των δικονομικών διατάξεων και η αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών, και/ή δεν αποκαλύπτεται οποιοσδήποτε ικανοποιητικός λόγος που να δικαιολογεί την επαναφορά της προσφυγής και/ή με την παρούσα αίτηση σκοπείται η κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας και/ή δεν έχουν καταδειχθεί οιεσδήποτε εξαιρετικές συνθήκες και/ή περιστάσεις και/ή το ότι υπήρχε εύλογη αιτία και/ή ουσιαστική αδυναμία που να δύναται να ικανοποιήσει το Δικαστήριο να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ της αποδοχής του αιτήματος του Αιτητή και/ή η ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση αποτελεί εξ΄ ακοής μαρτυρία και είναι αντιφατική σε σχέση με τα γεγονότα που αφορούν το ιστορικό απόρριψης της προσφυγής. Τα γεγονότα στα οποία στηρίζεται η Ένταση των Καθ' ων η Αίτηση εκτίθενται στην ένορκη δήλωση ημερομηνίας 28/02/24 της κας Μ. Βασιλείου, Δικηγόρο στην Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας όπου υιοθετείται και επαναλαμβάνεται πλήρως το περιεχόμενο των λόγων ένστασης.
Έχω εξετάσει όσα έχουν προβληθεί και καταλήγω ως ακολούθως:
Καταρχάς, προέχει η εξέταση του ισχυρισμού των Καθ' ων η αίτηση σε σχέση με την αντικανονικότητα της ένορκης δήλωσης που συνοδεύει την αίτηση εφόσον ορκίζεται δικηγόρος που συνεργάζεται με το δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τον Αιτητή και όχι ο ίδιος, χωρίς να παρέχεται εύλογη αιτιολογία.
Έχει διαχρονικά αποφασιστεί σε αριθμό υποθέσεων ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι δεν αποκλείεται ένορκη δήλωση απλά και μόνον ο ομνύων είναι δικηγόρος, νοουμένου ότι παρέχεται εξήγηση ως προς τους λόγους για τους οποίους ορκίζεται δικηγόρος αντί του διαδίκου. Στην Rybovlev κ.α. v Rybolovlera (2010) 1 A.A.Δ. 82., επί του εν λόγω ζητήματος λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Σε σχέση με τον πρώτο τούτο λόγο έφεσης, το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού επιλήφθηκε του σχετιζόμενου με το θέμα λόγου Ένστασης που είχε προβληθεί κατά της συνέχισης ισχύος των προσωρινών διαταγμάτων, αποφάνθηκε ως εξής:
"Στην κρινόμενη περίπτωση με βάση τη φύση της αίτησης ως ενδιάμεσης και ορώμενη κάτω από το πλαίσιο της Διαταγής 48 και 39 επιτρέπουσα εξ ακοής μαρτυρία, εφ' όσον αποκαλύπτονται οι πηγές πληροφόρησης, κρίνω ότι δεν μπορώ να θεωρήσω άκυρη την ένορκη δήλωση του Ν. Χ"Λοΐζου αφού ο τελευταίος δηλώνει σαφώς τις πηγές πληροφόρησης του, την εξουσιοδότηση του καθώς και την κατοχή εγγράφων που επίσης του δίνουν δυνατότητα γνώσης. (Η υπόθεση Dulal Dulal v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Προσφ. Aρ. 1045/05, ημερ. 27.10.05 στην οποία με παρέπεμψαν οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των καθ' ων η αίτηση δεν αφορά ενδιάμεση αίτηση αλλά ένορκη δήλωση που συνοδεύει πρωτογενή αίτηση άλλης υφής. Βλ. In re Efthymiou (1987) 1 C.L.R. 28, Zeeland Navigation Co. Ltd v. Banque Worms κ.ά. (1997) 1 Α.Α.Δ. 964, Thanos Hotels Ltd v. Ιωάννου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1036)."
Το θέμα της κατάρτισης και υποβολής σε δικαστική διαδικασία ένορκης δήλωσης από δικηγόρο, διέπεται από καλά καθιερωμένες αρχές που εκπηγάζουν από τη νομολογία. Αν χρειάζεται να τις συνοψίσουμε ξανά, θα λέγαμε ότι γενικά ομιλούντες, μια ένορκη δήλωση δεν αποκλείεται απλά επειδή ο ομνύων είναι δικηγόρος. Οι δικηγόροι όμως θα πρέπει να αποστασιοποιούνται από τα γεγονότα που σχετίζονται με τα επίδικα θέματα και τυγχάνει γενικά ανεπιθύμητο να εμφανίζονται ως μάρτυρες ή ενόρκως δηλούντες σε δικαστική διαδικασία στην οποία εκπροσωπούν διάδικο, εκτός εάν αυτό είναι αναγκαίο. Αφ' ης όμως στιγμής δικηγόρος έχει με τον ένα ή άλλο τρόπο καταστεί μάρτυρας γεγονότων, τότε κωλύεται, λόγω ασυμβιβάστου, να συνεχίζει να εμφανίζεται χειριζόμενος την υπόθεσή του πελάτη του ως δικηγόρος. (Ahapittas v. Roc-Chic Ltd (1968) 1 C.L.R. 1, In re Efthymiou (1987) 1 C.L.R. 319, Thanos Hotels Ltd v. Ιωάννου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1036).
Στις πιο πάνω καλά καθιερωμένες αρχές δεν κρίνουμε ορθό να προσθέσουμε ή να αναγνωρίσουμε και άλλη αρχή σύμφωνα με την οποία εάν ο ομνύων είναι δικηγόρος και δεν επεξηγεί με επάρκεια γιατί προβαίνει ο ίδιος στην ένορκη δήλωση και όχι ο πελάτης του, τότε η ένορκη δήλωση πάσχει και θα πρέπει ν' αγνοηθεί ή απορριφθεί. Ούτε και συμφωνούμε ότι μια τέτοια απόλυτη αρχή εξάγεται από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Dulal Dulal (ανωτέρω). Απλά, στη προσφυγή εκείνη το Ανώτατο Δικαστήριο με μονομελή σύνθεση, το οποίο επιλαμβανόταν ενδιάμεσης αίτησης στο πλαίσιο προσφυγής για αναστολή εκτέλεσης διαταγμάτων απέλασης και κράτησης, έκρινε ότι θα έπρεπε ο ομνύων δικηγόρος να παράσχει κάποια εξήγηση γιατί προέβηκε ο ίδιος στην ένορκη δήλωση και όχι ο ίδιος ο αιτητής. Ενώ δε το Δικαστήριο εξέφρασε την άποψη ότι αυτός θα ήταν αρκετός λόγος γι' απόρριψη της αίτησης, εν τούτοις, προχώρησε και εξέτασε την ουσία της και την απέρριψε για άλλους λόγους, βασιζόμενο στα στοιχεία που παρατέθηκαν στην ένορκη δήλωση. Σημειώνεται ότι στην υπόθεση Dulal Dulal ο αιτητής, αν και ήταν υπήκοος της Μπαγκλαντές, κατά τον ουσιώδη χρόνο βρισκόταν στην Κύπρο αναμένοντας την έκβαση της αίτησής του. Υπ' εκείνες τις περιστάσεις κρίθηκε ότι χρειαζόταν μια εξήγηση ως προς το γιατί δεν κατάρτισε ο ίδιος την ένορκη δήλωση. Θα σημειώναμε εδώ, σε αντιδιαστολή, ότι το Ανώτατο Δικαστήριο με την ίδια μονομελή σύνθεση αποδέχτηκε ως κανονική ένορκη δήλωση δικηγόρου εκ μέρους αλλοδαπής αιτήτριας, εφόσον αυτή βρισκόταν στο εξωτερικό, χωρίς άλλη εξήγηση. Συγκεκριμένα, στην υπόθεση Svetlana Shalaeva v. Δημοκρατίας, Yπόθεση Αρ. 869/2005, ημερ. 24.3.2006, επιλαμβανόμενο αίτησης της Δημοκρατίας για παροχή ασφάλειας εξόδων από την αλλοδαπή προσφεύγουσα, το ίδιο Δικαστήριο, και ορθά βέβαια, αποδέχθηκε και ενήργησε στη βάση Ένστασης που στηριζόταν σε ένορκη δήλωση δικηγόρου εκ μέρους της προσφεύγουσας-καθ' ης η αίτηση, η οποία είχε ήδη απελαθεί και βρισκόταν στο εξωτερικό.
Με αυτά ως δεδομένα, μπορούμε να δεχθούμε ως αρχή της νομολογίας αναφορικά με το θέμα παροχής εξήγησης ως προς το γιατί ομνύων είναι δικηγόρος και όχι διάδικος ή άλλο πρόσωπο, ότι κάποια εξήγηση προς τούτο απαιτείται, εκεί όπου δεν προκύπτει υπό τις περιστάσεις ένας εμφανής καλός λόγος, όπως είναι η διαμονή του διαδίκου στο εξωτερικό και/ή άλλες εγγενείς δυσχέρειες οι οποίες δεν θα επέτρεπαν στον ίδιο να είναι ενόρκως δηλών. Στην υπό εξέταση δε περίπτωση, σύμφωνα με τον ομνύοντα δικηγόρο, η αιτήτρια-εφεσείουσα είναι μόνιμη κάτοικος Ελβετίας η οποία έχει την φροντίδα ανήλικου τέκνου του ζεύγους και η οποία επιλαμβανόταν λήψης δικαστικών μέτρων στην Ελβετία και σε άλλες χώρες κατά τον ουσιώδη χρόνο. Αυτά τα στοιχεία, λαμβανόμενα υπόψη, μαζί με το στοιχείο του επικαλούμενου κατεπείγοντος του θέματος, δεν θα απαιτούσαν, κατά την άποψή μας την παροχή οποιωνδήποτε άλλων εξηγήσεων ως προς το γιατί τα αναγκαία γεγονότα τέθηκαν υπόψη του Δικαστηρίου μέσω δικηγόρου ο οποίος αποκάλυψε ικανοποιητικά τις πηγές πληροφόρησής του.»
Εφαρμόζοντας την πιο πάνω νομολογία στην προκειμένη περίπτωση, δεν δικαιολογούνται οι λόγοι σύνταξης ένορκης δήλωσης από τον κ. Παπασιάντη αντί του Αιτητή. Καμία αναφορά γίνεται περί αδυναμίας του να προβεί ο ίδιος σε ένορκη δήλωση επί της παρούσας αίτησης επαναφοράς λαμβάνοντας δεόντως υπόψη την υποχρέωση του να παρίσταται στο Δικαστήριο κατά τις Διευκρινίσεις ή την Ακρόαση της υπόθεσης του ακόμα και εάν τον εκπροσωπούσε δικηγόρος, εφόσον σε περίπτωση απουσίας του η προσφυγή του υπόκειται σε απόρριψη στη βάση του Κανονισμού 12 των Περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2019 έως 2022 (3/2019).
Σε κάθε περίπτωση (και ενώ ο πιο πάνω λόγος θα ήτο αρκετός για απόρριψη της αίτησης) μετά από αξιολόγηση των στοιχείων που παρουσιάζονται στην ένορκη δήλωση του κ. Παπασιάντη είναι εμφανής η έλλειψη και/ή παρανόηση συμβάντων και/ή ανεπάρκεια πρωτογενούς γνώσης των πραγματικών γεγονότων που στηρίζεται η αίτηση επαναφοράς.
Γίνονται άστοχες, αναληθείς και αλληλοσυγκρουόμενες αναφορές στην σχετική ένορκη δήλωση ημερομηνίας 09/02/24 όπως λ.χ. μη έγκαιρης καταχώρησης αίτησης τροποποίησης με αποτέλεσμα να παρέλθει άπρακτη η ταχθείσα προθεσμία, ότι η υπόθεση εμφανιζόταν στο Πινάκιο της 26/01/24, ότι ουδέποτε υπήρχε πρόθεση του Αιτητή ή επιθυμία του να αποσύρει την προσφυγή και/ή δεν υπήρχε πρόθεση μη προώθησης/εγκατάλειψης της προσφυγής. Η δε προχειρότητα με την οποία ετοιμάστηκε η ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την αίτηση επαναφοράς και/ή η ανεπάρκεια γνώσης των γεγονότων που προβάλλονται προς υποστήριξη της αίτησης είναι εξόφθαλμη και δεν μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπέρασμα κατά πόσο δεν υπήρχε πρόθεση εγκατάλειψης της προσφυγής.
Αντίθετα, όπως περιγράφεται ανωτέρω, από τον φάκελο του Δικαστηρίου προκύπτει ότι η προσφυγή καταχωρίστηκε στις 22/09/23, υπήρξε υπέρμετρη καθυστέρηση επίδοσης της με αποτέλεσμα να δοθούν 2 παρατάσεις από το Δικαστήριο για επίδοση και ενώ η υπόθεση ήταν (ήδη) ορισμένη για Διευκρινίσεις στις 18/12/23 (με οδηγίες όπως παρίσταται και ο Αιτητής κατά την εν λόγω ημερομηνία) καμία εμφάνιση υπήρξε εκτός των Καθ΄ ων με αποτέλεσμα να απορριφθεί η προσφυγή. Δεν υπήρχαν οδηγίες για καταχώρηση τροποποιημένης προσφυγής, ούτε η υπόθεση αναρτήθηκε στο Πινάκιο του Δικαστηρίου ημερομηνίας 26/01/24 ως τα γεγονότα που αναφέρονται στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την αίτηση.
Επιπλέον, της πιο πάνω ασυνάφειας που παρουσιάζεται στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την αίτηση η πληροφόρηση που παρέχεται για να επαναφερθεί η προσφυγή δεν πληροί τις νομολογιακές προϋποθέσεις για έγκριση της.
Στην Tsingi v. The Republic (1984) 3 CLR 1262, αναφέρθηκε ότι η επαναφορά προσφυγής η οποία έχει απορριφθεί επειδή έχει θεωρηθεί εγκαταλειφθείσα εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του δικαστή, ήτοι:
«As it appears from the aforementioned affidavit of counsel for the applicant that this recourse has never been actually abandoned I have to determine it in accordance with Article 146.4 and in order to do so I have to reinstate it, inasmuch as it was dismissed on the incorrect assumption that, due to the long delay of counsel for the applicant to file his written address, it had been abandoned.
I have no doubt that I have inherent jurisdiction to reinstate this case in the present circumstances and, in any event, I possess competence under both rule 19 of the Supreme Constitutional Court Rules of Court and rule 14 of Order 26 of the Civil Procedure Rules, to the extent to which it is applicable to a case of the present nature, to direct that my Order of the 31st May 1983 which dismissed this recourse should be set aside so that, in effect, the proceedings in it will continue as if it had never been dismissed.»
Σύμφωνα και με την πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου αίτηση επαναφοράς προσφυγής αντιμετωπίζεται πάντοτε με αυστηρότητα, εφόσον η προθεσμία καταχώρησης προσφυγής δεν μπορεί να επεκταθεί με οποιοδήποτε τρόπο (Υποθ. Αρ. 1252/2010, Issam Lotfy Mohamed El Aassy v. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 17/05/2011, Υποθ. Αρ. 540/2012, Nader Mt Matanes v. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 30/11/2012).
Η επίκληση λάθους, αμέλειας ή παράλειψης του δικηγόρου που εκπροσωπούσε τον Αιτητή δεν μπορεί να οδηγήσει, χωρίς επαρκή αιτιολογία, σε επιτυχία επαναφοράς της προσφυγής του. Ο δικηγόρος εκπροσωπεί τον πελάτη του και οι ενέργειές του, στο πλαίσιο αυτής της εκπροσώπησης, δεσμεύουν τον αιτητή. Στη Bαρδιάνος ν. Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698, καταγράφονται στην έκταση που μας ενδιαφέρει τα ακόλουθα:
«Ο διάδικος δεν μπορεί, κατά κανόνα, να προβάλλει το λάθος, αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυχαίνει την παράταση προθεσμιών ή την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών. Θα αποτελούσε ένα εύσχημο τρόπο υπερφαλάγγισης των δικονομικών διατάξεων. Από τη συμμόρφωση προς τα χρονοδιαγράμματα αυτά εξαρτάται η απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης και συνακόλουθα το κύρος της.
[…]
Βλέπε επίσης Μιχαηλίδης ν. Χρίστου (1996) 1(Β) Α.Α.Δ. 1190, Κληρίδης ν. Σταυρίδη (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1348.
Διαφορετική αντιμετώπιση θα δημιουργούσε επικίνδυνα ρήγματα στην απονομή της δικαιοσύνης. Ως προς την πρόθεση του διαδίκου την απάντηση έδωσε η απόφαση στην Άλκης Χ. Χατζηκυριάκος (Μπισκότα Φρου-Φρου) Λτδ. ν. Τerzian Trading House Ltd. (1998) 1(Α) Α.Α.Δ. 102:
"Η απουσία πρόθεσης εκ μέρους του διαδίκου να εγκαταλείψει τη διαδικασία δεν είναι αφεαυτής αποφασιστική για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου."»
Για όλους τους πιο πάνω λόγους δεν έχουν προβληθεί τέτοιοι ισχυρισμοί που να δικαιολογούν την επαναφορά της προσφυγής. Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα €600 εναντίον του Αιτητή και υπέρ των Καθ΄ ων η αίτηση.
Μ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.