ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ – ΛΕΥΚΩΣΙΑ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Χ. Παπαγεωργίου, Δικαστή.
Ν. Τιμινή ) Μελών
Αρ. Αίτησης: 44/19
Μεταξύ:
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ
Αιτητή
και
NCR (MIDDLE EAST) LTD
Καθ’ ων η αίτηση
Ημερομηνία: 30 Ιανουαρίου, 2024
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για τον Αιτητή: κ. Σκορδής
Για τους Καθ’ ων η αίτηση: κ. Παναγιώτου
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την παρούσα αίτηση ο Αιτητής αξιώνει από τους Καθ’ ων η αίτηση (στο εξής «η Εργοδότρια Εταιρεία») αποζημιώσεις για παράνομο τερματισμό της απασχόλησής του, αποζημιώσεις για απώλεια καριέρας, νόμιμο τόκο, έξοδα και Φ.Π.Α.
Η Εργοδότρια Εταιρεία με τους γενικούς λόγους εμφάνισής της αμφισβητεί τις εναντίον της αξιώσεις και ισχυρίζεται ότι απέλυσε τον Αιτητή την 3/10/18, ότι ο λόγος απόλυσης εναπόκειται στην απόλυτη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη, ότι η απόλυση δεν έγινε για λόγους πλεονασμού, ότι πρόσφεραν στον Αιτητή ένα ποσό ως χαριστική πληρωμή και ζητά την απόρριψη της αίτησης με έξοδα υπέρ της και εναντίον του Αιτητή.
Σύμφωνα με το άρθρο 3(1) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967, Ν.24/67, (στο εξής «ο Νόμος»):
«3.-(1) Όταν, κατά ή μετά την έναρξιν της ισχύος του παρόντος άρθρου, ο εργοδότης τερματίζη δι΄ οινοδήποτε λόγον άλλον ή των εν των άρθρω 5 εκτιθεμένων λόγων, την απασχόλησιν εργοδοτουμένου ο οποίος έχει απασχοληθή συνεχώς υπ΄ αυτού επί είκοσι εξ τουλάχιστον εβδομάδας, ο εργοδοτούμενος κέκτηται δικαίωμα εις αποζημίωσιν υπολογιζομένην συμφώνως προς τον Πρώτον Πίνακα: ……….»
Σύμφωνα με το άρθρο 6(1) του Νόμου: «… ο υπό του εργοδότου τερματισμός απασχολήσεως τεκμαίρεται, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ως μη γενόμενος δια τινά των εν τω άρθρω 5 εκτιθεμένων λόγων», δηλαδή των λόγων που καθιστούν νόμιμη και δικαιολογημένη την απόλυση του εργοδοτουμένου και δεν παρέχουν στον εργαζόμενο δικαίωμα αποζημίωσης.
Συνεπώς, στην παρούσα περίπτωση, η Εργοδότρια Εταιρεία είναι αυτή που φέρει το βάρος να ανατρέψει το καθιερωμένο από το Νόμο μαχητό τεκμήριο και να αποδείξει ότι δικαιολογημένα τερμάτισε την απασχόληση του Αιτητή. Ωστόσο, οι Καθ’ ων η αίτηση δεν προσέφεραν οποιαδήποτε μαρτυρία και συνεπώς, ελλείψει οποιασδήποτε μαρτυρίας από αυτούς, το μαχητό τεκμήριο για παράνομο τερματισμό της απασχόλησης του Αιτητή δεν ανατράπηκε. Ως εκ τούτου, ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή από τους Καθ’ ων η αίτηση θεωρείται παράνομος. Δηλώθηκε από την πλευρά του Αιτητή ότι το μοναδικό επίδικο θέμα και η μοναδική απαίτηση του Αιτητή που παραμένει είναι η επιδίκαση αποζημιώσεων και αυξημένων αποζημιώσεων συνεπεία του τερματισμού της απασχόλησής του.
Δηλώθηκαν επίσης ως παραδεκτά γεγονότα τα ακόλουθα:
1. Οι Καθ’ ων η αίτηση είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης η οποία ασχολείτο με εργασίες προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών και λοιπές συναφείς υπηρεσίες.
2. Ο Αιτητής απασχολείτο στην υπηρεσία των Καθ’ ων η αίτηση από την 4/11/96.
3. Ο Αιτητής υπέβαλε αίτηση για πληρωμή συνεπεία πλεονασμού και το Ταμείο Πλεονασμού απέρριψε την αίτησή του την 16/12/19.
Στη συνέχεια, ο Αιτητής προσέφερε τη δική του μαρτυρία. Καταθέτοντας, ο Αιτητής ανέφερε ότι ήταν «Field Solution Manager», ότι απολύθηκε χωρίς αιτία, ότι την 16/11/18 έλαβε επιστολή απόλυσης ημερ. 13/11/18, ότι σε αυτή αναφέρεται ότι θα πληρωνόταν 2 μήνες για προειδοποίηση, ότι λάμβανε ετησίως €64,392, ότι ήταν εξαιρετικός υπάλληλος και εργαζόταν υπερωριακά για να φέρει εις πέρας τα αυξημένα καθήκοντά του, ότι πέτυχε εξαιρετικά αποτελέσματα και ότι λάμβανε διαρκώς επαίνους. Περαιτέρω, ο Αιτητής ισχυρίστηκε ότι παρέμεινε άνεργος μέχρι το 2021 παρά τις προσπάθειες που έκανε, ότι είχε επενδύσει πολλά στην εργασία του, ότι καταστράφηκε η καριέρα και οι προοπτικές εργοδότησης και ανέλιξής του, ότι επειδή δεν υπήρξε αποτέλεσμα στις προσπάθειες για εξεύρεση νέας εργασίας προχώρησε σε σύσταση συνεταιρισμού για λειτουργία πρακτορείου ΟΠΑΠ, ότι τώρα είναι υπάλληλος εκεί με μισθό €1.500 το μήνα, ότι ο κύκλος εργασιών είναι πολύ χαμηλός, ότι δεν λαμβάνει μέρισμα ή άλλο ποσό, ότι κατά το χρόνο απόλυσής του είχε στεγαστικό δάνειο με υπόλοιπο €280.000, ότι δεν μπορούσε να το αποπληρώσει και ότι δανείστηκε χρήματα για να το πληρώσει και να μην χάσει το σπίτι του. Τέλος, ο Αιτητής ισχυρίστηκε ότι το Δικαστήριο πρέπει να λάβει υπόψη του ότι εάν απολύετο για λόγους πλεονασμού όπως άλλοι συνάδελφοί του θα λάμβανε αυξημένο ποσό.
Με δεδομένο ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή έχει κριθεί παράνομος θα πρέπει να προχωρήσουμε να αξιολογήσουμε την ενώπιόν μας τεθείσα μαρτυρία σε σχέση με το ύψος των αποζημιώσεων που δικαιούται ο Αιτητής, εφόσον αυτό είναι το μοναδικό επίδικο θέμα που παραμένει.
Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Νόμου, όταν εργοδότης τερματίσει παράνομα την απασχόληση εργοδοτουμένου που έχει απασχοληθεί συνεχώς από αυτόν επί 26 τουλάχιστον εβδομάδες, ο εργοδοτούμενος έχει δικαίωμα σε αποζημίωση που υπολογίζεται σύμφωνα με τον Πρώτο Πίνακα του Νόμου. Σύμφωνα με τον Πρώτο Πίνακα του Νόμου, το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών έχει απόλυτη διακριτική εξουσία για το ποσό που θα επιδικάσει. Κατά τον εν λόγω υπολογισμό το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών δέον να λάβει υπόψη του, μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«(α) Τα ημερομίσθια και πάσας τας άλλας απολαβάς του εργοδοτουμένου˙
(β) την διάρκειαν της υπηρεσίας του εργοδοτουμένου˙
(γ) την απώλειαν προοπτικής σταδιοδρομίας του εργοδοτουμένου˙
(δ) τας πραγματικάς συνθήκας του τερματισμού των υπηρεσιών του εργοδοτουμένου˙
(ε) την ηλικίαν του εργοδοτουμένου».
Σημειώνουμε ότι η αποζημίωση δεν μπορεί ούτε να υπερβεί τα ημερομίσθια δύο ετών (παράγραφος 3 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου) και ούτε να είναι μικρότερη του ποσού που θα ελάμβανε ο εργοδοτούμενος αν είχε κηρυχθεί ως πλεονάζων (παράγραφος 2 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου).
Σύμφωνα με την υπόθεση Louis Tourist Agency Ltd v. Ηλία (1992) 1Α Α.Α.Δ. 98, 104-105:
«Η αποζημίωση του εργοδοτουμένου επαφείεται, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Πρώτου Πίνακα του νόμου, στην απόλυτο διακριτική εξουσία του Διαιτητικού Δικαστηρίου. Στην άσκηση της εξουσίας του δικαστηρίου ορίζεται από το ίδιο άρθρο του νόμου, ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη ορισμένοι παράγοντες οι οποίοι απαριθμούνται, μεταξύ των οποίων και η απώλεια προοπτικής σταδιοδρομίας, στην τερματισθείσα εργασία.
……………………………………..
Το κριτήριο της αποζημίωσης βάσει του άρθρου 4 του Ν 24/67 δε συναρτάται με το συμβατικό που καθορίζεται από το ΚΕΦ. 149, και γενικά τις αρχές του δικαίου των συμβάσεων, δηλαδή ζημιά η οποία έπεται κατά λογική πρόβλεψη της διάρρηξης της συμφωνίας. Το θέμα των αποζημιώσεων επαφίεται στην απόλυτη κρίση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, με μόνο περιορισμό εκείνο που τίθεται από το άρθρο 3 του Πίνακα, η αποζημίωση να μη υπερβαίνει τα ημερομίσθια δύο ετών (Ν 92/79). Η υλική ζημιά την οποία υφίσταται από τον τερματισμό ο εργοδοτούμενος είναι αναμφίβολα παράγοντας σχετικός, αλλά όχι ο μόνος ο οποίος λαμβάνεται υπόψη.
Η διαγωγή των μερών είναι άλλος σχετικός παράγοντας, όπως συνάγεται από την παράγραφο 4 (δ) του Πίνακα. Η απαρίθμηση των παραγόντων, που είναι σχετικοί με την αποζημίωση, θα ήταν αντινομική προς τον απόλυτο χαρακτήρα της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου».
Στην υπόθεση Εκδοτικός Οίκος Δίας Δημόσια Λτδ ν. Παπαχριστοδούλου (2006) 1 Α.Α.Δ. 625, στη σελίδα 630, τονίστηκε ότι:
«Σύμφωνα με τον πρώτο πίνακα του Ν.24/67, όπως έχει τροποποιηθεί, το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών έχει απόλυτη διακριτική εξουσία να επιδικάσει οποιοδήποτε ποσό κρίνει πρέπον (βλέπε επίσης Demades Auto Supplies (Limassol) Ltd ν. Ιωαννίδου (1996) 1 Α.Α.Δ. 228) όπου επιβεβαιώθηκε ότι η εξουσία του πρωτόδικου δικαστηρίου να καθορίζει το ύψος της καταβλητέας αποζημίωσης είναι απόλυτη. Δεν είναι έργο του Ανώτατου Δικαστηρίου να εκτιμήσει τα δεδομένα για να καταλήξει το ίδιο στο ύψος της αποζημίωσης που δικαιολογείται να επιδικαστεί».
Στην υπόθεση Θεμιστοκλέους v. Elysee Irrigation Ltd, Πολ. Εφ. 131/12, ημερ. 22/9/17, ECLI:CY:AD:2017:A312 το Ανώτατο Δικαστήριο ανέφερε ότι:
«Η λήψη ανεργιακού επιδόματος από μόνη της, ουδόλως τεκμηριώνει αναζήτηση εργασίας, ώστε να μπορεί να γίνεται λόγος για ευρήματα του Δικαστηρίου που δεν συνάδουν με τη μαρτυρία. Η αναζήτηση εργασίας πρέπει να αποδειχθεί. Στην προκειμένη περίπτωση η μαρτυρία του εφεσείοντα κατέδειξε το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν προσπάθησε να εξεύρει άλλη κατάλληλη γι’ αυτόν εργασία. Πρόκειται δε για ευρήματα επί πραγματικού γεγονότος το οποίο δεν ελέγχεται από το Εφετείο. Ο εφεσείων ο οποίος έφερε το βάρος απόδειξης των ισχυρισμών του, απέτυχε να το αποσείσει για τους λόγους που με λεπτομέρειες καταγράφονται στην πρωτόδικη απόφαση.»
Περαιτέρω, στην υπόθεση Touchstone Technologies Ltd v. Μαυρομμάτη (2014) 1B A.A.Δ.1829, το Ανώτατο Δικαστήριο, αφού έκανε αναφορά στις υποθέσεις Ja. Cabras & Bros Ltd v. Χαραλάμπους κ.α. (1992) 1 Α.Α.Δ. 302 και Μουζούρης ν. Κόσμο Πλαστ & Σία κ.α. (2007) 1Β Α.Α.Δ. 896, ανέφερε τα ακόλουθα στις σελ. 1835-1836:
«Σημειώνουμε επίσης ότι το κριτήριο της αποζημίωσης, βάσει της παραγράφου 4 του Πίνακα, δε συναρτάται με το συμβατικό κριτήριο που καθορίζεται από το Κεφ. 149 και γενικά τις αρχές του Δικαίου των Συμβάσεων, δηλαδή ζημιά η οποία έπεται, κατά τη λογική πρόβλεψη των συμβαλλομένων, της διάρρηξης της συμφωνίας. [Βλ. Louis Tourist Agency Ltd ν. Αντιγόνης Ηλία (1992) 1 Α ΑΑΔ 98].
Το ύψος της αποζημίωσης που δικαιολογείται να επιδικαστεί σε κάθε περίπτωση, επαφίεται στην απόλυτη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου».
H διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ως προς το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικάσει κρίνεται με βάση τα ενώπιόν του τιθέμενα πραγματικά γεγονότα. Tο Δικαστήριο δεν μπορεί να στηριχθεί σε υποθέσεις για να καταλήξει σε εύλογα συμπεράσματα.
Η μαρτυρία του Αιτητή παρέμεινε αναντίλεκτη και την αποδεχόμαστε. Συνεπώς, από τα γεγονότα της υπόθεσης προκύπτει ότι ο Αιτητής εργάστηκε στην υπηρεσία των Καθ΄ ων η αίτηση για 22 συναπτά έτη, ότι κατά τον χρόνο που απολύθηκε ήταν 48 ετών, ότι ο τελευταίος εβδομαδιαίος του μισθός ανέρχετο σε €1.238,30, ότι απολύθηκε παράνομα, ότι είχε στεγαστικό δάνειο, ότι έκαμε ενέργειες να εξεύρει άλλη εργασία (Τεκμήριο 2), ότι έμεινε χωρίς εργασία μέχρι το 2021 και ότι από τη νέα του εργασία λαμβάνει €1.500 μηνιαίο μισθό.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τερματίστηκε η απασχόληση του Αιτητή, ήτοι το ότι ο Αιτητής απολύθηκε χωρίς να υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα στην εργοδότησή του, σε συνάρτηση με τους υπόλοιπους παράγοντες που απαριθμούνται στην παράγραφο 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου και αναφέρονται ανωτέρω, κρίνουμε υπό τις περιστάσεις εύλογη αποζημίωση το ποσό των €99.064 που αντιστοιχεί με απολαβές 80 εβδομάδων.
Κατά συνέπεια, εκδίδεται ομόφωνα απόφαση υπέρ του Αιτητή και εναντίον των Καθ’ ων η αίτηση για το συνολικό ποσό των €99.064 πλέον νόμιμο τόκο. Σύμφωνα με το άρθρο 3(2) του Νόμου οι Καθ’ ων η αίτηση θα καταβάλουν στον Αιτητή ποσό €64.391,60 που είναι οι απολαβές 52 εβδομάδων με νόμιμο τόκο και το υπόλοιπο ποσό, ήτοι €34.672,40 με νόμιμο τόκο, οφείλεται να καταβληθεί στον Αιτητή από το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού.
Οι δύο πλευρές δήλωσαν ότι σε περίπτωση που το Δικαστήριο επιδικάσει έξοδα εναντίον των Καθ’ ων η αίτηση συμφωνούν όπως αυτά καθοριστούν στο ποσό των για €5.000 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α. με νόμιμο τόκο από σήμερα και όπως ακυρωθούν οι προηγούμενες διαταγές για έξοδα. Συνεπώς, εκδίδεται επίσης απόφαση υπέρ του Αιτητή και εναντίον των Καθ’ ων η αίτηση για €5.000 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α. με νόμιμο τόκο από σήμερα. Όλες οι προηγούμενες διαταγές για έξοδα ακυρώνονται.
(Υπ.) …………………………………………
Χ. Παπαγεωργίου, Δικαστής.
(Υπ.) ........................................ (Υπ.) ..................................................
Ι. Νεοφύτου, Μέλος. Ν. Τιμινής, Μέλος.
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ