ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ι. Α. Χατζητζιοβάννη, Προέδρου
Τζ. Μέρχη και Χρ. Πελεκάνου, Μελών
Αρ. Υπόθεσης: 245/2019
Μεταξύ:
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
Αιτητής
-και-
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μέσω
1. Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού
2. Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας
Καθ’ ων η αίτηση
Ημερομηνία: 28η Μαρτίου, 2024
Εμφανίσεις:
Για τον Αιτητή: κα. Μ. Γιαννοπούλου
Για τους Καθ’ ων η αίτηση: κ. Π. Σελίπας
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ο Αιτητής, απόφοιτος της Πολυτεχνικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, εργάστηκε για διάφορες περιόδους, αρχής γενομένης της 13.12.2012, ως αναπληρωτής καθηγητής σε Σχολεία Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης. Είναι η θέση του Αιτητή, όπως προβάλλει από τους γενικούς λόγους της Αίτησης, ότι από της προσλήψεως του και έπειτα, απασχολείται συνεχώς στους Καθ’ ων η αίτηση επί τη βάσει διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου ασκώντας τα ίδια καθήκοντα για συνολική αναγνωρισμένη περίοδο εργασίας που υπερβαίνει συνολικά τους τριάντα μήνες, με επακόλουθο η σύμβαση εργασίας του να θεωρείται αυτοδικαίως σύμβαση αόριστου διαρκείας. Με δεδομένη τη συνολική διάρκεια απασχόλησης του ισχυρίζεται ότι καταχρηστικά η σύμβαση εργασίας του δεν κατέστη και δεν θεωρήθηκε σύμβαση αορίστου διαρκείας, κατά παράβαση της Οδηγίας και του εναρμονιστικού με αυτή Ν.98(Ι)/2003, ελλείψει οποιωνδήποτε αντικειμενικών λόγων. Έτσι, με την Αίτηση του αξιώνει τις ακόλουθες θεραπείες:
Α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η εργοδότηση του κατέστη αυτοδικαίως αορίστου διαρκείας από την ημέρα που συμπλήρωσε περίοδο απασχόλησης 30 μηνών, καθότι ικανοποιούνται πλήρως οι πρόνοιες του άρθρου 7(1) του περί Εργοδοτουμένων με Εργασία Ορισμένου Χρόνου (Απαγόρευση Δυσμενούς Μεταχείρισης) Νόμου του 2003 (Ν.98(Ι)/2003 ως τροποποιήθηκε).
Β. Δήλωση και/ή αναγνωριστική απόφαση του Δικαστηρίου ότι η από 1.10.2017 εργασιακής σχέση μεταξύ αυτού και των Καθ’ ων η αίτηση είναι σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου και όχι σύμβαση παροχής υπηρεσιών.
Γ. Διάταγμα του Δικαστηρίου διατάττον τους Καθ’ ων η αίτηση να διατηρήσουν την εργοδότηση του με τους υφιστάμενους όρους εργοδότησης και/ή να μην αλλοιώσουν οποιωνδήποτε από τους εν λόγω όρους και να τηρούν τους εν λόγω όρους.
Δ. Διάταγμα του Δικαστηρίου απορρέον από τη δηλωτικής φύσεως θεραπεία βάσει των παραγράφων Α και Β ανωτέρω.
Ε. Οποιανδήποτε άλλη θεραπεία ήθελε το Δικαστήριο κρίνει δίκαιη και/ή εύλογη υπό τις περιστάσεις.
ΣΤ. Αποζημιώσεις
Ζ. Νόμιμο τόκο
Η. Έξοδα πλέον ΦΠΑ.
Οι Καθ’ ων η αίτηση με τους γενικούς λόγους εμφάνισης εγείρουν προδικαστική ένσταση ισχυριζόμενοι ότι το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών στερείται δικαιοδοσίας να επιληφθεί των εγειρόμενων ζητημάτων καθότι η παρούσα Αίτηση ηγέρθη εναντίον λανθασμένων προσώπων και/ή ο τίτλος της παρούσας Αίτησης είναι λανθασμένος αφού δεν τηρήθηκαν οι πρόνοιες του άρθρου 57 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60). Πέραν της προδικαστικής ενστάσεως, ισχυρίζονται ότι ο Αιτητής είναι εγγεγραμμένος στον πίνακα διοριστέων Καθηγητών Πληροφορικής / Επιστήμης Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και στον πίνακα διοριστέων Καθηγητών Σχεδιασμού και Τεχνολογίας, με βάση αιτήσεις που υπέβαλε στις 7.10.2003, ότι προσέφεραν στον Αιτητή συμβάσεις αντικατάστασης για συγκεκριμένες περιόδους, ότι ο Αιτητής δεν έχει συμπληρώσει 30μηνη περίοδο συνεχούς απασχόλησης, ότι οι συμβάσεις αντικατάστασης που του προσφέρθηκαν ήταν για συγκεκριμένο σκοπό και για ικανοποίηση προσωρινών και/ή εκτάκτων αναγκών με επακόλουθο να συντρέχουν αντικειμενικοί λόγοι στη βάση των προνοιών του Ν.98(Ι)/2003. Επιπρόσθετα ισχυρίζονται ότι η εργοδότηση στο δημόσιο γίνεται με κύριο γνώμονα τις εκπαιδευτικές ανάγκες οι οποίες ποικίλουν από χρόνο σε χρόνο και δεν είναι σταθερές. Οι ανάγκες δε, για διορισμό υποψηφίων ως αντικαταστατών ή σε έκτακτη βάση στη θέση εκπαιδευτικών που απουσιάζουν για περιορισμένο χρονικό διάστημα με εκπαιδευτική άδεια ή άδεια ασθενείας ή άδεια χωρίς απολαβές, καθιστούν μεταβαλλόμενες τις ετήσιες ανάγκες σε διδακτικό προσωπικό. Ως εκ τούτου για κάποια σχολικά έτη προκύπτουν προσωρινές ανάγκες σε διδακτικές περιόδους λόγω απουσίας εκπαιδευτικών που δεν επαναλαμβάνονται κάθε έτος. Κατά συνέπεια ο αριθμός των εκπαιδευτικών που προσλαμβάνονται για να καλύψουν έκτακτες εκπαιδευτικές ανάγκες δεν είναι σταθερός για κάθε σχολικό έτος. Ως επακόλουθο απορρίπτουν τις αξιώσεις του Αιτητή και ζητούν την απόρριψη της Αίτησης με έξοδα.
Αμφότεροι διάδικοι αρκέστηκαν στην καταχώρηση καταλόγου παραδεκτών εγγράφων και δεν προσκόμισαν ενώπιον του Δικαστηρίου οποιαδήποτε άλλη μαρτυρία. Τα εν λόγω έγγραφα είναι τα ακόλουθα:
1. Πιστοποιητικό σπουδών του Αιτητή από το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
2. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 13/12/2012, από 11/12/2012 και μέχρι την επιστροφή της Άννας Βασιλείου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 21/12/2012, στο Λύκειο Ιδαλίου για 19 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
3. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 22/1/2013, από 7/1/2013 και μέχρι την επιστροφή της Άννας Βασιλείου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 26/4/2013, στο Λύκειο Ιδαλίου για 19 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
4. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 23/5/2013, από 13/5/2013 και μέχρι την επιστροφή της κας Άννας Βασιλείου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν τις 28/6/2013, στο Λύκειο Ιδαλίου για 19 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
5. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 11/12/2013, από 10/12/2013 και μέχρι την επιστροφή του Ευκλείδη Χατζήπαπα στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν τις 23/12/2013, στο Λύκειο Αγ. Γεωργίου Λακατάμειας για 12 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
6. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 16/1/2014, από 8/1/2014 και μέχρι την επιστροφή του Ευκλείδη Χατζήπαπα στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν τις 11/4/2014, στο Λύκειο Αγ. Γεωργίου Λακατάμειας για 12 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
7. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 30/4/2014, από 28/4/2014 και μέχρι την επιστροφή του Ευκλείδη Χατζήπαπα στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν τις 30/6/2014, στο Λύκειο Αγ. Γεωργίου Λακατάμειας για 12 διδακτικές περιόδους εβδο-μαδιαίως.
8. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 25/9/2014, από 18/9/2014 και μέχρι την επιστροφή του Γεώργιου Ζήσιμου στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια μέχρι νεοτέρων οδηγιών, όχι όμως πέραν τις 23/12/2014, στο Γυμνάσιο Πέρα Χωρίου Νήσου και Γυμνάσιο Φανερωμένης και Λύκειο Απ. Βαρνάβα για 22 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
9. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 15/1/2015, από 7/1/2015 και μέχρι την επιστροφή του Γεώργιου Ζήσιμου στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια απουσίας, όχι όμως πέραν τις 3/4/2015, στο Γυμνάσιο Πέρα Χωρίου Νήσου και Γυμνάσιο Φανερωμένης και Λύκειο Απ. Βαρνάβα για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
10. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 4/5/2015, από 20/4/2015 και μέχρι την επιστροφή του Γεώργιου Ζήσιμου στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια απουσίας, όχι όμως πέραν τις 19/6/2015, στο Γυμνάσιο Πέρα Χωρίου Νήσου και Γυμνάσιο Φανερωμένης και Λύκειο Απ. Βαρνάβα για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
11. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 10/2/2016, από 25/1/2016 και μέχρι την επιστροφή της Μαρίνας Αποστολακοπούλου – Ορατίου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια απουσίας, όχι όμως πέραν από τις 22/4/2016, στο Γυμνάσιο Αγ. Βασιλείου και Γυμνάσιο Σταυρού για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
12. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 19/5/2016, από 12/5/2016 μέχρι την επιστροφή του Γεώργιου Ζήσιμου στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια απουσίας, όχι όμως πέραν τις 17/6/2016, στο Γυμνάσιο Δροσιάς για 22 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
13. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 13/10/2016, από 13/10/2016 μέχρι την επιστροφή της Αντριαννίτας Αναστασίου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 23/12/2016, στο Γυμνάσιο Γερίου και Γυμνάσιο Ακρόπολης για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
14. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 16/12/2016, από 12/12/2016 μέχρι την επιστροφή του Μιχάλη Σουππουρή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 23/12/2016, στο Λύκειο Ιδαλίου για 22 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
15. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 23/1/2017, από 9/1/2017 μέχρι την επιστροφή του Μιχάλη Σουππουρή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 7/4/2017, στο Λύκειο Ιδαλίου για 22 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
16. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 9/3/2017, από 9/3/2017 μέχρι την επιστροφή της Στυλιανής Σαββίδου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 7/4/2017, στο Γυμνάσιο Αρχαγγέλου για 22 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
17. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 21/9/2017, από 11/9/2017 μέχρι την επιστροφή του Δημήτρη Τζιακουρή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 22/12/2017, στο Λύκειο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ Λευκωσίας για 17 διδακτικές περιόδους εβδομαδι-αίως.
18. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 15/1/2018, από 8/1/2018 μέχρι την επιστροφή του Δημήτρη Τζιακουρή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 30/3/2018, στο Λύκειο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄- Δασούπολη για 17 διδακτικές περιόδους εβδομα-διαίως.
19. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 24/4/2018, από 16/4/2018 μέχρι την επιστροφή του Δημήτρη Τζιακουρή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 29/6/2018, στο Λύκειο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄- Δασούπολη για 17 διδακτικές περιό-δους εβδομαδιαίως.
20. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 20/9/2018, από 12/9/2018 μέχρι την επιστροφή του Δημήτρη Περσιάνη στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 21/12/2018, στο Λύκειο Ιδαλίου για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
21. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 26/9/2018, από 24/9/2018 μέχρι την επιστροφή του Ιωάννη Γιαπατή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 21/12/2018, στο Γυμνάσιο Μακεδονίτισσας και στο Γυμνάσιο Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
22. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 8/11/2018, από 5/11/2018 μέχρι την επιστροφή της Άντρης Αρμεύτη στην οποία παραχωρήθηκε άδεια απουσίας, όχι όμως πέραν τις 21/12/2018, στο Περιφερειακό Γυμνάσιο και Λύκειο Λευκάρων και στο Γυμνάσιο Αγίου Αντωνίου για 23 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
23. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 28/11/2018, από 20/11/2018 μέχρι την επιστροφή της Μαρίας Χριστοφορίδου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν τις 21/12/2018, στο Λύκειο Αποστόλου Βαρνάβα και στο Γυμνάσιο Φανερωμένης και στο Λύκειο Λατσιών για 23 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
24. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 23/1/2019, για την περίοδο από 22/1/2019 μέχρι νεοτέρων οδηγιών, όχι όμως πέραν από τις 19/4/2019 για την άσκηση αναπληρωματικά των καθηκόντων του καθηγητή Πληροφορικής/Επιστήμης Η.Υ., στο Λύκειο Κύκκου Α΄ και στο Λύκειο Αρχαγγέλου Απόστολος Μάρκος για 15 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
25. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 9/5/2019, για την περίοδο από 6/5/2019 μέχρι νεοτέρων οδηγιών, όχι όμως πέραν από τις 28/6/2019 για την άσκηση αναπληρωματικά των καθηκόντων του καθηγητή Πληροφορικής/Επιστήμης Η.Υ., στο Λύκειο Κύκκου Α΄ και στο Λύκειο Αρχαγγέλου Απόστολος Μάρκος για 15 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
26. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 19/9/2019, από 10/9/2019 μέχρι την επιστροφή της Άννας Χαραλάμπους στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 23/12/2019, στο Λύκειο Αρχαγγέλου Απόστολος Μάρκος για 15 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
27. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 6/12/2019, από 2/12/2019 μέχρι την επιστροφή του Ονούφριου Χαραλάμπους στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια απουσίας, όχι όμως πέραν από τις 23/12/2019, στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (Λευκωσία) για 19 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
28. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 12/12/2019, από 9/12/2019 μέχρι την επιστροφή της Αικατερίνης Τορτούρη στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 23/12/2019, στο Γυμνάσιο Αγίου Βασιλείου και στο Γυμνάσιο Αρχαγγέλου Λακατάμειας για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
29. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 9/1/2020, από 9/1/2020 μέχρι την επιστροφή του Ιωάννη Ελευθερίου στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 10/4/2020, στο Περιφερειακό Γυμνάσιο Λιβαδιών για 21 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
30. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 20/2/2020, από 20/2/2020 μέχρι την επιστροφή της Ελένης Γιάλλουρου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 10/4/2020, στο Γυμνάσιο Λατσιών για 21 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
31. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 17/9/2020, από 14/9/2020 μέχρι την επιστροφή της Μαίρης Βραχίμη στην οποία παραχωρήθηκε άδεια ασθενείας, όχι όμως πέραν από τις 23/12/2020, στο Περιφερειακό Γυμνάσιο Πέρα Χωρίου Νήσου και στο Περιφερειακό Γυμνάσιο Αγίας Βαρβάρας για 24 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
32. Επιστολή για Διορισμό του Αιτητή με Σύμβαση ημερ. 2/10/2020 για την άσκηση των καθηκόντων του καθηγητή Πληροφορικής/Επιστήμης Η.Υ. στα σχολεία Λευκωσίας, από 30/9/2020 μέχρι 31/8/2021.
33. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 13/9/2021, από 8/9/2021 μέχρι την επιστροφή της Μέλπως Γεωργιάδου στην οποία παραχωρήθηκε άδεια λοχείας, όχι όμως πέραν από τις 23/12/2021, στο Λύκειο Λατσιών για 15 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
34. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 15/2/2022, από 10/2/2022 μέχρι την επιστροφή του Γεώργιου Παναγή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια μέχρι νεοτέρων οδηγιών, όχι όμως πέραν από τις 15/4/2022, στο Λύκειο Αρχαγγέλου Απόστολος Μάρκος και στο Λύκειο Κύκκου Α΄ για 20 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
35. Σύμβαση Αντικατάστασης ημερ. 9/5/2022, από 2/5/2022 μέχρι την επιστροφή του Γεώργιου Παναγή στον οποίο παραχωρήθηκε άδεια μέχρι νεοτέρων οδηγιών, όχι όμως πέραν από τις 30/6/2022, στο Λύκειο Αρχαγγέλου Απόστολος Μάρκος και στο Λύκειο Κύκκου Α΄ για 20 διδακτικές περιόδους εβδομαδιαίως.
36. Επιστολή για Διορισμό του Αιτητή με Σύμβαση ημερ. 9/9/2022 για την άσκηση των καθηκόντων του καθηγητή Πληροφορικής/Επιστήμης Η.Υ. στα σχολεία Λεμεσού και Λευκωσίας, από 8/9/2022 μέχρι 30/8/2023.
37. Επιστολή ημερ. 31/8/2017 από τη διεύθυνση Μέσης Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού προς τους Διευθυντές/Διευθύντριες Σχολείων με θέμα «Αντικαταστάσεις Εκπαιδευτικών Μέσης Εκπαίδευσης».
38. Πιστοποιητικό παρακολούθησης σεμιναρίου με θέμα «Πρόγραμμα αντικαταστατών εκπαιδευτικών στη Μέση Γενική και Μέση Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση» εκδοθέν από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, ημερ. 26/11/2018.
39. Βεβαίωση αναγνωρισμένης εκπαιδευτικής προϋπηρεσίας αφορούσα τον Αιτητή και εκδοθεί-σα από την Καθ’ ης η Αίτηση 2, ημερ. 21/6/2022.
Από το περιεχόμενο των πιο πάνω παραδεκτών εγγράφων, είναι φανερό ότι ο Αιτητής προσλήφθηκε για πρώτη φορά στην υπηρεσία των Καθ’ ων η αίτηση στις 11.12.2012 και απασχολήθηκε με τα ίδια καθήκοντα, βάσει συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μεταξύ των οποίων μεσολαβούσε διακοπή κάποιων ημερών ή και μηνών. Καθ’ όλη τη διάρκεια της απασχόλησης του μέχρι και τις 28.6.2019, που είναι η επίδικη περίοδος πριν την καταχώρηση της παρούσας Αίτησης, ο Αιτητής αναπλήρωνε στην άσκηση των καθηκόντων τους καθηγητές, οι οποίοι για διάφορους λόγους (άδεια, ασθένεια) απουσίαζαν από την εργασία τους. Έτσι ο Αιτητής, για την περίοδο από 11.12.2012 μέχρι και 28.6.2019 υπέγραψε με τους Καθ’ ων η αίτηση 26 συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που κάλυπταν τις πιο κάτω χρονικές περιόδους διδασκαλίας:
|
- 11.12.2012 - 07.01.2013 - 13.05.2013 - 10.12.2013 - 08.01.2014 - 28.04.2014 - 18.09.2014 - 07.01.2015 - 20.04.2015 - 25.01.2016 - 12.05.2016 - 13.10.2016. - 09.01.2017 - 11.09.2017 - 08.01.2018 - 16.04.2018 - 12.09.2018 - 22.01.2019 - 06.05.2019
|
– 21.12.2012 – 26.04.2013 – 28.06.2013 – 23.12.2013 – 11.04.2014 – 30.06.2014 – 23.12.2014 – 03.04.2015 – 19.06.2015 – 22.04.2016 – 17.06.2016 – 23.12.2016 – 07.04.2017 – 22.12.2017 – 30.03.2018 – 29.06.2018 – 21.12.2018 – 19.04.2019 – 28.06.2019
|
Η αναγνωρισμένη εκπαιδευτική προϋπηρεσία του Αιτητή με βάση τη βεβαίωση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας («ΕΕΥ»), ανερχόταν μέχρι 19.4.2019 σε 30 μήνες και 3 ημέρες. Ο Αιτητής ωστόσο συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του και μετά την καταχώρηση της παρούσας Αίτησης. Μέχρι τις 31.05.2022 η αναγνωρισμένη εκπαιδευτική υπηρεσία του, ανερχόταν στα 4 χρόνια 5 μήνες και 9 ημέρες. Από τη βεβαίωση της ΕΕΥ διαφαίνεται επίσης ότι σε αρκετές περιπτώσεις ο Αιτητής προσέφερε τις υπηρεσίες του για μικρότερο από τον συμφωνηθέντα χρόνο. Επίσης σε δύο περιπτώσεις, από 17.5.2013 μέχρι 10.12.2013 και από 3.6.2015 μέχρι 25.1.2016 η ενδιάμεση διακοπή που μεσολάβησε από τη μια σύμβαση στην άλλη υπερέβαινε τους επτά (7) μήνες. Πρόσθετα καθ’ όλη τη διάρκεια του 2016 εργάστηκε συνολικά 90 ημέρες.
Ανάλυση - Συμπεράσματα
Ο περί Εργοδοτουμένων με Εργασία Ορισμένου Χρόνου (Απαγόρευση Δυσμ-νούς Μεταχείρισης) Νόμος του 2003 (Ν.98(Ι)/2003) («ο Νόμος») ως έχει τροποποιηθεί, είναι εναρμονιστικός των διατάξεων της Οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 28ης Ιουνίου 1999, «σχετικά με την υλοποίηση της συμφωνίας - πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, που συνήφθη την 18.3.1999 από τους Ευρωπαίους Κοινωνικούς Εταίρους (τη CES, τη UNICE και το CEEP)», («η Οδηγία»). Η συμφωνία-πλαίσιο ως ανυπόστατο μέρος της Οδηγίας, αποκτά αυξημένη τυπική ισχύ έναντι του εσωτερικού δικαίου των κρατών μελών, σύμφωνα με το άρθρο 10 και 249 ΣΕΚ (ήδη 288 Σ.Λ.Ε.Ε.).
Το προσωπικό πεδίο εφαρμογής του Ν.98(Ι)/2003 ορίζεται στις ερμηνευτικές διατάξεις του άρθρου 2 ως ακολούθως:
"εργοδοτούμενος με εργασία ορισμένου χρόνου" σημαίνει τον εργοδοτούμενο που έχει σύμβαση ή σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου, η οποία έχει συναφθεί απευθείας μεταξύ του εργοδότη και του εργοδοτούμενου και η λήξη της οποίας καθορίζεται από αντικειμενικούς όρους, όπως παρέλευση συγκεκριμένης ημερομηνίας, ολοκλήρωση συγκεκριμένου έργου ή πραγματοποίηση συγκεκριμένου γεγονότος·
Όπως αναφέρθηκε στην υπόθεση Αβραάμ ν. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 49:
«η Οδηγία προφανώς εφαρμόζεται σε όλους τους συμβασιούχους ορισμένης διάρκειας είτε δηλαδή εργοδοτούνται στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα.»
Ο Βασικός σκοπός της συμφωνίας-πλαισίου (ρήτρα 1) και κατ’ επέκταση του Ν.98(Ι) /2003 (άρθρο 3) είναι αφενός η βελτίωση της ποιότητας της εργασίας ορισμένου χρόνου έτσι ώστε να διασφαλίζεται η εφαρμογή της αρχής της μη διάκρισης και αφετέρου η αποτροπή της κατάχρησης που προκαλείται από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή εργασιακών σχέσεων ορισμένου χρόνου.
Για την αποτελεσματική πρόληψη και αποτροπή της καταχρηστικής χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, η ρήτρα 5 σημείο 1 της συμφωνίας-πλαισίου, επιβάλλει στα κράτη - μέλη, εφόσον η εσωτερική νομοθεσία δεν περιλαμβάνει ισοδύναμα νομοθετικά μέτρα για την πρόληψη των καταχρήσεων, να λάβουν ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα τρία προληπτικά μέτρα: (α) να θεσπίσουν αντικειμενικούς λόγους που να δικαιολογούν την ανανέωση τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας, (β) να ορίσουν τη μέγιστη συνολική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, (γ) να καθορίσουν τον αριθμό των ανανεώσεων τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας. Τα μέτρα αυτά μπορούν να ληφθούν διαζευκτικά ή και σωρευτικά.
Όπως προκύπτει από το δεύτερο εδάφιο του προοιμίου της συμφωνίας-πλαισίου καθώς και από τα σημεία 6 και 8 των γενικών παρατηρήσεων της εν λόγω συμφωνίας-πλαισίου, η σταθερότητα της απασχόλησης θεωρείται μείζον στοιχείο της προστασίας των εργαζομένων, ενώ μόνο σε ορισμένες περιστάσεις μπορούν οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου να ανταποκριθούν στις ανάγκες τόσο των εργοδοτών όσο και των εργαζομένων
Επομένως, η ρήτρα 5, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου επιτάσσει στα κράτη μέλη την επίτευξη γενικού σκοπού, δηλαδή της αποτροπής τέτοιων καταχρηστικών πρακτικών, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα να επιλέξουν τα μέσα για την επίτευξή του, υπό την προϋπόθεση ότι αυτά δεν θα αντιβαίνουν προς τον σκοπό και δεν θα περιορίζουν την πρακτική αποτελεσματικότητα της συμφωνίας-πλαισίου. (αποφάσεις της 3ης Ιουλίου 2014, Fiamingo κλπ, C-362/13, C-363/13 και C-407/13, EU:C:2014:2044, σκ. 55, 60 και της 26ης Νοεμβρίου 2014. Mascolo κλπ, C-22/13, C-61/13, C-63/13 και C-418/13, EU:C:2014:2401, σκ. 73, 76, βλ. επίσης Απόφαση της 14ης Σεπτεμβρίου 2016 επί της υποθέσεως C-16/15 Maria Elena Perez Lopez κατά Servicio Madrileno de Salud (Comunidad de Madrid).
Με τη ρήτρα 8 της συμφωνίας-πλαισίου παρέχεται η δυνατότητα στα κράτη μέλη να διατηρήσουν ή να εισαγάγουν ευνοϊκότερες διατάξεις για τους εργαζόμενους από τις διατάξεις της παρούσας συμφωνίας.
Η συμφωνία-πλαίσιο και κατ’ επέκταση η Οδηγία χρήζουν εφαρμογής μόνο όταν τίθεται ζήτημα διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Η συμφωνία-πλαίσιο δεν περιλαμβάνει ορισμό της έννοιας “διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου”, αλλά καταλείπει στα κράτη-μέλη την εξειδίκευση του περιεχομένου της. Σύμφωνα με τη ρήτρα 5 σημείο 2 στοιχείο α’ της συμφωνίας-πλαισίου, «τα κράτη-μέλη […] καθορίζουν, όταν χρειάζεται, υπό ποιες συνθήκες οι συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου θεωρούνται διαδοχικές».
Κατά το ΔΕΚ (C-212/04 Adeneler ημερ. 4.7.2006 σκ. 82-83),
«ναι μεν η παραπομπή στις εθνικές αρχές για τον ορισμό των εννοιών “διαδοχικές” και “αορίστου χρόνου” κατά την έννοια της συμφωνίας-πλαισίου, εξηγείται από τη μέριμνα να διαφυλαχθεί η πολυμορφία των εθνικών ρυθμίσεων στο τομέα αυτό του εργατικού δικαίου, πλην όμως πρέπει να υπομνησθεί ότι το περιθώριο εκτιμήσεως που καταλείπεται στα κράτη-μέλη δεν είναι απεριόριστο, καθόσον δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να φθάσει μέχρι τη διακύβευση του σκοπού ή της πρακτικής αποτελεσματικότητας της συμφωνίας-πλαισίου […]. Έτσι, η εν λόγω εξουσία εκτιμήσεως, δεν πρέπει να ασκείται από τα κράτη-μέλη κατά τρόπο που θα οδηγούσε σε κατάσταση δυνάμενη να δώσει λαβή σε καταχρήσεις και να παρακωλύσει έτσι την επίτευξη του σκοπού της Οδηγίας και της συμφωνίας-πλαισίου».
Περαιτέρω, σε περίπτωση καταχρηστικής συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, πρέπει να υπάρχει δυνατότητα εφαρμογής μέτρου που να παρέχει αποτελεσματικές και ισοδύναμες εγγυήσεις για την προστασία των εργαζομένων, ώστε να επιβάλλονται οι δέουσες κυρώσεις και να εξαλείφονται οι συνέπειες της παραβιάσεως του δικαίου της Ένωσης. (αποφάσεις της 3ης Ιουλίου 2014, Fiamingo κ.λπ., C- 362/13, C-363/13 και C-407/13, EU:C:2014:2044. σκέψη 64 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, καθώς και της 26ης Νοεμβρίου 2014, Mascolo κ.λπ.. C-22/13, C-61/13, C-63/13 και C-418/13, EU:C:2014:2401, σκέψη 79, βλ. επίσης Απόφαση της 14ης Σεπτεμβρίου 2016 επί της υποθέσεως C-16/15 Maria Elena Perez Lopez κατά Servicio Madrileno de Salud (Comunidad de Madrid).
Με το άρθρο 7 του Ν.98(Ι)/2003, ο κύπριος νομοθέτης θεσπίζει μέτρα αποτροπής της καταχρηστικής προσφυγής στις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, θέτοντας συνολική περίοδο απασχόλησης τουλάχιστον τριάντα μηνών, ανεξαρτήτως σειράς διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, για να θεωρείται η σύμβαση ως σύμβαση αορίστου διαρκείας. Οποιαδήποτε πρόνοια περιλαμβάνεται στη σύμβαση αυτή περιορίζοντας τη διάρκεια της δεν αναπτύσσει καμία νομική ισχύ, εκτός εάν ο εργοδότης αποδείξει ότι η απασχόληση του εργοδοτούμενου με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου δικαιολογείται από υφιστάμενους ενδεικτικά απαριθμούμενους αντικειμενικούς λόγους. Εν ολίγοις με το πέρας της 30μηνης περιόδου απασχόλησης ο νόμος εισάγει νόμιμο μαχητό τεκμήριο, το οποίο επιδέχεται ανταπόδειξης.
Σύμφωνα με το άρθρο 7 του Ν.98(Ι)/2003:
«7.-(1) Όπου-
(α) Εργοδότης απασχολεί εργοδοτούμενο με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, είτε κατόπιν ανανέωσης της σύμβασης είτε άλλως∙
(β) ο εργοδοτούμενος αυτός είχε προηγουμένως απασχοληθεί για συνολική περίοδο τριάντα μηνών ή περισσότερο με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου ανεξαρτήτως σειράς διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου∙
Η σύμβαση θα θεωρείται για όλους τους σκοπούς ως σύμβαση αορίστου διαρκείας, και οποιαδήποτε πρόνοια στη σύμβαση αυτή η οποία περιορίζει τη διάρκεια της δε θα ισχύει, εκτός εάν ο εργοδότης αποδείξει ότι η εργοδότηση του εργοδοτούμενου με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου μπορεί να δικαιολογηθεί από αντικειμενικούς λόγους.
(2) Αντικειμενικοί λόγοι υφίστανται ιδιαίτερα όταν-
(α) Οι ανάγκες της επιχείρησης ως προς την εκτέλεση μιας εργασίας είναι προσωρινές.
(β) Ο εργοδοτούμενο αναπληρώνει κάποιον άλλο εργοδοτούμενο.
(γ) Η ιδιαιτερότητα της υπό εκτέλεση εργασίας δικαιολογεί την ορισμένη χρονική διάρκεια της σύμβασης.
(δ) Ο εργοδοτούμενος με εργασίας ορισμένου χρόνου εργοδοτείται υπό δοκιμασία.
(ε) Η εργοδότηση με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου γίνεται κατ’ εφαρμογή δικαστικής απόφασης.
(στ) Η εργοδότηση με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου αφορά τις συμβάσεις για την απασχόληση στο Στρατό της Δημοκρατίας των Εθελοντών Πενταετούς Υποχρέωσης (ΕΠΥ) και εθελοντών Υπαξιωματικών.
…»
Από το γράμμα επίσης του πιο πάνω άρθρου και του Ν. 98(Ι)/2003 γενικότερα, είναι φανερό ότι η μεταφορά της Οδηγίας στο κυπριακό δίκαιο δεν είναι πλήρης στο βαθμό που o κύπριος νομοθέτης παραλείπει να δώσει ορισμό των διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, όπως απαιτεί η Οδηγία. Το πιο πάνω άρθρο αναφέρεται (α) σε απασχόληση στον ίδιο εργοδότη με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου είτε μετά από ανανέωση της σύμβασης είτε άλλως πως και (β) σε απασχόληση με ελάχιστη περίοδο 30 μηνών ανεξαρτήτως σειράς διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Ενώ με το εν λόγω άρθρο παρέχεται μια πληρέστερη προστασία έναντι εκείνης της κοινοτικής Οδηγίας, αφού για την εφαρμογή του αρκεί και μια μόνο σύμβαση ορισμένου χρόνου αντί περισσότερων διαδοχικών συμβάσεων όπως απαιτεί η Οδηγία, ωστόσο για περισσότερες συμβάσεις ορισμένου χρόνου που καταρτίζονται μεταξύ του ίδιου εργοδότη και του ίδιου εργοδοτούμενου, η ενδιάμεση διακοπή που μεσολαβεί από τη μια σύμβαση στην άλλη δεν προσδιορίζεται χρονικά με επακόλουθο να μην καθίσταται περιοριστική αλλά ούτε και εξ υπαρχής καταλυτική για την υπολογισμό της συνολικής περιόδου απασχόλησης.
Όπως ήδη έχουμε αναφέρει ανωτέρω, ο έλεγχος της καταχρηστικής προσφυγής στη σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου περιορίζεται, κατά το ενωσιακό δίκαιο, στις διαδοχικές συμβάσεις ορισμένο χρόνου. Επομένως, είναι κρίσιμο, για την έκταση εφαρμογής της συμφωνίας - πλαισίου να προσδιοριστεί από τα κράτη-μέλη η έννοια των διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Υπό ποιες δηλαδή συνθήκες οι συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου θεωρούνται διαδοχικές. Σημειώνεται ότι ο εσωτερικός νομοθέτης του κράτους-μέλους δεν διαθέτει πλήρη διακριτική ευχέρεια, αλλά δεσμεύεται από τον στόχο της Οδηγίας και της συμφωνίας-πλαισίου (17η αιτιολογική σκέψη της Οδηγίας 1999/70). Μια τέτοια ερμηνεία επιβάλλεται όλως ιδιαιτέρως όσον αφορά τη λέξη-κλειδί, όπως είναι αυτή του διαδοχικού χαρακτήρα των σχέσεων εργασίας, η οποία είναι καθοριστική για τον ορισμό του πεδίου εφαρμογής των εθνικών διατάξεων που θέτουν σε εφαρμογή τη συμφωνία –πλαίσιο (Adeneler σκ.83).
Στο πλαίσιο των πιο πάνω ενδείξεων που παρέχει το ΔΕΕ, είναι αναγκαίος ο ορισμός της έννοιας των «διαδοχικών συμβάσεων», προκειμένου να υπάρξει ασφάλεια δικαίου και ορθή ενσωμάτωση της Οδηγίας. Ειδικά δε, σχετικά με τη θέση ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος ως κριτηρίου διαδοχικότητας μεταξύ των συμβάσεων, το ΔΕΚ στην υπόθεση Adeneler σκ.86 (ανωτέρω) έχει δεχθεί ότι μια εθνική διάταξη που θεωρεί διαδοχικές μόνον τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου μεταξύ των οποίων μεσολαβεί ορισμένο χρονικό διάστημα κατώτερο ή ίσο των 20 εργασίμων ημερών πρέπει να θεωρηθεί ότι μπορεί να διακυβεύσει το αντικείμενο, τον σκοπό και την πρακτική αποτελεσματικότητα της συμφωνίας - πλαισίου. Συγκεκριμένα, ένας τόσο αυστηρός και περιοριστικός ορισμός του διαδοχικού χαρακτήρα των συμβάσεων εργασίας που συνάπτονται η μία κατόπιν της άλλης θα καθιστούσε δυνατή την επί πολλά έτη προσωρινή απασχόληση των εργαζομένων, αφού, στην πράξη, ο εργαζόμενος δεν θα είχε τις περισσότερες περιπτώσεις άλλη επιλογή από το να δεχθεί διακοπές της τάξης των 20 εργάσιμων ημερών στο πλαίσιο μιας αλυσίδας συμβάσεων που τον συνδέουν με τον εργοδότη του. Στην υπόθεση Angelidaki κ.α, το ΔΕΚ έχει δεχτεί επίσης ότι η ρύθμιση, η οποία αναγνωρίζει ως "διαδοχικές" μόνο τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου μεταξύ των οποίων μεσολαβούν διαστήματα μικρότερα των τριών μηνών, δεν είναι, καθαυτή, τόσο αυστηρή και περιοριστική. Ακολούθως, στην υπόθεση C-362/13 Fiamingo κ.λπ. ημερ. 3.7.2014 σκ.71, το ΔΕΕ δέχθηκε ότι εθνική ρύθμιση που προβλέπει ότι διαδοχικές θεωρούνται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου μεταξύ των οποίων μεσολαβεί διάστημα όχι μεγαλύτερο των 60 ημερών δεν αντιβαίνει καταρχήν στην ρήτρα 5 της συμφωνίας πλαισίου. Το χρονικό αυτό διάστημα μπορεί κατά κανόνα να θεωρηθεί επαρκές για τη διακοπή κάθε υφιστάμενης σχέσης εργασίας, με αποτέλεσμα να μη θεωρείται διαδοχική οποιαδήποτε σύμβαση υπογραφεί ενδεχομένως αργότερα. Είναι, πράγματι, δύσκολο για ένα εργοδότη με πάγιες και διαρκείς ανάγκες να καταστρατηγήσει την παρεχόμενη από τη συμφωνία- πλαίσιο προστασία έναντι των καταχρήσεων αφήνοντας να παρέλθει μετά τη λήξη κάθε σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου διάστημα δύο μηνών. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι αποκλείεται εκ των προτέρων η καταχρηστική προσφυγή στη σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου όταν μεταξύ αυτών μεσολαβεί χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των δύο μηνών.
Οι εθνικές αρχές και τα εθνικά δικαστήρια που έχουν αρμοδιότητα για την εφαρμογή των μέτρων μεταφοράς της οδηγίας και της συμφωνίας-πλαισίου και καλούνται επομένως να αποφαίνονται επί του χαρακτηρισμού των διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, οφείλουν να εξετάζουν σε κάθε περίπτωση όλες τις περιστάσεις της υπόθεσης, λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τον αριθμό των εν λόγω διαδοχικών συμβάσεων που έχουν συναφθεί με το ίδιο πρόσωπο ή για την εκτέλεση της ίδιας εργασίας και τη συνολική διάρκεια της απασχόλησης, προκειμένου να αποκλείουν το ενδεχόμενο να χρησιμοποιούνται καταχρηστικά από τους εργοδότες οι σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου.
Να σημειωθεί ότι μετά την έκδοση των πιο πάνω αποφάσεων το ελληνικό δίκαιο έχει τροποποιηθεί για να συνάδει με τα πορίσματα της νομολογίας. Έτσι με το διαμορφωμένο άρθρο 5 παρ.4 του Π.Δ. 81/2003, ως έχει σήμερα, διαδοχικές είναι οι συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου που καταρτίζονται μεταξύ του ίδιου εργοδότη και του ίδιου εργαζόμενου, με τους ίδιους ή παρεμφερείς όρους εργασίας και δεν μεσολαβεί μεταξύ τους χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των σαράντα πέντε (45) ημερών, περιλαμβανομένων και των μη εργασίμων ημερών.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο επίσης, ο εναρμονιστικός με την Οδηγία και τη συμφωνία πλαίσιο νόμος, ενώ αναγνωρίζει ότι διαδοχικές δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη συμβάσεις χωρίς διακοπή, προβλέπει ότι για να θεωρηθούν διαδοχικές οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου θα πρέπει η εργοδότηση του εργοδοτούμενου με σύμβαση ορισμένου χρόνου να μπορεί να θεωρηθεί ως συνεχής με βάση τις πρόνοιες του section 212(3) του Employment Rights 1996.
Επαναλαμβάνουμε ότι η ρήτρα 5, σημείο 1 της συμφωνίας - πλαισίου επιτάσσει στα κράτη - μέλη να λαμβάνουν μέτρα αρκούντως αποτελεσματικά και αποτρεπτικά για εξασφάλιση της πλήρους αποτελεσματικότητας των κανόνων που έχουν θεσπιστεί κατ’ εφαρμογή της συμφωνίας - πλαισίου. Τέτοιοι κανόνες δεν πρέπει να είναι λιγότερο ευνοϊκοί από αυτούς που διέπουν παρεμφερείς καταστάσεις εσωτερικής φύσης (αρχή της ισοδυναμίας) ούτε να καθιστούν στην πράξη αδύνατη ή υπερβολικά δυσχερή την άσκηση των δικαιωμάτων που απονέμει η έννομη τάξη της Ένωσης (αρχή της αποτελεσματικότητας) (Fiamingo σκέψη 60-64, Mascolo σκέψη 76-79).
Σημειώνεται ότι η ερμηνεία του εσωτερικού δικαίου θα πρέπει να είναι σύμφωνη με το Κοινοτικό Δίκαιο κατ’ εφαρμογή της αρχής της υπεροχής του. Ο εθνικός νομοθέτης δεν έχει εξουσία να μεταβάλει ούτε να παρερμηνεύσει τις διατάξεις της Οδηγίας, διότι τότε παραβιάζεται το Κοινοτικό Δίκαιο, το οποίο υπερισχύει κάθε άλλης αντίθετης διάταξης του εσωτερικού δικαίου.
Από τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης είναι φανερό ότι κατά τον επίδικο χρόνο από 11.12.2012 μέχρι 28.6.2019, ο Αιτητής εργάστηκε στην υπηρεσία των Καθ’ ων η αίτηση με τα ίδια καθήκοντα, βάσει συμβάσεων ορισμένου χρόνου, για αναπλήρωση καθηγητών οι οποίοι απουσίαζαν από την εργασία τους λόγω αδείας ή ασθένειας. Μεταξύ των συμβάσεων ορισμένου χρόνου μεσολαβούσε στις πλείστες περιπτώσεις ενδιάμεση διακοπή, σε δύο δε περιπτώσεις από 17.5.2013 μέχρι 10.12.2013 και από 3.6.2015 μέχρι 25.1.2016 η ενδιάμεση διακοπή που μεσολάβησε από τη μια σύμβαση στην άλλη υπερέβαινε τους επτά (7) μήνες. Επίσης, καθ’ όλη τη διάρκεια του 2016, ο Αιτητής εργάστηκε συνολικά 90 ημέρες. Η αναγνωρισμένη εκπαιδευτική υπηρεσία του Αιτητή μέχρι τις 19.4.2019 ανερχόταν σε 30 μήνες και 3 ημέρες. Επίσης σε αρκετές περιπτώσεις προσέφερε τις υπηρεσίες του για διάστημα μικρότερο από τον συμφωνηθέντα χρόνο.
Θέτοντας τα γεγονότα της υπόθεσης υπό πρίσμα των πιο πάνω αρχών κρίνουμε ότι το χρονικό διάστημα των επτά (7) και πλέον μηνών που έχει μεσολαβήσει από τη μια σύμβαση στην άλλη ήταν επαρκές για να διακόψει την υφιστάμενη μεταξύ των μερών σχέση εργασίας, με αποτέλεσμα να μην θεωρούνται διαδοχικές οι συμβάσεις που έχουν υπογραφεί αργότερα. Ωστόσο, για την τελική κρίση του Δικαστηρίου επιβάλλεται να ληφθούν υπόψη όλες οι συνθήκες και περιστάσεις που περιβάλλουν την παρούσα υπόθεση, όπως ο αριθμός των συμβάσεων που έχουν υπογράφει μεταξύ των μερών και η συνολική διάρκεια τους προκειμένου να αποκλειστεί η κατά-χρηστική χρησιμοποίηση τους.
Οι Καθ’ ων η αίτηση ισχυρίζονται ότι πέραν των πιο πάνω διακοπών που είχαν παρέλθει, υφίσταντο και αντικειμενικοί λόγοι που δικαιολογούν τη μη μετατροπή της σύμβασης εργασίας του Αιτητή, από ορισμένου σε αορίστου χρόνου, αφού ο Αιτητής κατά τη διάρκεια της εργοδότησης του αναπλήρωνε άλλους εργοδοτούμενους οι οποίοι για διάφορους λόγους (άδεια, ασθένεια) απουσίαζαν από την εργασία τους.
Εξετάζοντας τις θέσεις των Καθ’ ων η αίτηση, σημειώσουμε κατ’ αρχάς ότι η κάλυψη προσωρινών αναγκών της επιχείρησης σε εργατικό δυναμικό και ειδικότερα η προσωρινή αναπλήρωση εργοδοτούμενου, συγκαταλέγεται ρητά στον άρθρο 7(2) του Ν.98(Ι)/2003 ως ένας από τους λόγους που δικαιολογούν την ορισμένη διάρκεια της σύμβασης. Το κενό που δημιουργείται προσωρινά από την απουσία ενός ή περισσότερων μελών του μόνιμου προσωπικού καλύπτεται με την πρόσληψη ενός άλλου εργαζόμενου. Οι κανόνες πάντως, που ισχύουν για την κατηγορία των προσωρινών αναγκών σε εργατικό δυναμικό, ως λόγου δικαιολογητικού της σύναψης συμβάσεων ορισμένου χρόνου εφαρμόζονται και εδώ αφού πρόκειται για μια υποκατηγορία της γενικότερης αυτής κατηγορίας. Έτσι και εδώ απαιτείται, κατά τη σύναψη της σύμβασης, η πρόγνωση ότι ο μισθωτός που αναπληρώνεται από τον προσλαμβανόμενο με σύμβαση ορισμένου χρόνου θα επιστρέψει στην εργασία του και ότι επομένως η ανάγκη αναπλήρωσής του έχει προσωρινό χαρακτήρα. Θα πρέπει δηλαδή με επαρκή ασφάλεια να αναμένεται ότι με τη λήξη της σύμβασης θα παύσει και η ανάγκη απασχόλησης του εργαζομένου. Στις περιπτώσεις, βέβαια, απουσίας λόγω άδειας ή ασθένειας, κατά κανόνα η πρόγνωση αυτή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, καθόσον ο εργοδότης εύλογα αναμένει ότι ο εργαζόμενος που απουσιάζει για τους συγκεκριμένους λόγους θα επιστρέψει στην εργασία του. Μεταξύ της προσωρινής απουσίας μέλους του μόνιμου προσωπικού και της πρόσληψης με σύμβαση ορισμένου χρόνου πρέπει να υπάρχει αιτιώδης συνάφεια. Θα πρέπει δηλαδή να διαπιστώνεται ότι ο εργαζόμενος, προσλαμβάνεται για να καλύψει τις παροδικές ανάγκες σε εργατικό δυναμικό που προέκυψαν από την απουσία άλλου εργοδοτούμενου (βλ. Ζερδελή, Εργατικό Δίκαιο 2019, σελ. 558, 561).
Στην υπόθεση C-586/10 Κüküc, ημερ. 26.1.2012 αριθ. 38, το Δικαστήριο της ΕΕ τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι:
«το γεγονός και μόνον ότι οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου συνάπτονται για να καλύψουν μια μόνιμη ή επαναλαμβανόμενη ανάγκη του εργοδότη για αναπληρωματικό προσωπικό δεν αρκεί, αυτό καθαυτό, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο καθεμία χωριστά από τις συμβάσεις αυτές, εξεταζόμενη χωριστά να έχει συναφθεί με σκοπό την προσωρινή αναπλήρωση. Έστω και αν η αναπλήρωση καλύπτει πάγια ανάγκη, κατά το μέτρο που εργαζόμενος, ο οποίος προσλαμβάνεται βάσει συμβάσεων ορισμένου χρόνου ασκεί σαφώς καθορισμένα καθήκοντα που περιλαμβάνονται στις συνήθεις δραστηριότητες του εργοδότη ή της επιχειρήσεως, εντούτοις η ανάγκη για αναπληρωματικό προσωπικό παραμένει προσωρινή κατά το μέτρο που ο αναπληρούμενος εργαζόμενος λογίζεται ότι θα εξακολουθήσει τη δραστηριότητα του όταν λήξει η άδειά του, η οποία αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο ο εργαζόμενος αυτός κωλύεται προσωρινά να ασκεί ο ίδιος τα ως άνω καθήκοντα».
Στην ίδια υπόθεση σημειώνεται επίσης ότι:
«Στην περίπτωση που υπάρχει αντικειμενικός λόγος κατά την έννοια της ρήτρας 5 σημείο 1, στοιχείο α’ της συμφωνίας-πλαισίου για τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου αποκλείεται κατ’ αρχήν, η ύπαρξη καταχρήσεων, εκτός αν από τη συνολική εξέταση των περιστάσεων που αφορούν την ανανέωση των οικείων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου προκύπτει ότι οι παροχές που αξιώνονται από τον εργαζόμενο δεν αντιστοιχούν σε προσωρινή ανάγκη»
Επίσης στις συνεκδικασθείσες υποθ. C-22/13, C-61/13 έως C-63/13 και C-418/13 Mascolo κ.α. ημερ. 26.11.2014, το ΔΕΕ επαναλαμβάνοντας προηγούμενη νομολογία του ανέφερε τα ακόλουθα:
101. Επομένως, για την τήρηση της ρήτρας 5, σημείο 1, στοιχείο α, της συμφωνίας - πλαισίου πρέπει να διαπιστώνεται συγκεκριμένα ότι η ανανέωση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου αποσκοπεί στην κάλυψη προσωρινών αναγκών και ότι διάταξη της εθνικής νομοθεσίας όπως το άρθρο 4, παράγραφος 1, του νόμου 124/1999, σε συνδυασμό με το άρθρο 1 του διατάγματος 131/2007 δεν χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα, για να καλύψει πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη για προσωπικό.
102. Προς τούτου, πρέπει να εξετάζονται, στην κάθε περίπτωση, όλες οι προκείμενες περιστάσεις, λαμβανομένων υπόψη, μεταξύ άλλων, του αριθμού των εν λόγω διαδοχικών συμβάσεων που έχουν συναφθεί με το ίδιο πρόσωπο ή για την εκτέλεση της ίδιας εργασίας, προκειμένου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο οι συμβάσεις ή οι σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, έστω και αν συνάπτονται φαινομενικά για την κάλυψη ανάγκης σε αναπληρωματικό προσωπικό, να χρησιμοποιούνται καταχρηστικά από τους εργοδότες.
Στην προκείμενη περίπτωση, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, ο Αιτητής προσλήφθηκε στην υπηρεσία των Καθ’ ων η αίτηση για την αναπλήρωση καθηγητών οι οποίοι για διάφορους λόγους (άδεια, ασθένεια) απουσίαζαν από την εργασία τους. Συνεπώς, στην συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να συνέτρεχαν αντικειμενικοί λόγοι για τη σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου, αφού η κάθε σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου που σύναπτε ο Αιτητής με τους Καθ’ ων η αίτηση κάλυπτε κάθε φορά μια προσωρινή ανάγκη σε εργατικό προσωπικό που προέκυπτε από την απουσία άλλου εργοδοτούμενου. Από τα στοιχεία που έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου δεν φαίνεται οι συμβάσεις αυτές να κάλυπταν μία διαρκή και επαναλαμβανόμενη ανάγκη αναπλήρωσης. Αν και οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου που υπογράφηκαν μεταξύ των μερών χρονολογούνται από το 2012 ωστόσο η συνολική εκπαιδευτική περίοδος απασχόλησης του Αιτητή μέχρι τις 28.6.2019 δεν υπερέβαινε τους 33 μήνες. Επίσης όπως έχουμε αναφέρει ανωτέρω, σε δύο περιπτώσεις έχει μεσολαβήσει ενδιάμεση διακοπή από τη μία σύμβαση στην άλλη που υπερέβαινε τους επτά (7) μήνες και η οποία κατά κανόνα ήταν επαρκής για τη διακοπή κάθε υφιστάμενης σχέσης εργασίας. Πρόσθετα, δεν φαίνεται να υπήρχε αναντιστοιχία μεταξύ της διάρκειας των συμβάσεων ορισμένου χρόνου που υπογραφήκαν μεταξύ των μερών και της διάρκειας των εκάστοτε αναγκών που κάλυπταν, σε βαθμό που να δείχνει ότι υπήρχε μια συνεχής ανάγκη αναπλήρωσης που ήταν αδύνατο να προβλεφθεί κατά τον χρόνο σύναψης των διαφόρων συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Αντιθέτως, από την ενώπιον μας πραγματική μαρτυρία επιβεβαιώνεται ότι σε αρκετές περιπτώσεις ο Αιτητής προσέφερε τις υπηρεσίες του για χρόνο μικρότερο του συμφωνηθέντος. Τέλος η περιορισμένη περίοδος απασχόλησης του Αιτητή κατά το 2016, που δεν υπερέβαινε τις 90 ημέρες, επιβεβαιώνει ότι οι ανάγκες που κάλυπτε κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν ήταν διαρκείς ή επαναλαμβανόμενες αλλά παροδικές.
Για όλα τα πιο πάνω κρίνουμε ότι η επτάμηνη ενδιάμεση διακοπή που μεσολάβησε από τη μια σύμβαση στην άλλη, από τις 17.5.2013 μέχρι 10.12.2013 και από 3.6.2015 μέχρι 25.1.2016, σε συνάρτηση και με τις υπόλοιπες περιστάσεις που περιβάλλουν την παρούσα υπόθεση, ήταν τέτοιας φύσης και έκτασης που εμπόδιζε τη διαδοχικότητα των συμβάσεων και συνεπώς την προσμέτρηση τους στην συνολική περίοδο απασχόλησης του Αιτητή, με επακόλουθο οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου που ακολούθησαν να μην θεωρούνται μεταξύ τους διαδοχικές και η τελευταία συνεχής περίοδος απασχόλησης του Αιτητή μέχρι τις 28.6.2019 να μην υπερβαίνει τους 30 μήνες.
Περαιτέρω κρίνουμε ότι υφίσταντο αντικειμενικοί λόγοι που απέβλεπαν στην κάλυψη παροδικών αναγκών σε αναπληρωματικό προσωπικό, οι οποίοι δικαιολογούσαν την μη μετατροπή της σύμβασης από ορισμένου σε αορίστου χρόνου.
Συνακόλουθα η Αίτηση απορρίπτεται. Υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης δεν εκδίδεται καμία διαταγή για έξοδα.
(υπ)………….………………………….……………
Ι.Α. Χατζητζιοβάννης, Πρόεδρος
Τζ. Μερχή, Μέλος
Χρ. Πελεκάνου, Μέλος
ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ