ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ι. Α. Χατζητζιοβάννη, Πρόεδρος
Θ. Ευθυμίου και Α. Τραχανά, Μελών
Αρ. Υπόθεσης: 213/2023
Μεταξύ:
ΝΑΤΑΛΙΑ ΧΑΡΙΛΑΟΥ και/ή άλλως ΝΑΤΑΛΙΑ ΛΙΣΝΥΑΚ
Αιτήτρια
-και-
1. Π.Κ. ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟΥ ΛΤΔ
2. ΤΑΜΕΙΟ ΠΛΕΟΝΑΖΟΝΤΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Καθ’ ων η αίτηση
Ημερομηνία: 12η Αυγούστου 2024
Εμφανίσεις:
Για Αιτήτρια: Σπύρος Ιωάννου ΔΕΠΕ
Μονομερής αίτηση για έκδοση προσωρινού διατάγματος
ημερ. 8.8.2024
ΑΠΟΦΑΣΗ
Με την παρούσα ενδιάμεση αίτηση η Αιτήτρια αιτείται την έκδοση προσωρινού διατάγματος με το οποίο να απαγορεύει στους Καθ’ ων η αίτηση (στο εξής «η Εργοδότρια Εταιρεία»), από του να αποξενώσουν και ή να επιβαρύνουν και/ή να μεταφέρουν εκτός Κύπρου οποιοδήποτε περιουσιακό τους στοιχείο αξίας μέχρι €5.850- που είναι το ποσό που θα δικαιούται η Αιτήτρια να εξασφαλίσει σε περίπτωση που ο τερματισμός της απασχόλησης της κριθεί παράνομος και αδικαιολόγητος και μη οφειλόμενος σε λόγους πλεονασμού.
Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση περιέχονται στην συνημμένη ένορκη δήλωση της Γεωργίας Σωτηρίου, ασκούμενης δικηγόρου στο δικηγο-ρικό γραφείο των δικηγόρων της Αιτήτριας. Αφού αναφέρεται στις συνθήκες κάτω από τις οποίες τερματίστηκε η απασχόληση της Αιτήτρια και στην απόρριψη του αιτήματος της για πληρωμή λόγω πλεονασμού από το ομώνυμο Ταμείο, διατείνεται ότι στο μεσοδιάστημα εκδίκασης της Αίτησης Εργατικής Διαφοράς, η Αιτήτρια ενημερώθηκε από κοινούς γνωστούς και/ή από πρόσωπα που γνωρίζουν την Εργοδότρια Εταιρεία και/ή τους αξιωματούχους της, ότι έχει πωληθεί το εγγεγραμμένο γραφείο και/ή ο εξοπλισμός και/ή οι εγκαταστάσεις της Εργοδότριας Εταιρείας σε τρίτα πρόσωπα, εξασφαλίζοντας μεγάλο χρηματικό ποσό του οποίου το ύψος δεν είναι γνωστό στην Αιτήτρια. Διατείνεται εισέτι ότι πληρούνται σωρευτικά οι προϋποθέσεις για έκδοση παρεμπίπτοντος διατάγματος, καθώς, υπάρχει σοβαρό ζήτημα για εκδίκαση το οποίο αφορά πληρωμή λόγω πλεονασμού και/ή διαζευκτικά αποζημιώσεις λόγω παράνομης απόλυσης για το ποσό των €5.850, ότι η πιθανότητα επιτυχίας της αίτησης είναι ορατή, ενόψει των προβαλλόμενων ισχυρισμών της και ότι χωρίς την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος θα είναι δύσκολο να απονεμηθεί δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο καθώς, εάν, στο ενδιάμεσο και πριν την αποπεράτωση της Αίτησης Εργατικής Διαφοράς, η Εργοδότρια Εταιρεία προχωρήσει σε αποξένωση των περιουσιακών της στοιχείων, τότε θα ανατραπεί το status quo ante και δεν θα υφίσταται πλέον αντικείμενο για εκδίκαση. Σε περίπτωση δε που θα εκδοθεί απόφαση εναντίον της Εργοδότριας Εταιρείας, θα υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η απόφαση να παραμένει ανεκτέλεστη. Η μάρτυς κατάθεσε ενώπιον του Δικαστηρίου απεικόνιση συνομιλίας ημερ. 17.11.2023 μεταξύ Αιτήτριας και της συζύγου του διευθυντή της Εργοδότριας Εταιρείας(Τεκ.4), στην οποία, όπως ισχυρίζεται, η τελευταία της ανέφερε ξεκάθαρα ότι είναι «αβέβαιο το μέλλον», με αποτέλεσμα η Αιτήτρια φοβούμενη από τα λεγόμενα της προχώρησε με την υπό κρίση ενδιάμεση αίτηση για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα της.
Μέσα από την αγόρευση των συνηγόρων της Αιτήτριας αποτυπώνονται και οι προσεγγίσεις ως προς την όλη διάσταση της αίτησης, τις οποίες έχουμε εξετάσει. Έχουμε επίσης διεξέλθει του φακέλου της υπόθεσης.
Οι βασικές αρχές που διέπουν την έκδοση προσωρινών διαταγμάτων προκύπτουν από το άρθρο 32 του Νόμου 14/60. Σύμφωνα με το άρθρο 9(1) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ.6, η έκδοση τέτοιου διατάγματος στην απουσία της άλλης πλευράς συνιστά εξαιρετικό μέτρο εφ’ όσον παρέχεται κατά παρέκκλιση του κανόνα της φυσικής δικαιοσύνης που αποκλείει την παροχή θεραπείας χωρίς την παροχή ευκαιρίας στον αντίδικο να ακουστεί.
Είναι πλέον παγιωμένο ότι μόνο εκεί που συντρέχουν λόγοι που εξ αντικειμένου καθιστούν τη γνωστοποίηση του αιτήματος στον αντίδικο αδύνατη μπορεί να δικαιολογηθεί παρέμβαση ώστε να χορηγηθεί θεραπεία χωρίς να ακουστεί η άλλη πλευρά. (Χατζηβασιλείου ν. White Knight Holdings Ltd (2004) 1 ΑΑΔ 203, 307 και Aspis Liberty Life Insurance Public Co Ltd v. Σιακατίδου (2014) 1Α Α.Α.Δ. 637.)
Στην υπόθεση Αμβροσιάδου ν. Coward (2013) 1Α Α.Α.Δ. 78, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέφερε, στη σελ. 88, τα ακόλουθα:
«Είναι σαφές στη νομολογία ότι το κατεπείγον συνιστά δικαιοδοτικό όρο για την έκδοση διατάγματος επί μονομερούς αίτησης. Η παροχή θεραπείας χωρίς να ακουσθεί η πλευρά εναντίον της οποίας αυτή στρέφεται συνιστά παρέκκλιση από τους κανόνες της φυσικής δικαιοσύνης και τα ευρύτερα συνταγματικά θέσμια και δικαιολογείται μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις όπου η ανάγκη είναι τόσο επείγουσα ώστε να μην παρέχεται χρόνος για ειδοποίηση της άλλης πλευράς χωρίς να διακινδυνεύεται η όλη εξασφάλιση η οποία επιδιώκεται. Εξ ου και η αναφορά σε «κατεπείγον». Επανειλημμένα το Εφετείο έχει κατακρίνει την ευκολία με την οποία εκδίδονται διατάγματα επί μονομερούς αίτησης ως θέμα συνήθους τακτικής χωρίς τον ιδιαίτερο προβληματισμό που η φύση του θέματος απαιτεί για την κατάδειξη του όντως κατεπείγοντος του πράγματος, έτσι που να παραγνωρίζεται η θεμελιακή σημασία του κατεπείγοντος ως δικαιοδοτικού όρου. Η τακτική αυτή μάλιστα απολήγει συχνά σε εξευτελισμό της διαδικασίας αφού, με δεδομένη πλέον την έκδοση του διατάγματος ex parte, η τελική κρίση παρατείνεται αδικαιολογήτως, όπως συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση που, ενώ το διάταγμα εξεδόθη ex parte την 19.1.2010, η τελική κρίση επήλθε την 21.1.2011, δηλαδή ένα ολόκληρο χρόνο μετά. Και δεν είναι δικαιολογία το ότι η καθυστέρηση μπορεί να οφείλεται σε ανετοιμότητα των δικηγόρων, αφού το δικαστήριο έχει τον έλεγχο και τη διαρκή υποχρέωση της ταχείας διεκπεραίωσης που δεν μπορεί να μεταθέτει. Επαναλαμβάνουμε το τι υποδείξαμε επανειλημμένως, ότι σε περίπτωση ex parte αίτησης για έκδοση διατάγματος είναι απείρως ορθότερο, εκτός βεβαίως αν όντως καταδεικνύεται το κατεπείγον, να δίδεται η ελάχιστη προνοούμενη ειδοποίηση στην άλλη πλευρά και η αίτηση να ακούγεται εντός των ελαχίστων ημερών που είναι δυνατό αφού καταχωρηθεί η ένσταση. Αυτό θα αποφεύγει και την ανάγκη εκ των υστέρων κρίσης επί του κατεπείγοντος αλλά και θα διασφαλίζει ότι το δικαστήριο θα είναι πιο πληροφορημένο και ως προς ενδεχόμενη παράλειψη πλήρους αποκάλυψης (που και πάλι αν άλλως διεφαίνετο εκ των υστέρων θα καταργούσε το διάταγμα του) και ως προς την όλη εικόνα της υπόθεσης. Η απόφαση του δικαστηρίου, εκδιδόμενη έτσι και τελικώς και οριστικώς, αλλά και συντόμως ως θα όφειλε, θα εξυπηρετούσε ορθώς τις ανάγκες της δικαιοσύνης.»
Στη συνέχεια το Ανώτατο Δικαστήριο επισήμανε ότι «αυτές οι παρατηρήσεις ....απευθύνονται και γενικώς προς την πρωτόδικη άσκηση δικαιοδοσίας επί μονομερούς αίτησης για έκδοση διατάγματος» και ότι η μη έγκαιρη αντίδραση έχει αποτέλεσμα να αναιρεί το όποιο κατεπείγον θα μπορούσε να ισχυρίζεται κάποιος προς θεμελίωση της όλης υπόστασης της μονομερούς αίτησής του.
Χρήσιμη αναφορά γίνεται και στην υπόθεση Aspis Liberty Life Insurance Public Co Ltd (ανωτέρω) σελ. 646:
«Ένα διάταγμα υπόκειται σε ακύρωση όταν το στοιχείο του κατεπείγοντος απουσιάζει, εφόσον κατά πάγια νομολογία απουσιάζει κατ’ αναλογία το δικαιοδοτικό βάθρο και η εξουσία του Δικαστηρίου για την έκδοσή του στην απουσία του αντιδίκου (Stavros Hotel Apartment Ltd (No.2) (1994) 1 ΑΑΔ 836, 841, Babel Boutique Ltd (1995) 1 ΑΑΔ 947, 954, Ιερά Μητρόπολη Πάφου ν. Aristo Developers Ltd (2011) 1 AAΔ 1377 και ... Αμβροσιάδου ν. Coward).
Στην προκειμένη περίπτωση, από την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση και τα όσα οι συνήγοροι ανάπτυξαν κατά το στάδιο των αγορεύσεων, προκύπτει ότι ο λόγος για τον οποίο η Αιτήτρια ζητά την επείγουσα έκδοση του αιτούμενου διατάγματος στηρίζεται σε ατεκμηρίωτες πληροφορίες που έλαβε σε απροσδιόριστο χρόνο από τρίτα πρόσωπα, τα οποία δεν αποκαλύπτει. Αναφέρεται επίσης σε απεικόνιση συνομιλίας της Αιτήτριας με τη σύζυγο του διευθυντή της Εργοδότριας Εταιρείας ημερ. 17.11.2023, στην οποία καθώς ισχυρίζεται, η τελευταία ανέφερε ξεκάθαρα στην Αιτήτρια ότι είναι «αβέβαιο το μέλλον» και επομένως η Αιτήτρια φοβούμενη από τα λεγόμενα της προχωρεί με την παρούσα αίτηση δια να εξασφαλίσει τα δικαιώματα της (Τεκ.4).
Είναι φανερό, με βάση τα πιο πάνω, ότι τα όσα η πλευρά της Αιτήτριας διατείνεται ότι την οδήγησαν στην καταχώρηση της υπό κρίση αίτησης, με σκοπό την εξασφάλιση των δικαιωμάτων της, προέκυψαν οκτώ και πλέον μήνες προηγουμένως. Συνεπώς, η αιτούμενη ενδιάμεση θεραπεία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως επείγον ζήτημα το οποίο περιήλθε εις γνώσιν της Αιτήτριας σε χρόνο που δεν την παρεχόταν η δυνατότητα κίνησης των νενομισμένων διαδικασιών προς γνωστοποίηση του αιτήματος της στον αντίδικο, ώστε να εξασφαλιστεί και το δικαίωμα του τελευταίου να ακουστεί.
Για όλα τα πιο πάνω κρίνουμε ότι το στοιχείο του κατεπείγοντος δεν αποκαλύπτεται από την υπό κρίση αίτηση αλλά ούτε και από την ένορκη δήλωση που την συνοδεύει. Δεν φαίνεται να υπάρχει οτιδήποτε που να δικαιολογεί το κατεπείγον για μονομερή έκδοση προσωρινού διατάγματος αλλά ούτε και φαίνεται να συντρέχουν οποιοιδήποτε άλλοι λόγοι ή περιστάσεις που να δικαιολογούν το συγκεκριμένο δικονομικό διάβημα στη βάση μονομερούς αίτησης.
Συνακόλουθα, η αίτηση απορρίπτεται χωρίς οποιαδήποτε διαταγή για τα έξοδα.
(υπ)........................................................
Ι. Α. Χατζητζιοβάννης, Πρόεδρος
Θ. Ευθυμίου, Μέλος
Α. Τραχανάς, Μέλος
ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ