ECLI:CY:DEDLEF:2023:7
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ – ΛΕΜΕΣΟΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστή
Ξ. Γεωργίου )
Α. Κωνσταντινίδου ) Μελών
Αρ. Αίτησης: 37/2016
ΦΕΙΔΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ
Aιτητή
και
CHR. KAPODISTRIAS & SONS LIMITED
Καθ’ ων η Αίτηση
Ημερομηνία: 29 Ιουνίου, 2023
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για Αιτητή: κ. Γ. Τσαρδελής για Ηλίας Νεοκλέους & Σία ΔΕΠΕ
Για Καθ’ ων η Αίτηση: κ. Κ. Καποδίστριας
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την παρούσα αίτηση ο Αιτητής αξιώνει από τους Καθ’ ων η Αίτηση αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής του σύμφωνα με το άρθρο 3 (1) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967, Ν.24/67, όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα («ο Νόμος»), νόμιμους τόκους και έξοδα πλέον Φ.Π.Α.. Οι αξιώσεις του για πληρωμή αντί προειδοποίησης, για οφειλόμενο δεδουλευμένο μισθό για τον μήνα Σεπτέμβριο του 2015, για αναλογία 13ου μισθού για το 2015, για πληρωμή μη παραχωρηθείσας ετήσιας άδειας, για τιμωρητικές αποζημιώσεις και για αποζημιώσεις για απώλεια καριέρας απορρίφθηκαν από το Δικαστήριο μετά από υποβολή αιτήματος απόσυρσής τους από τον Αιτητή.
Οι Καθ’ ων η Αίτηση με τους γενικούς λόγους της έγγραφου εμφάνισής τους απορρίπτουν τις εναντίον τους αξιώσεις. Αναφέρουν ότι η απόλυση του Αιτητή οφειλόταν σε σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα στο οποίο υπέπεσε ο Αιτητής. Στη βάση των πιο πάνω ισχυρίζονται ότι τερμάτισαν νόμιμα την απασχόληση του Αιτητή και αιτούνται απόρριψη της αίτησης του Αιτητή με έξοδα εις βάρος του Αιτητή.
Στην προκειμένη περίπτωση οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή έγινε νόμιμα βάσει των προβλεπόμενων στο άρθρο 5 του Νόμου όπου καθορίζονται περιοριστικά οι νόμιμοι λόγοι απόλυσης[1]. Πιο συγκεκριμένα, οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή έγινε νόμιμα για ένα από τους λόγους που περιέχονται στο άρθρο 5 του Νόμου.
Με βάση τα δικόγραφα και τις δηλώσεις των δικηγόρων τα πιο κάτω γεγονότα είναι παραδεκτά:
α) Ο Αιτητής απασχολήθηκε από τους Καθ’ ων η Αίτηση από τις 02/10/1989 μέχρι τις 29/09/2015 και
β) Κατά τον χρόνο απόλυσής του ο ακάθαρτος εβδομαδιαίος μισθός του Αιτητή ανερχόταν σε €714,00.
Με βάση τα πιο πάνω γεγονότα για σκοπούς του Νόμου (α) ο Αιτητής ήταν στην υπηρεσία των Καθ’ ων η Αίτηση για 26 συναπτά έτη και (β) οι τελευταίες εβδομαδιαίες απολαβές του ανέρχονταν σε €714,00.
Την ημέρα της ακρόασης ο δικηγόρος των Καθ’ ων η Αίτηση δήλωσε στο Δικαστήριο ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν θα προσκομίσουν οποιαδήποτε μαρτυρία προς απόδειξη της νομιμότητας της απόλυσης του Αιτητή. Με βάση αυτή τη δήλωση του δικηγόρου των Καθ’ ων η Αίτηση, το μαχητό τεκμήριο που προνοεί ο Νόμος για παράνομη απόλυση του Αιτητή δεν ανατράπηκε και συνακόλουθα ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή θεωρείται αδικαιολόγητος και παράνομος.
Ο Αιτητής δεν πρόσφερε οποιαδήποτε μαρτυρία για σκοπούς καθορισμού του ποσού των αποζημιώσεων που δικαιούται δυνάμει του Νόμου.
Με δεδομένο ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή είναι παράνομος θα πρέπει να προχωρήσουμε να αξιολογήσουμε τα ενώπιόν μας γεγονότα με σκοπό να καταλήξουμε στο ύψος των αποζημιώσεων που δικαιούται ο Αιτητής[2].
Σημειώνουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, το Δικαστήριο έχει απόλυτη διακριτική εξουσία ως προς το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικαστεί λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τ’ ακόλουθα:
(α) τα ημερομίσθια και όλες τις άλλες απολαβές του εργοδοτούμενου,
(β) την διάρκεια της υπηρεσίας του εργοδοτούμενου,
(γ) την απώλεια προοπτικής σταδιοδρομίας του εργοδοτούμενου,
(δ) τις πραγματικές συνθήκες του τερματισμού των υπηρεσιών του εργοδοτούμενου,
(ε) την ηλικία του εργοδοτούμενου.
Σημειώνουμε ότι η αποζημίωση δεν μπορεί ούτε να υπερβεί τα ημερομίσθια δύο ετών (παράγραφος 3 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε) και ούτε να είναι μικρότερη του ποσού που θα ελάμβανε ο εργοδοτούμενος αν είχε κηρυχθεί ως πλεονάζων (παράγραφος 2 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε).
Στην υπόθεση Louis Tourist Agency Λτδ v. Αντιγόνης Ηλία (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 98 σελ.104-105 σημειώνονται τ’ ακόλουθα:
«Το κριτήριο της αποζημίωσης βάσει του άρθρου 4 του Ν.24/67 δεν συναρτάται με το συμβατικό που καθορίζεται από το ΚΕΦ.149, και γενικά τις αρχές του δικαίου των συμβάσεων, δηλαδή ζημιά η οποία έπεται κατά λογική πρόβλεψη της διάρρηξης της συμφωνίας. Το θέμα των αποζημιώσεων επαφίεται στην απόλυτη κρίση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, με μόνο περιορισμό εκείνο που τίθεται από το άρθρο 3 του Πίνακα, η αποζημίωση να μην υπερβαίνει τα ημερομίσθια των δύο ετών (Ν.92/79). Η υλική ζημιά την οποία υφίσταται από τον τερματισμό ο εργοδοτούμενος είναι αναμφίβολα παράγοντας σχετικός, αλλά όχι ο μόνος ο οποίος λαμβάνεται υπόψη.
Η διαγωγή των μερών είναι άλλος σχετικός παράγοντας, όπως συνάγεται από την παράγραφο 4(δ) του Πίνακα. Η απαρίθμηση των παραγόντων, που είναι σχετικοί με την αποζημίωση, θα ήταν αντινομική προς τον απόλυτο χαρακτήρα της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου.»
Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ως προς το ποσό που θα επιδικάσει ως αποζημίωση κρίνεται με βάση τα ενώπιόν του τιθέμενα πραγματικά γεγονότα. Σε καμιά περίπτωση το Δικαστήριο δεν μπορεί να στηριχθεί σε υποθέσεις για να καταλήξει σε εύλογο αποτέλεσμα.
Έχοντας υπόψη την υποπαράγραφο 2[3] του άρθρου 4 του Τέταρτου Πίνακα του Νόμου, βρίσκουμε ότι το ελάχιστο ποσό που θα ελάμβανε ο Αιτητής αν κηρυσσόταν πλεονάζων προσωπικό θα ανερχόταν στα €52.662,76 (75,5 Χ €697,52) και η μέγιστη αποζημίωση που μπορεί να του επιδικάσει το Δικαστήριο αντιστοιχεί στις απολαβές δύο χρόνων €74.256,00 (104 Χ €714,00).
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τα μόνα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιόν μας δηλαδή (α) την ιδιαίτερα μακρόχρονη υπηρεσία του Αιτητή (26 χρόνια), η οποία είναι μεγαλύτερη των 25 χρόνων που είναι η μέγιστη περίοδος που λαμβάνεται υπόψη για σκοπούς πληρωμής από το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού και (β) το ύψος των εβδομαδιαίων απολαβών που ελάμβανε ο Αιτητής πριν την απόλυσή του, κρίνουμε ότι είναι εύλογο και δίκαιο υπό τις περιστάσεις όπως του επιδικάσουμε αποζημιώσεις που αντιστοιχούν με τις απολαβές 75,5 εβδομάδων, ήτοι €53.907,00 (75,5 Χ €714,00) (ποσό που είναι κατά €1.200,00 περίπου μεγαλύτερο από το ποσό που θα λάμβανε αν απολυόταν για λόγους πλεονασμού).
Κατά συνέπεια εκδίδεται απόφαση υπέρ του Αιτητή και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση για το ποσό των €53.907,00 πλέον νόμιμο τόκο.
Σύμφωνα με το άρθρο 3 (2) του Νόμου οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν στον Αιτητή μόνο το ποσό των απολαβών ενός έτους και το υπόλοιπο ποσό το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού. Δηλαδή ποσό €37.128,00 πλέον νόμιμο τόκο που αντιστοιχεί με τις απολαβές ενός έτους θα καταβληθεί από τους Καθ’ ων η Αίτηση, το δε υπόλοιπο ποσό €16.779,00 πλέον νόμιμο τόκο θα καταβληθεί από το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού.
Επιδικάζονται υπέρ του Αιτητή και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση €3.000,00[4] ως έξοδα πλέον Φ.Π.Α.
(Υπ.) ………………………………………
Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστής
(Υπ.) ………………………………… (Υπ.) ………………………………...
Ξ. Γεωργίου, Μέλος Α. Κωνσταντινίδου, Μέλος
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
Subject: Industrial/Final
(Αναφορά: Καθορισμός Αποζημιώσεων.)
[1] Το άρθρο 6 (1) του Νόμου προβλέπει ότι: “Καθ΄ οιανδήποτε ενώπιον του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών διαδικασίαν ο υπό του εργοδότου τερματισμός απασχολήσεως του εργοδοτούμενου τεκμαίρεται, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ως μη γενόμενος δια τινά των εν τω άρθρω 5 εκτιθεμένων λόγων.”
[2] Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Νόμου όταν εργοδότης τερματίσει παράνομα την απασχόληση εργοδοτούμενου που έχει απασχοληθεί από αυτόν επί τουλάχιστον 26 εβδομάδες, ο εργοδοτούμενος είχε δικαίωμα σε αποζημίωση που υπολογίζεται σύμφωνα με τον Πρώτο Πίνακα του Νόμου.
[3] «Νοείται ότι κατά τον υπολογισμόν της εβδομαδιαίας αμοιβής οιονδήποτε ποσόν το οποίο υπερβαίνει το τετραπλάσιο του εβδομαδιαίου ποσού των βασικών ασφαλιστέων αποδοχών όπως τούτο εκάστοτε καθορίζεται στους Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμους του 1980 μέχρι 1993 δεν λαμβάνεται υπόψιν». Το τετραπλάσιο των βασικών ασφαλιστέων αποδοχών για το 2015 ανερχόταν στο ποσό των €697,52.
[4] Το ύψος των δικηγορικών εξόδων συμφωνήθηκε μεταξύ των διαδίκων και δηλώθηκε κατά την ακροαματική διαδικασία.