ECLI:CY:DEDLEF:2023:6
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ – ΠΑΦΟΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστή
Στ. Δελίτσικου )
Ν. Άσσου ) Μελών
Αίτηση Αρ.: 610/16
ΑΝΔΡΕΑΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Αιτητής
και
THANOS HOLIDAY HOTELS LTD
Kαθ’ ων η Αίτηση
---------------------
Ημερομηνία: 14 Μαρτίου, 2023
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για τον Αιτητή: κ. Ζένιος Νικολάου
Για τους Καθ’ ων η Αίτηση: κ. Μιλτιάδης Γεωργιάδης
Για το Ταμείο Πλεονασμού ως αναγκαίος διάδικος: κ. Γιώργος Αθανασιάδης
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την παρούσα αίτηση ο Αιτητής αξιώνει από τους Καθ’ ων η Αίτηση αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής του, αυξημένες αποζημιώσεις, διάφορα ποσά ως οφειλόμενες αργίες και ως οφειλόμενους 13ους και 14ους μισθούς για τα έτη 2015 και 2016, οιανδήποτε άλλη θεραπεία ήθελε αποφασίσει το Δικαστήριο, νόμιμους τόκους και έξοδα πλέον Φ.Π.Α.. Στους γενικούς λόγους της αίτησης ο Αιτητής αναφέρει ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση τον απέλυσαν προβάλλοντας ως λόγο την αναδιοργάνωση του εστιατορίου στο οποίο εργαζόταν μετά που αυτός αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας με όρους δυσμενέστερους γι’ αυτόν από αυτούς που περιείχε η συλλογική σύμβαση.
Οι Καθ’ ων η Αίτηση με τους γενικούς λόγους της εγγράφου εμφάνισής τους απορρίπτουν τις εναντίον τους αξιώσεις και τους ισχυρισμούς του Αιτητή που περιέχονται στους γενικούς λόγους της αίτησης. Ισχυρίζονται ότι η απασχόληση του Αιτητή τερματίστηκε για λόγους που εμπίπτουν στις πρόνοιες του άρθρου 5(β) του Περί Τερματισμού της Απασχολήσεως Νόμου, δηλαδή για λόγους πλεονασμού.
Ενόψει των ισχυρισμών που προέβαλαν οι Καθ’ ων η Αίτηση στο δικόγραφό τους το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού («το Ταμείο») κλήθηκε ως αναγκαίος διάδικος.
Το Ταμείο στην έγγραφο εμφάνισή του αναφέρει ότι ο Αιτητής δεν υπέβαλε αίτηση στο Ταμείο για πληρωμή λόγω πλεονασμού. Ότι ενόψει των πιο πάνω το Ταμείο δηλώνει την πρόθεσή του να λάβει μέρος στη διαδικασία και να υπερασπιστεί των συμφερόντων του.
Στην προκειμένη περίπτωση οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή έγινε νόμιμα βάσει των προβλεπόμενων στο άρθρο 5 του Περί Τερματισμού της Απασχολήσεως Νόμο, Ν.24/67 («ο Νόμος») όπου καθορίζονται περιοριστικά οι νόμιμοι λόγοι απόλυσης[1]. Πιο συγκεκριμένα, οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή έγινε νόμιμα για ένα από τους λόγους που περιέχονται στο άρθρο 5 του Νόμου.
Με την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας οι δικηγόροι των πλευρών δήλωσαν τα πιο κάτω γεγονότα ως παραδεκτά:
α) Η περίοδος απασχόλησης του Αιτητή στους Καθ’ ων η Αίτηση ήταν από 03/04/1989 μέχρι 07/04/2016.
β) Κατά τον χρόνο απόλυσής του ο Αιτητής λάμβανε για σκοπούς του Νόμου το ποσό των €525,03 εβδομαδιαίως.
Στη συνέχεια ο δικηγόρος του Αιτητή ζήτησε άδεια όπως αποσύρει τις αυτοτελείς αξιώσεις του Αιτητή για οφειλόμενες αργίες και οφειλόμενους δεδουλευμένους μισθούς ως διευθετηθείσες. Το Δικαστήριο παρείχε την εν λόγω άδεια και οι αξιώσεις του Αιτητή υπό τις παραγράφους (3), (4), (5), (6) και (7) του αιτητικού (και υποπαραγράφοι (γ), (δ), (ε), (στ) και (ζ) της παραγράφου 8 των γενικών λόγων) της αίτησης απορρίφθηκαν.
Ακολούθως ο δικηγόρος των Καθ’ ων η Αίτηση δήλωσε στο Δικαστήριο ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν θα προσκομίσουν οποιαδήποτε μαρτυρία προς απόδειξη της νομιμότητας της απόλυσης του Αιτητή.
Με βάση αυτές τις δηλώσεις του δικηγόρου των Καθ’ ων η Αίτηση, το μαχητό τεκμήριο που προνοεί ο Νόμος για παράνομη απόλυση του Αιτητή δεν ανατράπηκε και συνακόλουθα ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή κρίνεται αδικαιολόγητος και παράνομος.
Ο νομοθέτης για την προστασία του δικαιώματος της εργασίας έχει θεσπίσει τον Νόμο ο οποίος προβλέπει ότι στην περίπτωση που μια απόλυση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση των διατάξεων του Νόμου, ο εργοδότης υποχρεούται όπως καταβάλει αποζημίωση στον εργοδοτούμενο, η οποία αποζημίωση καθορίζεται σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου (βλ. άρθρο 3 του Νόμου και Πρώτο Πίνακα του Νόμου).
Ο Αιτητής πρόσφερε τη μαρτυρία του για να καθοριστεί το ποσό των αποζημιώσεων που δικαιούται δυνάμει του Νόμου.
Η εν λόγω μαρτυρία ήταν η μόνη μαρτυρία που τέθηκε ενώπιόν μας.
Ο Αιτητής καταθέτοντας ανέφερε ότι εργαζόταν ως υπεύθυνος εστιατορίου σε ξενοδοχείο που διαχειρίζονταν οι Καθ’ ων η Αίτηση. Ότι όταν απολύθηκε έψαξε να βρει δουλειά αντίστοιχη με αυτήν που είχε στους Καθ’ ων η Αίτηση. Ότι δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά γιατί δεν υπήρχε ζήτηση για προσωπικό στον τομέα του το 2016 λόγω της οικονομικής κρίσης που επικρατούσε τότε. Ισχυρίστηκε ότι βρήκε δουλειά ως υπεύθυνος εστιατορίου σε ξενοδοχείο ένα χρόνο μετά την απόλυσή του από τους Καθ’ ων η Αίτηση με ακαθάριστο μηνιαίο μισθό €1.700,00. Ότι μετά την απόλυσή του από τους Καθ’ ων η Αίτηση αποτάθηκε σε δύο ξενοδοχεία για δουλειά και όταν δεν του απάντησαν, αποτάθηκε στη συντεχνία και ζήτησε όπως του βρουν δουλειά. Είπε ότι τότε ήταν χωρισμένος με μια κόρη 16 χρονών για την οποία κατέβαλε διατροφή. Ότι έδινε €600,00 μηνιαία δόση δανείου και ενοικίαζε σπίτι για να διαμένει. Ότι δεν είχε άλλους οικονομικούς πόρους εκτός από τον μισθό του.
Ο δικηγόρος των Καθ’ ων η Αίτηση και ο δικηγόρος του Ταμείου δεν αντεξέτασαν τον Αιτητή.
Απαντώντας ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν από το Δικαστήριο ο Αιτητής είπε ότι όταν απολύθηκε από τους Καθ’ ων η Αίτηση (α) ήταν 48 χρονών και (β) έλαβε το ταμείο πρόνοιάς του και ότι για 6 μήνες μετά την απόλυσή του λάμβανε ανεργιακό επίδομα.
Σημειώνουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, το Δικαστήριο έχει απόλυτη διακριτική εξουσία ως προς το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικαστεί λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τ’ ακόλουθα:
(α) τα ημερομίσθια και όλες τις άλλες απολαβές του εργοδοτούμενου,
(β) την διάρκεια της υπηρεσίας του εργοδοτούμενου,
(γ) την απώλεια προοπτικής σταδιοδρομίας του εργοδοτούμενου,
(δ) τις πραγματικές συνθήκες του τερματισμού των υπηρεσιών του εργοδοτούμενου,
(ε) την ηλικία του εργοδοτούμενου.
Σημειώνουμε ότι η αποζημίωση δεν μπορεί ούτε να υπερβεί τα ημερομίσθια δύο ετών (παράγραφος 3 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε) και ούτε να είναι μικρότερη του ποσού που θα ελάμβανε ο εργοδοτούμενος αν είχε κηρυχθεί ως πλεονάζων (παράγραφος 2 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε).
Στην προκειμένη περίπτωση ο Αιτητής αν κηρυσσόταν πλεονάζων προσωπικό θα δικαιούτο το ποσό που αντιστοιχεί στις απολαβές 75,5 εβδομάδων, ήτοι €39.639,77 (75,5Χ€525,03) ως αποζημίωση από το Ταμείο και η μέγιστη αποζημίωση που μπορεί να του επιδικάσει το Δικαστήριο αντιστοιχεί στις απολαβές δύο χρόνων, ήτοι €54.603,12 (104Χ€525,03).
Στην υπόθεση Louis Tourist Agency Λτδ v. Αντιγόνης Ηλία (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 98 σημειώνονται τ΄ ακόλουθα:
«Το κριτήριο της αποζημίωσης βάσει του άρθρου 4 του Ν.24/67 δεν συναρτάται με το συμβατικό που καθορίζεται από το ΚΕΦ.149, και γενικά τις αρχές του δικαίου των συμβάσεων, δηλαδή ζημιά η οποία έπεται κατά λογική πρόβλεψη της διάρρηξης της συμφωνίας. Το θέμα των αποζημιώσεων επαφίεται στην απόλυτη κρίση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, με μόνο περιορισμό εκείνο που τίθεται από το άρθρο 3 του Πίνακα, η αποζημίωση να μην υπερβαίνει τα ημερομίσθια των δύο ετών (Ν.92/79). Η υλική ζημιά την οποία υφίσταται από τον τερματισμό ο εργοδοτούμενος είναι αναμφίβολα παράγοντας σχετικός, αλλά όχι ο μόνος ο οποίος λαμβάνεται υπόψη.
Η διαγωγή των μερών είναι άλλος σχετικός παράγοντας, όπως συνάγεται από την παράγραφο 4(δ) του Πίνακα. Η απαρίθμηση των παραγόντων, που είναι σχετικοί με την αποζημίωση, θα ήταν αντινομική προς τον απόλυτο χαρακτήρα της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου.»
(Βλέπε επίσης Εκδοτικός Οίκος Δίας Λτδ ν. Παπαχριστοδούλου (2006) 1 Α.Α.Δ. 625, Touchstone Technologies Ltd v. Μαυρομμάτη (2014) 1Β Α.Α.Δ. 1829.)
Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ως προς το ποσό που θα επιδικάσει ως αποζημίωση κρίνεται με βάση τα ενώπιόν του τιθέμενα πραγματικά γεγονότα. Σε καμιά περίπτωση το Δικαστήριο δεν μπορεί να στηριχθεί σε υποθέσεις για να καταλήξει σε εύλογο αποτέλεσμα.
Αξιολογώντας τη μαρτυρία του Αιτητή παρατηρούμε ότι η μαρτυρία του στην ουσία της παρέμεινε αναντίλεκτη. Σημειώνουμε όμως ότι όλοι οι ισχυρισμοί του τέθηκαν ενώπιόν μας με γενικότητα και χωρίς οποιαδήποτε απτά στοιχεία που να τους στηρίζουν, γεγονός που μας ξενίζει. Κρίνουμε ότι το εν λόγω γεγονός πλήττει την αξιοπιστία του Αιτητή και ότι μας εμποδίζει από το να δεχτούμε τους ισχυρισμούς του Αιτητή (εκτός από τους ισχυρισμούς του ότι (α) ήταν 48 χρονών όταν απολύθηκε και (β) έλαβε για 6 μήνες επίδομα ανεργίας) ως ασφαλή βάση για εξαγωγή οποιωνδήποτε ευρημάτων. Συνακόλουθα το Δικαστήριο δεν μπορεί να προβεί σε συγκεκριμένα πραγματικά ευρήματα σχετικά (1) με την υλική ζημιά και την απώλεια σταδιοδρομίας του Αιτητή συνεπεία της απόλυσής του από τους Καθ’ ων η Αίτηση και (2) με το κατά πόσον ο Αιτητής κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για εξεύρεση άλλης απασχόλησης με σκοπό τον περιορισμό της ζημιάς που υπέστηκε από την απόλυσή του ή όχι.
Το γεγονός ότι ο Αιτητής ενεγράφη άνεργος και έλαβε ανεργιακό επίδομα για 6 μήνες δεν μπορεί από μόνο του να αποδείξει ότι αναζητούσε εργασία[2].
Παρατηρούμε ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση με τον λόγο που προέβαλαν για την απόλυση του Αιτητή δεν στιγμάτισαν με οποιοδήποτε τρόπο τον Αιτητή ώστε η απόλυσή του να έχει αρνητικές συνέπειες στις πιθανότητες για μελλοντική εργοδότησή του, αφού ο λόγος που προβλήθηκε δεν αναφερόταν σε δική του υπαιτιότητα[3].
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη ότι ο Αιτητής: (α) απολύθηκε με τον ισχυρισμό λόγων πλεονασμού οι οποίοι δεν αποδείχθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου από τους Καθ’ ων η Αίτηση (σημειώνουμε ότι ο Αιτητής με τη μαρτυρία του δεν απέδειξε ότι η απόλυσή του ήταν κακόπιστη και ότι έγινε για αλλότριους σκοπούς), (β) εργάστηκε για 27 χρόνια στην υπηρεσία των Καθ’ ων η Αίτηση (περίοδος που μπορεί να θεωρηθεί όχι μόνο ως μακρόχρονη αλλά ως μια ολόκληρη ζωή), (γ) ήταν 48 χρόνων κατά την απόλυσή του (ηλικία που μπορεί να θεωρηθεί ότι δημιουργεί μερικές δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας - σημειώνουμε ότι ενώ η μεγάλη ηλικία μπορεί να θεωρηθεί ως ένας παράγοντας που δυσκολεύει την ένταξη στην αγορά εργασίας και ως εκ τούτου λαμβάνεται υπόψη από το Δικαστήριο αλλά για να δοθούν όμως σημαντικά αυξημένες αποζημιώσεις ο εργοδοτούμενος οφείλει να αποδείξει ότι όντως στη δική του περίπτωση ο παράγοντας ηλικίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μην καταφέρει να εργοδοτηθεί ξανά) και (δ) ελάμβανε πριν την απόλυσή του το ποσό των €525,03 εβδομαδιαίως, κρίνουμε ότι είναι εύλογο και δίκαιο υπό τις περιστάσεις όπως του επιδικάσουμε αποζημιώσεις που αντιστοιχούν με τις απολαβές 88 εβδομάδων, ήτοι €46.202,64 (88Χ€525,03).
Κατά συνέπεια εκδίδεται απόφαση υπέρ του Αιτητή και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση για το ποσό των €46.202,64 πλέον νόμιμο τόκο. Σύμφωνα με το άρθρο 3(2) του Νόμου οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν στον Αιτητή μόνο το ποσό των απολαβών ενός έτους και το υπόλοιπο ποσό το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού. Δηλαδή ποσό €27.301,56 πλέον νόμιμο τόκο που αντιστοιχεί με τις απολαβές ενός έτους θα καταβληθεί από τους Καθ’ ων η Αίτηση, το δε υπόλοιπο ποσό €18.901,08 πλέον νόμιμο τόκο θα καταβληθεί από το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού.
Τέλος επιδικάζονται υπέρ του Αιτητή και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση δικηγορικά έξοδα €2.000,00 πλέον Φ.Π.Α. πλέον έξοδα επιδόσεων.
(Υπ.) ………………………………………
Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστής
(Υπ.) ……….…………………………… (Υπ.) ……………………………...
Στ. Δελίτσικου, Μέλος Ν. Άσσος, Μέλος
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
[1] Το άρθρο 6 (1) του Νόμου προβλέπει ότι: “Καθ΄ οιανδήποτε ενώπιον του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών διαδικασίαν ο υπό του εργοδότου τερματισμός απασχολήσεως του εργοδοτούμενου τεκμαίρεται, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ως μη γενόμενος δια τινά των εν τω άρθρω 5 εκτιθεμένων λόγων.”
[2] Θεμιστοκλέους ν. Elyssee Irrigation Ltd, Πολ. Έφεση 131/2012, ημερ.22/09/2017.
[3] Δ.Σ. ν. Argosy Trading Company Ltd, Πολ. Έφεση 310/12, ημερ.13/02/2019.