ECLI:CY:EDLEF:2012:A262

ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ:  Λ. Παρπαρίνου, Π.Ε.Δ.

                                                                                  Αγ. Αρ. 866/12

ΜΕΤΑΞΥ:-

 

Celestial Holdings Group Ltd από Βρεττανικές Παρθένους Νήσους

ΕΝΑΓΟΥΣΑΣ

- και -

1.  Eastfield Capital (Cyprus) Ltd, εκ Λευκωσίας

                         2.  Kendalside Ltd, εκ Λευκωσίας

                         3.  Stephold Ltd, εκ Λευκωσίας

                       4.  Miniflex Ltd, εκ Λευκωσίας

ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ

----------------------------

 

Ημερομηνία:   3 Σεπτεμβρίου, 2012

 

Αίτηση ημερ. 29.2.12 δια συνένωση διαδίκου

 

Για την Αιτήτρια:                                                  κ. Μαυροκέφαλος

Για την Καθ΄ ης η Αίτηση-Ενάγουσα:                  κα Κότσαπα

Για την Καθ΄ ης η Αίτηση 1-Εναγομένη 1:           ουδεμία εμφάνιση

Για την Καθ΄ ης η Αίτηση 2-Εναγομένη 2:           κα Λαζάρου (κα Στυλιανού διά ν’

                                                                                     ακούσει απόφαση)

 

Για τις Καθ΄ ων η Αίτηση 3+4-Εναγόμενες 3+4:  κ. Παπαχριστοδούλου

                                                                                     (κα Χαραλάμπους διά ν’ ακούσει

                                                                                     απόφαση)

                                    

-------------------

 

ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ  ΑΠΟΦΑΣΗ

 

          Η αιτήτρια, EASTFIELD GLOBAL INVESTORS LTD, με την υπό εξέταση αίτηση αιτείται όπως συνενωθεί και/ή προστεθεί ως εναγομένη 5, λάβει μέρος στη διαδικασία με τέτοιους όρους που το Δικαστήριο κρίνει και επιτραπεί εις αυτήν όπως καταχωρήσει ένσταση για τη συνέχιση της ισχύος του Διατάγματος ημερ. 7.2.12 και/ή καταχωρήσει αίτηση για τον παραμερισμό και/ή ακύρωση του εν λόγω διατάγματος.

 

          Η αίτηση στηρίζεται σε ένορκη δήλωση του Lubos Chmelar Διευθυντή της αίτητριας και της κ. Αντριάνας Σολομωνίδου, δικηγόρου η οποία προέβη σε μετάφραση στην Ελληνική γλώσσα της ένορκης δήλωσης του πρώτου που είναι στην αγγλική γλώσσα.

 

          Σύμφωνα λοιπόν με τους ισχυρισμούς που περιέχονται στην ένορκη δήλωση Chmelar ημερ. 24.2.12 η αιτήτρια, που είναι η μητρική εταιρεία της εναγομένης 1, στις 8.2.12 έλαβε γνώση δια την παρούσα αγωγή όπως και το εκδοθέν την 7.2.12 Προσωρινό Διάταγμα εναντίον της εναγομένης 1.  Με βάση το Διάταγμα αυτό οι εναγόμενες 2-4 εμποδίζονται από του να εγγράψουν μεταβιβάσουν μετοχές και συγκεκριμένα:-

 

          (α)  510 μετοχές στην εναγομένη 2

          (α)  385 μετοχές στην εναγομένη 3

          (α)  385 μετοχές στην εναγομένη 4

 

          Περαιτέρω, με το άνω Διάταγμα οι μετοχές έχουν επιβαρυνθεί.

 

          Η αιτήτρια δεν έλαβε γνώση από την ενάγουσα δια οτιδήποτε των ανωτέρω.  Η αιτήτρια προβάλλει ότι βάσει τριών εγγράφων μεταβίβασης ημερ. 30.1.12, τα οποία επισυνάπτονται στην ένορκο δήλωση ως τεκμήρια είναι αποδέκτης και/ή εκδοχέας των αναφερομένων ως άνω μετοχών και ως εκ τούτου πιστεύει ότι δικαιούται να καταχωρηθεί στο μητρώο των εναγομένων 2-4 ως μέτοχος τους.

 

          Είναι ο ισχυρισμός του περαιτέρω ότι όπως φαίνεται και από το κλητήριο ένταλμα της αγωγής επηρεάζονται τα νόμιμα δικαιώματα της αιτήτριας ως αποδέκτης και εκδοχέας των μετοχών κι έχει έννομο συμφέρον και δικαίωμα να ακουστεί στην παρούσα αγωγή καθότι επηρεάζονται άμεσα τα νόμιμα δικαιώματα της αλλά παράλληλα αποτρέπεται η πολλαπλότητα των αγωγών και εξοικονομούνται έξοδα.

 

          Τέλος αναφέρεται ότι η πρόθεση της αιτήτριας είναι εφόσον επιτύχει η παρούσα αίτησή της να καταχωρήσει αίτηση για παραμερισμό και/ή ακύρωση του διατάγματος ημερ. 7.2.12 και/ή καταχωρήσει ένσταση  στη συνέχιση ισχύος του.  Επίσης ν’ αξιώσει στην αγωγή εναντίον των άλλων εναγομένων ειδική εκτέλεση των μεταβιβάσεων των μετοχών και/ή αποζημιώσεις.

 

          Οι Εναγόμενοι 1-4 δεν ενίστανται εις τα αιτήματα της αιτήτριας και κατά συνέπεια δεν καταχώρησαν ένσταση.

 

          Η ενάγουσα καταχώρησε ένσταση και προβάλλει τρεις λόγους ήτοι:-

 

«1. Δεν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις που καθορίζει η Δ.9 θ.10 και/ή η σχετική νομολογία για προσθήκη και/ή συνένωση διαδίκου.

 

2.    Η Eastfield Global Investors Ltd δεν είναι αναγκαίος διάδικος στην παρούσα διαδικασία.

 

3.    Τα συμφέροντα και/ή δικαιώματα της Eastfield Global Investors Ltd δεν επηρεάζονται άμεσα από την τύχη της αίτησης ημερομηνίας 7.2.12 και/ή του προσωρινού  διατάγματος.»

 

          Την ένσταση υποστηρίζει ένορκη δήλωση της κ. Έλενας Παύλου υπαλλήλου εταιρείας που προσφέρει γραμματειακές και/ή εσωτερικές λογιστικές και άλλες υπηρεσίες στην ενάγουσα.

 

          Εις αυτή αφού γίνεται αναφορά εις το περιεχόμενο του Διατάγματος ημερ. 7.2.12 προβάλλεται ότι ο λόγος για τον οποίο ζητήθηκε και εξεδόθηκε αυτό ήταν δια να διασφαλισθεί η ενάγουσα ώστε να μπορέσει να εισπράξει και/ή εκτελέσει τυχόν απόφαση υπέρ της και εναντίον της εναγομένης 1 δια το ποσό των US$2160043,72 το οποίο αξιοί με την αγωγή της. Η αιτήτρια ουδέν συμφέρον έχει στην παρούσα διαδικασία κι αν της επιτραπεί να λάβει μέρος στη διαδικασία η ενάγουσα θα κινδυνεύει να μην μπορεί να εκτελέσει απόφαση που ήθελε τυχόν εκδοθεί υπέρ της.  Η εναγομένη 1 ανήκει εις το ίδιο συγκρότημα εταιρειών με την αιτήτρια και εναπόκειται σε αυτήν να αμφισβητήσει την απαίτηση όσο και την ορθότητα της έκδοσης του διατάγματος ημερ. 7.2.12.

 

          Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι με τις ικανές αγορεύσεις τους υπεστήριξαν τις εκατέρωθεν θέσεις των διαδίκων. Ο συνήγορος δια την αιτήτρια  εισηγήθηκε ότι από τα γεγονότα ενώπιον του Δικαστηρίου φαίνεται ότι το διάταγμα επηρεάζει άμεσα την αιτήτρια στην απόλαυση των νομικών δικαιωμάτων της ως αποκτώσα τις μετοχές και συνεπώς η προσθήκη της ως διαδίκου και αμφισβήτηση του διατάγματος υποβοηθά την αποτελεσματική εκδίκαση όλων των επίδικων θεμάτων.  Τυχόν απόρριψη της αίτησης θα έχει ως αποτέλεσμα τον επηρεασμό του δικαιώματος της αιτήτριας χωρίς αυτή ν’  ακουστεί κατά παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης.

 

          Αντίθετα, η θέση της συνηγόρου της Καθ’ ης η αίτηση -ενάγουσας ήταν ότι οι επίδικες μετοχές δεν εμπλέκονται στην επίδικη διαφορά και το κατά πόσο η εναγομένη 1 οφείλει πράγματι το αξιούμενο ποσό είναι ζήτημα που μπορεί να αποφασιστεί στο περιορισμένο πλαίσιο αγωγής χωρίς να χρειάζεται να προστεθεί η αιτήτρια ως διάδικος.   Η ενάγουσα πρόσθετα δεν έχει αναγνωρίσει οποιοδήποτε αγώγιμο δικαίωμα εναντίον της αιτήτριας αλλά ούτε προκύπτει από τη δικογραφία.   Επίσης δεν θα δεσμεύεται από το αποτέλεσμα της αγωγής και ούτε θα κληθεί να πληρώσει αποζημιώσεις. Εάν επιτραπεί η συνένωση της αιτήτριας δεν θα εξυπηρετείται ο σκοπός της Δ.9 θ.10 και στα περιστατικά της υπόθεσης θα προκληθεί αδικαιολόγητη καθυστέρηση και περιττά έξοδα λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή είναι εκτός δικαιοδοσίας.   Τα ίδια ισχύουν και διά το αίτημα της δια συνένωση στη διαδικασία του Προσωρινού Διατάγματος λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή δεν έχει καμία σχέση με τα επίδικα θέματα.  Δια το λόγο αυτό ζήτησε την απόρριψη της αίτησης.

 

          Η νομική βάση της αίτησης και η οποία προωθήθηκε από την αιτήτρια είναι η Δ.9 θ.10 και Δ.48 θ.8(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.  Η δικονομική διάταξη η οποία δίδει πρόσβαση στην αιτούμενη θεραπεία της προσθήκης διαδίκου είναι η Δ.9 θ.10 η οποία έχει ως ακολούθως:-

 

«10. No cause or matter shall be defeated by reason of the misjoinder or non-joinder of parties, and the Court may in every cause or matter deal with the matter in controversy so far as regards the rights and interests of the parties actually before it. The Court of a Judge may, at any stage of the proceedings, either upon or without the application of either party, and on such terms as may appear to the Court or Judge to be just, order that the names of any parties improperly joined whether as plaintiffs or as defendants, be struck out, and that the names of any parties, whether plaintiffs or defendants that ought to have been joined, or whose presence before the Court may be necessary in order to enable the Court effectually and completely to adjudicate upon and   settle   all   the   questions   involved   in   the   cause   or   matter   be   added.  No person shall be added as a plaintiff suing without a next friend, or as the next friend of a plaintiff under any disability, without his own consent in writing thereto.  Every party whose name is so added as defendant shall be served with a writ of summons or notice in manner provided by rule 11 of this prescribed Order or in such manner as may be prescribed by any special order and the proceedings as against such party shall be deemed to have begun only on the service of such writ or notice.»

 

 

Δ.48 θ.8(4)  Any person (other than the applicant) affected by an order made an ex parte may apply by summons to have it set aside or varied and the Court or Judge may set aside or vary such order on such terms as may seem just.”

 

          Η νομολογία επί του θέματος που καλύπτεται από τη Δ.9 θ.10 είναι πλούσια και ξεκάθαρη. 

 

          Εις το White Book του 1958 και σε σχέση με την αντίστοιχη αγγλική δικονομική διάταξη (O.16 r.11) στη σελ. 345 αναφέρονται τα ακόλουθα σχετικά:-

 

“……. The power given by the rule is, however, widely exercised through the addition of new parties may cause new expense and necessitate new evidence….generally speaking, the court will make all such changes in respect of parties as may be necessary to enable an effectual adjudication to be made concerning all matters in dispute….  The court will not, however, decide questions of right on application under the rule.”

 

          Επίσης στο σύγγραμμα Bullen & Leake Precedents of Pleadings, 12η έκδοση σελ. 167 αναφέρονται τα ακόλουθα¨-

 

“Again, as regards adding or substituting defendants, the plaintiff may in general and apart from special circumstances such as unreasonable delay, apply to have any persons added or substituted as defendants when he could properly have joined them as defendants in the first instance, and leave may be granted to add as defendant a person against whom the plaintiff, if he fails to establish the case against the original defendant, has an alternative claim.

 

On the other hand, leave will not be granted to add a defendant after the expiry of any relevant period of limitation affecting the proposed defendant nor where the addition will have the effect of adding a new cause of action.”

 

          Εις τον Halsbury´s Laws of England 4η έκδοση, Τόμος 37, σελ. 170, παράγρ. 225 αναφέρονται τα ακόλουθα σχετικά με το χρόνο υποβολής της αίτησης:-

 

“The application should be made promptly.  It may be made at any stage either before or at the trial, or after judgment if damages have still to be assessed or the judgment has not been drawn up, but it is not generally made after judgment.”

 

          Εις την υπόθεση Manchester Lines Ltd and another v. Viamaz Coach Industry Ltd (1983) 1 A.A.Δ σελ. 178 γίνεται σύνοψη των αρχών που διέπουν το θέμα υπό εξέταση:

 

“…….under this rule the Court retains a discretionary power to refuse the order and may elect to deal with the matter as regards the rights of the party before it; also that the powers given by it are wisely exercised but if serious embarrassment would be caused to the plaintiff the order may be refused, though generally speaking the Court will make such changes in respect of parties as may be necessary to enable an effectual adjudication to be made concerning all matters in dispute. Leave, however may be refused where the addition of a defendant will have the effect of adding a new cause of action. (See Raleigh v. Goschen (1898) 1 Ch.81).  Also the words “cause or matter” to be found in the English and Civil Procedure Rules and which correspond to the word “action” in rule 30, have been interpreted as meaning the action as it stands between the existing parties (see Amon v. Raphael Tuch and Sons Ltd (1956) 1 Q.B.; The Result (1958) P.174 at p.184).  Furthermore the Court has no jurisdiction under this rule to order third parties to be added as defendants where the cause or matter is not liable to be defeated by the non jointer, where the third parties were not persons who ought to have been sued in the first instance and where the third parties were not persons whose presence as defendants was necessary to enable the Court effectually to adjudicate on all the questions involved (See Miguel Sanchez and Compania S.L. v. The Result (1958) p.174)".

 

          Σχετικές επίσης είναι οι υποθέσεις MEPA UNDERWRITING MANAGEMENT LTD κ.α. ν. Αγροτική Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Γενικών Ασφαλίσεων (1997) 1 Α.Α.Δ 772 Παγκυπριακή Ασφαλιστική Λτδ ν. Χρίστου Μηνά (2003) 1 Α.Α.Δ 1818, Οδυσσέως ν. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Λτδ (2001) 1 Α.Α.Δ 1372.

 

          Δια τη δεύτερη υπό εξέταση Δικονομική Διάταξη [Δ.48 θ.8(4)] πιστεύω ότι το θέμα είναι λίγο πιο περίπλοκο και παρουσιάζει συγκρουόμενες θέσεις στο πεδίο εφαρμογής της (βλ. Minerva Ασφαλιστική εταιρεία (Δημόσια) Λτδ ν. Μαρίας Λόντου Π.Ε. 146/09 ημερ. 25.4.12)

 

          Η εξέταση της Διαταγής αυτής άρχισε με την HELI AIR (EGYPT) J.S.C v. REINHARD DRESCHER AND ANOTHER DEUTSCHE BANK AG AND ANOTHER (1988) 1 C.L.R 234 όπου στη σελ. 237 λέχθηκαν τα ακόλουθα:

 

“We agree with the learned trial Judge that paragraph 4 of rule 8 of Order 48 does not in general give the right to a third person to apply by summons for the discharge or variation of an interim order issued in proceedings in which such a person is not a party. We do not accept the argument that a reference to «any person» covers a person in the circumstances of this case where no application to be joined as a party was made and where the very ownership and right of possession of the subject property were in issue and were sought to be determined by the Court in the course of determining an application for the discharge or variation of an interim order.”

 

          Ακολούθησε η ABP Holdings Ltd κ.α. (Αρ. 1) (1996) 1(Α) Α.Α.Δ 557 όπου στη σελ. 564 ο Δικαστής Νικήτας είπε τ’  ακολούθα:

 

      «Είναι η γνώμη μου ότι η υπόθεση Heli-Air v. Drescher διακρίνεται από την παρούσα.  Έχω προς αυτή την κατεύθυνση τρεις επισημάνσεις.  Ο κανόνας [(Δ.48 θ.8(4)], όπως ερμηνεύθηκε, αφήνει περιθώρια για εξαιρέσεις.  Δεύτερον, και πιο σημαντικό, δεν πρόκειται για τις ίδιες πρόνοιες όπως προκύπτει από το περιεχόμενό τους, το ουσιαστικό μέρος του οποίου παρέθεσα πιο πάνω. Και, τρίτον, τα γεγονότα στις δύο περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικά.  Έτσι οι λέξεις “all persons affected” (θ.3) και “any person” (θ.4) δε σημαίνουν κατ΄ ανάγκη μόνο το διάδικο στην αγωγή. Άλλωστε δεν θα υπήρχε δυσκολία, αν αυτή ήταν η πρόθεση των συντακτών του δικονομικού κανονισμού, να περιορίσουν την επίδοση και το δικαίωμα ακρόασης μόνο στους διαδίκους, χρησιμοποιώντας τη λέξη “party” (διάδικος).»

 

          Εις τη Vesko Michailovic κ.α. (Αρ.2) (1997) 1(Β) Α.Α.Δ 729, 732 λέχθηκε ότι τρίτο πρόσωπο μη διάδικος μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις πρόνοιες της Δ.48 θ.8(4)

 

          Στη Lion Ins. Agency Ltd v. Κωνσταντίνου (2002) 1 (Α) Α.Α.Δ 265 λόγω των διατάξεως ουσιαστικού δικαίου που περιέχονται εις το άρθρο 15Β του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων (Ασφάλεια υπέρ Τρίτου) Νόμου όπως τροποποιήθηκε από τον Ν.16(1)/2000 κρίθηκε ότι η Εφεσείουσα – Ασφαλιστική Εταιρεία ως άμεσα επηρεαζόμενο πρόσωπο είχε το δικαίωμα καταχώρησης της αίτησης δια ακύρωση του διατάγματος υποκατάστατης επίδοσης ως «ενδιαφερόμενο πρόσωπο» δυνάμει της Δ.48 θ.8(4).  Στη σελ. 271-273 αναφέρονται τα ακόλουθα:-

 

«Ως προς τον πρώτο λόγο οι αυθεντίες που παρέθεσε το πρωτόδικο Δικαστήριο για να στηρίξει τη θέση του ότι οι εφεσείοντες έπρεπε να παρέμβουν προτού καταχωρήσουν την αίτηση και ότι  δεν είναι επηρεαζόμενο πρόσωπο, σύμφωνα με τη Δ.48 θ.8(4), δια­φοροποιούνται από τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης. Στην αυ­θεντία Heli-Air (πιο πάνω) αποφασίσθηκε ότι τρίτο πρόσωπο - μη διάδικος στην αγωγή - δεν έχει δικαίωμα, βάσει της Δ.48 θ.8(4), να αιτηθεί την ακύρωση συντηρητικού διατάγματος που εκδόθηκε εναντίον του εναγομένου. Στην αγγλική αυθεντία Murfin (πιο πάνω) απερρίφθη αίτηση ασφαλιστικής εταιρείας - μη διάδικος στην αγω­γή - για ακύρωση διατάγματος υποκατάστατης επίδοσης στον εναγόμενο. Κρίθηκε ότι η ασφαλιστική εταιρεία δεν είχε locus standi να καταχωρήσει την αίτηση στο όνομα της, αλλά στο όνομα του εναγομένου. Η αυθεντία αυτή ανάγεται στο έτος 1941 και παρύμοια διάταξη ως η Δ.48 θ.8(4) δεν υπάρχει στην Αγγλική Δικονομία.

 

Στην παρούσα υπόθεση, η οποία διαφοροποιείται από τις πιο πάνω αυθεντίες, εμπλέκεται το άρθρο 15 Β του σχετικού νόμου, όπως καταγράφεται στην αρχή της απόφασης μας. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αν και δεν αρνείται ότι το περιεχόμενο του άρθρου 15Β περιέχει ουσιαστικές διατάξεις δικαίου εν τούτοις προχωρεί να αποδώσει σ' αυτό και δικονομικές προεκτάσεις. Δεν συμφω­νούμε με τη θέση αυτή. Το περιεχόμενο του άρθρου 15Β περιέχει  μόνο ουσιαστικές διατάξεις δικαίου. Η θέση αυτή έχει επιβεβαιω­θεί από δύο αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, την Padley v. Dobson (1999) 1 A.A.Δ 1583 και Κόσμος Ασφαλιστική Εταιρεία Λτδ ν. Σάββα Χ’Σάββα (2001) 1 Α.Α.Δ 612.

 

 Στην Padley v. Dobson (πιο πάνω) έχουν λεχθεί τα εξής:- 

 

'Το άρθρο 15Β μπορεί να προνοεί ότι επίδοση στον ασφαλιστή κατόπιν άδειας του Δικαστηρίου για υποκατάστατη επί­δοση λογίζεται ως επίδοση στον εναγόμενο, το εδάφιο (2) όμως καθιστά καθαρό ότι δεν πρόκειται για πραγματική υπο­κατάστατη επίδοση, καθ' όσον προνοεί ότι η απόφαση που θα εκδοθεί δεν θα είναι εκτελεστή εναντίον του εναγομένου και ότι απλώς ο ενάγων έχει έναντι του ασφαλιστή τα ίδια δικαιώματα που θα είχε αν η αγωγή είχε επιδοθεί στον εναγόμενο. Το άρθρο 15Β λοιπόν δεν διέπει στην πραγματικότητα το διαδικαστικό θέμα της υποκατάστατης επίδοσης μάλλον, ώστε ενδεχόμενα να είχε εφαρμογή η Δ.10 Θ.2 αναλογικά, πα­ρά δημιουργεί ένα νέο και ουσιαστικό δικαίωμα απευθείας αγωγής του ενάγοντα κατά του ασφαλιστή (έστω στην ίδια έκταση με εκείνο του ενάγοντα κατά του εναγομένου) ως αυ­τός να ήτο ο εναγόμενος. Το δικαίωμα αυτό είναι ευρέως γνωστό ως απευθείας αγώγιμο δικαίωμα με ουσιαστική υφή (right of direct action) σε πολλές δικαιοδοσίες, ιδιαίτερα στις Η.Π.Α. από δεκαετίες και εξυπηρετεί τις σύγχρονες πραγματικότητες, όπως προφανώς επιδιώκει και το άρθρο 15Β."

 

Και στην Κόσμος (πιο πάνω) αναφέρονται τα εξής, επιβεβαιώνοντας την Padley σε σχέση με την ερμηνεία του άρθρου 15Β:-

 

 

"Σαφώς, νομίζουμε, αποσκοπεί στη διαφοροποίηση της βασικής προϋπόθεσης για τη γέννηση της ευθύνης του ασφαλιστή. Εννοούμε την έκδοση απόφασης κατά του εναγομένου. Η έκ­δοση τέτοιας απόφασης προϋποθέτει, βέβαια, επίδοση της αγωγής στον εναγόμενο. Χωρίς τέτοια επίδοση δεν θα ήταν δυνατό να διαγνωστεί εγκύρως η ευθύνη του. Η υποκατάστα­τη επίδοση, όπως την ρυθμίζουν οι διαδικαστικοί κανονι­σμοί, συνιστά τρόπο έγκυρης επίδοσης. Εγκρίνεται υπό το θεμελιακό δεδομένο που ευλόγως διασφαλίζει γνωστοποίηση της διαδικασίας στον εναγόμενο ώστε να του παρέχεται η δυνατότητα να ακουστεί. Το άρθρο 15Β υπερβαίνει αυτήν την ανάγκη. Δεν στοχεύει στην εισαγωγή συστήματος υποκατά­στατης επίδοσης κατά διαφοροποίηση ή εμπλοκή στα ρυθμι­ζόμενα με διαδικαστικές πρόνοιες. Δεν ενδιαφέρεται για τη διασφάλιση της πράγματι επίδοσης στον εναγόμενο. Εισάγει στην ουσία τη δυνατότητα γέννησης της υποχρέωσης στον ασφαλιστή χωρίς επίδοση στον εναγόμενο."

 

Καταλήγουμε κατά συνέπεια ότι οι εφεσείοντες, ως άμεσα επηρεαζόμενο πρόσωπο, είχε το δικαίωμα καταχώρησης της αίτησης (locus standi) δυνάμει της Δ.48 θ.8(4).»

 

          Εις την Καραμήτους κ.α. (2009) 1(Α) Α.Α.Δ457 λέχθηκε ότι οι εναγόμενοι 2 και 3 είχαν στη διάθεση τους το ένδικο μέσο που προβλέπεται από τη Δ.48 θ.8(4) δια διαφοροποίηση ή παραμερισμό εκδοθέντος παρεμπίπτοντως Διατάγματος που οριστικοποιήθηκε σε σχέση με την εναγομένη 1.

 

          Εις την Κουήν Χριστοδούλου Π.Ε. 238/07, ημερ. 22.3.10 η μητέρα του εναγόμενου υπέβαλε αίτηση στο Δικαστήριο για παραμερισμό και ακύρωση διατάγματος υποκατάστατης επίδοσης της αγωγής.  Το πρωτόδικο  Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση  αφού κατέληξε ότι βάσει της Δ.5 και Δ.48 θ.8(4) των θεσμών Πολιτικής Δικονομίας δεν παρέχετο δικαίωμα υποβολής αίτησης, διά κλήσεως, με σκοπό των παραμερισμό διατάγματος που εκδόθηκε μονομερώς, σε οποιοδήποτε τρίτο πρόσωπο (εκτός των διαδίκων), αλλά μόνο στα πρόσωπα που επηρεάζονται, από το εκδοθέν Διάταγμα και νομιμοποιούνται να το πράξουν.  Το Εφετείο επικύρωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο και στη σελ. 4 της απόφασης λεχθηκαν τα ακόλουθα:-

 

«Μελετήσαμε τα ενώπιον μας στοιχεία, υπό το φως των ικανών αγορεύσεων των ευπαιδεύτων συνηγόρων των διαδίκων. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή, για τους εξής λόγους:

 

1.    Η Δ.48 θ.8(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, στην οποία βασίστηκε η εφεσείουσα για την υποβολή της προαναφερόμενης αίτησης της, δεν παρέχει δικαίωμα, σε τρίτα πρόσωπα (μη διαδίκους), γενικά, υποβολής αίτησης δια κλήσεως με σκοπό την ακύρωση ή την τροποποίηση ενός παρεμπίπτοντος διατάγματος το οποίο εκδόθηκε σε διαδικασία στην οποία τα τρίτα πρόσωπα δεν είναι διάδικοι. Οι λέξεις «any person» (οποιοδήποτε πρόσωπο) στη Δ.48 θ.8(4) δεν καλύπτουν πρόσωπα για τα οποία δεν έχει καταχωρηθεί οποιαδήποτε αίτηση για συνένωση τους ως διάδικους, σε διαδικασία στην οποία τα επίδικα θέματα είναι ανοικτά (Δέστε: Heli-Air v. Drescher (1988) 1 Α.Α.Δ. 234).

 

          Στην Αίτηση της BRAINPEDIA HOLDING LTD  κ.τ.λ Αίτ. Αρ. 118/10 ημερ. 1.11.10 το Ανώτατο Δικαστήριο με μονομελή σύνθεση ανάφερε τα ακόλουθα:-

 

«…………….. Η αιτήτρια στην οποία έχει επιδοθεί το Προσωρινό Διάταγμα δε στερείται θεραπείας, εκ του γεγονότος ότι δεν είναι διάδικος.  Από τη στιγμή που έλαβε γνώση και θεωρεί ότι από το Προσωρινό Διάταγμα επηρεάζονται τα συμφέροντα της, έχει τη δυνατότητα να παρέμβει στη διαδικασία, είτε εμφανιζόμενη κατά την ημερομηνία που αυτό ορίστηκε επιστρεπτέο ή κατά άλλο τρόπο και να θέσει ενώπιον του Δικαστηρίου, στο οποίο εκκρεμεί το όλο θέμα, όλα όσα θεωρεί ότι έχουν σχέση με την υπόθεση της και προωθεί με την  παρούσα. Θεωρώ ότι όλα όσα ισχυρίζεται σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς των μετοχών που απαγορεύθηκε στον εναγόμενο 4 να αποξενώσει, μπορεί και πρέπει να κριθούν στα πλαίσια της διαδικασίας της αγωγής/προσωρινού διατάγματος. Τα αποφασισθέντα στη Μηλίτσα Γ. Κουή ν. Μιχάλη Χριστοδούλου, (πιο πάνω), δεν καταργούν τη δυνατότητα παρέμβασης στη διαδικασία.    Απλά, για την υποβολή αίτησης παραμερισμού διατάγματος που εκδόθηκε μονομερώς, τίθεται ως προϋπόθεση η προηγούμενη υποβολή αίτησης συνένωσης του προσώπου που ισχυρίζεται ότι επηρεάζονται τα συμφέροντα του.»

 

          Η αξίωση της Ενάγουσας όπως αυτή αναγράφεται εις την οπισθογράφηση είναι:-

 

«(α) Αμερικάνικα Δολάρια 2.160.043,72 και/ή το ισόποσο αυτών σε ευρώ σαν ποσό οφειλόμενο από τους εναγομένους 1 προς τους ενάγοντες με βάση τη Συμφωνία Δανείου (Loan Agreement) ημερομηνίας 25 Ιουνίου 2009 η οποία συνομολογήθηκε μεταξύ των εναγόντων και των εναγομένων 1 όπως τροποποιήθηκε με το Addendum no. 1 ημερομηνίας 21 Ιουνίου 2010.

 

(β)   Διάταγμα του Δικαστηρίου απαγορεύον στους εναγομένους 2, 3 και 4 και/ή τους υπηρέτες και/ή αντιπροσώπους και/ή διοικητικούς τους συμβούλους και/ή το γραμματέα τους και/ή τους αξιωματούχους τους από του να εγκρίνουν και/ή καταχωρήσουν τις μεταβιβάσεις των μετοχών ημερομηνίας 30 Ιανουαρίου 2012 στο Μητρώο Μελών των εναγομένων εταιρειών 2, 3 και 4 και οι οποίες αναφέρονται κατωτέρω:

 

 ί.    510 μετοχές υπ' αρ. 001 έως 510 ονομαστικής αξίας Λίρας Στερλίνας   1 στην εναγομένη εταιρεία 2.

ii     385 μετοχές υπ' αρ. 651 έως 1000 και 1066 έως 1100 ονομαστικής αξίας Ευρώ 1 στην εναγομένη εταιρεία 3.

iii.   385 μετοχές υπ' αρ. 651 έως 1000 και 1066 έως 1100 ονομαστικής αξίας Ευρώ 1 στην εναγομένη εταιρεία 4 (στο εξής όλες μαζί καλούμενες «οι Μετοχές»).

 

(γ)   Δήλωση του Δικαστηρίου ότι οι εναγόμενοι 2, 3 και 4 και/ή υπηρέτες και/ή αντιπρόσωποι και/ή αξιωματούχοι τους και/ή οι διοικητικοί σύμβουλοι και/ή ο γραμματέας τους δεν έχουν δικαίωμα να εγκρίνουν κι/ή καταχωρήσουν τις μεταβιβάσεις των μετοχών ημερομηνίας 30 Ιανουαρίου 2012 στο Μητρώο Μελών των εναγομένων εταιρειών 2, 3 και 4 και οι οποίες αναφέρονται ανωτέρω. 

 

(δ)   Διάταγμα του Δικαστηρίου διατάσσον την πώληση, διάθεση και ρευστοποίηση των Μετοχών προς ικανοποίηση και/ή εκτέλεση της δυνάμει της παρα. (α) ανωτέρω απόφασης.

 

(ε)   Επιβαρυντικό διάταγμα επί των Μετοχών με βάση τις πρόνοιες του Περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμου.

 

(στ) Διάταγμα του Δικαστηρίου διορίζον τους ενάγοντες σαν Παραλήπτες των Μετοχών.»

 

 

          Είναι παραδεκτό από την ενάγουσα (βλ. παράγρ. 4 και 6 ένορκης δήλωσης Έλενας Παύλου) ότι η δέσμευση των μετοχών έγινε μόνο και μόνο ώστε να καταστεί δυνατή η είσπραξη του ποσού του δανείου το οποίο αξιώνει η ενάγουσα με την αγωγή της εναντίον της εναγομένης 1 σε περίπτωση που ήθελε εκδοθεί απόφαση υπέρ της.  Η συνήγορος της ενάγουσας το ανάφερε ξεκάθαρα εις την αγόρευση της «οι επίδικες μετοχές δεν εμπλέκονται στην επίδικη διαφορά αλλά έχουν δεσμευτεί προς εξασφάλιση της οφειλής της εναγομένης 1.».

 

          Από την άλλη, από την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση είναι ξεκάθαρο ότι εκείνο που ενδιαφέρει την αιτήτρια δεν είναι η αξίωση της ενάγουσας εναντίον της εναγομένης 1 σε σχέση με το ρηθέν δάνειο αλλά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των μετοχών που έχουν δεσμευθεί με το Διάταγμα ημερ. 7.2.12 και τις οποίες αξιώνει ως δικές της. 

 

          Μέχρι σήμερα δεν έχει καταχωρηθεί Έκθεση Απαιτήσεως, που είναι το μόνο δικόγραφο που διευκρινίζει  και προσδιορίζει την αιτία αγωγής εναντίον των εναγομένων.  Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στην MEPA ANDERWRITING MANAGEMENT LTD και άλλων ν. Αγροτική Ανώνυμη Ελληνική Εταιρείων Γενικών Ασφαλειών (1997) 1(Β) Α.Α.Δ 772 «πρέπει ένας να διαβάσει την Έκθεση απαιτήσεως για να αντιληφθεί για ποιο λόγο κάποιος έχει καταστεί διάδικος (βλ. Wilson v. Church (1978) 9 Ch. 552, 557.”  Παρόλα ταύτα από την οπισθογράφηση της Απαίτησης (βλ. άνω) οι αιτούμενες θεραπείες (β)-(στ) αφορούν τις επίδικες μετοχές, το ιδιοκτησιακο καθεστώς τους αλλά πολύ περισσότερο και χωρίς να αποφασίζω οτιδήποτε στο παρόν στάδιο, φαίνεται ότι με αυτά επηρεάζονται τα δικαιώματα της αιτήτριας όπως αυτά αποκαλύπτονται από τα έγγραφα μεταβίβασης μετοχών που αποκάλυψαν αμφότερες οι πλευρές.

 

          Έχοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω είμαι της γνώμης ότι το  ιδιοκτησιακό καθεστώς των επιδίκων μετοχών θα πρέπει να κριθεί στα πλαίσια της παρούσας αγωγής. Με τον τρόπο αυτό πέραν των άλλων εξοικονομείται χρόνος και χρήμα και αποφεύγεται η πολλαπλότητα των διαδικασιών.

 

          Διά όλους τους πιο πάνω λόγους η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ασκείται υπέρ της αιτήτριας και κατά συνέπεια η αίτηση εγκρίνεται ως οι παραγρ. (1), (2) και (3).  Οι Θεσμοί να ακολουθηθούν. Η Αιτήτρια να καταχωρήσει ένσταση εις το Προσωρινό Διάταγμα ημερ. 7.2.12 ή αίτηση για ακύρωση του  (βλ. παράγρ. 3 της αίτησης), μέχρι την 17.9.12 που είναι ορισμένο το Διάταγμα ημερ. 7.2.12.

 

          Όσον αφορά τα έξοδα αυτά να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της αγωγής μεταξύ ενάγουσας και αιτήτριας αλλά εν πάση περιπτώσει να μην είναι εναντίον της αιτήτριας.

 

Δικαστήριο προς κα Στυλιανου  Ζητάτε τα έξοδα;

 

κα Στυλιανού  Να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα

 

κα Χαραλάμπους  Το ίδιο.

 

Δικαστήριο  Εν όψει των άνω δηλώσεων, αναφορικά με τις Καθ΄ ων η αίτηση 2,3 και 4 τα έξοδα να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της αγωγής αλλά εν πάση περιπτώσει να μην είναι εναντίον της αιτήτριας.

 

 

 

 

                                                            (Υπ)  Λ. Παρπαρίνος

                                                                             Π.Ε.Δ.

 

 

 

 

ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

 

 

ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ

 

/γκ 

 

c:\my documents\parparinos 2010-11/interim decisions


cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο