ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Ενώπιον: Α. ΛΟΥΚΑ, Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 2307/1993
Themis Portfolio Management Holdings Ltd
Εναγόντων
-και-
1. Α.Μ.Confectioneries Ltd
2. Ανθούλλη Αγαμ. Μυριανθοπούλου
3. Άννας Μυριανθοπούλου
4. Αγαμέμνωνα Μυριανθοπούλου Χριστοφή
Εναγόμενων
Αίτηση ημ. 14/6/2023 για ανανέωση της απόφασης ημ. 24/4/1993
Ημερομηνία: 8/2/2024
Εμφανίσεις:
Για Ενάγοντες Αιτητές: κα. Γεωργιάδου
Για Εναγόμενους 2 και 3 Καθ’ ων η αίτηση: κα. Βλάχου
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Μετά από μονομερή αίτηση των Αιτητών με την οποία ζητούν να δοθεί άδεια για εκτέλεση της απόφασης ημερομηνίας 24/4/1993, διατάχθηκε η επίδοση της στους Καθ’ ων η αίτηση. Μετά την επίδοση οι Εναγόμενοι 2 και 3 καταχώρησαν ειδοποίηση για πρόθεση ένστασης.
Η αίτηση στηρίζεται στην Δ.40 Θ. 8 και υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση της κ. Δήμητρας Ττοφή. Αρχικά η κ. Ττοφή αναφέρεται στην διαδοχή των αρχικών Εναγόντων από τους σημερινούς, κάτι που δεν αμφισβητείται. Σημειώνει ότι μετά την έκδοση της απόφασης, αυτή ανανεώθηκε 4 φορές, τα έτη 2005, 2007, 2011 και 2018. Από τότε κατατέθηκε ΜΕΜΟ στην περιουσία των Εναγομένων 2 και 4 με αριθμό ΕΒ 28/94, την 2/11/2007 καταχωρήθηκε ένταλμα κινητών που επεστράφη ανεκτέλεστο και κατατέθηκαν αιτήσεις πώλησης ακινήτου περιουσίας με αριθμούς ΑΝΠ 86/94 και 87/94.
Ως λόγους ένστασης οι Καθ’ ων η αίτηση εγείρουν ουσιαστικά ότι η αίτηση είναι αβάσιμη, ασκείται καταχρηστικά, με υπέρμετρη καθυστέρηση, παραβιάζει τα συνταγματικά τους δικαιώματα και δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για έκδοση του αιτούμενου διατάγματος. Ό,τι περαιτέρω προστίθεται στην ένορκη δήλωση του Εναγόμενου 2 Καθ’ ου η αίτηση, είναι ότι εκδόθηκε διάταγμα παραλαβής της περιουσίας των Καθ’ ων η αίτηση και κηρύχθηκαν σε πτώχευση τα έτη 2008 ο ίδιος και το 2009 η Εναγόμενη 2 Καθ’ ης η αίτηση, σύζυγος του, για άλλη υπόθεση.
Αμφότερες οι δικηγόροι των μερών κατέθεσαν στο Δικαστήριο ικανές αγορεύσεις, αναφορά στις οποίες θα γίνεται όπου κριθεί σκόπιμο και χρήσιμο.
Η Διαταγή 40 Θεσμός 8 προνοεί ότι:
«Όταν παρέλθουν δώδεκα έτη από την απόφαση ή την ημερομηνία του διατάγματος, ή όταν έχει γίνει οποιαδήποτε αλλαγή στους διαδίκους οι οποίοι δικαιούνται ή υπόκεινται σε εκτέλεση, ο διάδικος ο οποίος ισχυρίζεται ότι δικαιούται σε εκτέλεση μπορεί να υποβάλει αίτηση στο Δικαστήριο ή το Δικαστή για άδεια να εκτελέσει ανάλογα. Και το Δικαστήριο ή ο Δικαστής εάν ικανοποιηθεί ότι ο διάδικος, ο οποίος υποβάλλει την αίτηση αυτή, δικαιούται να εκτελέσει, μπορεί να εκδώσει διάταγμα προς αυτό το σκοπό, ή μπορεί να διατάξει όπως οποιοδήποτε επίδικο θέμα ή ζήτημα αναγκαίο για να αποφασιστούν τα δικαιώματα των διαδίκων εκδικαστεί με οποιοδήποτε από τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να εκδικαστεί οποιοδήποτε ζήτημα σε αγωγή. Και σε κάθε μια από τις περιπτώσεις το Δικαστήριο ή ο Δικαστής μπορεί να επιβάλει τέτοιους όρους ως προς τα έξοδα ή διαφορετικά, οι οποίοι θα είναι δίκαιοι.»
Όπως προνοεί ο ως άνω θεσμός, λόγω των τριών δεκαετιών που πέρασαν από την έκδοση της απόφαση, δόθηκαν οδηγίες για επίδοση, καταχώρηση ένστασης και εκδίκαση της υπό κρίση αίτησης. Τα ζητήματα που προκύπτουν ως επίδικα, εν προκειμένω, είναι η παρέλευση υπέρμετρου χρόνου από την έκδοση της απόφαση μέχρι σήμερα, όταν και ζητείται άδεια για εκτέλεση της.
Ως προς το ζήτημα αυτό, οι σχετικές αρχές έχουν τεθεί σε πρόσφατες αποφάσεις, ως εξής: ο αιτητής δέον να ικανοποιήσει το Δικαστήριο για συγκεκριμένες προϋποθέσεις και δη στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση πρέπει να προσδιορίζεται η ημερομηνία και το αρχικό ποσό της απόφασης καθώς και το οφειλόμενο ακόμη υπόλοιπο. Περαιτέρω πρέπει να τεκμηριώνεται ότι ο αιτητής δικαιούται σε εκτέλεση της απόφασης[1]. Η όποια καθυστέρηση πρέπει να αιτιολογείται και να διαφαίνεται ότι δεν επηρεάζεται δυσμενώς ο εξ αποφάσεως οφειλέτης[2]. Ο αιτητής έχει το βάρος να αποδείξει ότι δικαιούται εκτέλεσης[3], χωρίς όμως να απαιτείται η απόδειξη ειδικών περιστάσεων[4]. Λυδία λίθος για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, και το πιο σημαντικό κριτήριο, είναι ο δυσμενής επηρεασμός του εξ αποφάσεως χρεώστη[5].
Θα πρόσθετα ότι με την υπό εξέταση διαφορά το Δικαστήριο καλείται να σταθμίσει δύο διαφορετικές πτυχές του δικαιώματος στη δίκαιη δίκη ως το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ το καθορίζει και το ΕΔΔΑ το ερμηνεύει. Καλείται να σταθμίσει αφενός το δικαίωμα της πρόσβασης στο δικαστήριο, μέσω της εκτέλεσης των αποφάσεων που εκδίδονται[6] και του δικαιώματος σε εκδίκαση σε εύλογο χρόνο, ακόμα και της διαδικασίας εκτέλεσης απόφασης[7]. Μεγάλη καθυστέρηση στην εκτέλεση απόφαση μπορεί δηλαδή να κριθεί ότι παραβιάζει το εν λόγω δικαίωμα. Προς τούτο λαμβάνονται υπόψη η πολυπλοκότητα των μέτρων εκτέλεσης, η συμπεριφορά του εξ αποφάσεως οφειλέτη και των αρχών και το ποσό και η φύση της απόφασης[8].
Κατά περίπτωση οι αποφάσεις που δόμησαν τις αρχές της νομολογίας στην Κύπρο είχαν ως ακολούθως: σε περιπτώσεις όπου λαμβάνονταν μέτρα εκτέλεσης και ταυτοχρόνως γίνονταν διαβουλεύσεις μεταξύ των μερών για διευθέτηση του εξ αποφάσεως χρέους, κρίθηκε ότι θα έπρεπε να δοθεί άδεια εκτέλεσης της απόφασης, καθώς δεν καταδεικνύετο η όποια δυσμενής επιρροή στους εξ αποφάσεως οφειλέτες[9]. Σε περίπτωση όπου εκδόθηκαν διαδοχικά εντάλματα κατάσχεσης κινητών, διάταγμα εκκαθάρισης εταιρείας, παραλαβής περιουσίας και ΜΕΜΟ τα οποία ανανεώνονταν, επίσης κρίθηκε ότι θα έπρεπε να παραχωρηθεί η σχετική άδεια[10].
Σε καμία περίπτωση από τις πιο πάνω, όμως, ο χρόνος μεταξύ απόφασης και αίτησης για να δοθεί άδεια για εκτέλεση, δεν ξεπερνούσε τα 30 έτη, όπως εν προκειμένω. Ακόμα παρατηρείται ότι στην υπό εξέταση περίπτωση μόλις τρεις φορές στα 30 έτη από την έκδοση της απόφασης επιχειρήθηκε να ληφθούν μέτρα εκτέλεσης, Η εγγραφή ΜΕΜΟ το 1993, και οι συνακόλουθες ανανεώσεις της, οι αιτήσεις για πώληση ακίνητης περιουσίας, όπου από τον αριθμό τους (86 και 87/94) φαίνεται να έλαβαν χώρα το 1994 και τα εντάλματα κινητών το 2007.
Οι αιτητές δηλαδή μετά το 1994, αποφάσισαν να λάβουν μέτρα εναντίον των Καθ’ ων η αίτηση μόλις 13 έτη μετά, ενώ και πάλι μετά το 2007 υπάρχει αδράνεια για άλλα 16 έτη. Τούτη η αδράνεια, έστω και αν ανανεωνόταν μονομερώς το ΜΕΜΟ και διδόταν ανά περιόδους άδεια για εκτέλεση της απόφασης, καθίσταται υπέρμετρη και παραβιάζει τα δικαιώματα των Καθ’ ων η αίτηση. Συγκεκριμένα, η φύση της απόφασης είναι απλή καθώς επιδικάζει ποσό εναντίον των Αιτητών, το οποίο σε συμφωνία με τις τυπικές προϋποθέσεις που απαιτούνται για επιτυχία της αίτησης, καθορίζεται επαρκώς. Οι Καθ’ ων η αίτηση δεν προκύπτει να επέδειξαν την όποια παρελκυστική συμπεριφορά, ή έστω την όποια συμπεριφορά που να αποτρέπει τη λήψη μέτρων εκτέλεσης εναντίον τους. Τα μέτρα που λήφθηκαν είχαν μεγάλη χρονική απόκλιση μεταξύ τους, δίδοντας της εντύπωση στους Καθ’ ων η αίτηση ότι δεν θα διεκδικηθεί τελικώς το επιδικασθέν ποσό.
Σε σχέση με το τελευταίο αξίζει να αναφερθούν τα κάτωθι. Όπως αναντίλεκτα έθεσαν ενώπιον του Δικαστηρίου οι Καθ’ ων η αίτηση, περί τα τέλη της δεκαετίας του 1990 είχαν τεθεί σε πτώχευση. Συμφωνώ με την κα. Γεωργιάδου, ότι η έστω αυτοδίκαιη αποκατάσταση τους δεν τους απαλλάσσει άμεσα από το όποιο χρέος τους. Προς τούτο παραπέμπω στο άρθρο 27 Α (8) του Κεφαλαίου 5, όπου προς απαλλαγή προσώπου από χρέος πρέπει να καταδειχθεί ότι αυτό επαληθεύτηκε και ότι ο πτωχεύσας είχε λειτουργήσει με καλή πίστη και συνεργάστηκε πλήρως. Τέτοια στοιχεία δεν έχουν τεθεί ενώπιον μου. Έτσι δεν μπορεί να κριθεί ότι οι Καθ’ ων η αίτηση είχαν απαλλαχθεί από το εξ αποφάσεως χρέος τους.
Σε κάθε περίπτωση όμως τούτη η αλλαγή στη νομική κατάσταση των Καθ’ ων η αίτηση, καταδεικνύει και τις συνέπειες από την υπέρμετρη καθυστέρηση στην εκτέλεση της εναντίον τους απόφασης. Ειδικότερα από τη στιγμή που οι Καθ’ ων η αίτηση είχαν κηρυχθεί σε πτώχευση, οι Αιτητές θα μπορούσαν να λάβουν συγκεκριμένα διαβήματα για εξασφάλιση έστω μέρους της υπέρ τους απόφασης, ως το Κεφάλαιο 5 προβλέπει. Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει να έγινε. Τελικώς φαίνεται ότι οι Καθ’ ων η αίτηση αποκαταστάθηκαν και το ένταλμα κινητών όπως το κατέθεσαν οι Αιτητές την 2/11/ 2007 επεστράφη ανεκτέλεστο, γιατί ακριβώς, όπως αναφέρεται στην ένορκη δήλωση της κ. Ττοφή, είχε εκδοθεί το διάταγμα παραλαβής. Είχε λοιπόν από το 2007 φανεί η αλλαγή στις περιστάσεις των Καθ’ ων η αίτηση που δεν επέτρεψε την εκτέλεση του εντάλματος κινητών. Από τότε έχοντας αυτό εν γνώσει οι Αιτητές, ζητούν άδεια για εκτέλεση της απόφασης ακόμα τέσσερις φορές, την 21/11/2007, το 2011, το 2018 και με την υπό εξέταση αίτηση, χωρίς να λάβουν κανένα μέτρο εκτέλεσης εναντίον των Καθ’ ων η αίτηση.
Με κάθε σεβασμό αλλά δεν μπορούν οι αιτήσεις να άγονται ενώπιον των Δικαστηρίων και να εκδίδονται διατάγματα επί ματαίω. Διατάγματα που να δίδουν άδεια για εκτέλεση και μέτρα εκτέλεσης να μην λαμβάνονται. Από το 2005, δόθηκε τέτοια άδεια 4 φορές και το μόνο μέτρο που λήφθηκε από τους Αιτητές είναι η καταχώρησης ενός εντάλματος κινητών. Σε διάστημα 18 ετών δηλαδή λήφθηκε μόλις ένα μέτρο, από το οποίο μάλιστα καταδεικνυόταν και η κατάσταση των Καθ’ ων η αίτηση.
Εκ των ως άνω κρίνεται ότι υπήρξε υπέρμετρη καθυστέρηση στην λήψη μέτρων εκτέλεσης της απόφασης ημερομηνίας 24/4/1993, η οποία επηρεάζει δυσμενώς τους Καθ’ ων η αίτηση. Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα €600 εναντίον των Αιτητών και υπέρ των Καθ’ ων η αίτηση.
(Υπ.)………………………………
Α. Λουκά Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητή
[1] Μαρίνα Π. Σταυρινίδη ν. Τράπεζας Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ, Πολ. Εφεση 367/2012, ημερ. 17.1.2019, ECLI:CY:AD:2019:A11, ECLI:CY:AD:2019:A11
[2] Biochemie Rose Ltd κ.ά. ν. Τράπεζας Κύπρου Πολ.εφ.11/2013, 1.6.2018), ECLI:CY:AD:2018:A264, ECLI:CY:AD:2018:A264
[3] ΣΠΕ Κοντέας v. Mιχαήλ, [2012]1Β Α.Α.Δ.1604
[4] Τράπεζα Κύπρου Λτδ ν. Μακρίδης κ.ά. [2012]1Β Α.Α.Δ. 1218
[5] Κτωρίδης Γιαννάκης ν. Alpha Bank Cyprus Ltd [2014] 1 ΑΑΔ 1173
[6] Scordino v. Ιταλίας (No. 1) 36813/97, 29/03/2006 παρ. 196, Sharxhi and others v. Αλβανίας
10613/16, 11/01/2018, παρ. 92
[7] Burdov v. Ρωσίας, 59498/00, 07/05/2002 παρ. 35
[8] Raylyan v. Ρωσίας, 22000/03, 15/02/2007, παρ. 31
[9] Ο.π.π. υποσημ. 3 και 5 και ASTRAPI COMMISSION AGENTS LTD κ.α. ν. ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΤΔ, Πολιτική Εφεση Αρ. E107/2013, 21/2/2019, ECLI:CY:AD:2019:A50
[10] Ο.π.π. υποσημ. 1