Ενώπιον: Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αίτησης: 1/2021
Αναφορικά με τον περί Εργασιών Πιστωτικών Ιδρυμάτων Νόμο 66(Ι)/1997
και
Αναφορικά με τον περί Εξυγίανσης Πιστωτικών Ιδρυμάτων και Επενδυτικών Εταιρειών Νόμο 22(Ι)/2016
και
Αναφορικά με τον περί Εταιρειών Νόμο Κεφ. 113
και
Αναφορικά με την Cyprus Popular Bank Public Co Ltd
17 Ιανουαρίου, 2024
Εμφανίσεις:
Για Αιτητή: κ. Χρ. Πουτζιουρής δια Χρίστος Πουτζιουρής & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε.
Για Καθ’ ης η Αίτηση: κα Παπαγεωργίου δια Δ. Σύζινος & Συνεργάτες ΔΕΠΕ
ΑΠΟΦΑΣΗ
στην αίτηση της Μάρως Γεωργίου ή άλλως Μάρως Τηλεμάχου Γεωργίου (στο εξής η «Αιτήτρια») ημερομηνίας 13.9.2023 για άδεια συνέχισης της αγωγής υπ’ αριθμό 570/2015 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας
Στις 26.3.2015 η Αιτήτρια καταχώρησε την αγωγή υπ’ αριθμό 570/2015 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας με εναγόμενους την Cyprus Pοpular Bank Public Co Ltd (στο εξής η «Λαϊκή Τράπεζα»), την Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ, την Κεντρική Τράπεζα Κύπρου και την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω του Γενικού Εισαγγελέα.
Μέσω της αγωγής, η Αιτήτρια (εκεί Ενάγουσα) εγείρει αριθμό αξιώσεων που, ουσιαστικά, εκπηγάζουν από την απομείωση ποσού €41.089,21 από το πιστωτικό υπόλοιπο λογαριασμού που διατηρούσε από κοινού με τη θυγατέρα της στη Λαϊκή Τράπεζα.
Στην Αίτηση επισυνάπτεται αντίγραφο της έκθεσης απαίτησης. Στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Αίτηση, δικηγόρος στο γραφείο που εκπροσωπεί την Αιτήτρια αναφέρεται στο περιεχόμενο της έκθεσης απαίτησης και τις αξιώσεις της Αιτήτριας. Η κύρια αξίωση είναι η επιστροφή ποσού €41.089,21 που απομειώθηκε από τον επίδικο λογαριασμό, του οποίου η Αιτήτρια θεωρεί ότι ήταν η δικαιούχος. Με την αγωγή διεκδικεί επίσης γενικές, τιμωρητικές, επαυξημένες και παραδειγματικές αποζημιώσεις.
Εξηγώντας την αξίωση της Αιτήτριας για ποσό €41.089,21, η ενόρκως δηλούσα αναφέρει ότι «κατά η περί την 22/08/2011 [η Αιτήτρια] είχε άλλο καταθετικό λογαριασμό με [τη Λαϊκή Τράπεζα] τον οποίο έκλεισε και ή μετέφερε από αυτόν στον [επίδικο λογαριασμό] όλο το ποσό που διατηρούσε και ή το μεγαλύτερο μέρος του, εφόσον άνοιξε τον εν λόγω λογαριασμό ένεκα προβλημάτων με τον άλλο υιό της τον Νίκο Τηλεμάχου ο οποίος της καταχώρησε αγωγή εναντίον του συζύγου της Τηλέμαχου Γεωργίου με σκοπό να του αποσπάσει λεφτά που δεν όφειλε σε αυτόν η ενάγουσα και με σκοπό να τα αποκρύψει από τον υιό της αυτό. Ο [επίδικος λογαριασμός] ανοίχθηκε στο όνομα της ενάγουσας και της θυγατέρας της Σωτηρούλας αλλά δικαιούχος των λεφτών ήταν η ενάγουσα η οποία ήταν και η μόνος που μπορούσε να χειριστεί τον λογαριασμό και να αποσύρει λεφτά από αυτό. [Η Λαϊκή Τράπεζα] γνώριζαν ότι τα ποσά του [επίδικου λογαριασμού] ήταν αποκλειστικός δικαιούχος τους η ενάγουσα εφόσον οι ίδιοι οι υπάλληλοι τους της πρότειναν το άνοιγμα του και με σχετικά έγγραφα που ετοίμασαν και τα υπόγραψε η ενάγουσα υλοποιήθηκε ο σκοπός του ανοίγματος του και οι σχετικές συμβουλές που της έδωσαν οι [λειτουργοί της Λαϊκής Τράπεζας] και τα οποία έγγραφα έχουν στην κατοχή τους οι εναγόμενοι. Η θυγατέρα της ενάγουσας ο μόνος τρόπος που θα ήταν δικαιούχος των ποσών του [επίδικου λογαριασμού] θα ήταν αν η ενάγουσα πέθαινε και μέχρι τότε υπήρχαν λεφτά στον επίδικο λογαριασμό τότε αυτά θα περιέρχονταν στην Σωτηρούλα».
Αυτό το απόσπασμα από την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Αίτηση είναι πανομοιότυπο με τη δικογραφημένη θέση στην έκθεση απαίτησης.
Όπως σημείωσα πιο πάνω, στα πλαίσια των μέτρων εξυγίανσης της Λαϊκής Τράπεζας, από το πιστωτικό υπόλοιπο του επίδικου λογαριασμού «κουρεύτηκε» ποσό €41.089,21. Η θέση της Αιτήτριας, για τους λόγους που εξηγεί στο πιο πάνω απόσπασμα, είναι ότι η ίδια προσωπικά ήταν δικαιούχος ολόκληρου του ποσού που βρισκόταν κατατεθειμένο στον επίδικο λογαριασμό. Είναι επίσης η θέση της ότι το σύνολο των καταθέσεων που διατηρούσε στην Λαϊκή όταν αυτή τέθηκε σε καθεστώς εξυγίανσης δεν υπερέβαινε τις €100.000 άρα κανένα ποσό έπρεπε να είχε απομειωθεί αλλά ολόκληρο το πιστωτικό υπόλοιπο του επίδικου λογαριασμού έπρεπε να είχε μεταφερθεί στην Τράπεζα Κύπρου.
Η θέση του εκκαθαριστή, όπως προκύπτει από την Υπεράσπιση που καταχωρήθηκε στην αγωγή αλλά και από την ένσταση στην παρούσα διαδικασία είναι ότι η Αιτήτρια και η θυγατέρα της ήταν συνδικαιούχοι στον επίδικο λογαριασμό. Στα πλαίσια της εξυγίανσης το πιστωτικό υπόλοιπο του επίδικου λογαριασμού καταμερίστηκε κατά το ήμισυ σε έκαστο δικαιούχο. Η θυγατέρα της Αιτήτριας διατηρούσε και άλλες καταθέσεις στην Λαϊκή Τράπεζα με αποτέλεσμα ποσό €41.089,21 που της αναλογούσε από το πιστωτικό υπόλοιπο του επίδικου λογαριασμού να απομειωθεί. Το μερίδιο που αναλογούσε στην Αιτήτρια δεν έχει τύχει απομείωσης γιατί το σύνολο των καταθέσεων της δεν υπερέβαινε τις €100.000.
Στην αγωγή η Αιτήτρια επικαλείται αμέλεια, δόλο, απάτη, συνομωσία, ψευδείς παραστάσεις και παράβαση θέσμιων καθηκόντων εκ μέρους των εναγόμενων, ως αποτέλεσμα των οποίων υπέστη ζημιά €41.089,21 για την οποία διεκδικεί αποζημίωση. Όπως προανέφερα, με την αγωγή διεκδικεί επίσης γενικές, παραδειγματικές, τιμωρητικές και επαυξημένες αποζημιώσεις.
Μετά την έκδοση του διατάγματος εκκαθάρισης της Λαϊκής Τράπεζας, η Αιτήτρια υπέβαλε προς επαλήθευση ποσό €41.089,21 που υποστηρίζει ότι έχει να λαμβάνει. Ο εκκαθαριστής δεν έκανε αποδεκτή την επαλήθευση ενημερώνοντας την Αιτήτρια ότι «κατόπιν έρευνας στα βιβλία και αρχεία της εταιρείας δεν κατέστη δυνατός ο εντοπισμός σας ως πιστωτής αυτής. Ως εκ τούτου στο παρόν στάδιο η απαίτηση σας δεν δύναται να επαληθευτεί.»
Ενόψει της μη αποδοχής της επαλήθευσης, η πλευρά της Αιτήτριας υποστηρίζει ότι το χρέος της δεν είναι επαληθεύσιμο και επομένως πρέπει να της δοθεί άδεια για συνέχιση της αγωγής. Η θέση του εκκαθαριστή είναι ότι η Αιτήτρια δεν είναι πιστωτής της Λαϊκής Τράπεζας (για τους λόγους που αναφέρω πιο πάνω), ότι η αξίωση που εγείρει δεν διαθέτει προοπτική επιτυχίας και επομένως δεν πρέπει να δοθεί άδεια για συνέχιση της αγωγής.
Αυτά αναφορικά με την Αίτηση και την ένσταση.
Κατά την ακρόαση της Αίτησης, οι δύο πλευρές παρουσίασαν γραπτές αγορεύσεις τις οποίες έχω μελετήσει. Έχω επίσης μελετήσει τη νομολογία και πηγές στις οποίες παραπέμπουν.
Στο σημείο αυτό, σημειώνω ότι η Αιτήτρια είναι η σύζυγος του ενάγοντα στην αγωγή 540/2015 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας. Η αγωγή εκείνη στρεφόταν εναντίον των ίδιων προσώπων, ο ενάγοντας πρόβαλλε ουσιαστικά τους ίδιους ισχυρισμούς εναντίον των εναγόμενων και επικαλείτο την ίδια βάση αγωγής διεκδικώντας με την αγωγή ποσό που είχε απομειωθεί από λογαριασμό που εκείνος διατηρούσε από κοινού με τη θυγατέρα τους. Μετά την έκδοση του διατάγματος εκκαθάρισης της Λαϊκής Τράπεζας, ο σύζυγος της Αιτήτριας (ενάγοντας στην αγωγή 540/2015) είχε καταχωρήσει αίτηση ζητώντας άδεια για συνέχιση της αγωγής εναντίον της Λαϊκής Τράπεζας. Η αίτηση του υποστηριζόταν από, ουσιαστικά, πανομοιότυπη μαρτυρία όπως η παρούσα. Στις 5.1.2024, το παρόν Δικαστήριο με σχετική ενδιάμεση απόφαση απέρριψε την αίτηση του συζύγου της Αιτήτριας. Οι εκθέσεις απαίτησης των δύο αγωγών, οι ισχυρισμοί ως προς τα γεγονότα, οι αξιώσεις, οι υπερασπίσεις που είχε καταχωρήσει η Λαϊκή, οι αιτήσεις για άδεια συνέχιση και οι ένορκες δηλώσεις που τις υποστηρίζουν αλλά και οι θέσεις στις αγορεύσεις των συνηγόρων είναι, ουσιαστικά, πανομοιότυπες. Ενόψει αυτών, η δική μου κατάληξη είναι επίσης η ίδια όπως στην αίτηση που αφορούσε την αγωγή 540/2015 και με οδηγούν στην κατάληξη αυτή οι ίδιοι λόγοι.
Με αυτή τη διευκρίνιση. προχωρώ στην εξέταση της ουσίας της Αίτησης.
Η Αίτηση εδράζεται στο 220 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 που προνοεί τα εξής:
«Όταν έχει εκδοθεί διάταγμα εκκαθάρισης ή έχει διοριστεί προσωρινός εκκαθαριστής, καμμιά αγωγή ή διαδικασία συνεχίζεται ή αρχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου και με τέτοιους όρους που το Δικαστήριο δυνατό να επιβάλει.»
Όπως επεξηγείται στο ακόλουθο απόσπασμα από το σύγγραμμα The Principles of Company Law, Robert Pennington, 1959 edition, σελ. 524:
«When a winding up order is made, or a provisional liquidator is appointed, no action or proceeding against the company may be commenced or continued in any court without leave of the Companies Court. The purpose of this is to ensure that all claims against the company which can be determined by the cheap, summary procedure available in a winding up are not made the subject of extensive litigation. But the court will always give a plaintiff leave to proceed against a company if he has a prima facie case and his claim could not be dealt with in the winding up, or the remedy he seeks could not be given him therein.»
To πιο πάνω απόσπασμα αφορά το section 231 του Αγγλικού Companies Act 1948 που είναι αντίστοιχο του άρθρου 220 του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113.
Δηλαδή, από την έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης, όλες οι αξιώσεις εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας που μπορούν να τύχουν χειρισμού μέσω της σχετικά ανέξοδης και συνοπτικής διαδικασίας της επαλήθευσης, πρέπει να προωθούνται με αυτή τη διαδικασία αντί μέσω αντιδικίας στο Δικαστήριο. Αυτός είναι ο λόγος που καμία αγωγή ξεκινά ή συνεχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου. Για να δοθεί άδεια για συνέχιση μιας αγωγής μετά την έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης, πρέπει ο αιτητής να ικανοποιήσει το Δικαστήριο (α) ότι έχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση εναντίον της εταιρείας αλλά και (β) ότι η απαίτηση του δεν μπορεί να τύχει χειρισμού στα πλαίσια της εκκαθάρισης. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι σωρευτικές.
Με βάση αυτές τις αρχές εξετάζω το αίτημα της Αιτήτριας για να της δοθεί άδεια να συνεχίσει την αγωγή εναντίον της Λαϊκής Τράπεζας.
Στην παρούσα περίπτωση είναι δεδομένο ότι η επαλήθευση που επιχείρησε η Αιτήτρια δεν έγινε αποδεκτή για τους λόγους που ανέφερα. Η απόρριψη όμως της επαλήθευσης χρέους δεν είναι αρκετή από μόνη της ώστε να δοθεί άδεια για συνέχιση της αγωγής.
Πέραν από το ότι η απαίτηση δεν είναι επαληθεύσιμη, η Αιτήτρια πρέπει να καταδείξει ότι διαθέτει εκ πρώτης όψεως υπόθεση (a prima facie case) στις αξιώσεις που εγείρει εναντίον της Λαϊκής Τράπεζας.
Θεωρώ ότι η έννοια της «εκ πρώτης όψεως υπόθεσης» περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από απλούς ισχυρισμούς. Πρέπει να παρουσιαστεί κάποια μαρτυρία που να δείχνει ότι η Αιτήτρια διαθέτει ένα συζητήσιμο υπόβαθρο για τις διεκδικήσεις της.
Έχω αναφερθεί πιο πάνω στη θέση της Αιτήτριας όπως την εκφράζει η δικηγόρος που ορκίζεται την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την παρούσα Αίτηση αλλά και όπως είναι αποτυπωμένη στην έκθεση απαίτησης.
Πέραν των αναφορών που υπάρχουν στο πιο πάνω απόσπασμα της ένορκης δήλωσης, δεν δίδονται λεπτομέρειες για τα γεγονότα στα οποία στηρίζεται η θέση της Αιτήτριας ότι ήταν η μοναδική δικαιούχος του ποσού στον επίδικο λογαριασμό (παρά το ότι ήταν κοινός λογαριασμός με τη θυγατέρα της). Καμία επεξήγηση γιατί ο λογαριασμός ανοίχθηκε στο όνομα δύο δικαιούχων αφού τα χρήματα ήταν μόνο δικά της, καμία επεξήγηση με ποιο τρόπο η θυγατέρα της θα δικαιούται τα χρήματα μόνο μετά τον θάνατο της. Πρόκειται για γενικές και αόριστες αναφορές χωρίς έρεισμα σε συγκεκριμένη μαρτυρία και γεγονότα. Καμία συγκεκριμένη μαρτυρία ότι γνώριζε και συμφώνησε η Λαϊκή Τράπεζα σε αυτές τις ρυθμίσεις, ποιοι λειτουργοί της τράπεζας, πώς, πότε και με ποιο τρόπο εξέφρασαν τη συμφωνία ή αποδοχή της Λαϊκής Τράπεζας για τα πιο πάνω.
Επιπλέον, με την ένσταση του εκκαθαριστή έχει παρουσιαστεί το έντυπο ανοίγματος του επίδικου λογαριασμού το περιεχόμενο του οποίου όχι μόνο δεν επιβεβαιώνει αλλά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αναφορές από την πλευρά της Αιτήτριας. Φαίνεται ότι ο επίδικος λογαριασμός είναι προθεσμιακή κατάθεση, ανοίχθηκε στο όνομα δύο συνδικαιούχων (της Αιτήτριας και της θυγατέρας της) χωρίς καμία από τις πρόνοιες ή ειδικές ρυθμίσεις που ισχυρίζεται η Αιτήτρια.
Όπως εξηγώ πιο πάνω, κατά την κρίση μου η έννοια της «εκ πρώτης όψεως υπόθεσης» περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από απλούς ισχυρισμούς. Πρέπει να παρουσιαστεί κάποια μαρτυρία που να δείχνει ότι η Αιτήτρια διαθέτει ένα συζητήσιμο υπόβαθρο για τις διεκδικήσεις της. Εδώ, με τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον μου, δεν έχω ικανοποιηθεί ότι υπάρχει, εκ πρώτης όψεως, πιθανότητα επιτυχίας σε ότι αφορά αυτό το μέρος της αξίωσης εναντίον της Λαϊκής Τράπεζας. Αυτό δε το μέρος της αξίωσης είναι το υπόβαθρο για τις υπόλοιπες διεκδικήσεις εναντίον της.
Όπως έχω σημειώσει και σε άλλες ενδιάμεσες αποφάσεις που εκδόθηκαν στα πλαίσια της αίτησης εκκαθάρισης της Λαϊκής Τράπεζας, ο λόγος για τον οποίο πρέπει ένας αιτητής να δείξει εκ πρώτης όψεως υπόθεση εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας για να δοθεί άδεια για προώθηση της αγωγής είναι απλός. Το Δικαστήριο εκκαθάρισης έχει καθήκον να διασφαλίσει ότι η εκκαθάριση θα ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό. Έχει επίσης καθήκον να διαφυλάξει την περιουσία της υπό εκκαθάριση εταιρείας στην οποία προσβλέπουν όλοι οι πιστωτές για να εισπράξουν το λαβείν τους. Η υπεράσπιση μιας αγωγής δημιουργεί και προϋποθέτει δικηγορικά έξοδα. Είναι επίσης διαδικασία χρονοβόρα μέχρι την τελεσιδικία. Το Δικαστήριο, από τη μια, οφείλει να έχει αυτά κατά νου. Από την άλλη, δεν πρέπει να αποστερήσει σε κάποιο αιτούντα διάδικο που διαθέτει συζητήσιμη, ουσιαστική και μη επαληθεύσιμη, αξίωση εναντίον της εταιρείας από τη δυνατότητα να την προωθήσει στο Δικαστήριο. Στην προσπάθεια εξισορρόπησης των συμφερόντων και δικαιωμάτων όλων των εμπλεκομένων, μέσα από τη νομολογία έχει εδραιωθεί ότι δεν χορηγείται άδεια για συνέχιση αγωγής εκτός εάν το Δικαστήριο εκκαθάρισης ικανοποιηθεί ότι υπάρχει συγκεκριμένη μαρτυρία που να στοιχειοθετεί μια εκ πρώτης όψεως πιθανότητα επιτυχίας στην αξίωση που εγείρεται.
Στην παρούσα περίπτωση, κρίνω ότι η Αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει γιατί δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις ώστε να δοθεί η αιτούμενη άδεια συνέχισης της αγωγής 570/2015 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας εναντίον της Λαϊκής Τράπεζας..
Προσθέτω, παρενθετικά, ότι η Αιτήτρια μπορεί να προωθήσει τις αξιώσεις που εγείρει εναντίον των υπόλοιπων εναγόμενων.
Καταληκτικά, για τους λόγους που εξήγησα, η Αίτηση απορρίπτεται.
Ακολουθώντας το αποτέλεσμα, τα έξοδα της Αίτησης επιδικάζονται εναντίον της Αιτήτριας και υπέρ της Καθ’ ης η Αίτηση, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
(Υπ.) ……………………………………….…………..
Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής