Palm – Mount Holdings Limited ν. J.C. Metaxas Goldsmiths Limited (πρώην Gluckness Limited), Αρ. Αγωγής: 7875/14, 19/2/2024

ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Α. ΛΟΥΚΑ Ε.Δ

Αρ. Αγωγής: 7875/14

ΜΕΤΑΞΥ:

Palm – Mount Holdings Limited

Εναγόντων

-και-

J.C. Metaxas Goldsmiths Limited (πρώην Gluckness Limited)

Εναγόμενων

Ημερομηνία: 19/2/2024

Εμφανίσεις:

Για Ενάγοντες: κ. Ορφανίδου

Για Εναγόμενους: κ. Αγαθοκλέους

ΑΠΟΦΑΣΗ

Ενάγοντες και Εναγόμενοι, κατέχουν γειτνιάζοντα ακίνητα, τα οποία χωρίζει στοά. Οι Ενάγοντες αξιώνουν αποζημιώσεις από τους Εναγόμενους, αναφορικά με περιστατικό που έλαβε χώρα τον Δεκέμβριο του 2014 επί της στοάς. Επιζητούν ακόμα δηλώσεις ή διατάγματα που να τους ορίζουν ως νόμιμους κάτοχους συγκεκριμένου μέρους της στοάς και να απαγορεύουν την χρήση της από τους Εναγόμενους.

Για σκοπούς περιορισμού των επίδικων θεμάτων, κρίνεται σκόπιμο να σημειωθεί ότι μέσω των δικογράφων, της αντεξέτασης μαρτύρων, αλλά και των θέσεων που προωθήθηκαν από τους διάδικους κατά τις τελικές τους αγορεύσεις, προκύπτουν παραδεκτά γεγονότα. Αυτά είναι τα ακόλουθα:

Α. Οι Ενάγοντες ενοικιάζουν ακίνητο επί της οδού Λήδρας 207, ενώ οι Εναγόμενοι ενοικιάζουν ακίνητο επί της οδού Λήδρας 205. Οι μεν Ενάγοντες χρησιμοποιούν το ακίνητο τους ως σνακ- μπαρ και οι Εναγόμενοι ως χρυσοχοείο. Ανάμεσα στα ακίνητα τους βρίσκεται στοά.

Β. Το μέρος της στοάς στα 1.20 μ. από το ακίνητο των Εναγόντων, δικαιούνται να το χρησιμοποιούν οι τελευταίοι.

Γ. Ιδιοκτήτες των δύο ακινήτων είναι ίδιοι, αλλά στη στοά έχουν δικαιώματα και άλλα πρόσωπα.

Δ. Όπως και οι Εναγόμενοι παραδέχονται (Παρ. 8 (θ) και (ι) της Υπεράσπισης) την 19/12/2014 με τη βοήθεια εταιρείας ιδιωτικής ασφάλειας, μετακίνησαν τραπέζια και καρέκλες των Εναγόντων, τα οποία βρίσκονταν στη στοά, σε απόσταση 1.20 μ. από το ακίνητο που ενοικιάζουν. Τοποθέτησαν πασσάλους, κορδέλα και φρουρούς ασφαλείας, στο χώρο κατά μήκος του ακινήτου που ενοικιάζουν και πλάτος 1.20 μ. μέσα στη στοά (βλ. φωτογραφία Τεκμήριο 15). Την 29/12/2014, μετά την εξασφάλιση προσωρινού διατάγματος από τους Ενάγοντες, μετακινήθηκαν οι πασσάλοι και έφυγαν οι φρουροί. Το εν λόγω διάταγμα ακυρώθηκε την 10/2/2015.

Ε. Οι Ενάγοντες, πριν την 19/12/2014 και μετά την 29/12/2014 χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν τον χώρο της στοάς μπροστά από το ακίνητο των Εναγομένων, πέραν του 1.20 μ. από το δικό τους ακίνητο, το οποίο παραδεκτώς δικαιούνται να κατέχουν.

Τα ως άνω καθίστανται και ευρήματα του Δικαστηρίου. Παραμένουν λοιπόν, ως επίδικα, όπως προκύπτει από τα δικόγραφα και την επ’ ακροατηρίω μαρτυρία τα εξής:

Α. Κυριότερο επίδικο στην υπό εξέταση αγωγή είναι το ποιος εκ των μερών έχει το δικαίωμα κατοχής του χώρου της στοάς, που εκτείνεται κατά μήκος του ακινήτου των Εναγομένων και σε πλάτος 120 μ. από αυτό (στο εξής «ο επίδικος χώρος»). Προς τούτο κατατέθηκαν αντικρουόμενες ένορκες δηλώσεις ατόμων που έχουν τα δικαιώματα επί της στοάς, Πολεοδομική Άδεια, επιστολές του Δήμου και των ιδιοκτητών και τα ενοικιαστήρια έγγραφα των μερών. Τούτα τα Τεκμήρια αφού αξιολογηθούν, θα οδηγήσουν σε εύρημα ως προς την κατοχή, ως η νομολογία επιτάσσει[1].

Β. Λόγω του ως άνω κύριου επίδικου, έντονη αντιδικία υπήρξε μεταξύ των μερών σε σχέση με την ερμηνεία της σύμβασης εκάστου, αλλά και των σχετικών αδειών.

Γ. Τέλος, ως προς τη νομική πτυχή, επίδικο καθίσταται αν οι Εναγόμενοι με την όποια ενέργεια τους προέβησαν σε παράνομη επέμβαση ή οχληρία.

Τα ως άνω είναι όσα παραδεκτά και επίδικα προκύπτουν μέσω των δικογράφων και της μαρτυρίας. Παρέλκει η λεπτομερής παράθεση των όσων περιέχονται στα δικόγραφα. Αρκεί να αναφερθεί ότι και οι δύο πλευρές επί των δικογράφων τους επιδίδονται σε λεπτομερή καταγραφή των θέσεων τους, σε σημείο που να δίδεται μαρτυρία μέσω των δικογράφων, με κύριο σκοπό να καταδείξουν την από μέρους τους κατοχή του επίδικου χώρου. Η εν λόγω μαρτυρία και τα σχετικά έγγραφα, έχουν τελικώς τεθεί μέσω των μαρτύρων ενώπιον του Δικαστηρίου και θα αξιολογηθούν δεόντως κατωτέρω.

Προς απόδειξη της υπόθεσης του κάθε μέρος παρουσίασε τη μαρτυρία του Διευθυντή του. Έχει κατατεθεί πληθώρα τεκμηρίων από τους μάρτυρες και φωτογραφίες που αντικατοπτρίζουν την εκάστοτε κατάσταση επί του επίδικου χώρου. Τελικώς κατατέθηκαν γραπτές αγορεύσεις από τα μέρη, στις οποίες θα γίνεται αναφορά όπου κριθεί σκόπιμο.

Δεν θα παραθέσω τα όσα κατέθεσε ο κάθε μάρτυρας με λεπτομέρεια, αφού το σύνολο της μαρτυρίας βρίσκεται καταγεγραμμένο στα πρακτικά της διαδικασίας και τα έχω υπόψη μου. Προχωρώ στην αξιολόγηση της μαρτυρίας, έχοντας υπόψη τα επίδικα θέματα με σκοπό να καταστεί δυνατή η εξαγωγή διαπιστώσεων αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα και δεδομένα που περιβάλλουν την υπόθεση και που είναι, ακολούθως, καθοριστικά για το αποτέλεσμα[2]. Ως είναι νομολογιακά καθιερωμένο άλλωστε η αξιολόγηση λαμβάνει χώρα επί σημείων που αφορούν τα επίδικα θέματα[3].

Ο Αντώνης Κουππαρής ΜΕ 1, διευθυντής των Εναγόντων, πέραν της αμετροέπειας που χαρακτήριζε τον λόγο του και της συνακόλουθης υπερβολής του, υπέπεσε και σε μια σειρά αντιφάσεων που δεν επιτρέπουν στο Δικαστήριο να αποδεχτεί τη μαρτυρία του. Διακατεχόταν από εγωπάθεια και αλαζονεία. Εγώ έχω κλειδιά της στοάς, εγώ την ανοίγω και την κλείνω, εγώ δικαιούμαι να την χρησιμοποιώ, εγώ κάνω κατασκευές σε αυτήν, εγώ κατείχα και εγώ δικαιούμαι να χρησιμοποιώ τον επίδικο χώρο. Η σε πρώτο πρόσωπο περιαυτολογία περί των γνώσεων του αλλά και των εξουσιών του ως προς τα επίδικα, αποτελούσε την επωδό του. Με απόλυτο τρόπο προέβαινε σε ερμηνεία κάθε εγγράφου που του διδόταν για τους σκοπούς της εξυπηρέτησης της υπόθεσης του, χωρίς να μπορεί να δει έστω την όποια εναλλακτική ερμηνεία, λέγοντας μάλιστα ότι τα έγγραφα ομιλούν από μόνα τους, όποιο περιεχόμενο και αν είχαν. Πλάτειαζε ακατάπαυστα, παρά τις συνεχείς παρατηρήσεις του Δικαστηρίου, παρασυρόμενος από την έπαρση του και αναφερόμενος σε σωρεία άσχετων ζητημάτων. Είναι καλά γνωστό στο Δικαστήριο ότι δυνατόν ο αλαζόνας να είναι φιλαλήθης και ο ταπεινόφρων να ψεύδεται[4]. Εν προκειμένω όμως δεν μπορεί αυτό να ισχύσει, καθώς ο ΜΕ 1 υπέπεσε σε σωρεία αντιφάσεων, με Τεκμήρια που κατατέθηκαν αλλά και πολλές θέσεις του εξέφευγαν της κοινής λογικής.

Αρχικά αναφορικά με το κύριο επίδικο ζήτημα, αυτό της κατοχής του επίδικου χώρου, υπήρξε η θέση του ΜΕ 1 κατά την αντεξέταση ότι υπήρχε συμφωνία για να χρησιμοποιεί τον επίδικο χώρο μεταξύ των ιδιοκτητών της στοάς και των Εναγόντων και δεν υπάρχει καμία μαρτυρία ότι οι εν λόγω ιδιοκτήτες απαίτησαν κάτι άλλο. Τούτη η θέση του ΜΕ 1 αντιφάσκει με μια σειρά από ενώπιον μου Τεκμήρια αλλά και άλλες αναφορές του.

Συγκεκριμένα το Τεκμήριο 24 αποτελεί ένορκη δήλωση του Ερμή Κλόκκαρη, εκ των ιδιοκτητών ή έστω προσώπων που έχουν δικαίωμα επί της στοάς, ως εμφαίνεται στον σχετικό τίτλο, Τεκμήριο 9. Ο κ. Κλόκκαρης σαφώς αναφέρει επί του Τεκμηρίου 24 ότι επιτρέπεται να τοποθετούν τραπεζάκια οι Ενάγοντες μόνο στο 1.20 μ. από το ακίνητο τους και όχι στο υπόλοιπο 2.40 μ. της στοάς. Περαιτέρω ανάλυση του Τεκμηρίου 24 θα ακολουθήσει. Ο Δήμος Λευκωσίας με επιστολή του ημ. 20/5/2014 (μέρος του Τεκμηρίου 27) ζητεί από τους Ενάγοντες να διευθετήσουν μια σειρά από ζητήματα, μεταξύ άλλων και την τήρηση του όρου 5 της Πολεοδομικής Άδειας για τοποθέτηση τραπεζιών μόνο στη μια πλευρά της στοάς (Τεκμήριο 22).

Ακόμα και οι ιδιοκτήτες των ακινήτων των Εναγόντων και εκ των ιδιοκτητών της στοάς, με επιστολές αντιπροσώπων του (βλ. Τεκμήριο 28 επιστολές ημ. 8/4/2014, 15/5/2014, 23/5/2014 και 18/6/2014) κατάγγελλαν τους Ενάγοντες για τη χρήση που έκαναν στη στοά και τους καλούσαν σε συμμόρφωση, αν και μετά άλλαξαν τη θέση τους.

Κάθε άλλο δηλαδή παρά ευσταθεί ο ισχυρισμός του ΜΕ 1 ότι ανεμπόδιστα, αδιαμαρτύρητα και καθόλα εξουσιοδοτημένα χρησιμοποιούσε τον επίδικο χώρο. Οι ιδιοκτήτες της στοάς, η Αρμόδια Αρχή, ακόμα και οι ιδιοκτήτες του ακινήτου που ενοικιάζει ενίοτε εξέφραζαν τη θέση ότι οι Ενάγοντες δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν, να κατέχουν τον επίδικο χώρο. Κάθε εμπλεκόμενος δηλαδή στα της στοάς, εξέφρασε σε κάποια στιγμή αυτή την άποψη, παρά την περί του αντιθέτου θέση του ΜΕ 1.

Είναι χρήσιμο φρονώ να αναλυθούν οι θέσεις καθενός από τους ιδιοκτήτες της στοάς, των ακινήτων επ’ αυτής και του αρμόδιου Δήμου, ως προς της απόφανση περί της κατοχής του επίδικου χώρου. Αρχικά ο εκ των ιδιοκτητών των ακινήτων που ενοικιάζουν τα μέρη, ο Άθως Μιχαηλίδης Μίλινγκτον Γουόρτ, δεν ήρθε να καταθέσει στο Δικαστήριο. Μέσω επιστολών και ένορκης δήλωσης του μεταφέρθηκε στο Δικαστήριο η θέση του. Στην επιστολή του ημ. 24/10/2014 Τεκμήριο 13 αρχικά παραδέχεται ότι ιδιοκτήτες της στοάς είναι η οικογένεια του και η οικογένεια Κλόκκαρη, αλλά αποτελεί οικονομική τους ζώνη το μέρος της στοάς μεταξύ των ακινήτων των μερών. Αναφέρει ότι οι Εναγόμενοι δεν δικαιούνται, ούτε δικαιούνταν χώρο επί της στοάς. Αντιθέτως οι Ενάγοντες δικαιούνται να χρησιμοποιούν ολόκληρη τη στοά, περιλαμβανομένου και του επίδικου χώρου, γιατί, μεταξύ άλλων, η καφετέρια των Εναγόντων είναι 4 φορές πιο πολύτιμη από το κοσμηματοπωλείο των Εναγομένων. Ο κ. Γουόρτ προφανώς αναφέρεται στο 4 φορές μεγαλύτερο ενοίκιο που πληρώνουν οι Ενάγοντες από τους Εναγόμενους (βλ. Ενοικιαστήρια Συμβόλαια Τεκμήρια 2 και 6).

Η επιστολή Τεκμήριο 13, αλλά και η ένορκη δήλωση Τεκμήριο 7 του κ. Γουόρτ, ανάλυση της οποίας γίνεται κατωτέρω, ως δηλώσεις προσώπου που μεταφέρονται από τρίτο, εδώ τον ΜΕ 1, στο Δικαστήριο αποτελούν εξ ακοής μαρτυρία[5]. Ως τέτοιες θα πρέπει να τύχουν αξιολόγησης, ως το άρθρο 27 του Κεφαλαίου 9 ορίζει. Αρχικά είναι αντιληπτό ότι ο κ. Γουόρτ είναι κάτοικος εξωτερικού και δεν θα ήταν εύκολο να παρουσιαστεί στο Δικαστήριο. Παρά ταύτα έχουν τεθεί ενώπιον μου οι εκάστοτε θέσεις του, οι οποίες μπορούν να χαρακτηριστούν ως τουλάχιστον ευκαιριακές.

Όταν δηλαδή οι Εναγόμενοι ανακαίνιζαν το ακίνητο που ενοικίαζαν από τον ίδιο, με επιστολή των δικηγόρων του ο κ. Γουορτ προς τους Ενάγοντες τους καλούσε να αφήσουν κενό τον επίδικο χώρο, με σαφή αναφορά στην πολεοδομική άδεια και το τι αυτή επιτρέπει (Τεκμήριο 28 επιστολή ημ. 23/5/2014). Κάποιους μήνες μετά όμως και αφού δημιουργήθηκε η διένεξη μεταξύ των μερών μεταλλάσσει βολικά τη θέση, προς το μέρος του πιο προσοδοφόρου από τους ενοικιαστές του. Καλεί την άλλη πλευρά, τους Εναγόμενους να αποδεχτούν τη χρήση όλου του πλάτους της στοάς από τους Ενάγοντες, ενώ 5 μήνες πριν καλούσε τους Ενάγοντες να μην χρησιμοποιούν τον επίδικο χώρο, επικαλούμενος την σχετική άδεια.

Δεν μπορεί να ισχύει η αναφορά του κ. Γουορτ στην παράγραφο 6 της ένορκης δήλωσης Τεκμήριο 7, ότι ανέκαθεν γνώριζαν οι Εναγόμενοι ότι ο επίδικο χώρος κατέχετο από τους Ενάγοντες ή την παράγραφο 2 όπου αναφέρεται σε εξ αρχής συμφωνία με τους Ενάγοντες για τη χρήση όλου του πλάτους της . Τούτο αντιφάσκει ευθέως με την επιστολή που οι ίδιοι οι δικηγόροι του έστειλαν στους Ενάγοντες καλώντας τους να χρησιμοποιούν ως η άδεια τους την στοά και ότι ο επίδικος χώρος θα χρησιμοποιούταν για την ανακαίνιση του ακινήτου των Εναγομένων (Τεκμήριο 28 επιστολή ημ. 23/5/2014). Άρα όχι μόνο δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι οι Εναγόμενοι ανέκαθεν γνώριζαν ότι η κατοχή του επίδικου χώρου ανήκε στους Ενάγοντες, αλλά όταν συνέφερε στον κ. Γουόρτ, με επιστολή του προσπαθούσε να διαφυλάξει τον χώρο προς όφελος των Εναγομένων. Και τούτο ενώ στο Τεκμήριο 7 αναφέρεται σε εξ αρχής συμφωνία για την χρήση του ίδιου χώρου με τους Ενάγοντες. Η αντίφαση επί των εκάστοτε αναφορών του κ. Γουόρτ είναι καταφανής.

Η αρχική θέση του κ. Γουόρτ περί μη κατοχής του επίδικου χώρου από τους Ενάγοντες άλλαξε τον 9/2014, όπου καλούσε τους Εναγόμενους, αφού ολοκλήρωσαν την ανακαίνιση, να παραχωρήσουν, προσωρινώς (βλ. Τεκμήρια 7 επισυνημμένο 2), ολόκληρό τον χώρο της στοάς στους Εναγομένους. Μιλούσε μάλιστα εκεί, την 12/9/2014, στο Παράρτημα του Τεκμηρίου 7, για αλλαγές ώστε να μετακινηθεί ο διάδρομος επί της στοάς στον επίδικο χώρο και ο υπόλοιπος να χρησιμοποιείται από τους Ενάγοντες. Προσπαθούσε δηλαδή να επιλύσει τη διένεξη μεταξύ των μερών, χωρίς να έχει την απόλυτη στάση που κρατά στο Τεκμήριο 7 και χωρίς σίγουρα να δεικνύει ότι ανέκαθεν ήταν ξεκαθαρισμένο ποιος έχει δικαίωμα κατοχής επί του επίδικου χώρου. Προκύπτει ότι ο κ. Γουορτ παλινωδεί αναλόγως των συμφερόντων του και όχι στη βάση των αδειών και των συμφωνιών στις οποίες προέβη με τα μέρη.

Πέραν τούτου η αναφορά του σε οικονομική ζώνη συμφερόντων του, σε σχέση με το μέρος της στοάς ανάμεσα στα καταστήματα των μερών, είναι κάτι που δεν ενέχει νομικό έρεισμα, ούτε επιβεβαιώνεται από τη μαρτυρία των συνιδιοκτητών. Αντιθέτως ο εκ των συνιδιοκτητών της στοάς κ. Κλόκκαρης, με ένορκη δήλωση του ημ. 13/1/2015, ξεκαθαρίζει ότι ουδέποτε συγκατατέθηκαν στην χρήση της στοάς από συγκεκριμένο ενοικιαστή (Τεκμήριο 24).

Θα ήταν λοιπόν ακροσφαλής η αποδοχή της εξ ακοής του μαρτυρίας των Τεκμηρίων 7 και 13, καθώς: Α. Αυτοαναιρούνται, Β. τα όσα αναφέρονται εκεί καταδεικνύουν κίνητρο του προσώπου που προέβη στην αρχική δήλωση να ενεργήσει προς εξυπηρέτηση οικονομικού του συμφέροντος, Γ. αντιφάσκουν με άλλη ενώπιον μου μαρτυρία από το ίδιο πρόσωπο, Δ. δεν έχουν νομικό ή πραγματικό έρεισμα και Ε. δεν συνάδουν με την μαρτυρία συνιδιοκτητών της στοάς.

Η ένορκη δήλωση Κλόκκαρη, Τεκμήριο 24 επίσης αποτελεί εξ ακοής μαρτυρία. Ο ΜΕ 1 παρά την αρχική του δήλωση ότι ουδέποτε υπήρξε αμφισβήτηση της κατοχής του επίδικου χώρου από τους συνιδιοκτήτες του, στη συνέχεια της αντεξέτασης του προσπάθησε να καταλογίσει κίνητρο στον κ. Κλόκκαρη. Ότι δηλαδή είχε ανοίξει η κόρη του μπαρ στο άλλο μέρος της στοάς, αυτό απέτυχε και θεώρησαν ως υπαίτιο τον ίδιο τον ΜΕ 1 και τους Ενάγοντες, αν και ήταν γείτονες. Βέβαια θέση του ΜΕ 1 ήταν και ότι ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε στον ίδιο η οικογένεια Κλόκκαρη αλλά σε άλλους. Τούτο η θέση του δεν ισχύει αφού απεστάλησαν στους Ενάγοντες οι επιστολές ημ. 18/1/2013 και 23/5/2014 (Τεκμήριο 28) από τους δικηγόρους μεταξύ άλλων και της οικογένειας Κλόκκαρη, με σαφής καταγγελίες για την χρήση των χώρων της στοάς από τους Ενάγοντες. Επομένως ο ΜΕ 1 γνώριζε για τη θέση της οικογένειας Κλόκκαρη, μέσω επιστολών που στάλθηκαν στους Ενάγοντες, παρά την περί του αντιθέτου αναφορά του.

Δεν μπορεί να κριθεί ότι ο κ. Κλόκκαρης είχε κάποιο αλλότριο κίνητρο εναντίον των Εναγόντων ή του ΜΕ 1. Τουναντίον η διαχρονική του θέση από το 2012, ήταν αυτή της ορθής και στη βάση των αδειών χρήση της στοάς. Για αυτό απευθυνόταν μέσω των δικηγόρων του ή και προσωπικά στον Δήμο από το 2012 (βλ. επιστολή ημ. 29/11/2012 μέρος του Τεκμηρίου 28), αλλά και τούτο εκφράζει μέσω της ένορκης του δήλωσης Τεκμήριο 24. Ως παραδέχθηκε και ο ΜΕ 1 η σύζυγος του κ. Κλόκκαρης λειτουργούσε ως πληρεξούσια αντιπρόσωπος του κ. Γουόρτ.

Ο κ. Κλόκκαρης λοιπόν μέσω της ένορκης του δήλωσης καταρρίπτει τον ισχυρισμό του ΜΕ 1 ότι είχε συγκατάθεση από όλους τους ιδιοκτήτες της στοάς να χρησιμοποιεί τον επίδικο χώρο. Ακόμα αναφέρεται στην Πολεοδομική Άδεια και ότι αυτή επιτρέπει την χρήση μόνο της νότιας πλευράς της στοάς από τους Ενάγοντες και όχι του επίδικου χώρου.

Το Τεκμήριο 24 μεταφέρει τη δήλωση προσώπου που δεν καταδείχθηκε να είχε κίνητρο να μην ορκιστεί αληθώς. Ο κ. Κλόκκαρης κράτησε αταλάντευτη τη θέση του στο πέρασμα των χρόνων όποια και αν ήταν τα οικονομικά δεδομένα επί της στοάς και τούτο δεικνύεται μέσω των επιστολών Τεκμήριο 28 μέχρι και την ένορκη δήλωση του Τεκμήριο 24, από το 2012 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, κάποιες μέρες μετά τα επίδικα περιστατικά. Ακόμα κατέχει βαθιά γνώση των όσων τεκταίνονταν επί της στοάς, ως αφενός συνιδιοκτήτης της και αφετέρου μέσω της εκπροσώπησης των υπόλοιπων ιδιοκτητών από τη σύζυγο του. Τέλος ο λόγος της ενόρκου δηλώσεως Τεκμήριο 24 είναι δομημένος, στηριγμένος επί αδειών και άλλων εγγράφων και καταδεικνύει ότι ο κ. Κλόκκαρης σκοπό είχε την συμμόρφωση με τις πολεοδομικές άδειες και τα όσα εκεί προβλέπονται χωρίς αλλότρια κίνητρα ή ελατήρια. Επομένως το περιεχόμενο του Τεκμηρίου 24 γίνεται αποδεκτό.

Πολλής λόγος και διφορούμενες ερμηνείες δόθηκαν σε σχέση με το Τεκμήριο 22, την άδεια για προσθηκομετατροπές στο ακίνητο των Εναγόντων. Εν πρώτοις δεν μπορώ να δεχθώ τη θέση του ΜΕ 1 ότι ως άδεια για προσθηκομετατροπές, δεν μπορεί να θεωρηθεί ο ισχύον τίτλος. Μέσω αυτής της άδειας είναι που καθορίζεται η διαμόρφωση, η χρήση του χώρου αλλά και όροι λειτουργίας του σε σχέση με την στοά. Στο Τεκμήριο 22 επιβάλλεται να παραμένει καθαρή η είσοδος της στοάς σε όλο το πλάτος της. Οι Ειδικοί όροι και συγκεκριμένα ο Ειδικός όρος υπ αριθμό 1 επιτάσσει την απομάκρυνση κατασκευών που έγιναν στη στοά χωρίς άδεια. Σημαντικός όμως είναι ο Ειδικός όρος 5 ο οποίος προνοεί τα ακόλουθα:

«Η χρήση του κοινόχρηστου χώρου στοάς ως χώρου εστίασης του σνακ – μπαρ να είναι εκείνη που καθορίζεται στα σχέδια της παρούσας άδειας. Να διατηρείται ελεύθερος διάδρομος πλάτους 1,20 μ. για την απρόσκοπτη διακίνηση των πεζών.»

Επί των σχεδίων της εν λόγω άδειας η εστίαση περιορίζεται στον χώρο μπροστά από το ακίνητο των Εναγόντων και δεν εκτείνεται στον επίδικο χώρο. Πέραν τούτου όμως και η ερμηνεία που δίδει ο εκδότης της εν λόγω Άδειας, ο Δήμος Λευκωσίας, με την επιστολή του ημ. 20/5/2014, ερμηνεύει τον εν λόγω όρο ως οι Ενάγοντες να δικαιούνται να τοποθετούν τραπέζια στην μια πλευρά της στοάς. Αναλόγως στην επιστολή του ημ. 17/4/2013 ο Δήμος αναφέρει ότι εάν οι Ενάγοντες επιθυμούν να χρησιμοποιούν τον επίδικο χώρο, πρέπει να υποβάλουν εκ νέου σχέδια με τη συγκατάθεση των Εναγομένων. Οι δύο ως άνω επιστολές αποτελούν μέρος του Τεκμηρίου 27. Καθιστά λοιπόν ξεκάθαρο η αρμόδια αρχή ότι εκείνο που ενέκρινε είναι την περιορισμένη χρήση της στοάς από τους Ενάγοντες και όχι την επέκταση της στον επίδικο χώρο. Οι ως άνω τοποθετήσεις της αρμόδιας αρχή καταρρίπτουν και το επιχείρημα του ΜΕ 1 ότι το σχέδιο επί του Τεκμηρίου 22 δείχνει απλώς τραπέζια τα οποία δικαιούται να τοποθετεί σε όλο το μέρος της στοάς, χωρίς να καθορίζει τη διαμόρφωση του χώρου. Τούτη η θέση του ΜΕ 1 αντιφάσκει ευθέως με την βούληση του ίδιου του Δήμου, ως εμφαίνεται στο Τεκμήριο 27, όπου ορίζεται ως δεσμευτική η εστίαση που φαίνεται στο σχέδιο του Τεκμηρίου 22, χωρίς να επιτρέπεται επέκταση της στον επίδικο χώρο.

Αναφορικά με τα ενοικιαστήρια έγγραφα των Εναγόντων και των Εναγομένων, Τεκμήρια 2 και 6 αντίστοιχα. Το Τεκμήριο 2 έχει ως αντισυμβαλλόμενους την οικογένεια Γουορτ, ως ιδιοκτήτες και τους Ενάγοντες ως ενοικιαστές. Η ενοικίαση αφορά υποστατικό στην Οδό Λήδρας 207 και στην Στοά Κλόκκαρη 4. Οι ιδιοκτήτες του υποστατικού άλλωστε δεν θα μπορούσαν να ενοικιάσουν μέρος της στοάς, αφού δεν ήταν οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της και καμιά αναφορά δεν γίνεται στο Τεκμήριο 2 για χρήση της στοάς.

Στον όρο 8.9 του Τεκμηρίου 6 συμφωνείται μεταξύ οικογένειας Γουορτ και Εναγομένων όπως ο χώρος της στοάς μπροστά από το κατάστημα της, παραμένει ελεύθερος και καθαρός, συμπεριλαμβανομένου και της μη τοποθέτησης επίπλων. Διαφωνώ με τους Ενάγοντες ότι τούτο τους εξουσιοδοτεί να χρησιμοποιούν τον εν λόγω χώρο. Αφενός δεν περιλαμβάνονται στις συμφωνίες Τεκμήρια 2 και 6 όλοι οι ιδιοκτήτες της στοάς και αφετέρου η άδεια που έχουν λάβει οι Ενάγοντες για χρήση της στοάς είναι πολύ συγκεκριμένη και δεν επιτρέπει επέκταση της εστίασης των Εναγόντων μέχρι τον επίδικο χώρο. Άλλωστε και οι Εναγόμενοι είναι για να επιδεικνύεται η βιτρίνα τους που διεκδικούν τον επίδικο χώρο, όχι για να τοποθετήσουν το οτιδήποτε επ΄ αυτού. Έτσι λογικώς είχε τεθεί αυτός ο όρος στο Τεκμήριο 6, ώστε να κρατηθεί καθαρός.

Ο ΜΕ 1 όμως δεν μπορεί να κριθεί ως αξιόπιστος και για μια σειρά από άλλους λόγους, πέραν των ως άνω αντιφάσεων του επί του κύριου επίδικου. Ενώ η Πολεοδομική του Άδεια Τεκμήριο 22, ξεκαθαρίζει ότι η είσοδος της στοάς επιβάλλεται να παραμένει καθαρή, χωρίς υπαίθρια εστίαση που να αποκόπτει ή να παρακωλύει την είσοδο, ο ίδιος παραδέχθηκε ότι προέβη σε ξύλινη κατασκευή επί της εισόδου της στοάς. Ακόμα από φωτογραφίες που κατέθεσε και ο ίδιος φαίνεται ότι προβαίνει σε εστίαση και στον χώρο της εισόδου της στοάς (Τεκμήρια 3 και 15). Τούτες τις παραβάσεις και άλλες τις επεσήμανε ο Δήμος προς τους Ενάγοντες, όπως προκύπτει από το Τεκμήριο 27, παρά το γεγονός ότι ο ΜΕ 1 προσπάθησε να καταδείξει ότι δεν είχε προβλήματα με τον Δήμο και δεν προέβαινε σε παραβίαση της άδειας.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω ο ΜΕ 1 πλάτειαζε ακατάσχετα αναφερόμενος σε μια σειρά από άσχετα ζητήματα, όπως το ιστορικό της Στοάς, το με ποιους από τους γειτνιάζοντες επιχειρηματίες συνεργάζεται, τις σχέσεις του με την οικογένεια Κλόκκαρη, αλλά και την οικογενειακή σύνδεση Γουόρτ και Κλόκκαρη, ακόμα και υποθετικά σενάρια ασύνδετα με την υπό κρίση υπόθεση. Ακόμα η θέση του ΜΕ 1 ότι οι πόρτες του ακινήτου των Εναγομένων που ανοίγουν προς την στοά δεν κατασκευάστηκαν για να ανοίγουν, εκφεύγει κάθε λογικής.

Ο ΜΕ 1 προέβη στον ισχυρισμό ότι το φως από τη βιτρίνα των Εναγομένων δημιουργεί οχληρία στους Ενάγοντες. Οι σχετικές του αναφορές επί της Γραπτής του Δήλωσης Έγγραφο Α διαγράφησαν καθώς δεν δικογραφούνται. Και τούτο αν και αναφέρονται λεπτομέρειες παράνομης επέμβασης και οχληρίας, στην παράγραφο 9 της Έκθεσης Απαίτησης, τίποτα δεν καταγράφεται για οχληρία από φως. Τούτο γίνεται στην Απάντηση, αλλά είναι καθιερωμένη η αρχή ότι το Δικαστήριο οφείλει να μην επιτρέψει εισαγωγή μαρτυρίας στη βάση των όσων καταγράφηκαν στην απάντηση στην υπεράσπιση[6]. Η επιμονή δε των Εναγόντων για διεύρυνση των επιδίκων θεμάτων, με εμφανή στόχο την ενδυνάμωση της υπόθεσης τους πλήττει καίρια την αξιοπιστία τους, ως επίσης έχει νομολογηθεί[7].

Επιπλέον είναι καθιερωμένη νομολογιακά η αρχή ότι οι αξιούμενες ως ειδικές αποζημιώσεις θα πρέπει να δικογραφούνται με λεπτομέρεια και να αποδεικνύονται με αυστηρότητα[8]. Οι Ενάγοντες δεν δικογράφησαν με λεπτομέρεια τις ειδικές ζημιές τους, παρά μόνο στην Έκθεση Απαίτησης τους, κάνουν απλώς αναφορά σε μείωση του κύκλου των εργασιών τους. Συνεπώς δεν θα μπορούσα να δεχθώ τον όποιο σχετικό ισχυρισμό περί ειδικών ζημιών των Εναγόντων.

Τέλος η ένορκη δήλωση γείτονα Τεκμήριο 8, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ως μαρτυρία, καθώς επιχειρεί να καθορίσει ποιος μπορεί να χρησιμοποιεί κάθε μέρος της Στοάς, χωρίς να καταδειχθεί ότι έχει γνώση των σχετικών αδειών, αλλά παραδεχόμενος διαφορές του με την οικογένεια Κλόκκαρη. Οι άδειες, δε, από τον ΚΟΤ, για λειτουργεία του σνακ μπαρ των Εναγόντων (Τεκμήρια 10) και 11), δεν καθιστούν και την σχετική χρήση ή την κατοχή του επίδικου χώρου ως νόμιμη, αφού ο ΚΟΤ δεν αποτελεί την αρμόδια αρχή ώστε να τοποθετηθεί ή να αποφανθεί επί των επίδικων ζητημάτων.

Από την άλλη ο ΜΥ 1 κατέθεσε ειλικρινώς τις θέσεις του, μέσω της γραπτής του δήλωσης Έγγραφο Β και της επ’ ακροατηρίω μαρτυρίας του. Τα όσα ήγειρε στηριζόταν σε Τεκμήρια και εδραζόταν στην κοινή λογική. Η θέση του ότι η στοά αποτελεί ιδιωτικό κοινόχρηστο χώρο, αποδεικνύεται από τη σχετική πολεοδομική άδεια Τεκμήριο 9, αλλά και από την ένορκη δήλωση Κλόκκαρη Τεκμήριο 24, η οποία έγινε ήδη αποδεκτή. Η θέση του περί ελεύθερης διάβασης επί του επίδικου χώρου, υποστηρίζεται από τον σχετικό όρο 8.9 του Τεκμηρίου 6, αλλά και την Πολεοδομική Άδεια που καθορίζει την εστίαση του σνακ μπαρ των Εναγόντων. Ενισχύεται μάλιστα από την Πολεοδομική Άδεια του καταστήματος των Εναγομένων, όπου τους επιτρέπεται η κατασκευή πορτών και βιτρινών από τον Αρμόδιο Δήμο. Οι κατασκευές αυτές δεικνύουν ότι θα έπρεπε να υπήρχε χώρος για να ανοίγει η πόρτα αλλά και να φαίνονται οι βιτρίνες. Πέραν δηλαδή της όποιας χρήσης τύγχανε τα προηγούμενα χρόνια το εν λόγω ακίνητο η δημιουργία πορτών και βιτρινών με την έγκριση του Δήμου προέβλεπε έστω την ελεύθερη διάβαση στον επίδικο χώρο της Στοάς. Γι΄ αυτό άλλωστε και οι ιδιοκτήτες έστειλαν σχετική επιστολή στους Ενάγοντες (Τεκμήριο 28 επιστολή ημ. 23/5/2014).

Κατά την αντεξέταση του ο ΜΥ 1 παρέμεινε σταθερός στις θέσεις του και τις ενίσχυσε. Εξήγησε το αυτονόητο, ότι οι Ενάγοντες με το Τεκμήριο 2 δεν ενοικιάζουν και τον χώρο της στοάς, γιατί δεν αποτελούν μέρος του Τεκμηρίου 2 όλοι οι ιδιοκτήτες της Στοάς. Εξήγησε το ιστορικό του όρου 8.9 επί του Τεκμηρίου 6 και συγκεκριμένα ότι ο ίδιος ήθελε να διαφυλάξει ότι οι πόρτες του θα άνοιγαν και ότι οι βιτρίνες που θα κατασκεύαζε θα φαίνονταν. Επειδή όμως δεν ήταν μέρος του Τεκμηρίου 6 όλοι οι ιδιοκτήτες της Στοάς, τέθηκε ο όρος 8.9 που προνοεί ότι θα παραμένει καθαρός ο επίδικος χώρος, ακριβώς για να διαφυλάξει τη θέαση των βιτρινών του και το άνοιγμα των πορτών. Επεξήγησε τους λόγους της αλλαγής της στάσης της οικογένειας Γουόρτ, όπως άλλωστε αναλύθηκαν ανωτέρω. Τέλος κατέδειξε τη θέση του ότι ο ίδιος θεωρεί πως ο επίδικος χώρος πρέπει να παραμείνει καθαρός χωρίς να τοποθετηθεί τίποτα επ΄ αυτού ως προβλέπουν τα Τεκμήρια 6 και 9.

Παρά την αποδοχή της μαρτυρίας του ΜΥ 1, υπάρχει ένα σημείο, μια θέση του η οποία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή[9]. Ο ΜΥ 1 στη γραπτή του δήλωση Έγγραφο Β αναφέρει ότι μόλις για μια μέρα απέκλεισε τον επίδικο χώρο με πασσάλους, κορδέλα και εταιρεία ασφαλείας. Τούτο σαφώς αντιφάσκει με την παραδοχή που γίνεται στις παραγράφους 8 (θ) και (ι) της Υπεράσπισης. Εκεί γίνεται αποδεκτό το ότι την 19/12/2014 μετακίνησαν τραπεζάκια και καρέκλες των Εναγόντων, απέκλεισαν τον επίδικο χώρο και ότι μετά την έκδοση προσωρινού διατάγματος την 29/12/2014 συμμορφώθηκαν με αυτό, αίροντας τον αποκλεισμό. Όπως προκύπτει μάλιστα από τη μαρτυρία του ΜΥ 1 τον χώρο φύλασσε εταιρεία ασφαλείας. Επομένως δεν μπορεί να ισχύει η μεταγενέστερη εκδοχή του για τα γεγονότα, αφού μέσω των δικογράφων του, που περιέχουν τις θέσεις του και καθορίζουν τα επίδικα θέματα αποδέχθηκε τη διάρκεια των εν λόγω ενεργειών.

Ακόμα διαφωνώ ότι με τις ενέργειες τους οι Εναγόμενοι πέτυχαν τη συμμόρφωση με τους όρους του Τεκμηρίου 6. Το Τεκμήριο 6 και συγκεκριμένα ο όρος 8.9 προβλέπει όπως παραμένει ελεύθερος και καθαρός ο επίδικος χώρος. Οι φωτογραφίες Τεκμήριο 15 όμως, που αποτυπώνουν την κατάσταση τον επίδικο χρόνο, στον επίδικο χώρο, δεικνύουν ότι κορδέλα και πάσσαλοι εμποδίζουν τη διέλευση κατά μήκος της στοάς, ενώ μπροστά από τις βιτρίνες υπάρχουν καρέκλες, παρά τη σαφή πρόνοια για μη τοποθέτηση επίπλων. Η συμπεριφορά αυτή, αποτελεί ακραία επίδειξη αυτοδικίας και προκύπτει να έγινε στο αποκορύφωμα της διαφοράς μεταξύ των μερών. Οι Εναγόμενοι δηλαδή αντί να λάβουν νόμιμα μέτρα για να διαφυλάξουν τα δικαιώματα τους, προσπάθησαν να επιβληθούν στον επίδικο χώρο, δεικνύοντας αυταρχική συμπεριφορά, η οποία σαφώς ενείχε κακοβουλία.

Κατά τα άλλα όμως ο ΜΥ 1 υπήρξε σαφής, ειλικρινής και αξιόπιστος. Η επικέντρωση του στα επίδικα, με αναφορές στις συζητήσεις με τους ιδιοκτήτες αλλά και σχετικές παραπομπές στα Τεκμήρια βοήθησε το Δικαστήριο στην επίλυση των επίδικων ζητημάτων. Οι λελογισμένες τοποθετήσεις του, δε, κατέδειξαν την πραγματικότητα σε ότι αφορά την πρόθεση των εμπλεκόμενων όσο και την επί τόπου κατάσταση. Τούτα όμως δεν ισχύουν σε σχέση με τις θέσεις του για τον επίδικο χρόνο από τις 19/12/2014, αφού αφενός ο ίδιος δεν ήταν παρών, ως παραδέχθηκε και αφετέρου γιατί οι θέσεις του επί του Τεκμηρίου Β αντιφάσκουν με τις δικογραφημένες θέσεις των Εναγόμενων.

Στη βάση των ως άνω εξάγονται τα εξής ευρήματα:

Ως τα Ενοικιαστήρια Έγγραφα των μερών (Τεκμήρια 2 και 6), η Πολεοδομική Άδεια των Εναγόντων (Τεκμήριο 9) και οι εκάστοτε θέσεις όλων των εμπλεκόμενων (Τεκμήρια 24, 27 και 28) δεικνύουν οι Ενάγοντες δεν έχουν δικαίωμα κατοχής του επίδικου χώρου. Ο επίδικος χώρος ως προβλέπεται στα Τεκμήρια 6 και 24 θα πρέπει να παραμείνει ελεύθερος και καθαρός.

Οι Εναγόμενοι την 19/12/2014, κακοβούλως και αυταρχικά μετακίνησαν τις καρέκλες και τα τραπέζια των Εναγόντων και με τη βοήθεια εταιρείας ασφαλείας τοποθέτησαν πασσάλους, ενωμένους με κορδέλα, αποκλείοντας τον επίδικο χώρο, τουλάχιστον προς την αντίθετη πλευρά από την είσοδο της στοάς (φωτογραφίες Τεκμήριο 15). Άνοιξαν τις πόρτες τους τις οποίες στερέωσαν με καρέκλες, ενώ τον χώρο φύλασσε εταιρεία ασφαλείας. Οι Εναγόμενοι ήραν αυτό τον αποκλεισμό του επίδικου χώρου την 29/12/2014.

Έχουν υποστηριχθεί δύο νομικές βάσεις. Αυτές της παράνομης επέμβασης και της ιδιωτικής οχληρίας.

· Παράνομη επέμβαση

Είναι θεμελιωμένο ότι το αδίκημα της παράνομης επέμβασης όπως προνοείται από το Άρθρο 43(1) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου στρέφεται εναντίον της κατοχής ακίνητης περιουσίας και σκοπός του είναι η προστασία τέτοιας κατοχής και μάλιστα επιβάλλεται το Δικαστήριο να καταλήξει σε εύρημα κατοχής[10]. Προς τούτο είναι που σχεδόν το σύνολο της μαρτυρίας που τέθηκε ενώπιον μου επιχείρησε να επιλύσει αυτό το καίριο ζήτημα της κατοχής του επίδικου χώρου.

Στην κυπριακή νομολογία επικρατεί η αρχή ότι και μικρός βαθμός κατοχής είναι αρκετός για να νομιμοποιεί τον ενάγοντα να εγείρει αγωγή εναντίον του εναγομένου[11]. Τούτη η αρχή, όμως, όπως καθιερώθηκε στην Adamou v. Christofi [1974] 1 C.L.R. 100 δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε υποθέσεις όπως η παρούσα. Η Adamou, πιο πάνω, παραπέμπει στο κάτωθι μέρος της Bristow v. Corinican [1878] 3 App. Cas. 641:

«There can be no doubt whatever that some possession is sufficient, against a person invading that possession without himself having any title whatsoever, as a mere stranger, that is to say, it is sufficient as against a wrongdoer. The slightest amount of possession would be sufficient to entitle the person who is so in possession or claims under those who have been or are in such possession, to recover as against a mere trespasser. »

Εκείνο δηλαδή που αποφασίζει η Adamou, πιο πάνω, είναι ότι και η ελάχιστη κατοχή Ενάγοντα είναι αρκετή για να επιτύχει αγωγή για παράνομη επέμβαση εναντίον ενός ξένου, άσχετου με τον χώρο, ενός απλού (mere) επεμβασία. Η υπό κρίση όμως περίπτωση δεν είναι τέτοια. Η κατοχή του επίδικου χώρου διεκδικείται από τα μέρη ή καλύτερα η κατοχή των Εναγόντων επί του επίδικου χώρου αμφισβητείται. Γι’ αυτό και νομολογιακά κρίνεται επάναγκες να εξαχθεί εύρημα κατοχής, όπως έγινε και πιο πάνω.

Στην αγγλική νομολογία έχει καθιερωθεί ότι αν υπάρχει αμφισβήτηση μεταξύ δύο προσώπων αναφορικά με την κατοχή, ο τίτλος ή η σχετική άδεια είναι που επιλύει το ζήτημα[12]. Όπως αναλύθηκε και παραπάνω ο επίδικος χώρος ανήκει τόσο στους ιδιοκτήτες των ακινήτων που ενοικιάζουν τα μέρη, αλλά και σε άλλα πρόσωπα. Το Τεκμήριο 22, η άδεια στη βάση της οποίας λειτουργεί το σνακ μπαρ των Εναγόντων καθορίζει τον χώρο εστίασης με συγκεκριμένο σχέδιο. Μάλιστα στον ειδικό όρο αρ. 5 ορίζει η άδεια ότι η χρήση του κοινόχρηστου χώρου στοάς ως χώρου εστίασης του σνακ – μπαρ θα είναι εκείνη που καθορίζουν τα σχέδια. Και έρχεται στη συνέχεια να ερμηνεύσει αυτό τον όρο, η ίδια αρχή που τον έθεσε, ο Δήμος Λευκωσίας, καλώντας τους Εναγοντες ουσιαστικά να μην χρησιμοποιούν τον επίδικο χώρο, αλλά και ότι αν επιθυμούν οι Ενάγοντες να λάβουν κατοχή του επίδικου χώρου θα πρέπει να λάβουν εξουσιοδότηση από τους Εναγόμενους (Τεκμήριο 27). Προς τούτο συμφωνεί και ο εκ των ιδιοκτητών του επίδικου χώρου κ. Κλόκκαρης (Τεκμήριο 24), αλλά έστω και μέσω αντιπροσώπων τους συμφωνούσαν και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες (Τεκμήριο 28).

Εν πάση περιπτώσει τούτο αποτελεί και το εύρημα του Δικαστηρίου όπως διατυπώθηκε παραπάνω, ότι οι Ενάγοντες δεν έχουν δικαίωμα κατοχής του επίδικου χώρου. Συνεπώς δεν μπορεί να επιτύχει τόσο η σχετική βάση αγωγής όσο και τα αιτούμενα διατάγματα Α και Β με τα οποία επιζητούνται δηλωτικές αποφάσεις περί κατοχής και ανεμπόδιστης χρήσης του επίδικου χώρου από τους Ενάγοντες.

· Ιδιωτική οχληρία

Το άρθρο 46 του Κεφαλαίου 148 ορίζει ότι:

«46. Iδιωτική oχληρία συvίσταται στo ότι πρόσωπo επιδεικvύει συμπεριφoρά ή διεξάγει τις εργασίες τoυ ή χρησιμoπoιεί ακίvητη ιδιoκτησία πoυ αvήκει σε αυτό κατά κυριότητα ή κατέχεται από αυτό, με τρόπo ώστε κατά συvήθεια vα παρεμβαίvει στηv εύλoγη χρήση και απόλαυση, αφoύ ληφθoύv υπόψη η θέση και η φύση αυτής, της ακίvητης ιδιoκτησίας oπoιoυδήπoτε άλλoυ πρoσώπoυ:

Νoείται ότι o εvάγovτας δεv τυγχάvει απoζημίωσης σε σχέση με ιδιωτική oχληρία εκτός αv εξαιτίας αυτής υπέστη ζημιά….»

Η ύπαρξη ή όχι πολεοδομικής άδειας ή ακόμη και η διενέργεια νόμιμων εργασιών δεν αποκλείει την ύπαρξη οχληρίας[13]. Ακόμη, σε περιπτώσεις που εγείρονται ισχυρισμοί θορύβου ή καυσαερίου, αν και η επιστημονική μαρτυρία θεωρείται βοηθητική, δεν είναι αναγκαία για τη διαπίστωση της οχληρίας[14]. Κατά την εξέταση τέτοιων υποθέσεων εξετάζεται η εύλογη (reasonable) χρήση από τον Εναγόμενο. Αν η επέμβαση στην ιδιοκτησία του Eνάγοντα, όμως, είναι τέτοια ώστε να ισοδυναμεί με οχληρία παρόλη την άσκηση επιμέλειας εκ μέρους του Εναγόμενου τότε η χρήση θεωρείται ως μη εύλογη[15]. Τα κίνητρα προσώπου που προβαίνει σε πράξεις που μπορούν να αποτελέσουν ιδιωτική οχληρία, και ιδιαίτερα πιθανή κακοβουλία, είναι σχετικά και λαμβάνονται υπόψη για να κριθεί τελικώς αν επήλθε τέτοια[16].

Στην υπό εξέταση υπόθεση, ο αποκλεισμός χώρου που γειτνίαζε με σνακ μπαρ, σε μια περίοδο εορτών που το εν λόγω κατάστημα είχε αυξημένη κίνηση, σαφώς και δεν ήταν εύλογη. Η συνακόλουθη μετακίνηση, δε, καρεκλών και τραπεζιών, που δεν ήταν της ιδιοκτησίας των Εναγομένων, με την βοήθεια εταιρείας ασφαλείας μάλιστα, ενέτειναν αυτή την αυταρχική και κακόβουλη συμπεριφορά, η οποία κράτησε 10 μέρες. Με κάθε σεβασμό, δεν μπορούν οι Εναγόμενοι να επικαλούνται τις άδειες των αρμοδίων αρχών, τις συμφωνίες μεταξύ των μερών και τα σχετικά διατάγματα, αλλά να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους και να λειτουργούν με πρωτοφανή αυθαιρεσία, πρώτα μετακινώντας περιουσία των Εναγόντων και αργότερα δεσμεύοντας χώρο με κορδέλα, πασσάλους και φρουρούς ασφαλείας. Δεν μπορούν να ευαγγελίζονται το λόγο του ενοικιαστηρίου εγγράφου Τεκμήριο 6 και στη συνέχεια να το παραβιάζουν τοποθετώντας έπιπλα και δεσμεύοντας το χώρο, παρά να τον αφήσουν ελεύθερο, επιδεικνύοντας αυταρχισμό και κακοβουλία.

Σε κάθε περίπτωση η εν λόγω χρήση του χώρου από τους Εναγόμενους δεν ήταν εύλογη. Δεν μπορεί να θεωρηθεί εύλογος ο αποκλεισμός του επίδικου χώρου με τον τρόπο που έγινε και η φύλαξη του από φρουρούς ασφαλείας. Σε ένα χώρο, όπως ο επίδικος, ο οποίος γειτνιάζει με σνακ μπαρ, σε μια περίοδο, αυτή των Χριστουγέννων, όταν αναμένεται η πελατεία των Εναγόντων να είναι αυξημένη. Ο μέσος θαμώνας ενός καταστήματος τύπου σνακ μπαρ, αναμένει ήρεμη και ευχάριστη ατμόσφαιρα και όχι την ένταση που προκαλείται από τον αποκλεισμό του διπλανού χώρου και της φρούρηση του από φρουρούς ασφαλείας. Η χρήση λοιπόν του επίδικου χώρου, από τους Εναγόμενους από την 19 μέχρι την 29/12/2014, δεν συνάδει αφενός με τα όσα προνοούνται στο Τεκμήριο 6, αλλά και με τη φύση του χώρου[17], σε μια από τις πιο εμπορικές περιοχές της Λευκωσίας. Με αυτό τον τρόπο προκλήθηκε ενόχληση στη χρήση του σνακ μπαρ από τους Εναγόμενους.

Αν και συμφωνώ με την κα. Αγαθοκλέους ότι δεν αποδείχθηκε ζημιά από τους Ενάγοντες, διαφωνώ με τη θέση της όπως διατυπώθηκε στις αγορεύσεις της ότι είναι αναγκαία η απόδειξη ζημίας για το αστικό αδίκημα της ιδιωτικής οχληρίας. Το ζήτημα ξεκαθαρίστηκε στις αποφάσεις Καλότυχος ν. Cypsun Holidays Co.Ltd [2002] 1 AAΔ 1681 και Ανθούλλης & Αγαμέμνων Αντωνίου Λτδ ν. Nemesis Constructions Public Ltd, Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 157/2014, 6/12/2021, ECLI:CY:AD:2021:A553. Στην πρώτη αποφασίστηκε ότι για το είδος της οχληρίας που άπτεται στην παρέμβαση της άνετης χρήσης και απόλαυσης της περιουσίας, δεν απαιτείται η απόδειξη ζημιάς. Στη δεύτερη, η οποία αφορούσε ενόχληση που βίωναν σε εστιατόριο και τεκμηριώθηκε οχληρία, αποφασίστηκε ότι παρέχετο δυνατότητα επιδίκασης ενός ποσού εύλογης αποζημίωσης, χωρίς να αποδειχθεί ζημιά. Εκεί μάλιστα ειπώθηκε από την κα. Ψαρά Μιλτιάδους ΔΑΔ, ως ήταν τότε ότι το ποσό που επιδικάζεται σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, είναι μικρό λόγω της μη απόδειξης ειδικών ζημιών. Λέχθηκε μάλιστα ότι το ποσό αποζημίωσης αναλογικά συγκρίνεται με αυτό των αποζημιώσεων στις σωματικές βλάβες.

Αναλόγως και εν προκειμένω. Έχει μεν καταδειχθεί ότι υπήρξε ιδιωτική οχληρία, αλλά δεν έχουν αποδειχθεί ειδικές ζημιές. Στην Ανθούλλης & Αγαμέμνων Αντωνίου Λτδ, πιο πάνω, επιδικάστηκαν αποζημιώσεις ύψους €700, με περίοδο ενόχλησης τους 6 μήνες. Η όλη ενόχληση εδώ, αν και πιο άμεση από την ως άνω υπόθεση, διήρκησε 10 μέρες, σύμφωνε με την ενώπιον μου μαρτυρία, από τις οποίες όμως δεν ήταν κάθε μέρα ανοικτό το σνακ μπαρ των Εναγόντων. Η δικογραφημένη θέση των Εναγόντων είναι ότι ζημιά υπέστησαν από το επίδικο περιστατικό, τις ημερομηνίες 19,22 και 23/12/2014 (βλ. παρ. 9,11 και 12 της Έκθεσης Απαίτησης). Έχοντας κατά νου, όλα τα πιο πάνω επιδικάζεται ποσό €300 ως αποζημίωση για ιδιωτική οχληρία εις βάρος των Εναγόντων από τους Εναγόμενους για την περίοδο 19, 22 και 23/12/2014.

Σε ότι αφορά την αξίωση για έκδοση απαγορευτικού διατάγματος ως το αιτητικό Γ της Έκθεσης Απαίτησης, η απόδειξη αυτής κάθε αυτής της ιδιωτικής οχληρίας δεν αρκεί. Θα πρέπει να καταδειχθεί συνεχιζόμενη παραβίαση, η οποία δεν μπορεί να περισταλεί αλλιώς, πέραν της έκδοσης του αιτούμενου διατάγματος[18]. Από την ενώπιον μου αποδεκτή μαρτυρία προκύπτει ότι η τεπιλήψιμη συμπεριφορά των Εναγομένων τερματίστηκε με την έκδοση προσωρινού διατάγματος. Το προσωρινό διάταγμα τελικώς ακυρώθηκε κάποιους μήνες μετά και έκτοτε καμία επιλήψιμη συμπεριφορά δεν σημειώθηκε από τους Εναγόμενους. Από τον Απρίλιο του 2015 δηλαδή και για σχεδόν 9 έτη οι Εναγόμενοι δεν έχουν προβεί στην όποια παρόμοια ή ανάλογη συμπεριφορά. Δεν αποδείχθηκε λοιπόν σκοπός ή έστω πρόθεση συνέχισης της οχληρίας και συνεπώς δεν κρίνεται σκόπιμη η έκδοση σχετικού απαγορευτικού διατάγματος.

Συμπερασματικά επιδικάζεται ποσό €300, υπέρ των Εναγόντων και εναντίον των Εναγομένων, ως αποζημίωση για ιδιωτική οχληρία. Τα αιτητικά Α έως Γ της Έκθεσης Απαίτησης δεν μπορούν να επιτύχουν και απορρίπτονται. Ως προς τα έξοδα, δεδομένης της μερικής επιτυχίας της αγωγής, επιδικάζονται υπέρ των Εναγόντων, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, αλλά κατά το ήμισυ.

(Υπ.)………………………………

Α. Λουκά Ε.Δ.

Πιστό Αντίγραφο

Πρωτοκολλητή

[1] Αρχιμανδρίτης Σεβαστιανός Σταύρου (κατά κόσμο Μιχαλάκης Σταυρού) και Άλλοι ν. Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Αβδελλερού Λάρνακος διά της Ηγουμένης Αυτής Μαρκέλλας Μοναχής [2014] 1 ΑΑΔ 319

[2] Barry Wyne v. David Costaki Mavronicola [2009] 1 ΑΑΔ 1138

[5] Βλ. Άρθρο 23 του Κεφ. 9.

[6] Λαϊκή Ασφαλιστική Εταιρεία Λτδ ν. Μιχάλη Ματσούκα και Άλλου [2014] 1 ΑΑΔ 1377

[7] ο. Πολ.εφ. 351/10, ημερ. 19.11.2015, ECLI:CY:AD:2015:A764

[8] Αθανασίου Κυριάκος ν. Δάφνης Ορφανίδου [2015] 1 ΑΑΔ 2804

[9] Σάββα Γεώργιος ν. Aστυνομίας [1998] 2 ΑΑΔ 391 και Χρίστου v. Khoreva [2002] 1 A.A.Δ. 454, (ως προς μάρτυρα που κρίνεται εν μέρει αξιόπιστος)

[10] Αρχιμανδρίτης Σεβαστιανός Σταύρου (κατά κόσμο Μιχαλάκης Σταυρού) και Άλλοι ν. Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Αβδελλερού Λάρνακος διά της Ηγουμένης Αυτής Μαρκέλλας Μοναχής [2014] 1 ΑΑΔ 319

[11] Λάμπρου κ.ά. v. Κεφάλα [2000] 1 Α.Α.Δ. 516

[12] Canvey Island Commissioners v Preedy, [1922] 1 Ch. 179, Ramsay v Margrett, [1894] 2 Q.B. 18, Jones v Chapman, (1847) 2 Ex. 803, Clerk & Lindsell on Torts, 16th edition, 23-08

[13] Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας (δια Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας και Υπουργείου Εργασίας και Τμήμα Πολεοδομίας) v. Λ.Ι.Κ. κ.α., Πολιτική Έφεση Αρ. 142/2019, 21/9/2022, ECLI:CY:AD:2022:A353

[14] Παπά Ανδρέας ν. Νόνας Α. Οικονομίδου και άλλων [2012] 1 ΑΑΔ 928

[15] Μedcon Construction Ltd v. Νίκης Ευαγγέλου κ.ά. [1997] 1 ΑΑΔ 565

[16] Bramwell & Ors v Robinson [2016] EWHC B26 (Ch), Clerk & Lindsell on Torts, 16th edition, 24-10

[17] Sturges v. Bridgman, [1879] 11, Ch.D. 852, Clerk & Lindsell on Torts, 16th edition, 24-07

[18] Clerk & Lindsell on Torts, 16th edition, 7-04 και Proctor v. Bailey (1889), 42 Ch.D. 390