Ενώπιον: Ε. Γεωργίου-Αντωνίου, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 1050/13
Μεταξύ:
Σύλβια Βασιλείου
Ενάγουσα
v.
Κλεάνθιας Μάμα
Εναγόμενης
και
Μιχάλη Παναγιώτου
Τριτοδιάδικου
---------------------------------
Αίτηση ημερομηνίας 27/10/2023
για εκδίκαση νομικού σημείου προδικαστικά
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 25 Ιανουαρίου, 2024.
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για Εναγόμενη - Καθ΄ης η αίτηση: κ. Σταυράκης, για Ρ. & Χ. Σταυράκης Δ.Ε.Π.Ε.
Για Τριτοδιάδικο - Αιτητή: κ. Μένταλης, για Ανδρέας Π. Ερωτοκρίτου & ΣΙΑ Δ.Ε.Π.Ε.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την αίτησή του ο Τριτοδιάδικος ζητά διάταγμα για προδικαστική εκδίκαση του ζητήματος του δεδικασμένου ή και του κωλύματος σε σχέση με το θέμα της ευθύνης. Υποστηρίζει ότι το ίδιο θέμα ήταν αντικείμενο της Αγωγής Αρ. 5635/13 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στην οποία εκδόθηκε απόφαση στις 31/07/2023. Παράλληλα, ζητείται διάταγμα με το οποίο να απορρίπτεται η διαδικασία Τριτοδιάδικου, ακριβώς λόγω της ύπαρξης του δεδικασμένου ή και του κωλύματος, καθώς και διάταγμα με το οποίο να απαγορεύεται η επανεκδίκαση του ίδιου επίδικου θέματος, ήτοι της ευθύνης για δεύτερη φορά, ως να συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου.
Η αίτηση βασίζεται στη Δ.19 θ.26, Δ.27 θ.θ.1‑ 4, Δ.48 θ.θ.1‑ 4 και στις συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου.
Τα γεγονότα παρατίθενται σε ένορκη δήλωση του Μιχάλη Παναγιώτου, Τριτοδιάδικου στη διαδικασία, ο οποίος έχει προσωπική γνώση. Σύμφωνα με τον Ομνύοντα το επίδικο δυστύχημα συνέβη όταν ο ίδιος ήταν 15 ετών και ενώ οδηγούσε τη μοτοσικλέτα με αριθμούς εγγραφής [ ]. Στο συγκεκριμένο δυστύχημα τόσο ο ίδιος καθώς και η Ενάγουσα, η οποία επέβαινε στη δική του μοτοσυκλέτα, τραυματίστηκαν. Για τους δικούς του τραυματισμούς καταχωρίστηκε η Αγ. Αρ.5635/13 εναντίον της Εναγόμενης, η οποία οδηγούσε το όχημα με αριθμούς εγγραφής [ ] το οποίο ήταν ασφαλισμένο στην Commercial Insurance Ltd. Η συγκεκριμένη αγωγή εκδικάστηκε και στις 31/07/2023 εκδόθηκε απόφαση. Είναι η θέση του ότι, σύγκριση των δικογράφων της Αγ. Αρ.5635/13 με το δικόγραφο της παρούσας αποκαλύπτει ότι η ευθύνη πρόκλησης του επίδικου ατυχήματος είναι κοινό επίδικο θέμα και ενόψει της απόφασης στην Αγ. Αρ.5635/13 το συγκεκριμένο θέμα έχει λήξει με την έκδοση της απόφασης, σύμφωνα με το σκεπτικό της οποίας ο ίδιος απαλλάχθηκε από οποιανδήποτε ευθύνη και η ευθύνη κατανεμήθηκε εξ ολοκλήρου στην Eναγόμενη. Η συγκεκριμένη απόφαση στην Αγ. Αρ.5635/13 εφεσιβλήθηκε στις 07/09/2023 με 76 λόγους έφεσης και καταχωρήθηκε επίσης και αντέφεση. Στις 26/09/2023 καταχωρίστηκε από τους Εναγόμενους στην Αγ. Αρ. 5635/13 αίτηση για αναστολή εκτέλεσης της διαδικασίας εκκρεμούσης της έφεσης.
Υποστηρίζει, ο Ομνύοντας, ότι από τη στιγμή που το θέμα της ευθύνης για την πρόκληση του επίδικου ατυχήματος είναι κοινό με την Αγ. Αρ.5635/13, όφειλε η πλευρά των Εναγόντων να περιλάβει σ΄εκείνη την αγωγή αξίωση για δικαίωμα συνεισφοράς ή κάλυψης για τις ζημιές της Ενάγουσας στην παρούσα υπόθεση. Ισχυρίζεται ότι δεν είναι επιτρεπτό να επανανοίξει και να εκδικαστεί, για δεύτερη φορά, το ίδιο επίδικο θέμα, το οποίο έχει αποφασιστεί από άλλο Δικαστήριο. Είναι η θέση του ότι οι ισχυρισμοί της Εναγόμενης, ως προκύπτουν στην παράγραφο 3 της Απάντησης στην Περαιτέρω Υπεράσπιση του Τριτοδιάδικου, είναι παντελώς άσχετοι και η καταχώρηση έφεσης δεν αναιρεί το δεσμευτικό δεδικασμένο της απόφασης ημερομηνίας 31/07/223. Κατά τη δική του άποψη οποιαδήποτε έκδοση διαφορετικών αποφάσεων, από ομόβαθμα Δικαστήρια, θα θέσει το νομικό σύστημα σε ανυποληψία.
Επιπρόσθετα, εισηγείται ότι η εκδίκαση εκ νέου, του θέματος της ευθύνης, συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας των Δικαστηρίων. Παραθέτει δε ότι ο συνήγορος της Eναγόμενης σε προγενέστερη ημερομηνία είχε ζητήσει όπως η παρούσα αναβληθεί έτσι ώστε να περατωθεί η αγωγή στην Αγ. Αρ.5635/13 για να ξεκαθαρίσουν οι συνθήκες του ατυχήματος και να μην υπάρξει επανάληψη της μαρτυρίας. Οι θέσεις αυτές κατεγράφησαν στο ηλεκτρονικό μήνυμά του με ημερομηνία 13/02/2023. Καταλήγει, ότι το ζήτημα της συντρέχουσας αμέλειας μεταξύ της Ενάγουσας και της Eναγόμενης δεν αφορά τη διαδικασία Τριτοδιάδικου, αφού αυτό έχει αποφασιστεί στην Αγ. Αρ.5635/13, οπόταν δεν δικαιολογείται και δεν επιτρέπεται ένας νέος δικαστικός αγώνας εναντίον του Τριτοδιάδικου. Η παράλειψη υποβολής αιτήματος για συνένωση και συνεκδίκαση των δύο αγωγών από την Eναγόμενη ήταν δική της επιλογή και ως εκ τούτου κωλύεται και εμποδίζεται εκ των υστέρων να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει δεδικασμένο.
Η συγκεκριμένη αίτηση αντιμετωπίστηκε με ένσταση στην οποία παρατέθηκαν δώδεκα (12) λόγοι ενστάσεως οι οποίοι μπορούν να συνοψιστούν ως ακολούθως: Ότι η αίτηση είναι αντινομική και λανθασμένη, ότι η ένορκη δήλωση που την συνοδεύει έγινε με λανθασμένο ή και αντινομικό τρόπο, ότι η αίτηση είναι καταχρηστική ή και προωθείται κακόβουλα, ότι τα γεγονότα που παρατίθενται στην αίτηση και στην ένορκη δήλωση είναι αναληθή ή παραπλανητικά ή και ελλιπή, ότι δεν στηρίζεται σε οποιανδήποτε ορθή νομική βάση που να δικαιολογεί την έκδοση τέτοιου διατάγματος, ότι το Δικαστήριο δεν μπορεί να ασκήσει τη δικαιοδοσία που καλείται να ασκήσει με τα γεγονότα ως έχουν τεθεί ενώπιον του, ότι η αίτηση είναι νομικά και ουσιαστικά αβάσιμη, ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του Νόμου για καταχώρηση της συγκεκριμένης αίτησης και για έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων.
Η Ένσταση βασίστηκε στους ίδιους διαδικαστικούς θεσμούς που βασίστηκε και η αίτηση και το Δικαστήριο δεν προτίθεται να τους επαναλάβει.
Τα γεγονότα προς υποστήριξη της ένστασης παρατέθηκαν από τη Μαρία Αγαθαγγέλου, Διευθύντρια του Τμήματος Απαιτήσεων της Ασφαλιστικής εταιρείας Commercial Insurance Ltd στην οποία διατηρούσε ασφαλιστήριο η Eναγόμενη. Η ίδια γνωρίζει προσωπικά τα γεγονότα και είναι εξουσιοδοτημένη από τη συγκεκριμένη Εταιρεία στην κατάρτιση της ένορκης δήλωσης. Είναι ο ισχυρισμός της ότι δεν τίθεται θέμα δεδικασμένου σε σχέση με το θέμα της ευθύνης, αφού καμία εκ των προϋποθέσεων για την ύπαρξη του δεν συντρέχει. Συγκεκριμένα, η απόφαση στην Αγ. Αρ.5635/13 είναι πρωτόδικη και δεν έχει τελεσιδικήσει, αφού έχει εφεσιβληθεί στην ολότητά της. Επίσης, δεν υπάρχει ταύτιση των διαδίκων, οπόταν δεν μπορεί να υπάρχει δεδικασμένο αφού οι διάδικοι δεν είναι οι ίδιοι. Η Ενάγουσα στην υπό κρίση αγωγή είναι διαφορετική από τον Ενάγοντα στην Αγ. Αρ.5635/13, γι' αυτό και ο Ενάγοντας στην Αγ. Αρ.5635/13 προστέθηκε στην παρούσα ως Τριτοδιάδικος. Επίσης, δεν υπάρχει ταύτιση ιδιότητας των διαδίκων αλλά ούτε και ταύτιση των επίδικων θεμάτων αφού στην Αγ. Αρ.5635/13 ο Ενάγοντας είναι ο οδηγός της μοτοσικλέτας και η Eναγόμενη 1 είναι η οδηγός τους οχήματος, ενώ στην παρούσα η Ενάγουσα είναι επιβάτιδα στη μοτοσυκλέτα και η Eναγόμενη η οδηγός του οχήματος το οποίο συγκρούστηκε με τη μοτοσυκλέτα. Όσον αφορά δε τις απαιτήσεις, η Αγ. Αρ.1050/13 αφορά τραυματισμούς της Ενάγουσας, ενώ η Αγ. Αρ.5635/13 αφορούσε αποζημιώσεις για τους τραυματισμούς του Τριτοδιαδίκου.
Είναι η δική της θέση ότι δεν προκύπτει οποιοδήποτε νομικό κώλυμα για επανεκδίκαση του θέματος της ευθύνης, γιατί η απόφαση του Δικαστηρίου στην Αγ. Αρ.5635/13 είναι νομικά διάτρητη και πασιφανώς λανθασμένη και οι πιθανότητες ανατροπής της είναι αυξημένες. Όσον αφορά το περιεχόμενο της ένορκης δήλωσης του Ενάγοντα στην Αγ. Αρ.5635/13, Τριτοδιάδικου, είναι η θέση της ότι κατά τον ουσιώδη χρόνο του ατυχήματος ήταν 15 ετών και οδηγούσε χωρίς άδεια οδήγησης και ασφάλεια και δεν δικαιούτο να μεταφέρει επιβάτη στη μοτοσυκλέτα. Υποστηρίζει ότι τυχόν διαφορετική απόφαση από το εκδικάζον Δικαστήριο δεν θα οδηγήσει το νομικό σύστημα σε ανυποληψία, αφού αυτό γίνεται καθημερινά στα Επαρχιακά Δικαστήρια. Όσον αφορά το περιεχόμενο του ηλεκτρονικού μηνύματος που προωθήθηκε προς το Δικαστήριο, υποστηρίζει ότι αφορά την οργάνωση της δικαστικής διαδικασίας και δεν δεσμεύει σε σχέση με το θέμα της ευθύνης. Υποστηρίζει ότι, αν ο καταμερισμός της ευθύνης ήταν αποδεκτός από τις δύο πλευρές θα μπορούσε να δηλωθεί για να δεσμεύσει τους διαδίκους στην υπό κρίση υπόθεση. Όμως δεν υπήρξε τέτοια διευθέτηση ή δέσμευση και λόγω και της λανθασμένης, κατά τη δική της κρίση, απόφασης στην Αγ. Αρ.5635/13 σχετικά με το θέμα της ευθύνης, η υπόθεση θα πρέπει να εκδικαστεί με τα δικά της δεδομένα. Καταλήγει, ότι η αίτηση είναι νομικά αβάσιμη, κακόβουλη και ατεκμηρίωτη και θα πρέπει να απορριφθεί.
Με τις τελικές τους εισηγήσεις, τις οποίες οι ευπαίδευτοι συνήγοροι προνόησαν να καταγράψουν και να θέσουν υπόψη του Δικαστηρίου, υποστήριξαν τις διαμετρικά αντίθετες θέσεις τους για το ζήτημα που απασχολεί στην παρούσα. Το Δικαστήριο έχει κατά νου το περιεχόμενο και των δύο γραπτών αγορεύσεων και θα αναφερθεί σ’ αυτό όπου το κρίνει απαραίτητο.
ΝΟΜΙΚΗ ΠΤΥΧΗ
Η Δ.27 τιτλοφορείται «Points of Law Raised By Pleadings». Οι θ.θ.1 και 2 προνοούν τα ακόλουθα:
« 1. Any party shall be entitled to raise by his pleading any point of law, and any point so raised shall be disposed of by the Court at any stage that may appear to it convenient.
2. If in the opinion of the Court the decision of such point of law substantially disposes of the whole action, or of any distinct cause of action, ground of defence, counterclaim or reply therein, the Court may thereupon dismiss the action or make such other order therein as may be just.». (ο τονισμός είναι του Δικαστηρίου)
Σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά:
« 1. Οποιοσδήποτε διάδικος δικαιούται να εγείρει στα δικόγραφα του οποιοδήποτε νομικό σημείο και κάθε τέτοιο σημείο θα αποφασίζεται από το Δικαστήριο σε οιονδήποτε στάδιο ήθελε φανεί λογικό στο Δικαστήριο.
2. Εάν ήθελε φανεί στο Δικαστήριο ότι η απόφαση σ' αυτό το νομικό σημείο ουσιαστικά κρίνει όλη την αγωγή ή οποιονδήποτε αγώγιμο δικαίωμα, βάση υπεράσπισης, ανταπαίτησης, απάντησης σ' αυτή, το Δικαστήριο μπορεί τότε να απορρίψει την αγωγή ή να εκδώσει οιονδήποτε άλλο διάταγμα σ' αυτή που θα είναι δίκαιο.».
Οι νομικές αρχές που διέπουν την εκδίκαση νομικών σημείων προδικαστικά έχουν αποκρυσταλλωθεί σε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Προδικαστικά εκδικάζονται μόνο καθαρά νομικά σημεία (βλ. Malachtos v. Armeftis (1985) 1 C.L.R. 548) νοουμένου ότι ικανοποιούνται ορισμένες προϋποθέσεις, οι οποίες παρατίθενται με λεπτομέρεια στην Χ'' Οικονόμου ν. Ελληνικής Τράπεζας Λτδ (1992) 1 Α.Α.Δ. 949, από την οποία και το απόσπασμα που ακολουθεί:
« Οι αρχές που διέπουν την προκαταρκτική εκδίκαση νομικών σημείων που εγείρονται στις έγγραφες προτάσεις, έχουν νομολογηθεί. (Βλ. μεταξύ άλλων, Costas Mavromoustaki v. Iacovos N. Yeroudes as Executor of the Will of the deceased Spyros Michaelides (1965) 1 CLR 176, Maroulla Athanassi Michaelides (Wife of Aristotelis Gregoriades) v. Pinelopi HjiMichael Diakou (1986) 1 CLR 392, Michael v. United Sea Transport (1981) 1 CLR 322.)
Οι αρχές αυτές που καθορίζουν τα πλαίσια της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, μπορούν να συνοψισθούν ως ακολούθως:
Η σχετική αίτηση πρέπει να καθορίζει το συγκεκριμένο νομικό σημείο που εγείρεται και να καταχωρείται κατά το χρόνο που κλείνουν οι έγγραφες προτάσεις ή πολύ σύντομα αργότερα. Κανονικά η προκαταρκτική εκδίκαση θα πρέπει να ζητείται στην Αίτηση για Οδηγίες (Summons for Directions).
Η έκδοση τέτοιας διαταγής γίνεται κατά κανόνα, όταν το Δικαστήριο κρίνει ότι το κρινόμενο νομικό σημείο εγείρει σοβαρό νομικό θέμα, το οποίο αν αποφασιστεί υπέρ του αιτητή, αποφασίζεται η όλη υπόθεση, ή ένα ουσιώδες θέμα της αγωγής.
Μια τέτοια διαταγή θα πρέπει να εκδίδεται με φειδώ και σε εξαιρετικά απλές και καθαρές περιπτώσεις και όχι στις περιπτώσεις εκείνες που τα εγειρόμενα θέματα, λόγω της ασάφειας των γεγονότων ή του νόμου, θα πρέπει να αποφασιστούν κατά την ακρόαση. Ακόμα, η διαταγή αυτή δεν εκδίδεται όταν υπάρχουν αμφισβητούμενα γεγονότα.».
(ο τονισμός είναι του Δικαστηρίου)
Όπου τα γεγονότα, όπως αυτά εκτίθενται στις έγγραφες προτάσεις, είναι ικανά να δώσουν πλήρη εικόνα στο Δικαστήριο, τότε το Δικαστήριο υιοθετεί την διαδικασία της προδικαστικής επίλυσης. Σε περίπτωση όπου χρειάζεται, όμως, να δοθεί πρόσθετο φως στα γεγονότα με μαρτυρία, είναι ορθότερο όπως η υπόθεση προχωρήσει σε δίκη, σύμφωνα με τις πρόνοιες της Δ.33. Μόνο καθαρά νομικά ζητήματα μπορούν να τύχουν εξέτασης δυνάμει της Δ.27 θ.1, τα οποία θα είναι καθοριστικά της αντιδικίας μεταξύ των διαδίκων.
Αναφορά πρέπει να γίνει στο σκεπτικό της απόφασης Liberty Life Insurance Public Co Ltd -v- Nada Terzian και τώρα Παναγιώτου (2014) 1 Α.Α.Δ. 558, στην οποία αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, ότι:
« Η Δ.27 θ.3 παρέχει κατ΄ ουσία στο Δικαστήριο το μηχανισμό και την εξουσία, χωρίς τη διεξαγωγή δίκης, να απορρίψει την αγωγή όταν δεν αποκαλύπτεται καλή βάση αγωγής ή ως επιπόλαια ή παρενοχλητική, εξουσία που αποτελεί εξαιρετικής μορφής μέτρο και ασκείται με φειδώ (Ν. Σιακόλας ν. Federal Bank of Lebanon (1998) 1 ΑΑΔ 1338).
Είναι ορθή η αρχή, την οποία άλλωστε αποδέχονται οι διάδικοι, πως για να ακουστεί προδικαστικά νομικό σημείο θα πρέπει τα γεγονότα με βάση τα οποία θα πρέπει να αποφασιστεί να μην τίθενται υπό αμφισβήτηση. Επίσης είναι ορθό ότι ένα νομικό σημείο πρέπει να είναι αμιγώς νομικό και ότι η απόφαση υπέρ του αιτητή ουσιαστικά θα πρέπει να επιλύει ολόκληρη την αγωγή.».
Στην υπόθεση Anastasia C. Hambou v. Andreas Thoma (1987) 1 C.L.R. 370 λέχθηκε ότι ο σκοπός της Δ.27 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας είναι η εξοικονόμηση χρόνου και εξόδων στις περιπτώσεις εκείνες όπου ο καθορισμός προδικαστικά ενός νομικού σημείου θα κρίνει ουσιαστικά όλη την υπόθεση ή ένα ουσιώδες ζήτημα με αποτέλεσμα να καθίσταται αχρείαστο για το Δικαστήριο να ακούσει μαρτυρία επί οιωνδήποτε πραγματικών γεγονότων.
Στην σχετικά πρόσφατη απόφαση ΧΧΧ Παπαθανασίου ν. Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου κ.α. Πολ. Εφ. Ε178/14 ημερ. 11/08/2020 διαβάζονται τα ακόλουθα:
« Διαταγή δυνάμει της Δ.27, θ.1 για εκδίκαση προδικαστικού σημείου εκδίδεται με φειδώ και σε περιπτώσεις που είναι εξαιρετικά απλές και καθαρές (βλ. Χ˝Οικονόμου ν Ελληνικής Τράπεζας Λτδ (1992) 1 ΑΑΔ 949). Η ασάφεια σε σχέση με την ύπαρξη ή όχι διορισμού του εφεσείοντα στην επίδικη θέση δεν επέτρεπε, στην προκειμένη περίπτωση, την προδικαστική εκδίκαση του ζητήματος της δικαιοδοσίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η εσφαλμένη κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, να εκδικάσει τα εγειρόμενα με την υπεράσπιση προδικαστικά σημεία δεν προσβάλλεται με λόγο έφεσης, καίτοι εγείρονται στα πλαίσια της αιτιολογίας του 2ου λόγου έφεσης παράπονα συνυφασμένα προς τούτο, περί εσφαλμένης απόρριψης της εισήγησης του εφεσείοντα για την ύπαρξη αμφισβητούμενων γεγονότων πολύπλευρης και πολύπλοκης φύσης, ενώ στο περίγραμμα αγόρευσης του δικηγόρου του γίνεται λόγος για μη εφαρμογή από το Δικαστήριο της δέουσας διαδικασίας σε περιπτώσεις αιτήσεων όπως η υπό αναφορά.» (ο τονισμός είναι του Δικαστηρίου)
Στο Annual Practice 1958 υπό τον τίτλο "Objection on Point of Law" αναφέρονται τα εξής, αναφορικά με το πώς μπορεί να γίνει αίτηση υπό την Δ.27 θ.2 αντίστοιχη της Ο. 25 r. 3, σελίδα 571:
" If a party intends to apply under r. 2 for determination of a point of law he must raise it on his pleading."
Η διαδικασία της προδικαστικής επίλυσης νομικού ζητήματος στη βάση της Δ.27 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας προϋποθέτει, όπως προκύπτει αρχικά από τον τίτλο του συγκεκριμένου Θεσμού αλλά και από το λεκτικό αυτού τούτου του θεσμού 1, την έγερση του συγκεκριμένου ζητήματος στην Υπεράσπιση. Από το συνδυασμένο αποτέλεσμα των θεσμών 1 και 2 της Δ.27 προκύπτει ότι οποιοσδήποτε διάδικος δικαιούται να εγείρει με τα δικόγραφα του (by his pleading) οποιοδήποτε νομικό σημείο και αν κατά την γνώμη του Δικαστηρίου η απόφαση επί του νομικού αυτού σημείου ουσιαστικά κρίνει όλη την αγωγή ή οποιοδήποτε συγκεκριμένο αγώγιμο δικαίωμα, το Δικαστήριο δύναται να αποφασίσει το νομικό αυτό σημείο σε οποιοδήποτε στάδιο ήθελε φανεί βολικό και να απορρίψει την αγωγή ή να εκδώσει οποιοδήποτε άλλο διάταγμα ήθελε κρίνει δίκαιο. Διαφαίνεται από τα προαναφερθέντα, καθώς και από τη νομολογία που έχει παρατεθεί, ότι αποτελεί προϋπόθεση για την προδικαστική εκδίκαση νομικού σημείου η έγερση του στο δικόγραφο της Υπεράσπισης.
Διαπιστώνεται από το Δικαστήριο ότι το θέμα του δεδικασμένου δεν έχει εγερθεί στο δικόγραφο του Τριτοδιάδικου και αυτό σφραγίζει την τύχη της υπό κρίση αίτησης. Το Δικαστήριο δεν έχει επιλογή παρά να καταλήξει ότι η αίτηση για εκδίκαση προδικαστικού σημείου που δεν έχει εγερθεί με την Υπεράσπιση θα πρέπει να απορριφθεί συνεπεία της παράλειψης αυτής.
Συνακόλουθα, η υπό κρίση αίτηση απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ της Εναγόμενης - Καθ' ης η αίτηση και εναντίον του Τριτοδιάδικου – Αιτητή, όπως αυτά θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, τα οποία όμως θα είναι καταβλητέα στο τέλος της διαδικασίας της αγωγής.
(Υπ.) ……………………………………
Ε. Γεωργίου-Αντωνίου, Π.Ε.Δ.
Πιστόν Αντίγραφον
Πρωτοκολλητής