ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Χρ. Ε. Χατζηευτυχίου, Α.Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 568/22 (iJustice)
Μεταξύ:
Συνεργατική Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων Λτδ (ΣΕΔΙΠΕΣ)
Ενάγουσα
- και -
1. Μάρω Ανδρέα Χρίστου
2. Ανδρέας Χρίστου
Εναγόμενοι
- και -
Loucas Land Developers - Constructions Ltd
Τριτοδιάδικος
----------------
Αίτηση, ημερ. 11.8.23, για προσθήκη ενάγοντων και
τροποποίηση της έκθεσης απαίτησης
Ημερομηνία: 21 Μαΐου, 2024
Εμφανίσεις:
Για ενάγουσα και προτιθέμενους ενάγοντες 2 και 3 – αιτητές: κα Χ. Χριστοφή
Για εναγόμενους – καθ’ ων η αίτηση: κ. Δ. Ιωαννίδης
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η ενάγουσα, σύμφωνα με την έκθεση απαίτησης, έγινε η εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια ενός ακινήτου τον Δεκέμβριο 2018, μετά από «αναδιάρθρωση και/ή συμφωνία απάλειψης και/ή πληρωμή χρεών του προηγούμενου ιδιοκτήτη». Είχε διαπιστώσει τον Ιούλιο 2018 ότι οι εναγόμενοι το κατέχουν χωρίς τη συγκατάθεσή της. Ζητά από τους εναγόμενους να το παραδώσουν και να πληρώσουν αποζημιώσεις και διαφυγόντα κέρδη συνεπεία παράνομης επέμβασης.
Οι εναγόμενοι στην υπεράσπιση ισχυρίζονται ότι κατέχουν το ακίνητο νόμιμα. Επικαλούνται την ύπαρξη συμφωνίας μεταξύ της εναγόμενης 1 και του προηγούμενου ιδιοκτήτη (τριτοδιάδικου). Αρχικά ιδιοκτήτρια του ακινήτου ήταν η εναγόμενη 1. Το 2011 το μεταβίβασε στον τριτοδιάδικο με αντάλλαγμα να της ανεγείρει μια κατοικία σε άλλη τοποθεσία. Ο τριτοδιάδικος δεν ολοκλήρωσε την ανέγερση της κατοικίας εντός της περιόδου που είχε συμφωνηθεί. Για το λόγο αυτό, ο τριτοδιάδικος συμφώνησε με την εναγόμενη 1 όπως η τελευταία συνεχίσει να διαμένει στο ακίνητο μέχρι να ολοκληρώσει τη νέα κατοικία. Η ενάγουσα γνώριζε για τις συμφωνίες μεταξύ εναγόμενης 1 και τριτοδιάδικου, καθώς επίσης ότι οι εναγόμενοι διέμεναν στο ακίνητο. Ο τριτοδιάδικος μεταβίβασε το ακίνητο στην ενάγουσα με σκοπό αμφότεροι να καταδολιεύσουν τα συμφέροντα της εναγόμενης 1.
Η ενάγουσα στην απάντηση αρνείται ότι γνώριζε για τις συμφωνίες μεταξύ εναγόμενης 1 και τριτοδιάδικου. Ακόμη κι αν γνώριζε, λέει, δεν δεσμεύεται από αυτές.
Οι εναγόμενοι εξασφάλισαν άδεια του Δικαστηρίου για ειδοποίηση τριτοδιάδικου. Μέχρι σήμερα δεν κατέστη δυνατόν να επιδοθεί.
Η ενάγουσα, μετά την καταχώριση της αγωγής, πούλησε το ακίνητο.
Με την παρούσα αίτηση η ενάγουσα και οι νέοι ιδιοκτήτες αιτούνται όπως οι τελευταίοι συνενωθούν στην αγωγή ως ενάγοντες 2 και 3. Αιτούνται όπως τροποποιηθεί η έκθεση απαίτησης ώστε η ενάγουσα και οι νέοι ιδιοκτήτες να ζητούν αποζημιώσεις και διαφυγόντα κέρδη για την περίοδο που ήταν ιδιοκτήτες αντίστοιχα. Επίσης, αιτούνται όπως τροποποιηθεί η έκθεση απαίτησης ώστε οι νέοι ιδιοκτήτες να ζητούν την παράδοση του ακινήτου.
Οι εναγόμενοι ενίστανται με δέκα λόγους ένστασης. Εισηγούνται, μεταξύ άλλων, ότι η αίτηση είναι νομικά και ουσιαστικά αβάσιμη, ότι επιχειρείται να τεθεί νέα βάση αγωγής και ότι οι νέοι ιδιοκτήτες δεν έχουν οποιοδήποτε δικαίωμα εναντίον τους.
Μελέτησα όλα όσα τέθηκαν ενώπιόν μου, υπό το φως των ικανών αγορεύσεων των ευπαίδευτων συνήγορων. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται όπου κρίνεται σκόπιμο.
Η Δ.25 θ.3, ως εφαρμόζεται εδώ, προνοεί ότι η τροποποίηση επιτρέπεται όταν προέκυψαν νέα δεδομένα μη υπαρκτά κατά τη λήψη οδηγιών για έγερση της αγωγής.
Η τροποποίηση επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Παράγοντες που μπορεί να ληφθούν υπόψη είναι, μεταξύ άλλων, κατά πόσον είναι αναγκαία για την επίλυση της διαφοράς, η αναγκαιότητα ή ο βαθμός χρησιμότητάς της, οι επιπτώσεις στα δικαιώματα του αντίδικου, το δικαίωμα διεξαγωγής της δίκης σε εύλογο χρόνο, η γνησιότητα των προθέσεων του αιτητή, η αποτροπή της πολλαπλότητας των διαδικασιών και τυχόν καθυστέρηση στην υποβολή του αιτήματος (Ι.Γ. Κασουλίδης & Υιός Λτδ v. Μιχαήλ, Πολιτική Έφεση Ε187/13, ημερ. 9.10.18, Kyriakos Andreou Arsiotis Developments & Constructions Limited v. Highway Gardens City Ltd, Πολιτική Έφεση 106/12, ημερ. 18.4.18, Σαββίδης v. Πουργουρίδου, Πολιτική Έφεση 5/16, ημερ. 15.2.18, Kayat Trading Ltd v. Genzyme Corporation (2013) 1(Α) Α.Α.Δ. 543, SABA & Co (T.M.P) v. T.M.P. Agents (1994) 1 A.A.Δ. 426, Astor Manufacturing & Exporting Co κ.ά. v. A&G Leventis & Company (Nigeria) Ltd κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 726, Χρίστου ν. Αζά (1992) 1 Α.Α.Δ. 704, Φοινιώτης ν. Greenmar Navigation (1989) 1 (E) A.A.Δ. 33). Τροποποίηση επιτρέπεται, ακόμη κι αν είναι αποτέλεσμα αμέλειας ή καθυστέρησης, νοουμένου ότι δεν θα προκληθεί αδικία στον αντίδικο που δεν μπορεί να αποζημιωθεί με χρήμα (Federal Bank of Lebanon (SAL) v. Σιακόλα (1999) 1(Α) Α.Α.Δ. 44).
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εναγόμενων εισηγείται ότι με την τροποποίηση εισάγεται νέο αγώγιμο δικαίωμα εντελώς διαφορετικό από το αρχικό· αγώγιμο δικαίωμα το οποίο δεν υπήρχε κατά το χρόνο καταχώρισης της αγωγής. Αντίθετα, η ευπαίδευτη συνήγορος της ενάγουσας και των νέων ιδιοκτητών εισηγείται ότι οι τελευταίοι είναι αναγκαίοι διάδικοι για την επίλυση της επίδικης διαφοράς.
Η εισαγωγή νέας βάσης αγωγής δεν οδηγεί χωρίς άλλο σε απόρριψη μιας αίτησης τροποποίησης (SABA & Co (T.M.P) v. T.M.P. Agents (1994) 1 A.A.Δ. 426). Αν η τροποποίηση εισάγει βάση αγωγής η οποία προέκυψε μετά την καταχώριση της αγωγής, η έγκρισή της είναι «ανεπίτρεπτη» (Forcan v. Hemslade Trading Ltd κ.ά., Πολιτική Έφεση 43/13, ημερ. 6.11.18), ECLI:CY:AD:2018:A479. Και αυτό διότι η τροποποίηση του κλητηρίου εντάλματος ανατρέχει στο χρόνο καταχώρισης του αρχικού κλητηρίου (Σοφοκλέους κ.ά. v. Στυλιανού (1992) 1 Α.Α.Δ. 81, Gaber v. Posedonia (1990) 1 Α.Α.Δ. 990). Σε τέτοια περίπτωση, η τροποποίηση μπορεί να εγκριθεί αν τα γεγονότα που προέκυψαν μετά την καταχώριση της αγωγής αποτελούν «υποστηρικτικές ή ενισχυτικές» ενέργειες του υφιστάμενου αγώγιμου δικαιώματος τις οποίες ο διάδικος επικαλείται για να υποστηρίξει την αρχική αιτία αγωγής (Forcan (ανωτέρω)).
Εδώ, τα αγώγιμα δικαιώματα (παράνομη επέμβαση) που επικαλούνται η ενάγουσα και οι νέοι ιδιοκτήτες αντίστοιχα πηγάζουν από διαφορετικά γεγονότα. Για την ενάγουσα το αγώγιμο δικαίωμα προκύπτει από τη μεταβίβαση του ακινήτου στην ίδια από τον τριτοδιάδικο. Οι εναγόμενοι στην υπεράσπισή τους ισχυρίζονται ότι κατέχουν το ακίνητο νόμιμα, επικαλούμενοι συμβατικά δικαιώματα που πηγάζουν από συμφωνίες μεταξύ εναγόμενης 1 και τριτοδιάδικου. Καταλογίζουν δε στην ενάγουσα και στον τριτοδιάδικο δόλο. Για τους νέους ιδιοκτήτες το αγώγιμο δικαίωμα προκύπτει από τη μεταβίβαση του ακινήτου στους ίδιους από την ενάγουσα, μετά την καταχώριση της αγωγής. Οι εναγόμενοι στην ένστασή τους ισχυρίζονται ότι ουδεμία σχέση έχουν με τους νέους ιδιοκτήτες.
Δεν προκύπτει με ποιο τρόπο οι προτεινόμενες τροποποιήσεις (οι οποίες αφορούν γεγονότα μεταγενέστερα της αγωγής) είναι αναγκαίες για την επίλυση της επίδικης διαφοράς και της ουσίας της αγωγής. Τα αγώγιμα δικαιώματα της ενάγουσας και των νέων ιδιοκτητών αντίστοιχα προκύπτουν από διαφορετικά γεγονότα. Τυχόν έγκριση της τροποποίησης θα είχε ως αποτέλεσμα να διαφοροποιηθεί η αγωγή και να μεταβληθεί ο χαρακτήρας της σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορεί ευχερώς το αγώγιμο δικαίωμα των νέων ιδιοκτητών να δικαστεί με το αγώγιμο δικαίωμα της ενάγουσας (Forcan (ανωτέρω), SABA (ανωτέρω)).
Όπως λέχθηκε στην Ikos Cif Ltd v. Coward κ.ά. (2014) 1 Α.Α.Δ. 663:
«Με δεδομένο, λοιπόν, το πραγματικό υπόβαθρο, είναι ξεκάθαρο ότι με τις αιτούμενες τροποποιήσεις επιδιωκόταν η προσθήκη νέας βάσης αγωγής και, ταυτόχρονα, η δημιουργία αγώγιμου δικαιώματος εναντίον των νέων διαδίκων, εφεσίβλητων 2-13. Υπό αυτές τις συνθήκες, τυχόν ικανοποίηση του αιτήματος τροποποίησης θα είχε ως αποτέλεσμα τη διαφοροποίηση της αγωγής, κατά τρόπο που θα μετέβαλλε εξ ολοκλήρου το χαρακτήρα της.»
Προσέγγιση η οποία υιοθετήθηκε πρόσφατα στην Μπουντακίδου κ.ά. v. Hellenic Bank Public Co Ltd, Πολιτική Έφεση Ε207/18, ημερ. 17.10.23.
Η θέση των νέων ιδιοκτητών ότι αν δεν εγκριθεί η τροποποίηση δεν θα μπορούν να αιτηθούν την κατοχή του ακινήτου ή να ζητήσουν αποζημιώσεις και διαφυγόντα κέρδη, με κάθε σεβασμό, δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ούτε η (γενικόλογη) θέση ότι επηρεάζονται «δυσμενώς και σε ανεπανόρθωτο βαθμό τα ίδια τα Συνταγματικά τους δικαιώματα» με βρίσκει σύμφωνο. Η απόρριψη της αίτησης τροποποίησης, για τους λόγους που έχουν επεξηγηθεί, δεν σχετίζεται με την ουσία των δικαιωμάτων τους. Ό,τι έχει αποφασιστεί στο πλαίσιο της παρούσας αίτησης είναι ότι η αιτούμενη τροποποίηση θα διαφοροποιήσει το χαρακτήρα της αγωγής (ως έχει ήδη διαμορφωθεί μέσα από τα δικόγραφα της ενάγουσας και των εναγόμενων) σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να εγκριθεί. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στη Χρίστου v. Αζά (1992) 1 Α.Α.Δ. 704 με αναφορά στο Annual Practice (1959) λέχθηκαν τα εξής σχετικά:
«The court will not refuse to allow an amendment simply because it introduces a new case… But it will do so where the amendment would change the action into one of substantially different character which would more conveniently be the subject of a fresh action…»
Η αίτηση απορρίπτεται.
Η κατάληξη αυτή καθιστά αχρείαστη την εξέταση των λοιπών λόγων ένστασης.
Τα έξοδα, αφού δεν εντοπίζεται λόγος να μην ακολουθήσουν το αποτέλεσμα, επιδικάζονται υπέρ των εναγόμενων, ως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
(Υπ.) …………………….
Χρ. Ε. Χατζηευτυχίου, Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής