ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Χρ. Ε. Χατζηευτυχίου, Α.Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 3825/19
Μεταξύ:
Μαρία Κ. Λοΐζου
Ενάγουσα
- και -
Λουκής Γ. Λουκαΐδης
Εναγόμενος
----------------
Αίτηση, ημερ. 21.8.23, για τροποποίηση της υπεράσπισης
Ημερομηνία: 30 Μαΐου, 2024
Εμφανίσεις:
Για ενάγουσα – καθ’ ης η αίτηση: κα Α. Λυκούργου
Εναγόμενος – αιτητής εμφανίζεται αυτοπροσώπως
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η ενάγουσα, ως αναφέρεται στην έκθεση απαίτησης, στο πλαίσιο άσκησης των δικαστικών της καθηκόντων καταδίκασε τον εναγόμενο μετά από ακροαματική διαδικασία σε ποινική υπόθεση. Λίγες μέρες μετά, ο εναγόμενος απέστειλε επιστολή στην ίδια και σε άλλους με «ψευδείς, κακόπιστους, σκαιούς και επιζήμιους χαρακτηρισμούς για την προσωπικότητα και την επαγγελματική υπόστασή της». Ζητά αποζημιώσεις άνω των €100.000 συνεπεία δυσφήμισης και επιζήμιας ψευδολογίας.
Ο εναγόμενος στην υπεράσπισή του επικαλείται, μεταξύ άλλων, το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου το οποίο του επιτρέπει να σχολιάσει μια «σκανδαλώδη», ως αναφέρει, απόφαση και να ασκήσει νόμιμη και δικαιολογημένη κριτική.
Μετά τη συμπλήρωση των δικογράφων, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο οποίο ο εναγόμενος προσέφυγε σε σχέση με την καταδικαστική απόφαση εναντίον του, εξέδωσε τη Loucaides v. Cyprus, application nο. 60277/19, ημερ. 18.10.22. Το ΕΔΑΔ, για τους λόγους που εκεί αναφέρονται, κατέληξε ότι υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη) και επιδίκασε αποζημιώσεις. Είναι σε αυτή την απόφαση που ο εναγόμενος στηρίζει την παρούσα αίτηση.
Με την παρούσα αίτηση ο εναγόμενος ζητά:
«Α. Προσθήκη της απόφασης του [ΕΔΑΔ] που δικαιώνει τις θέσεις του εναγόμενου για την επίδικη απόφαση της [ενάγουσας] σε σχέση με την οποία ήγειρε την [παρούσα αγωγή] και τα σχόλια και την αντίδραση του εναγόμενου στην παρούσα υπόθεση. Αυτό το κείμενο θα προστεθεί στο τέλος της Υπεράσπισης.
Β. Προσθήκη νομικού σημείου σύμφωνα με τη Δ.27 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας σύμφωνα με το οποίο ο εναγόμενος ζητά από το Δικαστήριο άδεια να προσθέσει ανταπαίτηση διότι αυτό επιβάλλει ο κανόνας της ισότητας των όπλων σύμφωνα με τα ανθρώπινα δικαιώματα (Law of the European Convention on Human Rights, Harris, O’ Boyle and Warbrick σελ.145) και ότι η άποψη ότι ο μεν Δικαστής δικαιούται να κινήσει αγωγή ενός διάδικου αλλά ο τελευταίος δεν μπορεί να στραφεί εναντίον του Δικαστού μέσω του Άρθρου 172 του Συντάγματος ιδιαίτερα εφόσον η Δικαστής στράφηκε εναντίον του διαδίκου επί προσωπικής βάσεως με αγωγή και ο εναγόμενος διάδικος ο οποίος είναι ο πιο πάνω εναγόμενος επιδιώκει να ασκήσει το δικαίωμα του να προσφύγει στο δικαστήριο εναντίον της Δικαστού για το ίδιο θέμα. Το Άρθρο 172 του Συντάγματος επιτρέπει αυτό.
Γ. Παράταση του χρόνου για την προώθηση της παρούσας αίτησης δεδομένου ότι τα γεγονότα τα οποία βασίζεται για την αιτούμενη τροποποίηση έλαβαν χώρα πολύ μετά την καταχώρηση της υπεράσπισης ως προκύπτει από τα πιο πάνω.»
Στην ένορκη δήλωσή του, η οποία υποστηρίζει την αίτηση, αναφέρει:
«2. Μετά την καταχώρηση της υπεράσπισης μου στις 3/9/20 εκδόθηκε η απόφαση του ΕΔΑΔ στις 18/10/22 η οποία δικαιώνει τις θέσεις μου στην υπεράσπιση (αντίγραφο της απόφασης του ΕΔΑΔ επισυνάπτεται). Η αίτηση που υπέβαλα στο ΕΔΑΔ για να καταλήξει στην εν λόγω απόφαση έγινε στις 18/11/19. Η απόφαση εναντίον στρεφόταν προς την απόφαση της ενάγουσας ημερ. 16.11.18 και όπως επιβεβαιώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στις 19.7.19.
3. Η Δικαστής που εξέδωσε την απόφαση την οποία θεώρησε άκυρη το ΕΔΑΔ κίνησε αγωγή εναντίον του εναγόμενου με αρ. 3825/19 και ζητά αποζημιώσεις για λίβελλο που αναφέρεται στα παράπονα και την αγανάκτηση που εξέφρασε ο εναγόμενος λόγω της άδικης εναντίον του καταδίκης η οποία αδικία επικυρώθηκε από το ΕΔΑΔ.
4. Ζητώ την κατανόηση και επιείκεια του Δικαστηρίου για να επικυρωθεί η αιτούμενη τροποποίηση μου προς το συμφέρον της αλήθειας και της δικαιοσύνης.»
Η ενάγουσα ενίσταται. Επικαλείται 13 λόγους ένστασης, μεταξύ άλλων, ότι η αίτηση είναι ασαφής, ελλιπής και βασίζεται σε λανθασμένη νομική βάση.
Οι δύο πλευρές αγόρευσαν γραπτώς και προφορικώς. Μελέτησα όλα όσα τέθηκαν ενώπιόν μου. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται όπου κρίνεται σκόπιμο.
Ως θέμα λογικής προτεραιότητας, θα πρέπει πρωτίστως να εξεταστεί ο λόγος ένστασης ότι η νομική βάση της αίτησης είναι λανθασμένη (λόγος ένστασης 1).
Η αίτηση βασίζεται, μεταξύ άλλων, στη Δ.25.
Είναι η θέση της ενάγουσας ότι, αφού τα γεγονότα που επικαλείται ο εναγόμενος προέκυψαν μετά την καταχώριση της υπεράσπισης, η ορθή νομική βάση είναι η Δ.23. Αντίθετα, ο εναγόμενος θεωρεί ότι η επίκληση της Δ.25 είναι ορθή.
Ίδια επιχειρήματα εξετάστηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο στη Famiro Spinning Company Ltd v. Ami Knitting and Clothing Industries Ltd (1989) 1Ε Α.Α.Δ. 741. Εκεί τονίστηκε ότι, όπου προκύπτουν νέα γεγονότα μετά την καταχώριση της υπεράσπισης, η ορθή διαδικασία για να δικογραφηθούν είναι αυτή της Δ.23, και όχι η διαδικασία τροποποίησης βάσει της Δ.25. Σχετική είναι η ακόλουθη περικοπή:
«Όπου τυγχάνει εφαρμογής η ειδική πρόνοια της Δ.23 θ.2 τότε η διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί είναι αυτή που προνοείται από τη Διαταγή αυτή. Αν, και μετά την καταχώριση της συμπληρωματικής υπεράσπισης, κριθεί αναγκαία οποιαδήποτε τροποποίηση των δικογράφων στα γεγονότα που αναφέρονται σ’ αυτά, χωρίς όμως προσθήκη νέων γεγονότων που εγέρθηκαν αργότερα, εκτός αν αυτά εισαχθούν με τη διαδικασία της Δ.23 θ.2, τότε έρχονται σε εφαρμογή οι πρόνοιες της Δ.25 που παρέχουν τη διακριτική εξουσία στο Δικαστήριο να επιτρέψει την τροποποίηση.
Συνεπώς, πολύ ορθά ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής αποφάσισε πως η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθηθεί στην προκειμένη περίπτωση ήταν αυτή που προνοεί η Δ.23 θ.2, και όχι η διαδικασία για τροποποίηση κάτω από τη Δ.25.»
Επομένως, όπως και στη Famiro (ανωτέρω), εφαρμοστέα εδώ είναι η Δ.23.
Ο εναγόμενος, σε απάντηση της αγόρευσης της αντίδικης πλευράς, εισηγείται ότι η Δ.64 θα μπορούσε: «…να δώσει λύση στο Δικαστήριο, το οποίο όμως δεν έκρινε μέχρι τώρα αναγκαίο να κάνει, δεδομένου ότι έχω άλλη νόμιμη βάση [τη Δ.25]». Με άλλα λόγια, ο εναγόμενος εισηγείται ότι η παρατυπία είναι θεραπεύσιμη και -αν ήταν αναγκαίο να θεραπευτεί- το Δικαστήριο θα μπορούσε αυτεπάγγελτα να τη διορθώσει.
Η παρατυπία, όπως λέχθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στην Αρέστη v. Ερμογένους (2010) 1 Α.Α.Δ. 1844, θεραπεύεται «με ευθύνη του υπευθύνου για την παρατυπία». Ομοίως, το Ανώτατο Δικαστήριο στη Federal Bank of Lebanon (SAL) v. Σιακόλα (2015) 1 Α.Α.Δ. 2336 τόνισε ότι «τα κατάλληλα διορθωτικά μέτρα θα πρέπει να λαμβάνονται από τον ενδιαφερόμενο διάδικο». Και αυτό διότι, αν όλες οι παρατυπίες θεραπεύονταν αυτόματα, «δεν θα υπήρχε πλέον κανένα κίνητρο για το διάδικο που διαπράττει την παρατυπία να αποτείνεται στο Δικαστήριο για να τη θεραπεύσει» (Ans Secretaries Ltd v. Orianda Management FZ LLC κ.ά. (2014) 1 Α.Α.Δ. 1348). Ακόμη πιο πρόσφατα, το Ανώτατο Δικαστήριο στην Ανδρέας Γεωργιάδης και Υιός Λτδ v. Alpha Bank Cyprus Ltd, Πολιτική Έφεση 177/11, ημερ. 15.5.17, ECLI:CY:AD:2017:A176, τόνισε ότι το καθήκον ενός διάδικου να λάβει άμεσα μέτρα για να θεραπευτεί και να αρθεί η διαπιστούμενη παρατυπία «παραμένει στο ακέραιο». Με κάθε σεβασμό, τέτοιο αίτημα από τον εναγόμενο ουδέποτε έγινε ώστε να δοθεί η ευκαιρία στην άλλη πλευρά να τοποθετηθεί.
Ακόμη όμως κι αν το Δικαστήριο προχωρούσε αυτεπάγγελτα με την προσθήκη της Δ.23 στη νομική βάση της αίτησης, και πάλι το (δικονομικό) πρόβλημα δεν θα επιλυόταν. Η διαδικασία της Δ.23 προβλέπει την καταχώριση συμπληρωματικής υπεράσπισης στην οποία να δικογραφούνται τα νέα γεγονότα. Αντίθετα, με την αίτησή του ο εναγόμενος ζητά να τροποποιήσει την υφιστάμενη υπεράσπισή του.
Εν ολίγοις, η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθηθεί είναι αυτή της Δ.23 θ.2, και όχι η διαδικασία για τροποποίηση βάσει της Δ.25 (Famiro (ανωτέρω)).
Η κατάληξη αυτή καθιστά αχρείαστη την εξέταση των λοιπών λόγων ένστασης.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Τα έξοδα, αφού δεν εντοπίζεται λόγος να μην ακολουθήσουν το αποτέλεσμα, επιδικάζονται εναντίον του εναγόμενου, ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή στο τέλος της αγωγής και εγκριθούν από το Δικαστήριο, οπόταν και θα είναι πληρωτέα.
(Υπ.) …………………….
Χρ. Ε. Χατζηευτυχίου, Α.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής