Ενώπιον: Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αίτησης: 1/2021
Αναφορικά με τον περί Εργασιών Πιστωτικών Ιδρυμάτων Νόμο 66(Ι)/1997
και
Αναφορικά με τον περί Εξυγίανσης Πιστωτικών Ιδρυμάτων και Επενδυτικών Εταιρειών Νόμο 22(Ι)/2016
και
Αναφορικά με τον περί Εταιρειών Νόμο Κεφ. 113
και
Αναφορικά με την Cyprus Popular Bank Public Co Ltd
3 Ιουλίου, 2024
Εμφανίσεις:
Για Αιτητή: κα Σολουκίδου για Χρίστος Μ. Τριανταφυλλίδης
Για Καθ’ ης η Αίτηση: κ. Κωνσταντίνου για Τορναρίτης & Σια Δ.Ε.Π.Ε.
ΑΠΟΦΑΣΗ
στην αίτηση του Γιώργου Σολομωνίδη (στο εξής ο «Αιτητής») ημερομηνίας 14.11.2022 για άδεια συνέχισης της αγωγής 2819/2015 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας
Με την υπό κρίση Αίτηση, ο Αιτητής ζητά να του χορηγηθεί άδεια για τη συνέχιση της αγωγής 2819/2015 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας Cyprus Popular Bank Public Company Limited (στο εξής η «Λαϊκή Τράπεζα»).
Σύμφωνα με το αντίγραφο της Έκθεσης Απαίτησης αλλά και της μαρτυρίας που έχει παρουσιαστεί μέσω της Αίτησης, οι αξιώσεις που εγείρει ο Αιτητής μέσω της αγωγής δεν αφορούν καταθέσεις αλλά συνταξιοδοτικά δικαιώματα και ποσό που έχει να λαμβάνει από ταμείο προνοίας που ισχυρίζεται ότι δικαιούται ως πρώην εργοδοτούμενος της Λαϊκής Τράπεζας. Είναι η θέση του ότι μέρος των ποσών αυτών του είχε καταβληθεί αλλά το υπόλοιπο παραμένει οφειλόμενο προς αυτόν από την Λαϊκή Τράπεζα και δεν υπόκειτο σε απομείωση κατά την εξυγίανση της Τράπεζας.
Όπως προκύπτει από το αντίγραφο του κλητηρίου εντάλματος που επισυνάπτεται στην Αίτηση, ο Ενάγων ισχυρίζεται ότι εργοδοτείτο στην Λαϊκή Τράπεζα μέχρι 31.12.2011 οπόταν η υπηρεσία του τερματίστηκε και εντάχθηκε για σκοπούς εργοδότησης στην Marfin Laiki Bank (UK). Με τον τερματισμό της εργοδότησης του, τερματίστηκαν και οι εισφορές του στο Ταμείο Προνοίας. Ισχυρίζεται ότι την 31.12.2011 δικαιούτο συνολικό ποσό €516.562,13 ως φιλοδώρημα αφυπηρέτησης με βάσει τις εισφορές του και/ή ως συνταξιοδοτικά δικαιώματα από την Λαϊκή Τράπεζα. Είναι η δικογραφημένη του θέση ότι η Λαϊκή Τράπεζα κρατούσε το ποσό εκ μέρους του καθώς και ότι μετά τον Μάρτιο 2013 του καταβλήθηκε μόνο μέρος αυτού, ήτοι ποσό €365.560,92. Ισχυρίζεται ότι δικαιούται να του καταβληθεί και το υπόλοιπο €151.001,21 το οποίο διεκδικεί με την αγωγή.
Από την πλευρά του εκκαθαριστή, η εργοδότηση του Αιτητή και δικαιώματα του σε σχέση με το ταμείο προνοίας του δεν αμφισβητούνται συγκεκριμένα μέσω της ένστασης. Είναι όμως η θέση του εκκαθαριστή ότι η Αίτηση είναι άνευ αντικειμένου γιατί ο Αιτητής είχε υποβάλει το χρέος του προς επαλήθευση, η οποία έγινε μερικώς αποδεκτή. Είναι επίσης η θέση του εκκαθαριστή ότι δεν πληρούνται οι υπόλοιπες προϋποθέσεις για χορήγηση της αιτούμενης άδειας για συνέχιση της αγωγής.
Από τη μαρτυρία που έχει παρουσιάσει η πλευρά του εκκαθαριστή προκύπτει ότι ο Αιτητής πράγματι υπέβαλε το ισχυριζόμενο χρέος που αφορά η αγωγή προς επαλήθευση όμως εκ του συνολικού ποσού της αγωγής, η επαλήθευση έγινε αποδεκτή μόνο για ποσό €5.081,83. Το ποσό αυτό, αντιπροσωπεύει το ποσό που φαίνεται να οφείλεται από την Λαϊκή Τράπεζα προς τον Αιτητή σύμφωνα με τα λογιστικά αρχεία της Τράπεζας. Επιπρόσθετα στοιχεία που είχαν ζητηθεί από τον εκκαθαριστή υποβλήθηκαν αλλά δεν κρίθηκαν επαρκή για να μεταβάλουν την απόφαση του εκκαθαριστή.
Κατά την ακρόαση της Αίτησης οι δύο πλευρές παρουσίασαν γραπτές αγορεύσεις τις οποίες έχω μελετήσει. Έχω επίσης μελετήσει τη νομολογία και πηγές στις οποίες παραπέμπουν καθώς και το σύνολο των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον μου μέσω της Αίτησης και ένστασης αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 220 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113:
«Όταν έχει εκδοθεί διάταγμα εκκαθάρισης ή έχει διοριστεί προσωρινός εκκαθαριστής, καμμιά αγωγή ή διαδικασία συνεχίζεται ή αρχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου και με τέτοιους όρους που το Δικαστήριο δυνατό να επιβάλει.»
Ο λόγος που απαιτείται άδεια από το Δικαστήριο εκκαθάρισης επεξηγείται στο ακόλουθο απόσπασμα από το σύγγραμμα The Principles of Company Law, Robert Pennington, 1959 edition, σελ. 524. To απόσπασμα αυτό αφορά το section 231 του Companies Act 1948 που είναι αντίστοιχο του άρθρου 220 του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113. Αναφέρονται τα εξής:
« The purpose of this is to ensure that all claims against the company which can be determined by the cheap, summary procedure available in a winding up are not made the subject of extensive litigation. But the court will always give a plaintiff leave to proceed against a company if he has a prima facie case and his claim could not be dealt with in the winding up, or the remedy he seeks could not be given him therein.»
Δηλαδή, από την έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης, όλες οι αξιώσεις εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας που μπορούν να τύχουν χειρισμού μέσω της σχετικά ανέξοδης και συνοπτικής διαδικασίας της επαλήθευσης, πρέπει να προωθούνται με αυτή τη διαδικασία αντί μέσω αντιδικίας στο Δικαστήριο. Για αυτό το λόγο καμία διαδικασία ξεκινά ή συνεχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου. Σύμφωνα με τη νομολογία, άδεια δίδεται εάν ο αιτητής ικανοποιήσει το Δικαστήριο (α) ότι έχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση εναντίον της εταιρείας αλλά και (β) ότι η απαίτηση του δεν μπορεί να τύχει χειρισμού στα πλαίσια της εκκαθάρισης.
Ξεκινώντας από την πρώτη προϋπόθεση, μέσω της Αίτησης έχει παρουσιαστεί μαρτυρία σε σχέση με τα γεγονότα και δεδομένα στα οποία ο Αιτητής βασίζεται στην αγωγή. Η πλευρά του Αιτητή εξηγεί ότι το ποσό που διεκδικεί με την αγωγή αφορά ποσό που - κατά τη θέση του - η Λαϊκή Τράπεζα όφειλε να του είχε αποδώσει στο σύνολο του και που δεν υπόκειτο σε «κούρεμα». Αυτό δεν είναι το κατάλληλο πλαίσιο για αξιολόγηση ή κατάληξη ως προς τις πιθανότητες επιτυχίας της αγωγής. Όμως, σε ότι αφορά τους περιορισμένους σκοπούς αυτής της διαδικασίας, έχω ικανοποιηθεί ότι οι διεκδικήσεις που εγείρονται και τα γεγονότα που ισχυρίζεται η πλευρά του Αιτητή δεν είναι έκδηλα αντινομικά ή ανυπόστατα. Συνεπώς, έχω ικανοποιηθεί ότι έχει καταδειχθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση στην αγωγή.
Προχωρώ στην δεύτερη προϋπόθεση, που αφορά κατά πόσο οι αξιώσεις που προβάλλονται εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας επιδέχονται επαλήθευσης στα πλαίσια της εκκαθάρισης. Προκύπτει ότι ο Αιτητής είχε υποβάλει το χρέος που αφορά η αγωγή προς επαλήθευση. Όπως ανέφερα ήδη πιο πάνω, η επαλήθευση έγινε αποδεκτή μόνο για ποσό €5.081,83. Όπως αναφέρει ο εκκαθαριστής στο σχετικό μήνυμα που στάλθηκε προς τον Αιτητή:
«Αναφέρομαι στην απαίτηση επαλήθευσης χρέους που υποβάλατε και σας ενημερώνω ότι αυτή έγινε αποδεκτή για το ποσό των €5.081,83 το οποίο αντιπροσωπεύει το ποσό που φαίνεται να οφείλεται στον πιστωτή σύμφωνα με τα λογιστικά αρχεία της Εταιρείας.»
Από την πιο πάνω απάντηση προκύπτει ότι ο εκκαθαριστής δεν αναγνωρίζει τον Αιτητή ως πιστωτή για οποιοδήποτε άλλο ποσό πέραν αυτού που έκανε αποδεκτό. Δηλαδή, το υπόλοιπο μέρος του ποσού που είχε συμπεριλάβει ο Αιτητής στην επαλήθευση δεν αναγνωρίζονται από την εκκαθάριση ως οφειλόμενο προς εκείνον. Αυτό, ουσιαστικά, επιβεβαιώνει ότι το υπόλοιπο του ισχυριζόμενου χρέους δεν είναι επαληθεύσιμο.
Διαφαίνεται είναι ότι ο μόνος τρόπος να διακριβωθεί εάν ο Αιτητής είναι πιστωτής της Λαϊκής Τράπεζας για το υπόλοιπο ποσό, είναι μέσω της αγωγής. Στα πλαίσια της αγωγής θα αποφασιστεί από το εκδικάζον Δικαστήριο, κατά πόσο ο Αιτητής ήταν ο δικαιούχος του αμφισβητούμενου ποσού και κατ’ επέκταση, εάν του το οφείλει η Λαϊκή Τράπεζα.
Ενόψει των πιο πάνω, κρίνω ότι είναι ορθό και δίκαιο να δοθεί η αιτούμενη άδεια για συνέχιση της αγωγής 2819/2015 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Η συνέχιση της αγωγής κρίνεται αναγκαία για να διακριβωθεί εάν ο Αιτητής είναι πιστωτής της Λαϊκής Τράπεζας για το ποσό που αυτός διεκδικεί με την αγωγή.
Συνεπώς η Αίτηση εγκρίνεται και εκδίδεται διάταγμα ως η παράγραφος Α αυτής.
Αναφορικά με τα έξοδα της Αίτησης, κρίνω ορθό να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της αγωγής και εκδίδεται αντίστοιχη διαταγή.
(Υπ.) ……………………………………….…………..
Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής