ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Ενώπιον: Χ-Μ Καραπατάκη, Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 2258/2013
Μεταξύ:
ΠΑΥΛΟΥ Χ”ΠΑΥΛΗ ως Διαχειριστή της περιουσίας της αποβιώσασας Ανδρούλας Χ”Παυλή, δυνάμει διατάγματος Διαχείρισης ημερομηνίας 12/12/2008
Ενάγοντας/Καθ’ ου η Αίτηση
-και-
ΣΠΥΡΟΥ ΣΜΥΡΛΗ
Εναγόμενου/Αιτητή
--------------------------------------------------------------
Ημερομηνία: 12/02/2024
Εμφανίσεις:
Για Ενάγοντα/Καθ’ ου η Αίτηση: κ. Α. Αλεξάνδρου για κ.κ. Π. Αγγελίδης & Σια Δ.Ε.Π.Ε.
Για Εναγόμενο/Αιτητή: κ. Π. Μιχαήλ για κ.κ. Πέτρος Α. Μιχαήλ Δ.Ε.Π.Ε.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(ως προς τα έξοδα της αίτησης ημερ. 26/04/21)
Η παρούσα αφορά στο ζήτημα των εξόδων της αίτησης έρευνας ημερ. 26/04/21 το αντικείμενο της οποίας εξέλιπε εκ του αποτελέσματος της ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 08/11/23, με την οποία διατάχθηκε ο συμψηφισμός του ποσού των εξόδων της ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 19/12/19 με τα έξοδα που επιδικάστηκαν στα πλαίσια της τελικής απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 30/09/20. Η αίτηση ημερ. 26/04/21 αποσύρθηκε και απορρίφθηκε στις 18/12/23 και ενόψει της διαφωνίας των ευπαίδευτων συνηγόρων των δύο πλευρών για το ζήτημα των εξόδων αυτό παρέμεινε προς απόφαση, για το οποίο στις 26/01/24 παρέδωσαν στο Δικαστήριο γραπτές αγορεύσεις με τις εκατέρωθεν θέσεις τους.
Είναι η θέση της πλευράς του Εναγόμενου/Αιτητή στην αίτηση ημερ. 26/04/21 ότι η πιο ορθή και δίκαιη προσέγγιση είναι η κάθε πλευρά να επωμιστεί τα έξοδα της, αφού δεν υπήρξε αποτέλεσμα για την ικανότητα αποπληρωμής του εξ αποφάσεως χρέους που αποτελούσε το αντικείμενο της. Στον αντίποδα η θέση της πλευράς του Ενάγοντα/Καθ’ ου η αίτηση στην αίτηση ημερ. 26/04/21 είναι ότι το Δικαστήριο πρέπει να επιδικάσει έξοδα υπέρ της και εναντίον του Εναγόμενου/Αιτητή έστω μειωμένα κατά το ήμισυ, καθότι αυτή ουδέποτε έπρεπε να προωθηθεί, ενόψει του ότι αποφασίστηκε ότι ήταν δίκαιο και εύλογο να διαταχθεί ο συμψηφισμός. Περαιτέρω, όπως προβάλλει, το Δικαστήριο έχει ήδη ασκήσει την διακριτική του ευχέρεια ως προς το θέμα των εξόδων στα πλαίσια της αίτησης για συμψηφισμό στην οποία επιδίκασε έξοδα υπέρ της πλευράς του μειωμένα κατά το ήμισυ λαμβάνοντας υπόψη την ομολογουμένως αργοπορημένη καθυστέρηση της.
Σύμφωνα με το άρθρο 43 του περί Δικαστηρίων Νόμου, 14/1960, ως ετροποιήθη,
«Τα έξoδα oιασδήπoτε πoλιτικής διαδικασίας ή τα σχετιζόμεvα πρoς αυτήv, εvώπιov oιoυδήπoτε δικαστηρίoυ, εκτός εάv άλλως πρoβλέπεται υπό oιoυδήπoτε εκάστoτε ισχύovτoς vόμoυ ή δευτερoγεvoύς voμoθεσίας, θα τελoύv υπό τηv διακριτικήv εξoυσίαv τoυ δικαστηρίoυ και τo δικαστήριov θα έχη πλήρη εξoυσίαv vα απoφασίζη υπό τιvoς και κατά τιvα έκτασιv τα τoιαύτα έξoδα θα πληρωθώσι.».
Περαιτέρω, σύμφωνα με την Δ.59, Θ 1,
“Subject to the provisions of any law or Rules, the costs of any incident to any proceeding shall be in the discretion of the Court or Judge, who may authorize an executor, administrator or trustee who has not unreasonably instituted, or carried on, or resisted any proceeding, to have his costs paid out of a particular estate or fund.”
Η βασική αρχή όπως αποτυπώνεται στο ισχύον νομικό πλαίσιο ως επεξηγήθηκε στην νομολογία μας αποτελεί το ακόλουθο απόσπασμα από την υπόθεση Μαρία Μαυρονικόλα ν. Άντης Ξάνθου, Πολιτική Έφεση αρ. 9/2014, απόφαση ημερομηνίας 7/06/2016, όπου λέχθηκαν τα εξής:
«Το θέμα των εξόδων ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία πρέπει να ασκείται δικαστικά και όχι αυθαίρετα. Ο κανόνας ότι τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα της δίκης, τυγχάνει εφαρμογής και σε ενδιάμεσες αποφάσεις, όπως αυτή του πρωτόδικου Δικαστηρίου, η οποία επέλυσε οριστικά το ζήτημα της παρακοής στο διάταγμα του Δικαστηρίου που τέθηκε με την αίτηση του εφεσίβλητου (βλ. Δημοκρατία ν. Milouca Motor Trading Ltd (2000) 1 A.A.Δ. 630). Απόκλιση από τον κανόνα δικαιολογείται μόνο εφόσον συντρέχουν ικανοί λόγοι, οι οποίοι ανάγονται στη γενεσιουργό αιτία της πρόκλησης του συνόλου ή μέρους των εξόδων της δίκης, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση που διάδικος συνέβαλε αδικαιολόγητα στη διόγκωση των εξόδων της δίκης για λόγους που δεν σχετίζονταν με το αποτέλεσμα (βλ. Spinneys Cyprus Ltd v. Χρίστου κ.ά (2004) 1 Α.Α.Δ. 1833, Θρασυβούλου ν. Arto Estates Ltd (1993) 1 A.A.Δ. 12 και Μάριου Δημητράκη Χρυσοστόμου ν. Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού Λτδ, Πολ. Έφ. 341/2010, ημερομηνίας 15.10.2015).».
Συνεπώς, όπως προκύπτει εκ των ανωτέρω, τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα της δίκης, εκτός αν υπάρχουν λόγοι ικανοί για απόκλιση από τον κανόνα. Στην υπόθεση Νίτσα Θρασυβούλου ν. Arto Estates Limited, (1993), 1 A.A.Δ. 12, λέχθηκαν τα εξής:
«Είναι θεμελιωμένο ότι ο βασικός παράγοντας που διέπει την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου ως προς τα έξοδα, είναι το αποτέλεσμα της δίκης. Θεωρείται ασύννομο ο δικαιωθείς διάδικος να επωμίζεται τα έξοδα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του και εύλογο να τα επωμίζεται ο αποτυχών διάδικος, η αδικαιολόγητη προσφυγή του οποίου στο Δικαστήριο (όπως τεκμηριώνεται από το αποτέλεσμα) αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία των εξόδων. Κλασσικό παράδειγμα εξαίρεσης από τον κανόνα αποτελεί η περίπτωση επιτυχόντα διαδίκου ο οποίος συμβάλλει με το χειρισμό της υπόθεσής του στην αύξηση των εξόδων της δίκης· σ' εκείνη την περίπτωση δικαιολογείται ο μετριασμός της εφαρμογής του κανόνα (τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα) και η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, ώστε να αντανακλάται η συμβολή του επιτυχόντα διαδίκου στη διόγκωση των εξόδων. Δεν είναι όμως παραδεκτή η αποστέρηση των εξόδων του επιτυχόντα διαδίκου χωρίς αποχρώντα λόγο. Όπως τονίστηκε στη Georghios E. Glykys v. Ioannis Stylianou (1959 - 60) 24 C.L.R. 220, η επίδειξη καλής προαίρεσης (kindness) από το δικαστήριο προς τον αποτυχόντα διάδικο προς μετριασμό αισθημάτων πικρίας του αποτυχόντα διαδίκου, δε συνιστά δικαστική άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου.».
Περαιτέρω, χαρακτηριστική είναι η αναφορά της Έντιμης Δικαστού του Ανωτάτου Δικαστηρίου κας Λ. Δημητριάδου-Ανδρέου, Α.Ε.Δ. όπως ήταν τότε στην υπόθεση Peter Cyril Day κ.α. ν. Christiana Alexandrou & Associates Ltd, αρ. αγωγής 2306/04, Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, απόφαση ημ. 24 Νοεμβρίου 2009, ECLI:CY:EDLAR:2009:A117, με αναφορά στην J.T. Stratford & Son Ltd v. Lindley and Others (No.2) (1969) 3 All E.R. 1122:
«Στην πιο πάνω υπόθεση τονίστηκε ότι δεν θα ήταν πρακτικό να γίνει οποιοσδήποτε υπολογισμός των θεωρητικών πιθανοτήτων επιτυχίας αν οι διάδικοι προχωρούσαν σε εκδίκαση της υπόθεσης τους και της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου να επιδικάσει έξοδα. Επίσης λέχθηκε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι σύμφωνα με τους οποίους μία αγωγή μπορεί να απορριφθεί και πολλοί λόγοι για την απόρριψη της χωρίς να γίνεται αναφορά στην ουσία της αγωγής. Παραθέτω στο σημείο αυτό τη σχετική περικοπή από την απόφαση του Δικαστή Winn L.J., η οποία απαντάται στη σελίδα 1124:
«I agree with all that has been said by Lord Denning MR, about the impracticability of any assessment of theoretical prospects of success had the parties gone to trial and about the breadth of discretion then available to the tribunal. It appears to me not to restrict our discretion to recognize, as I do, that their Lordships in the House of Lords must primarily have been ruling on what should be the result if there was a determination of the action on its merits. In order to give it value in the actual events - ut res magis valeat quam pereat - to avoid the most undesirable results from a public point of view of forcing people to litigate when they really have no desire to do so, it appears to me to be perfectly legitimate to give the ruling of their Lordships the specific additionally meaning that if this action were not ever determined on its merits then the result so far as costs are concerned was to be that which Lord Denning MR has pronounced and explained. It is as though it had been said-this is something which was tacit, not mentioned but left on one side-if the action is disposed of by one of those processes of dismissal which are far more numerous than one usually remembers, the ruling is not to take effect in its literal meaning, but is to be equivalent to an order referring the costs to be determined by the tribunal which dismisses the action. A glance at The Supreme Court practice, vol. 2, paras 2018-2021, makes it very plain that there are many ways in which an action can be dismissed and many reasons for the dismissal of an action, or other form of legal proceedings, without reference to merits.»
(δικές μου υπογραμμίσεις).
Η πιο πάνω υπόθεση, αν και έχει διαφορές με την υπό εξέταση περίπτωση, εντούτοις προσφέρει μια χρήσιμη κατεύθυνση για τον τρόπο που το Δικαστήριο μπορεί να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια όταν μια υπόθεση δεν έχει προχωρήσει σε εκδίκαση και έχει αποσυρθεί.
Έχοντας κατά νου όλα τα πιο πάνω πιστεύω ότι υπό τις περιστάσεις η πιο δίκαιη διαταγή, εφόσον η παρούσα αγωγή ουδέποτε εκδικάστηκε, είναι να επωμιστεί κάθε πλευρά τα έξοδα της και επομένως εκδίδω ανάλογη διαταγή.»
Λαμβανομένου υπόψη των ανωτέρω νομικών αρχών και επισημάνσεων στην υπό κρίση υπόθεση δεν μπορεί να γίνει λόγος για την ύπαρξη επιτυχόντος και αποτυχόντος διαδίκου με δεδομένο ότι στα πλαίσια της αίτησης ημερ. 26/04/21 δεν έλαβε χώρα οικονομική εξέταση. Ούτε και μπορεί να εξαχθεί το όποιο συμπέρασμα σύμφωνα με τις αρχές της νομολογίας, ώστε να καθοριστεί ότι αν προχωρούσε η οικονομική εξέταση του Ενάγοντα/Καθ’ ου η Αίτηση το Δικαστήριο θα εξέδιδε διάταγμα αποπληρωμής δια μηνιαίων δόσεων σφραγίζοντας την επιτυχία της αίτησης και ωσαύτως να τον καταδικάσει στα έξοδα ή αν θα απορριπτόταν καταδικάζοντας στα έξοδα την πλευρά του Εναγόμενου/Αιτητή. Κάτι τέτοιο θα ήταν υποθετικό και αυθαίρετο˙ ούτε το Δικαστήριο θα προβεί σε τέτοια οικονομική εξέταση για να καταλήξει σε επιτυχόντα διάδικο για να εκδώσει σχετική διαταγή για έξοδα υπέρ αυτού. Το αποτέλεσμα της ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 08/11/23 αφαίρεσε το υπόβαθρο και αντικείμενο της αίτησης ημερ. 26/04/21. Μέχρι την έκδοση της ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 08/11/23 η πλευρά του Εναγόμενου/Αιτητή μπορούσε να λάβει οποιοδήποτε μέτρο εκτέλεσης των εξόδων που επιδικάστηκαν υπέρ της στα πλαίσια της ενδιάμεσης απόφασης ημερ. 19/12/19. Το γεγονός της κρίσης του Δικαστηρίου στα πλαίσια της ενδιάμεσης του απόφασης ημερ. 08/11/23 ότι ήταν δίκαιο και εύλογο να συμψηφιστούν τα έξοδα υπό τις περιστάσεις σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε κατ’ ανάγκη και εύρημα ότι καταχρηστικώς εξ αρχής προωθήθηκε η αίτηση ημερ. 26/04/21. Κάτι τέτοιο θα παραβίαζε την αρχή της εκτελεστότητας της ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 19/12/19. Ως εκ τούτου, καμία τέτοια ειδικότερη παράμετρος δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη για αδικαιολόγητη δημιουργία εξόδων με την καταχώρηση της αίτησης ημερ. 26/04/21, ώστε να μην αποφασίσω για το ζήτημα των εξόδων αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα την ύπαρξη ή όχι επιτυχόντος διαδίκου.
Κατά συνέπεια, ενόψει των όσων προσπάθησα να επεξηγήσω πιο πάνω, κρίνω ότι η δικαιότερη διαταγή υπό τις περιστάσεις είναι κάθε πλευρά να επωμιστεί τα έξοδά της και οποιεσδήποτε προηγούμενες διαταγές για έξοδα μεταξύ των δύο πλευρών στα πλαίσια της αίτησης ημερ. 26/04/21 να ακυρωθούν. Νοείται ότι, αναφορικά με την διαδικασία που ακολούθησε μετά την απόσυρση της αίτησης ημερ. 26/04/21 και απέληξε στην έκδοση της παρούσας απόφασης για τα έξοδα θα ισχύσει το «κάθε πλευρά να επωμιστεί τα έξοδά της».
(Υπ.).................................
Χ.Μ. Καραπατάκης, Ε.Δ.
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ