ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Ενώπιον: Χ-Μ Καραπατάκη, Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 4707/2011
Μεταξύ:
Kωνσταντίνος Κωνσταντίνου, από την Λευκωσία
Ενάγοντας
-και-
Ντίνος Καΐμης, Α.Δ.Τ. [ ], από τη Λευκωσία
Εναγόμενου
----------------------------------------------------------------------------
Αίτηση ημερ. 12/10/2023 για αναστολή εκτέλεσης του διατάγματος ημερ. 25/09/2023 για καταβολή μηνιαίων δόσεων του Ενάγοντα/Αιτητή προς τον πρώην δικηγόρο του Γ.Π
Ημερομηνία: 30/04/2024
Εμφανίσεις:
Για Ενάγοντα/Αιτητή: κ. Χρ. Νεοφύτου για κ.κ. Νεοφύτου & Νεοφύτου Δ.Ε.Π.Ε
Για τον Καθ’ ου η Αίτηση Δικηγόρο Γ.Π.: κ. Στ. Παπαθεοδώρου
Ε Ν Δ Ι Α Μ Ε Σ Η Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την υπό κρίση αίτηση ο Ενάγοντας/Αιτητής εξαιτείται στη βάση, μεταξύ άλλων, της Δ.35 θ.θ. 18 & 19 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, διάταγμα με το οποίο να αναστέλλεται η εκτέλεση του διατάγματος και/ή της απόφασης ημερ. 25/09/2023 με την οποία διατάχθηκε να καταβάλλει στον Καθ’ ου η Αίτηση μηνιαίως το ποσό των €200- από 1/10/2023 πλέον τα έξοδα της αίτησης έρευνας μέχρι την εκδίκαση της Έφεσης που καταχώρησε εναντίον της απόφασης στις 09/10/2023.
Στην ένορκη δήλωση του Ενάγοντα/Αιτητή («ΕΔ Κ.Κ.») παρατίθενται αντίγραφα της απόφασης ημερ. 25/09/2023 και της Ειδοποίησης Έφεσης ως τεκμήρια 1 & 2 αντίστοιχα και προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι έχει ήδη καταβληθεί στον Καθ’ ου η Αίτηση το ποσό των €10,695- προς εξόφληση των δικηγορικών του εξόδων που αφορούσαν στην υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο αγωγή, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα, αν η Έφεση είναι επιτυχής, να οφείλει ο Καθ’ ου η Αίτηση σε αυτόν χρήματα. Θεωρεί ότι αποτελεί σχήμα οξύμωρο να καλείται να καταβάλει τα έξοδα του Καθ’ ου η Αίτηση εις διπλούν, αλλά και εις τριπλούν με δεδομένο ότι τα έξοδα που επιδικάστηκαν στα πλαίσια της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο αγωγής επιχειρούνται να εισπραχθούν από τον Καθ’ ου η Αίτηση με καταχώρηση ΜΕΜΟ επί της περιουσίας του Εναγόμενου.
Όπως εξηγεί η ΕΔ Κ.Κ., έχει καλές πιθανότητες επιτυχίας στην Έφεση που καταχώρησε εναντίον της απόφασης ημερ. 25/09/2023, καθότι το Δικαστήριο λανθασμένα αντίστρεψε το βάρος απόδειξης για το ποσό του χρέους θέτοντας το στους ώμους του και λανθασμένα δεν απέρριψε την αίτηση ημερ. 07/01/2022 που απέληξε στην απόφαση ημερ. 25/09/2023 ως παράτυπη και πρόωρη, αφού έπρεπε να προηγηθεί διαδικασία εγγραφής της ψήφισης εξόδων μετά που θα του επιδίδετο σχετική αίτηση, κάτι που δεν έπραξε ο Καθ’ ου η Αίτηση. Περαιτέρω, όπως προβάλλει η ΕΔ Κ.Κ., το Δικαστήριο ερμήνευσε λανθασμένα το περιεχόμενο του διοριστήριου δικηγόρου και έπρεπε σε κάθε περίπτωση να ακολουθηθεί η πιο ευνοϊκή για τον ίδιο ερμηνεία και να αναγνωριστούν οι πληρωμές που είχε ήδη κάνει και ενώ η όποια συμφωνία ήταν άδικη και παράλογη όφειλε να την ακυρώσει. Επίσης, υποστηρίζει ότι το Δικαστήριο παρέλειψε να λάβει υπόψη του παραδοχή ότι το οφειλόμενο ποσό ήταν λιγότερο, όπως προέκυψε στην διαδικασία κατά €1.292-, καθώς και ότι η απόφαση ημερ. 25/09/2023 είναι αναιτιολόγητη και πως λανθασμένα καταλήγει ότι η διαδικασία εγγραφής και εκτέλεσης του πιστοποιητικού ψήφισης εξόδων δεν ήταν απαραίτητη άνευ αναφοράς στον Νόμο ή νομολογία. Προβαίνει στην παράθεση και άλλων λόγων για τους οποίους κρίνει ότι η απόφαση ημερ. 25/09/2023 είναι λανθασμένη ως προκύπτουν εκ της Ειδοποίησης Έφεσης για να καταλήξει στην θέση ότι οι προοπτικές επιτυχίας σε αυτή είναι ξεκάθαρες.
Όπως τονίζει η ΕΔ Κ.Κ., σε περίπτωση εκτέλεσης της απόφασης ημερ. 25/09/2023 πριν την εκδίκαση της Έφεσης, τα συμφέροντα του θα έχουν ήδη επηρεαστεί δυσμενώς και θα της αποστερήσει το αντικείμενο της και καταλογίζει δόλο και απάτη στον Καθ’ ου η Αίτηση, υποστηρίζοντας ότι επιχειρεί να εισπράξει το ποσό των δικηγορικών εξόδων 3 φορές. Όπως αναφέρει, το αιτούμενο διάταγμα θα διατηρήσει το status quo εκκρεμούσης της Έφεσης, η οποία δεν καταχωρήθηκε επιπόλαια.
Η υπό κρίση αίτηση καταχωρήθηκε μονομερώς και το παρόν Δικαστήριο διέταξε την επίδοση της στον Καθ’ ου η Αίτηση, ο οποίος καταχώρησε Ειδοποίηση περί πρόθεσης Ένστασης.
Ο Καθ’ ου η Αίτηση προβάλλει ότι στην υπό κρίση αίτηση και στην ΕΔ Κ.Κ. δεν παρατίθενται ικανοποιητικοί λόγοι που να την στηρίζουν, καθώς και ότι οι προοπτικές επιτυχίας της Έφεσης είναι ανύπαρκτες. Επίσης, υποστηρίζεται ότι η επίδικη διαφορά αφορά σε δικηγορικά και δικαστικά έξοδα του Καθ’ ου η Αίτηση, ο οποίος είναι αξιόχρεος για την επιστροφή τους μαζί με τους τόκους σε περίπτωση επιτυχίας του Ενάγοντα/Αιτητή στην Έφεση. Στην ένορκη δήλωση του Καθ’ ου η Αίτηση («ΕΔ Γ.Π.») πέραν της θέσης ότι η Έφεση δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας υποστηρίζεται ότι το ΜΕΜΟ που καταχωρήθηκε στην περιουσία του Εναγόμενου αν πληρωθεί, η πληρωμή θα γίνει στον Ενάγοντα/Αιτητή και όχι στον ίδιο. Υποστηρίζει δε την θέση ότι ο Ενάγων/Αιτητής θεωρεί ότι επειδή καταχώρησε Έφεση στην απόφαση ημερ. 25/09/2023 δικαιωματικά νομιμοποιείται άνευ ετέρου στην έκδοση του αιτούμενου διατάγματος αναστολής τόσο για τις μηνιαίες δόσεις, όσο και για τα επιδικασθέντα στην αίτηση έρευνας έξοδα και ότι επαναλαμβάνει τις θέσεις που προέβαλε στην διαδικασία αυτή που κατέληξε στην έκδοση της απόφασης ημερ. 25/09/2023, οι οποίες αξιολογήθηκαν και απορρίφθηκαν αιτιολογημένα και δεν δύνανται να εγείρονται στην παρούσα.
Όπως επισημαίνεται στην ΕΔ Γ.Π., ο Ενάγων/Αιτητής δεν εξειδικεύει πως θα επηρεαστούν δυσμενώς τα συμφέροντα του σε περίπτωση εκτέλεσης της απόφασης ημερ. 25/09/2023 και πώς ο ίδιος θα εισπράξει το επιδικασθέν ποσό 3 φορές. Επαναλαμβάνει τον λόγο ένστασης που αφορά στο αξιόχρεο του και στην δυνατότητα του να επιστρέψει άμεσα οποιονδήποτε ποσό του καταβληθεί πλέον τόκους και τονίζει ότι τυχόν επιτυχία της υπό κρίση αίτησης θα τον αποστερήσει από το όφελος της εκδοθείσας μετά από μακροχρόνια και επίπονη διαδικασία απόφασης και τους κόπους της εργασίας του που παρείχε στον Ενάγοντα/Αιτητή για τον οποίο προβάλλει ότι προσπαθεί με όλες τις διαθέσιμες διαδικασίες να τον αποστερήσει από τους κόπους της εργασίας του. Σε μια άλλη θέση, η ΕΔ Γ.Π. επισημαίνει ότι το πληρωτέο προς αυτόν ποσό αφορά σε έξοδα που του επιδικάστηκαν και τα οποία ο Ενάγων/Αιτητής δεν αμφισβήτησε στη διαδικασία ψήφισης τους ενώπιον του Πρωτοκολλητή με αποτέλεσμα ούτε στο Εφετείο να δύναται να ανατραπεί τέτοια απόφαση, αλλά ούτε και να υπάρχει τέτοια δικονομική δυνατότητα και θεραπεία επί του ζητήματος αυτού.
Τα μέρη παρέδωσαν στο Δικαστήριο γραπτές αγορεύσεις με υποστήριξη των εκατέρωθεν θέσεων τους πλέον κάποιες διευκρινίσεις και θέσεις που προσέθεσε η πλευρά του Ενάγοντα/Αιτητή. Όμως, δεν κρίνω σκόπιμο να κάνω ιδιαίτερη αναφορά σε αυτές.
Η υπό κρίση αίτηση εδράζεται, μεταξύ άλλων, στην Δ.35 Θ.18 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας που προνοεί τα εξής:
«18. An appeal shall not operate as a stay of execution or of proceedings under the decision appealed from except so far as the Court appealed from or the Court of Appeal, or a Judge of either Court, may order; and no intermediate act or proceeding shall be invalidated, except so far as the Court appealed from may direct. Before any order staying execution is entered, the person obtaining the order shall furnish such security (if any) as may have been directed. If the security is to be given by means of a bond, the bond shall be made to the party in whose favour the decision under appeal was given.».
Όπως έχει νομολογηθεί, η διασφάλιση του τελεσφόρου της πρωτόδικης απόφασης, αφενός, και της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος για άσκηση έφεσης, αφετέρου, συνιστούν τους κατεξοχήν παράγοντες που επενεργούν στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου (βλ. Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων (1991) 1 ΑΑΔ 1147, Penderhill Holdings Limited κ.ά. ν. Κλουκινά κ.ά. (2010) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1921, P. & MA Restaurant Limited κ.ά. ν. Wakeham (2011) 1(Β) ΑΑΔ 1239, The Governor and the Company of the Βank of Scotland ν. S.S. Sapphire Seas (2001) 1(Β) Α.Α.Δ. 955, Χαραλάμπους ν. Panayides Contracting Ltd (2001) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1978, A.B.P. Holdings Ltd κ.ά. ν. Κιταλίδη κ.ά. (1994) 1 Α.Α.Δ. 287, Νεοφύτου ν. Δημητρίου (1989) 1 Α.Α.Δ.592).
Περαιτέρω, όπως έχει επισημανθεί, οι προοπτικές επιτυχίας της Έφεσης είναι μεν παράγοντας σχετικός, αλλά οριακής σημασίας στις πλείστες περιπτώσεις και πως το πλαίσιο για τη διάγνωση των δικαιωμάτων του εφεσείοντα σε συνάρτηση με την αποτίμηση των λόγων της Έφεσης είναι η ακρόαση της Έφεσης, καθώς και ότι όπου μπορεί να γίνει πρόγνωση με βεβαιότητα ως προς την επιτυχία ή αποτυχία της Έφεσης, χωρίς περαιτέρω συζήτηση του θέματος, ο παράγοντας αυτός αποκτά σπουδαιότητα στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου (βλ. Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων, ανωτέρω, Παπά Ανδρέας ν. Nόνας Α. Οικονομίδου και Άλλων (2010) 1 ΑΑΔ 58).
Το κάτωθι απόσπασμα από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Χαραλάμπους v. A. Panayides Contractors Ltd, ανωτέρω, παραθέτει τις αρχές, βάσει των οποίων μπορεί να ασκηθεί η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου για χορήγηση τέτοιας θεραπείας:
«Οι αρχές οι οποίες διέπουν το θέμα, εκπηγάζουν από τη νομολογία και μπορούν να συνοψισθούν ως ακολούθως:
(α) Η απόφαση για αναστολή ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου η άσκηση της οποίας γίνεται στο πλαίσιο της Δ.35 θ.18 και σε συνάρτηση προς τα γεγονότα και περιστατικά της υπόθεσης.
(β) Η έφεση δεν αναστέλλει το δικαίωμα εκτέλεσης ούτε μειώνει το κύρος της πρωτόδικης απόφασης η οποία, παραμένει ισχυρή και διατηρεί την τελεσιδικία της μέχρι την τροποποίηση ή την ανατροπή της από το Εφετείο. Έπεται ότι ο επιτυχών διάδικος δεν πρέπει να αποστερείται τους καρπούς της επιτυχίας του εκ μόνου του γεγονότος ότι εκκρεμεί η εκδίκαση της έφεσης του αντιδίκου του. Από την άλλη όμως αποτελεί βασική προϋπόθεση για την απονομή της δικαιοσύνης, η διασφάλιση της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος για άσκηση έφεσης. Η άρνηση έκδοσης διαταγής για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης δυνητικά συνεπάγεται κίνδυνο εξανέμισης της αξίας της έφεσης.».
Όπως έχει κριθεί, το πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να κινείται η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου στην περίπτωση αναστολών είναι η προσπάθεια εξισορρόπησης δύο παραγόντων, ήτοι να δρέψει άμεσα ο νικητής του δικαστικού αγώνα τους καρπούς της επιτυχίας του και να μην μείνει ο άλλος, αν νικήσει, με κενά χέρια (βλ. The Governor and the Company of the Bank of Scotland v. S.S. Sapphire Seas, ανωτέρω). Περαιτέρω, για να δικαιολογείται αναστολή εκτέλεσης απόφασης ενόσω εκκρεμεί έφεση θα πρέπει να συντρέχουν ειδικές περιστάσεις (βλ. Aristidou v. Aristidou (1985) 1 C.L.R 649). Στην Ευαγγέλου ν. Dorami Marine Ltd (1991) 1 ΑΑΔ, 172, η δεινή οικονομική κατάσταση του εξ αποφάσεως δανειστή, κρίθηκε ότι συνιστούσε εξαιρετικές περιστάσεις, αφού αυτός θα ήταν αδύνατο να επέστρεφε το ποσό της απόφασης σε περίπτωση που η έφεση του εξ αποφάσεως οφειλέτη γινόταν δεκτή (βλ. και Ξενοφώντος κ.α. ν. Δημητρίου Πολ. Εφ.91/20 ημερ. 20/07/2021), ECLI:CY:AD:2021:A323.
Το κάτωθι απόσπασμα από την απόφαση στην υπόθεση Ιωσηφάκης ν. Αριστοδήμου (1990) 1 Α.Α.Δ. 284 αναδεικνύει την σημασία της εξισορρόπησης των παραγόντων στα πλαίσια άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, αλλά και της ανάγκης επεξήγησης της όποιας καθυστέρησης στην προώθηση τέτοιου αιτήματος:
«Δύο είναι οι παράγοντες που κατά κύριο λόγο διέπουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου για την αναστολή πρωτόδικης απόφασης μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Πρώτο, η διασφάλιση της οριστικότητας (finality) των αποφάσεων του πρωτόδικου Δικαστηρίου και την παράλληλη κατοχύρωση των δικαιωμάτων του διαδίκου υπέρ του οποίου εκδόθηκε η απόφαση και δεύτερο, η εξασφάλιση της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος για την άσκηση έφεσης. Οι δύο αυτοί παράγοντες εξισορροπούνται με γνώμονα τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. Η εξισορρόπηση συνήθως επιτυγχάνεται με την επιβολή τέτοιων όρων που να εξασφαλίζουν ένα υγιές ισοζύγιο μεταξύ των συγκρουόμενων συμφερόντων των διαδίκων. Στην προκείμενη περίπτωση η καθυστέρηση στην υποβολή της αίτησης για αναστολή της εκτέλεσης της πρωτόδικης απόφασης που επεκτείνεται σε ένα σχεδόν χρόνο, δεν εξηγείται. Εύλογα συνάγεται από τα γεγονότα της υπόθεσης ότι πρωταρχικός σκοπός του εφεσείοντα δεν είναι η διασφάλιση της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος έφεσης, αλλά η παράκαμψη της διαδικασίας για την τιμωρία του προς αποφυγή των συνεπειών της ανυπακοής του διατάγματος της 29/3/1989.».
Στην Hammond Suddard Solicitors v. Agrichem International Holdings Ltd (2001) EWCA Civ 2065, παράγρ. 22 παρατίθενται τα ερωτήματα που χρήζουν απάντησης από το Δικαστήριο για να καταλήξει στον τρόπο άσκησης της διακριτικής του ευχέρειας σε τέτοιες αιτήσεις:
«...if a stay is refused what are the risks of the appeal being stifled? If a stay is granted and the appeal fails, what are the risks that the respondent will be unable to enforce the judgment? On the other hand if a stay is refused and the appeal succeeds, and the judgment is enforced in the meantime, what are the risks of the appellant being able to recover any monies paid from the respondent?».
Ερχόμενος στην εξέταση του κατά πόσο θα διατάξω την αναστολή εκτέλεσης της απόφασης ημερ. 25/09/2023 παρατηρώ ότι δεν μου έχει παρατεθεί οτιδήποτε συγκεκριμένο αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους αν δεν διαταχθεί η αναστολή εκτέλεσης θα υποστεί ζημιά η πλευρά του Ενάγοντα/Αιτητή. Στην ΕΔ Κ.Κ. που στηρίζει την υπό κρίση αίτηση προβάλλεται γενικά και αόριστα ότι αν δεν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα σε περίπτωση εκτέλεσης της απόφασης ημερ. 25/09/2023 πριν της εκδίκαση της Έφεσης τα συμφέροντα του θα έχουν ήδη επηρεαστεί δυσμενώς. Τέτοιος κίνδυνος επηρεασμού δεν επεξηγείται σαφώς, αλλά ούτε και παρατίθενται οι λεπτομέρειες και τα όποια δεδομένα τον περιβάλλουν. Τα ίδια ισχύουν και σε σχέση με τον ισχυρισμό περί καταβολής ποσού, αλλά και για την καταχώρηση ΜΕΜΟ. Το Ανώτατο Δικαστήριο στην Χατζηϊωάννου ν. Gordian Gordian Holdings Ltd Πολ. Εφ. 273/19, ημερ. 08/09/2020, ECLI:CY:AD:2020:A298, ECLI:CY:AD:2020:A298, με παράθεση της απόφασης του Εφετείου της Ναϊρόμπι της Κένυας στην National Industrial Credit Bank Ltd v. Aquinas Francis Wasike and Others, Civil Application No.238/2005 αποφάνθηκε ότι αφότου ο εξ αποφάσεως οφειλέτης προβάλει ένα λογικό φόβο ότι ο εξ αποφάσεως πιστωτής δεν θα μπορέσει να πληρώσει πίσω το ποσό της απόφασης, το μαρτυρικό βάρος απόδειξης πρέπει τότε να μεταφέρεται στον τελευταίο να καταδείξει τι πόρους έχει, εφόσον το ζήτημα βρίσκεται στη δική του αποκλειστική γνώση.[1] Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει προβληθεί στην προκείμενη περίπτωση, ώστε να γίνει μετάθεση τέτοιου βάρους απόδειξης, ενώ ο Καθ’ ου η Αίτηση, δικηγόρος στο επάγγελμα προβάλλει ότι είναι αξιόχρεος και πως θα επιστρέψει σε περίπτωση επιτυχίας της Έφεσης στον Ενάγοντα/Αιτητή τα όσα θα του έχει καταβάλει. Τα όσα ανέφερε στις προφορικές του διευκρινίσεις ο ευπαίδευτος συνήγορος του Ενάγοντα/Αιτητή σε σχέση με εύλογο φόβο του πελάτη του ένεκα της ηλικίας του Καθ’ ου η Αίτηση δεν δύνανται να ληφθούν υπόψη ως μαρτυρία, καθότι οι αγορεύσεις δεν αποτελούν μέθοδο εισαγωγής μαρτυρίας στην διαδικασία και κάτι τέτοιο θα είναι ανεπίτρεπτο.
Αυτό που προκύπτει από το σύνολο της υπό κρίση αίτησης και της ΕΔ Κ.Κ. ο Ενάγων/Αιτητής στην ουσία παραπονείται για την απόφαση ημερ. 25/09/2023 και δεν έχει καταδείξει λόγο για τον οποίο αυτή θα πρέπει να ανασταλεί και ότι συντρέχουν προς τον σκοπό αυτό οι όποιες εξαιρετικές περιστάσεις. Ούτε και κρίνω ότι μπορώ να εξετάσω τους λόγους για τους οποίους προβάλλει ότι η απόφαση ημερ. 25/09/2023 θα πρέπει να ανατραπεί και να καταστώ Εφετείο κρίνοντας την ορθότητα και αιτιολογία της. Εξισορροπώντας τα εκατέρωθεν συμφέροντα ενόψει του βάρους απόδειξης των ισχυρισμών έκαστης πλευράς και των όσων λόγων και ισχυρισμών μου έχουν παρατεθεί συγκλίνω προς την απόρριψη της υπό κρίση αίτησης.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους που προσπάθησα να επεξηγήσω, η υπό κρίση αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ του Καθ’ ου η Αίτηση και εναντίον του Ενάγοντα/Αιτητή όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
(υπ.)………………………………………..
Χ-Μ Καραπατάκης, Ε.Δ.
Πιστόν Αντίγραφον
Πρωτοκολλητής
[1] «Αποδεχόμαστε την θέση του Εφεσείοντα πως, ενώ το νομικό αποδεικτικό βάρος ήταν και παραμένει στους ώμους του, το μαρτυρικό βάρος απόδειξης θα μπορούσε να μετακινηθεί και έχει στην προκειμένη περίπτωση μετακινηθεί στους ώμους της Εφεσίβλητης να καταδείξει την ικανότητα της να επιστρέψει το ποσό της απόφασης στον Εφεσείοντα σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης, παρουσιάζοντας τα στοιχεία που η ίδια γνωρίζει και κατέχει και στα οποία δεν έχει διαφανεί ότι ο Εφεσείοντας θα μπορούσε να έχει πρόσβαση (Halsbury's Laws of England, 5η έκδ., παρ.704). Όπως αναφέρεται στη National Industrial Credit Bank Ltd v. Aquinas Francis Wasike and Others, Civil Application No.238/2005 του Εφετείου της Ναϊρόμπι της Κένυας, στη οποία μας παρέπεμψαν οι δικηγόροι του Εφεσείοντα, αφότου ο εξ αποφάσεως οφειλέτης προβάλει ένα λογικό φόβο ότι ο εξ αποφάσεως πιστωτής δεν θα μπορέσει να πληρώσει πίσω το ποσό της απόφασης, το μαρτυρικό βάρος απόδειξης πρέπει τότε να μεταφέρεται στον τελευταίο να καταδείξει τι πόρους έχει, εφόσον το ζήτημα βρίσκεται στη δική του αποκλειστική γνώση.».