ECLI:CY:EDLEM:2022:A234
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Κ. Κωνσταντίνου, Α.Ε.Δ.
Aρ. Αγωγής: 1029/21
Μεταξύ:
M.. D. C. L.
Εναγόντων
και
S. H. L.
Εναγόμενων
-------------------
Μονομερής αίτηση ημερομηνίας 7.7.2021 για έκδοση προσωρινού διατάγματος
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 9.11.2022
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για ενάγοντες - αιτητές: κ. Θ. Κατσικίδης
Για εναγόμενους - καθ’ ων η αίτηση: κα Ε. Πούλλαδου, για MICHAEL KYPRIANOU & CO LLC
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Η βασική αξίωση των εναγόντων εναντίον των εναγόμενων σύμφωνα με την έκθεση απαίτησης της αγωγής των πρώτων είναι για το ποσό των €293.667,26, που αντιπροσωπεύει υπόλοιπο λογαριασμού και/ή διατακτικών με αριθμούς 18-3, 8 και 7.1 και/ή ως οφειλόμενο υπόλοιπο από εκτέλεση οικοδομικών εργασιών σύμφωνα με τα διατακτικά πληρωμής, ημερομηνίας 10/5/2021 και/ή δυνάμει τιμολογίων, τα οποία εκδόθηκαν με βάση τις μεταξύ των διαδίκων συμφωνίες εκτέλεσης οικοδομικών εργασιών και/ή ως υπόλοιπο επιπλέον εργασιών και/ή άλλων συναφών εργασιών στον κλάδο που παρείχαν οι ενάγοντες στους εναγόμενους.
Οι ενάγοντες καταχώρησαν την αγωγή τους, στις 11/6/2021 και στις 7/7/2021, την υπό κρίση - μονομερή - αίτηση, στο πλαίσιο της οποίας, στις 12/7/2021 εξασφάλισαν την έκδοση προσωρινού διατάγματος, ως η παράγραφος Β. (i.) της αίτησης. Με το εν λόγω διάταγμα απαγορεύεται στους εναγόμενους από το να προβούν στη μεταβίβαση, πώληση, αποξένωση, επιβάρυνση και/ή διάθεση συγκεκριμένου διαμερίσματος - που φέρει την επιβάρυνση [ ] - το οποίο βρίσκεται σε συγκεκριμένο ακίνητο, ιδιοκτησίας της εταιρείας Y. T. D. E. L. Διευκρινιστικά να πω ότι το διάταγμα, στις 30/7/2021 τροποποιήθηκε εκ συμφώνου, με την απάλειψη του αριθμού της πιο πάνω επιβάρυνσης και την αντικατάστασή της με τον αριθμό [ ].
Η αίτηση - μεταξύ άλλων - βασίζεται στα άρθρα 4 μέχρι 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 και στο άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60.
Τα γεγονότα στα οποία στηρίζεται η αίτηση αναφέρονται στην επισυνημμένη ένορκη δήλωση του διευθυντή των εναγόντων, Σ. Δ.
Οι εναγόμενοι καταχώρησαν ένσταση στην αίτηση. Αποτελείται από 8 λόγους και υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση του μοναδικού διευθυντή τους, Κ. Μ.
Η ακρόαση της αίτησης διεξάχθηκε στη βάση του περιεχομένου των ενόρκων δηλώσεων. Δεν προτίθεμαι να το επαναλάβω και το ίδιο ισχύει και για το περιεχόμενο των εκατέρωθεν γραπτών αγορεύσεων των δικηγόρων. Στη συνέχεια και στο βαθμό που κριθεί αναγκαίο, θα διαφανεί - με αναφορά, τόσο στη μαρτυρία όσο και στις γραπτές αγορεύσεις - ποιες από τις θέσεις κάθε πλευράς αποδέχομαι και ποιες απορρίπτω.
Με τον 4ο λόγο ένστασης υποβάλλεται ότι η αίτηση, σε καμιά περίπτωση φέρει τα χαρακτηριστικά του κατεπείγοντος και/ή δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου. Με τον 5ο λόγο υποβάλλεται ότι οι ενάγοντες απέκρυψαν ουσιώδη γεγονότα από την ένορκη δήλωση στην οποία στηρίχτηκε η έκδοση του αιτούμενου διατάγματος και/ή παρουσίασαν γεγονότα κατά τρόπο ελλιπή και/ή ανεπαρκή και/ή ανακριβή και/ή παραπλανητικό για το Δικαστήριο. Τέλος, με τον 6ο λόγο ένστασης υποβάλλεται ότι οι ενάγοντες δεν έρχονται στο Δικαστήριο με καθαρά χέρια και προσπαθούν να δημιουργήσουν μια εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Επειδή η ύπαρξη του στοιχείου του κατεπείγοντος αποτελεί δικαιοδοτικό όρο για παροχή θεραπείας στην απουσία της άλλης πλευράς, ενώ η απουσία του, καθώς και η απόκρυψη ουσιωδών γεγονότων κατά την έκδοση διατάγματος με μονομερή αίτηση, αποτελούν επαρκείς λόγους ακύρωσης ενός τέτοιου διατάγματος, θα εξετάσω τους παραπάνω σχετικούς, με τα δυο αυτά θέματα, λόγους ένστασης, κατά προτεραιότητα.
Καθώς έχει νομολογηθεί, η έκδοση προσωρινού διατάγματος μονομερώς αποτελεί εξαιρετικό μέτρο, αφού παρέχεται θεραπεία χωρίς να δοθεί η ευκαιρία στην άλλη πλευρά να ακουστεί (βλ. Vuitton v. Δερμοσάκ Λτδ και άλλης (1992) 1(Β) Α.Α.Δ. 1453). Επομένως, η μη έγκαιρη προώθηση αίτησης για προσωρινό διάταγμα, εκτός κι αν επεξηγηθεί είναι μοιραία. Μόνο όταν συντρέχουν λόγοι, οι οποίοι, εξ αντικειμένου καθιστούν αδύνατη τη γνωστοποίηση του αιτήματος στον αντίδικο μπορεί να δικαιολογηθεί παρέκβαση από τα θέσμια της δίκαιης δίκης και να χορηγηθεί θεραπεία χωρίς να ακουστεί η άλλη πλευρά (βλ. Xατζηβασιλείου ν. White Κnight Holdings Ltd (2004) 1 (A) A.A.Δ.203).
«Κατεπείγον» σύμφωνα με τη Χατζηβασιλείου (ανωτέρω):
«… θεωρείται ζήτημα, το οποίο περιέρχεται σε γνώση του προσφεύγοντος σε χρόνο που δεν του παρέχεται η δυνατότητα κίνησης των νενομισμένων διαδικασιών προς γνωστοποίηση του αιτήματος του στον αντίδικο του και εξασφάλιση του δικαιώματος του δευτέρου να ακουστεί.»
Βέβαια, η πιθανότητα επιτυχίας της αγωγής και το κατά πόσο ο εναγόμενος επηρεάστηκε με οποιοδήποτε τρόπο, λόγω της καθυστέρησης λαμβάνονται υπόψη κατά την εξέταση του σχετικού λόγου, ενώ η ύπαρξη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση και η ορατή πιθανότητα επιτυχίας καθιστούν την προστασία του αιτητή επείγον ζήτημα. Στην υπόθεση Ιερά Μητρόπολη Πάφου v. Aristo Developers Ltd (2011) 1(Β) Α.Α.Δ. 1377 συγκεφαλαιώνονται οι σχετικές με το θέμα του επείγοντος στην έκδοση προσωρινού διατάγματος, αρχές. Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:
«Είναι νομολογημένο ότι ένα διάταγμα υπόκειται σε ακύρωση όταν ελλείπει το στοιχείο του κατεπείγοντος διότι αποστερείται με τον τρόπο αυτό η δικαιοδοτική βάση και η εξουσία έκδοσης από το Δικαστήριο του διατάγματος πάνω σε μονομερή βάση (δέστε Stavros Hotel Apartments Ltd (No. 2) (1994) 1 A.A.Δ. 836, 841 και Babel Boutique Ltd (1995) 1 Α.Α.Δ. 947, 954). Όπως τονίστηκε περαιτέρω στη Χ»Βασιλείου ν. White Knight Holdings Ltd (2004) 1 Α.Α.Δ. 203, στη σελ. 207: «... Μόνο όπου συντρέχουν λόγοι που εξ αντικειμένου καθιστούν αδύνατη τη γνωστοποίηση του αιτήματος στον αντίδικο, μπορεί να δικαιολογηθεί η παρέκβαση από τα θέσμια της δικαίας δίκης και να χορηγηθεί θεραπεία χωρίς να ακουστεί η άλλη πλευρά.». Επιβεβαίωση της αρχής αυτής έγινε και στην Αίτηση της εταιρείας Quantum Telecommunications Ltd για Certiorari (2005) 1 Α.Α.Δ. 901. Παρόλο που οι αποφάσεις αυτές εξέτασαν τον κανόνα του επείγοντος στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατά τη διαδικασία χορήγησης προνομιακών ενταλμάτων, εντούτοις είναι πρόδηλο ότι το Δικαστήριο που εκδίδει ex parte το διάταγμα δύναται από μόνο του να επανεξετάσει μετά από την καταχώρηση της σχετικής ένστασης και το ζήτημα του χρόνου ως στοιχείο που εμπίπτει στα πλαίσια της όλης δικαιοδοσίας του να επικυρώσει ή να ακυρώσει το διάταγμα υπό το φως της ολότητας των γεγονότων. Οι θεραπείες που ζητούνται, το πολύπλοκο της υπόθεσης και η όλη διαφορά επιδρούν αναλόγως επί του παράγοντα του χρόνου. (δέστε Seamark Consultancy Services Limited κ.ά. ν. Joseph Lasala κ.ά. (2007) 1 Α.Α.Δ. 162, σελ. 185-186)».
Συναφώς με το θέμα και τη θέση των εναγόμενων ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, ο διευθυντής των εναγόμενων, στην παράγραφο 36 της ένορκης δήλωσης του, αναφέρει τα εξής:
Δεν πληρείται η προϋπόθεση του κατεπείγοντος. Όπως τον πληροφορούν οι δικηγόροι του, από τη στιγμή που οι ενάγοντες δεν προσκομίζουν την παραμικρή μαρτυρία ούτως ώστε να αποδείξουν τη δήθεν πρόθεση των εναγόμενων να αποξενώσουν τα επίδικα διαμερίσματα (να πω απλώς ότι η αίτηση αφορούσε στην έκδοση διατάγματος σε σχέση με δυο διαμερίσματα) τότε πρόκειται για απλά διάφορους ανυποστήρικτους και/ή ψευδείς και αόριστους ισχυρισμούς, οι οποίοι δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να ληφθούν υπόψη ως θετική μαρτυρία από το Δικαστήριο. Ακολουθεί η θέση μου.
Το Δικαστήριο - με διαφορετική σύνθεση από το παρόν - επιλήφθηκε της αίτησης, και στη βάση της υποστηρικτικής της μαρτυρίας, επειδή προφανώς πείστηκε και για το κατεπείγον του ζητήματος, εξέδωσε το επίμαχο διάταγμα στην απουσία της πλευράς των εναγόμενων. Έχοντας υπόψη ότι, οι τελευταίοι, ενώ ισχυρίζονται ότι ελλείπει το στοιχείο του κατεπείγοντος, δεν έχουν θέσει οτιδήποτε σχετικό ενώπιόν μου, που να αναιρεί το υπόβαθρο επί του οποίου το Δικαστήριο βασίστηκε και εξέδωσε το διάταγμα στην απουσία τους, είναι σαφές, ότι σε περίπτωση που δεχτώ τον υπό κρίση λόγο ένστασης και ακυρώσω το διάταγμα, είναι ως εάν μετατρέπομαι σε Εφετείο του εαυτού μου, με εκκαλούμενη, δική μου απόφαση. Μολονότι το διάταγμα εκδόθηκε από το Δικαστήριο, με διαφορετική σύνθεση από το παρόν, που καλείται να το επανεξετάσει, εντούτοις, το Δικαστήριο και στις δυο περιπτώσεις είναι ένα και είναι το ίδιο. Ακολουθεί ότι ο σχετικός - 4ος λόγος ένστασης είναι αβάσιμος.
Οι 5ος και 6ος λόγοι ένστασης (ανωτέρω) λόγω της συνάφειάς τους, θα συνεξεταστούν.
Στην υπόθεση Στυλιανού ν. Στυλιανού (1992) 1(Α) Α.Α.Δ. 583 επισημαίνονται τα εξής:
«Η διαδικασία με μονομερή αίτηση επιβάλλει στον αιτητή την αποκάλυψη στο Δικαστήριο όλων των ουσιαστικών γεγονότων που μπορεί να ασκήσουν επιρροή στη δικαστική κρίση. Η αίτηση αυτή είναι υψίστης πίστεως (uberrima fides). Ο αιτητής έχει καθήκον να φέρει σε γνώση του Δικαστηρίου οποιαδήποτε γεγονότα που γνωρίζει, ή που με εύλογη επιμέλεια θα εγνώριζε, τα οποία μπορεί να είναι ευνοϊκά για τον απόντα διάδικο, ή μπορεί να ασκήσουν επιρροή στην κρίση του Δικαστηρίου.
Παράλειψη παρουσίασης ουσιαστικών γεγονότων ενώπιον του Δικαστηρίου στην μονομερή αίτηση θεωρείται ως είδος εξαπάτησης του Δικαστηρίου και το Δικαστήριο απαντά: «δεν σας ακούω πλέον» και ακυρώνει τη διαταγή που έδωσε, χωρίς να εξετάσει την ουσία. Τα γεγονότα πρέπει να είναι ουσιώδη για την απόφαση του Δικαστηρίου στη μονομερή αίτηση.»
Καθ’ όλα σχετικά είναι και τ’ ακόλουθα από την υπόθεση Ιερά Μητρόπολη Πάφου (ανωτέρω):
«Αποτελεί πλέον αξίωμα ότι αν ένας αιτητής δεν προσέλθει στο Δικαστήριο με καθαρά χέρια, το εκδοθέν προσωρινό διάταγμα είναι ακυρώσιμο χωρίς να εξεταστεί από το Δικαστήριο η ουσία της υπόθεσης. Αυτό διότι ένα προσωρινό διάταγμα έχει τις καταβολές του στο δίκαιο της επιείκειας και η μονομερής αίτηση που εισάγεται θεωρείται υψίστης πίστεως. («uberrima fides»). (δέστε τις υποθέσεις Brink´s Mat Ltd v. Elcombe (1988) 1 WLR 1350, Γρηγορίου ν. Χριστοφόρου (1995) 1 Α.Α.Δ. 248, 264-267 και Ahmad Zein v. Παράσχος Κ. Καμπανέλλας Λτδ (2000) 1 Α.Α.Δ. 606). Η συνολική εικόνα που μεταδίδεται μέσα από την μονομερή αίτηση πρέπει να είναι ορθή στη βάση της χωρίς παραπλάνηση (Χαραλάμπους ν. Petros Michael Exclusif Ltd (2004) 1 Α.Α.Δ. 1953). Έχει επίσης σημασία το πόσο ουσιώδες είναι το τυχόν μη αποκαλυφθέν στοιχείο και κατά πόσο αυτό θα επηρέαζε ή όχι το Δικαστήριο στην έκδοση του διατάγματος»
Ομοίως και τ’ ακόλουθα από τη Σάββα v. Τηλεμάχου (2001) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 2081:
«Η έκταση της υποχρέωσης για αποκάλυψη γεγονότων σε μονομερείς αιτήσεις αναπτύχθηκε στην Demstar Ltd v. Zim Israel Navig. Co Ltd κ.ά. (1996) 1 (Α) ΑΑΔ 597:
"Είναι θεμελιωμένο ότι διάδικος ο οποίος επιδιώκει με μονομερή αίτηση τη χορήγηση θεραπείας, πρέπει να προβεί σε πλήρη αποκάλυψη των γεγονότων τα οποία επενεργούν στην άσκηση των εξουσιών του Δικαστηρίου για την παροχή θεραπείας. Η αρχή αυτή συναρτάται με την καλή πίστη η οποία πρέπει να επιδεικνύεται οποτεδήποτε επιδιώκεται η θεραπεία στην απουσία του αντιδίκου. (Βλέπε Jadranska Slobodna Plovidba v. Photos Photiades & Co (1965) 1 C.L.R. 58. Abdu Ali Altobeiqui v. M/V Nada G. and another (1985) 1 C.L.R. 543. Sekavin S.A. v. Ship "Platon ch" (1987) 1 C.L.R. 297. Amathus Navigation Co Ltd v. Concort Express Liners and others, Αγωγή Ναυτοδικείου 27/93, ημερομηνίας 22 Δεκεμβρίου 1993. Στη Zachariades v. Liveras and others (1989) 1 C.L.R. 437, κρίθηκε υπό το φως της Αγγλικής νομολογίας ότι η μη αποκάλυψη όρου της μεταξύ των μερών συμφωνίας για την παραπομπή διαφορών σε Δικαστήριο της αλλοδαπής συνιστά εκτροπή από την αρχή της πλήρους αποκάλυψης των ουσιωδών γεγονότων και δικαιολογεί την ακύρωση του διατάγματος. Αντίθετα με την απόφαση στη Zachariades (ανωτέρω) και τις αρχές των Αγγλικών αποφάσεων που υιοθετεί, η απόφαση του δικαστηρίου στην Ellinger v. Guinness, Mahom & Co., (1939) 4 All E.R. 16, τείνει να υποστηρίξει ότι η μη αποκάλυψη πρέπει να συνοδεύεται και από πρόθεση εξαπάτησης (deceit) και να δικαιολογείται η ακύρωση, προσέγγιση που απηχείται και σε δύο πρωτόδικες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Cyprus Potato Marketing Board v. Primiaks (Pacific Violet) και άλλου, υπόθεση αρ. 93/89, ημερομηνίας 28 Μαρτίου 1990 και Sons of Afif Yamout v. Schiffahrts - Gex. Elbe M.B.H. & Co, και άλλων, Αγ. Ναυτοδικείου αρ. 11/89 και 12/89, ημερομηνίας 25 Ιουνίου 1990, η κατάληξη της οποίας δεν εγκρίθηκε κατά την αναθεώρησή της. (Βλέπε Sons of Afif Yamout (αναφέρεται πιο κάτω)). Το στοιχείο της εξαπάτησης δεν αποτελεί προϋπόθεση για ακύρωση του διατάγματος. (Βλέπε The Andria (1984) 1 All E.R. 1126 (CA), The Hagen (1908) P. 189. Boyce v. Gill (1981) 64 L.T. 824. Brink's Mat Ltd Elombe (1988) 1 W.L.R. 1350 (C.A.). Stavros Hotel Appartments Limited και άλλοι ν. Χριστοφόρου και άλλων, Πολιτική Έφεση αρ. 8181, ημερομηνίας 23 Μαρτίου 1995). Η θέση αυτή κρίνεται σωστή. Ότι ανατρέπει τη βάση του διατάγματος είναι η μη αποκάλυψη γεγονότων εξ αντικειμένου ουσιώδους σημασίας για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου. Στην απουσία τους, η απόφαση του δικαστηρίου καθίσταται ακροσφαλής."
Στην υπόθεση RESOLA (CYPRUS) LTD v. Χρήστου, Πολιτική Έφεση 9610, ημερ. 31.3.1998 ειπώθηκαν τα εξής:
"Όπως διαπιστώσαμε στην DEMSTAR LIMITED v. ZIM ISRAEL NAVIGATION CO LIMITED και άλλου - (Αίτηση για Αναθεώρηση στην Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 157/90 - 30.5.96)), πρόθεση εξαπάτησης δεν αποτελεί προϋπόθεση για την ακύρωση διατάγματος λόγω παράλειψης αποκάλυψης ουσιωδών γεγονότων. Το κριτήριο είναι, όπως αναφέραμε, κατά πόσο η μη αποκάλυψη συγκεκριμένων γεγονότων συνιστά, εξ αντικειμένου, ουσιώδους σημασίας στοιχείο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου, οπόταν, στην απουσία του, αυτή τούτη η απόφαση του δικαστηρίου καθίσταται ακροσφαλής."»
Τέλος παραπέμπω και απόσπασμα που ακολουθεί από την υπόθεση Εκκλησία Παναγίας Αγίας Νάπας και Άλλοι ν. Δήμου Αγίας Νάπας (2013) 2 Α.Α.Δ. 62:
«Απόκρυψη ουσιαστικών γεγονότων σε μονομερή αίτηση στην ουσία ισοδυναμεί με εξαπάτηση του δικαστηρίου. Όπως έχει κατ' επανάληψη λεχθεί, το κριτήριο του τι συνιστά ουσιώδες γεγονός είναι αντικειμενικό και η πρόθεση εξαπάτησης δεν αποτελεί προϋπόθεση για την ακύρωση διατάγματος λόγω παράλειψης αποκάλυψης ουσιωδών γεγονότων. Ο αιτητής έχει υποχρέωση να αποκαλύψει στο δικαστήριο όχι μόνο τα γεγονότα τα οποία γνωρίζει, αλλά και οποιαδήποτε άλλα γεγονότα τα οποία θα μπορούσε να γνωρίζει αν προέβαινε σε λογικές και κατάλληλες κάτω από τις περιστάσεις έρευνες και τα οποία γεγονότα θα μπορούσαν να ασκήσουν επιρροή στην κρίση του δικαστηρίου. Χρήσιμη αναφορά μπορεί να γίνει στις υποθέσεις Demstar Ltd. v. Zim Israel Navigation (1996) 1 A.A.Δ. 597, Resola (Cyprus) Ltd. v. Χρίστου (1998) 1 Α.Α.Δ. 598, The Timberland of USA v. Evans & Sons Ltd. (1998) 1 A.A.Δ. 1179 και Rybolovlev v. Rybolovleva (2010) 1(Α) Α.Α.Δ. 82).»
Οι παραπάνω αρχές επαναβεβαιώνονται σε σημαντικό αριθμό, ακόμη πιο πρόσφατων αποφάσεων. Ενδεικτικά παραπέμπω στις υποθέσεις Commerzbank Auslandsbanken Holding AG και Άλλων ν. Adeona Holdings Limited και Άλλων, Πολ. Έφ. 6/14, ημερ. 27.2.2015, PHOENIX PHARMACY LIMITED κ.ά. ν. BUGAEV, Πολ. Έφ. Αρ. Ε69/2016, ημερ. 11/4/2019, LarienaInvestments Ltd και Άλλων ν. RFI Consortium Ltd, Πολ. Έφ. 164/19, ημερ. 22/1/2021 και CJSC "TV COMPANY STREAM" κ.ά. v. CONTENT UNION SA, Πολ. Έφ. Αρ. Ε34/2018, Ε35/2018, ημερ. 8/4/2021.
Με υπαγωγή των δεδομένων της παρούσας υπόθεσης, σ’ όλες τις παραπάνω αρχές, παρατηρώ τα εξής:
Από το συνδυασμό όσων αναφέρουν οι ενάγοντες στην έκθεση απαίτησης της αγωγής τους με αυτά που αναφέρει ο διευθυντής τους στην υποστηρικτική της αίτησης, ένορκη δήλωσή του, προκύπτει ότι τα ουσιαστικά γεγονότα που συνθέτουν τη βάση της αγωγής των εναγόντων και θεμελιώνουν το αγώγιμο δικαίωμά τους εναντίον των εναγόμενων είναι τα εξής:
Η εταιρεία Y. T. D. E. L., που ανήκει στον πατέρα του διευθυντή των εναγόντων είναι ιδιοκτήτρια ενός κτηριακού συγκροτήματος, αποτελούμενο από 4 κτήρια. Ανάμεσά τους είναι και τo κτήριο C, το οποίο αποτελείται από 12 διαμερίσματα (στο εξής «επίδικα διαμερίσματα») τα οποία, η πιο πάνω εταιρεία, δυνάμει 12 ξεχωριστών συμφωνιών πώλησε στους εναγόμενους. Ο ενάγοντες, που είναι εγγεγραμμένοι εργολήπτες οικοδομικών έργων, με τη γραπτή συμφωνία που συνήψαν με τους εναγόμενους στις 25/9/2019 ανέλαβαν τις εργασίες ανακαίνισης των επίδικων διαμερισμάτων, τις οποίες ξεκίνησαν κατά τις 12/9/2019.
Κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των εν λόγω εργασιών και συγκεκριμένα, στις 9/3/2020 μεταξύ εναγόμενων και της εταιρείας Y. T. D. E. L., υπογράφτηκε συμφωνία που αφορούσε την ανακαίνιση και των εξωτερικών κοινόχρηστων χώρων του συγκροτήματος.
Στην πορεία εκτέλεσης των εργασιών των εναγόντων, προέκυψαν διαφορές στις σχέσεις τους με τους εναγόμενους, ωστόσο, οι ενάγοντες - όπως είναι η θέση τους - σε σύντομο χρόνο ολοκλήρωσαν τις εργασίες τους και στις 30/3/2021 κάλεσαν εκ νέου τους εναγόμενους σε επιθεώρηση του έργου και παράδοση, νοουμένου ότι θα ξοφλιούνταν τα ήδη εκδομένα διατακτικά που εκκρεμούσαν και αφού υπολογίζονταν και εγκρίνονταν οι εκτελεσθείσες από τις 31/1/2021 και μετά, εργασίες. Όπως αναφέρεται από το διευθυντή των εναγόντων στην παράγραφο 16 της ένορκης δήλωσης του, τα μεταξύ των μερών προβλήματα, είτε λόγω καθυστερήσεων, εξαιτίας της πανδημίας είτε εξ υπαιτιότητας άλλων υπεργολάβων στο έργο είτε ένεκα καθυστέρησης πληρωμής των διατακτικών, οδήγησαν σε κλονισμό της συνεργασίας των διαδίκων.
Ο τότε νομικός σύμβουλος των μερών, σε μια προσπάθεια εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης στις διαφορές που προέκυπταν μεταξύ των μερών - οι οποίες κατέληξαν να αφορούν οικονομική διαφορά - συνέστησε το διορισμό του μελετητή του έργου για διερεύνηση της διαφωνίας. Έτσι, στις 7/4/2021, μεταξύ των διαδίκων, αλλά και του μελετητή του έργου, αρχιτέκτονα Δ. Μ., υπογράφτηκε συμφωνητικό έγγραφο (τεκμ. 16, στην ένορκη δήλωση του διευθυντή των εναγόντων) δυνάμει του οποίου, ο Μ. ανέλαβε να εκτελέσει ποσοτική και ποιοτική έρευνα στις εκτελεσθείσες από τους ενάγοντες, εργασίες, καθώς και να καθορίσει το κόστος τους, το οποίο θα οφείλεται από τους εναγόμενους στους ενάγοντες. Ο αρχιτέκτονας ολοκλήρωσε την έρευνα περί τις αρχές Μαΐου και στις 10/5/2021 εκδόθηκαν σχετικά διατακτικά (βλ. τα τεκμ. 17Α, 17Β και 17Γ, στην ένορκη δήλωση του διευθυντή των εναγόντων, τα εν λόγω διατακτικά και το τεκμ. 18, στην ίδια ένορκη δήλωση, το σχετικό τιμολόγιο των εναγόντων, για το συνολικό ποσό των €293.667,26).
Ένεκα της μη εξόφλησης των πιο πάνω διατακτικών, ως οι πρόνοιες του συμβολαίου εργολαβίας, οι ενάγοντες τερμάτισαν τις οποιεσδήποτε μικροεργασίες εκκρεμούσαν στο εργοτάξιο, αξιώνοντας παράλληλα και την καταβολή των διατακτικών, ως αυτά είχαν εκδοθεί και εγκριθεί από τον αρχιτέκτονα του έργου.
Και ενώ είναι ξεκάθαρο ότι η αγωγή των εναγόντων εναντίον των εναγόμενων, εδράζεται επί των τριών, πιο πάνω διατακτικών, τα οποία εξέδωσε ο αρχιτέκτονας του έργου, Δ. Μ., στις 10/5/2021, για το συνολικό ποσό των €198.667,26, οι ενάγοντες, οι οποίοι με την αγωγή τους αξιώνουν εναντίον των εναγόμενων το ποσό των €293.667,26 - που είναι αυτό που αναγράφουν στο σχετικό με τα εν λόγω διατακτικά, τιμολόγιό τους - παρέλειψαν να θέσουν ενώπιον του Δικαστηρίου που εξέδωσε μονομερώς το επίδικο διάταγμα, τα εξής, τα οποία έθεσαν για πρώτη φορά οι εναγόμενοι, με την ένορκη δήλωση του διευθυντή τους, στην οποία προέβη προς υποστήριξη της ένστασής τους στην υπό κρίση αίτηση.
Ειδικότερα:
Μολονότι είναι γεγονός, ότι ο αρχιτέκτονας του έργου είχε υπογράψει τα πιο πάνω διατακτικά, στη συνέχεια και συγκεκριμένα, στις 18/5/2021, σε σχέση με αυτά, απέστειλε στους διαδίκους το ακόλουθο ηλεκτρονικό μήνυμα: «Παρακαλώ όπως αγνοήσετε τα υπογραμμένα διατακτικά πληρωμής λόγο ελλειπών δικαιολογητικών που αναμένονται να μας δοθούν όπως επίσης εκκρεμούν όπως αναφέρω και στο τελευταίο μου email μεγάλα ποσά από καθυστερήσεις που πρέπει πρώτα να συμφωνηθούν από το δικηγορικό γραφείο του κυρ. Φ. Τ.»
Από το περιεχόμενο του εν λόγω ηλεκτρονικού μηνύματος (τεκμ. 10 στην ένορκη δήλωση του διευθυντή των εναγόμενων), ενώ είναι ηλίου φαεινότερο, ότι εκθεμελιώνεται πλήρως το βάθρο που συνθέτει τη βάση της αγωγής των εναγόντων και θεμελιώνει το αγώγιμο δικαίωμά τους εναντίον των εναγόμενων και ενώ οι ενάγοντες, καθ’ ον χρόνο καταχωρούσαν την αγωγή τους και ακολούθως την υπό κρίση - μονομερή - αίτηση, στο πλαίσιο της οποίας, στη βάση των επίμαχων διατακτικών εκδόθηκε το επίδικο διάταγμα, γνώριζαν την ύπαρξη και κυρίως, το περιεχόμενο του εν λόγω ηλεκτρονικού μηνύματος, επομένως, ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν πλέον τα εν λόγω διατακτικά, εντούτοις, αποσιώπησαν στο Δικαστήριο το εν λόγω ουσιαστικό γεγονός. Είμαι βέβαιος, ότι, το Δικαστήριο, εάν κατά την εξέταση της αίτησης που οδήγησε στην έκδοση του επίμαχου διατάγματος είχε υπόψη του αυτό το στοιχείο, τόση και τέτοια θα ήταν η επιρροή που θα ασκούσε στην κρίση του, σε βαθμό που, όχι απλώς δεν θα εξέδιδε το αιτούμενο διάταγμα μονομερώς, αλλά, θα απέρριπτε την αίτηση επί της ουσίας και τούτο, επειδή, πολύ απλά, θα έκρινε πως δεν πληρούνται οι δυο πρώτες ουσιαστικές προϋποθέσεις για έκδοση του αιτούμενου διατάγματος κατά το άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου. Στην απουσία των επίμαχων διατακτικών πληρωμής από την υπό κρίση αίτηση, προφανώς, δεν μπορεί να γίνεται λόγος, είτε για σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση, είτε, πολύ περισσότερο, για ορατή πιθανότητα επιτυχίας της αγωγής των εναγόντων.
Θα έλεγα πως, στην περίπτωση των εναγόντων, η αποσιώπηση του παραπάνω γεγονότος συνιστά κλασική περίπτωση απόκρυψης ουσιαστικού γεγονότος, που στην ουσία ισοδυναμεί με εξαπάτηση του Δικαστηρίου από τους ενάγοντες, οι οποίοι παραβίασαν το αξίωμα να προσέλθουν στο Δικαστήριο με καθαρά χέρια [βλ. την Ιερά Μητρόπολη Πάφου (ανωτέρω)]. Αυτό σημαίνει ότι, καθηκόντως, οφείλω να τους απαντήσω όπως και στη Στυλιανού (ανωτέρω επίσης) με τη φράση: «δεν σας ακούω πλέον» και να ακυρώσω το επίμαχο διάταγμα, χωρίς να εξετάσω την ουσία της υπόθεσης, παρότι, το έχω ήδη κάνει σε σχέση με τις δυο πρώτες ουσιαστικές προϋποθέσεις για έκδοση προσωρινού διατάγματος.
Ότι οι ενάγοντες γνώριζαν και ενώ θα μπορούσαν - ως όφειλαν - να αποκαλύψουν το επίμαχο ηλεκτρονικό μήνυμα καθώς και το περιεχόμενό του, σκόπιμα δεν το αποκάλυψαν, προκύπτει από τα εξής: καταρχήν, από το ίδιο το ηλεκτρονικό μήνυμα, το οποίο φαίνεται να έχει σταλεί στους διευθυντές των διαδίκων, που είναι και οι ενόρκως δηλούντες στην υπό κρίση αίτηση (ο ένας για τους ενάγοντες και ο άλλος για τους εναγόμενους). Έπειτα, από το γεγονός, ότι ο ισχυρισμός των εναγόμενων για αποστολή του εν λόγω μηνύματος με το συγκεκριμένο περιεχόμενο, ουδέποτε αντικρούστηκε από τους ενάγοντες. Τέλος, είναι και το γεγονός, ότι ο ευπαίδευτος δικηγόρος των εναγόντων, συναφώς με το θέμα, στη γραπτή αγόρευσή του αναφέρει τα εξής: ενώ οι ενάγοντες έθεσαν ενώπιον του Δικαστηρίου τη βάση της απαίτησής τους, η οποία προκύπτει δυνάμει διατακτικών πληρωμής, τα οποία εγκρίθηκαν από τον αρχιτέκτονα/μελετητή του έργου και ετοιμάστηκαν δυνάμει του τεκ. 16, οι εναγόμενοι, για να αντικρούσουν την ισχύ των επίδικων διατακτικών, έθεσαν ενώπιον του Δικαστηρίου ένα ηλεκτρονικό μήνυμα (το τεκμήριο 10 της ένστασης) του οποίου η εγκυρότητα και/ή γνησιότητα πρόκειται να εξεταστεί επί της ουσίας, κατά την ακρόαση της αγωγής.
Είναι καλά γνωστό ότι η αγόρευση ενός δικηγόρου, δεν αποτελεί μαρτυρία και ούτε την υποκαθιστά. Εάν οι ενάγοντες είχαν τη θέση ότι το εν λόγω ηλεκτρονικό μήνυμα είναι πλαστό, καθ’ ον χρόνο αποτάθηκαν στο Δικαστήριο με την υπό κρίση μονομερή αίτηση, όφειλαν, καταρχήν, να το θέσουν ενώπιον του Δικαστηρίου και έπειτα, να προβάλουν τον ισχυρισμό ότι αμφισβητούν την γνησιότητά του, δίδοντας έτσι την ευκαιρία και στο Δικαστήριο να εντάξει και αυτό το στοιχείο μαρτυρίας στο σύνολο της μαρτυρίας επί της οποίας βασίστηκε κατά την εξέταση της αίτησης και εξέδωσε το υπό κρίση διάταγμα. Ούτε το ένα έκαναν μα ούτε και το άλλο και το μόνο που μπορώ να λάβω υπόψη από την παραπάνω αναφορά του δικηγόρου τους, είναι ότι δεν αμφισβητούν είτε την παραλαβή είτε ότι είχαν γνώση του περιεχομένου του εν λόγω ηλεκτρονικού μηνύματος, καθ’ ον χρόνο καταχωρούσαν την υπό κρίση αίτηση.
Έπεται ότι οι 5ος και 6ος λόγοι ένστασης είναι βάσιμοι.
Κατ’ ακολουθία όλων των παραπάνω διαπιστώσεων και συμπερασμάτων, η αίτηση απορρίπτεται. Το επίδικο διάταγμα, ημερομηνίας 12/7/2021, ως έχει τροποποιηθεί στις 30/7/2021, ακυρώνεται.
Αναφορικά με τα έξοδα, δεδομένης της αποτυχίας της αίτησης, αυτά, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, επιδικάζονται υπέρ των εναγόμενων και σε βάρος των εναγόντων και θα είναι εισπρακτέα στο τέλος της αγωγής.
(Υπ.) …..……..…………………………
Κ. Κωνσταντίνου, Α.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
/ΚΚ
Subject: Civil/Other Actions /Interim
(Αναφορά: Πολιτική – αίτηση για έκδοση προσωρινού - απαγορευτικού διατάγματος αποξένωσης ακινήτου)