ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ. Ιωαννίδου – Παπά, Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 2674/14
ΜΕΤΑΞΥ:
ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΜΗΝΑ
ΕΝΑΓΟΥΣΑ
ΚΑΙ
ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 30 Απριλίου 2024
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για την Ενάγουσα: κα Κ.Κύζη και Σ.Κώστα για Στ.Αμερικάνος & Σία Δ.Ε.Π.Ε
Για τον Εναγόμενο: κος Κ.Μαστορούδης για Ντ.Μαστορούδης & Σία Δ.Ε.Π.Ε
ΑΠΟΦΑΣΗ
Η ενάγουσα με την αγωγή της αξιώνει γενικές και ειδικές αποζημιώσεις, τόκους, έξοδα και ΦΠΑ κατόπιν ατυχήματος λόγω ισχυριζόμενης αμέλειας και παράβασης των εκ του Νόμου απορρεόντων καθηκόντων των εναγομένων και/ή των υπαλλήλων τους που συνέβηκε στις 20.4.14 σε περιοχή της Λεμεσού, όπου οι εναγόμενοι ασκούν έλεγχο και/ή αρμοδιότητα.
ΔΙΚΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
Σύμφωνα με την έκθεση απαίτησης (Ε/Α στο εξής) η ενάγουσα κατά/ή περί την 20.4.14 και περί ώρα 20.30 εκινείτο με γρήγορο περπάτημα και/ή ελαφρύ τροχάδι στον πεζόδρομο επί του παραλιακού μετώπου.
Ενώ εκινείτο ως ανωτέρω, εντελώς ξαφνικά, λόγω του σκότους, τα πόδια της μπλέκτηκαν σε αλυσίδα η οποία ήταν τοποθετημένη από τους εναγόμενους και/ή τους υπαλλήλους και/ή αντιπροσώπους τους σε ύψος 2 ποδών περίπου, φράσσοντας τη πορεία της Ενάγουσας, με αποτέλεσμα την πτώση της στο έδαφος και τον τραυματισμό της.
Είναι η θέση της ότι η αλυσίδα τοποθετήθηκε απ΄αυτούς σε έδαφος εντός της δικαιοδοσίας τους και/ή του ελέγχου τους, δυνάμει των προνοιών του Νόμου περί Κοινοτικού Συμβουλίου.
Το εν λόγω ατύχημα οφείλεται στην αμέλεια και/ή παράβαση των νόμιμων καθηκόντων των εναγομένων γιατί την τοποθέτησαν σ΄εκείνο το σκοτεινό σημείο και χωρίς οποιαδήποτε προειδοποιητική σήμανση, φράσσοντας την πορεία της ενάγουσας.
Οι σωματικές βλάβες που υπέστη η ενάγουσα συνεπεία του ατυχήματος μεταξύ άλλων είναι οι εξής:
(α) Κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Ζαλάδες,πονοκέφαλοι. Επεισόδια εμετού.
(β) Θλάση ήπατος. Κάκωση κοιλίας. Κοιλιακό άλγος.
(γ) Κάκωση θώρακος.
(δ) Κάταγμα 7ης πλευράς
(ε) Κάκωση αρ. κνήμης - αιμάτωμα
(στ) Θλάση οσφυϊκής μοίρας
Εξακολουθεί να έχει ενοχλήσεις και πόνους στην οσφύ με πιθανότητα αυτοί να παραμείνουν σε ηπιότερη μορφή.
Οι ειδικές ζημιές που υπέστη η ενάγουσα από το ατύχημα περιλαμβάνουν απώλεια ημερομισθίων, ιατρικά έξοδα και μεταφορικά ήτοι συνολικό ποσό των €1597.
Στην έκθεση υπεράσπισης τους (Ε/Υ στο εξής) οι εναγόμενοι αποδέχονται την ύπαρξη της αλυσίδας σε πλαϊνό μέρος του πεζόδρομου και που δεν εμπόδιζε την ελεύθερη διακίνηση της ενάγουσας. Εάν αυτή βάδιζε επί του πεζόδρομου δεν θα συνέβαινε το ατύχημα το οποίο δεν αμφισβητούν. Επίσης ισχυρίζονται ότι στην αλυσίδα υπήρχαν φωσφορίζοντα διακριτικά σήματα και έπρεπε να την αντιληφθεί η ενάγουσα. Το ατύχημα συνέβηκε λόγω της αμέλειας και/ή της συντρέχουσας αμέλειας αυτής. Επίσης δεν αποδέχονται τις σωματικές της βλάβες, τις ειδικές ζημιές της και το ύψος αυτών.
Συνακόλουθα η αγωγή της πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμη και ανυπόστατη.
Στην απάντηση της η ενάγουσα αρνείται τις θέσεις των εναγομένων και δη ότι η αλυσίδα έφερε φωσφορίζοντα διακριτικά και επαναλαμβάνει την έκθεση απαίτησης της.
Η ακροαματική διαδικασία διεξήχθηκε για το θέμα της ευθύνης πρόκλησης του ατυχήματος και των γενικών και των ειδικών αποζημιώσεων.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Για την απόδειξη της υπόθεσης της, κατέθεσε η ενάγουσα Χρ.Μηνά ως ΜΕ1 και άλλοι 2 μάρτυρες ήτοι ο Δρ.Χρ.Σολομωνίδης ΜΕ2 και η Δρ.Στ. Χαραλάμπους ΜΕ3. Εκ μέρους των εναγομένων δεν παρουσιάστηκε κανένας μάρτυρας.
Επίσης κατά την ακροαματική διαδικασία κατατέθηκαν συνολικά 17 τεκμήρια και η γραπτή δήλωση της ενάγουσας τεκμ.Α΄.
Το περιεχόμενο της μαρτυρίας των μαρτύρων βρίσκεται καταγραμμένο στα πρακτικά του Δικαστηρίου και μαζί με το περιεχόμενο των τεκμηρίων έχουν μελετηθεί και λαμβάνονται υπόψη στο σύνολο τους. Δεν θα παραθέσω στο σημείο αυτό περίληψη της μαρτυρίας, αλλά θα το κάνω εκεί όπου και στο βαθμό που είναι αναγκαίο για σκοπούς αξιολόγησης.
ΜΕ1 ήταν η ενάγουσα η οποία υϊοθέτησε την γραπτή δήλωσή της τεκμήριο Α. Κατέθεσε στο δικαστήριο τα τεκμήρια 1-16 για τον περιορισμένο σκοπό ότι τα κατείχε. Ανέφερε ενόρκως ότι πριν το ατύχημα δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα υγείας. Αυτή περιέγραψε τις συνθήκες πώς επεσυνέβηκε το εν λόγω ατύχημα.
ΜΕ2 ήταν ο Δρ.Χρ.Σολομωνίδης Ορθοπεδικός – Χειρούργος ο οποίος υϊοθέτησε το ιατρικό πιστοποιητικό του για την ενάγουσα ημερ.17.6.14 (τεκμήριο 11α). Περιέγραψε τις σωματικές βλάβες αυτής. Αυτός την παρέπεμψε για ακτινογραφία δεξιών πλευρών.
ΜΕ3 ήταν η Δρ.Στ.Χαραλάμπους Γενικός - Χειρούργος η οποία στις 20.4.14 εργαζόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού ως Γενικός Χειρουργός. Υϊοθέτησε το ιατρικό πιστοποιητικό το οποίο υπέγραψε (τεκμήριο 3) και αφορούσε την ενάγουσα.
ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥΣ
Οι εναγόμενοι αποδέχονται ότι το Κοινοτικό Συμβούλιο ασκεί εξουσίες δυνάμει των προνοιών του Νόμου σε περιοχή της μείζονος Λεμεσού, στην οποία περιλαμβάνεται και το σημείο του επίδικου ατυχήματος της ενάγουσας. Επίσης αποδέχονται την ύπαρξη αλυσίδας η οποία όμως έφερε φωσφορίζοντα διακριτικά σήματα, τοποθετήθηκε σε πλαϊνό μέρος του πεζόδρομου και η οποία δεν ανέκοπτε ή εμπόδιζε την ελεύθερη διακίνηση της ενάγουσας. Είναι οι θέσεις τους ότι εάν η ενάγουσα βάδιζε επί του πεζόδρομου και όχι στο συγκεκριμένο πλαϊνό μέρος που δεν είναι μέρος του πεζόδρομου, σε καμία περίπτωση δεν θα συνέβαινε το εν λόγω ατύχημα που συνέβηκε λόγω της αμέλειας και/ή της συντρέχουσας αμέλειας της ενάγουσας.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Σκοπός της αξιολόγησης της μαρτυρίας είναι να μπορέσει το Δικαστήριο να προβεί σε διαπιστώσεις αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα και, στη βάση των δικών του ευρημάτων ως προς τα γεγονότα, να εξετάσει στη συνέχεια κατά πόσον ο διάδικος που φέρει το βάρος της απόδειξης, το έχει αποσείσει στον βαθμό που απαιτείται. Ωστόσο, η αξιοπιστία εκτιμάται αυτοτελώς και ανεξαρτήτως επιπέδου απόδειξης (Barry Wynne v. David Costakis Mavronicola κ.α. (2009) 1(β) Α.Α.Δ. 1138, Αθανασίου κ.α. ν Κουνούνη (1997) 1 Α.Α.Δ. 614)).
Η μαρτυρία εξετάζεται από τo Δικαστήριο συνολικά και όχι αποσπασματικά (Βλ. μεταξύ άλλων απόφαση της Μιχαηλίδου, Δ., ημερ. 8.4.2014, στην Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 273/2010, Βαρβάρα (Ρίτσα) Mason ν. Αντώνη Αντωνίου κ.α).
Έχει δε νομολογηθεί ότι πέραν από τις δικές του παρατηρήσεις όσον αφορά την αξιοπιστία των μαρτύρων, βασική βοήθεια για το Δικαστήριο είναι η πραγματική μαρτυρία, όπως το σχέδιο της σκηνής του δυστυχήματος, φωτογραφίες (βλ. Α/φοι Παπαλαζάρου Λτδ ν. Μιχαήλ (1997) 1Γ Α.Α.Δ. 1388). Η σημασία της πραγματικής μαρτυρίας ποικίλλει ανάλογα με τον βαθμό στον οποίο διαφωτίζει ως προς τα ουσιώδη γεγονότα.
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την ενάγουσα και τους δύο μάρτυρες της, τους οποίους και αξιολογώ στη συνέχεια.
Η ΜΕ1 μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, ήταν σαφής, ειλικρινής και σταθερή στις θέσεις της περιγράφοντας πώς ενώ έκανε ελαφρύ τροχάδι έπεσε στο έδαφος και τραυματίστηκε λόγω της τοποθέτησης μίας αλυσίδας επί του πλαϊνού πεζόδρομου στην περιοχή του παραλιακού μετώπου.
Αποδέχομαι τις πιο κάτω θέσεις της ήτοι ότι το ατύχημα έγινε στις 8:30 μμ. Στην φωτογραφία 1 (τεκμ.1) απεικονίζεται ο πεζόδρομος όπου αυτή έστριψε αριστερά πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο της. Στο σημείο που έγινε το ατύχημα το υλικό του εδάφους είναι το ίδιο με το προηγούμενο μέρος του πεζόδρομου. Εάν δεν υπήρχε η αλυσίδα θα πήγαινε κανονικά στο αυτοκίνητο της και δεν θα τραυματιζόταν. Η αλυσίδα δεν φαινόταν, ούτε και σήμανση για την ύπαρξη της, ή ότι είναι ράμπα και δεν μπορεί να περάσει πεζός. Αυτή από το ατύχημα όπως έπεσε με δύναμη χτύπησε στην κοιλιά στην δεξιά πλευρά, είχε αιμάτωμα στο ήπαρ και στην αριστερή κνήμη και έκανε 1-2 φορές εμετό φθάνοντας στο νοσοκομείο. Είχε πολύ πόνο, και πήρε αναρρωτική άδεια από τις 20.4.14 μέχρι 18.5.14 η οποία της δόθηκε από το Νοσοκομείο (τεκμ.6,7). Δεν ζήτησε επίδομα ασθένειας από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις γιατί δεν το γνώριζε. Ήταν εγγεγραμμένη στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Επέστρεψε στην εργασία της αλλά δεν είχε αναρρώσει εντελώς αφού συνέχιζαν οι πόνοι και σταμάτησε να δουλεύει τέλη Ιουνίου 2014. Τον μήνα Απρίλιο τον είχε πληρωθεί ολόκληρο (τεκμ.12) και της τα απέκοψαν τον μήνα Μάϊο. Το χρηματικό ποσό των €500 το οφείλει στον Δρ.Σολομωνίδη γιατί είχαν συμφωνήσει να του τα καταβάλει στο τέλος της δικαστικής διαδικασίας. Αυτή ανάρρωσε 4 μήνες μετά. Αυτή δεν υπέπεσε σε αντιφάσεις κατά την αντεξέταση της και αποδέχομαι την μαρτυρία της ως αξιόπιστη στο σύνολο της.
Ο ΜΕ2 και η ΜΕ3 Ιατροί κατέθεσαν ως εμπειρογνώμονες. Όσον αφορά την προσέγγιση και εξέταση μαρτυρίας εμπειρογνώμονα υπάρχει πληθώρα νομολογίας (βλ. Φιλίππου ν. Οδυσσέως (1989) 1 C.L.R. 1, Θεοσκέπαστη Φαρμ ν. Δημοκρατίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 984, Ευαγγέλου ν. Αμπίζας (1982) 1 C.L.R. 41 και Νικολάου ν. Σταύρου (1992) 1Β Α.Α.Δ. 746), Χαραλάμπους ν. Αβραάμ κ.α. (1999) 1 Α.Α.Δ. 1441). Σύμφωνα με αυτή το Δικαστήριο θα πρέπει πρώτα να πεισθεί ότι ο μάρτυρας είναι εμπειρογνώμονας στον τομέα που καταθέτει και στην συνέχεια να εξετάσει αν με την μαρτυρία του έχει δώσει τα αναγκαία επιστημονικά κριτήρια ώστε να καταστήσει ικανό το Δικαστήριο να ελέγξει την ακρίβεια των συμπερασμάτων του, προκειμένου να σχηματίσει την δική του ανεξάρτητη κρίση, με εφαρμογή των κριτηρίων πάνω στα γεγονότα που θα αποδειχθούν με μαρτυρία.
Επί του προκειμένου αναφορικά με το κατά πόσο οι ΜΕ2 και ΜΕ3 είναι εμπειρογνώμονες, στην ειδικότητα τους δεν αμφισβητήθηκαν. Συναφώς η μαρτυρία τους θα προσεγγιστεί και θα αξιολογηθεί με βάση τις αρχές που διέπουν την αξιολόγηση και προσέγγιση εμπειρογνωμόνων μαρτύρων.
Ο ΜΕ2 κατά την αντεξέταση του, ερωτήθηκε αναφορικά με την βεβαίωση του Ιατρού – ακτινολόγου Μ.Βαρνάβα (τεκμήριο 9). Σ΄αυτή αναφέρεται «πιθανό ράγισμα στο περιφερικό τμήμα της έβδομης πλευράς δεξιά» ενώ αυτός ομιλεί για κάταγμα και όχι σε ράγισμα. Περί τούτου δικαιολόγησε επαρκώς λέγοντας ότι ράγισμα και κάταγμα είναι το ίδιο πράγμα. Το ράγισμα είπε είναι το σπάσιμο απλά δεν έχει μετατοπιστεί από τη θέση του και δεν παύει να είναι κάταγμα. Κάταγμα είναι ο ορθός όρος να περιγράψει την λύση της οστικής συνέχειας. Είπε ότι ο ακτινολόγος δεν μπορεί να δει κλινικά τον ασθενή όπως ο ίδιος που είναι γιατρός, ο οποίος είχε διαπιστώσει τον πόνο της τραυματισθείσας σ΄εκείνο το σημείο και ζήτησε την ακτινογραφία γιατί υποψιάστηκε πιθανότητα κατάγματος. Επίσης ο ακτινολόγος διέγνωσε το ράγισμα 12 ημέρες μετά το ατύχημα. Ήταν απόλυτος ότι αυτή υπέστη κάταγμα 7ης πλευράς το οποίο αρχίζει να επουλώνεται από την πρώτη μέρα και μετά από 10 ημέρες είναι λογικό να είχε ατονήσει. Ο πόνος υποχωρεί ανάλογα με τον ασθενή σε 4 - 6 εβδομάδες.
Εξήγησε με επάρκεια πως μπορεί να επήλθε το σπάσιμο της πλευράς λέγοντας ότι για να σπάσει ένα πλευρό πρέπει να χτύπησε κάπου γιατί δεν είναι εύκολο να σπάσουν οι πλευρές. Σε νέα άτομα χρειάζεται αρκετή βία. Ακόμη εξήγησε τι εννοούσε στην έκθεση του για την κάκωση θώρακος, δηλαδή του έδειξε ότι πονούσε στον μπρόσθιο θώρακα και κατά την εξέταση εντόπισε τον πόνο σε κάποια από τις μεσαίες πλευρές. Επομένως η κάκωση του θώρακα δεν είναι αυτόνομη αλλά συνδέεται με το κάταγμα της 7ης πλευράς και ήταν η αιτία αυτού του ραγίσματος ή κατάγματος. Αυτός με ειλικρίνεια επίσης είπε ότι το κάταγμα επανήλθε στη θέση του. Ακόμη σε αντίθεση με όσα η υπεράσπιση διατείνεται ο ΜΕ2 είπε ότι η διάγνωση του ακτινολόγου τον ικανοποίησε, δεν υπήρχε πρόβλημα στον πνεύμονα οπότε δεν χρειαζόταν να την παραπέμψει για αξονική τομογραφία του θώρακα.
Να αναφέρω ότι αντεξεταζόμενος δεν αμφισβητήθηκε το γεγονός ότι αυτή όταν τον επισκέφθηκε την ίδια ημέρα που εξήλθε του Νοσοκομείου του παραπονέθηκε για κοιλιακό άλγος, πόνο στο πρόσθιο θωρακικό τοίχωμα, κυρίως δεξιά, οσφυαλγία και πόνο στην αριστερή κνήμη και ότι την παρέπεμψε για ακτινογραφία, ούτε ότι λήφθηκε αυτή, ούτε και ότι ο ίδιος διαπίστωσε το σπάσιμο – κάταγμα 7ης πλευράς δεξιά κατά την κλινική εξέταση της ενάγουσας.
Αποδέχομαι την αναντίλεκτη θέση του ότι γι΄αυτόν πιο επικίνδυνη ήταν η θλάση ήπατος της ασθενούς.
Επίσης ερωτήθηκε για το αιμάτωμα, δηλαδή το μαύρισμα το οποίο ήταν υποδόριο στην κνήμη και ειλικρινώς είπε ότι ήταν σε φάση υποχώρησης και της χορηγήθηκε αντιπηκτική γέλη η οποία βοηθάει για να υποχωρήσει πιο γρήγορα.
Αποδέχομαι την θέση του για την θλάση στην οσφυϊκή μοίρα ότι δηλαδή με την πτώση χτυπάει και το πίσω μέρος του σώματος, δηλαδή η μέση. Και ότι η ενάγουσα του είχε αναφέρει ότι βίωνε πόνο στην περιοχή αυτή.
Αυτός επιβεβαίωσε την ενάγουσα ότι για τις υπηρεσίες που τις παρείχε δεν τον εξόφλησε.
Δεν έχω καμία αμφιβολία για την αναντίλεκτη εμπειρογνωμοσύνη του ΜΕ2. Αυτός κρίνω ότι κατέθεσε στο δικαστήριο τα ευρήματα του με κάθε επάρκεια αναφορικά με τις σωματικές βλάβες που υπέστη η ενάγουσα. Κατ΄ουσίαν αυτός δεν αμφισβητήθηκε αλλά ούτε και παρουσιάστηκε οποιαδήποτε μαρτυρία εκ μέρους των εναγομένων που να τον αντικρούει. Συνεπώς η μαρτυρία του κρίνεται αξιόπιστη στο σύνολό της.
Η ΜΕ3 περιέγραψε επαρκώς τί είναι η θλάση ήπατος την οποία είχε η ασθενής ενάγουσα δηλαδή την κάκωση του παρεγχύματος του ήπατος η οποία προκαλείται είτε μετά από πτώση, είτε από αμβλύ τραυματισμό. Αναγνώρισε επίσης το εξιτήριο της ενάγουσας ημερ.23.4.14 (τεκμήριο 4) και το έντυπο ημερ.28.4.14 για επαναληπτικό παραπεμπτικό για υπερηχογράφημα κοιλίας (τεκμήριο 5).
Αντεξεταζόμενη μεταξύ άλλων αναφερόμενη στο ιατρικό πιστοποιητικό και στην αναφορά για τα δύο επαναληπτικά υπερηχογραφήματα κοιλίας (τεκμ.5) είπε ειλικρινώς ότι αυτά ήταν χωρίς παθολογικά ευρήματα, δηλαδή χωρίς να χειροτερέψει η κατάσταση της. Το παθολογικό εύρημα της θλάσεώς του ήπατος είναι επιβεβαιωμένο από την αξονική τομογραφία και στο τεκμήριο 2 φαίνεται αξονική τομογραφία ημερ. 21.4.14. Αυτή η θλάση ανέφερε μπορεί να είναι αποτέλεσμα κάκωσης της κοιλιακής χώρας από πτώση. Επίσης ανέφερε ότι η η άδεια που της δόθηκε μέχρι τις 18.5.14 ήταν φυσιολογικό διάστημα για την πλήρη ανάρρωση της.
Αποδέχομαι ότι η ενάγουσα υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία κάτι το οποίο αναφέρεται και στο έντυπο των Ιατρικών Υπηρεσιών τεκμ.2 και επίσης αποδέχομαι τη θέση της ΜΕ3 ότι η αξονική τομογραφία δεν θα μπορούσε να δείξει εάν η ενάγουσα υπέστη κάταγμα στα πλευρά, εξ΄ου και δεν κατέδειξε κάτι τέτοιο.
Αποδέχομαι την ειδικότητα της ως Γενική Χειρούργος και τα ευρήματα της αναφορικά με την σχετικά μικρή θλάση ήπατος, κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης της ενάγουσας, ως επίσης και του ΜΕ2 ως Ειδικός Ορθοπεδικός – Χειρούργος για τις σωματικές βλάβες της ΜΕ1 για το κάταγμα της 7ης πλευράς, την κάκωση του θώρακος, κάκωση της κνήμης - αιμάτωμα και την θλάση της οσφυϊκής μοίρας.
ΤΕΛΙΚΕΣ ΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ
Μετά την ολοκλήρωση της μαρτυρίας εκ μέρους της ενάγουσας οι ευπαίδευτοι συνήγοροι αυτών προχώρησαν σε νομική επιχειρηματολογία μέσω γραπτών αγορεύσεων που ετοίμασαν και υπέβαλαν στο Δικαστήριο προς διευκόλυνση του και αφού τις υιοθέτησαν επεξήγησαν προφορικώς το περιεχόμενο τους.
Δεν κρίνω σκόπιμο και χρήσιμο να παραθέσω το πλήρες περιεχόμενο των γραπτών αγορεύσεων των ευπαιδεύτων συνηγόρων αφού αυτές βρίσκονται στο φάκελο του Δικαστηρίου ως μέρος των επισυνημμένων εγγράφων, έχουν εξεταστεί και μελετηθεί από το δικαστήριο με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα. Απλά να αναφέρω ότι η θέση των εναγομένων κατά την διαδικασία ήταν για ύπαρξη συντρέχουσας αμέλειας εκ μέρους της ενάγουσας και ότι αυτή δικαιούται €2000 γενικές αποζημιώσεις, επί πλήρους ευθύνης, μειωμένο το ποσό κατ΄αναλογία.
ΕΥΡΗΜΑΤΑ
Έχοντας μελετήσει και αξιολογήσει την μαρτυρία που προσάχθηκε ενώπιον μου, τα τεκμήρια που κατατέθηκαν κατά την εκδίκαση της αγωγής αυτής αλλά λαμβάνοντας υπόψη μου και τα γεγονότα που τελικά δεν αμφισβητήθηκαν καταλήγω στα ακόλουθα ευρήματα που αφορούν τα πραγματικά και αληθή ουσιώδη γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τον ουσιώδη χρόνο:
Στις 20.4.14 γύρω στις 20.30 η ενάγουσα πήγαινε ελαφρύ τροχάδι μαζί με τον σύζυγο της σε πλαϊνό μέρος του πεζόδρομου του παραλιακού μετώπου όπου οι εναγόμενοι ασκούν έλεγχο και/ή αρμοδιότητα. Σε κάποια στιγμή μπλέκτηκαν τα πόδια της σε αλυσίδα που ευρισκόταν εκεί, σε ύψος περίπου 2 ποδών, η οποία δεν ήταν εμφανής με αποτέλεσμα αυτή να επιπέσει με δύναμη στο έδαφος και να τραυματιστεί. Στο σημείο της αλυσίδας ή πλησίον της δεν ευρισκόταν οποιαδήποτε σήμανση ή προειδοποιητική πινακίδα για την ύπαρξη της για τους διερχόμενους περαστικούς. Οι φωτογραφίες (τεκμ.1) λήφθηκαν 3 ημέρες μετά το ατύχημα. Στις φωτογραφίες 1 και 5 απεικονίζεται πεζόδρομος και στις φωτογραφίες 3 και 4 το σημείο που έγινε το ατύχημα τον επίδικο χρόνο. Στις τελευταίες διαφαίνεται η αλυσίδα στην οποία αναφέρθηκε.
Ο σύζυγος της την μετέφερε στις πρώτες βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού με πόνο στην κοιλιακή χώρα, ναυτία και έκανε 1 – 2 φορές εμετό.
Εκεί υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία κοιλίας (τεκμ.2) η οποία κατέδειξε θλάση ήπατος 3,2cmx3,0cm στο τμήμα iv-b-.
Αυτή εισήχθη στην χειρουργική κλινική για παρακολούθηση, υποβλήθηκε σε διάφορες εξετάσεις και της παρασχέθηκε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η Γενική Χειρούργος Στ.Χαραλάμπους (ΜΕ3) ετοίμασε ιατρικό πιστοποιητικό ημερομηνίας 26.5.14 (τεκμ.3) καταγράφοντας τις σωματικές βλάβες της ενάγουσας, ήτοι κρανιοεγκεφαλική κάκωση ήπιου βαθμού και θλάση ήπατος. Η ψηλάφηση στην κοιλία της στην αριστερή πλάγια χώρα ήταν επώδυνη.
Η ενάγουσα δεν είχε εξεταστεί στο Νοσοκομείο από Ορθοπεδικό, οπότε εκεί δεν διαπιστώθηκε το κάταγμα της 7ης πλευράς, η θλάση οσφυϊκής μοίρας και η κάκωση αριστερής κνήμης που διαπιστώθηκαν από τον Δρ.Σολομωνίδη ΜΕ2.
Στις 23.4.14 έλαβε εξιτήριο με οδηγίες για παρακολούθηση στα εξωτερικά ιατρεία και για φαρμακευτική αγωγή (τεκμ.4).
Επίσης στις 28.4.2014 και στις 2.5.2014 επανεκτιμήθηκε η κατάσταση της στα εξωτερικά ιατρεία (τεκμ.5) και έχρηζε επανεκτίμησης στους 6 μήνες.
Έλαβε δικαιολογημένα αναρρωτική άδεια από τις 20.4.14 μέχρι και τις 18.5.14 (τεκμήρια 6 και 7) και απουσίαζε από την εργασία της. Αυτή κατέβαλε το ποσό των €62 για το ιατρικό πιστοποιητικό του Νοσοκομείου (τεκμ.8).
Στις 23.4.14 η ενάγουσα την ίδια ημέρα του εξιτηρίου της επισκέφθηκε τον ΜΕ2 Ορθοπεδικό – Χειρούργο, λόγω έντονων πόνων, ο οποίος την εξέτασε και ετοίμασε το ιατρικό πιστοποιητικό (τεκμ.11α) στο οποίο αναφέρει ότι αυτή του παραπονέθηκε για κοιλιακό άλγος, πόνο στο πρόσθιο θωρακικό τοίχωμα, κυρίως δεξιά, πόνο στη περιοχή της οσφύος δεξιά και αριστερά της σπονδυλικής στήλης στο μυϊκό σύστημα της περιοχής. Ο πόνος εκτεινόταν προς την δεξιά γλουτιαία χώρα και πόνο στην αριστερή κνήμη.
Η κλινική εξέταση της κατέδειξε ότι:
Η περιοχή του δεξιού υποχόνδριου όπου βρίσκεται το ήπαρ και η περιοχή των μέσων κατώτερων πλευρών δεξιά πάνω από το ήπαρ ήταν επώδυνη στην πίεση. Στην αριστερή κνήμη υπήρχε αιμάτωμα μεγέθους 4χ3 εκ. στη πρόσθια επιφάνεια.
Αυτός αρχικά της συνέστησε όπως συνεχίσει να παρακολουθείται από το Τμήμα Γενικής Χειρουργικής του Γενικού Νοσοκομείου, ανάπαυση, αποφυγή σωματικής κόπωσης και αντιπηκτική γέλη για το αιμάτωμα της αριστερής κνήμης.
Τον επισκέφθηκε ξανά 10 ημέρες μετά, λόγω πόνων στη δεξιά πλευρά και την παρέπεμψε για ακτινογραφία (τεκμ.17) και στις 3.5.14 επισκέφθηκε τον Ιατρό Ακτινολόγο Μ.Βαρνάβα για ακτινογραφία και του κατέβαλε €35 (τεκμ.10). Η ακτινογραφία κατέδειξε κάταγμα 7ης πλευράς δεξιά.
Η ενάγουσα του είχε αναφέρει ότι οι ενοχλήσεις στην περιοχή της οσφύος την ταλαιπωρούσαν μετά από ελάχιστη κόπωση και ορθοστασία και της έδωσε οδηγίες για φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις για επίσπευση της ανάρρωσης της.
Συνακόλουθα αυτός διαπίστωσε ότι η ενάγουσα υπέστη κάταγμα 7ης πλευράς δεξιά, κάκωση θώρακος, θλάση οσφυϊκής μοίρας και κάκωση αριστερής κνήμης δηλαδή αιμάτωμα.
Η ενάγουσα ήταν υγιής και αρτιμελής πριν το ατύχημα, μετά απ΄αυτό ταλαιπωρήθηκε και είχε αφόρητους πόνους οι οποίοι συνέχισαν για τους επόμενους 3 – 4 μήνες. Αυτή δεν επισκέφθηκε ξανά άλλο γιατρό για τις προκληθείσες σωματικές βλάβες σε αυτήν, οι οποίες πλέον δεν υφίστανται σήμερα.
Η ενάγουσα οφείλει στον Δρ.Χρ.Σολομωνίδη το χρηματικό ποσό των €500 ως έξοδα των επισκέψεων της και για ετοιμασία του ιατρικού πιστοποιητικού τεκμ.11(α).
Η ενάγουσα εργαζόταν στην εταιρεία Α.Ζορπάς και Υιοί Λτδ και έλαβε καθαρές απολαβές κατά τον μήνα Απρίλιο του 2014 το ποσό των €802.15 (τεκμ.12), τον μήνα Μάϊο 2014 το ποσό των €63.61 και τον μήνα Ιούνιο 2014 το ποσό των €854.78 (τεκμ.14).
Οι συνήγοροι της ενάγουσας απέστειλαν επιστολή στους εναγομένους σε σχέση με το ατύχημα (τεκμ.15 και 16) η αποστολή των οποίων δεν αμφισβητήθηκε, για τις οποίες δεν έλαβαν απάντηση.
ΝΟΜΙΚΗ ΠΤΥΧΗ
Έχοντας υπόψιν τα πιο πάνω ευρήματα του Δικαστηρίου θα προχωρήσω στη συνέχεια στην νομική πτυχή στης υπόθεσης, στη εξέταση των επιδίκων θεμάτων της αγωγής και ακολούθως θα παραθέσω τα τελικά μου συμπεράσματα.
Η παρούσα υπόθεση είναι πολιτική και το βάρος απόδειξης βρίσκεται γενικά στους ώμους του Ενάγοντα να αποδείξει τους ισχυρισμούς του στη βάση του ισοζυγίου των πιθανοτήτων. Σύμφωνα με την κυπριακή νομολογία, η απόσειση του βάρους απόδειξης θα αποτιμηθεί υπό το φως της μαρτυρίας που θα κριθεί αξιόπιστη, πάντοτε στο μέτρο του ισοζυγίου των πιθανοτήτων. Αναξιόπιστη μαρτυρία δεν αποτελεί αποδεικτικό υλικό αλλά μόνο αξιόπιστη μαρτυρία βαρύνει την πλάστιγγα των πιθανοτήτων (Miorage v. Radivojenik (1998) 1(Β) Α.Α.Δ. 1162 και Αθανασίου κ.α. v. Κουνούνη (1997) 1(Β) Α.Α.Δ. 614).
Η αξίωση της Ενάγουσας εδράζεται τόσο στο άρθρο 51(α) και 2 (β) του Περί Αστικών Αδικημάτων Κεφ.148 αλλά και στον Περί Κοινοτήτων Νόμο (Ν.86(1)/99). Ειδικότερα αποδίδεται στους Εναγόμενους η διάπραξη του αστικού αδικήματος της αμέλειας αλλά και η ευθύνη τους με βάση τον περί Κοινοτήτων Νόμο Ν.86(Ι)/1999 (στο εξής ο Νόμος).
Η αμέλεια είναι θέμα γεγονότων και αποφασίζεται με βάση τις συνθήκες και τις περιστάσεις κάθε υπόθεσης (βλ. Panagiotou v. Mavrou (1970) 1 C.L.R. 215 και Patsalides v. Yiapani (1969) 1 C.L.R. 84). Η έννοια της ως πραγματικού γεγονότος συνίσταται στην παράλειψη επίδειξης εύλογης προσοχής κάτω από τις συγκεκριμένες περιστάσεις κάθε υπόθεσης. Εφόσον η πιθανότητα δημιουργίας κινδύνου είναι εύλογα εμφανής, η παράλειψη λήψης μέτρων προφύλαξης συνιστά αμέλεια (βλ. Φοινικαρίδης ν. Γεωργίου κ.α. (1991) 1 Α.Α.Δ. 475).
Σύμφωνα με το άρθρο 51(α) Αμέλεια συvίσταται:
(α) στηv τέλεση πράξης τηv oπoία υπό τις περιστάσεις δεv θα τελoύσε λoγικό συvετό πρόσωπo ή στηv παράλειψη τέλεσης πράξης τηv oπoία υπό τις περιστάσεις τέτoιo πρόσωπo θα τελoύσε͘ ή...
Και σύμφωνα με το άρθρο 51:
(2) Υπoχρέωση, vα μηv επιδεικvύεται αμέλεια υφίσταται στις πιo κάτω περιπτώσεις, δηλαδή-
(α) Τηρoυμέvωv τωv όρωv μίσθωσης ή σύμβασης πoυ εφαρμόζovται στηv κατoχή ακίvητης ιδιoκτησίας, o κάτoχoς της ακίvητης ιδιoκτησίας υπέχει τέτoια υπoχρέωση έvαvτι τoυ κυρίoυ αυτής͘
(β) o κάτoχoς ακίvητης ιδιoκτησίας υπέχει τέτoια υπoχρέωση έvαvτι κάθε πρoσώπoυ πoυ τελεί vόμιμα, καθώς και έvαvτι τoυ κυρίoυ oπoιασδήπoτε ιδιoκτησίας πoυ απoκτήθηκε vόμιμα, εvτός, επί ή τόσov πλησίov της ακίvητης αυτής ιδιoκτησίας ώστε κατά τη συvήθη πoρεία τωv πραγμάτωv vα επηρεάζεται από τηv αμέλεια:
Νoείται ότι o κύριoς και o κάτoχoς ακίvητης ιδιoκτησίας υπέχoυv από κoιvoύ τέτoια υπoχρέωση σε σχέση με τη συvτήρηση και τηv επισκευή της ακίvητης αυτής ιδιoκτησίας, έvαvτι κάθε πρoσώπoυ πoυ δεv βρίσκεται, καθώς και έvαvτι τoυ κυρίoυ ιδιoκτησίας πoυ δεv βρίσκεται εvτός ή επί της ακίvητης αυτής ιδιoκτησίας ή εvτός ή επί oπoιασδήπoτε ακίvητης ιδιoκτησίας η oπoία συvέχεται και κατέχεται μαζί με τηv ακίvητη αυτή ιδιoκτησία από τov κύριo και τov κάτoχo της ή από τov καθέvα από αυτoύς:
Νoείται περαιτέρω ότι o κάτoχoς ακίvητης ιδιoκτησίας δεv υπέχει τέτoια υπoχρέωση σε σχέση με τηv κατάσταση ή τη συvτήρηση ή τηv επισκευή της ακίvητης αυτής ιδιoκτησίας έvαvτι απλoύ αδειoύχoυ (bare licensee) o oπoίoς βρίσκεται ή η ιδιoκτησία τoυ oπoίoυ βρίσκεται, εvτός ή επί της ακίvητης αυτής ιδιoκτησίας, παρά μόvo για πρoειδoπoίηση αυτoύ, για oπoιoδήπoτε κρυμμέvo ή απαρατήρητo κίvδυvo εvτός ή επί ακίvητης ιδιoκτησίας, τov oπoίo o κάτoχoς γvωρίζει ή πρέπει κατά τεκμήριo vα θεωρηθεί ότι γvωρίζει.
Σε υποθέσεις όπως την παρούσα αποφασίζεται πρώτα κατά πόσο έχει αποδειχθεί αμέλεια σε βάρος των εναγομένων και εάν η απάντηση είναι καταφατική, τότε εξετάζεται εάν η ενάγουσα έχει συντρέχουσα αμέλεια και ακολούθως καθορίζονται τα εκατέρωθεν ποσοστά ευθύνης (βλ. Μαυρίδης v. Dharaghji κ.ά. (1990) 1 Α.Α.Δ. 1013).
Οι Εναγόμενοι προσπάθησαν να αποδώσουν στην Ενάγουσα αμέλεια και/ή συντρέχουσα αμέλεια.
Οι νομικές αρχές που διέπουν το θέμα της συντρέχουσας αμέλειας είναι καλά καθορισμένες.
Το Άρθρο 57(1) του Κεφ. 148, καθορίζει την αρχή της συντρέχουσας αμέλειας, η οποία, παρότι δεν αποτελεί υπεράσπιση, υπό την έννοια του ότι δεν απαλλάσσει έναν εναγόμενο από ευθύνη που έχει αποδειχθεί εναντίον του για αμέλεια, επενεργεί στην αναλογική μείωση της αποζημίωσης που δικαιούται ο ενάγοντας.
Σύμφωνα με τη νομολογία μας η συντρέχουσα αμέλεια συναρτάται με την παράλειψη του ενάγοντος να λάβει προβλεπτές προφυλάξεις για την δική του ασφάλεια και την ασφάλεια της περιουσίας του. Το βάρος απόδειξης συντρέχουσας αμέλειας το φέρει ο εναγόμενος (βλ.Θεράπων Μιχαήλ ν. Ιωάννου & Παρασκευαϊδης Λτδ. κ.α., (1998)1 Α.Α.Δ.1494, Owens v. Brimmell [1977] QB 859, Limbrick v. French [1993] PIQR P121 και Stanton v. Collinson [2010] EWCA Civ 81).
Ωστόσο, το Δικαστήριο, μπορεί να καταλήξει σε εύρημα ύπαρξης συντρέχουσας αμέλειας από τη μαρτυρία του ιδίου του ενάγοντος ή από τα γεγονότα που στοιχειοθετούν το συμβάν όπως αυτά έχουν αποδειχθεί προς ικανοποίηση του.
Tο κριτήριο απόδειξης της συντρέχουσας αμέλειας σύμφωνα με τη νομολογία, είναι γενικά το ίδιο με εκείνο της αμέλειας. (βλ. Χαραλάμπους κ.α. v. Kασάπης, (1988) 1 Α.Α.Δ.25, Ιωακείμ v. Σωτηριάδης, (1984) 1 Α.Α.Δ. 175 και Παρμαξή v. Kαστιόλα, (1985) 1 Α.Α.Δ. 633, Αγαπίου ν. Παναγιώτου, (1990) 1 Α.Α.Δ. 595, Γενικός Εισαγγελέας ν. Θεοχάρους κ.α., (2007) 1 Α.Α.Δ. 937 και Αλεξάνδρου ν. Κυριάκου & Υιών Λτδ, (1997) 1 Α.Α.Δ. 506, Μαυρίδης ν. Dharaghji, (1990) 1 A.A.Δ. 1013.
Η ευθύνη των Εναγομένων με βάση τον περί Κοινοτήτων Νόμο Ν. 86(Ι)/1999
Αναφορικά με την ευθύνη των Εναγομένων προχωρώ να εξετάσω κατά πόσο εφαρμόζεται ο περί Κοινοτήτων Νόμος του 1999 (86(Ι)/1999), ως τροποποιήθηκε, ο οποίος ρυθμίζει τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα των Κοινοτήτων.
Σύμφωνα με το άρθρο 82 του Ν.86(1)/1999 του περί Κοινοτήτων Νόμου:
«Τηρουμένων των διατάξεων του παρόντος Νόμου και οποιουδήποτε άλλου ισχύοντος κάθε φορά νόμου, το Συμβούλιο οφείλει να εκτελεί, μέσα στα όρια της κοινότητας και στο μέτρο των οικονομικών του δυνατοτήτων, τα ακόλουθα καθήκοντα:
(δ) Να προνοεί για την κατασκευή, τη συντήρηση , την καθαριοτητα, το φωτισμό και την ελεύθερη χρήση των οδών και των γεφυριών, να ελέγχει την κατασκευή, τη μετατροπή, το κλείσιμο την αλλαγή κατευθύνσεως των οδών και των γεφυριών και να φροντίζει για την απομάκρυνση οποιωνδήποτε αντικειμένων παρεμποδίζουν την ελεύθερη χρήση τους.
Δηλαδή ο Νόμος επιβάλει μεταξύ άλλων σαφή υποχρέωση στο Κοινοτικό Συμβούλιο να προνοεί για την κατασκευή, την συντήρηση και την ελεύθερη χρήση των οδών, να ελέγχει την κατασκευή, την μετατροπή, το κλείσιμο ή την αλλαγή κατευθύνσεως των οδών και να φροντίζει την απομάκρυνση οποιωνδήποτε αντικειμένων παρεμποδίζουν την χρήση τους.
Όπως προκύπτει από την ερμηνεία που δίδεται στο άρθρο 2 του Ν.86(Ι)/1999, η λέξη οδός περιλαμβάνει οποιοδήποτε δρόμο, μονοπάτι, αδιέξοδο, δίοδο, πεζόδρομο, πεζοδρόμιο ή δημόσια πλατεία.
(Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας v Eλευθερίας Ζυπιτή κ.ά (2003) 1 Α.Α.Δ 749).
Στην Αριστοδήμου και Αριστοδήμου, διαχειριστές της περιουσίας του αποβιώσαντος Γιάγκου Ι. Αριστοδήμου v Κοινοτικού Συμβουλίου Παλιομετόχου, Πολιτική Έφεση με αριθμό 46/2013, ημερ.24/10/2019, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέτασε τις υποχρεώσεις των Κοινοτικών Συμβουλίων που προκύπτουν από τον περί Κοινοτήτων Νόμων σε σχέση με τη βελτίωση και επιδιόρθωση των δρόμων της κοινότητάς τους σε συνδυασμό με την νομική διάσταση του ζητήματος της αμέλειας και εξέτασε πότε μία κατάσταση του δρόμου θεωρείται επικίνδυνη.
Τονίστηκε ότι για να καταλήξει το Δικαστήριο στο κατά πόσο η συγκεκριμένη κατάσταση του δρόμου είναι επικίνδυνη - θέμα το οποίο είναι πραγματικό και εξαρτάται από τα γεγονότα της κάθε υπόθεσης - εξετάζει, μεταξύ άλλων, και το κατά πόσο η δημιουργηθείσα κατάσταση είναι τέτοια που να είναι εύλογο να αναμένεται ότι τα πρόσωπα που τον χρησιμοποιούν ενδεχομένως να υποστούν ζημιά. Το κριτήριο είναι αντικειμενικό, πάντα εξεταζόμενο υπό το φως της προβλεψιμότητας του κινδύνου και η εκτίμηση της σχετικής μαρτυρίας θα πρέπει να γίνεται με βάση την κοινή λογική (Ζυπιτής πιο πάνω, Ράλλης Μακρίδης & Υιοι Λτδ ν. Λουκά(2003)1,ΑΑΔ,447, Rider v. Rider and Another (1973) 1 All E.R. 294, Cybarco Ltd v Γιώργου Ζένιου, 2000, 1 ΑΑΔ, 521, Σχολική Εφορεία Στροβόλου v Στεργίδου, 2016, 1, ΑΑΔ, 691).
Παράβαση θεσμοθετημένου καθήκοντος η οποία δίδει το δικαίωμα στην Ενάγουσα για αποζημιώσεις.
Ενόψει της πιο πάνω ερμηνείας του άρθρου 2 θεωρώ ότι το σημείο του ατυχήματος της ενάγουσας έλαβε χώρα σε πεζόδρομο, με βάση τον πιο πάνω Νόμο, ο οποίος οδηγεί σε δρόμο (φωτογραφία 3, 4 τεκμ.1) και σε αυτό ευρισκόταν τοποθετημένη αλυσίδα ύψους περίπου 2 ποδών από το έδαφος.
Οι εναγόμενοι έχοντας υπό τον έλεγχο τους το εν λόγω σημείο και τοποθετώντας την αλυσίδα δεν προνόησαν για την ελεύθερη και απρόσκοπτη χρήση του πεζόδρομου με αποτέλεσμα την πτώση και τον τραυματισμό της ενάγουσας.
Εμφαίνεται ξεκάθαρα ότι το σημείο εκεί είναι πεζόδρομος, είτε κατευθύνεται κάποιος από βόρεια προς νότια (φωτογρ.1), είτε στρίβει αριστερά (φωτογρ.4) κατευθυνόμενος προς τον δρόμο, ως η ΜΕ1 έπραττε και κατασκευασμένος από το ίδιο υλικό όπως το μέρος του πεζόδρομου που εμφαίνεται στις λοιπές φωτογραφίες του τεκμ.1.
Αυτοί δεν παρουσίασαν καμία μαρτυρία που να καταδεικνύει ότι το σημείο που έγινε το ατύχημα δεν είναι μέρος του πεζόδρομου.
Με βάση την αποδεχθείσα μαρτυρία θεωρώ ότι το σημείο όπου έγινε το ατύχημα, αποτελεί πεζόδρομο στον οποίο μάλιστα διακινείται κόσμος καθημερινά και σε διάφορες ώρες. Δηλαδή εκεί που υπέδειξε η ενάγουσα δημιουργήθηκε μία κατάσταση πραγμάτων που συνιστούσε εγγενή κίνδυνο λόγω της ύπαρξης της αλυσίδας, χωρίς την ύπαρξη καμίας σήμανσης και ειδικότερα κατά τις βραδυνές ώρες ήταν αναμενόμενο και εύλογα προβλεπτό ότι οι πεζοί που τον χρησιμοποιούν, ενδεχομένως να υποστούν ζημία. Συνεπώς ενεργοποιείτο και ανάλογη υποχρέωση επιμέλειας των εναγομένων προκειμένου να αποφευχθεί η πρόκληση εύλογα προβλέψιμης ζημιάς για πρόσωπα τα οποία χρησιμοποιούν υπό κανονικές συνθήκες τον εν λόγω πεζόδρομο.
Η παράλειψη των εναγομένων να προνοήσουν για την ελεύθερη χρήση του πεζόδρομου με την απομάκρυνση της αλυσίδας, ή ακόμη την ύπαρξη της αλλά με τέτοιο τρόπο που να μην συνιστά κίνδυνο τραυματισμού οποιουδήποτε προσώπου από την μη ευδιάκριτη ύπαρξη της, συνιστά παράβαση του συγκεκριμένου θέσμιου καθήκοντος το οποίο απορρέει από το άρθρο 82 (δ) του Περί Κοινοτήτων Νόμου και το οποίο δίνει το δικαίωμα στον ζημιωθέντα, ήτοι στην Ενάγουσα για αποζημιώσεις (Monk v. Warbey (1935) 1 Κ.Β. 75).
Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 51 και τα επόμενα άρθρα του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου Κεφ.148, που συνοψίζουν και τις σχετικές νομολογιακές αρχές, «αμέλεια» συvίσταται, μεταξύ άλλων, στηv παράλειψη τέλεσης πράξης τηv oπoία, υπό τις περιστάσεις, λoγικό συvετό πρόσωπo θα τελoύσε͘.
Αποζημίωση μπορεί να επιδικαστεί μόvoν υπέρ του προσώπου έναντι στο oπoίo o υπαίτιoς της αμέλειας υπείχε υπoχρέωση, υπό τις περιστάσεις, vα μηv επιδείξει αμέλεια. Υπoχρέωση vα μηv επιδεικvύεται αμέλεια υφίσταται στην περίπτωση κύριου ή κατόχου ακίvητης ιδιoκτησίας έvαvτι κάθε πρoσώπoυ που βρίσκεται εvτός ή επί αυτής, ώστε κατά τη συvήθη πoρεία τωv πραγμάτωv vα επηρεάζεται από αμέλεια.
Με τα εν λόγω δεδομένα οι Εναγόμενοι - ως οι έχοντες αρμοδιότητα επί του συγκεκριμένου σημείου με την παράλειψη τους να τοποθετήσουν τα κατάλληλα προειδοποιητικά σήματα και/ή να λάβουν τα ενδεικνυόμενα μέτρα για έγκαιρη προειδοποίηση της ενάγουσας ότι στο συγκεκριμένο σημείο τοποθετήθηκε η εν λόγω αλυσίδα συνιστά αμέλεια. Εάν αυτή προειδοποιείτο έγκαιρα από τους εναγόμενους για την ύπαρξη της αλυσίδας λογικά θα ελάμβανε τα μέτρα της και δεν θα δημιουργείτο η κατάσταση που δημιουργήθηκε.
Συνακόλουθα θεωρώ ότι μεταξύ της πιο πάνω αμέλειας των εναγομένων και του ζημιογόνου γεγονότος ήτοι της πτώσης της ενάγουσας και της πρόκλησης σωματικών βλαβών σ΄αυτή (σύμφωνα με τα Ιατρικά Πιστοποιητικά τεκμήρια 2, 3,11α ) υπάρχει η απαιτούμενη εκ του Νόμου αιτιώδης συνάφεια.
Διαπιστώνεται από την φωτογραφία 3 τεκμ.1 ότι από το σημείο που ευρισκόταν η αλυσίδα και σε κάποια απόσταση απ΄αυτήν υπάρχουν πάσσαλοι με λάμπες, χωρίς όμως το δικαστήριο να γνωρίζει εάν αυτές άναβαν τον συγκεκριμένο χρόνο καθότι η μάρτυρας είπε δεν θυμάται μετά από τόσα χρόνια. Ούτε εκ μέρους των εναγομένων παρουσιάστηκε οποιαδήποτε μαρτυρία περί τούτου. Η θέση όμως της ενάγουσας, την οποία αποδέχομαι ήταν ότι η αλυσίδα στο σημείο που ήταν δεν διακρινόταν, αλλά ούτε και τοποθετήθηκε πριν απ΄αυτή κάποια προειδοποιητική σήμανση για την ύπαρξη της, ή ότι απαγορεύεται η διέλευση πεζών απ΄εκεί. Το ίδιο ισχύει και για τους πασσάλους της φωτογραφίας 4 του τεκμ.1.
Η θέση της υπεράσπισης κατά την αντεξέταση της ΜΕ1 ότι αυτή ήταν αμελής γιατί επέλεξε να περάσει από ένα σημείο που δεν είχε καθόλου φωτισμό, ως επίσης ότι το σημείο εχρησιμοποιείτο ως ράμπα για την είσοδο και την έξοδο ασθενοφόρων δεν δικογραφήθηκε στην Ε/Υ των εναγομένων και δεν λαμβάνεται υπόψη.
Σε κάθε περίπτωση ακόμη όμως και να ήταν ράμπα που δεν είναι, αυτό δεν ήταν απαγορευτικό με οποιαδήποτε σήμανση εκ μέρους των εναγομένων.
Ακόμη διαπιστώνεται ότι η θέση της υπεράσπισης ότι η αλυσίδα έφερε σήματα που την καθιστούσαν ευδιάκριτη δεν ευσταθεί γιατί δεν διακρίνονται τέτοια σ΄αυτήν.
Έχει αναφερθεί πιο πάνω η υποχρέωση των εναγομένων που απορρέει από το άρθρο 82(δ) του Νόμου 86 (I)1999.
Το βράδυ της 20.4.14 η ενάγουσα σύμφωνα με την αποδεχθείσα θέση της πήγαινε μαζί με τον σύζυγο της ελαφρύ τροχάδι και πέρασε για πρώτη φορά από το εν λόγω σημείο.
Σχετικά με την κατ΄ισχυρισμό συντρέχουσα αμέλεια εκ μέρους της ενάγουσας, παραπέμπω στην υπόθεση Iacovou Brothers (Constructions) Ltd ν. Ευριδίκης Παντελή ως διαχειρίστριας της περιουσίας του αποβιώσαντος Παντελή Μιχαήλ (2009) 1 ΑΑΔ 113 λέχθηκε ότι συντρέχουσα αμέλεια υπάρχει όταν ο ενάγων όφειλε εύλογα να είχε προβλέψει ότι θα μπορούσε να ζημιωθεί αν δεν ενεργούσε όπως ένας λογικός άνθρωπος. Όμως ο ενάγων δεν είναι συνήθως υπόχρεος να προβλέψει ότι ένα άλλο πρόσωπο μπορεί να είναι αμελές, εκτός αν η πείρα δείχνει ότι μια συγκεκριμένη αμέλεια είναι συνηθισμένη κάτω από τις περιστάσεις (Βλ. επίσης Χάρη Χαριλάου v. Νίκου Νικολάου (2003) 1 ΑΑΔ 1460). Στην Ιωάννης Βλάσιος v. Παναγιώτη Αντωνίου (1990) 1 ΑΑΔ 815 λέχθηκε ότι ο ενάγων είναι υπόλογος συντρέχουσας αμέλειας όταν ο κίνδυνος είναι εύλογα φανερός και ο ενάγων απέτυχε να προβλέψει μια τέτοια πιθανότητα. Όταν, όμως, ο κίνδυνος είναι μια απλή πιθανότητα ο ενάγων δεν είναι αμελής που δεν έλαβε εξαιρετικές προφυλάξεις.
Η βασική διαφορά ανάμεσα στο εύρημα για αμέλεια και το εύρημα για συντρέχουσα αμέλεια βρίσκεται στο ότι στην περίπτωση της αμέλειας η ευθύνη συναρτάται με την παράλειψη εκπλήρωσης του καθήκοντος επιμέλειας προς άλλους, ενώ στην περίπτωση της συντρέχουσας αμέλειας με την παράλειψη του ενάγοντα να λάβει προβλεπτές προφυλάξεις για την δική του ασφάλεια και την ασφάλεια της περιουσίας του (Βλ. Χαραλάμπους κ.α. v. Κασάπη (1988) 1 ΑΑΔ 125).Το βάρος της απόδειξης συντρέχουσας αμέλειας το φέρει ο εναγόμενος και δεν εναπόκειται στον ενάγοντα να το αποσείσει εκ προοιμίου (Βλ. Charlesworth & Percy on Negligence 7η έκδ. σελ. 146-147, παρ. 3-11).
Επί του προκειμένου η ενάγουσα δεν ήταν αμελής καθότι δεν ήταν αναμενόμενο και εύλογα προβλεπτό ότι εντός του πεζόδρομου θα υπήρχε αλυσίδα η οποία δεν ήταν εμφανής το βράδυ και χωρίς κάποια προειδοποιητική σήμανση, η οποία θα απέκοπτε την ελεύθερη πορεία της. Η ενάγουσα ενήργησε ως ένας λογικός άνθρωπος ο οποίος χρησιμοποιούσε τον πεζόδρομο ο οποίος χρησιμοποιείται από το κοινό. Η αμέλεια των εναγομένων ήταν αυτή η οποία οδήγησε την ενάγουσα στο να χτυπήσει στην αλυσίδα και να υποστεί τις αναφερόμενες σωματικές βλάβες. Συνεπώς δεν θεωρώ ότι αυτή είχε υποχρέωση να λάβει οποιεσδήποτε προφυλάξεις προ του κινδύνου της ύπαρξης της αλυσίδας η οποία της απέκοψε την ελεύθερη πορεία της ή να προβλέψει ότι θα τοποθετείτο τέτοια στο συγκεκριμένο σημείο και όφειλε να μην περάσει απ΄εκεί, ως της υπέβαλε η υπεράσπιση.
Δεν θεωρώ ότι αυτή επέδειξε οποιαδήποτε αμέλεια ή συντρέχουσα αμέλεια ως διατείνονται οι εναγόμενοι, θέση την οποία απορρίπτω.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψην τα πιο πάνω και με βάση την σχετική νομολογία κρίνεται ότι οι εναγόμενοι φέρουν ολόκληρη την ευθύνη για το ατύχημα.
ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ
H ενάγουσα αξιώνει γενικές αποζημιώσεις για σωματικές βλάβες συνεπεία του ατυχήματος.
Σε σχέση με τις αρχές που πρέπει να διέπουν τον καθορισμό αποζημιώσεων και καθοδηγούν το Δικαστήριο ως προς το ύψος των γενικών αποζημιώσεων για τους τραυματισμούς συνεπεία του δυστυχήματος καθώς και για τον πόνο και ταλαιπωρία που υφίσταται κάποιος εξ αυτών, στην υπόθεση Χαριλάου ν. Νικολάου (2003) 1Γ Α.Α.Δ 1460, όπου συνοψίζεται η σχετική νομολογία, αναφέρεται ότι στόχος των αποζημιώσεων που επιδικάζονται είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη στην απώλεια και στη ζημιά του διαδίκου που τραυματίστηκε χωρίς να εναποτίθεται υπέρμετρο βάρος πάνω στον αδικοπραγούντα. Το ποσό που επιδικάζεται πρέπει να είναι κοινωνικά αποδεκτό και συνεπώς η κοινωνική δεοντολογία κατά τον ουσιώδη χρόνο είναι σε κάθε περίπτωση παράγοντας σχετικός προς το έργο του Δικαστηρίου ειδικά σε σχέση με μη χρηματική απώλεια. Η χρηματική ζημιά, ως περισσότερο επιδεκτική μαθηματικού υπολογισμού εξαρτάται λιγότερο από κοινωνικά κριτήρια. Στόχος του εγχειρήματος είναι η κατάληξη, στο τέλος της πορείας, σε αριθμό που είναι δίκαιος και εύλογος υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης. Η αποζημίωση για αστικά αδικήματα δεν έχει σκοπό την τιμωρία του αδικοπραγούντα αλλά την αποκατάσταση. Η ίδια η ατέλεια του χρήματος ως μέσου για αποκατάσταση δεν πρέπει να επενεργεί προς επαύξηση των αποζημιώσεων. Η νομολογία έχει επιδείξει μια σταθερή αύξηση του επιπέδου των γενικών αποζημιώσεων. Έχει τονίσει την ανάγκη για μια πιο δίκαιη και φιλελεύθερη αποτίμηση του ανθρώπινου πόνου και των πολλαπλών στερήσεων που προκαλούν οι αναπηρίες στα θύματα. Πρέπει, επίσης, να λαμβάνεται υπόψη η συνεχής μείωση της αξία του χρήματος. (Βλ. Κουμπαρή κ.α. ν. Φούτρη (2001) 1 Α.Α.Δ. 921, Paraskevaides (Overseas) Ltd v. Christofi (1982) 1 C.L.R. 789, Παναγή ν. Θεοδώρου (1992) 1 Α.Α.Δ. 1303, Μαυροπετρή ν. Λουκά (1995) 1 Α.Α.Δ. 66, Μιχαήλ κ.ά. ν. Φίλιος Γ. Συκοπετρίτης Λτδ. κ.ά. (2000) 1 Α.Α.Δ. 1049 και Ταμπούρα ν. Κολάνη (2008) 1Α Α.Α.Δ. 384).
Από την άλλη, ως έχει νομολογηθεί, η αυξητική τάση στις αποζημιώσεις δεν αποτελεί και οδικό χάρτη για αιτιολόγηση παροχής αυξανόμενων ποσών σε κάθε περίπτωση. Η τάση της ακολουθούμενης ανοδικής πορείας στην επιδίκαση αποζημιώσεων πρέπει να περιορίζεται εντός των σωστών πλαισίων της λογικής και δίκαιης αποζημίωσης (βλ. Μερακλή κ.α. ν. Ταλιώτη (1997) 1 Α.Α.Δ. 1148). Η δε απόδοση αποζημιώσεων πρέπει να αντανακλά και να αντικατοπτρίζει την αγοραστική αξία του χρήματος σε δεδομένη στιγμή, ώστε με εύλογο τρόπο να προσεγγίζεται τουλάχιστο χρηματικά η αποκατάσταση της ζημιάς (βλ. Lankuttis v. Νικόλα (2002) 1 Α.Α.Δ. 1128).
Από την σχετική νομολογία προκύπτει επίσης ότι δεν υπάρχει ξεκαθαρισμένο και επακριβές κονδύλι για κάθε τραύμα ξεχωριστά. Περαιτέρω για τον καθορισμό των γενικών αποζημιώσεων στη Νικολάου ανωτέρω λέχθηκε ότι το Δικαστήριο δεν πρέπει απαραίτητα και σε κάθε περίπτωση να αναφέρεται σε οποιανδήποτε νομολογία για παρόμοια τραύματα ώστε να καθοδηγηθεί επί του ορθού ποσού που θα πρέπει να επιδικάσει. Προηγούμενες αποφάσεις δεν αποτελούν δεσμευτικό προηγούμενο υπό την έννοια της αρχής του stare decisis αλλά παρέχουν καθοδήγηση. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις όπου υπάρχουν ιδιάζουσες περιστάσεις ή τραύματα, το Δικαστήριο ενδεχομένως να ανατρέξει σε νομολογία για να αντλήσει καθοδήγηση.
Με την αξιολόγηση της ενώπιον του μαρτυρίας το Δικαστήριο έχει καταλήξει σε ευρήματα αναφορικά με την ιατρική κατάσταση της ενάγουσας περιλαμβανομένων της φύσης, της έκτασης και του βαθμού σοβαρότητας των σωματικών βλαβών που υπέστηκε συνεπεία του ατυχήματος που είχε, στα οποία και παραπέμπω καθότι η εκ νέου διατύπωση τους δεν εξυπηρετεί οποιοδήποτε χρήσιμο ή πρακτικό σκοπό. Συνοπτικά αναφέρω ότι οι σωματικές βλάβες της αφορούν την θλάση ήπατος, το κάταγμα της 7ης πλευράς δεξιά, κάκωση θώρακος, την θλάση οσφυϊκής μοίρας, την κρανιογκεφαλική κάκωση και το αιμάτωμα της αριστερής κνήμης.
Για αποτελεσματική αντιμετώπιση του θέματος των γενικών αποζημιώσεων έχω διεξέλθει με προσοχή παρόμοιες αποφάσεις. Άντλησα επίσης καθοδήγηση από τα συγγράμματα «Κεφάλαιο 148 Αστικά Αδικήματα - Δίκαιο και Αποφάσεις», έκδοση 2003 των κ.κ. Αρτέμη και Ερωτοκρίτου, 'Αποζημιώσεις για Σωματικές Βλάβες', έκδοση 1996 του κ. Φρίξου Νικολαΐδη και McGregor on Damages, 17η έκδοση.
Στα πλαίσια υπολογισμού ενός εύλογου και δίκαιου ποσού γενικών αποζημιώσεων σχετικά με την πτυχή αυτή που να αντικατοπτρίζουν την όσο δυνατό πραγματική κατάσταση της ενάγουσας αναφέρω πιο κάτω τις εξής αποφάσεις που προσομοιάζουν με την παρούσα.
Στην Κ.Κωνσταντινίδης ν Μηλίτσας Παπαμιλτιάδους κ.α (2007) 1 ΑΑΔ 733, η οποία αφορούσε σε τροχαίο δυστύχημα, επιδικάστηκε υπέρ της εφεσίβλητης - ενάγουσας ποσό ΛΚ5000 (€8547,98) ως γενικές αποζημιώσεις. Είχε υποστεί κάταγμα 5ης πλευράς, διάστρεμμα αυχενικής μοίρας και εγκεφαλική διάσειση. Έφερε αυχενικό κολλάρο για 3 μήνες και παρέμεινε εκτός εργασίας για 2 μήνες περίπου. Ακτινολογικά είχε τελείως επανέλθει. Παρέμειναν κάποιες ευαισθησίες στην αλλαγή καιρού από την κάκωση στον αυχένα.
Στην Κεζαρίδης ν. Κωνσταντινου (2007) 1 (Β) ΑΑΔ 1373, το Εφετείο άνκαι έκρινε ότι οι επιδικασθείσες πρωτόδικα γενικές αποζημιώσεις εκ Λ.Κ.6.000 (€10450) για κακώσεις στην κεφαλή και εγκεφαλική διάσειση, σοβαρό διάστρεμμα της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης πλησιάζουν στο ανώτατο όριο, επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση εφόσον θεώρησε ότι οι αποζημιώσεις δεν ήταν σ’ εκείνο το βαθμό που καθιστούσε την περίπτωση κατάλληλη για μείωση τους.
Στην Π.Ανδρέου v Γ.Οικονομίδη, (1997) 1 ΑΑΔ 1501 σε τροχαίο ατύχημα γυναίκα ηλικίας 75 χρόνων υπέστη κάταγμα του αριστερού άνω και κάτω ηβοϊσχιακού κλάδου της λεκάνης, λοξό κάταγμα του αυχένα της αριστερής περόνης, διάστρεμμα της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, κακώσεις της κεφαλής και εγκεφαλική διάσειση καθώς και διάστρεμμα του αυχένα και εκχυμώσεις στο στήθος, επιδικάστηκαν γενικές αποζημιώσεις ΛΚ4.000 και κρίθηκαν έκδηλα ανεπαρκείς και αυξήθηκαν στο ποσό των ΛΚ6.000 (€10.450) επί πλήρους ευθύνης.
Στην Γ. Ερωτοκρίτου και άλλης ν. Μ.Καραολή (1998) 1 ΑΑΔ 445 όπου ο ενάγων υπέστη κάταγμα 1ης, 3ης και 6ης δεξιάς πλευράς με φοβερό πόνο κατά την αναπνοή, εκδορές και θλάση του δεξιού ώμου, κάταγμα του άνω άκρου της δεξιάς περόνης και θλάση γόνατος, θλάση της θωρακικής και οσφυϊκής σπονδυλικής στήλης με πόνο και δυσκαμψία. Το εφετείο μείωσε το ποσό των Λ.Κ.10.000 που επιδικάστηκε πρωτόδικα ως γενικές αποζημιώσεις σε Λ.Κ.7.500 (€13.063).
Επίσης παραθέτω αποφάσεις Επαρχιακών Δικαστηρίων όπως την Χρ.Χριστοδούλου και Ν.Καμακιάν Αρ.Αγ.694/2005, Επ.Δικαστηρίου Λάρνακας, ημερομηνίας 15/5/2009 στην οποία η Ενάγουσα υπέστη παρόμοιας φύσης τραύματα με την παρούσα υπόθεση. Συγκεκριμένα, στην ως άνω αναφερόμενη υπόθεση, η Ενάγουσα μετά από ατύχημα, μεταφέρθηκε στο γενικό νοσοκομείο Λάρνακος όπου παραπονείτο για πόνο στον δεξιό ώμο, στο δεξιό ημιθωράκιο και στην κοιλιακή χώρα. Ο αξονικός έλεγχος θώρακος (CT) στον οποίο υπεβλήθη έδειξε πλευριτική συλλογή, μικρό αιμάτωμα στο δεξιό πλάγιο θωρακικό τοίχωμα, θλάση στη μεσότητα του δεξιού πνεύμονα και κατάγματα δεξιών πλευρών. Ο αξονικός έλεγχος κοιλίας (CT) στον οποίο υπεβλήθη έδειξε θλάση ύπατος. Εισήχθη στο χειρουργείο όπου υπεβλήθη σε κλειστή θωρακοστομία δεξιά. Παρέμεινε στη χειρουργική κλινική για δέκα ημέρες και της δόθηκε αναρρωτική άδεια για δύο μήνες.
Στην πορεία η Ενάγουσα ανάρρωσε πλήρως, χωρίς να παραμείνει οποιοδήποτε κατάλοιπο σε αυτή και επιδικάστηκαν €11.960 ως γενικές αποζημιώσεις.
Στην Π.Λ.Χριστοδούλου ν. Π.Μουζουράκη, Αρ. Αγ. 2284/1, ηµερ. 29/8/2016, η ενάγουσα υπέστη βαριά θλάση του αυχένα και είχε αστάθεια στη βάδιση, υπέστη επίσης µερικό ευθειασµό της αυχενικής µοίρας, θλάση θώρακα κλείδας και κάκωση δεξιού αγκώνα. Το Δικαστήριο επιδίκασε το ποσό των €8.000 ως γενικές αποζηµιώσεις για τον πόνο και ταλαιπωρία που υπέστη.
Στην Σκάρος κ.α εναντίον Κουλούμα, αρ.αγ. 3257/12 και 3256/12 ημερομηνίας 11/1/2019 η Ενάγουσα μετά από ατύχημα στο δρόμο μεταφέρθηκε στο ΤΑΕΠ του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας για κλινική και ακτινολογική εξέταση αμέσως μετά το ατύχημα στις 11/9/2011 όπου διαγνώστηκε ότι υπέστη «θλάση αυχένος και θλάση οσφύος». Λόγω επίμονων ενοχλήσεων, επισκέφθηκε ιδιώτη γιατρό την επομένη (12.9.2011), ο οποίος διέγνωσε, κατόπιν δικού του κλινικού ελέγχου αλλά και βάσει του ακτινολογικού ελέγχου που είχε προηγηθεί στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας, ότι η Ενάγουσα είχε «ευθειασμό της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, χωρίς εικόνα κατάγματος». Κατόπιν νέου ακτινολογικού ελέγχου που έκανε στην Ενάγουσα ιδιώτης ιατρός, εντοπίστηκε ότι αυτή είχε επιπρόσθετα της θλάσης αυχενικής μοίρας υποστεί και «θλάση θώρακος με κάταγμα της αριστερής 8ης πλευράς». Η Ενάγουσα φορούσε αυχενικό περιλαίμιο για 14 ημέρες και της δόθηκε αναρρωτική άδεια για δύο εβδομάδες. Επιδικάστηκε στην Ενάγουσα το ποσό των €8.000 ως γενικές αποζημιώσεις.
Έχοντας κατά νου τα πιο πάνω και συνεκτιμώντας όλα τα περιστατικά της υπόθεσης αυτής, χωρίς βέβαια να αγνοώ την αποτίμηση της αξίας του χρήματος και λαμβάνοντας υπόψη μου την ηλικία της ενάγουσας, τον πόνο της, την διάρκεια του που φαίνεται ότι δεν υφίσταται σήμερα και την ταλαιπωρία που έχει υποστεί, κρίνω πως ένα ποσό της τάξης των €9000 επί πλήρους ευθύνης θα ήταν δίκαιο και εύλογο, από την ημερομηνία γένεσης του αγώγιμου δικαιώματος ήτοι 20.4.14.
ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ
Η ενάγουσα απαιτεί πέραν των γενικών και ειδικές αποζημιώσεις συνεπεία του ατυχήματος.
Εδώ να σημειωθεί ότι ως έχει νομολογηθεί οι ειδικές αποζημιώσεις πρέπει να εξειδικεύονται στην απαίτηση και να αποδεικνύονται με αυστηρότητα αλλά δεν απαιτείται ενισχυτική μαρτυρία για την απόδειξή τους (βλ. Αλεξάνδρου ν. Ιωάννου (1996) 1Β Α.Α.Δ. 1157, Τηλεμάχου ν. Παπακυριακού (1986) 1 Α.Α.Δ. 705 και Ηρακλέους ν. Πίτρου (1994) 1 Α.Α.Δ. 239). Eίναι πρωτίστως καθήκον του Ενάγοντα να ικανοποιήσει το Δικαστήριο με αξιόπιστη μαρτυρία για την βασιμότητα της απαίτησης του και όχι για τον Εναγόμενο να την αντικρούσει (βλ. Μιχαηλίδη ν. Κακουλλή (1992) 1 Α.Α.Δ. 673).
Αναφορικά με τα πιο πάνω, ειδικότερα η ενάγουσα αξιώνει απώλεια ημερομισθίων ύψους €850, ιατρικά έξοδα €697 και μεταφορικά €50, ήτοι το συνολικό ποσό των €1597.
Για την απώλεια ημερομισθίων της σύμφωνα με την αποδεκτή μαρτυρία της ενάγουσας σε συνάρτηση με τα ενώπιον μου κατατεθειμένα τεκμήρια - αποκόμματα μισθοδοσίας της, αυτή είχε πληρωθεί €802.15 (καθαρό μισθό) για όλο τον μήνα Απρίλιο (τεκμ.12) και κατά τον μήνα Μάϊο της κατέβαλαν μόνο το ποσό των €63.61 (τεκμ.13). Συνεπώς αυτή δικαιούται να λάβει το υπόλοιπο ποσό απολαβών που θα ελάμβανε εάν δεν γινόταν το ατύχημα και που της αποκόπηκε το μήνα Μάϊο δηλαδή ποσό €739 (€802 - €63).
Το ιατρικό πιστοποιητικό του Δρ.Σολομωνίδη αναφέρει ότι για ιατρικά έξοδα και ετοιμασία ιατρικού πιστοποιητικού του οφείλει €500. Παρά την μη ύπαρξη τιμολογίου εντούτοις τόσο η ενάγουσα όσο και ο γιατρός ανέφεραν ότι θα του τα κατέβαλλε στο τέλος της διαδικασίας. Θεωρώ ότι η ενάγουσα δικαιούται αυτό το αναντίλεκτο ποσό το οποίο και εγκρίνεται.
Η ενάγουσα επισκέφθηκε τον ακτινολόγο Μ.Βαρνάβα για ακτινολογικό έλεγχο πλευρών και κατέβαλε σ΄αυτόν το αναντίλεκτο ποσό των €35 σύμφωνα με την απόδειξη με αρ.2504 τεκμ.10. Συνεπώς έχει αποδείξει αυτό το κονδύλι το οποίο και εγκρίνεται.
Επίσης η ενάγουσα για να λάβει το ιατρικό πιστοποιητικό του Νοσοκομείου κατέβαλε το αναντίλεκτο ποσό των €62 και προς τούτο κατέθεσε την απόδειξη με αρ.384501 τεκμ.8, συνεπώς το έχει αποδείξει και το δικαιούται.
Συνακόλουθα το δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω ποσά επιδικάζει προς όφελος της ενάγουσας ειδικές ζημιές €1336 επί πλήρους ευθύνης.
ΤΟΚΟΣ
Όσον αφορά το θέμα του τόκου το άρθρο 58(Α) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, προβλέπει την επιδίκαση συγκεκριμένου τόκου αναφορικά µε ολόκληρο ή µέρος του ποσού των αποζηµιώσεων που έχουν επιδικαστεί, για ολόκληρη ή για µέρος της περιόδου µεταξύ της ηµεροµηνίας κατά την οποία γεννήθηκε το αγώγιµο δικαίωµα και της ηµεροµηνίας καταχώρησης της αγωγής, εκτός εάν το Δικαστήριο ικανοποιηθεί ότι συντρέχουν ειδικοί λόγοι περί του αντιθέτου.
Αναφορικά με την επιδίκαση τόκου, παρατηρώ ότι το ατύχημα συνέβηκε στις 20.4.14 και η παρούσα αγωγή καταχωρίστηκε από την ενάγουσα στις 11.6.14, δηλαδή μετά πάροδο 2 μηνών περίπου και η έκθεση απαίτησης της στις 3.9.14. Συνεπώς θεωρώ ότι η ενάγουσα δεν καθυστέρησε στην προώθηση της αγωγής της.
Αναφορικά με τις ειδικές αποζημιώσεις θα πρέπει να λεχθεί ότι αυτές (ιατρικά έξοδα του Δρ.Χρ.Σολομωνίδη τεκμ.11α, και για ακτινολόγο και ιατρικό πιστοποιητικό Νοσοκομείου τεκμ.8 και 10) αποκρυσταλλώθηκαν περί τον Μάϊο και Ιούνιο του 2014.
Τα θέματα που αφορούν τις σωματικές βλάβες της ενάγουσας φαίνεται ότι ξεκαθάρισαν και πάλιν το πιο πάνω διάστημα, σύμφωνα με τους Ιατρούς ΜΕ2 και 3 Δρ. Σολομωνίδη και Χαραλάμπους αντίστοιχα.
Συνεπώς θεωρώ ορθό και δίκαιο όπως επιδικάσω νόμιμο τόκο επί του συνολικού ποσού των γενικών και ειδικών αποζημιώσεων από την ημερομηνία του ατυχήματος στις 20.4.14.
ΚΑΤΑΛΗΞΗ
Εν κατακλείδι η αγωγή επιτυγχάνει και εκδίδεται απόφαση υπέρ της ενάγουσας και εναντίον των εναγομένων και αυτή δικαιούται από το ατύχημα:
Τέλος τα έξοδα της αγωγής, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή στην κλίμακα του ποσού της απόφασης και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, επιδικάζονται υπέρ της ενάγουσας και εναντίον των Εναγόμενων.
(Υπ.) ………………………
Γ. Ιωαννίδου – Παπά, Ε.Δ.
ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ