ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ
Ενώπιον: Σ. Συμεού, Ε.Δ
Αρ. Αγωγής: 484/22 ( i – justice)
Μεταξύ:
ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΩΣ ΚΗΔΕΜΟΝΑΣ ΤΩΝ Τ/Κ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ, ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Ενάγοντας
και
ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΕΚΛΑ Α.Τ. ΧΧΧΧΧΧΧ
Εναγόμενη
Ημερομηνία: 04/04/24
Εμφανίσεις:
Για τον Ενάγοντα: κ. Ανδρέας Ζύμπηλος
Για τον Εναγόμενη: κ. Χ Ζόππος
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την παρούσα αγωγή ο Ενάγοντας, Υπουργός Εσωτερικών υπό την ιδιότητά του ως ο Κηδεμόνας των τουρκοκυπριακών περιουσιών, αξιώνει από την Εναγόμενη το ποσό των € 2,528,58 ως καθυστερημένα ενοίκια για την περίοδο από 01/05/10 – 30/06/16 τα οποία και προέκυψαν δυνάμει συμφωνίας μίσθωσης και/ή ως δεδουλευμένα και ή ως οφειλόμενα ποσά και ή δικαιώματα χρήσης και ή ενοίκια και ή μισθώματα, αναφορικά με την μίσθωση ενός υποστατικού ( που βρίσκεται στην οδό ΧΧΧΧΧ αρ. ΧΧ στην Πάφο και το οποίο βρίσκεται εντός των τεμαχίων με αρ. 4ΧΧ και 43ΧΧ (μέρος), Φ./Σχ. Χ.Χ.Χ.Χ.I. V στην Πάφο της Επαρχίας Πάφου) από την Εναγόμενη και ή ως αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας και ή ως χρέος και ή δυνάμει των αρχών του αδικαιολόγητου πλουτισμού και ή της επιείκειας και ή άλλως πως.
Με βάση λοιπόν τις θέσεις των δύο πλευρών που προκύπτουν τόσο μέσα από τους δικογραφημένους ισχυρισμούς τους, αλλά και δια μέσω της μαρτυρίας που τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου προκύπτουν τα ακόλουθα αδιαμφισβήτητα γεγονότα τα οποία και αποτελούν κοινό έδαφος.
Πιο συγκεκριμένα, ο Ενάγοντας κατά τον ουσιώδη στην παρούσα Αγωγή χρόνο, είναι ο Κηδεμόνας των τουρκοκυπριακών περιουσιών δυνάμει του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείριση και Άλλα Θέματα) (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου, Ν.139/1991.
Μεταξύ των τουρκοκυπριακών περιουσιών την διαχείριση των οποίων ανέλαβε ο Ενάγοντας είναι και το υποστατικό, από τώρα και στο εξής « το επίδικο υποστατικό», που βρίσκεται στην οδό ΧΧΧΧΧ αρ. ΧΧ στην Πάφο και το οποίο βρίσκεται εντός των τεμαχίων με αρ. 4ΧΧ και 4ΧΧΧ (μέρος), Φ./Σχ. Χ.Χ.Χ.Χ I. V, στην Πάφο της Επαρχίας Πάφου.
Δυνάμει γραπτής συμφωνίας μίσθωσης ημερομηνίας 20/11/92 (Τεκμήριο Α) η οποία καταρτίστηκε στην Πάφο, ο Ενάγοντας μίσθωσε στη Εναγόμενη για περίοδο 3 ετών, ήτοι από 01/12/92 – 30/11/95 το επίδικο τουρκοκυπριακό υποστατικό με σκοπό να το χρησιμοποιεί ως επαγγελματική στέγη για την πώληση παιδικών ειδών έναντι καθορισμένου μισθώματος και ή του ενοικίου 51,26 ευρώ (Λ.Κ 30 ως ίσχυε τότε). Στην συνέχεια με άλλη νέα και ή συμπληρωματική συμφωνία η οποία καταρτίστηκε την 30/01/1998 (Τεκμήριο Β), ο Ενάγοντας μίσθωσε και πάλι στην Εναγόμενη το επίδικο υποστατικό για περίοδο τριών ετών με σκοπό να το χρησιμοποιεί και πάλι ως επαγγελματική στέγη για την πώληση παιδικών ειδών έναντι του καθορισμένου μηναίου ενοικίου 34,17 ευρώ (Λ.Κ 20 ως ίσχυε τότε) μηνιαίως και πληρωτέο προκαταβολικά. Η πιο πάνω μίσθωση είχε συμφωνηθεί ότι θα ίσχυε από την 01/12/97 μέχρι και την 30/11/2000. Τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη συμφωνία μίσθωσης που καταρτίστηκε μεταξύ των μερών μετά την λήξη της περιόδου των τριών ετών, συμφωνήθηκε ότι θα ανανεωνόταν από μήνα σε μήνα και εν πάση περιπτώση θα εκπνέει αυτόματα με την ανάκληση της ισχύος του πιο πάνω Νόμου.
Οι όροι οι οποίοι περιλαμβάνονταν στις πιο πάνω συμφωνίες μίσθωσης που είχαν καταρτιστεί μεταξύ των μερών, ήταν ουσιώδους σημασίας. Πιο συγκεκριμένα η Ενάγομενη ήταν υποχρεωμένη να καταβάλλει το μίσθωμα προκαταβολικά, να χρησιμοποιεί το υποστατικό ως επαγγελματική στέγη για την πώληση παιδικών ειδών, να μη χρησιμοποιεί ή να επιτρέπει την χρήση του μισθίου για οποιοδήποτε άλλο σκοπό, επίσης να μην εκμισθώνει, εκχωρεί ή παραχωρεί άδεια χρήσεως σε τρίτο του όλου ή και μέρους του μίσθιου, ότι επίσης ο Ενάγοντας δεν θα ευθύνεται για οποιαδήποτε παράνομη και σε αντίθεση προς την συμφωνία αυτή ενέργεια της Εναγόμενης σε τρίτους, ότι η Εναγόμενη θα φέρει το βάρος να καταβάλει όλους τους τωρινούς και ή τους μελλοντικά οφειλόμενους φόρους, τέλη δικαιώματα και κάθε φύσης επιβαρύνσεις που βαρύνουν το μίσθιο και το υποστατικό, η Εναγόμενη να επιτρέπει στον Ενάγοντα σε οποιοδήποτε εύλογο χρόνο καθ’ όλη της διάρκειας της ισχύος της σύμβασης αυτής να εισέρχεται στο υποστατικό με ή χωρίς εργάτες και άλλα πρόσωπα για εξέταση της κατάστασης του υποστατικού και για οποιοδήποτε άλλο σκοπό, ότι η Ενάγουσα έχει καθ’ όλη την διάρκεια της ισχύος της σύμβασης ευθύνη για αποζημίωση του Ενάγοντα για οποιαδήποτε απαίτηση ή αξίωση που πιθανόν να κινηθεί εναντίον του Ενάγοντα καθώς και για οποιαδήποτε αξίωση, απώλεια, δαπάνη, επιβάρυνση ή ζημιά την οποία ο εκμισθωτής μπορεί να υποστεί ως συνέπεια της οποιασδήποτε πράξης ή παράλειψη της Εναγόμενης και τέλος να διατηρεί το υποστατικό σε καλή κατάσταση και τάξη και σε καλή υγειονομική και ουσιαστική κατάσταση επισκευής.
Περαιτέρω ήταν ρητός και εξυπακουμένος όρος της σύμβασης, ότι ο Ενάγοντας επιτρέπει στην Εναγόμενη εφόσον καταβάλλει το συμφωνηθέν ενοίκιο και εκπληρώνει τις υπόλοιπες συμβατικές της υποχρεώσεις να κατέχει και να καρπούται το υποστατικό ειρηνικά και απρόσκοπτα χωρίς οποιαδήποτε παρέμβαση από τον Ενάγοντα που προβάλλει νόμιμα οποιαδήποτε αξίωση εναντίον ή μέσω του Ενάγοντα ή άλλως πως καθώς και ότι σε περίπτωση που η Εναγόμενη δεν θα εκπληρώσει οποιαδήποτε υποχρέωση που πηγάζει από την ειρημένη σύμβαση, ο Ενάγοντας αποκτά το δικαίωμα να τερματίσει την εκμίσθωση πριν την λήξη της ισχύος της με γραπτή προειδοποίηση 15 ημερών. Σε μια τέτοια περίπτωση μάλιστα είχε συμφωνηθεί ότι σε περίπτωση που ισχύς της σύμβασης λήξει ενόψει του τερματισμού της, η Εναγόμενη υποχρεούται να εγκαταλείψει το ακίνητο ενώ σε ότι αφορά τις τυχόν προειδοποιήσεις που θα αποστέλλονταν στην Εναγόμενη σύμφωνα με την ανωτέρω σύμβαση, θα λογίζονται ότι επιδόθηκαν σε αυτή με νόμιμο τρόπο αν στάλθηκαν ή αφέθηκαν στην τελευταία γνωστή της διεύθυνση.
Δεν αμφισβητείται επίσης ότι κατά την περίοδο 01/05/10 – 30/06/16 η Εναγόμενη δεν κατέβαλε οποιοδήποτε ποσό ενοικίου στον Ενάγοντα.
Όλα τα πιο πάνω αδιαμφισβήτητα γεγονότα, συνακόλουθα αποτελούν και ευρήματα του Δικαστηρίου.
O Ενάγοντας, με βάση την Έκθεση Απαίτησης που έχει καταχωρήσει, ισχυρίζεται ότι η Εναγόμενη επειδή παράβηκε ουσιώδεις όρους της σύμβασης μίσθωσης που είχαν μεταξύ τους συνάψει, και ειδικότερα επειδή παρέλειψε να του καταβάλει τα ενοίκια από 01/05/10 – 30/06/16 τα οποία αφορούν το συνολικό ποσό των 2,528,58 ευρώ, αλλά και διότι ουδέποτε χρησιμοποίησε το επίδικο υποστατικό για τον σκοπό που το είχε ενοικιάσει, τερμάτισε την μεταξύ τους συμφωνία με επιστολή του ημερομηνίας 14/06/16 την οποία και παρέδωσε δια χειρός προσωπικά στην Εναγόμενη δίδοντας της ταυτόχρονα και προειδοποίηση 15 ημερών. Μάλιστα με την εν λόγω επιστολή, ο Ενάγοντας ενημέρωνε την Εναγόμενη γραπτώς ότι από την 01/07/16 και μετέπειτα η εν λόγω σύμβαση δεν θα βρίσκεται πλέον σε ισχύ. Στην συνέχεια σύμφωνα με τον Ενάγοντα, η Εναγόμενη ανάκτησε την κατοχή του υποστατικού κατ’ εφαρμογή των δικαιωμάτων που πηγάζουν από την εν λόγω σύμβαση.
Από την αντίπερα όχθη, η πλευρά της Εναγόμενης με βάση την Έκθεση Υπεράσπισης που έχει καταχωρήσει αρνείται την οφειλή του πιο πάνω ποσού, καθότι καταρχήν ισχυρίζεται ότι η συμφωνία ενοικίασης ουδέποτε τερματίστηκε νόμιμα αφού ουδέποτε παρέλαβε οποιαδήποτε επιστολή και ειδικότερα την επιστολή ημερ. 14/06/16 είτε στην διεύθυνση του υποστατικού της είτε με ιδιώτη επιδότη.
Περαιτέρω η Εναγόμενη προβάλλει προς υπεράσπιση της, την θέση ότι, τα κατ’ ισχυρισμό οφειλόμενα ενοίκια δεν καταβλήθηκαν από την ίδια λόγω του ότι είχε συμφωνήσει μαζί με την υπηρεσίες του Δήμου Πάφου μετά από εισήγηση των τελευταίων περί τις αρχές του έτους 2011, εξαιτίας της αδράνειας που επέδειξε ο Ενάγοντας για επιδιόρθωση των ζημιών που είχαν προκληθεί στο υποστατικό της περί τον μήνα Μάρτιο του 2010, για να επιδιορθώσει η ίδια και με δικό της κόστος τις ζημιές που είχε υποστεί το υποστατικό που ενοικίαζε από τον Ενάγοντα χωρίς να καταβάλλει έτσι τα ενοίκια που θα αντιστοιχούσαν στο κόστος το οποίο θα κατέβαλε για την αποκατάσταση τους και έτσι το ποσό που θα δαπανούσε για τον σκοπό αυτό θα πιστωνόταν έναντι των ενοικίων από την ημέρα που θα επαναλειτουργούσε η επιχείρηση της. Η Εναγόμενη ισχυρίζεται επίσης ότι ενήργησε κατά τον πιο πάνω τρόπο, καθότι ενώ τόσο η ίδια προσωπικά όσο και ο σύζυγος της είχαν ενημερώσει άμεσα τον Ενάγοντα για τις ζημιές που είχαν προκληθεί στο υποστατικό που ενοικίαζε με σκοπό να της αποκαταστήσει, και ενώ είχε λάβει διαβεβαιώσεις από τα συνεργεία της Επαρχιακής Διοίκησης Πάφου ότι θα επιδιορθώνονταν οι ζημιές εντός ενός σύντομου χρονικού διαστήματος, εντούτοις ο Ενάγοντας δεν φρόντισε να αποκαταστήσει τις ζημιές, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει από μέρους του οποιαδήποτε θετική ανταπόκριση προς τούτο και έτσι το υποστατικό που ενοικίαζε να παραμένει κλειστό. Σύμφωνα μάλιστα με την Εναγόμενη, ο Ενάγοντας ισχυρίστηκε ότι λόγω της οικονομικής κρίσης και της περικοπής των κονδυλίων δεν ήταν δυνατή η αποκατάσταση των ζημιών άμεσα. Επίσης η Εναγόμενη ισχυρίζεται και ότι αναφορικά με την εισήγηση των Υπηρεσιών του Δήμου Πάφου σε σχέση πάντοτε με την αποκατάσταση των ζημιών από την ίδια την Εναγόμενη, οι Υπηρεσίες του Ενάγοντα ήταν ενήμερες.
Οι ζημιές σύμφωνα με την Εναγόμενη αποκαταστάθηκαν με δικό της κόστος 2,860 ευρώ και πληρώθηκαν στους τεχνικούς ενώ τα τιμολόγια παραδόθηκαν στο γραφείο του τότε Δημάρχου Πάφου. Η δε Εναγόμενη από την 01/05/10 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012 ως ήταν και η πιο πάνω συμφωνία που είχε συνάψει μαζί με τις υπηρεσίες του Δήμου Πάφου δεν είχε υποχρέωση να καταβάλει οποιαδήποτε ενοίκια και έτσι το ποσό των 2,860 ευρώ θα πιστωνόταν έναντι των ενοικίων που θα έπρεπε να καταβάλει στον Ενάγοντα, μέχρι εξαντλήσεως του ποσού. Σύμφωνα με την Εναγόμενη, στην συνέχεια και πιο συγκεκριμένα περί το έτος 2013 το κατάστημα έκλεισε ξανά λόγω του ότι άρχισε ο σχεδιασμός για ανάπλαση του κεντρικού ιστού της πόλης ενώ περί τον μήνα Ιούνιο του έτους 2016 ζητήθηκε όπως η Εναγόμενη παραδώσει το κατάστημα για τις ανάγκες της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, πράγμα το οποίο και έπραξε.
Με δεδομένο το ύψος της απαίτησης του Ενάγοντα (το οποίο δεν ξεπερνά τις €3,000), η ακροαματική διαδικασία διεξήχθη με βάση τις πρόνοιες της Διαταγής 30 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Η κάθε πλευρά παρουσίασε στο Δικαστήριο την μαρτυρία της υπό μορφή ένορκων δηλώσεων, χωρίς οποιοσδήποτε από τους μάρτυρες να αντεξεταστεί. Έτσι, η ακροαματική διαδικασία περιορίστηκε στις γραπτές αγορεύσεις των συνήγορων προς υποστήριξη των εκατέρωθεν θέσεων τους.
Για σκοπούς απόδειξης της υπόθεσής του ο Ενάγοντας παρουσίασε τρείς μάρτυρες. Αρχικά καταχώρησε την ένορκη δήλωση της Ροδούλας Χαριλάου η οποία εργάζεται ως λειτουργός στις υπηρεσίες του Ενάγοντα στην Πάφο και η οποία δια μέσω της μαρτυρίας που προσκόμισε στο Δικαστήριο, κατέθεσε και τα Τεκμήρια Α – Ε. Τα ίδια έγγραφα βεβαίως έχουν κατατεθεί και δια μέσω της μαρτυρίας που προσφέρθηκε από τον Παντελή Κυριάκου και την Βάνα Παπαδοπούλου, πρόσωπα επίσης που εργάζονται στις υπηρεσίες του Ενάγοντα στην Πάφο. Σε ότι αφορά την υπεράσπιση που έχει προβληθεί από την Εναγόμενη, η Ροδούλα Χαριλάου κατά την μαρτυρία της αναφέρει ότι τα πραγματικά γεγονότα είναι αυτά που καταγράφονται εκ μέρους του Ενάγοντα στην έκθεση απαίτηση που έχει καταχωρηθεί, ενώ τα όσα έχει ισχυριστεί η Εναγόμενη από πλευράς της, είναι φανταστικά σενάρια και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματική αλήθεια. Σύμφωνα με την κα. Χαριλάου τα όσα η Εναγόμενη προβάλλει με την Υπεράσπιση της, αποτελούν εκ των υστέρων σκέψεις της καθώς και ισχυρισμούς που αποβλέπουν δίχως άλλο στην αποφυγή και ή καθυστέρηση την πληρωμής του οφειλόμενου ποσού προς τον Ενάγοντα. Περαιτέρω η κα. Χαριλάου αναφέρει ότι οι επικαλούμενοι εκ μέρους της Εναγόμενης ισχυρισμοί είναι συν τοις άλλοις και άσχετοι με τα επίδικα θέματα.
Σε ότι αφορά την μαρτυρία της κ. Βάνας Παπαδοπούλου, πέραν του ότι σε αυτήν αναφέρεται στο ιστορικό της διαφοράς που έχει προκύψει μεταξύ των μερών, η μάρτυρας αναφέρει και ότι υπό την ιδιότητα της ως λειτουργός στην υπηρεσία του Ενάγοντα, ετοίμασε την επιστολή τερματισμού ημερομηνίας 14/06/16 που απέστειλε ο Ενάγοντας προς την Εναγόμενη αναφορικά με τον τερματισμό της επίδικης σύμβασης ενοικίασης δίδοντας της μάλιστα και προειδοποίηση 15 ημερών. Σύμφωνα με την κα. Παπαδοπούλου, την εν λόγω επιστολή την παρέδωσε στον κ. Παντελή Κυριάκου, ο οποίος εργάζεται ως επιστάτης στην υπηρεσία του Ενάγοντα δίδοντας του παράλληλα οδηγίες όπως παραδώσει την επιστολή τερματισμού, δια χειρός στην Εναγόμενη. Σύμφωνα με την κα. Παπαδοπούλου, ο κ. Κυριάκου εντόπισε την Εναγόμενη στην οδό Ανεξαρτησίας αρ. 9 στην Πάφο, και αφού της παρέδωσε προσωπικά (δια χειρός) την εν λόγω επιστολή η Εναγόμενη υπέγραψε πάνω στην επιστολή ότι την παρέλαβε την 16/06/16 (Τεκμήριο Γ).
Τέλος, σε ότι αφορά την μαρτυρία του κ. Παντελή Κυριάκου, ο τελευταίος αναφέρει ότι εργάζεται ως επιστάτης στην υπηρεσία του Ενάγοντα στην Πάφο και ότι περί την 14/06/16 του είχαν δοθεί οδηγίες από την κ. Βάνα Παπαδοπούλου να παραδώσει μια επιστολή στην Εναγόμενη την οποία και εντόπισε στην οδό Ανεξαρτησίας αρ. 9 στην περιοχή Άγιος Θεόδωρος στην Πάφο. Στην συνέχεια αναφέρει ότι παρέδωσε προσωπικά την εν λόγω επιστολή στην Εναγόμενη πάνω στην οποία και υπέγραψε στην παρουσία του ότι την παρέλαβε (Τεκμήριο Γ).
Εκ μέρους της Υπεράσπισης προσφέρθηκε μαρτυρία μόνο από την ίδια την Εναγόμενη. Έτσι η Εναγόμενη καταχώρησε την δική της ένορκη δήλωση στην οποία ουσιαστικά επαναλαμβάνει τους ισχυρισμούς της ως αυτοί τυγχάνουν καταγραφής στην Έκθεση Υπεράσπισης και αρνείται γενικά ότι οφείλει στον Ενάγοντα οποιοδήποτε ποσό. Ειδικότερα αναφέρει ότι σε ότι αφορά τους ισχυρισμούς που έχει προβάλει δεν κατέχει οποιαδήποτε έγγραφα για να επισυνάψει καθότι τα όσα έγγραφα επικαλείται μέσα από την μαρτυρία της, βρίσκονται στο γραφείο του τέως Δημάρχου και δεν ήταν δυνατό να ανευρεθούν. Αποτελεί μάλιστα βασική θέση της Εναγόμενης, ότι η ίδια εκτός του ότι δεν οφείλει οποιοδήποτε ποσό προς τον Ενάγοντα υπέστηκε ζημιά αφού απώλεσε το κατάστημα χωρίς να της παραδοθεί άλλο, σπατάλησε χρήματα και ειδικότερα το ποσό των 2,860 ευρώ καθώς και ότι απώλεσε και κέρδη ένεκα του ότι το κατάστημα της είχε παραμείνει κλειστό για αρκετό χρονικό διάστημα.
Έχοντας συνοψίσει την προσκομισθείσα μαρτυρία θα προχωρήσω στην αξιολόγησή της έχοντας υπόψη τα επίδικα θέματα με σκοπό να καταστεί δυνατή η εξαγωγή διαπιστώσεων αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα και δεδομένα που περιβάλλουν την υπόθεση και που θα είναι ακολούθως καθοριστικά για το αποτέλεσμα της δίκης . Στα πλαίσια αυτά έχω μελετήσει το περιεχόμενο των ενόρκων δηλώσεων που έχουν καταχωρηθεί από τις δυο πλευρές, δίδοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην πειστικότητα, λογική και εσωτερική συνοχή της μαρτυρίας και τον βαθμό στον οποίο αυτό συνάδει με τις δικογραφημένες θέσεις και το περιεχόμενο των εγγράφων που κατατέθηκαν ως τεκμήρια.
Από τα όσα τυγχάνουν καταγραφής πιο πάνω, εκείνο που ουσιαστικά καλείται να αποφασίσει το Δικαστήριο εν προκειμένω, είναι το κατά πόσο πράγματι ο Ενάγοντας είχε τερματίσει νομίμως την σύμβαση που είχε συνάψει με την Εναγόμενη αναφορικά με την ενοικίαση του επίδικου υποστατικού, καθώς και για το κατά πόσο πράγματι η Εναγόμενη οφείλει να καταβάλει προς τον Ενάγοντα το ποσό των 2,528,58 ως οφειλόμενα ενοίκια από την 01/05/10 – 30/06/16. Από την άλλη βεβαίως το Δικαστήριο καλείται να εξετάσει και το κατά πόσο όντως ευσταθεί η υπεράσπιση που έχει εγερθεί εκ μέρους της Εναγόμενης, ως προς τον ισχυρισμό της περί της δημιουργίας με βάση τα γεγονότα που έχουν ανωτέρω υποδειχθεί, κωλύματος εξ υποσχέσεως εκ μέρους του Ενάγοντα, ούτως ώστε ο τελευταίος να μην δύναται να αξιώνει οποιοδήποτε ποσό εναντίον της Εναγόμενης.
Έχοντας μελετήσει τη μαρτυρία που έχει τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου κρίνω ότι το περιεχόμενο της μαρτυρίας των λειτουργών που έχουν καταθέσει ενώπιον μου δια μέσω των ενόρκων δηλώσεων που έχουν καταχωρηθεί και που εργάζονται στις υπηρεσίες του Ενάγοντα είναι πειστικό, παρουσιάζει σαφήνεια συνοχή και λογική, ενώ υποστηρίζεται και συμπληρώνεται από τα έγγραφα τα οποία επισυνάπτονται ως τεκμήρια. Μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι έχοντας αντιπαραβάλει το περιεχόμενο της μαρτυρίας των πιο πάνω προσώπων, δηλαδή των μαρτύρων του Ενάγοντα, δεν διαπιστώνεται οποιαδήποτε να υπάρχει μεταξύ τους η παραμικρή αντίφαση στα όσα έχουν καταμαρτυρήσει. Τουναντίον αυτό που διαπιστώνεται από το Δικαστήριο, είναι ότι η μαρτυρία τους παρουσιάζει συνοχή και γενικά μια ξεκάθαρη και σαφή εικόνα ως προς τα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί σε σχέση πάντοτε με την παράβαση της συμφωνίας μίσθωσης που είχε συναφθεί, από μέρους της Εναγόμενης. Σε ότι αφορά μάλιστα την επιστολή τερματισμού της σύμβασης, ημερ. 14/06/16 θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώπιον του Δικαστηρίου έχει παρουσιαστεί επαρκής και πειστική μαρτυρία αναφορικά με τον τερματισμό της εν λόγω σύμβασης από πλευράς του Ενάγοντα, αφού έχει τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου όχι μόνο αυτούσιο το περιεχόμενο του εν λόγω εγγράφου, δηλαδή του Τεκμηρίου Γ, όσο και το ιστορικό της διαδρομής της εν λόγω επιστολής από την στιγμή της σύνταξης της από την κα. Παπαδοπούλου μέχρι και την παράδοση της από τον κ. Κυριάκου δια χειρός και προσωπικά στην ίδια την Εναγόμενη. Μάλιστα αξίζει να αναφερθεί ότι πέραν της γενικής άρνησης εκ μέρους της Εναγόμενης αναφορικά με τον τερματισμό της εν λόγω σύμβασης, εντούτοις τα όσα έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου αναφορικά με το γεγονός αυτό, δεν έχουν αμφισβητηθεί.
Υπό το φως των πιο πάνω προκύπτει ότι μέσα από την μαρτυρία που έχει προσφερθεί στο Δικαστήριο εκ μέρους του Ενάγοντα και για τους λόγους που ανωτέρω έχω υποδείξει, δημιουργείται ξεκάθαρη εντύπωση στο Δικαστήριο, ότι η εκδοχή του Ενάγοντα είναι πιο πιθανή παρά όχι. Συνεπακόλουθα, για τους λόγους που θα εξηγήσω κατωτέρω, επειδή η μαρτυρία της Εναγόμενης δεν παρουσιάζει συνοχή, πειστικότητα και λογική καθίσταται έκθετη σε απόρριψη και συνεπώς απορρίπτεται από το Δικαστήριο.
Καταρχήν αξίζει να λεχθεί ότι τα όσα προβάλλονται εκ μέρους της Εναγόμενης κατά την μαρτυρία που έχει προσφέρει, πέραν του ότι δεν υποστηρίζονται από οποιαδήποτε έγγραφα που να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς που έχουν προβληθεί εκ μέρους της, δεν είναι ούτε και πειστικά αφού προβάλλονται εντελώς γενικά και αόριστα χωρίς δηλαδή να παρέχονται στο Δικαστήριο οποιεσδήποτε επαρκείς και ή σαφείς λεπτομέρειες αναφορικά με τους ισχυρισμούς που προβάλλει. Η δε θέση της Εναγόμενης ότι τα εν λόγω έγγραφα που ήθελε να επισυνάψει δεν βρίσκονται πλέον στην κατοχή της καθότι αυτά βρίσκονται στο γραφείο του πρώην Δημάρχου και ως εκ τούτου δεν ήταν δυνατή η εξεύρεση τους, επίσης δεν έχει επαρκώς τεκμηριωθεί ούτως ώστε να μπορεί να ικανοποιηθεί το Δικαστήριο ως προς το αληθές της εκδοχής της.
Σε ότι αφορά τώρα την επίκλησης από μέρους της Εναγόμενης της υπερασπίσεως του κωλύματος εξ’ υποσχέσεως, αυτό που θα πρέπει να λεχθεί είναι ότι σε πολλές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστήρίου μεταξύ των οποίων και στην Ιωάννου v. Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Τράπεζας Κύπρου Λτδ (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1522, σε σχέση με το κώλυμα, έχουν λεχθεί τα ακόλουθα :
«Σύμφωνα με τον Nokes το Κώλυμα (Estoppel) είναι ένας κανόνας με τον οποίο ένας διάδικος εμποδίζεται από του να εγείρει ή να αρνηθεί ένα γεγονός (Nokes 'Introduction to Evidence', 3rd Ed., page 208), ενώ σύμφωνα με τον Phipson είναι ένας κανόνας που εμποδίζει ένα διάδικο από του να αρνηθεί την ύπαρξη μιας κατάστασης γεγονότων που έχει προβάλει προηγουμένως. (Phipson on Evidence, 12th Ed., page 912).
Το Κώλυμα μπορεί να είναι (1) Κώλυμα λόγω δεδικασμένου (Estoppel by record), (2) Κώλυμα λόγω καταχωρίσεων σε έγγραφα (Estoppel by deed) και (3) Kώλυμα λόγω συμπεριφοράς (Estoppel by conduct or Estoppel in pais).
Σύμφωνα με τον κανόνα του Κωλύματος λόγω συμπεριφοράς, όταν ένας συμβαλλόμενος σε μια συναλλαγή με τα λόγια του ή τη συμπεριφορά του προβαίνει σε μια υπόσχεση ή διαβεβαίωση προς τον άλλο συμβαλλόμενο, που αποσκοπεί να επηρεάσει τις νομικές σχέσεις μεταξύ τους και ο άλλος συμβαλλόμενος ενεργεί πάνω σε αυτή, διαφοροποιώντας τη θέση του προς βλάβη, δεν θα επιτραπεί στο συμβαλλόμενο που προέβηκε στην υπόσχεση ή έδωσε τη διαβεβαίωση να ενεργήσει με τρόπο ασυμβίβαστο προς αυτή (HadjiYiannis v. Attorney-General of the Republic (1970) 1 C.L.R. 32).
Το δε Κώλυμα λόγω συμπεριφοράς μπορεί να πάρει τη μορφή του (i) Κωλύματος λόγω παραστάσεων (Soanes v. London and South Western Railway [1919] 120 L.T. 598), (ii) Κωλύματος λόγω υποσχέσεων (Central London Property Trust Ltd. v. High Trees House Ltd. [1947] 1 K.B. 130) και (iii) Περιουσιακού Κωλύματος. »
Η Εναγόμενη εν προκειμένω στην βάση των όσων η ίδια κατέθεσε, αναφέρει ότι ενόψει των υποσχέσεων που της δόθηκαν εκ μέρους του Ενάγοντα και ή των αντιπροσώπων του για αποκατάσταση ουσιαστικά των ζημιών που είχαν προκληθεί στο υποστατικό της από την ίδια την Εναγόμενη αλλά και της παραχώρησης του υποστατικού της υπό την προϋπόθεση της παραχώρησης άλλης επαγγελματικής στέγης, ο τελευταίος κωλύεται λόγω των υποσχέσεων που δεν εκπληρώθηκαν εκ μέρους του από του να επιζητεί και να αξιώνει οποιοδήποτε ποσό εναντίον της Εναγόμενης.
Στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Ανδρέας Αλεξάνδρου v. 1. Πολυδώρου Πικροδάφνη 2. Μαρία Πικροδάφνη, Πολιτική Έφεση 144/09 ημερ. Ημερ. 17/05/12 λέχθηκε ότι, το εξ υποσχέσως κώλυμα μπορεί να προκύψει μόνο από σαφείς και θετικές παραστάσεις, οι οποίες γίνονται από πρόσωπο προς το οποίο οφείλεται η συμβατική υποχρέωση, ως αποτέλεσμα των οποίων ο οφειλέτης, βασιζόμενος σ' αυτές, αναπροσαρμόζει τη συμπεριφορά του επί του προκειμένου, με τρόπο που θα ήταν άδικο, σε μεταγενέστερο στάδιο, να κληθεί να εκπληρώσει τις συμβατικές του υποχρεώσεις.
Στην παρούσα περίπτωση από τα όσα έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου δεν φαίνεται να τεκμηριώνεται με επάρκεια ένας τέτοιος ισχυρισμός ή έστω δικαιολογείται εκ μέρους της Εναγόμενης η υπεράσπιση του Κωλύματος εξ υποσχέσεως που προβάλλει. Και αυτό γιατί διότι δεν προσφέρθηκε εκ μέρους της Εναγομένης οποιαδήποτε μαρτυρία η οποία να μπορεί να γίνει δεκτή και με βάσει την οποία ουσιαστικά να διαφαίνεται ότι πράγματι ο Ενάγοντας προέβηκε σε οποιεσδήποτε σαφείς και θετικές παραστάσεις προς την Εναγόμενη, ότι ουσιαστικά δεν θα επέμενε στα συμβατικά του δικαιώματα και ή στην είσπραξη των οφειλόμενων ενοικίων αλλά και ότι ουσιαστικά θα την απελευθέρωνε από τις υποχρεώσεις της προς αυτόν, χαρίζοντας της ουσιαστικά τα ενοίκια που δεν κατέβαλε και παραδίδοντας της άλλο υποστατικό μετά την παράδοση του προς τον τελευταίο. Τα όσα δε έχουν προβληθεί από πλευράς της Εναγόμενης περί της συνεννόησης των Υπηρεσιών του Δήμου Πάφου μαζί με τον Εναγόμενο αναφορικά με την αποκατάσταση των ζημιών στο υποστατικό της, προβάλλονται εντελώς γενικά και αόριστα και συνεπώς χωρίς καμία τεκμηρίωση . Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ ο ισχυρισμός της Εναγόμενης σύμφωνα με την μαρτυρία της (παράγραφος 19) ήταν ότι από την 01/05/10 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012 δεν είχε οποιαδήποτε υποχρέωση να καταβάλει οποιαδήποτε ενοίκια προς τον Ενάγοντα ως ήταν η συμφωνία που είχε συνάψει – με άλλο τρίτο άσχετο πρόσωπο – εντούτοις καμία δικαιολογία ή εξήγηση δεν δίνεται από πλευράς της σε ότι αφορά και την μη πληρωμή των ενοικίων σχετικά με την περαιτέρω περίοδο που διέρρευσε, ήτοι από τον Σεπτέμβριο του 2012 μέχρι και την 30/06/16 ως η κατάσταση δόσεων τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου και δεν έχει αμφισβητηθεί (Τεκμήριο Δ).
Υπό το φως των πιο πάνω δεν διακρίνω οτιδήποτε που να καταδεικνύει ότι υπήρξαν έστω από πλευράς του Ενάγοντα οποιεσδήποτε παραστάσεις, ή συμπεριφορά ή υποσχέσεις προς την Εναγόμενη, στις οποίες θα μπορούσε να βασιστεί η τελευταία με σκοπό να αναπροσαρμόσει την θέση της ούτως ώστε να είναι άδικο, σε μεταγενέστερο στάδιο, να επιτραπεί στον Ενάγοντα να επιμείνει στα συμβατικά δικαιώματα, που ο ίδιος να κατάργησε ή και να απεμπόλησε. Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει ούτε από το δικόγραφο της Υπεράσπισης αλλά και ούτε και από την μαρτυρία της Εναγόμενης. Τουναντίον η Εναγόμενη επέλεξε να συμβληθεί με ένα άλλο τρίτο άσχετο μέρος, ήτοι της Υπηρεσίες του Δήμου Πάφου που ουδεμία σχέση είχε με την μεταξύ τους συμφωνία, χωρίς να τεκμηριώνει την θέση της ότι αυτό το έπραξε ένεκα υποσχέσεων που της είχαν δοθεί εκ μέρους του Ενάγοντα ως είναι και η εκδοχή της. Τα όσα μάλιστα υποστηρίζει αναφορικά με την πιο πάνω θέση της, δεν αποτελούν επίδικα ζητήματα τα οποία να μπορούν να καθοριστούν εντός του πλαισίου της σύμβασης που είχε ήδη συνάψει μαζί με τον Ενάγοντα και σε καμία περίπτωση με τις υπηρεσίες του Δήμου Πάφου.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους τους οποίους έχω εξηγήσει, η μαρτυρία της Εναγομένης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και απορρίπτεται.
Επομένως, στη βάση της μαρτυρίας που έχει προσφερθεί εκ μέρους του Ενάγοντα η οποία γίνεται αποδεκτή και επιπροσθέτως των ευρημάτων του Δικαστηρίου που τυγχάνουν καταγραφής ανωτέρω, αποτελούν συνακόλουθα και ευρήματα του Δικαστηρίου, ότι ο Ενάγοντας λόγω παράβασης ουσιωδών όρων της σύμβασης μίσθωσης από πλευράς της Εναγόμενης που είχε συνάψει μαζί του αναφορικά με το επίδικο υποστατικό, και ειδικότερα ένεκα του ότι παρέλειψε να του καταβάλει τα οφειλόμενα ενοίκια από την 01/05/10 – 30/06/16 τα οποία ανέρχονται στο ποσό των 2,528.58 ευρώ αλλά και επειδή ουδέποτε χρησιμοποίησε το ακίνητο για τον σκοπό που της εκμισθώθηκε, αναγκάστηκε και άσκησε το δικαίωμα που του παρέχεται από την σύμβαση ημερ. 30/01/98 και έτσι με επιστολή του ημερ. 14/06/16 τερμάτισε την εν λόγω σύμβαση την 30/06/16 εφόσον μάλιστα της είχε δοθεί και προειδοποίηση 15 ημερών. Η εν λόγω επιστολή παραδόθηκε προσωπικά στην Εναγόμενη από τον Παντελή Κυριάκου και η τελευταία μάλιστα υπέγραψε σε αυτήν ότι την παρέλαβε. Τέλος περί της αρχές του μηνός Ιουλίου του 2016, ο Ενάγοντας ανάκτησε την κατοχή του επίδικου υποστατικού.
Όπως είναι καλά γνωστό, στις πολιτικές υποθέσεις, η επιτυχία της αγωγής εξαρτάται από το εάν ο Ενάγοντας θα παρουσιάσει επαρκή και αξιόπιστη μαρτυρία με την αναγκαία αποδεικτική βαρύτητα ώστε να ικανοποιήσει το βάρος απόδειξης, που είναι αυτό του ισοζυγίου των πιθανοτήτων. Το κριτήριο δεν είναι εάν η θέση ή εκδοχή του διαδίκου που φέρει το βάρος απόδειξης είναι η πιο πιθανή από εκείνη του αντιδίκου του αλλά κατά πόσον ο διάδικος που φέρει το βάρος απόδειξης ικανοποίησε το Δικαστήριο με επαρκή αποδεικτικά στοιχεία ότι η θέση ή η εκδοχή του είναι πιο πιθανή παρά όχι. Αν ο διάδικος που φέρει το βάρος απόδειξης αποτύχει να αποδείξει τη θέση ή την εκδοχή του σε αυτό το επίπεδο, τότε θεωρείται ότι δεν το απέσεισε έστω και αν η θέση ή η εκδοχή του είναι πιο πιθανή από εκείνη του αντίδικου του (βλέπε μεταξύ άλλων Σοφοκλέους ν Κυριάκου (2010) 1 Α.Α.Δ. 665 και Μαρσέλ και Άλλων ν. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Λτδ (2001) 1 A.A.A. 1858, Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (Κύπρου) Λτδ ν. Παναγιώτου και το Δίκαιο της Απόδειξης: Δικονομικές και Ουσιαστικές Πτυχές των Ηλιάδη και Σάντη στη σελίδα 196).
Έχοντας υπόψη τα επίδικα θέματα και με δεδομένα τα ευρήματα του Δικαστηρίου ως ανωτέρω καταγράφηκαν, κρίνω ότι ο Ενάγοντας έχει αποδείξει την υπόθεσή του στον απαιτούμενο βαθμό. Και τούτο γιατί από τη μαρτυρία των μαρτύρων του Ενάγοντα η οποία έγινε αποδεκτή, ο τελευταίος έχει ικανοποιήσει το Δικαστήριο τόσο για τον τερματισμό της εν λόγω σύμβασης εκ μέρους του λόγω της παράβασης από μέρους της Εναγομένης ουσιωδών όρων της σύμβασης όσο και για την μη πληρωμή των ενοικίων αναφορικά με την περίοδο που έχει ανωτέρω υποδειχθεί. Έχοντας επίσης υπόψη ότι το ύψος των ενοικίων δεν αμφισβητείται και την παράλειψη της Εναγόμενης να καταβάλει τα ενοίκια της επίδικης περιόδου, κρίνεται ότι ο Ενάγοντας δικαιούται σε απόφαση για το ποσό των € 2,528,58 σέντ, πλέον νόμιμο τόκο, πλέον τα έξοδα, τα έξοδα επίδοσης πλέον Φ.Π.Α.
Υπό το φως των πιο πάνω, η αγωγή επιτυγχάνει και εκδίδεται απόφαση υπέρ του Ενάγοντα και εναντίον της Εναγόμενης για το ποσό των € 2,528,58 με νόμιμο τόκο επ' αυτού από την ημερομηνία καταχώρησης της αγωγής, ήτοι από την 01.07.22 μέχρι εξοφλήσεως. Επιδικάζονται επίσης υπέρ του Ενάγοντα και εναντίον της Εναγόμενης τα έξοδα της αγωγής όπως θα αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
(Υπ.).....................................
Σ. Συμεού, Ε.Δ
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής