ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ
Ενώπιον: Σ. Συμεού . Ε.Δ
Αρ. Αίτησης Εταιρείας: 16/2023
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΝΟΜΟ, ΚΕΦ. 113
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ TESPA CONSTRUCITON LIMITED
(ΗΕ ΧΧΧΧΧ)
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ (ΗΕ ΧΧΧΧΧ)
Ημερομηνία: 17/04/24
Εμφανίσεις:
Για Αιτήτρια: Καλλής & Καλλής Δ.Ε.Π.Ε
Για Καθ’ ης η αίτηση: Μ. Λιώτης για Τηλέμαχος & Μηλτιάδης Γεωργιάδης Δ.Ε.Π.Ε
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την υπό κρίση αίτηση της η Aιτήτρια αιτείται από το Δικαστήριο όπως:
Α) Η Εταιρεία TSEPA CONSTRUCTION LIMITED εκκαθαρισθεί από το Δικαστήριο σύμφωνα με τον Περί Εταιρειών Νόμο Κεφ. 113.
Β) Οποιοδήποτε άλλο Διάταγμα το Δικαστήριο κρίνει δίκαιο ή ορθό.
Γ) Τα έξοδα της αίτησης πλέον Φ.Π.Α, πλέον έξοδα επίδοσης
Επί της αιτήσεως που έχει καταχωρηθεί, αναφέρονται τα ακόλουθα:
1) Η Εταιρεία TSEPA CONSTRUCTION LTD (HE ΧΧΧΧΧ) είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης και συστάθηκε και ενεγράφηκε σύμφωνα των Εταιρειών Νόμο, Κεφ. 113 στις 30/07/91 με αρ. εγγραφής ΗΕ ΧΧΧΧΧ.
2) Το εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας ευρίσκεται στην Ελευθερίου ΧΧΧΧΧΧ & ΧΧΧΧΧΧΧ ΧΧΧΧΧΧ , ΧΧΧΧΧ ΧΧΧΧΧΧ, Όροφος Χ, 80ΧΧ, Πάφος, Κύπρος.
3) Το ονομαστικό κεφάλαιο της Εταιρείας είναι €51,300 διαιρεμένο σε 30.000 συνήθεις μετοχές αξίας €1,71 έκαστη.
4) Οι σκοποί για τους οποίους ιδρύθηκε η εταιρεία είναι μεταξύ άλλων ή δραστηριοποίηση στον τομέα των κατασκευαστικών εργασιών (construction) και της ανάπτυξης γης (developing) καθώς και άλλοι γενικοί σκοποί οι οποίοι εκτίθενται λεπτομερώς στο ιδρυτικό έγγραφο της εταιρείας .
5) Δυνάμει απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, στην Aγωγή με αρ. 111/14 ημερ. 12/09/22, η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία, οφείλει στον Αιτητή, το ποσό των € 90,000, πλέον τόκους προς 5,5 % τον χρόνο από 17/01/14, πλέον τόκο 4% το χρόνο από 01/01/15 μέχρι 31/12/16, πλέον 3,5% τόκο τον χρόνο από 01/01/17 μέχρι 31/12/18, πλέον τόκο 2% τον χρόνο από 01/01/19 μέχρι εξοφλήσεως, πλέον έξοδα για το ποσό των €7,534 πλέον τόκους προς 5,5 % τον χρόνο από 17/01/14 μέχρι 31/12/14, πλέον τόκο 4% το χρόνο από 01/01/15 μέχρι 31/12/16, πλέον 3,5% τόκο τον χρόνο από 01/01/17 μέχρι 31/12/18, πλέον τόκο 2% τον χρόνο από 01/01/19 μέχρι εξοφλήσεως, πλέον Φ.Π.Α επί του ποσού των €7,528
6) Επιπλέον οφείλει το ποσό των €235 ως έξοδα εντάλματος κινητής περιουσίας ημερ. 15/12/22 το οποίο έχει επιστραφεί ανεκτέλεστο την 21/12/22, πλέον Φ.Π.Α επί των εξόδων του εντάλματος κινητής περιουσίας.
7) Ολόκληρο το ποσό της απόφασης συμπεριλαμβανόμενων των εξόδων και των τόκων όπως αναφέρεται στις παραγράφους 5 και 6 ανωτέρω, παραμένουν απλήρωτα υπό της Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία προς την Αιτήτρια.
8) Η εταιρεία είναι αναξιόχρεη και αδυνατεί να πληρώσει το χρέος της.
9) Υπό τις περιστάσεις και με βάση τα πιο πάνω, είναι δίκαιο και πρέπον όπως η εταιρεία εκκαθαριστεί.
Η αίτηση βασίζεται στον Περί εταιρειών Νόμο Κεφ.113 και πιο συγκεκριμένα στα άρθρα 209, 211(ε), 212(β)(γ), 213, και 214.
Η αίτηση υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση του Γιαννάκη Θεολόγου ο οποίος είναι ένας εκ των διευθυντών της Αιτήτριας, στην οποία αναφέρει ότι έχει αναγνώσει τους ισχυρισμούς οι οποίοι αναφέρονται στην Αίτηση της Αιτήτριας, με τους οποίους και συμφωνεί πλήρως με το περιεχόμενο τους. Ακολούθως, ο κ. Θεολόγου αναφέρεται στο περιεχόμενο της απόφασης που εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου την 12/09/22 υπέρ της Αιτήτριας και εναντίον της Καθ’ ης η Αίτηση, καθώς και στο ποσό που οφείλεται ως έξοδα του εντάλματος κινητής περιουσίας ημερ. 15/12/22 το οποίο σύμφωνα με την Αιτήτρια επιστράφηκε ανεκτέλεστο την 21/12/22. Το εν λόγω ένταλμα κινητής περιουσίας επισυνάπτεται επί της ενόρκου δηλώσεως της Αιτήτριας, ως Τεκμήριο 2, ενώ η ανωτέρω αναφερθείσα εκδοθείσα απόφαση εναντίον της Καθ’ ης η Αίτηση, ως Τεκμήριο 1.
Τέλος ο κ. Θεολόγου αναφέρει ότι η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία δεν κατέβαλε το οφειλόμενο ποσό που της οφείλεται σύμφωνα με την εκδοθείσα απόφαση αλλά ούτε το ποσό των εξόδων του εντάλματος της κινητής περιουσίας. Αποτελεί περαιτέρω θέση του κ. Θεολόγου ότι η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη της και ότι υπό τις δοθείσες περιστάσεις είναι ορθό αλλά και δίκαιο όπως το Δικαστήριο εκδώσει το αιτούμενο διάταγμα εκκαθάρισης της εταιρείας.
Κατά την πρώτη εμφάνιση της αίτησης ενώπιον του Δικαστηρίου (υπό άλλη σύνθεση), η αίτηση ορίστηκε εκ νέου για οδηγίες στις 03.07.23, ενώ παράλληλα δόθηκαν οδηγίες για να δημοσιευθεί η Αίτηση στην επίσημη εφημερίδα της Δημοκρατίας και σε μια εφημερίδα καθημερινής κυκλοφορίας τουλάχιστον 10 μέρες πριν την πιο πάνω δικάσιμο. Σύμφωνα με την ένορκο δήλωση του κ. Γεώργιου Ιεροδιακόνου ημερ. 26/06/23 ο οποίος είναι ένας εκ των δικηγόρων που εκπροσωπούν την Αιτήτρια, την 16/06/23 έγινε η δημοσίευση της Αίτησης στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», ενώ την 23/06/23 έγινε και στην «Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας». Οι εν λόγω δημοσιεύσεις κατατέθηκαν στον ηλεκτρονικό φάκελο του Δικαστηρίου δια της πιο πάνω αναφερθείσας ένορκης δήλωσης του κ. Ιεροδιακόνου την οποία και συνοδεύουν ως Τεκμήρια 1 και 2 αντίστοιχα. Στην συνέχεια την 22/05/23 η Καθ’ ης η Αίτηση καταχώρησε εμφάνιση ενώ την 03/07/23 η Αίτηση ορίστηκε για απόδειξη την 07/11/23 και ώρα 0900 ενώ ταυτόχρονα είχαν δοθεί για οδηγίες περί καταχώρησης ένστασης.
Ακολούθησε η καταχώρηση ειδοποίησης περί πρόθεσης ένστασης από την Καθ’ ης η αίτηση εταιρεία, στις 06/11/23. Η ένσταση βασίζεται στα άρθρα 211(ε), 212(β) και (γ) 213 του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113, στον Κανονισμό 3 των περί Εταιρειών Κανονισμών, στην Δ.48, Κ.4 των Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών και στην Πρακτική Δικονομία των Δικαστηρίων της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Αγγλικών Δικαστηρίων.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι ενώ αρχικά η Καθ’ ης η Αίτηση είχε καταχωρήσει 5 συνολικά λόγους ένστασης, στην συνέχεια και δια μέσω της γραπτής αγόρευσης των συνηγόρων της, οι λόγοι ένστασης υπ. αρ. 4 και 5 αποσύρθηκαν και έτσι η ένσταση περιορίστηκε στους λόγους ένστασης που εξακολουθούν να ισχύουν είναι οι ακόλουθοι:
1. Δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις έκδοσης του αιτούμενου διατάγματος.
2. Η Καθ’ ης η Αίτηση δεν είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της.
3. Η αίτηση δεν αναφέρεται στην συνολική κατάσταση της Καθ’ ης η Αίτηση.
Περαιτέρω η ένσταση βασίζεται σε γεγονότα τα οποία φαίνονται και αναφέρονται σε επισυνημμένη στην ένσταση ένορκη δήλωση του κ. Άντρου Τσέλεπου ο οποίος είναι ο διευθυντής της Καθ’ ης η Αίτηση. Σύμφωνα με τον κ. Τσέλεπο η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία είναι εγγεγραμμένη εργοληπτική εταιρεία η οποία ασχολείται μεταξύ άλλων από το 1991 με την ανέγερση, κατασκευή, ανάπτυξη και συντήρηση κτηρίων και γης. Ακολούθως αναφέρεται ότι η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία, είναι μια σοβαρή και φερέγγυα επιχείρηση αλλά και κερδοφόρα καθώς κατά τα έτη 2017 μέχρι και 2021 έχει αποφέρει κέρδη τα οποία αναμένεται να αποφέρει και φέτος. Σχετικό έγγραφο προς απόδειξη του πιο πάνω ισχυρισμού, ο κ. Τσέλεπος το επισυνάπτει ως Τεκμήριο Α. Σε ότι αφορά τα έτη 2022 και 2023 ο ομνύοντας επεξηγεί ότι ελεγμένοι λογαριασμοί δεν έχουν ακόμη ετοιμαστεί ενώ κατατίθεται από πλευράς του το προσχέδιο ελεγμένων λογαριασμών για το έτος 2022 από το οποίο και υποστηρίζει ότι προκύπτει κέρδος, δηλαδή το Τεκμήριο Β. Επίσης καταθέτει και διοικητικούς λογαριασμούς που ετοιμάστηκαν από την Καθ’ ης η Αίτηση αναφορικά με την περίοδο 01/01/23 – 31/10/23 σύμφωνα με τους οποίους αναφέρει ότι και πάλι διαφαίνεται ότι η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία είναι κερδοφόρα, δηλαδή το Τεκμήριο Γ.
Στην συνέχεια της ένορκης δήλωσης του ο κ. Τσέλεπος αναφέρει ότι η Καθ’ ης η Αίτηση Εταιρεία παραχώρησε εγγυήσεις συνολικού ποσού 894,000,00 Ευρώ σε τέσσερις πιστωτικές διευκολύνσεις που είχε συνάψει τρίτο πρόσωπο με την εταιρεία Themis Portoforlio (S1) Management Holdings Limited η οποία και καταχώρησε την αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, υπ. αρ. 546/18 με την οποία και αξίωνε τα οφειλόμενα ποσά τα οποία ήταν πέραν των 2,000,000,00 Ευρώ. Εμπλεκόμενο μέρος στην πιο πάνω αγωγή ήταν σύμφωνα με τον ομνύοντα και η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία. Η δε αγωγή διευθετήθηκε (Τεκμήριο Δ) με την απόσυρση της ενώ τα εμπλεκόμενα μέρη συμπεριλαμβανομένου και της Καθ’ ης η Αίτηση θα πλήρωναν το συνολικό ποσό των 730,000 Ευρώ προς πλήρη εξόφληση όλων των πιστωτικών διευκολύνσεων. Στα πλαίσια της εν λόγω συμφωνίας σύμφωνα με τον ομνύοντα, η Καθ’ ης η Αίτηση ανέλαβε την υποχρέωση να πληρώσει το ποσό των 486,667,00 Ευρώ, ενώ το υπόλοιπο ποσό ο δεύτερος εγγυητής εφόσον η πρωτοφειλέτιδα εταιρεία είναι αδρανής. Το ποσό που ανέλαβε η Καθ’ ης η Αίτηση να πληρώσει σύμφωνα με τον κ. Τσέλεπο πληρώθηκε σε τρείς δόσεις, η πρώτη ύψους 40,000 Ευρώ στις 21/08/23 με έμβασμα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη με επιταγές ημερ. 28/08/23 και 26/10/23 για τα ποσά των 330,000 Ευρώ και 116,677,00 αντίστοιχα. Οι επιταγές επισυνάπτονται ως Τεκμήριο Ε και ΣΤ, ενώ η κατάσταση λογαριασμού στον οποίο πληρώθηκαν τα πιο πάνω χρήματα αποτελεί το Τεκμήριο Ζ.
Σύμφωνα επίσης με τον διευθυντή της Καθ’ ης η Αίτηση, την 18/09/19 εκδόθηκε υπέρ της τελευταίας απόφαση για το ποσό των 52,000 Ευρώ στα πλαίσια της Αγωγής υπ. αρ. 4139/10 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου η οποία και επισυνάπτεται ως Τεκμήριο Η. Η δε Καθ’ ης η Αιτηση εταιρεία εντούτοις κανένα ποσό δεν έχει εισπράξει από την εν λόγω απόφαση που έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες που έχει καταβάλει.
Η Καθ’ ης η Αίτηση σύμφωνα με τον κ. Τσέλεπο άσκησε Έφεση εναντίον της απόφασης που εκδόθηκε στα πλαίσια της Αγωγής 111/14 ενώ η Έφεση δεν έχει εκδικαστεί μέχρι και σήμερα. Σύμφωνα με τον κ. Τσέλεπο μάλιστα, το εξ αποφάσεως χρέος της Καθ’ ης η Αίτηση εταιρείας προς την Αιτήτρια πράγματι δεν έχει πληρωθεί μέχρι σήμερα, ενόψει των όσων υποδείχθηκαν ανωτέρω και πιο συγκεκριμένα λόγω του ότι δόθηκε προτεραιότητα στο χρέος που είχε η Καθ’ ης η Αίτηση ως εγγυήτρια, ενώ παράλληλα υποστηρίζει ότι με την εξόφληση του πιο πάνω χρέους, η Καθ’ ης η Αίτηση θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί και στις υποχρεώσεις της προς την Αιτήτρια, καλώντας έτσι ουσιαστικά το Δικαστήριο να απορρίψει και την θέση της ότι είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της.
Η ακρόαση της αίτησης διεξήχθη επί τη βάση των ενόρκων δηλώσεων που υποστηρίζουν την αίτηση και την ένσταση αντίστοιχα. Δεν έλαβε χώρα αντεξέταση οποιουδήποτε εκ των ομνυόντων. Κατά το στάδιο της ακρόασης της Αίτησης αμφότεροι οι ευπαίδευτοι συνήγοροι κατέθεσαν κείμενα γραπτών αγορεύσεων οι οποίες έχουν μελετηθεί και ληφθεί υπόψη κατά την έκδοση της παρούσας Απόφασης και ως εκ τούτου δεν κρίνω απαραίτητο και αναγκαίο να επαναλάβω το περιεχόμενο τους.
Ως προκύπτει από τα ανωτέρω η υπό κρίση αίτηση προωθείται επί του ότι η Καθ’ ης η αίτηση εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της προς την Αιτήτρια εταιρεία συμφώνως του άρθρου 211(ε) και των άρθρων 212 (β) και (γ) του Κεφ. 113. Τα δε άρθρα 211(ε) και 212 (β) και (γ) του Κεφ. 113 περιλαμβάνονται στην νομική βάση της αίτησης της και το περιεχόμενο των οποίων έχει ως εξής :
Άρθρο 211
«Εταιρεία δύναται να εκκαθαριστεί από το Δικαστήριο αν-
(α) ……….
(β)………..
(γ) ………
(δ)………
(ε) η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της·
(στ) …….
(ζ)………
Σύμφωνα δε με το άρθρο 212:
«Εταιρεία λογίζεται ότι είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της-
(α) ……..
(β) αν η εκτέλεση ή άλλη διαδικασία που λήφθηκε με δικαστική απόφαση, εντολή ή διάταγμα οποιουδήποτε Δικαστηρίου προς όφελος του πιστωτή της Εταιρείας, επιστρέφεται ολικά ή μερικά ανικανοποίητη ή
(γ) εάν αποδειχθεί, προς ικανοποίηση του Δικαστηρίου ότι η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της κατά το χρόνο που αυτά καθίστανται πληρωτέα και, για απόφαση κατά πόσο η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της κατά το χρόνο που αυτά καθίστανται πληρωτέα, το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη τις ενδεχόμενες και μελλοντικές υποχρεώσεις της εταιρείας.
Πλέον σύμφωνα με το άρθρο 213 (1) (β) του Κεφ.113 η Αίτηση εκκαθάρισης, υποβάλλεται από πρόσωπα, που είναι εκ δικαστικής αποφάσεως πιστωτές της Εταιρείας.
Στην υπόθεση Αναφορικά με την Βesuno Ltd, ECLI:CY:AD:2014:A123, Πολ. Έφεση 269/2009, 20/2/2014 ο Πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου ως είναι τώρα, Α. Λιάτσος συνόψισε την Κυπριακή νομολογία επί του θέματος ως ακολούθως:
«Το εύρος εφαρμογής των άρθρων 211 και 212 του Κεφ. 113 αποτέλεσε αντικείμενο σειράς αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Εντοπίζεται ότι τα συγκεκριμένα άρθρα είναι πιστή αντιγραφή του τότε αντίστοιχου αγγλικού Νόμου. Διαπιστώνεται, επίσης, ότι η εξειδίκευση των περιστάσεων στο άρθρο 212 δεν περιορίζει τη γενικότητα του άρθρου 211 αναφορικά με την αδυναμία πληρωμής των χρεών οφειλέτριας εταιρείας. Σημειώνεται, ως εκ τούτου ότι οι εξειδικευμένοι λόγοι του άρθρου 212 συνιστούν ορισμένες περιστάσεις που εγείρουν νομοθετικό τεκμήριο ύπαρξης της αδυναμίας πληρωμής χρεών, αλλά δεν εξαντλούν το πεδίο για προσκόμιση άλλης μαρτυρίας, η οποία θα ήταν δυνατό να οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα.
Στην υπόθεση Mouletaris Machinery Co Ltd v. Ζήνωνος (2001) 1(Γ) Α.Α.Δ 1649 το Ανώτατο Δικαστήριο δέχθηκε ότι στην περίπτωση που αποδεικνύονται τα συστατικά στοιχεία που διαλαμβάνονται στο άρθρο 212, το Δικαστήριο δεν έχει διακριτική ευχέρεια και διατάσσει την διάλυση της εταιρείας ενώ αν ικανοποιηθούν οι πρόνοιες του άρθρου 211, το Δικαστήριο διατηρεί ευχέρεια.
Στην υπόθεση Δημήτρης Αυξεντίου & Υιός (Γεωργικά Μηχανήματα) Λιμιτεδ v. Hellenic Bank Public Company Limited Πολιτική Έφεση Αρ. 369/2009, αποφασίστηκε ότι, το τι συνιστά ανικανότητα πληρωμής χρεών εξειδικεύεται στο άρθρο 212 και οποιαδήποτε εκ των τριών διατάξεων του εν λόγω άρθρου τεκμαίρεται να σημαίνει ότι η εταιρεία αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη της.
Όπως επίσης αναδύεται μέσα από τη νομολογία το Δικαστήριο δεν μπορεί να αποστεί από την έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης μιας εταιρείας εφόσον ικανοποιηθεί με αποδεκτή μαρτυρία ότι αποδεικνύονται τα στοιχεία μιας εκ των περιπτώσεων που περιλαμβάνονται στο άρθρο 212 του Κεφ. 113 (οι οποίες δεν είναι περιοριστικές ως προς τη διαπίστωση αδυναμίας πληρωμής χρεών). Αντίθετα διατηρεί διακριτική ευχέρεια στην έκδοση ή μη του διατάγματος εκκαθάρισης εάν ικανοποιηθούν οι πρόνοιες του άρθρου 211 του Κεφ. 113, λαμβανομένων υπόψιν του συνόλου των στοιχείων που θα τεθούν ενώπιον του, περιλαμβανομένων και αυτών της καθ’ ης η αίτηση εταιρείας.
Η πλήρωση των στοιχείων που προνοούνται στο άρθρο 212 του Κεφ.113 ή σε περιπτώσεις όπου προσκομίζεται μαρτυρία που κατατείνει στο ότι υφίσταται αδυναμία της εταιρείας να πληρώσει τα χρέη της, δεν αποστερεί από την τελευταία τη δυνατότητα να αποδείξει ότι δύναται στην πραγματικότητα να πληρώσει τα χρέη της ή να θέσει εν αμφιβόλω την ουσία του χρέους. Έτσι στην υπόθεση Re Capital Annuities Ltd. [1978] 3 All E.R. 704 κρίθηκε ότι προσωρινή αδυναμία πληρωμής ενός χρέους, η οποία μπορούσε να αρθεί σε λίγες μέρες, δεν καθιστά την εταιρεία ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της. Όπως αναφέρεται και στο σύγγραμμα Η Εκκαθάριση Εταιρειών, Δρ Α.Π. Ποιητής, 2η έκδοση, σελ. 22-23, για τον σκοπό εφαρμογής του άρθρου 212(α) η ύπαρξη χρέους είναι ουσιαστική προϋπόθεση. Η ύπαρξη απόφασης, αν και θεμελιώνει αυτή την προϋπόθεση, δεν είναι απαραίτητη εφόσον η οφειλή πράγματι υφίσταται. Το ουσιώδες πάντοτε είναι το χρέος να είναι πλήρως εκκαθαρισμένο και πληρωτέο. Η ύπαρξη σοβαρής ουσιαστικής αμφισβήτησης της υπόστασης του χρέους καθιστά ανεφάρμοστη αυτή τη νομοθετική διάταξη διότι δεν μπορεί να θεωρηθεί παράλειψη πληρωμής εκ μέρους της εταιρείας αφού η ύπαρξη της οφειλής είναι αβέβαιη (βλ. Mann v. Goldstein (1968) 2 All E.R. 769 και Re Lympne Investments Ltd (1972) 2 All E.R. 385).
Συνακόλουθα, το βάρος απόδειξης είναι στον Αιτητή ο οποίος οφείλει να αποδείξει στο ισοζύγιο των πιθανοτήτων ότι η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της, και όχι στην εταιρεία να αποδείξει ότι είναι φερέγγυα. Από την άλλη, η καθ’ ης η αίτηση εταιρεία μπορεί να καταδείξει με μαρτυρία ότι το χρέος αμφισβητείται καλόπιστα και ουσιαστικά ή να ανατρέψει το νομοθετικό τεκμήριο αφερεγγυότητας που προβλέπεται στο άρθρο 212 του Κεφ. 113. Σε τέτοια δε περίπτωση, το βάρος απόδειξης βρίσκεται στους ώμους της καθ’ ης η αίτηση εταιρείας. Εάν καταδειχθεί τέτοια καλόπιστη υπεράσπιση ή ότι η εταιρεία είναι ικανή να πληρώσει τα χρέη της, τότε το Δικαστήριο θα αρνηθεί να εκδώσει διάταγμα εκκαθάρισης της.
Ως προς το τι αποτελεί καλόπιστη υπεράσπιση σχετικά είναι τα όσα αναφέρονται στο σύγγραμμα Palmer' s Company Law, 24th Edn. pp. 1364-1367
"Bona fide dispute over debt
We have already seen how, where there is a bona fide dispute as to the debt, the company cannot be said to have neglected to pay on a statutory demand. Coupled with this is a related general principle that a petition for winding up with a view to enforcing payment of a disputed debt is an abuse of the process of the court and should be dismissed with costs. Each case ultimately turns on its facts but the following points arise from the cases.
Where a debt is not disputed, or the claim is substantial a creditor may present a petition with the object of forcing the company to pay. «Substantial» here means having substance. In such a case pursuit of the claim with personal hostility, even venom and an ulterior motive, do not constitute an abuse of the process of the court. Similarly, where the company is proved by other means to be insolvent or where the dispute is as to amount only an order will be made.
To fall within the general principle the dispute must be bona fide in both a subjective and an objective sense. Thus, it must be honestly believed to exist and must be based on substantial or reasonable grounds. "Substantial" means having substance and not frivolous and which the court should therefore ignore. There must be so much doubt and question about the liability to pay the debt that the court sees that there is a question to be decided. The onus is on the company "to bring forward a prima facie case which satisfies the court that there is something which ought to be tried either before the court itself or in an action, or by some other proceeding". In considering the matter the court will take into account the following factors: (1) the fact that the company has been given leave to defend an action begun by specially indorsed writ; (2) whether there is a set-off or counter-claim based on a substantial ground; (3) whether the company has lodged an appeal against the judgment debt on which the petition is based; (4) an allegation by the company that the judgment was obtained be fraud. However, none of these factors is conclusive.»
Όπως προκύπτει από το πιο πάνω απόσπασμα, ακόμα και στις περιπτώσεις όπου επιδίδεται γραπτή απαίτηση πληρωμής του χρέους η καθ’ ης η αίτηση εταιρεία μπορεί να αποδείξει ότι δεν συμμορφώθηκε με αυτή γιατί υπήρχε καλόπιστη αμφισβήτηση του χρέους. Η λέξη «αμέλεια» θα πρέπει να ερμηνευθεί ως παράλειψη πληρωμής για λογική αιτία. Συνεπώς το Δικαστήριο θα αρνηθεί να εκδώσει διάταγμα εκκαθάρισης μιας εταιρείας, όταν η διαδικασία χρησιμοποιείται καταχρηστικά προκειμένου να ασκηθεί πίεση στην οφειλέτρια εταιρεία να πληρώσει χρέος το οποίο αμφισβητεί. Αυτό θα αντιστρατευόταν τη φύση της διαδικασίας η οποία δεν μπορεί να αφορά εκδίκαση αμφισβητούμενης οφειλής και συνεπώς τέτοια αίτηση θα αποτελούσε κατάχρηση διαδικασίας. Το Δικαστήριο στα πλαίσια εκδίκασης μιας αίτησης για εκκαθάριση δεν πρέπει και ούτε αναμένεται να υπεισέλθει στην ουσία ("merits") της υπεράσπισης που προβάλλεται από μέρους της εταιρείας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, καλόπιστης αμφισβήτησης χρέους, θα πρέπει πρώτα ο πιστωτής να εξασφαλίσει δικαστική απόφαση για το διεκδικούμενο χρέος και μετά να αποταθεί στο δικαστήριο με αίτηση διάλυσης της (εξ’ αποφάσεως πλέον) χρεώστριας εταιρείας. Συνακόλουθα η χρεώστρια εταιρεία θα κωλύεται (will be estopped) από του να αμφισβητήσει την ουσία της απαίτησης ή και να εγείρει ζήτημα κατάχρησης διαδικασίας, έστω και αν τα κίνητρα του Αιτητή είναι κακόβουλα.
Εξέταση της υπό κρίσης Αίτησης
Έχοντας κατά νου τις πιο πάνω νομικές αρχές προχωρώ στην εξέταση της ουσίας της υπό κρίση αίτησης. Η αίτηση θα εξεταστεί υπό το πρίσμα των προνοιών του άρθρου 211(ε) και 212(β) και (γ) στη βάση των οποίων και προωθείται.
Καταρχήν θα πρέπει να υποδειχθεί ότι, με την υπό κρίση αίτηση τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου μαρτυρία η οποία δεν αμφισβητείται και με βάση την οποία ουσιαστικά προκύπτει, ότι η Καθ’ ης η Αίτηση είναι εταιρεία η οποία ασχολείται μεταξύ άλλων με την ανέγερση, κατασκευή, ανάπτυξη και συντήρηση κτιρίων και γης και ότι το εγγεγραμμένο γραφείο της βρίσκεται στην οδό Βενιζέλου & Νικολάου Νικολαΐδη , TSEPA TATIANA, Όροφος 3, 8021 στην Πάφο. Επίσης έχει τεθεί και μαρτυρία ότι η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία οφείλει στην Αιτήτρια το ποσό των €90,000 ευρώ με βάση την δικαστική απόφαση που εκδόθηκε στα πλαίσια της Αγωγής υπ. αρ. 111/14 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, πλέον τόκους προς 5,5 % τον χρόνο από 17/01/14, πλέον τόκο 4% το χρόνο από 01/01/15 μέχρι 31/12/16, πλέον 3,5% τόκο τον χρόνο από 01/01/17 μέχρι 31/12/18, πλέον τόκο 2% τον χρόνο από 01/01/19 μέχρι εξοφλήσεως, πλέον έξοδα για το ποσό των €7,534 πλέον τόκους προς 5,5 % τον χρόνο από 17/01/14 μέχρι 31/12/14, πλέον τόκο 4% το χρόνο από 01/01/15 μέχρι 31/12/16, πλέον 3,5% τόκο τον χρόνο από 01/01/17 μέχρι 31/12/18, πλέον τόκο 2% τον χρόνο από 01/01/19 μέχρι εξοφλήσεως, πλέον Φ.Π.Α επί του ποσού των €7,528.
Υπό το φως των πιο πάνω προκύπτει σαφέστατα ότι η Αιτήτρια εταιρεία είναι πιστωτής εν τη εννοία του άρθρου 212 και άρα ικανοποιείται ο εν λόγω όρος.
Με βάση λοιπόν τα πιο πάνω μη αμφισβητούμενα γεγονότα τα οποία έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου, προχωρώ να εξετάσω τώρα κατά πόσο η Αιτήτρια με βάση την προσκομισθείσα από μέρους της μαρτυρία, έχει επιτύχει να αποδείξει τις προϋποθέσεις του άρθρου 212 (β) του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113 στην βάση των οποίων και στηρίζεται το αίτημα της, πέραν βέβαια του ότι το αίτημα που έχει υποβληθεί στηρίζεται και επί τη βάση των προνοιών του άρθρου 212(γ) του ίδιου Νόμου. Από πλευράς της η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία υποστηρίζει την θέση ότι η Αιτήτρια δεν έχει προσκομίσει ενώπιον του Δικαστηρίου μαρτυρία ούτως ώστε να πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 212 (β) αφού δεν έχει δοθεί από πλευράς της επαρκής μαρτυρία ότι η εκτέλεση της δικαστικής απόφασης επιστράφηκε ανικανοποίητη.
Με γνώμονα τα πιο πάνω λεχθέντα, θεωρώ ότι την απάντηση στο κατά πόσο το περιεχόμενο του Τεκμηρίου 2 το οποίο έχει παρουσιαστεί από πλευράς της Αιτήτριας με σκοπό να καταδειχθεί στο Δικαστήριο και η πλήρωση των προϋποθέσεων του άρθρου 212 (β) του εν λόγω Νόμου, αναφορικά δηλαδή με το κατά πόσο έχει επιστραφεί ανικανοποίητη μερικά ή ολικά η εκτέλεση που λήφθηκε με δικαστική απόφαση, θα δώσει αυτούσιο το περιεχόμενο του εν λόγω εγγράφου το οποίο και αξίζει να σημειωθεί ότι επί της ουσίας του δεν έχει αμφισβητηθεί. Σύμφωνα με τον συνήγορο που εκπροσωπεί την Καθ’ ης η Αίτηση, υποστηρίζεται η θέση ότι το ένταλμα που έχει εκδοθεί την 15/02/22, ήτοι το Τεκμήριο 2, δεν έχει επιστραφεί ανεκτέλεστο αλλά ότι το έγγραφο αυτό αποτελεί την ενημέρωση του δικαστικού επιδότη προς την Αιτήτρια ότι το ένταλμα θα επιστραφεί ανεκτέλεστο υπό την προϋπόθεση ότι εντός 15 ημερών αμελήσει να υποδείξει άλλη κινητή περιουσία. Επίσης υποστηρίζεται και ότι με βάση το εν λόγω έγγραφο καμία απολύτως μαρτυρία δεν έχει δοθεί από πλευράς της Αιτήτριας που να υποστηρίζει ότι δόθηκε νέα διεύθυνση ή κατά πόσο το ένταλμα κινητής περιουσίας επιστράφηκε ανεκτέλεστο λόγω έλλειψης κινητής περιουσίας προς εκποίηση.
Αρχίζοντας από το τελευταίο που έχει υποδειχθεί στο Δικαστήριο, ότι δηλαδή το ένταλμα δεν έχει επιστραφεί ανεκτέλεστο, θα πρέπει να αναφέρω με όλο τον σεβασμό προς την πλευρά της Καθ’ ης η Αίτηση εταιρείας ότι η πιο πάνω θέση που προβλήθηκε δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο καθότι το περιεχόμενο του εν λόγω εγγράφου ομιλεί από μόνο του και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν υποστηρίζει οτιδήποτε τέτοιο. Πιο συγκεκριμένα, με βάση το περιεχόμενο του Τεκμηρίου 2 το οποίο μάλιστα επισταμένα έχω μελετήσει, προκύπτει με σαφήνεια και καθαρότητα ότι το εν λόγω ένταλμα που είχε εκδοθεί, επιστράφηκε εν τέλη ανεκτέλεστο καθότι η εκτέλεση του εντάλματος κινητής περιουσίας που εκδόθηκε στην Αγωγή υπ. αρ. 111/14 με διάδικα μέρη την Αιτήτρια εναντίον της Καθ’ ης η Αίτηση, δεν κατέστη δυνατό να εκτελεστεί στην διεύθυνση οδός Βενιζέλου & Νικολάου Νικολαΐδη , TSEPA TATIANA, Όροφος 3, 8021 στην Πάφο όπου βρίσκεται το εγγεγραμμένο γραφείο της Καθ’ ης η Αίτηση εταιρείας για τον λόγο ότι εξ’ αποφάσεως εναγόμενος χρεώστης που εν προκειμένω είναι η Καθ’ ης η Αίτηση, στερείται κινητής περιουσίας υποκείμενης σε κατάσχεση στην δοθείσα διεύθυνση. Δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να αναφέρω οτιδήποτε περισσότερο επί του ζητήματος τούτου.
Σε ότι αφορά δε τον ισχυρισμό που προβλήθηκε εκ μέρους της Καθ’ ης η Αίτηση εταιρείας ότι δεν έχει δοθεί οποιαδήποτε μαρτυρία αναφορικά με το κατά πόσο έχει δοθεί νέα διεύθυνση εκ μέρους της Αιτήτριας εντός της προθεσμίας των 15 ημερών, ούτε και με αυτό μπορώ να συμφωνήσω καθότι από πουθενά δεν προκύπτει ότι η Αιτήτρια εταιρεία βαρύνετε με μια τέτοια υποχρέωση. Το αν γνωρίζει η Αιτήτρια για οποιαδήποτε άλλη νέα διεύθυνση ή ακόμη και για οποιαδήποτε άλλη κινητή περιουσία της δίδεται πράγματι η δυνατότητα τα στοιχεία αυτά να τα θέσει προς τον δικαστικό επιδότη εντός της προθεσμίας των 15 ημερών, ενώ βεβαίως στην περίπτωση που δεν υποδειχθούν από πλευράς της οποιαδήποτε άλλα νέα στοιχεία εντός της πιο πάνω δοθείσας προθεσμίας, εξυπακούεται ότι το ένταλμα θα επιστραφεί ανεκτέλεστο όπως άλλωστε και εν προκειμένω έχει συμβεί.
Υπό το φως των πιο πάνω διαφαίνεται ότι το περιεχόμενο του Τεκμηρίου 2 ομιλεί από μόνο του και ότι ο λόγος ένστασης που έχει προβληθεί επί του ζητήματος τούτου, ότι δηλαδή δεν συντρέχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις έκδοσης του αιτούμενου διατάγματος, ο οποίος να σημειωθεί ότι καλύπτει και τους υπόλοιπους λόγους ένστασης που προωθούνται, δεν μπορεί να επιτύχει και συνεπώς απορρίπτεται.
Συνακόλουθα προκύπτει ότι η Αιτήτρια έχει επιτύχει να αποδείξει τις προϋποθέσεις του άρθρου 212 (β) αφής στιγμής το εν λόγω ένταλμα δεν έχει γίνει κατορθωτό να εκτελεστεί και επιστράφηκε ανεκτέλεστο εφόσον αναφέρεται σε αυτό ξεκάθαρα ότι η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία στερείται περιουσίας υποκείμενης σε κατάσχεση, δημιουργώντας έτσι το νομοθετικό τεκμήριο ύπαρξης αδυναμίας πληρωμής χρεών το οποίο και οδηγεί από μόνο του αναπόφευκτα στην κατάληξη ότι η Καθ’ ης η Αίτηση εταιρεία είναι αναξιόχρεη χωρίς βεβαίως από την άλλη η τελευταία να έχει θέσει δια μέσω των στοιχείων που προσκόμισε στο Δικαστήριο, οποιαδήποτε σαφή στοιχεία τα οποία να εξειδικεύουν και την θέση της ότι είναι φερέγγυα αφού τα όσα παρουσίασε δεν θεωρώ ότι είναι ικανοποιητικά για να μπορούν να ανατρέψουν το πιο πάνω νομοθετικό τεκμήριο.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η Καθ’ ης η Αίτηση μεταξύ άλλων στοιχείων που προσκόμισε στο Δικαστήριο με σκοπό να καταδείξει ότι είναι φερέγγυα, ισχυρίστηκε και ότι, της οφείλεται το χρηματικό ποσό ύψους 52,000 Ευρώ με βάση την δικαστική απόφαση που εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο της Πάφου την 18/09/19 στην Αγωγή υπ. αρ. 4130/10. Από την άλλη βεβαίως δεν αρνείται ότι το εν λόγω ποσό που της οφείλεται δεν κατόρθωσε να το εισπράξει παρά τις όποιες προσπάθειες κατέβαλε από την ημερομηνία που εκδόθηκε η εν λόγω απόφαση, δηλαδή από το έτος 2019.
Σημειώνεται βεβαίως ότι αφής στιγμής η Αιτήτρια έχει επιτύχει να αποδείξει τις προϋποθέσεις του άρθρου 212 (β), παρέλκει η περαιτέρω ενασχόληση του Δικαστηρίου αναφορικά με την εξέταση για το κατά πόσο πληρούνται και οι προϋποθέσεις του άρθρου 212(γ) του Νόμου.
Κατάληξη
Υπό το φως των πιο πάνω εκδίδεται διάταγμα εκκαθάρισης της Καθ' ης η αίτηση εταιρείας. Ο Επίσημος παραλήπτης διορίζεται εκκαθαριστής της περιουσίας της. Η Αιτήτρια να αποστείλει το συντομότερο δυνατό αντίγραφο του παρόντος διατάγματος στον Έφορο Εταιρειών.
Η Αιτήτρια διατάσσεται να παραδώσει πιστό αντίγραφο του Διατάγματος Εκκαθάρισης στον Επίσημο Παραλήπτη, στον Διευθυντή του Τμήματος Κτηματολογίου και Χωρομετρίας, στον Διευθυντή του Τμήματος Εμπορικής Ναυτιλίας, στον Γενικό Διευθυντή του Χρηματιστηρίου Αξιών Κύπρου και στον Διευθυντή του Τμήματος Οδικών Μεταφορών.
Τα έξοδα της Αίτησης ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, επιδικάζονται υπέρ της Αιτήτριας εταιρείας και εναντίον της Καθ΄ης η αίτηση εταιρείας.
(Υπ.) ......................................
Σ. Συμεού, Ε.Δ.
Πιστό αντίγραφο
Πρωτοκολλητής