ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ε. Μιντή, Προσ. Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 1463/22
Μεταξύ:
Δήμος Παραλιμνίου
εναντίον
1. Μ.Α.Π.
2. Φ.Ζ.
3. Κ.Ε.
4. Α.CHACOLIS (PALLINIO COURT) LTD
5. Α.Χ.
Κατηγορούμενοι
Ημερομηνία: 05 Απριλίου 2024
Εμφανίσεις:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: κ. Μουαϊμης με κα. Κίττου
Για τους Κατηγορούμενους 1-3: κ. Β. Ακάμας
Για τους Κατηγορούμενους 4-5: κα. Μ. Παρασκευά
ΠΟΙΝΗ
Με το πέρας της ακροαματικής διαδικασίας, οι Κατηγορούμενοι 1-3 έχουν κριθεί ένοχοι, στις κατηγορίες 3 και 4 οι οποίες αφορούν ανέγερση οικοδομής κατά παράβαση του Περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 και ανέγερση κατασκευάσματος εντός της παραλίας, κατά παράβαση του Περί Προστασίας της Παραλίας Νόμου, Κεφ. 59.
Πιο συγκεκριμένα, οι Κατηγορούμενοι 1 και 2 κρίθηκαν ένοχοι επί τω ότι ανήγειραν μεταξύ των ημερομηνιών 29/3/2022-15/05/2022, εντός του τεμαχίου με αρ. […], κτηματικό σχέδιο […], τμήμα […], αρ. εγγραφής […], οικοδομή από σκυρόδεμα, με πλευρές από ξύλο και αλουμίνιο και ξύλινη στέγη, χωρίς προηγουμένως να εξασφαλίσουν άδεια από την αρμόδια αρχή, δηλαδή τον Παραπονούμενο (κατηγορία 3), ως επίσης ότι ανήγειραν την πιο πάνω οικοδομή, η οποία αποτελεί κατασκεύασμα, στο πιο πάνω τεμάχιο γης, σε μέρος του οποίου το οποίο εμπίπτει, εντός της παραλίας (κατηγορία 4). Ο δε Κατηγορούμενος 3, κρίθηκε ένοχος επί των ίδιων κατηγοριών, στη βάση του άρθρου 20 (β) του Κεφ. 154, μετά το εύρημα του Δικαστηρίου ότι ενώ γνώριζε πως για την ανέγερση της παραπάνω οικοδομής δεν είχε εξασφαλιστεί σχετική άδεια, ηθελημένα και με πρόθεση, βοήθησε τους Κατηγορούμενους 1 και 2 να αποπερατώσουν την οικοδομή.
Λεπτομερή γεγονότα σε σχέση με τις επιμέρους ενέργειες των Κατηγορουμένων 1-3, καταγράφονται στην προηγούμενη απόφαση του Δικαστηρίου, ημερομηνίας 6/3/2024. Ό,τι αξίζει να επισημανθεί περαιτέρω σε σχέση με αυτά, παρατίθεται και σχολιάζεται πιο κάτω.
Ουδείς εκ των Κατηγορουμένων βαρύνεται με οποιαδήποτε προηγούμενη καταδίκη και πρόκειται επομένως για λευκού ποινικού μητρώου, πρόσωπα.
Μετά την εκφώνηση της απόφασης του Δικαστηρίου, ο συνήγορος της Κατηγορούσας Αρχής ζήτησε από το Δικαστήριο όπως εκδώσει, εναντίον των Κατηγορουμένων, διάταγμα κατεδάφισης της οικοδομής, στην βάση του άρθρου 20(3)(α) του Κεφ. 96 σε σχέση με την κατηγορία 3, με την πλευρά των Κατηγορουμένων να ενίσταται στο αίτημα αυτό. Επισημαίνω σε αυτό το στάδιο (ως άλλωστε επισημάνθηκε στους συνηγόρους των διαδίκων κατά το στάδιο που υποβλήθηκε το παραπάνω αίτημα) πως η έκδοση ή μη, διατάγματος κατεδάφισης με βάση τις πρόνοιες του Κεφ. 96, αποτελεί μέρος της ποινής που το Δικαστήριο επιβάλλει (στις περιπτώσεις που εφαρμόζονται οι πρόνοιες του άρθρου 20(3)(α)), ανεξαρτήτως του εάν η Κατηγορούσα Αρχή ζητεί τέτοιο διάταγμα. Εν πάση όμως περιπτώσει, έχω ακούσει και τις δύο πλευρές επί του ζητήματος και λαμβάνω υπόψιν μου τις εκατέρωθεν θέσεις τους, τις οποίες και εξετάζω συνοπτικά, πιο κάτω.
Σε ό,τι αφορά τις προσωπικές περιστάσεις των Κατηγορουμένων 1-3 ο κ. Ακάμας ανέφερε για έκαστο Κατηγορούμενο τα ακόλουθα.
Ο Κατηγορούμενος 1 είναι 64 ετών, συνταξιούχος, πατέρας 2 ενήλικων παιδιών από τον Α’ γάμο του και παππούς 3 ανήλικων εγγονιών. Λαμβάνει μηνιαία σύνταξη ύψους €1.400 και είναι πρόσωπο που δεν έχει απασχολήσει ξανά τη δικαιοσύνη με οποιοδήποτε τρόπο.
Ο Κατηγορούμενος 2 είναι 29 ετών και συζεί με την σύντροφο του (κόρη του Κατηγορούμενου 1) και το ανήλικο παιδί τους. Είναι αυτοτελώς εργαζόμενος, φυσιοθεραπευτής στο επάγγελμα και τα καλοκαίρια, απασχολείται επίσης στην εταιρεία Coco Rising Ltd όπου λαμβάνει μηνιαίο εισόδημα συνδυαστικά, περί τα €1.000-€1.400. Διατηρεί δάνειο ύψους €25.000 το οποίο αποπληρώνει.
Ο Κατηγορούμενος 3 είναι 49 ετών, διαζευγμένος και πατέρας 2 ανήλικων παιδιών, του ενός εκ των οποίων έχει την φροντίδα και επιμέλεια. Το μικρότερο σε ηλικία παιδί του ζει με την μητέρα του στην Πολωνία και ο ίδιος διατηρεί επικοινωνία μαζί του. Είναι διευθυντής της εταιρείας Kings of coconut Ltd και αντλεί μηνιαίο εισόδημα από την εργασία του περί τα €1.500 ενώ διατηρεί επίσης δάνειο ύψους €3.500.
Το αδίκημα της ανέγερσης οικοδομής κατά παράβαση του Περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, (3η κατηγορία) επισύρει ποινή φυλάκισης που δεν υπερβαίνει το ένα έτος ή χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις δέκα χιλιάδες ευρώ (€10.000) ή και τις δύο αυτές ποινές.[1] Επιπροσθέτως δε, το Δικαστήριο, δύναται να διατάξει όπως, η οικοδομή ή οποιοδήποτε τμήμα αυτής, ανάλογα με την περίπτωση, σε σχέση με την οποία το ποινικό αδίκημα διαπράχτηκε, κατεδαφιστεί ή μετακινηθεί εντός τέτοιου χρόνου ως ήθελε καθοριστεί σε τέτοιο διάταγμα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υπερβαίνει τους δύο μήνες, εκτός αν στο μεταξύ ληφθεί άδεια σε σχέση με αυτή από την αρμόδια αρχή.[2]
Το δε αδίκημα της ανέγερσης κατασκευάσματος εντός της παραλίας άνευ άδειας, επισύρει ποινή φυλάκισης που δεν υπερβαίνει το ένα έτος ή χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις χίλιες λίρες ή και τις δύο αυτές ποινές. Επιπρόσθετα, το δικαστήριο που εκδικάζει την υπόθεση μπορεί να διατάξει τη μετακίνηση, με δαπάνες του προσώπου αυτού, οποιουδήποτε κατασκευάσματος ή αντικειμένου που βρίσκεται παράνομα σε οποιοδήποτε μέρος της παραλίας.
Από τα ενώπιον μου δεδομένα, ως αυτά αναλύονται στην απόφαση μου ημερομηνίας 6/3/2024 και λαμβανομένων υπόψιν των προσωπικών συνθηκών όλων των Κατηγορουμένων και ιδιαιτέρως του λευκού ποινικού μητρώου τους, κρίνω ότι αρμόζουσα υπό τις περιστάσεις ποινή, είναι αυτή της χρηματικής ποινής οπόταν και επιβάλλεται σε κάθε ένα Κατηγορούμενο, χρηματική ποινή ύψους €1.200 στην 3η κατηγορία. Σε σχέση με την 4η κατηγορία, δεν επιβάλλεται οποιαδήποτε ποινή στους Κατηγορούμενους , ενόψει του ότι τα γεγονότα της, εμπεριέχονται ουσιαστικά στην 3η κατηγορία, για την οποία έχω επιβάλει ποινή.
Επανερχόμενη στο κατά πόσο η παρούσα είναι κατάλληλη περίπτωση έκδοσης, επιπρόσθετα της παραπάνω ποινής[3], διατάγματος κατεδάφισης της οικοδομής που ανεγέρθηκε εντός της παραλίας σημειώνω εν πρώτοις πως είναι θεμελιωμένο ότι η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου να διατάξει την κατεδάφιση μιας παράνομης οικοδομής, είναι περιορισμένη παρότι, εξακολουθεί να αποτελεί κανόνα η έκδοση διατάγματος κατεδάφισης σε περίπτωση καταδίκης. Η νομολογία αναγνωρίζει περιορισμένη διακριτική ευχέρεια στο Δικαστήριο να μην εκδώσει τέτοιο διάταγμα και τέτοιες περιπτώσεις είναι όπου η παρανομία είναι μηδαμινή, ή περιθωριακή και αφορά ουσιαστικά σε μικρό ή αμελητέο μέρος της οικοδομής, οπότε, εφαρμόζοντας τα Δικαστήρια την αρχή της αναλογικότητας, μπορεί να αρνηθούν την έκδοση ενός τέτοιου διατάγματος[4]. Λόγο μη έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης συνιστά και το γεγονός ότι το διάταγμα κατεδάφισης θα επηρεάσει και δικαιώματα τρίτων, οι οποίοι δεν έχουν κατηγορηθεί και δεν βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου στην ποινική δίωξη αναφορικά με αδικήματα που διαπράττονται δυνάμει του Κεφ. 96[5], γι΄ αυτό το λόγο εξάλλου η δυνατότητα έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης, υπάρχει όταν ο Κατηγορούμενος (και όχι άλλα, τρίτα πρόσωπα), συνεχίζει να έχει κατοχή της παράνομης οικοδομής[6].
Όπως έχει λεχθεί και στην υπόθεση Αδελφοί Λαμπριανίδη κ.α. ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 390, ο πρωταρχικός παράγοντας στην άσκηση ευχέρειας του Δικαστηρίου είναι η αποκατάσταση της νομιμότητας.
Αποτέλεσε θέση του συνηγόρου υπεράσπισης των Κατηγορουμένων, σε σχέση με τη δυνατότητα έκδοσης ή μη διατάγματος κατεδάφισης, ότι τέτοιο διάταγμα δεν δύναται να εκδοθεί, καθότι την κατοχή της επίδικης οικοδομής έχει η εταιρεία Coco Rising Ltd, της οποίας διευθυντής και γραμματέας είναι ο Κατηγορούμενος 1 και 2, η οποία δεν είναι κατά πρώτον κατηγορούμενη στην παρούσα διαδικασία και κατά δεύτερο, επακόλουθα, έχει αποστερηθεί του δικαιώματος της να ακουστεί σε σχέση με τυχόν επηρεασμό των νόμιμων δικαιωμάτων της. Παρέπεμψε ως προς τούτο, σε απόσπασμα του συγγράμματος των κ.κ. Γ. Ερωτοκρίτου και Π.Αρτέμη, ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ, 1η έκδοση, 2016, σελ. 147 καθώς και στις αποφάσεις Marinakis[7] (με αναφορά στην Πυρίλλης[8]), καθώς και σε πρωτόδικη απόφαση, το περιεχόμενο των οποίων είχα την ευκαιρία να διεξέλθω. Επιπρόσθετα, με παραπομπή στην απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου υπέδειξε πως το τελευταίο, δεν έχει εξετάσει το κατά πόσο η εν λόγω εταιρεία κατέχει την οικοδομή με αποτέλεσμα, η έκδοση του εν αιτούμενου διατάγματος να καθίσταται αδύνατη.
Διευκρινίζω ευθύς εξ αρχής πως, απορρίπτοντας στην ολότητα της, την μαρτυρία των Κατηγορούμενων 1 και 2, εξέτασα και τα επιμέρους τεκμήρια που αμφότεροι κατέθεσαν και δεν τους προσέδωσα οποιαδήποτε βαρύτητα, ούτε και κατέληξα σε οποιοδήποτε συμπέρασμα, μιας και έκρινα πως αυτά δεν είχαν οποιαδήποτε αποδεικτική αξία, σε σχέση με το αδίκημα της ανέγερσης οικοδομής που καταλογιζόταν στους Κατηγορούμενους 1-3 και που εξεταζόταν εν προκειμένω. Από την υπόλοιπη αποδεκτή μαρτυρία της Κατηγορούσας αρχής, είναι γεγονός επίσης, πως δεν προέκυψε με θετικό τρόπο, εύρημα του δικαστηρίου (μιας και ουσιαστικά δεν προσφέρθηκε μαρτυρία τέτοια) σε σχέση με το πρόσωπο που κατείχε ή κατέχει το επίδικο υποστατικό. Η θέση που προώθησαν, εν πάση περιπτώσει οι Κατηγορούμενοι 1 και 2, με τη δια ζώσης μαρτυρία τους, ότι είναι η εταιρεία Coco Rising Ltd η οποία ανήγειρε την επίδικη οικοδομή και την κατείχε και την λειτουργούσε, δεν έγινε αποδεκτή.
Ορθά υποδεικνύεται από τον συνήγορο υπεράσπισης των Κατηγορουμένων 1-3 πως συνιστά λόγο μη έκδοσης διατάγματος το γεγονός ότι τυχόν έκδοση του, θα επηρεάσει και δικαιώματα τρίτων, οι οποίοι δεν έχουν κατηγορηθεί και δεν βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου στην ποινική δίωξη αναφορικά με αδικήματα που διαπράττονται δυνάμει του Κεφ. 96 κατεδάφισης με παραπομπή στην απόφαση Επαρχος Λάρνακας ν. Marinakis Developers Ltd κ.ά., Ποιν. Έφ.173/2014, ημερ.24.3.2017, ECLI:CY:AD:2017:B112. Εκείνο ωστόσο που φαίνεται να διαφεύγει της υπεράσπισης είναι ότι, η προκείμενη περίπτωση διαφέρει από την νομολογία στην οποία με έχει παραπέμψει καθότι δεν έχει καταδειχθεί με οποιοδήποτε τρόπο στην παρούσα, ούτε και εξάλλου αποτέλεσε εύρημα του δικαστηρίου, ότι σε σχέση με την κατοχή της παρανόμως ανεγερθείσας οικοδομής για την οποία καταδικάστηκαν οι Κατηγορούμενοι 1-3, εμπλέκεται οποιοδήποτε, τρίτο πρόσωπο, το οποίο δεν έχει κατηγορηθεί για συναφή αδικήματα, έτσι ώστε να είχε το δικαίωμα να ακουστεί σε σχέση με τυχόν, επηρεασμό των δικαιωμάτων του από την έκδοση διατάγματος κατεδάφισης. Στην Μarinakis (ανωτέρω) οι εφεσίβλητοι κρίθηκαν ένοχοι ότι ανέχτηκαν και ότι επέτρεψαν την έναρξη εργασιών οικοδομής χωρίς άδεια, η συμπλήρωση των οποίων έγινε από τους αγοραστές των διαμερισμάτων οι οποίοι κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν και κάτοχοι τους. Είναι στη βάση αυτών των γεγονότων που το Εφετείο με αναφορά στις αποφάσεις Πυριλλής ν Πυριλλή (2004) Α.Α.Δ. 607 και St George's Car Hire Ltd κ.α. v. Γαβριηλίδου κ.α. (2006) 1 Α.Α.Δ. 47 επικύρωσε την απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου το οποίο αρνήθηκε την έκδοση διατάγματος κατεδάφισης στην βάση του ότι οι αγοραστές των διαμερισμάτων δεν αποτέλεσαν μέρος της διαδικασίας με αποτέλεσμα να μην ακουστούν σε σχέση με τυχόν επηρεασμό των δικαιωμάτων τους. Είναι επομένως εμφανές, πως τα γεγονότα της παρούσας, διαφέρουν ουσιωδώς, από τα γεγονότα της απόφασης Marinakis, κατά τρόπο που το σκεπτικό στην εν λόγω απόφαση, να μην είναι δυνατόν να ακολουθηθεί από το παρών δικαστήριο, μιας και η θέση των Κατηγορουμένων 1 και 2 περί της εμπλοκής τρίτου προσώπου, δεν έχει γίνει αποδεκτή.
Στην υπό κρίση υπόθεση, αποτέλεσε εύρημα του δικαστηρίου ότι οι Κατηγορούμενοι, σε ιδιωτικό τεμάχιο γης, μέρος του οποίου εντάσσεται εντός της ζώνης προστασίας της παραλίας και χωρίς να εξασφαλίσουν άδεια οικοδομής, ανήγειραν την επίδικη οικοδομή. Αγνόησαν πλήρως τόσο τους εγγεγραμμένους ιδιοκτήτες (του υπόλοιπου μέρους του τεμαχίου γης), όσο και τις αρχές, οι οποίες παρά τις επιτόπιες υποδείξεις τους, για το παράνομο των ενεργειών τους και τα όσα είχαν μεσολαβήσει (τα οποία αναφέρονται στην προηγούμενη απόφαση του δικαστηρίου), προχώρησαν στην πλήρη αποπεράτωση της και εν τέλει λειτουργία της. Το ποιος λειτουργεί ή κατέχει την επίδικη οικοδομή σήμερα, λίγη σημασία θεωρώ ότι έχει μιας και η όποια τυχόν, παράδοση της λειτουργίας ή κατοχής της οικοδομής μεταγενέστερα της ανέγερσης, αναπόδραστα, έγινε από τους Κατηγορούμενους, οι οποίοι είναι τα μοναδικά πρόσωπα που την ανέγειραν. Πρόκειται επιπρόσθετα, για μια ολωσδιόλου παράνομη οικοδομή, η οποία όχι μόνο ανεγέρθηκε κατά παράβαση της σχετικής με αυτήν, νομοθεσία, αλλά αναγέρθηκε και σε σημείο, το οποίο προστατεύεται από τον ίδιο τον Περί Προστασίας της Παραλίας Νόμο, Κεφ. 59, σε μέρος που δεν είναι δυνατή η ανέγερση οποιουδήποτε κατασκευάσματος, εκτός εάν ληφθεί προς τούτο σχετική άδεια από την αρμόδια αρχή, κατόπιν εξουσιοδότησης της από το εκάστοτε υπουργικό συμβούλιο[9]. Δεν μπορώ επομένως να αντιληφθώ, πώς, οποιοδήποτε (νόμιμο) δικαίωμα, οποιουδήποτε προσώπου θα επηρεαζόταν από μια, εξ ολοκλήρου αυθαίρετη και παράνομη πράξη, ακόμη και εάν γινόταν δεκτή η θέση των Κατηγορουμένων 1 και 2.
Όπως εξάλλου λέχθηκε και στην υπόθεση Elfi Entertainment Ltd κ.ά. ν. Δήμου Αγίας Νάπας (2006) 2 Α.Α.Δ. 361, «οποιοσδήποτε επιθυμεί την κατοχή και χρήση οικοδομών θα πρέπει πρώτα να βεβαιώνεται ότι αυτές είναι νόμιμες και ότι έχουν και άδεια οικοδομής και πιστοποιητικό έγκρισης από την αρμόδια αρχή.».
Η έκδοση επομένως (και) διατάγματος κατεδάφισης της παρανόμως ανεγερθείσας οικοδομής, σε ό,τι αφορά την κατηγορία 3, είναι ο μόνος τρόπος για να αρθεί η παρανομία και ούτε αποτελεί δυσανάλογη προς το αδίκημα (και τις περιστάσεις τέλεσης του) ποινή. Εκδίδεται επομένως διάταγμα, με το οποίο οι Κατηγορουμένοι 1-3, διατάσσονται όπως κατεδαφίσουν την οικοδομή που ανήγειραν στο τεμάχιο με αρ. […], κτηματικό σχέδιο [….], τμήμα […], αρ. εγγραφής […], το οποίο βρίσκεται στο Παραλίμνι και η οποία (οικοδομή) αποτελείται από πάτωμα με σκυρόδεμα, πλευρές από ξύλο και αλουμίνιο και ξύλινη στέγη, εκτός εάν εντός 2 μηνών από σήμερα, εξασφαλιστεί άδεια οικοδομής, από την αρμόδια Αρχή.
( Υπ. ) Ε. Μιντή, Προσ. Ε.Δ
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
[1] Άρθρο 20(1) του Κεφ. 96
[2] Άρθρο 20(3)(α) του Κεφ. 96
[3] Στην κατηγορία 3
[4] ΚΟΡΚΟΣ ν. ΕΠΑΡΧΟΥ ΠΑΦΟΥ, Ποινική Εφεση Αρ. 81/2017, ημερ. 7 Οκτωβρίου, 2019
[6] Σταυρινίδης v. Δήμου Λεμεσού (2000) 2 Α.Α.Δ. 429
[7] Έπαρχος Λάρνακας ν. Marinakis Developers Ltd κ.ά., Ποιν. Έφ.173/2014, ημερ.24.3.2017, ECLI:CY:AD:2017:B112, ECLI:CY:AD:2017:B112
[9] Βλ. άρθρο 5Α του Περί Προστασίας της Παραλίας Νόμου, Κεφ. 59