ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
Ενώπιον: Λ. ΧΑΒΙΑΡΑ, Προσ. Ε.Δ.
Αρ. Υπ. 20922/22
Μεταξύ:
ΝΕΟΚΛΗΣ ΧΡΥΣΗΛΙΟΥ
Παραπονούμενου
-και-
ΜΑΡΙΟΣ ΠΙΕΡΗ
Κατηγορούμενου
Ημερομηνία: 19.4.2024
Για την Κατηγορούσα Αρχή: κ. Ευαγγέλου
Για τον Κατηγορούμενο: κ. Χριστοδούλου
ΑΠΟΦΑΣΗ
Το Κατηγορητήριο
Ο Κατηγορούμενος αντιμετωπίζει 4 κατηγορίες για το αδίκημα της καταδολίευσης ως εξ’ αποφάσεως οφειλέτης κατά παράβαση των άρθρων 3(1)(γ)(3) και 4(2)(3) του Νόμου 60(Ι)/08. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες των αδικημάτων, ο Κατηγορούμενος διατάχθηκε στις 29.11.2021 να καταβάλει δια μηνιαίων δόσεων το εξ αποφάσεως χρέος του στα πλαίσια της αγωγής 829/14 του Ε.Δ., ύψους €200 έκαστη και αφορούν στις δόσεις 1.12.2021-1.2.2022 (1η κατηγορία), 1.3.2022-1.5.2022 (2η κατηγορία), 1.6.2022-1.8.2022 (3η κατηγορία) και 1.9.2022-1.11.2022 (4η κατηγορία)
Μαρτυρία
Για να αποδείξει την υπόθεση του, κατάθεσε ο ίδιος ο παραπονούμενος, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας. Ο μάρτυρας υιοθέτησε και κατάθεσε γραπτή δήλωση (Τεκμήριο 1). Σύμφωνα με την μαρτυρία του, στις 15.2.2019 εκδόθηκε απόφαση υπέρ του και εναντίον του Κατηγορούμενου στα πλαίσια της αγωγής 829/14 του Ε.Δ. Λάρνακας, για ποσό €5.000 με τόκο προς 5,5% ετησίως από 15.7.2013 μέχρι 31.12.2014 και με τόκο προς 4% ετησίως από 1.1.2015 μέχρι 31.12.2016 και με τόκο προς 3,5% ετησίως από 1.1.2017 μέχρι 31.12.2018 και με τόκο προς 2% ετησίως από 1.1.2019 μέχρι εξοφλήσεως πλέον έξοδα ως αυτά υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο (Τεκμήριο 2). Κατόπιν σχετικής αίτησης, η πιο πάνω απόφαση παραμερίστηκε στις 1.7.2019 με απόφαση Δικαστηρίου με έξοδα εναντίον του Κατηγορούμενου €962,00 πλέον Φ.Π.Α. επί ποσού €905,00 (Τεκμήριο 3). Στις 29.11.2021 εκδόθηκε εκ συμφώνου διάταγμα όπως ο Κατηγορούμενος καταβάλει το ποσό των €200,00 μηνιαίως από 1.12.2021 με 7 ημέρες χάρη μέχρι εξόφλησης πλέον €815,00 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α. επί ποσού €708,00 (Τεκμήριο 4). Σύμφωνα με τον μάρτυρα, παρά του ότι ο Κατηγορούμενος συμφώνησε στην παρουσία του δικηγόρου του στο πιο πάνω ποσό δεν έχει καταβάλει οποιοδήποτε ποσό προς συμμόρφωση με το διάταγμα.
Στην αντεξέταση του ρωτήθηκε κατά πόσο προβήκε σε υπολογισμό του συνολικού οφειλόμενου ποσού και ο μάρτυρας απάντησε ότι αυτό είναι θέμα που το χειρίζονται οι δικηγόροι του. Ρωτήθηκε επιπρόσθετα αν του έδωσε χρήματα ο Κατηγορούμενος και είπε όχι ενώ σε περαιτέρω ερώτηση ποιος θα εισπράξει τα χρήματα αν τα δώσει ο Κατηγορούμενος, ο ΜΚ1 απάντησε ότι εξ όσων αντιλαμβάνεται, επί του παρόντος, θα πρέπει να εξηγηθεί με τους νομικούς του εφόσον υπάρχει απόφαση. Υποβλήθηκε επίσης στον μάρτυρα ότι η διαδικασία είσπραξης του οφειλόμενου ποσού είναι αντισυνταγματική και απάντησε ότι αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζει.
Ο Κατηγορούμενος μετά που κλήθηκε σε απολογία επέλεξε να τηρήσει το δικαίωμα της σιωπής.
Αξιολόγηση
Παρακολούθησα με προσοχή τον μάρτυρα. Αξιολόγησα τη μαρτυρία του σύμφωνα με τις αρχές της νομολογίας, έχοντας εξετάσει επίσης το περιεχόμενο των εγγράφων που κατατέθηκαν ως Τεκμήρια και έλαβα υπόψη την εικόνα του στο Δικαστήριο (βλ. Ζαβρού ν. Χαραλάμπους (1996) 1 Α.Α.Δ 447, Χριστοφή ν. Ζαχαριάδη (2002) 1 Α.Α.Δ 401, Παπαδοπούλου v. Αστυνομίας (2007) 2 Α.Α.Δ 173, Κυπριανού ν. Αστυνομίας (2008) 2 Α.Α.Δ 816).
Μικρές αντιφάσεις σε ασήμαντες λεπτομέρειες ή ελαχίστου σημασίας ανακρίβειες δεν καταστρέφουν την όλη αξιοπιστία του μάρτυρα, την οποία το Δικαστήριο δεν εξετάζει αποσπασματικά (βλ. Κουδουνάρης ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ 320).
Με γνώμονα τα πιο πάνω προχωρώ να καταγράψω όσα αποκόμισα από την μαρτυρία του ΜΚ1.
Ο ΜΚ1 που ήταν και ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας άφησε θετική εντύπωση στο Δικαστήριο και κρίνεται ως ειλικρινής. Η μαρτυρία του επίσης, παρουσίαζε λογική και συνοχή και συνεπώς γίνεται αποδεκτή ως αξιόπιστη. Ουσιαστικό σημείο της μαρτυρίας του ΜΚ1 ήταν αυτό της μη καταβολής οποιασδήποτε δόσης έναντι του εξ’ αποφάσεως χρέους από τον Κατηγορούμενο, το οποίο και δεν αμφισβητήθηκε. Όπως δεν αμφισβητήθηκε ότι εκδόθηκε Δικαστική απόφαση εναντίον του Κατηγορούμενου και ότι αυτός διατάχθηκε να πληρώσει το ποσό της απόφασης με μηνιαίες δόσεις.
Ευρήματα
Προτού προχωρήσω στην καταγραφή των ευρημάτων σημειώνω ότι προέκυψαν ως μη αμφισβητούμενα τα πιο κάτω, τα οποία καθίστανται και ευρήματα του Δικαστηρίου
Στις 15.2.2019 εκδόθηκε απόφαση υπέρ του Παραπονούμενου και εναντίον του Κατηγορούμενου στα πλαίσια της αγωγής 829/14 του Ε.Δ. Λάρνακας, η οποία παραμερίστηκε στις 1.7.2019 με έξοδα εναντίον του Κατηγορούμενου. Στις 29.11.2021 ο Κατηγορούμενος διατάχθηκε να καταβάλει το οφειλόμενο ποσό δια μηνιαίων δόσεων (Σημειώνω ότι τα ποσά έχουν ως καταγράφονται πιο πάνω).
Ο Κατηγορούμενος δεν κατέβαλε οποιοδήποτε ποσό με αποτέλεσμα οι επίδικες δόσεις ως καταγράφονται στο κατηγορητήριο να εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι σήμερα.
Αποτελεί περαιτέρω εύρημα του Δικαστηρίου ότι ο Κατηγορούμενος δεν έχει καταχωρήσει σε οποιοδήποτε στάδιο πριν ή μετά την καταχώρηση της παρούσας ποινικής υπόθεσης αίτηση για τροποποίηση του Διατάγματος μηνιαίων δόσεων ημερομηνίας 29.11.2021.
Νομική Πτυχή
Το άρθρο 3(1)(γ) του Νόμου επί του οποίου εδράζονται και οι κατηγορίες προνοεί τα εξής:
«3(1) Οποιοσδήποτε εκ δικαστικής αποφάσεως οφειλέτης χρέους
(α)….
(β)…
(γ) παραλείψει να καταβάλει προς τον εκ Δικαστικής αποφάσεως πιστωτή το ποσό οποιαδήποτε δόσης κατά την ημερομηνία πληρωμής που είχε διαταχθεί από το Δικαστήριο κατά την έκδοση διατάγματος πληρωμής εκ δικαστικής αποφάσεως χρέους με δόσεις, για λόγο άλλο από οικονομική ή φυσική αδυναμία,
είναι ένοχος ποινικού αδικήματος και σε περίπτωση καταδίκης του υπόκειται στις ποινές που προβλέπονται στο άρθρο 4».
Στο εδάφιο 4 του άρθρου 3 του Νόμου προνοούνται τα εξής:
«3(4) Σε οποιαδήποτε ποινική διαδικασία για αδίκημα δυνάμει του εδαφίου (1) αποτελεί υπεράσπιση για τον κατηγορούμενο αν αποδείξει:
(α)….
(β)….
(γ) προκειμένου περί κατηγορίας δυνάμει της παραγράφου (γ) του εδαφίου (1), ότι έχει συμμορφωθεί με το Διάταγμα πληρωμής εκ δικαστικής αποφάσεως χρέους με δόσεις ή ότι έχει μεταβληθεί η οικονομική του κατάσταση από την ημερομηνία έκδοσης του εν λόγω διατάγματος ή ότι έχει υποβάλει αίτηση στο Δικαστήριο για τροποποίηση του διατάγματος την οποίαν έχει επιδώσει στον εκ δικαστικής αποφάσεως πιστωτή, πριν από την επίδοση του κατηγορητηρίου σε αυτόν».
Στην υπόθεση Νικολάου ν. CΙTΙ Principle Investment (2016) 2(Β) Α.Α.Δ 1346 αποφασίστηκε ότι η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος του άρθρου 3(1)(γ) του περί Καταδολίευσης Νόμου, στοιχειοθετείται με προσαγωγή μαρτυρίας ότι ο κατηγορούμενος: α) είναι εκ Δικαστικής αποφάσεως οφειλέτης, με πιστωτή τον παραπονούμενο, β) ότι δεν έχει εξοφλήσει το χρέος του, γ) ότι αποδέχθηκε να εξοφλήσει το χρέος με μηνιαίες δόσεις, δ) παρέλειψε να καταβάλει οποιανδήποτε δόση κατά την ημερομηνία πληρωμής που είχε διαταχθεί από το Δικαστήριο.
Ο Νόμος αναγνωρίζει στον οφειλέτη την υπεράσπιση της οικονομικής ή φυσικής αδυναμίας. Το βάρος απόδειξης δε του εν λόγω ισχυρισμού βρίσκεται επί των ώμων του κατηγορούμενου, βάρος το οποίο οφείλει να αποσείσει στη βάση του ισοζυγίου των πιθανοτήτων (βλ. Νικολάου, ανωτέρω).
Από την αποδεχθείσα ενώπιον του Δικαστηρίου μαρτυρία και από τα μετέπειτα σχετικά ευρήματα διαπιστώνεται ότι ο Κατηγορούμενος είναι εξ’ αποφάσεως οφειλέτης εφόσον εκδόθηκε απόφαση εναντίον του στις 1.7.2019 στα πλαίσια της αγωγής 829/14 του Ε.Δ. Λάρνακας. Ο Κατηγορούμενος διατάχθηκε να πληρώσει το εξ’ αποφάσεως χρέος του δια μηνιαίων δόσεων στις 29.11.2021 κατόπιν σχετικού διατάγματος του Δικαστηρίου και παρέλειψε να καταβάλει οποιαδήποτε δόση έναντι του εξ’ αποφάσεως χρέους του. Ως εκ των πιο πάνω, έχουν αποδειχθεί τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος. Επιπρόσθετα, ο Κατηγορούμενος δεν έχει προβάλει οποιεσδήποτε από τις υπερασπίσεις που προβλέπονται εκ του Νόμου.
Στην υπό εξέταση περίπτωση, ως αναφέρω ήδη πιο πάνω, η πλευρά της υπεράσπισης δεν έχει αμφισβητήσει με οποιοδήποτε τρόπο ότι ο Κατηγορούμενος είναι εξ’ αποφάσεως οφειλέτης, ότι αποδέχθηκε να εξοφλήσει το εξ’ αποφάσεως χρέος του με μηνιαίες δόσεις τις οποίες διατάχθηκε να καταβάλει και ότι δεν κατέβαλε οποιαδήποτε δόση, αλλά επέλεξε να στηρίξει την θέση της ότι η υπόθεση εναντίον του Κατηγορούμενου πρέπει να απορριφθεί στη βάση του ότι οι πρόνοιες του άρθρου 3 του Νόμου είναι αντισυνταγματικές, διότι βρίσκονται σε σύγκρουση με το άρθρο 30(2) του Συντάγματος. Η πιο πάνω θέση υποστηρίζεται, ως είναι η εισήγηση της υπεράσπισης την οποία μεταφέρω συνοπτικά, από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες πως όταν καταβάλλεται ποσό αυτό πράγματι εισπράττεται και καταβάλλεται έναντι του εξ’ αποφάσεως χρέους, εφόσον δεν υπάρχει οποιοσδήποτε έλεγχος ή δυνατότητα ελέγχου, ούτε δίδεται στον κατηγορούμενο πληροφόρηση με επιστολή ή άλλως πως στην οποία να καταγράφεται ρητά ποιο είναι το συνολικά υπολογιζόμενο χρέος του εναποθέτοντας με αυτόν τον τρόπο απροσδιόριστες υποχρεώσεις στους ώμους του κατηγορούμενου.
Παραπέμπω σχετικά στην υπόθεση Προδρόμου ν. Τράπεζας Κύπρου, Ποινική ‘Εφεση (2014) 2Α Α.Α.Δ 108, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο τόνισε ότι εκείνο που ενδιαφέρει σε αυτού του είδους υποθέσεις, δεν είναι το συνολικό ποσό τoυ χρέους κατά τη ημερομηνία της ακρόασης της ποινικής υπόθεσης, αλλά κατά πόσον οι επίδικες δόσεις κατά τον ουσιώδη χρόνο είχαν καταβληθεί ή όχι διότι αυτό είναι που δημιουργεί το αδίκημα (βλ. Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Κοντέας ν. Ξιαρή (2014) 2 Α.Α.Δ. 445). Το ουσιώδες σε αυτή την περίπτωση συνεπώς δεν είναι η εξακρίβωση του χρέους, αφού το χρέος προκύπτει από την Δικαστική απόφαση. Η ίδια προσέγγιση ακολουθήθηκε στην υπόθεση Συνεργατική Κεντρική Τράπεζα Λτδ ν. Παρδάλη Ποιν. Εφ. 153/15, ημερ. 28.11.2017, ECLI:CY:AD:2017:B427.
Συνεπώς, εκείνο που εξετάζει το Δικαστήριο είναι κατά πόσο υπήρξε πληρωμή των δόσεων για τις οποίες κατηγορείται ο κατηγορούμενος ότι δεν κατέβαλε και όχι η ύπαρξη του οποιουδήποτε οφειλόμενου ποσού. Στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος έχει πληρώσει τις δόσεις ή πληρώσει ποσά έναντι των δόσεων του τότε, εναπόκειται στον ίδιο στην βάση του ισοζυγίου των πιθανοτήτων να το αποδείξει κατά την δίκη του. Και εφόσον δεν επιτύχει οποιαδήποτε υπεράσπιση που προνοείται από τον Νόμο, ο Κατηγορούμενος δεν διατάζεται να καταβάλει εκ νέου το εξ’ αποφάσεως χρέος του ή το υπόλοιπο αυτού. Αντιθέτως, επιβάλλεται ποινή στον Κατηγορούμενο για το αξιόποινο της πράξης του και εκδίδεται διάταγμα είσπραξης του ποσού των καθυστερημένων δόσεων ως χρηματική ποινή.
Συνεπώς, με κάθε σεβασμό προς τον ευπαίδευτο συνήγορο του Κατηγορούμενου, η εισήγηση έχει τεθεί επί λανθασμένης βάσεως με αποτέλεσμα να τίθεται εκτός συζήτησης το θέμα συνταγματικότητας. Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία εκτέλεσης μιας απόφασης που εκδόθηκε στα πλαίσια αστικής διαδικασίας δεν συμπλέει με τις διαδικασίες ενώπιον ποινικού Δικαστηρίου. Σε περίπτωση που κάποιος Κατηγορούμενος καταβάλλει τα ποσά που διατάχθηκε να καταβάλλει και τα χρήματα αυτά δεν έχουν πιστωθεί έναντι του εξ’ αποφάσεως χρέους του τότε και μόνο μπορεί να καταστεί επίδικο το ζήτημα του συνολικά οφειλόμενου ποσού και εναπόκειται στον ίδιο η ευθύνη να το θέσει στο Δικαστήριο και να αποδείξει τον ισχυρισμό του (βλ. Ξιαρή ανωτέρω), κάτι που δεν έχει γίνει στην υπό εξέταση περίπτωση.
Τέλος, σημειώνω ότι, τέθηκε από πλευράς υπεράσπισης και ο ισχυρισμός ότι η απόφαση του Δικαστηρίου στα πλαίσια της αγωγής 829/14 έχει εφεσιβληθεί. Παρά του ότι δεν κατατέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου οποιαδήποτε ειδοποίηση έφεσης, από τη στιγμή που δεν έχει ανασταλεί η υποχρέωση του Κατηγορούμενου να καταβάλει το εξ’ αποφάσεως χρέος του και ούτε η έφεση αυτή καθ’ εαυτή αποτελεί ανασταλτικό της υποχρεώσης πληρωμής μέτρο, η ύπαρξη της και μόνον δεν είναι ικανή να επηρεάσει την ενώπιον μου διαδικασία.
Κατάληξη
Εν όψει όλων των πιο πάνω, ο Κατηγορούμενος κρίνεται ένοχος στις κατηγορίες 1-4 που αντιμετωπίζει.
(Υπ.)...................................
Λ. Χαβιαράς, Προσ Ε.Δ.
Πιστόν Αντίγραφον
Πρωτοκολλητής