ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
Ενώπιον: Γ. Χρ. Φούλια, Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 444/2023
Αστυνομικός Διευθυντής Λάρνακας
εναντίον
Φαίδρου Παπαζαχαρία
Κατηγορούμενου
Ημερομηνία: 19.1.2024
Για την Κατηγορούσα Αρχή: κ. Γ. Σταύρου
Κατηγορούμενος: Αυτοπροσώπως
ΑΠΟΦΑΣΗ
Στο κατηγορητήριο της παρούσας υπόθεσης περιλαμβάνονται 2 κατηγορίες στις οποίες ο κατηγορούμενος δήλωσε μη παραδοχή και τις οποίες παραθέτω αυτούσιες πιο κάτω:
ΕΚΘΕΣΗ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ
Αρ. Κατηγορίας 1
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ
Ο κατηγορούμενος μεταξύ των ημερομηνιών 1 – 30/11/2022, συμπεριλαμβανομένων σε άγνωστη ακριβή ημερομηνία και ώρα στο Δημοτικό Σχολείο Σωτήρος στη Λάρνακα της Επαρχίας Λάρνακας διενήργησε δημοσία άσεμνη πράξη, δηλαδή αυνανιζόταν.
ΕΚΘΕΣΗ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ
Αρ. Κατηγορίας 2
Άσεμνη πράξη, κατά παράβαση των άρθρων 35, 176 του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154 όπως τροποποιήθηκε από το Νόμο 145(Ι)/2002.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ
Ο κατηγορούμενος μεταξύ των ημερομηνιών 24/11/2022 – 8/12/2022, συμπεριλαμβανομένων σε άγνωστη ακριβή ημερομηνία και ώρα στο Δημοτικό Σχολείο Σωτήρος στη Λάρνακα της Επαρχίας Λάρνακας διενήργησε δημοσία άσεμνη πράξη, δηλαδή αυνανιζόταν.
Η κατηγορούσα αρχή προς απόδειξη των κατηγοριών κάλεσε 2 μάρτυρες. Ως Μ.Κ.1 κλήθηκε η κα Μαρία Κατερίνα Νικολάου η οποία κατά την κυρίως εξέτασή της υιοθέτησε τη γραπτή της κατάθεση ημερ. 8.12.2022 η οποία σημειώθηκε ως τεκμήριο 1 και στην οποία περιέχονται οι ακόλουθοι ισχυρισμοί: είναι σχολική τροχονόμος στο Δημοτικό Σχολείο Σωτήρος και στις 8.12.2022 περί η ώρα 07:30 είδε τον ίδιο άνδρα για τον οποίο είχε κάμει ξανά καταγγελία ότι τον είδε λίγες ημέρες προηγουμένως να προβαίνει σε άσεμνη πράξη μπροστά στο σχολείο την ώρα που τα παιδιά πάνε στο σχολείο. Ενημέρωσε τη διευθύντρια του σχολείου για τούτο και εκείνη ειδοποίησε την αστυνομία.
Πριν από 15 ημέρες είχε δει τον ίδιο άντρα να στέκεται δίπλα από το σχολείο στο πλάι όπου είναι το καθαριστήριο και να κοιτάζει προς τα μωρά που πήγαιναν στο σχολείο έχοντας κατεβασμένα τα παντελόνια του. Τα γεννητικά του όργανα ήταν έξω και αυνανιζόταν βλέποντας προς το σχολείο. Τον ίδιο άνδρα είχε δει και την προηγούμενη ημέρα του περιστατικού να κοιτά επίμονα και περίεργα σαν να παρακολουθούσε χωρίς όμως να κάνει κάτι. Ο εν λόγω άνδρας από εκείνη την ημέρα έρχεται καθημερινά στο σχολείο όμως πλέον τον βλέπει να κρατά νάιλον σακούλα, να έχει μέσα το χέρι του, να το βάζει στο παντελόνι του και να αυνανίζεται.
Στη συνέχεια σε ερωτήσεις που της τέθηκαν κατά την κυρίως εξέτασή της ισχυρίστηκε πως είδε και αναγνώρισε τον κατηγορούμενο ως το πρόσωπο το οποίο είδε στις 8.12.2022 να αυνανίζεται. Περαιτέρω ισχυρίστηκε ότι τον είδε να προβαίνει στην ίδια πράξη για 3 με 4 συνεχείς ημέρες. Αρχικά όμως δεν είχε αντιληφθεί τι έκανε αλλά όταν τον είδε να βγάζει το χέρι του από το παντελόνι και να κλείνει το φερμουάρ τότε κατάλαβε τι πράγματι έκανε.
Κατά την αντεξέτασή της Μ.Κ.1 ο κατηγορούμενος της υπέβαλε μόνο μια ερώτηση και συγκεκριμένα τη ρώτησε κατά πόσο έχει κάποιες φωτογραφίες ή βίντεο να παρουσιάσει στο Δικαστήριο προς επίρρωση των όσων ισχυρίστηκε στην κατάθεσή της και αυτή απάντησε πως έχει φωτογραφίες τις οποίες έδωσε στην αστυνομία.
Ως Μ.Κ.2 παρουσιάστηκε η Αστ. 2174 Β. Σεργίου η οποία υπηρετεί στο Τμήμα Μικροπαραβάσεων Λάρνακας και η οποία υιοθέτησε ως μέρος της κυρίως εξέτασής της τη γραπτή κατάθεσή της στην οποία περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι ακόλουθοι ισχυρισμοί: στις 8.12.2022 και ώρα 9:15 πληροφόρησε και επέδωσε στον Φαίδρο Παπαζαχαρία τα δικαιώματα υπόπτων/κατηγορουμένων τα οποία εκείνος υπέγραψε στην παρουσία της. Το εν λόγω έγγραφο κατατέθηκε ως τεκμήριο 3. Ακολούθως την ίδια ημέρα αφού τον πληροφόρησε για το αδίκημα που εξέταζε έλαβε από αυτόν ανακριτική κατάθεση, την οποία κατέθεσε ως τεκμήριο 4, και στη συνέχεια τον κατηγόρησε γραπτώς σχετικά με το αδίκημα που διέπραξε, του επέστησε την προσοχή του στον νόμο και αυτός έδωσε μια απάντηση την οποία κατέγραψε και αφού του τη διάβασε την υπέγραψε στην παρουσία της ως ορθή. Την εν λόγω απάντηση την κατέθεσε ως τεκμήριο 5.
Η Μ.Κ.2 δεν αντεξετάστηκε.
Όταν στη συνέχεια το Δικαστήριο έκρινε ότι αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση ο κατηγορούμενος επέλεξε να δώσει ένορκη μαρτυρία. Κατά την κυρίως εξέτασή του ανέφερε τα ακόλουθα: όταν κάποια ημέρα βρισκόταν σε κάποιο δρόμο πιο κάτω από το σχολείο τον πλησίασε 1 αυτοκίνητο και κάποιος που κατέβηκε από αυτό του ανέφερε ότι είναι αστυνομικός και του ζήτησε να περπατήσει μαζί του για μια απόσταση περίπου 200 μ. Εκεί συνάντησαν μια κυρία, η οποία ήταν αυτή που παρουσιάστηκε ως Μ.Κ.1 και την ρώτησε κατά πόσο αυτός ήταν το πρόσωπο που είχε δει και αυτή του απάντησε καταφατικά. Τη ρώτησε και ο ίδιος κατά πόσο είναι σίγουρη ότι ήταν αυτός και του απάντησε επίσης καταφατικά.
Κατά την αντεξέτασή του ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι διαμένει στη Λάρνακα για 14 χρόνια και επειδή δεν χρησιμοποιεί αυτοκίνητο περνά τακτικά πεζός από το Δημοτικό Σχολείο Σωτήρος. Ανέφερε επίσης ότι δεν γνωρίζει την κυρία η οποία ισχυρίστηκε ότι τον αναγνώρισε ως το πρόσωπο που είδε να αυνανίζεται κοντά στο ως άνω σχολείο. Ισχυρίστηκε επίσης ότι το σχολείο είναι σε κεντρικό σημείο και πως σε περίπτωση που πράγματι είχε κάνει όσα του καταλογίζονται θα τον έβλεπαν και άλλα πρόσωπα και θα έβγαζαν και βίντεο. Ισχυρίστηκε πως αυτά για τα οποία κατηγορείται ουδέποτε συνέβησαν για αυτό και δεν υπάρχει οποιαδήποτε καταγραφή τους σε βίντεο και πως σε περίπτωση που πράγματι συνέβαιναν θα προσκομιζόταν στο Δικαστήριο το σχετικό βίντεο και δεν θα γίνονταν προσπάθειες να πειστεί το Δικαστήριο μόνο διά των λόγων.
Ο κ. Σταύρου εισηγήθηκε πως από την αξιόπιστη μαρτυρία που παρουσίασε η κατηγορούσα αρχή αποδείχθηκαν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας τα επίδικα αδικήματα και κάλεσε το Δικαστήριο να κρίνει τον κατηγορούμενο ένοχο στις κατηγορίες τις οποίες αντιμετωπίζει.
Ο κατηγορούμενος εισηγήθηκε ότι η κατηγορούσα αρχή δεν προσκόμισε κάποιο βίντεο ως μαρτυρία για να αποδείξει την υπόθεσή της και προσπαθεί μόνο με τα λόγια να πείσει το Δικαστήριο πως διέπραξε όσα του καταλογίζονται.
Έχω υπόψη μου τις εκατέρωθεν θέσεις και εισηγήσεις και θα κάνω αναφορά σε αυτές όπου είναι αναγκαίο.
Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Η αξιολόγηση της μαρτυρίας είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την αξιοπιστία του μάρτυρα. Είναι κατ’ εξοχή έργο του πρωτόδικου δικαστηρίου το οποίο είχε την ευκαιρία να ακούσει τους μάρτυρες και να παρακολουθήσει τη συμπεριφορά τους στο εδώλιο του μάρτυρα. Έχει λεχθεί ότι η εντύπωση που ο μάρτυρας αφήνει στο Δικαστήριο είναι παράγοντας εξαιρετικής σπουδαιότητας για την κρίση της αξιοπιστίας του (C. & A. Pelekanos Assoc. Ltd v. Πελεκάνου (1999) 1 Α.Α.Δ. 1273) και πως οι γνώσεις του για τα επίδικα γεγονότα, οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά του στο εδώλιο του μάρτυρα, σε συνδυασμό με τη μνήμη, την ειλικρίνεια και τον τρόπο αφήγησης των γεγονότων, συνιστούν καθοριστικούς για την αξιοπιστία του παράγοντες.
Στην υπόθεση Ομήρου v. Δημοκρατίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 506, υποδείχθηκε ότι η αξιολόγηση της μαρτυρίας ενός μάρτυρα πρέπει να γίνεται με βάση το περιεχόμενό της, την ποιότητα και πειστικότητά της και τη σύγκρισή της με την υπόλοιπη μαρτυρία, ενώ στην υπόθεση Χριστοφή v. Ζαχαριάδη (2002) 1 Α.Α.Δ. 401, αφού επισημάνθηκε το γεγονός ότι η μαρτυρία θα πρέπει να προσεγγίζεται με πολλή προσοχή «γιατί συμβαίνει αναξιόπιστος μάρτυρας να προκαλεί ευμενή εντύπωση και αντίστροφα», λέχθηκε πως ο τρόπος που καταθέτει ένας μάρτυρας «συνιστά και εκδηλώνει την προσωπικότητά του. Οι πνευματικές και άλλες αρετές του μάρτυρα που εξωτερικεύονται μαζί με το αφηγηματικό μέρος της μαρτυρίας του προσδίδουν κατά κανόνα αξιοπιστία στη μαρτυρία».
Στην υπόθεση Ανδρέας Γιάγκου Σάντης ν. Δέσποινας Χατζηβασιλείου κ.ά. (2009) 1 Α.Α.Δ. 288, τονίστηκε η αναγκαιότητα ακόμη και στην περίπτωση που μάρτυρας εντυπωσιάζει θετικά το Δικαστήριο, να καταγράφονται οι λόγοι της θετικής αυτής αποκόμισης ώστε να παραμένουν κατά νου καθόλη τη διάρκεια του έργου της αξιολόγησης της υπόθεσης ως ασφαλιστική δικλείδα για τη σφαιρική αντιμετώπιση της αξιολόγησης των διαδίκων και της μαρτυρίας τους.
Έχω παρακολουθήσει τους μάρτυρες στη ζωντανή ατμόσφαιρα της δίκης έχοντας την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις αντιδράσεις τους, φυσικές ή αφύσικες, τον τρόπο που αντιδρούσαν, τη νευρικότητα ή την επιφυλακτικότητά τους ή την ιδιοσυγκρασία που εκδήλωναν, παράγοντες που σύμφωνα με τη νομολογία έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα κατά την αξιολόγηση της μαρτυρίας, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζω ότι τα πιο πάνω στοιχεία μπορούν να προσδώσουν θετικότητα στη μαρτυρία ενός μάρτυρα αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν τον αποκλειστικό λόγο για την αποδοχή της μαρτυρίας του. Έχω επίσης κατά νου την αρχή ότι μάρτυρας μπορεί να γίνει πιστευτός μερικώς ή ολικώς και ότι δεν θεωρείται επιλήψιμη η επιλεκτική αποδοχή μέρους της μαρτυρίας ενός μάρτυρα (Χρίστου ν. Khoreva (2002) 1 Α.Α.Δ. 454).
Έχω επίσης υπόψη μου ότι στην περίπτωση που ένας μάρτυρας δεν αντεξετασθεί επί όλων των ουσιαστικών γεγονότων τα οποία αμφισβητούνται, το Δικαστήριο θεωρεί - και το εκλαμβάνει - ότι η μαρτυρία του δεν αμφισβητήθηκε (Frederickou Schools Co. Ltd κ.ά. ν. Acuac Inc. (2002) 1 Α.Α.Δ. 1527).
Τέλος, στην υπόθεση Κοινοτικό Συμβούλιο Παλαιόμυλου ν. Έλλης Μιχαήλ Κτωρίδη (2007) 1 Α.Α.Δ. 204, λέχθηκε ότι το Δικαστήριο καταλήγει στην απόφασή του λαμβάνοντας υπόψη του το σύνολο της ενώπιόν του μαρτυρίας ανεξαρτήτως της προέλευσής της.
Το πλήρες περιεχόμενο της μαρτυρίας βρίσκεται καταγεγραμμένο στα πρακτικά της υπόθεσης και μαζί με το περιεχόμενο των τεκμηρίων έχει μελετηθεί και λαμβάνεται υπόψη στο σύνολό του.
Οι ισχυρισμοί της Μ.Κ.1 στην ουσία δεν αμφισβητήθηκαν από τον κατηγορούμενο αφού κατά την αντεξέτασή της τής υπέβαλε μόνο μια ερώτηση. Οι ισχυρισμοί της δεν κλονίστηκαν κατά την αντεξέτασή της και συνακόλουθα γίνονται αποδεκτοί. Κρίνω πως η μαρτυρία της είχε λογική και συνοχή και το Δικαστήριο μπορεί να βασιστεί σε αυτή για να καταλήξει σε συμπεράσματα. Κρίνω επίσης πως λόγω του γεγονότος ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας των όσων είδε τον κατηγορούμενο να πράττει κατά τα επίδικα περιστατικά ήταν σε καλή θέση να τα θυμάται με επάρκεια και να τα μεταφέρει στο Δικαστήριο όπως ακριβώς τα είχε διαπιστώσει.
Όπως και ο ίδιος ο κατηγορούμενος ανέφερε δεν γνωρίζονται με την Μ.Κ.1. Έχοντας τούτο υπόψη μου κρίνω ότι η εν λόγω μάρτυρας δεν είχε οποιοδήποτε λόγο να ισχυριστεί ψευδώς πως είδε τον κατηγορούμενο να πράττει όσα του καταλογίζει. Η Μ.Κ.1 μετέφερε στο Δικαστήριο όσα τον είδε να πράττει και η μαρτυρία της δεν είχε οποιοδήποτε άλλο σκοπό να εξυπηρετήσει παρά μόνο να μεταφέρει στο Δικαστήριο την αλήθεια. Ο ισχυρισμός της Μ.Κ.1 πως όταν είδε τον κατηγορούμενο στον Αστυνομικό Σταθμό τον αναγνώρισε ως το πρόσωπο που είχε δει να αυνανίζεται έξω από το σχολείο επιβεβαιώθηκε και από τον ίδιο τον κατηγορούμενο ο οποίος ανέφερε πως όταν αυτή τον είδε επιβεβαίωσε πως πράγματι εκείνος ήταν ο άνδρας που είχε δει έξω από το σχολείο να πράττει τούτο.
Η μαρτυρία της Μ.Κ.2 η οποία παρέμεινε αναντίλεκτη αφορούσε τις ενέργειες στις οποίες προέβηκε ως η εξετάστρια της υπόθεσης η οποία έλαβε καταθέσεις από την Μ.Κ.1 και τον κατηγορούμενο. Κρίνω ότι η μαρτυρία της ήταν ειλικρινής και την αποδέχομαι ως αξιόπιστη δεν μπορεί όμως να είναι διαφωτιστική για το τι πράγματι έλαβε χώρα κατά τον επίδικο χρόνο αφού αυτή δεν ήταν παρούσα στον επίδικο χώρο και ήταν αντικειμενικά αδύνατο να είχε ιδία γνώση πώς πράγματι διαδραματίστηκαν τα επίδικα περιστατικά.
Ο κατηγορούμενος δεν μου έκανε καλή εντύπωση ως μάρτυρας αφού η μαρτυρία του ήταν γενικόλογη και εξαντλήθηκε σε θεωρητικής φύσεως θέματα ήτοι πως σε περίπτωση που πράγματι είχε διαπράξει όσα του καταλογίζονται αυτά θα έπρεπε να είχαν καταγραφεί σε βίντεο. Επίσης αναφέρθηκε σε θέματα άσχετα με τα επίδικα όπως για παράδειγμα πως παντού μπορεί να συναντήσει ωραίες γυναίκες και παιδιά και συνεπώς δεν υπήρχε λόγος να αναζητήσει παιδιά στο σχολείο. Κρίνω πως η μαρτυρία του δεν μπορεί επ’ ουδενί να αποτελέσει ασφαλές υπόβαθρο για να στηριχθεί σε αυτή το Δικαστήριο.
Πριν τις 8.12.2022 η Μ.Κ.1 είχε δει τον κατηγορούμενο να προβαίνει στην ίδια πράξη για 3 με 4 συνεχείς ημέρες. Στις 8.12.2022 στον Αστυνομικό Σταθμό Λάρνακας είδε τον κατηγορούμενο και τον αναγνώρισε ως το πρόσωπο που είχε δει έξω από το σχολείο να προβαίνει στα πιο πάνω σε διάφορες ημέρες.
Όταν στη συνέχεια ο κατηγορούμενος ανακρίθηκε από την Μ.Κ.2 ανέφερε ότι όσα του αποδίδονται είναι ψευδείς καταγγελίες και στη συνέχεια όταν κατηγορήθηκε για τη διάπραξη των επίδικων αδικημάτων δήλωσε «δεν παραδέχομαι ότι έκαμα αυτά τα πράγματα».
ΝΟΜΙΚΗ ΠΤΥΧΗ
Σε όλες τις ποινικές υποθέσεις, όπως και στην παρούσα, το βάρος απόδειξης της σωρευτικής ύπαρξης όλων των συστατικών στοιχείων ενός αδικήματος το έχει η κατηγορούσα αρχή με υψηλότατο επίπεδο απόδειξης ήτοι πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας. Η κατηγορούσα αρχή θα πρέπει να αποδείξει με αποδεκτή μαρτυρία την ύπαρξη κάθε συστατικού στοιχείου του επίδικου αδικήματος και δεν επιτρέπονται υποθέσεις ως προς την ύπαρξη γεγονότων όσον εύλογες και εάν είναι (Λοΐζου ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 363). Το βάρος εναποτίθεται στους ώμους της κατηγορούσας αρχής να παρουσιάσει μαρτυρία που να είναι και αξιόπιστη και σαφής (Φλουρής ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 401). Όπως τονίστηκε στην υπόθεση Γενικός Εισαγγελέας ν. Ευριπίδου (2002) 2 Α.Α.Δ. 246) «οι κατηγορίες θα πρέπει να αποδεικνύονται πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας και όσα ερωτηματικά και αν η συμπεριφορά του εφεσίβλητου εγείρει, δεν θα ήταν δυνατόν να καταδικασθεί μετά την απόρριψη της μαρτυρίας της Κατηγορούσας Αρχής». Όπως καθορίστηκε, μεταξύ άλλων, στην Τούμπας ν. Αστυνομίας (1984) 2 C.L.R. 110, εάν στο τέλος της υπόθεσης μείνει έστω και η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό του Δικαστηρίου για την ενοχή του κατηγορουμένου τότε αυτό θα πρέπει να αποφασιστεί υπέρ του και να απαλλαγεί και αθωωθεί από την κατηγορία.
Το άρθρο 176 του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154 δίδει τον ακόλουθο ορισμό για το επίδικο αδίκημα: «Όποιος διενεργεί δημόσια άσεμνη πράξη, είναι ένοχος πλημμελήματος και υπόκειται σε φυλάκιση δύο χρόνων».
Η διενέργεια άσεμνης πράξης δημοσίως είναι άμεσα συναρτημένη με την προσβολή της δημόσιας αιδούς. Κάποιος διενεργεί άσεμνη πράξη όταν με την πράξη του αυτή προσβάλει την δημόσια αιδώ (Θάσος Θωμά ν. Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω του Έπαρχου Λευκωσίας, Υπόθεση αρ. 948/96, Αναθεωρητική Δικαιοδοσία Ανωτάτου Δικαστηρίου, ημερομηνίας 4.12.98).
Δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο του επίδικου αδικήματος η πρόθεση από μέρους του κατηγορούμενου να προσβάλει την δημόσια αιδώ ή τα αισθήματα της σεμνότητας (decency) ή της ηθικής (morality) (Charles Mitchell Livingston v. The Police (1972) 2 CLR 93). Αυτό που εξετάζεται είναι κατά πόσο αντικειμενικά η πράξη του είχε τέτοιο αποτέλεσμα.
Η άσεμνη πράξη για να είναι ποινικά κολάσιμη πρέπει να διενεργείται δημόσια. Διαφορετικά δεν συντρέχει προσβολή της δημόσιας αιδούς. Το ερμηνευτικό άρθρο 4 του Κεφ. 154, προνοεί, μεταξύ άλλων, ότι:
«δημόσια» αναφορικά με πράξεις που έχουν διενεργηθεί, σημαίνει είτε
(α) ότι οι πράξεις αυτές διενεργήθηκαν σε δημόσιο χώρο με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ορατές από οποιοδήποτε πρόσωπο που βρίσκεται ή όχι σε δημόσιο χώρο είτε
(β) ότι αυτές διενεργήθηκαν σε μη δημόσιο χώρο με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πιθανόν να καταστούν ορατές από πρόσωπο που βρίσκεται σε δημόσιο χώρο».
Στην υπόθεση Ιωάννου v. Αστυνομίας (2010) 2 Α.Α.Δ. 493 σημειώθηκε πως «δημόσιος χώρος» ή «δημόσιο υποστατικό» περιλαμβάνει δημόσια διάβαση και κτίριο, μέρος ή τόπο φυσικής άνεσης όπου το κοινό έχει δικαίωμα ή άδεια εισόδου είτε χωρίς όρους είτε με όρο πληρωμής, καθώς και κτίριο που χρησιμοποιείται κάθε φορά για δημόσια ή θρησκευτική συγκέντρωση, για συνάθροιση ή ως δικαστήριο σε δημόσια συνεδρίαση.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 του Κεφ.154, «δημόσια διάβαση» καλύπτει κάθε κύρια οδό, αγορά, πλατεία, οδό, γέφυρα ή άλλη διάβαση, που χρησιμοποιείται νόμιμα από το κοινό.
Έχοντας υπόψη μου τα ως άνω ευρήματά μου και τη νομική πτυχή του θέματος ως την παρέθεσα πιο πάνω προχωρώ στη συνέχεια να εξετάσω κατά πόσο η κατηγορούσα αρχή κατόρθωσε να αποδείξει πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας όλα τα συστατικά στοιχεία των επίδικων αδικημάτων.
Κρίνω ότι η συμπεριφορά του κατηγορούμενου να αυνανίζεται, που είναι μια σεξουαλικής φύσεως πράξη, σε διάφορες ημερομηνίες κατά την επίδικη χρονική περίοδο, δημόσια, δηλαδή δίπλα από το Δημοτικό Σχολείο Σωτήρος στη Λάρνακα, είναι μια μη κοινωνικά αποδεκτή και ηθικά αισχρή συμπεριφορά η οποία προσβάλλει τη δημόσια αιδώ και ως τέτοια συνιστά ποινικά κολάσιμη άσεμνη πράξη εν τη εννοία του άρθρου 176 του Ποινικού Κώδικα.
Λόγω των πιο πάνω κρίνω ότι η κατηγορούσα αρχή κατόρθωσε να αποδείξει πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας τα συστατικά στοιχεία των επίδικων κατηγοριών και συνακόλουθα ο κατηγορούμενος κρίνεται ένοχος στις κατηγορίες 1 και 2 τις οποίες αντιμετωπίζει.
(Υπ.) ………………………..
Γιώργος Χρ. Φούλιας
Επαρχιακός Δικαστής
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής