ΜΟΝΙΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΟΔΙΚΕΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΣΥΝΘΕΣΗ: Ν. Α. Π. Γεωργιάδης, Π.Ε.Δ.
Μ. Κ. Λοΐζου, Α.Ε.Δ.
Ν. Οικονόμου, Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 16715/2022
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ν.
Π.Ι.
Κατηγορούμενου
Ημερομηνία:24 Ιανουαρίου 2024.
Εμφανίσεις:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: Η κα Στ. Παπουή μαζί με κα Καρούσιου, ασκούμενη δικηγόρο, για Γενικό Εισαγγελέα
Για τον Kατηγορούμενο: Η κα Χ. Κωνσταντίνου
Κατηγορούμενος παρών
----------------------------
ΠΟΙΝΗ
[Η κυκλοφορία της απόφασης υπόκειται σε περιορισμό. Η απόφαση έχει ανωνυμοποιηθεί σύμφωνα με τις εγκυκλίους του Ανωτάτου Δικαστηρίου με αρ. 142 και 143]
Α. Οι κατηγορίες
1. Ο Κατηγορούμενος κρίθηκε ένοχος κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας για σεξουαλική κακοποίηση της ανήλικης κόρης του, την 3/8/2022, βάζοντας το χέρι του κάτω από την πιτζάμα και κάτω από το στηθόδεσμό της και αγγίζοντάς την στο στήθος (κατηγορία 1), ενώ στη συνέχεια έβαλε το δάχτυλο του στο γεννητικό της όργανο χωρίς τη συναίνεσή της (κατηγορία 2). Η νομική βάση των προαναφερθέντων κατηγοριών 1 και 2 είναι τα άρθρα 2, 6(4)(α), 14 και 34 του περί της Πρόληψης και Καταπολέμησης της Σεξουαλικής Κακοποίησης, της Σεξουαλικής Εκμετάλλευσης Παιδιών και της Παιδικής Πορνογραφίας Νόμου 91(Ι)/2014 ως τροποποιήθηκε (στο εξής «ο Νόμος» ή «ο Ν. 91(Ι)/2014»).
2. Η ίδια ακριβώς συμπεριφορά του Κατηγορούμενου σε σχέση με την ανήλικη κόρη του, αποτέλεσε το αντικείμενο των κατηγοριών 3, 4, 5 και 6, αλλά με διαφορετική νομική βάση σε κάθε περίπτωση. Ο Κατηγορούμενος κρίθηκε ένοχος ότι προέβη, με τους προαναφερθέντες τρόπους, σε ανεπιθύμητη από γυναίκα συμπεριφορά σεξουαλικής φύσεως με αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας της και τη δημιουργία εκφοβιστικού κλίματος προς αυτήν, κατά παράβαση των άρθρων 2, 5, 7 και 33 του περί της Πρόληψης και Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και περί Συναφών Θεμάτων Νόμου 115(Ι)/2021 (κατηγορίες 3 και 4) (στο εξής «ο Ν. 115(Ι)/2021»). Κρίθηκε ένοχος περαιτέρω για άσεμνη επίθεση εναντίον γυναίκας μέλους της οικογένειάς του, κατά παράβαση των άρθρων 2, 3, 4(1)(2)(α), 15, 16, 22, 23 και 24 του περί Βίας στην Οικογένεια (Πρόληψη και Προστασία Θυμάτων) Νόμου Ν.119(Ι)/2000 ως τροποποιήθηκε (κατηγορίες 5 και 6) (στο εξής «ο Ν.119(Ι)/2000»).
Β. Τα γεγονότα
3. Τα ευρήματα μας εκτίθενται στην απόφαση μας ημερομηνίας 19/12/2023. Αναφερόμαστε κατωτέρω σε όσα ευρήματα είναι ουσιώδη για σκοπούς επιβολής ποινής.
4. Η Παραπονούμενη γεννήθηκε στις 14/2/2007 και ήταν κατά τον επίδικο χρόνο 15 ετών και 5 μηνών. Διέμενε στο [Χωριό Γ] μαζί με τη μητέρα της και τον αδελφό της ενώ έχει και μια πιο μεγάλη αδελφή, 21 ετών κατά τον επίδικο χρόνο.
5. Οι γονείς της Παραπονούμενης σταμάτησαν να μένουν κάτω από την ίδια στέγη το 2017, ενώ το διαζύγιο τους εκδόθηκε το 2019. Δεν υπάρχει διάταγμα επικοινωνίας του Κατηγορούμενου με τα παιδιά, αφού ο ίδιος και η μητέρα τους συμφώνησαν να λαμβάνουν υπόψη και τις δικές τους προτιμήσεις ως προς την εκάστοτε διαμονή τους.
6. Την 1/8/2022 η Παραπονούμενη και ο αδελφός της ΜΚ6 πήγαν στο σπίτι του Κατηγορούμενου για να διανυκτερεύσουν για 15 περίπου ημέρες, ως καλοκαιρινές διακοπές.
7. Ο Κατηγορούμενος διέμενε σε σπίτι σε απόμερη περιοχή μεταξύ [Χωριών Β και Α] και η αυλή που περιτριγυρίζει το σπίτι έχει ψηλή και μυτερή περίφραξη.
8. Ο Κατηγορούμενος είναι ξυλουργός και διατηρεί ξυλουργική επιχείρηση-εργοστάσιο.
9. Το επίδικο βράδυ ήταν πολλή ζέστη και το μόνο κλιματιστικό που δούλευε στο σπίτι ήταν αυτό στο δωμάτιο που κοιμούνταν η Παραπονούμενη με τον αδελφό της στο ίδιο κρεβάτι. Έτσι ο Κατηγορούμενος, σε κάποια στιγμή, πήγε και ξάπλωσε στο ίδιο δωμάτιο σε ένα στρώμα που είχαν βάλει στο πάτωμα.
10. Ο αδελφός της Παραπονούμενης (ΜΚ6) ξύπνησε πρώτος στις 3/8/2022 και πριν τις 06:51 π.μ. Ετοιμάστηκε, ντύθηκε και ξύπνησε τον Κατηγορούμενο για να πάνε στη δουλειά. Αυτός του είπε να πάει στο εργοστάσιο ξυλουργικής, να φορτώσει τα ξύλα που θα τοποθετούσαν εκείνη τη μέρα σε κάποιον πελάτη και να επιστρέψει αργότερα στο σπίτι να τον πάρει για να πάνε μαζί στον πελάτη. Μετά που ο ΜΚ6 σηκώθηκε από το κρεβάτι, ο Κατηγορούμενος ξάπλωσε δίπλα από την Παραπονούμενη στο ίδιο κρεβάτι.
11. Ο Κατηγορούμενος άγγιξε την Παραπονούμενη στην έξω επιφάνεια της παλάμης απαλά λέγοντάς της το όνομά της δυο φορές για να δει αν είναι ξύπνια. Η Παραπονούμενη παρόλο που ένιωσε το άγγιγμα δεν αντέδρασε.
12. Τότε, όταν ο ΜΚ6 είχε ήδη φύγει από το δωμάτιο, εξελίχθηκαν τα εξής. Η Παραπονούμενη ξάπλωνε στο δεξί της πλευρό σε στάση δρομέα, δηλαδή με το δεξί της πόδι ίσιο και το αριστερό της πόδι λυγισμένο. Τότε ο Κατηγορούμενος ξάπλωσε δίπλα της και την αγκάλιασε με το αριστερό του χέρι ξαναλέγοντας το όνομά της για να δει αν ξύπνησε.
13. Η Παραπονούμενη δεν αντέδρασε. Ο λόγος γι’ αυτό ήταν διότι υποψιάστηκε πως κάτι συνέβαινε, επειδή τον τελευταίο καιρό τύγχανε να κοιμηθεί στο διπλό κρεβάτι με τον αδελφό της και να ξυπνήσει με τον πατέρα της δίπλα της. Ήθελε να διαπιστώσει τι συνέβαινε όταν η ίδια κοιμόταν βαθιά. Προσποιήθηκε την κοιμισμένη.
14. Ο Κατηγορούμενος έβαλε το χέρι του μέσα από την πιτζάμα και το στηθόδεσμό της και άγγιξε το στήθος της. Τότε η Παραπονούμενη έκανε κάποιες κινήσεις για να δείξει ότι ξυπνά, χωρίς τούτο να σταματήσει τον Κατηγορούμενο. Έπειτα έβαλε το χέρι του κάτω από τη πιτζάμα και το εσώρουχό της και την άγγιξε στο γεννητικό όργανο, ενώ έβαλε και δυο φορές το δάχτυλό του στον κόλπο της. Τότε η Παραπονούμενη προσποιήθηκε ότι ξύπνησε, αλλά με τρόπο νωχελικό, ώστε να μην αντιληφθεί ο πατέρας της πως κατάλαβε τι συνέβη.
15. Πήρε το τηλέφωνο της και πήγε αμέσως στην τουαλέτα όπου έστειλε το πρώτο μήνυμα που φαίνεται στο Τεκμήριο 14 στις 06:51 π.μ. στη μητέρα της ΜΚ4. Ενόσω ο Κατηγορούμενος βρισκόταν ακόμα στο σπίτι, δηλαδή μέχρι και λίγο πριν τις 07:41 π.μ. (βλ. Τεκμήριο 14) επικοινωνούσε με τη μητέρα της μόνο με μηνύματα.
16. Στις 07:08 π.μ. ο ΜΥ1 βρισκόταν στο εργοστάσιο του Κατηγορούμενου και το βρήκε κλειδωμένο. Ο ΜΚ6 δεν είχε φτάσει ακόμα. Πήρε τότε τηλέφωνο τον Κατηγορούμενο ο οποίος του είπε πως θα ανοίξει ο γιος του ΜΚ6. Στις 07:38 π.μ. της ίδιας μέρας ο ΜΥ1 τηλεφώνησε ξανά στον Κατηγορούμενο από το κινητό του τηλέφωνο λέγοντάς του πως τα ξύλα είχαν φορτωθεί και ήταν έτοιμοι για να πάνε στο σημείο της τοποθέτησης στο [Χωριό Ε].
17. Μετά από αυτό ο ΜΚ6 επέστρεψε στο σπίτι του Κατηγορούμενου. Μπήκε στο ισόγειο όπου βρήκε την Παραπονούμενη καθήμενη στον καναπέ. Η ίδια δεν του ανέφερε τίποτε για όσα προηγήθηκαν στην απουσία του. Όταν ο Κατηγορούμενος ετοιμάστηκε και κατέβηκε στο ισόγειο, έφυγε μαζί με τον ΜΚ6. Τότε η Παραπονούμενη πήρε τηλέφωνο τη μητέρα της, οπωσδήποτε μετά τις 07:41 π.μ. (καταληκτική ώρα των μηνυμάτων Τεκμήριο 14) και χωρίς πολλές λεπτομέρειες της είπε τι συνέβη και ότι έπρεπε να πάει άμεσα να την παραλάβει. Η μητέρα της ΜΚ4 την πίστεψε αμέσως και παρόλη την ταραχή της κατάφερε να φτάσει γρήγορα στο σπίτι του Κατηγορούμενου.
18. Η περίφραξη του σπιτιού του Κατηγορούμενου είχε δυο εισόδους, μια είσοδο οχημάτων η οποία ανοιγόκλεινε με τηλεκοντρόλ (στο εξής «η πύλη οχημάτων») και μια είσοδο πεζών, για την οποία υπήρχαν δυο καγκελόπορτες στη σειρά, η μια μετά την άλλη (στο εξής σωρευτικά «η πύλη πεζών»). Η πρώτη καγκελόπορτα της πύλης πεζών - από το σπίτι προς τα έξω - ήταν πάντα κλειστή και κλειδωμένη με αλυσίδα και κλειδωνιά, ενώ η δεύτερη ήταν πάντα ξεκλείδωτη.
19. Υπήρχαν δύο τηλεκοντρόλ για την πύλη οχημάτων, το ένα εκ των οποίων ήταν συνήθως, αλλά όχι πάντα, μέσα στο σπίτι. Η Παραπονούμενη προσπάθησε να βρει το τηλεκοντρόλ της πύλης οχημάτων μέσα στο σπίτι, αλλά δεν το βρήκε. Η μητέρα της την βοήθησε να σκαρφαλώσει πάνω από την περίφραξη δίπλα από την πρώτη καγκελόπορτα της πύλης των πεζών.
20. Τότε η Παραπονούμενη της είπε με περισσότερες λεπτομέρειες τι συνέβη και ότι τα αγγίγματα του Κατηγορούμενου ήταν κάτω από τα εσώρουχά της. Η ΜΚ4 πήρε τηλέφωνο την ΜΚ2 η οποία της είπε να κρατήσει την Παραπονούμενη μακριά από τον Κατηγορούμενο για τις επόμενες λίγες μέρες, χωρίς ο ίδιος να καταλάβει το λόγο, διότι το Τμήμα της ΜΚ2 δεν θα μπορούσε άμεσα να του λάβει κατάθεση διότι όφειλαν να διερευνήσουν πρώτα άλλο περιστατικό στην επαρχία Λεμεσού.
21. Η Παραπονούμενη, ώστε να μην αντιληφθεί ο πατέρας της πως κατάλαβε τί της έκανε, προφασίστηκε ότι θα βοηθούσε τη μητέρα της στο χώρο εργασίας της για τις επόμενες λίγες μέρες. Ο Κατηγορούμενος δέχτηκε αυτό με διστακτικότητα, αφού ήταν οι δικές του μέρες διακοπών με τα παιδιά. Την ίδια μέρα ο Κατηγορούμενος ρώτησε την Παραπονούμενη τηλεφωνικώς αν ήταν καλά αρκετές φορές, κάτι το οποίο δεν συνήθιζε.
22. Η Παραπονούμενη κατά τις 25/10/2022 έπασχε από μερική Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες, αναγόμενη στα γεγονότα της 3/8/2022.
23. Ο Κατηγορούμενος δεν είναι λευκού ποινικού μητρώου. Έχει καταδικαστεί από το Κακουργοδικείο Λευκωσίας στην υπόθεση 10033/2022 για υπόθεση ναρκωτικών με ημερομηνία αδικήματος την 16/5/2023 και ημερομηνία καταδίκης την 29/6/2023. Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 3 ετών.
24. Η εκπρόσωπος της Κατηγορούσας Αρχής ζήτησε την έκδοση διατάγματος εποπτείας του Κατηγορούμενου δυνάμει του άρθρου 14 του Ν. 91(Ι)/2014 καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου φυλακίσεως και για τέτοιο μετέπειτα χρόνο, ως κρίνει το Δικαστήριο. Ζήτησε περαιτέρω την έκδοση διατάγματος εναντίον του Κατηγορούμενου, το οποίο να του απαγορεύει διαμονή στο ίδιο σπίτι με την Παραπονούμενη, ή σε υποστατικού που γειτνιάζει του χώρου διαμονής της Παραπονούμενης, για 3 έτη μετά την οριστική αποφυλάκισή του. Η συνήγορος Υπεράσπισης δεν τοποθετήθηκε επί των εισηγήσεων αυτών, παρόλο που είχε την ευκαιρία.
Γ. Η αγόρευση για μετριασμό της ποινής και η έκθεση του Γραφείου Ευημερίας
25. Η συνήγορος του Κατηγορούμενου προς μετριασμό της ποινής ανέφερε ότι ο Κατηγορούμενος έχει καταχωρίσει έφεση εναντίον της απόφασης του Κακουργοδικείου στην υπόθεση υπ’ αρ. 10033/22. Ζήτησε να ληφθεί υπόψη ως εξωδικαστηριακή τιμωρία η απώλεια της εργασίας του Κατηγορούμενου και τα χρέη που δημιουργήθηκαν ως εξ’ αυτής, λόγω της κράτησης του γι’ αυτή την υπόθεση. Επίσης, ότι λόγω της φυλάκισής του η οικογένεια του θα δυσπραγήσει οικονομικά αφού διάταγμα διατροφής για την Παραπονούμενη που είναι ανήλικη λόγω του εγκλεισμού του δεν θα καταβάλλεται.
26. Η κα Κωνσταντίνου υπενθύμισε ότι ο Κατηγορούμενος τελεί υπό κράτηση από τις 8/8/2022. Υιοθέτησε επίσης την έκθεση του Γραφείου Ευημερίας στην οποία αναφέρεται πως ο Κατηγορούμενος είναι σήμερα 44 ετών διαζευγμένος από το 2019 και πατέρας δυο ενηλίκων παιδιών και της ανήλικης Παραπονούμενης. Πριν την κράτησή του διέμενε σε ενοικιαζόμενη οικία και είχε εισόδημα από την εργασία του περί τα €2.500 καθώς και αποταμιεύσεις περί τα €500. Ανέφερε επίσης πως έχει χρέη πέραν των €400.000 που συνίστανται σε εντάλματα διατροφής, ποινικά εντάλματα, επιχειρηματικά δάνεια και προσωπικές και επαγγελματικές οφειλές. Ο πατέρας του Κατηγορούμενου απεβίωσε το 2022 από την νόσο Αλτσχάιμερ και η μητέρα του η οποία αντιμετωπίζει ορθοπεδικά προβλήματα συντηρείται από σύνταξη χηρείας. Ο Κατηγορούμενος είναι το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας. Διατηρεί επαφές μόνο με τις τρεις αδελφές του ενώ με τον αδελφό του έχουν προβληματικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια. Από το 2001 ανέλαβε ο ίδιος τη λειτουργία της ξυλουργικής επιχείρησης του πατέρα του. Το 2019 η εταιρεία τερμάτισε τη λειτουργία της και συνέχισε να απασχολείται, μέχρι και την κράτησή του, ως αυτοτελώς εργαζόμενος ξυλουργός. Το 2019 χώρισε από τη σύζυγό του λόγω απιστίας της ιδίας, ως ο Κατηγορούμενος ανέφερε στη λειτουργό του Γραφείου Ευημερίας. Η μεγαλύτερη του κόρη εργάζεται σε φούρνο ενώ ο γιος του είναι εθνοφρουρός. Διέκοψε κάθε επικοινωνία και με τα τρία παιδιά του λόγω της παρούσας υπόθεσης. Έχει διαβήτη και είναι ινσουλινοεξαρτώμενος. Πάσχει από καρδιακά προβλήματα για τα οποία εντός των φυλακών διέκοψε τη φαρμακευτική αγωγή.
Δ. Νομική πτυχή
27. Το άρθρο 6(4) του Ν. 91(Ι)/2014 προβλέπει ότι όποιος συμμετέχει σε σεξουαλική πράξη με παιδί όταν γίνεται κατάχρηση θέσης εμπιστοσύνης, εξουσίας ή επιρροής επάνω στο παιδί, είναι ένοχος κακουργήματος και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται σε ποινή φυλάκισης διά βίου. Το άρθρο 7 του Ν. 115(Ι)/2021 προβλέπει, για σεξουαλική κακοποίηση γυναίκας, ποινές μέχρι πέντε (5) έτη φυλάκισης ή/και μέχρι €10.000 προστίμου. Περαιτέρω η άσεμνη επίθεση εναντίον γυναίκας μέλους της οικογένειας κατηγορούμενου κατά παράβαση των άρθρων 3 και 4(1), (2)(α) του Ν. 119(Ι)/2000 προβλέπει ποινή φυλάκισης μέχρι 5 έτη.
28. Η σοβαρότητα ενός αδικήματος καθορίζεται από τον Νομοθέτη στη βάση του ανώτατου ορίου ποινής και όχι από τα Δικαστήρια, ο ρόλος των οποίων περιορίζεται στη στάθμιση της σοβαρότητας του αδικήματος ανάλογα με τα περιστατικά που το περιβάλλουν (βλ. Μαληκκίδης v. Δημοκρατίας (2016) 2Β ΑΑΔ 1186, 1197 – 1198). Το ανώτατο όριο ποινής που προβλέπεται αποτελεί και τη βάση από την οποία το δικαστήριο ξεκινά για επιμέτρηση της ποινής (βλ. Souilmi v. Αστυνομίας (1992) 2 ΑΑΔ 248, 250), Διευθυντής Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας v. Χρυσοστόμου κ.α. (2002) 2 ΑΑΔ 575, 580 και ΓΕ v. Evans (2005) 2 ΑΑΔ 639, 643 – 644, με αναφορά στις Λεβέντης v. Αστυνομίας (1999) 2 ΑΑΔ 632 και Βραχίμης v. Αστυνομίας (2000) 2 ΑΑΔ 527).
29. Τα αδικήματα που διέπραξε ο Κατηγορούμενος είναι, ως φαίνεται ανωτέρω, εξαιρετικά σοβαρά με σοβαρότερα αυτά των κατηγοριών 1 και 2, ως αντανακλάται στην προβλεπόμενη από τον Ν. 91(Ι)/2014 ποινή.
30. Το ύψος της ποινής είναι ενδεικτικό της σοβαρότητας με την οποία ο νομοθέτης αντιμετωπίζει κάθε αδίκημα και σε σεξουαλικά αδικήματα πρέπει να επιβάλλεται αποτρεπτική ποινή, σε μια προσπάθεια καταστολής τους (βλ. Λοΐζου κ.ά. v. Δημοκρατίας (2009) 2 ΑΑΔ 469, 491 – 492) ειδικότερα όταν αυτά στρέφονται εναντίον παιδιών, που κατά κανόνα τους δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα (βλ. ΓΕ v. Γενέθλιου (2016) 2Α ΑΑΔ 207, 220). Πρόκειται για εγκλήματα ιδιαίτερης σοβαρότητας, τα οποία δεν στρέφονται μόνο κατά των ηθών, αλλά προσβάλλουν, ταυτόχρονα, την προσωπικότητα του θύματος (βλ. επίσης Δημοκρατία v. Κυριάκου (2008) 2 ΑΑΔ 562, 568 και Rana κ.ά. v. Δημοκρατίας (2004) 2 ΑΑΔ 489, 500). Το γεγονός ότι προκαλείται πλήγμα στην προσωπικότητα του θύματος, σε περιπτώσεις που το θύμα είναι παιδί, ενυπάρχουν εγγενώς στη διάπραξη του αδικήματος (βλ. Χριστοφόρου v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 59/2016, ημερ. 23/3/2017). Η αναγκαιότητα επιβολής αποτρεπτικών ποινών σε σεξουαλικής φύσεως αδικήματα γενικότερα τονίστηκε εκ νέου στη Δημοκρατία v. Hunganu, Ποιν. Έφ. 130/2020, ημερ. 20/7/2021 και στη ΔΑ v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 57/2020, ημερ. 6/10/2021.
31. Στη Χριστοφόρου, ανωτέρω, επισημάνθηκε ότι ο Ν.91(Ι)/2014 έχει σκοπό την προστασία των παιδιών από συμπεριφορές σεξουαλικής κακοποίησης που έχουν διαφορετικές, βέβαια, βαθμίδες. Εκείνο όμως που παραμένει ως σταθερή παράμετρος είναι το ίδιο το θύμα και η ηλικία του, που το κοινωνικό σύνολο θέλει να προστατεύσει, ως ένα πολύτιμο αγαθό. Γι’ αυτό και ο Νόμος είναι ιδιαίτερα αυστηρός στις προβλεπόμενες ποινές. Τα Δικαστήρια είναι επιβεβλημένο να προστατεύουν το αγαθό που ο νομοθέτης ευλόγως θέλησε να προστατευθεί, δηλαδή, τα παιδιά. Μαζί με τα παιδιά πρέπει να προστατεύεται ο θεσμός της οικογένειας, που είναι από μόνο του κοινωνικό αγαθό το οποίο χρήζει προστασίας, και η κοινωνία γενικότερα.
32. Δεν μας διαφεύγει ότι, οι υποθέσεις σεξουαλικών αδικημάτων με θύματα παιδιά βρίσκονται σε έξαρση και έχουν πλέον εξελιχθεί σε πρωτοφανή μάστιγα. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί υποχρέωση στα δικαστήρια για επιβολή ιδιαίτερα αποτρεπτικών και συνεπώς αυστηρών ποινών, με αποτέλεσμα οι προσωπικές περιστάσεις να είναι δευτερεύουσας σημασίας και η εξατομίκευση της ποινής, όσο επιβεβλημένη κι αν είναι, να μην έχει αποφασιστικό ρόλο. Ό,τι έχει σημαίνουσα σημασία είναι η προστασία των παιδιών και των θεμελιακών τους δικαιωμάτων από εγκλήματα αυτής της φύσης, τα οποία συνθλίβουν τον ψυχικό τους κόσμο και εξευτελίζουν την προσωπικότητα τους (βλ. Clarson v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 38/2022, 27/10/2022). Τα προαναφερθέντα ισχύουν έτι περαιτέρω όταν σεξουαλικά αδικήματα διαπράττονται στα πλαίσια της οικογένειας. Οι πράξεις αυτές δεν είναι μόνο νομικά κολάσιμες αλλά και ηθικά επαίσχυντες και άκρως ειδεχθείς.
33. Η αποτροπή, γενική και ειδική, είναι σημαίνοντας παράγοντας κατά την επιβολή ποινής σε περιπτώσεις όπως η παρούσα. Τόσο ουσιαστικός, μάλιστα, που υπερνικά τις προσωπικές και οικογενειακές περιστάσεις του εκάστοτε παραβάτη, οι οποίες καθίστανται δευτερεύουσας σημασίας (βλ. Χ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 59/2019, ημερ. 23/3/2017 και Σ.Λ. ν. Δημοκρατίας Ποιν. Έφ. 155/2019, ημερ. 25/2/2021).
34. Στο άρθρο 19 του Ν. 91(Ι)/2014, αναφέρονται περιστάσεις οι οποίες επιδρούν επιβαρυντικά σε κατηγορούμενο σε σχέση με τη διάπραξη των αδικημάτων που προβλέπονται στο άρθρο 6. Το Ανώτατο Δικαστήριο επίσης με σειρά αποφάσεων έθεσε τις παραμέτρους εντός των οποίων πρέπει να προσεγγίζονται αδικήματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Συγκεκριμένα σε αδικήματα όπως τα επίδικα επιδρούν επιβαρυντικά, μεταξύ άλλων, η επανάληψη (βλ. Λευκαρίτης v. Δημοκρατίας (2016) 2Β ΑΑΔ 1165, 1182), το αν το αδίκημα διαπράχθηκε από μέλος της οικογένειας του θύματος, από πρόσωπο που συγκατοικεί με το θύμα ή από πρόσωπο που έχει κάνει κατάχρηση θέσεως εμπιστοσύνης, επιρροής ή εξουσίας (βλ. άρθρο 19 (γ), Ν. 91(Ι)/2014 και SGL ν. Δημοκρατίας Ποιν. Εφ. 129 και 145/2021 ημερ. 27/10/2022) και οι επιπτώσεις στη ψυχική υγεία του θύματος (βλ. Γεωργίου v. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφ. 61/2020 και 64/2020, ημερ. 14/7/2022 και SGL ανωτέρω).
35. Στο δε άρθρο 11 του Ν.115(Ι)/2021 αναφέρονται περιστάσεις οι οποίες επιδρούν επιβαρυντικά σε ποινή κατηγορούμενου και, στο βαθμό που εν προκειμένω ενδιαφέρουν, είναι οι ακόλουθες: το αδίκημα διαπράχθηκε εναντίον της Παραπονούμενης από μέλος της οικογένειάς και δη από τον πατέρα της, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη θέση εξουσίας που είχε έναντι της ανήλικής κόρης του και καταχράστηκε την εμπιστοσύνη της.
36. Θεωρούμε χρήσιμο να παραπέμψουμε, ενδεικτικά, σε κάποιες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου και στις ποινές που επιβλήθηκαν. Όπως αναφέρθηκε στη Selmani v. Δημοκρατίας (2016) 2Β ΑΑΔ 854, 862, η «παραπομπή πρωτοδίκως σε δικαστικό προηγούμενο, ιδίως στις περιπτώσεις που επιβάλλεται ποινή στερητική της ελευθερίας και μάλιστα μακροχρόνια, θωρακίζει τη δικαστική κρίση με την απαραίτητη πειστικότητα και εξαλείφει την οποιαδήποτε υπόνοια για αυθαιρεσία ή τυχόν αίσθημα αδικίας του καταδικασθέντα.». Η μεγαλύτερη χρησιμότητα του δικαστικού προηγούμενου έγκειται στον εντοπισμό των περιστάσεων που θεωρήθηκαν ως ελαφρυντικές ή επιβαρυντικές (βλ. Μιχαήλ v. Δημοκρατίας (2003) 2 AAΔ 123). Προηγούμενες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αναφορικά με τις επιβληθείσες ποινές είναι ενδεικτικές του μέτρου τιμωρίας συγκεκριμένων εγκλημάτων και των παραμέτρων του καθορισμού της ποινής. Δεν έχουν όμως το δεσμευτικό χαρακτήρα. Και τούτο, γιατί η ποινή που επιβάλλεται σε κάθε υπόθεση είναι αλληλένδετη με τις ιδιαιτερότητες των γεγονότων που την συνθέτουν και με τις ιδιαιτερότητες των συνθηκών του παραβάτη (βλ. Χαραλάμπους κ.ά. v. Δημοκρατίας, Ποιν. Εφ. 127/2019 και 130/2019, ημερ. 10/3/2021, με μνεία στη Χαραλάμπους v. Δημοκρατίας (2000) 2 ΑΑΔ 1).
37. Έχουμε επίσης κατά νου πως σε περιπτώσεις αδικημάτων σεξουαλικής φύσεως κατά παιδιών ως σημειώθηκε στην ΓΕ ν. Σ.Σ. Ποιν. Έφ. 202/21, ημερ. 17/3/2022, οι παλαιότερες αποφάσεις Κέρκης ν. Δημοκρατίας (2010) 2 ΑΑΔ 433, Μ.Θ. ν. Αστυνομίας (2005) 2 ΑΑΔ 174 και Κυριάκου ν. Δημοκρατίας (2003) 2 ΑΑΔ 141 δεν βοηθούν ως καθοδηγητικές ή έστω ενδεικτικές. «Αφορούν σε προγενέστερες εποχές, προτού καταστεί έκδηλα επιβεβλημένη η επιβολή ιδιαίτερα αποτρεπτικών ποινών σε αυτής της φύσεως τα αδικήματα, όταν μάλιστα στρέφονται εναντίον μικρών παιδιών, λόγω της απαράδεκτα μεγάλης συχνότητας με την οποία διαπράττονται».
38. Στη Ρ. ν. Δημοκρατίας Ποιν. Έφ. 253/2017, ημερ. 28/2/2019, ο εφεσείων/κατηγορούμενος καταδικάστηκε μετά από ακροαματική διαδικασία σε, μεταξύ άλλων, κατηγορίες που αφορούσαν σε σεξουαλική κακοποίηση παιδιού, τόσο κατά παράβαση των άρθρων 2 και 6(4)(α) του Ν. 91(Ι)/2014 καθώς και κατηγορίες σε άσεμνη επίθεση κατά γυναίκας κατά παράβαση του άρθρου 4(1)(2)(α) Ν.119(1)/2000 και του άρθρου 151 του Ποινικού Κώδικα. Καταδικάστηκε σε ποινές άμεσης φυλάκισης 5 και 2 ετών αντίστοιχα. Τα αδικήματα διαπράχθηκαν σε βάρος της 11χρονης θετής του κόρης - δεν ήταν ο βιολογικός της πατέρας αλλά ήταν παντρεμένος με τη μητέρα της παραπονούμενης - σε τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις όπου άγγιξε και χάιδεψε τα γεννητικά όργανα της ανήλικης, ενώ σε μια περίπτωση έγλειψε τα γεννητικά της όργανα. Ο Κατηγορούμενος ήταν λευκού ποινικού μητρώου. Οι ποινές επικυρώθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο.
39. Στην Α.Π. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 92/2016, ημερ. 26/9/2019 ο εφεσείων, ο οποίος ήταν συμβίος της μητέρας της 14χρονης παραπονούμενης κατά τον επίδικο χρόνο, βίασε σε μία περίπτωση και σε άλλες 4 περιπτώσεις εκμεταλλεύτηκε σεξουαλικά την ανήλικη, δηλαδή την άγγιξε στο στήθος και στα γεννητικά όργανα κάτω από τα ρούχα, την πίεσε σε 2 περιπτώσεις να του κάνει πεολειχία, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, ενώ σε άλλη μία περίπτωση, έβαλε τα δάχτυλά του στον κόλπο της. Επιβλήθηκαν στον εφεσείοντα, ο οποίος ήταν λευκού ποινικού μητρώου και κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας, ποινή φυλάκισης 10 ετών στην κατηγορία του βιασμού, 2 ετών στην κατηγορία της διαφθοράς νεαρής γυναίκας ηλικίας 13-17 ετών και 6 ετών σε κάθε μια από τις κατηγορίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιού βάσει του Ν. 87(Ι)/2007, ενώ η ανώτατη προβλεπόμενη ποινή ήταν 20 έτη φυλάκισης. Λήφθηκαν υπόψη προς όφελος του εφεσείοντα, μεταξύ άλλων, η καθυστέρηση εκ μέρους της παραπονουμένης στην καταγγελία της υπόθεσης στην Αστυνομία καθώς και η αλλαγή των προσωπικών συνθηκών του εφεσείοντα, ο οποίος στο μεταξύ παντρεύτηκε και απέκτησε παιδί. Οι ποινές επικυρώθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο.
40. Στη Filip v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 112/2019, ημερ. 312/2020 ο εφεσίβλητος ήταν πατέρας της παραπονούμενης και παραδέχθηκε ότι ενώ η παραπονούμενη ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, την πλησίασε και άρχισε να την αγγίζει σε διάφορα μέρη του σώματός της, οπότε αυτή αντέδρασε, φωνάζοντας, για να τον απωθήσει. Στη συνέχεια, ο εφεσείων ξάπλωσε δίπλα της, της αφαίρεσε τα εσώρουχα και άρχισε να την αγγίζει στα γεννητικά όργανα. Αντικείμενο άλλης κατηγορίας στο ίδιο κατηγορητήριο ήταν παρόμοιο περιστατικό που είχε συμβεί σε προγενέστερο χρόνο. Όταν η παραπονουμένη αντέδρασε, φωνάζοντας, ο εφεσείων την κτύπησε στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα αυτή να πέσει από το κρεβάτι και να κτυπήσει το κεφάλι της στο πάτωμα. Η πρωτοδίκως επιβληθείσα ποινή των 7 ετών μειώθηκε σε 5 από το Ανώτατο Δικαστήριο.
Ε. Επιμέτρηση της ποινής
41. Εν προκειμένω ο Κατηγορούμενος δεν σεβάστηκε τον ιερό δεσμό αίματος, δηλαδή τη συγγένεια πρώτου βαθμού, που έχει με την ανήλικη κόρη του. Ο προσωπικός αυτός δεσμός που φυσιολογικά πρέπει να θεωρείται ιερός και αδιάλυτος διαρρήχθηκε από τον Κατηγορούμενο. Ενώ όφειλε να προστατεύει την κόρη του όταν αυτή βρισκόταν στο σπίτι του, την κακοποίησε σεξουαλικά ενώ αυτή – προσποιείτο ότι – κοιμόταν, κατάσταση εκ των πραγμάτων ευάλωτη. Έβαλε το χέρι του κάτω από το στηθόδεσμό της και την χάιδεψε στο στήθος και έβαλε επίσης το χέρι του κάτω από το εσώρουχό της και την χάιδεψε στο αιδοίο ενώ έβαλε και το δάχτυλό του δύο φορές στον κόλπο της. Ούτε όταν η Παραπονούμενη, η οποία δεν κοιμόταν στην πραγματικότητα, προσπάθησε τεχνηέντως να προσποιηθεί ότι ξυπνούσε ώστε αυτός να σταματήσει, δεν το έπραξε. Ήταν αποφασισμένος. Συνέχισε τις πράξεις του μέχρις ότου η ίδια, ξεπερνώντας το αρχικό της σοκ, έδειξε πως ξύπνησε εντελώς και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Δεν ήθελε πάντως να ενεργήσει με τρόπο που να έδειχνε στον Κατηγορούμενο ότι αντιλήφθηκε τι αυτός της έκανε, αφού φοβόταν τις αντιδράσεις του. Ο Κατηγορούμενος καταχράστηκε έτσι με τον χειρότερο τρόπο τη θέση εμπιστοσύνης που αυτός είχε έναντί της αδιαφορώντας για τις συνέπειες, πραγματικές και ψυχολογικές, που η συμπεριφορά του θα είχε, πρωτίστως, στην κόρη του και δευτερευόντως σε ολόκληρη την οικογένεια. Ο Κατηγορούμενος όμως δεν υπολόγισε νόμο μήτε οικογένεια.
42. Η Παραπονούμενη, ως παιδί, είχε και έχει το δικαίωμα να αξιώνει την θαλπωρή της οικογένειας. Εντός της οικογενείας, όποια μορφή αυτή κι αν έχει, θα πρέπει να δημιουργείται (και δή από τους γονείς) και να πλανάται έντονη η αίσθηση ασφαλείας. Τούτη η αίσθηση ασφάλειας, δεν μπορεί παρά να θεωρείται εκ των ουσιωδών πυλώνων επί των οποίων θα οικοδομηθεί η υγιής υπόσταση του ανηλίκου και επί της οποίας θα στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό, η ομαλή ένταξη αυτού στην κοινωνία των ενηλίκων. Στην προκειμένη όχι μόνο δεν δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για τη διασφάλιση του στοιχειώδους τούτου δικαιώματος της ανήλικης αλλά αυτό προσεβλήθη με ένα εκ των χειρίστων τρόπων, ήτοι δια της επέμβασης στο σώμα της από τον γονέα της προς ικανοποίηση γενετήσιων ορμών του. Τα όσα επισυνέβησαν αποτελούν πράξη ηθικά απαράδεκτη και προκαλούσα έντονα αισθήματα αποστροφής. Οι κηλίδες στη ψυχοσύνθεση του θύματος δεδομένες και ενδεχομένως ανεξίτηλες.
43. Παρόλο που ο Κατηγορούμενος είχε κάθε δικαίωμα να προχωρήσει σε ακρόαση, το ότι η ανήλικη κόρη του αναγκάστηκε να εξιστορήσει την κακοποίηση που υπέστη στο Δικαστήριο, με εμφανή την ψυχική της αναστάτωση και φόρτιση και ενόσω ήταν ακόμα ανήλικη είναι στοιχείο που δύναται να προσμετρηθεί επιβαρυντικά εναντίον του. Ειδικά με τον τρόπο που αυτή αντεξετάστηκε, αφού έγινε προσπάθεια να πληγεί η αξιοπιστία της Παραπονούμενης πλήττοντας την υπόληψή της ως γυναίκας, η οποία, σημειωτέον πως δεν είχε φτάσει καν την ηλικία συναίνεσης κατά το χρόνο της μαρτυρίας της. Της υπεβλήθη πως ‘ξεπαρθενεύτηκε’ με ένα αντικείμενο το οποίο καταχωρίστηκε ως τεκμήριο και το οποίο τεκμήριο ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ούτε καν για να υποδειχθεί σε οποιοδήποτε μάρτυρα για σκοπούς αναγνώρισης. Ο εξευτελισμός της Παραπονούμενης κατά την ακρόαση πρέπει, λοιπόν, να θεωρείται δεδομένος. Και ενώ, το αν ήταν παρθένα ή όχι δεν είχε σημασία για τα επίδικα θέματα και ούτε μπορούσε να επενεργήσει σ’ αυτά με οποιοδήποτε τρόπο.
44. Σημειώνουμε επίσης ότι ο Κατηγορούμενος εκμεταλλεύτηκε την απουσία του γιου του, αφού του είπε να πάει στο ξυλουργείο και του δόθηκε έτσι χρόνος και ευκαιρία να προβεί στις άνομες πράξεις του. Εκμεταλλεύτηκε επίσης την αδυναμία αντίδρασης της κόρης του λόγω του ότι, ως πίστευε, αυτή κοιμόταν.
45. Το γεγονός ότι ο Κατηγορούμενος έχει στο μητρώο του την προηγούμενη καταδίκη στην υπόθεση του Κακουργοδικείου Λευκωσίας υπ’ αρ. 10033/22 αποστερεί από το Δικαστήριο τη δυνατότητα επίδειξης της επιείκειας που θα μπορούσε να τύχει αν ήταν λευκού ποινικού μητρώου.
46. Επιβαρυντικώς, συνυπολογίζουμε και το ότι τα επίδικα περιστατικά προκάλεσαν στην Παραπονούμενη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες, με την οποία αυτή θα πρέπει να ζει για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα και οπωσδήποτε στον παρόντα χρόνο της εφηβείας της, περίοδος καθοριστική για την εξέλιξη της προσωπικότητας κάθε ατόμου.
47. Παρόλα τα πιο πάνω, σημειώνουμε την απουσία του επιβαρυντικού στοιχείου της επανάληψης.
48. Ως ελαφρυντικό στοιχείο και προς μετριασμό της ποινής του Κατηγορούμενου προσμετρούμε ότι βρίσκεται υπό κράτηση από τις 8/8/2022 μέχρι σήμερα, χρόνος πέραν των 17 μηνών. Σημειώνουμε ειδικότερα τους 10 μήνες που τελούσε σε προφυλάκιση για την παρούσα υπόθεση πριν την επιβολή της ποινής στην 10033/22. Έτσι η ποινή που θα επιβληθεί σήμερα θα μειωθεί αναλόγως.
49. Ελαφρυντικώς λαμβάνουμε επίσης υπόψη μας τα προσωπικά του περιστατικά ως εκτέθηκαν από τη συνήγορό του και ως αναφέρονται εντός της έκθεσης του Γραφείου Ευημερίας. Προβαίνουμε στην παράλληλη υπογράμμιση ότι τούτα δεν δύνανται να υπερφαλαγγίσουν την ανάγκη για αποτροπή, για αδίκημα που είναι πλέον τόσο συχνό που το Ανώτατο Δικαστήριο το χαρακτήρισε ως «πρωτοφανή μάστιγα» (βλ. Clarson και SJL (ανωτέρω)).
50. Υπέρ του Κατηγορούμενου συνυπολογίζουμε και ότι η επανένταξη του στην κοινωνία μετά την αποφυλάκισή του αναμένεται να είναι δύσκολη, ενόψει της απώλειας της εργασίας του και της δημιουργίας προσωπικών οφειλών λόγω της φυλάκισής του.
51. Αντιθέτως, δεν είμαστε σε θέση να πιστώσουμε στον Κατηγορούμενο, ως μας κάλεσε η συνήγορός του, την οικονομική δυσπραγία την οποία θα υποστεί η οικογένειά του από τον εγκλεισμό του. Δεν μας διαφεύγει ότι η μοναδική οικονομική υποχρέωση που ο Κατηγορούμενος έχει αυτή τη στιγμή είναι το διάταγμα διατροφής υπέρ της Παραπονούμενης, κάτι το οποίο δεν σταμάτησε την ίδια ή τη μητέρα της από την καταγγελία του επίδικου περιστατικού στην αστυνομία. Τα δύο του έτερα παιδιά ενηλικιώθηκαν, ενώ η πρώην σύζυγός του εργάζεται για τα προς το ζην.
52. Συνυπολογίζοντας όλα τα πιο πάνω, το είδος της επιβληθείσας ποινής δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό της φυλάκισης. Επιβάλλουμε, επομένως, τις εξής ποινές:
(1) κατηγορία 1 φυλάκιση 5 ετών,
(2) κατηγορία 2 φυλάκιση 6 ετών και 6 μηνών,
(3) Στις κατηγορίες 3 μέχρι 6 δεν επιβάλλεται ποινή, διότι τα γεγονότα που τις συντελούν είναι αντικείμενο των κατηγοριών 1 και 2 για τις οποίες ήδη επιβλήθηκε ποινή.
53. Οι ποινές φυλάκισης να συντρέχουν.
54. Περαιτέρω ο Κατηγορούμενος, δυνάμει του άρθρου 14(1)(γ) του Ν. 91(Ι)/2014 παραπέμπεται στην Αρχή Εποπτείας, που εγκαθιδρύθηκε δυνάμει του άρθρου 47 του ίδιου Νόμου, καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησης του στις Κεντρικές Φυλακές και για χρονικό διάστημα 3 ετών, μετά την οριστική αποφυλάκισή του. Επίσης, εκδίδεται διάταγμα, δυνάμει του άρθρου 14(1)(η) του Ν. 91(Ι)/2014 δια του οποίου απαγορεύεται στον Κατηγορούμενο να διαμένει στο ίδιο σπίτι με την Παραπονούμενη, ή σε υποστατικό που γειτνιάζει με τον εκάστοτε χώρο διαμονής της Παραπονούμενης, για 3 έτη μετά την οριστική αποφυλάκισή του.
Στ. Το άρθρο 117(2) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.155
55. Σε σχέση με το ζήτημα της διαδοχικότητας ή μη των ποινών κατ’ αρχάς σημειώνουμε ότι κατά κανόνα και δυνάμει του άρθρου 117(2) του Κεφ.155, μια μεταγενέστερη ποινή αρχίζει να εκτίεται μετά την έκτιση προγενέστερης, εκτός αν καθορίσει διαφορετικά το Δικαστήριο. Η επιλογή της διαδοχικότητας εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία θα πρέπει να ασκείται βέβαια δικαστικά (βλ. Ν.Ν. ν. Δημοκρατίας (2012) 2 ΑΑΔ762). Ανάμεσα στους παράγοντες που λαμβάνονται υπόψιν κατά την άσκησης της σχετικής διακριτικής ευχέρειας είναι η ομοιότητα μεταξύ των αδικημάτων, η συνάφεια γεγονότων εάν υπάρχει και ο χρόνος διάπραξής τους (βλ. G.M. Pikis, Sentencing in Cyprus, 2nd ed., σελ. 91-92, Αχιλλέως ν. Αστυνομίας (1989) 2 ΑΑΔ 331 και Ορφανίδης ν. Χατζηχριστοδούλου Λτδ κ.ά., Ποιν. Έφ. 19-40/2018 κ.ά., ημερ. 25/1/2019).
56. Ως προς την αρχή της συνολικότητας της ποινής χρήσιμη ανάλυση έγινε στην υπόθεση Κυπριανού ν. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. 318/15, ημερ. 7/9/2017, με παραπομπή στη Χριστοφόρου ν. Αστυνομίας (2004) 2 ΑΑΔ 443, όπου αναφέρθηκε πως η εφαρμογή της αρχής «επεκτείνεται πέραν της περίπτωσης διαδοχικών ποινών που επιβάλλονται από το ίδιο δικαστήριο την ίδια ώρα στην ίδια ή σε διαφορετικές υποθέσεις και καλύπτει περιπτώσεις όπως η προκειμένη στην οποία οι ποινές επιβάλλονται από διαφορετικό δικαστήριο σε διαφορετικό χρόνο και σε διαφορετικές υποθέσεις. Ακόμα, δεν περιορίζεται σε αδικήματα που είναι όμοια ή σχετίζονται μεταξύ τους ως μέρος μίας ενιαίας ενέργειας, ως προς τα οποία ο γενικός κανόνας είναι ότι δεν πρέπει να επιβάλλονται διαδοχικές ποινές (βλ. και Αχιλλέως ν. Αστυνομίας (1989) 1 ΑΑΔ 331).»
57. Ως αναφέρθηκε από την προηγούμενη σύνθεση του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας στην Υπόθεση 19600/22, Δημοκρατία ν. V.B. κ.ά., ημερ. 31/3/2023: «Είναι δε σαφές από την υπόθεση Χριστοφόρου (ανωτέρω) πως επίκεντρο της αρχής της συνολικότητας είναι ο τιμωρούμενος και προοπτική της η αποφυγή υπέρμετρης ή δυσανάλογης ποινής ως προς τη συνολική ποινική ευθύνη του. Το δε υπόβαθρο της είναι οι ευρύτερες παράμετροι που διέπουν την αναλογικότητα της τιμωρίας προς το έγκλημα και που έχουν έρεισμα στις θεμελιακές αρχές του Συντάγματος και της Ε.Σ.Δ.Α., υπό το φως των οποίων θα πρέπει να εφαρμόζεται το άρθρο 117(2) και να ασκείται η σχετική διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Εφόσον πρόκειται για στέρηση της ελευθερίας του ατόμου για σκοπούς ποινής, η ποινική ευθύνη του τιμωρούμενου πρέπει να αντιμετωπίζεται πάντοτε εν συνόλω. Το δε Δικαστήριο οφείλει να αντικρύσει την υπόθεση από απόσταση και να εξετάσει το κατά πόσον η συνολική ποινή είναι η αρμόζουσα, σύμφωνα με τα δεδομένα όλων των υποθέσεων στις οποίες ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε.»
58. Βάσει των ανωτέρω, το καίριο ερώτημα είναι κατά πόσον στην παρούσα υπάρχουν λόγοι, είτε συνολικότητας των ποινών είτε άλλοι, στη βάση των οποίων το Δικαστήριο να αποκλίνει από τον κανόνα διαδοχικότητας των ποινών που εγκαθιδρύει το άρθρο 117(2) του Κεφ.155. Είναι αδιαμφισβήτητο πως τα αδικήματα της παρούσας είναι διαφορετικής φύσης και έχουν διαπραχθεί σε διαφορετικό χρόνο από τα αδικήματα της υπόθεσης 10033/22. Πρόκειται για καταδίκες σε εντελώς διαφορετικά αδικήματα, με ξεχωριστούς παραπονούμενους, σε διαφορετικούς χρόνους, αμφότερες σοβαρές και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να ενταχθούν στο πλαίσιο ενιαίας ενέργειας.
59. Στρεφόμενοι τώρα στο ζήτημα του συνολικού χρόνου εγκλεισμού του Κατηγορούμενου στη φυλακή για τα δύο ξεχωριστά αδικήματα που διέπραξε, κρίνουμε ότι, η προσθήκη των συντρεχουσών ποινών φυλάκισης που επιβλήθηκαν σήμερα με την επιβληθείσα ποινή στην 10033/22 δεν απολήγει σε συνολικό χρόνο ποινής που είναι αθροιστικά υπερβολικός ή δυσανάλογος προς τη συνολική αξιόποινη συμπεριφορά του.
60. Καταλήγουμε, συνεπώς, ότι δεν δικαιολογείται υπό τις περιστάσεις η έκδοση διαταγής ώστε οι ποινές να συντρέχουν, αφού δεν βρίσκουμε εν προκειμένω οποιοδήποτε λόγο να αποκλίνουμε από τον κανόνα της διαδοχικότητας των ποινών που θέτει το άρθρο 117(2) του Κεφ.155.
61. Ως εκ τούτου οι πιο πάνω ποινές για τον Κατηγορούμενο θα εκτιθούν διαδοχικά με την έκτιση της ποινής του στην υπόθεση 10033/22 του Κακουργοδικείου Λευκωσίας.
62. Οι οπτικογραφημένες καταθέσεις, Τεκμήρια 4.1, 4.2, 4.3 και 8.1, 8.2, 8.3 να επιστραφούν στην Αστυνομία. Το Τεκμήριο 38 να επιστραφεί στον νόμιμο δικαιούχο. Τυχόν άλλα προσωπικά αντικείμενα να επιστραφούν στους νόμιμους δικαιούχους τους.
63. Έξοδα ύψους €220 να καταβληθούν από τη Δημοκρατία.
(Υπ.) Ν. Α. Π. Γεωργιάδης, Π.Ε.Δ.
(Υπ.) Μ. Κ. Λοΐζου, Α.Ε.Δ.
(Υπ.) Ν. Οικονόμου, Ε.Δ.
Πιστόν αντίγραφο
Πρωτοκολλητής