ΣΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΙΟΔΙΚΕΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Φ. Τιμοθέου, Π.Ε.Δ.
Α. Φυλακτού, Α.E.Δ.
Α. Τζ. Σολομωνίδου, Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 17437/23
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ν.
Χ.Χ
Κατηγορουμένου
Ημερομηνία: 01/07/2024
Για τη Δημοκρατία: κα Α. Τιμοθέου με κα Ν. Κόλιαρου.
Για τον Κατηγορούμενο: κα Λ. Γεωργίου με κα Γ. Παπαχριστοφόρου.
Κατηγορούμενος παρών.
ΠΟΙΝΗ
(Η διαδικασία διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών - Η κυκλοφορία της απόφασης υπόκειται σε περιορισμό)
O κατηγορούμενος κρίθηκε ένοχος, κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας, σε 12 κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού, κατά παράβαση του άρθρου 6(4)(α) του περί της Πρόληψης και της Καταπολέμησης της Σεξουαλικής Κακοποίησης, της Σεξουαλικής Εκμετάλλευσης Παιδιών και της Παιδικής Πορνογραφίας Νόμου 91(Ι)/2014 (κατηγορίες 2 - 10 και 12 - 14) και σε 3 κατηγορίες, κατά παράβαση του άρθρου 6(1) του ιδίου Νόμου (κατηγορίες 16 - 18).
Συγκεκριμένα κρίθηκε ότι ο κατηγορούμενος, καταχρώμενος τη θέση εμπιστοσύνης και εξουσίας που κατείχε πάνω σε παιδί και δη πάνω στην Α.Α., η οποία γεννήθηκε στις 09/08/2010:
§ Σε 2 διαφορετικές περιπτώσεις, σε άγνωστες ημερομηνίες στις περιόδους: (I) μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου του 2022 (κατηγορία 2) και (II) μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου του 2023 (κατηγορία 3) καθώς και στις 11 Αυγούστου του 2023 (κατηγορία 4), ήλθε σε παράνομη συνουσία δια διείσδυσης του πέους του στο στόμα της Α.Α.
§ Σε άγνωστη ημερομηνία, μεταξύ Μαΐου και Αυγούστου του 2022, φίλησε την Α.Α. στο στόμα (κατηγορία 5).
§ Σε 3 διαφορετικές περιπτώσεις, σε άγνωστες ημερομηνίες στις περιόδους: (Ι) μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου του 2022 (κατηγορία 6), (ΙΙ) μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου του 2023 (κατηγορία 7) και (ΙΙΙ) μεταξύ Μαΐου και 11 Αυγούστου του 2023 (κατηγορία 8), φίλησε την Α.Α. στο στόμα και την άγγιξε στο στήθος και στα γεννητικά της όργανα.
§ Σε άγνωστη ημερομηνία, μεταξύ Μαΐου 2022 και 11 Αυγούστου του 2023, διείσδυσε το δάκτυλο του στο γεννητικό όργανο της Α.Α. (κατηγορία 9).
§ Σε άγνωστη ημερομηνία μεταξύ Μαΐου 2022 και 11 Αυγούστου του 2023, έγλειψε το γεννητικό όργανο της Α.Α. (κατηγορία 10).
§ Σε 3 διαφορετικές περιπτώσεις, σε άγνωστες ημερομηνίες στις περιόδους: (Ι) μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου του 2022 (κατηγορία 12), (ΙΙ) μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου του 2023 (κατηγορία 13) και (ΙΙΙ) μεταξύ Μαΐου και 11 Αυγούστου του 2023 (κατηγορία 14), ανάγκασε την Α.Α. να τον αγγίξει στα γεννητικά του όργανα.
Περαιτέρω, κρίθηκε ότι ο κατηγορούμενος, σε 3 διαφορετικές περιπτώσεις, σε άγνωστες ημερομηνίες στις περιόδους: (Ι) μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου του 2022 (κατηγορία 16), (ΙΙ) μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου του 2023 (κατηγορία 17) και (ΙΙΙ) μεταξύ Μαΐου και 11 Αυγούστου του 2023 (κατηγορία 18), προκάλεσε ώστε η Α.Α. να γίνει μάρτυρας απεικόνισης σεξουαλικών πράξεων, δηλαδή την έβαλε να παρακολουθήσει φωτογραφίες σεξουαλικού περιεχομένου.
Τα γεγονότα της υπόθεσης καταγράφονται με λεπτομέρεια στην απόφαση μας ημερομηνίας 24/05/2024, λαμβάνονται υπόψη στο σύνολο τους και δεν χρήζουν επανάληψης. Αναφορά σε αυτά θα γίνει κατωτέρω, εκεί όπου και στον βαθμό που θα κριθεί αναγκαίο.
Η ευπαίδευτη συνήγορος Υπεράσπισης, στην αγόρευση για μετριασμό της ποινής, ανέφερε ότι ο κατηγορούμενος σέβεται την απόφαση του Δικαστηρίου και ότι αντιλαμβάνεται και κατανοεί πλήρως τη σοβαρότητα των αδικημάτων για τα οποία έχει καταδικαστεί. Αναφέρθηκε επίσης στο λευκό ποινικό μητρώο του κατηγορουμένου, στις συνέπειες που θα έχει η ποινή φυλάκισης στον ίδιο και στην οικογένεια του και στην καλή διαγωγή που επιδεικνύει καθ’ ον χρόνο τελεί υπό κράτηση στα πλαίσια της παρούσας. Ως προς τις συνθήκες διάπραξης των αδικημάτων, η κα Γεωργίου ζήτησε όπως ληφθεί υπόψη ότι απουσιάζει το στοιχείο της άσκησης βίας εκ μέρους του κατηγορουμένου προς την Α.Α.
Περαιτέρω, η ευπαίδευτη συνήγορος αναφέρθηκε στις προσωπικές περιστάσεις του πελάτη της (πέραν αυτών που καταγράφονται στην έκθεση του Γραφείου Ευημερίας, την οποία και υιοθέτησε). Στο πλαίσιο αυτό η κα Γεωργίου επικαλέστηκε τα οφθαλμολογικά προβλήματα του κατηγορουμένου τα οποία, ως η θέση της, ενόψει του εγκλεισμού του στη φυλακή συνιστούν ταλαιπωρία ασυνήθιστου βαθμού. Εισηγήθηκε δε όπως, σε περίπτωση που κριθεί ότι τα προβλήματα αυτά δεν συνιστούν τέτοιους είδους ταλαιπωρία, ληφθούν υπόψη ως προκαλούντα στον κατηγορούμενο μεγαλύτερη ταλαιπωρία σε σχέση με άλλους συγκρατούμενους του, οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.
Τα αδικήματα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού που ο κατηγορούμενος διέπραξε είναι αναμφίβολα σοβαρά. Αυτό διαφαίνεται κατ’ αρχάς από τη σοβαρότητα που προσδίδεται σε αυτά από το Νομοθέτη, όπως προσδιορίζεται από το ανώτατο όριο ποινής που προβλέπεται από το Νόμο, που είναι η βάση από την οποία ξεκινά το Δικαστήριο για να επιμετρήσει την ποινή (βλ. Δημοκρατία ν. Κυριάκου κ.ά. (1990) 2 Α.Α.Δ. 264, Souilmi ν. Αστυνομίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 248 και Γενικός Εισαγγελέας ν. Πέτρου (1993) 2 Α.Α.Δ. 9).
Στην προκειμένη, για τα αδικήματα των κατηγοριών 2 - 10 και 12 - 14, ενόψει του ότι ο κατηγορούμενος έδρασε καταχρώμενος τη θέση εμπιστοσύνης και εξουσίας που είχε επί της ανήλικης Α.Α., η προβλεπόμενη ποινή είναι αυτή της δια βίου φυλάκισης. Τέτοια είναι η προβλεπόμενη ποινή και για τα αδικήματα των κατηγοριών 16 - 18, εφόσον κατά τους επίδικους χρόνους η Α.Α. ήταν παιδί ηλικίας κάτω των 13 ετών (βλ. εδάφιο 7 του άρθρου 6 του Νόμου 91(Ι)/2024).
Ο Νόμος 91(Ι)/2014, θεσπίστηκε με σκοπό την καλύτερη εφαρμογή του νομικού γίγνεσθαι αναφορικά με την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού, η οποία καθιερώθηκε με πράξεις Διεθνών Οργανισμών και προπαντός προς εναρμόνιση της ημεδαπής νομοθεσίας με πράξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα με την Οδηγία 2011/92/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης και σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών και της παιδικής πορνογραφίας. Η προστασία των παιδιών, τα οποία αποτελούν τη βάση της κοινωνίας αλλά και το μέλλον αυτής, αναγνωρίζεται από το διεθνές και ημεδαπό δίκαιο ως κοινωνική ανάγκη, πηγάζουσα εκ της εγγενούς φύσεως της (βλ. Αστυνομία ν. Πατούρη, Ποιν. ΄Εφεση Αρ. 51/20, ημερ. 03/12/2020).
Τα σεξουαλικά αδικήματα, ως εκ της φύσεως τους, μειώνουν και καταρρακώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εξευτελίζοντας την ανθρώπινη υπόσταση του θύματος, στιγματίζοντας πολλές φορές ακατάλυτα και κατά τρόπο απρόβλεπτο τη ζωή του και τον ψυχικό του κόσμο (βλ. Γ.Α. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 61/20 (Σχ. με 64/20), ημερ. 14/07/2022) ιδιαίτερα στις περιπτώσεις όπου το θύμα είναι παιδί (βλ. Ν.Σ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 99/21, ημερ. 11/05/2022). Ως επισημάνθηκε στην Σ.Λ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 155/19, ημερ. 25/02/2021, η γενετήσια ελευθερία είναι έκφανση της προσωπικής ελευθερίας του ατόμου και σε αντίθεση με τους ενήλικες, οι ανήλικοι βρίσκονται σε μια κρίσιμη διαδικασία διαμόρφωσης της προσωπικότητας τους και έχουν μειωμένη δυνατότητα αντίληψης των δικαιωμάτων τους και των συνεπειών των πράξεων τους. Κατ’ επέκταση δεν έχουν την ωριμότητα να επιλέγουν τους ερωτικούς τους συντρόφους ή τα πρόσωπα με τα οποία θα αναπτύξουν σεξουαλικές δραστηριότητες. Εξ ου και ο Νόμος 91(Ι)/2014 έχει στο επίκεντρο του την προστασία των παιδιών. Τα αδικήματα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών συνιστούν σοβαρές παραβιάσεις των θεμελιακών δικαιωμάτων των παιδιών, όσον αφορά την προστασία και τη φροντίδα, που είναι αναγκαίες για την ευημερία τους (βλ. Μακρίδης ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 181/19, ημερ. 07/09/2020).
Στην Ν.Σ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 184/15, ημερ. 13/02/2018, τονίσθηκε, όχι απλώς η ανησυχία, αλλά η αγωνία των Δικαστηρίων σε σχέση με την ολοένα αυξανόμενη τάση διάπραξης τέτοιων αδικημάτων, τα οποία έχουν καταστεί δεσπόζοντα. Ό,τι πλήττουν είναι το παιδί και ο ευαίσθητος κόσμος του, αξίες μεγάλης σπουδαιότητας για την κοινωνία, τον άνθρωπο και τον πολιτισμό. Η αδιαμφισβήτητη αναγνώριση τέτοιας σπουδαιότητας αντανακλάται στη θέσπιση αυστηρότερων ποινών δια του Νόμου 91(Ι)/2014, ως εκδήλωση της ανησυχίας της κοινωνίας και της αποφασιστικότητας της έννομης τάξης για αντιμετώπιση τέτοιων απαράδεκτων, από κάθε άποψη, συμπεριφορών.
Σκοπός του Νόμου 91(Ι)/2014 είναι λοιπόν η προστασία των παιδιών από συμπεριφορές σεξουαλικής κακοποίησης, οι οποίες έχουν διαφορετικές μεν βαθμίδες, με σταθερή όμως πάντα παράμετρο το ίδιο το θύμα και την ηλικία του, που το κοινωνικό σύνολο θέλει να προστατεύσει, ως ένα πολύτιμο αγαθό (βλ. Χριστοφόρου ν. Δημοκρατίας, Ποιν. ΄Εφεση Αρ. 59/16, ημερ. 23/03/2017).
Έχει νομολογιακά τονισθεί η ανάγκη όπως οι ποινές σε τέτοιας φύσεως αδικήματα είναι αυστηρές, εφόσον το προστατευόμενο αγαθό είναι ακριβώς τα παιδιά και όσο μικρότερη είναι η ηλικία αυτών, τόσο πιο έντονη είναι η ανάγκη να προστατευθούν, γι’ αυτό και η διαβάθμιση που προκύπτει από τον ίδιο το Nόμο είναι ότι όταν το παιδί-θύμα είναι κάτω των 13 ετών η προνοούμενη ποινή είναι αυτή της ισόβιας φυλάκισης. Αυτό συναρτάται και με την αντίστοιχη αδυναμία του θύματος να προστατευθεί από σεξουαλικές ορέξεις ατόμων ειδικά του φιλικού - οικογενειακού περιβάλλοντος του και την εγγενή δυσκολία έκφρασης παραπόνου ως προς το ανάλογο βίωμα μιας τέτοιας τραυματικής εμπειρίας. Επιβάλλεται λοιπόν η ποινή, χωρίς να αγνοεί τις περιστάσεις του κατηγορουμένου, να αντανακλά ακριβώς την ανάγκη προστασίας ανήλικων θυμάτων από επίδοξους παραβάτες, με δεδομένη μάλιστα την ανησυχητική αύξηση διάπραξης τέτοιων αδικημάτων (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Ν.Ν., Ποιν. ΄Εφεση Αρ. 69/17, ημερ. 05/12/2017).
Η νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, έχοντας υπόψην όλα τα πιο πάνω διαμόρφωσε ανάλογα τις ποινές, που επιβάλλονται για τέτοια αδικήματα. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε ότι, από τη μελέτη της σχετικής νομολογίας προκύπτει και είναι άλλωστε λογικό, η ύπαρξη διαφοροποίησης ως προς το ύψος των ποινών που επιβάλλονται αναλόγως τους είδους της σεξουαλικής κακοποίησης. Έτσι μικρότερες ποινές επιβάλλονται όταν η σεξουαλική πράξη περιορίζεται σε αγγίγματα ή θωπείες στα σώματα των παιδιών, με τις ποινές να κλιμακώνονται και να γίνονται αυστηρότερες όταν επιτυγχάνεται συνουσία με τους ανήλικους.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να λεχθεί ότι η ανάγκη επιβολής αποτρεπτικών ποινών σε τέτοιου είδους αδικήματα, προβάλλει ακόμα πιο επιτακτική, ενόψει της έξαρσης που παρατηρείται (βλ. Δημοκρατία ν. Φαίδωνος, Ποιν. Έφεση Αρ. 90/19, ημερ. 15/10/2020, ECLI:CY:AD:2020:B353 και Γενικός Εισαγγελέας ν. S.J.L., Ποιν. Έφεση Αρ. 145/21 (σχ. με 129/21), ημερ. 27/10/2022). Η συχνότητα διάπραξης τέτοιων αδικημάτων προκύπτει αβίαστα από τη σχετική νομολογία αλλά και από τον πολύ μεγάλο αριθμό υποθέσεων τέτοιας φύσης που καταχωρούνται ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου.
Τα Δικαστήρια έχουν ευθύνη, με τις ποινές που επιβάλλουν για τέτοια αδικήματα, στο πλαίσιο πάντα και των ιδιαιτεροτήτων της κάθε υπόθεσης, να συμβάλλουν στην προστασία των παιδιών από τέτοιες απαράδεκτες και ειδεχθείς συμπεριφορές. Η φύση των αδικημάτων, με τα ιδιαίτερα γεγονότα κάθε υπόθεσης, συνηγορούν υπέρ της επιβολής αποτρεπτικών ποινών, αφού προέχει η προστασία του έννομου αγαθού της ανηλικότητας από τέτοιες συμπεριφορές, οι οποίες προσβάλλουν την αγνότητα της παιδικής ηλικίας (βλ. Σ.Λ. ανωτέρω). Το ίδιο το έγκλημα, η βαρύτητα των πράξεων και τα κατάλοιπα στο θύμα, είναι, στην απουσία εξαιρετικών άλλων περιστάσεων, τα κυρίαρχα στοιχεία στην επιμέτρηση της ποινής (βλ. Σ.Γ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 109/20, ημερ. 10/03/2021).
Δεν μας διαφεύγει βέβαια ότι οι ποινές που έχουν κατά καιρούς επιβληθεί σε τέτοιου είδους υποθέσεις ποικίλουν ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των γεγονότων της κάθε υπόθεσης και τις ιδιαιτερότητες των συνθηκών του παραβάτη. Επιπλέον πρέπει να επισημανθεί ότι τέτοιες αποφάσεις δεν παρέχουν πάντοτε ασφαλή καθοδήγηση, δεδομένου ότι πολύ σπάνια εντοπίζεται ταυτοσημία στον βαθμό που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς ως προς την επιβολή παρόμοιας ποινής. Κατά συνέπεια, η αναφορά σε ποινές που έχουν επιβληθεί σε άλλες περιπτώσεις για το ίδιο ή συναφές αδίκημα μπορεί να είναι χρήσιμη μόνο εφόσον τα γεγονότα προσομοιάζουν (βλ. Al Dhess ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 177/21, ημερ. 16/03/2022). Έχει δε επανειλημμένα λεχθεί ότι οι προηγούμενες σχετικές αποφάσεις, είναι ενδεικτικές του μέτρου τιμωρίας για συγκεκριμένα αδικήματα και δεν έχουν τον δεσμευτικό χαρακτήρα που ενέχει ο καθορισμός αρχών δικαίου, αφού η ποινή που επιβάλλεται σε κάθε κατηγορούμενο είναι αλληλένδετη με τις ιδιαιτερότητες των γεγονότων της κάθε υπόθεσης και με τις ιδιαιτερότητες των συνθηκών του κάθε παραβάτη. Εκείνο στο οποίο οι προηγούμενες αποφάσεις βοηθούν είναι η παροχή κατευθυντήριων γραμμών ως προς τα όσα ένα Δικαστήριο μπορεί να λάβει υπόψη υπέρ ή εναντίον ενός κατηγορουμένου, ενώ τα Δικαστήρια έχουν ευρεία διακριτική ευχέρεια να κρίνουν, χωρίς προδεσμεύσεις, τη συγκεκριμένη υπόθεση που τίθεται ενώπιον τους, επιβάλλοντας εκείνη την ποινή που θεωρούν εύλογη και δίκαιη υπό τις περιστάσεις (βλ. Σ.Λ. ανωτέρω). Κάθε υπόθεση εξετάζεται στα πλαίσια των ιδιαίτερων γεγονότων που την περιβάλλουν και ανάλογα με αυτά διαβαθμίζεται η σοβαρότητα των αδικημάτων, η οποία θα πρέπει να αντανακλάται στις επιβληθείσες ποινές. Να πούμε βέβαια ότι, προς διαπίστωση του μέτρου τιμωρίας και των παραμέτρων που λαμβάνονται υπόψη στο πλαίσιο επιμέτρησης της ποινής σε σχέση με αδικήματα όπως τα επίδικα, έχουμε μελετήσει και έχουμε υπόψη μας τη σχετική νομολογία.
Η σοβαρότητα της παρούσας υπόθεσης προκύπτει αβίαστα από τις περιστάσεις διάπραξης των αδικημάτων και ιδιαίτερα από την ιδιότητα του και τον τρόπο με τον οποίο δρούσε ο κατηγορούμενος, από το είδος και την έκταση της σεξουαλικής κακοποίησης της ανήλικης Α.Α. (η οποία γεννήθηκε στις 09/08/2010) αλλά και από τον χρόνο που αυτή διήρκησε. Ο κατηγορούμενος, έχοντας την ιδιότητα του αναδόχου της Α.Α. αντί να ενεργεί ως προστάτης αυτής και ως πρότυπο πατρικής αγάπης, φροντίδας και στήριξης, κάτι που γνώριζε πως έλειπε από την Α.Α., η οποία προερχόταν από ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον, καταχράστηκε τη θέση εμπιστοσύνης και εξουσίας που είχε επί αυτής, προβαίνοντας κατ’ επανάληψη σε μια σειρά ειδεχθών και επαίσχυντων σεξουαλικών πράξεων εις βάρος της, για να ικανοποιήσει τα ζωώδη ένστικτα του. Παρά δε το γεγονός ότι η Α.Α. του έλεγε ότι δεν ήθελε και δεν της άρεσαν οι εν λόγω πράξεις, ο κατηγορούμενος συνέχισε απτόητα να την κακοποιεί σεξουαλικά, κλιμακώνοντας μάλιστα τη σοβαρότητα των πράξεων αυτών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που επέφεραν στον ψυχικό της κόσμο. Η έκνομη δε συμπεριφορά του είχε ως αποτέλεσμα, η Α.Α. να βιώσει τον εφιάλτη της σεξουαλικής κακοποίησης της κατ’ επανάληψη και με διαφορετικούς τρόπους για μια μεγάλη χρονική περίοδο και δη για 15 περίπου μήνες δηλαδή από τον Μάιο του 2022 μέχρι τον Αύγουστο του 2023. Συγκεκριμένα:
Ως προκύπτει από τα ευρήματα του Δικαστηρίου, πριν η Α.Α. μετακομίσει με τη Μ.Κ.6 και τον κατηγορούμενο, ζούσε σε ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον, όπου πέραν της σωματικής βίας που της ασκείτο, ένιωθε παραμελημένη, στερείτο θαλπωρής, σημασίας και αγάπης τόσο από τη μητριά της αλλά και από τον ίδιο τον πατέρα της. Η χαρά και ασφάλεια που ένιωσε όταν μετακόμισε με τη Μ.Κ.6 και τον κατηγορούμενο, εκ του ότι βρέθηκε σε μια οικογένεια που την αγαπούσε και της έδινε σημασία αλλά και η σημασία και αγάπη και ο πατρικός ρόλος που της έδειξε αρχικά ο κατηγορούμενος δεν διήρκησαν πολύ. Εκμεταλλευόμενος τη θέση εμπιστοσύνης και εξουσίας που είχε επί της Α.Α., εκ της ιδιότητας του ως ανάδοχος αυτής, μεθοδευμένα και σταδιακά κατέστησε την Α.Α. αντικείμενο των διεστραμμένων και άρρωστων ορέξεων του. Ειδικότερα, 3 περίπου μήνες μετά τη μετακόμιση της Α.Α. μαζί τους και ενώ αυτή φοιτούσε ακόμη στο δημοτικό σχολείο, ο κατηγορούμενος άρχισε να τη φιλά στο στόμα. Κάποιες φορές όταν τη φιλούσε, η Α.Α. του έλεγε ότι δεν της αρέσει και ο κατηγορούμενος μούτρωνε. Ακολούθως, όταν η Α.Α. φοιτούσε στην Α΄ τάξη γυμνασίου, ο κατηγορούμενος άγγιζε και έπαιζε με τα στήθη της, αφού της αφαιρούσε τον στηθόδεσμό. Η Α.Α. του έλεγε ότι δεν της άρεσε ούτε αυτό. Μετά, ο κατηγορούμενος φιλούσε και έγλυφε την Α.Α. στα στήθη. Όποτε η Α.Α. του έλεγε ότι αυτό δεν της άρεσε, εκείνος μούτρωνε και δεν της μιλούσε.
Δεν σταμάτησε όμως στα φιλιά και στα αγγίγματα. Αντίθετα η σεξουαλική κακοποίηση της Α.Α. συνεχίσθηκε κλιμακούμενη, λαμβάνοντας σοβαρότερη μορφή αφού ο κατηγορούμενος ακολούθως την έβαζε να του αγγίζει το πέος του και να παίζει μαζί του. Η Α.Α. του έλεγε ότι δεν της αρέσει αυτό. Μετά ο κατηγορούμενος την έβαζε να του κάνει στοματικό έρωτα - πεολειχία, δείχνοντας της μάλιστα τον τρόπο που θα το έκανε αφού εκείνη δεν γνώριζε. Προφανώς δε για σκοπούς μεγαλύτερης ικανοποίησης του, όταν έβαζε την Α.Α. να του κάνει στοματικό έρωτα, της απηύθυνε διάφορες σεξουαλικές εκφράσεις όπως «Μωρό μου», «Γλύψε το καλά», «Σέξι», «Σεξουλιάρικο μωρό μου», «Σεξουάλα», τη ρωτούσε «Αρέσκει σου;», η Α.Α. δεν του απαντούσε και τότε της έλεγε «Ναι αρέσκει σου». Αυτά δεν άρεσαν στην Α.Α., η οποία ένιωθε άβολα και ήθελε να κλαίει. Όταν δε η Α.Α. αρνιόταν να κάνει τα πιο πάνω, ο κατηγορούμενος γκρίνιαζε. Κάποιες φορές όταν η Α.Α. του έκανε στοματικό έρωτα και ο κατηγορούμενος «ήθελε να την παίξει» της έλεγε «Έλα παίξε μου την» και όταν η Α.Α. του έλεγε όχι είτε αυτός γκρίνιαζε, είτε συνέχιζε να το κάνει μόνος του. Κάποιες φορές, μετά τα πιο πάνω, όταν ο κατηγορούμενος είχε ήδη εκσπερματώσει, αφού πρώτα η Α.Α. ξεντυνόταν στο δωμάτιο της για να κάνει μπάνιο και πήγαινε στο δωμάτιο του κατηγορουμένου και της Μ.Κ.6, όπου βρισκόταν το μπάνιο, ο κατηγορούμενος την έβαζε να κάτσει πάνω του και τη φιλούσε στα χείλη. Ακολούθως, δίδοντας συνέχεια στις διαστροφικές πράξεις του, άρχισε να ζητά από την Α.Α. να βρει, σε «site» στο διαδίκτυο, το οποίο έδειχνε πορνό, φωτογραφίες που θα της άρεσαν και όταν εκείνη έβρισκε μια τυχαία φωτογραφία, της έλεγε να του κάνει αυτό που απεικόνιζε η φωτογραφία. Δεν σταμάτησε όμως ούτε σε αυτά. Ακολούθως πείραζε - άγγιζε την Α.Α. στην περιοχή των γεννητικών της οργάνων και αφού έβαζε σάλιο στο δάκτυλο του, πείραζε το αιδοίο της μέσα από το εσώρουχο. Τότε η Α.Α. του έλεγε «Όι σε παρακαλώ δεν θέλω». Μια δε φορά διείσδυσε το δάκτυλο του στο γεννητικό όργανο της Α.Α., με τρόπο που δεν προκάλεσε ρήξη του παρθενικού της υμένα. Η Α.Α. του είπε «Όι, όι εν μου αρέσκει, σε παρακαλώ», φοβήθηκε και ήθελε να τον σπρώξει για να φύγει αλλά δεν μπορούσε. Του είπε δε να μην το ξανακάνει και έτσι αυτό δεν ξανάγινε. Στη συνέχεια ο κατηγορούμενος της ζητούσε να της γλείψει το γεννητικό της όργανο και η Α.Α. του έλεγε ότι δεν ήθελε. Παρά ταύτα συνέχισε να την πιέζει για αυτό, με την Α.Α. να του επαναλαμβάνει ότι δεν ήθελε. Συγκεκριμένα, της κατέβαζε το παντελόνι, αυτή το τραβούσε προς τα πάνω και του έλεγε «Όι εν θέλω, εν θέλω τούτο το πράμα». Ο κατηγορούμενος συνέχιζε να της κατεβάζει το παντελόνι και της έλεγε ότι θα της αγοράσει κάτι ή ότι θα την έβγαζε από τιμωρία αλλά η Α.Α. δεν τον άφηνε. Λόγω της άρνησης της, ο κατηγορούμενος θύμωνε μαζί της ενώ άλλες φορές μούτρωνε. Τελικά υποχωρώντας στην πίεση που της ασκούσε, ο κατηγορούμενος έγλειψε το γεννητικό όργανο της Α.Α. μια φορά. Συνέχισε δε να της ζητά να το επαναλάβει αλλά η Α.Α. του έλεγε ότι δεν θέλει και εκείνος μούτρωνε.
Όταν ο κατηγορούμενος επιδείκνυε τις ως άνω επαίσχυντες συμπεριφορές έναντι της Α.Α., ουσιαστικά για να την ανταμείψει, είτε της αγόραζε κάτι που ήθελε, είτε της έβαζε χρήματα μέσω κάρτας, για να παίξει κάποιο παιγνίδι στο κινητό τηλέφωνο. Ήταν δε πιο επιεικής και χαλαρός μαζί της, δεν την έβαζε τιμωρίες και την απάλλασσε από τιμωρίες που επιβάλλονταν προηγουμένως, στα πλαίσια οριοθέτησης της, όπως η στέρηση της χρήσης του κινητού της. Όταν όμως η Α.Α. του έλεγε πως δεν θέλει να γίνονται αυτά, ο κατηγορούμενος μούτρωνε ή της έλεγε «εντάξει, εν θα το ξανακάμουμε» αλλά γινόταν ακόμη πιο αυστηρός από πριν και εάν του αντιμιλούσε για κάποιο άλλο λόγο την έβαζε τιμωρία, όπως στέρηση χρήσης του κινητού. Δεν σταματούσε όμως αλλά συνέχιζε τη σεξουαλική κακοποίηση της Α.Α.
Για να ικανοποιεί δε απρόσκοπτα τις σεξουαλικές του ορέξεις, φρόντιζε ώστε να βρίσκεται μόνος του με την Α.Α., δηλαδή να είναι απούσα η Μ.Κ.6. Έτσι όταν η Α.Α. φοιτούσε στο σχολείο, απαιτούσε και την παραλάμβανε ο ίδιος από το μελετητήριο, όπου πήγαινε μετά το σχολείο, πριν τον καθορισμένο χρόνο που τελείωνε η μελέτη της. Κατά τους χρόνους δε που η Α.Α. δεν είχε σχολείο, ο κατηγορούμενος απαιτούσε, όταν επέστρεφε στην οικία από την εργασία του, η Α.Α. να μεταβαίνει, από την οικία των γονέων της Μ.Κ.6 που διαμένουν στο ισόγειο του κτιρίου, πάνω στην οικία. Η σεξουαλική δε κακοποίηση της Α.Α. τις πλείστες φορές γινόταν στην οικία όπου ο κατηγορούμενος και η Μ.Κ.6, ως ανάδοχοι, φιλοξενούσαν αυτήν δηλαδή στον χώρο όπου η Α.Α. έπρεπε να απολαμβάνει ασφάλεια, φροντίδα και αγάπη, ενώ οι πιο σοβαρές πράξεις γίνονταν στο δωμάτιο της Α.Α. δηλαδή στον πιο προσωπικό της χώρο. Περαιτέρω, ο κατηγορούμενος έπαιρνε την Α.Α. στο σπίτι του στο χωριό από όπου κατάγεται, με πρόσχημα να της μεταλαμπαδεύσει την αγάπη του για το χωριό του και για να δει τους γονείς του και ιδιαίτερα τη μητέρα του που αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας, ενώ ο πραγματικός σκοπός του ήταν να μείνουν μόνοι τους ώστε να βάζει την Α.Α. να του κάνει στοματικό έρωτα. Όταν η Α.Α. δήλωνε ότι δεν ήθελε να πάει στο χωριό μαζί του, κατά τη συζήτηση με τη Μ.Κ.6, ο κατηγορούμενος επέμενε και πετύχαινε να παίρνει την Α.Α. μαζί του.
Όταν δε φιλούσε και άγγιζε την Α.Α., πριν ακόμη αυτή αντιληφθεί τη φύση των εν λόγω πράξεων, της έλεγε ότι το φιλί στο στόμα και το άγγιγμα στα προσωπικά μέρη είναι κάτι φυσιολογικό που κάνουν όλοι οι πατεράδες. Στη συνέχεια δε, εκμεταλλευόμενος την αγάπη που είχε η Α.Α. τόσο στον ίδιο - αφού παρά τα όσα βίωνε από αυτόν δεν έπαυε να επιζητεί την αγάπη του - αλλά ιδιαίτερα στη Μ.Κ.6, για να συνεχίσει να ικανοποιεί τις ανώμαλες και διεστραμμένες ορέξεις του, βασικά έθετε την Α.Α. προ του ψυχολογικού διλήμματος ότι εάν απεκάλυπτε οτιδήποτε, ο ίδιος θα πήγαινε φυλακή και εκείνη θα απομακρυνόταν από τη Μ.Κ.6. Ήταν δε σταδιακά που η Α.Α. αντιλήφθηκε ότι τα όσα περνούσε αποτελούσαν σεξουαλική κακοποίηση και προσπαθούσε να βρει τρόπο και θάρρος να τα αντιμετωπίσει.
Η σεξουαλική δε κακοποίηση της Α.Α. δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν η τελευταία, μετά από την πάροδο 15 περίπου μηνών από την έναρξη της, προ του διλήμματος να απομακρυνθεί από τη Μ.Κ.6 και το ενδεχόμενο έτσι να επιστρέψει είτε στην Παιδική Στέγη είτε στην κακοποιητική οικογένεια της ή να συνεχισθεί η εν λόγω κακοποίηση (μάλιστα ως είπε στη Μ.Κ.6, πίστευε ότι ήταν θέμα χρόνου ο κατηγορούμενος να προχωρήσει σε ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή μαζί της), εβρισκόμενη σε μια ευάλωτη συναισθηματικά στιγμή, εμπιστεύθηκε αρχικά μια φίλη της (που γνώρισε στην κατασκήνωση αμέσως μετά την τελευταία φορά που την κακοποίησε ο κατηγορούμενος) και στη συνέχεια βρήκε το θάρρος, για να τελειώσει το μαρτύριο που βίωνε, να προβεί σε αποκάλυψη στη Μ.Κ.6, η οποία την πίστεψε και προχώρησαν την επόμενη μέρα σε καταγγελία στην Αστυνομία.
Η ευπαίδευτη συνήγορος του κατηγορουμένου στην αγόρευση της εισηγήθηκε ότι στην προκειμένη, απουσιάζει το στοιχείο της βίας εκ μέρους του κατηγορουμένου προς την Α.Α., που αν υπήρχε, θα καθιστούσε τα γεγονότα της παρούσας ακόμα πιο σοβαρά. Πράγματι, στην προκειμένη, απουσιάζει το στοιχείο της άσκησης βίας έναντι της Α.Α. Εν τούτοις, το γεγονός ότι δεν υπήρχε βία, ουδόλως μειώνει τη σοβαρότητα των επίδικων αδικημάτων, έχοντας υπόψη ότι ο κατηγορούμενος δρούσε, ως πιο πάνω έχει αναφερθεί, μεθοδικά και σε συστηματική βάση, με τρόπο που παρά τη λεκτική αντίδραση της Α.Α., επιτύγχανε τελικά τους αποτρόπαιους σκοπούς του, χωρίς να χρειάζεται να ασκήσει οποιουδήποτε είδους βίας.
Περαιτέρω, δεν μπορούν να παραγνωριστούν τα αρνητικά συναισθήματα που η Α.Α. ένιωθε όταν βίωνε τη σεξουαλική κακοποίηση και τα ψυχικά κατάλοιπα που αυτή της άφησε. Συγκεκριμένα, κατ’ αρχάς η Α.Α. έλεγε στον κατηγορούμενο ότι δεν ήθελε να γίνονται οι ως άνω σεξουαλικές πράξεις αλλά παρά ταύτα εκείνος συνέχιζε. Όταν δε την έβαζε να του κάνει στοματικό έρωτα, αυτός εκστόμιζε αισχρές φράσεις κάνοντας την Α.Α. να νιώθει άβολα και να θέλει να κλαίει. Περαιτέρω, η Α.Α. ένιωθε πως είναι «τέρας» και ότι όλοι οι άνδρες είναι επικίνδυνοι. Σύμφωνα δε με την κλινική ψυχολόγο (Μ.Κ.8), η Α.Α. ανέπτυξε συμπτωματολογία Σύνθετης Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες. Αυτή οφείλετο δε και στη σεξουαλική κακοποίηση της από τον κατηγορούμενο, η οποία φάνηκε ότι επιβάρυνε την ήδη βεβαρυμμένη συναισθηματική της κατάσταση, επιφέροντας επιπλέον ψυχικά ενοχλήματα τα οποία, σε συνδυασμό με το οικογενειακό ιστορικό και τα επεισόδια σχολικού εκφοβισμού, αποτέλεσαν επιβαρυντικούς παράγοντες για την εκδήλωση των συμπτωμάτων της εν λόγω διαταραχής. Λόγω δε της διαταραχής αυτής, η Α.Α. παρουσίαζε πεποιθήσεις που αφορούσαν τον εαυτό της, οι οποίες δημιουργούσαν συναισθήματα ντροπής και ευθύνης, καθώς και δυσκολία στη ρύθμιση των συναισθημάτων της. Επιπλέον παρατηρήθηκαν δυσκολίες σχετιζόμενες με τη διατήρηση των διαπροσωπικών σχέσεων, γεγονός που επηρέαζε τη συμπεριφορά της. Τα συμπτώματα δε της εν λόγω διαταραχής φάνηκε να προκάλεσαν σημαντική έκπτωση σε προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό επίπεδο ή άλλους σημαντικούς τομείς της λειτουργικότητας της Α.Α.
Το ότι ο κατηγορούμενος διέπραξε τα αδικήματα στα οποία κρίθηκε ένοχος, όντας πρόσωπο που καταχράστηκε τη θέση εμπιστοσύνης και εξουσίας που είχε επί της Α.Α., όντας ουσιαστικά μέλος της οικογένειας της Α.Α. και όντας συγκάτοικος αυτής, αποτελούν επιβαρυντικό παράγοντα, ο οποίος λαμβάνεται υπόψη κατά την επιμέτρηση της ποινής (βλ. άρθρο 19(γ) του Νόμου 91(Ι)/2014).
Επιβαρυντικό παράγοντα αποτελεί και το γεγονός ότι η Α.Α., κατά τον χρόνο διάπραξης των αδικημάτων βρισκόταν σε μικρή ηλικία. Συγκεκριμένα, η κακοποίηση της άρχισε όταν ήταν ακόμη 11 ετών, ενώ συνεχίσθηκε, κλιμακούμενη και τερματίσθηκε λίγες μέρες μετά που συμπλήρωσε τα 13 έτη (βλ. Σ.Α.Χ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 71/20, ημερ. 28/1/2021, ECLI:CY:AD:2021:B23 και Σ.Γ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 109/20, ημερ. 10/03/2021). Επιβαρυντικό παράγοντα αποτελεί και η μεγάλη διαφορά ηλικίας που είχε ο κατηγορούμενος με την Α.Α. αφού υπήρχε μεταξύ τους ηλικιακή διαφορά 37 ετών. (βλ. Χριστοφόρου ν. Δημοκρατίας, Ποιν. ΄Εφεση Αρ. 59/16, ημερ. 23/03/2017 και Γενικός Εισαγγελέας ν. Χ.Χ., Ποιν. ΄Εφεση Αρ.36/17, ημερ. 14/06/2017). Η εν λόγω διαφορά ηλικίας, προσδίδει στο αδίκημα τέτοια απαξία, ώστε θα πρέπει αυτό να αντανακλάται και στο ύψος της ποινής (βλ. Ν.Σ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 184/15, ημερ. 13/02/2018 και Σ.Λ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 155/19, ημερ. 25/02/2021).
Το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος δεν παραδέχθηκε τις κατηγορίες αποτελεί βέβαια αναφαίρετο δικαίωμα του, το οποίο, δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως επιβαρυντικός παράγοντας. Η μη παραδοχή του όμως είχε ως συνέπεια τη διεξαγωγή δίκης, η οποία έθεσε την ανήλικη παραπονούμενη στη δεινή θέση να βιώσει ξανά τις περιστάσεις διάπραξης των επίδικων αδικημάτων. Ενόψει τούτου, ο κατηγορούμενος δεν μπορεί να τύχει της επιείκειας που θα εδικαιούτο εάν παραδεχόταν, εφόσον κάτι τέτοιο θα καταδείκνυε και την έμπρακτη μεταμέλεια του. Με άλλα λόγια, με τη μη παραδοχή του, απώλεσε το σχετικό ευεργέτημα, το οποίο θα οδηγούσε σε μείωση της ποινής (βλ. Γ.Α. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ.178/17, ημερ. 24/10/2018, ECLI:CY:AD:2018:B457, Filip v. Δημοκρατίας, Ποιν. ΄Εφεση Αρ.112/19, ημερ. 03/12/2020 και Σ.Λ. ανωτέρω). Δεν μας διαφεύγει, όντας επίσης αναφαίρετο δικαίωμα του ότι, στο πλαίσιο μετριασμού της ποινής, δηλώνει ότι σέβεται την απόφαση του Δικαστηρίου και κατανοεί πλήρως τη σοβαρότητα των αδικημάτων στα οποία έχει κριθεί ένοχος, χωρίς να παραδέχεται τη διάπραξη των επίδικων αδικημάτων (στη βάση της σχετικής νομολογίας στην οποία αναφέρθηκε η κα Γεωργίου). Από την άλλη δεν μπορεί να παραγνωρισθεί ότι αρνούμενος μέχρι τέλους τη διάπραξη των αδικημάτων, ουδέποτε επέδειξε μεταμέλεια (βλ. Α.Π. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 192/16, ημερ. 26/09/2019) ούτε και οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τη σοβαρή εγκληματική συμπεριφορά που επέδειξε στην ανήλικη Α.Α. (βλ. Μ.Σ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 48/20, ημερ. 29/07/2021).
Πάρα τα πιο πάνω, δεν μειώνεται σε καμία περίπτωση η ανάγκη για εξατομίκευση της ποινής, ούτως ώστε αυτή να μην συνιστά απλώς τιμωρία, αλλά να αρμόζει στο πρόσωπο του συγκεκριμένου παραβάτη. Το καθήκον εξατομίκευσης της ποινής δεν ατονεί ακόμη και στις περιπτώσεις όπου υπάρχει η ανάγκη επιβολής αποτρεπτικής ποινής. Τονίζεται όμως ότι η εξατομίκευση δεν θα πρέπει να οδηγεί σε εξουδετέρωση ούτε της σοβαρότητας, ούτε του στοιχείου της αποτροπής, που επιβάλλουν η φύση και τα περιστατικά των αδικημάτων τόσο για τον ίδιο τον κατηγορούμενο, όσο και για το κοινό γενικότερα (βλ. Ιωάννου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2003) 2 Α.Α.Δ. 171).
Προς όφελος του κατηγορουμένου, πέραν των όσων σχετικών λέχθηκαν ανωτέρω, λαμβάνουμε υπόψη και τα λοιπά που τέθηκαν ενώπιον μας.
Λαμβάνουμε λοιπόν υπόψην ότι ο κατηγορούμενος, παρά την ηλικία του, είναι λευκού ποινικού μητρώου και έντιμου πρότερου βίου, στοιχεία που του δίνουν δικαίωμα να αιτείται την επιείκεια του Δικαστηρίου (βλ. Ψωμά ν. Αστυνομίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 40).
Περαιτέρω λαμβάνουμε υπόψην τις προσωπικές, οικογενειακές και λοιπές του περιστάσεις, ως φαίνονται στην έκθεση του Γραφείου Ευημερίας και τα όσα συμπληρωματικά ανέφερε για το θέμα η συνήγορος του και ιδιαίτερα ότι:
· Είναι ηλικίας 50 ετών, διαζευγμένος και πατέρας τριών ενήλικων παιδιών, ηλικίας 27, 24 και 18 ετών αντίστοιχα.
· Η μητέρα του παρουσιάζει πρόβλημα υγείας και λαμβάνει κατ’ οίκον φροντίδα.
· Ο κατηγορούμενος παρουσιάζει οφθαλμολογικά προβλήματα και χρήζει συνεχούς κλινικής παρακολούθησης. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα Τεκμήρια Α και Β (πρόκειται για ιατρικά πιστοποιητικά από χειρούργο οφθαλμίατρο, ημερομηνίας 03/06/2024 και 12/06/2024 αντίστοιχα), υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση κερατοειδούς και στα δύο μάτια το 1992 λόγω κερατώκονου και λόγω των προβλημάτων αυτών απαλλάχθηκε από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Τον Σεπτέμβριο του 2023 υπέστη τραύμα στον δεξιό οφθαλμό και του έγιναν ραφές. Τον Ιανουάριο του 2024 του έγινε δεύτερη μεταμόσχευση κερατοειδούς στον δεξιό οφθαλμό. Στις 29/01/2024 διεγνώσθη με αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς χιτώνα στον δεξιό οφθαλμό. Στις 09/04/2024 διεγνώσθη με ολική αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς χιτώνα στον δεξιό οφθαλμό και υποβλήθηκε σε επέμβαση διόρθωσης της αποκόλλησης με υαλοειδεκτομή. Στην τελευταία εξέταση στις 08/05/2024 η ενδοφθάλμια πίεση ήταν 50mmHg, υπήρχε αιμορραγία στο υαλοειδές και του είχε δοθεί θεραπεία για μείωση της πίεσης. Η οπτική οξύτητα του στον δεξιό οφθαλμό ήταν αντίληψη φωτός (θεωρείται σχεδόν ολική τύφλωση). Ο κατηγορούμενος θα χρειαστεί κι άλλες επεμβάσεις, αλλά η πρόγνωση για καλύτερη όραση είναι πολύ χαμηλή. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης του, μετά τις επεμβάσεις, πρέπει να τηρούνται αυστηρά οι κανόνες υγιεινής (αποστειρωμένο περιβάλλον) και ο κατηγορούμενος υποχρεούται να εφαρμόζει τις οδηγίες των ιατρών του και να εκτελεί πιστά τη φαρμακευτική αγωγή του.
· Λόγω της κατάστασης του δεξιού του οφθαλμού, είναι ουσιαστικά μονόφθαλμος, κάτι που δυσχεραίνει τις καθημερινές του δραστηριότητες (μη στερεοσκοπική όραση, μη ικανότητα σωστής αντίληψης απόστασης και βάθους στον χώρο).
Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω οφθαλμολογικά προβλήματα που ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζει, θα εξετάσουμε κατά πόσο αυτά του προκαλούν ταλαιπωρία ασυνήθιστου βαθμού ή ταλαιπωρία μεγαλύτερη σε σχέση με άλλους συγκρατούμενους του που δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.
Ως έχει νομολογηθεί τα ιδιαίτερα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ένας κατηγορούμενος και ιδίως όταν αυτά είναι σοβαρά είναι παράγοντας που συνυπολογίζεται κατά την επιλογή της κατάλληλης ποινής και την επιμέτρηση της (βλ. Miliotis v. The Republic (1978) 2 CLR 42, Celik κ.α. ν. Δημοκρατίας (1993) 2 Α.Α.Δ. 391 και Chocami v. Δημοκρατίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 189). Από την άλλη τέτοια προβλήματα δεν μπορούν να αποτελέσουν λόγο για την αποφυγή επιβολής ποινής φυλάκισης, όταν ο νόμος και οι περιστάσεις διάπραξης του αδικήματος καθιστούν επιτακτική τέτοια ποινή (βλ. Attorney General v. Mavrokefalos (1966) 2 CLR 93 και Cristinel v. Δημοκρατίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 742). Περαιτέρω, σύμφωνα με τη νομολογία, αν λόγω κάποιας σωματικής ανικανότητας ή ασθένειας η φυλάκιση θα προκαλέσει σε ένα αδικοπραγούντα ταλαιπωρία ασυνήθιστου βαθμού, αυτό επενεργεί ως ελαφρυντικός παράγοντας (Βλ. Σοφοκλέους ν. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 144 και Khalife v. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 315).
Στην προκειμένη, από το περιεχόμενο του Τεκμηρίου Β αλλά και από τις διευκρινίσεις που δόθηκαν από την κα Γεωργίου, προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος τραυματίστηκε στον δεξιό οφθαλμό, κατά τον χρόνο που τελούσε υπό κράτηση στο πλαίσιο της παρούσας. Το τραύμα του δε αυτό αντιμετωπίστηκε επαρκώς από το Τμήμα Κεντρικών Φυλακών, αφού του παρασχέθηκε η δέουσα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Περαιτέρω, επαρκώς αντιμετωπίσθηκαν από το Τμήμα Κεντρικών Φυλακών και τα υπόλοιπα προβλήματα που ανέκυψαν στο δεξί του μάτι στη συνέχεια, ενώ τελούσε υπό κράτηση. Στο πλαίσιο αυτό του έγινε μεταμόσχευση κερατοειδούς στον δεξιό οφθαλμό και επέμβαση διόρθωσης της αποκόλλησης με υαλοειδεκτομή. Προκύπτει λοιπόν ότι ο κατηγορούμενος έτυχε της ενδεδειγμένης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης καθ’ ον χρόνο τελούσε υπό κράτηση, η οποία κράτηση δεν δυσχέρανε, ούτε και εμπόδισε την περίθαλψη και ανάρρωση του.
Δεν μας διαφεύγει δε ότι ο κατηγορούμενος θα υποβληθεί στο μέλλον και σε άλλες επεμβάσεις και θα πρέπει να τηρεί αυστηρά τους κανόνες υγιεινής και να εκτελεί πιστά τη φαρμακευτική του αγωγή. Όμως τίποτε δεν έχει τεθεί ενώπιον μας που να δείχνει ότι το Τμήμα Κεντρικών Φυλακών δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς και ως προς αυτές τις επεμβάσεις, ούτε ότι ο εγκλεισμός του κατηγορουμένου στη φυλακή θα επηρεάσει με οποιονδήποτε τρόπο την ανάρρωση του, στη συνέχεια.
Ούτε έχει τεθεί ενώπιον μας οποιοδήποτε στοιχείο ή μαρτυρία που να καταδεικνύει ότι τυχόν περαιτέρω εγκλεισμός του στις Κεντρικές Φυλακές θα επιδεινώσει τα εν λόγω προβλήματα του, ώστε ο παράγοντας αυτός να συνιστά εξαιρετικές περιστάσεις, οι οποίες να έχουν ανάλογη επίδραση στην ποινή, για λόγους καθαρά ανθρωπιστικούς (βλ. Λαζάρου ν. Αστυνομίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 129).
Η κα Γεωργίου, επικαλέστηκε την υπόθεση Κώστα ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 205/2020, ημερ. 22/12/2021, για να υποστηρίξει τη θέση ότι λόγω του εγκλεισμού του στις φυλακές, η ως άνω κατάστασης της υγείας του, του προκαλεί ταλαιπωρία ασυνήθιστου βαθμού, η οποία πρέπει να ληφθεί δεόντως υπόψη. Προσεκτική μελέτη όμως της εν λόγω υπόθεσης, συγκρινόμενη πάντα με τις περιστάσεις του κατηγορούμενου στην παρούσα, καταδεικνύει ότι τα προβλήματα υγείας που ο εφεσείων αντιμετώπιζε σε εκείνη την περίπτωση διαφέρουν ουσιωδώς. Συγκεκριμένα, ο εφεσείων στην υπόθεση Κώστα αντιμετώπιζε πολύ σοβαρότερα προβλήματα εφόσον ήταν θαλασσαιμικός και υποβαλλόταν σε συχνές μεταγγίσεις αίματος και αποσιδήρωση, υποβλήθηκε σε σπληνεκτομή, είχε οστεοπόρωση και κοιμόταν σε ειδικό ορθοπεδικό κρεβάτι λόγω προβλημάτων στη σπονδυλική στήλη. Ενώ ήταν κρατούμενος έχασε σημαντικό βάρος καθιστώντας τον επικίνδυνα λιποβαρή και του προκλήθηκαν περαιτέρω γαστρεντερολογικά προβλήματα. Υπέστη δε κάταγμα στο ισχίο και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, μολύνθηκε με έρπη τύπου 2 στα γεννητικά όργανα, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα επώδυνος όταν βρισκόταν σε έξαρση, είχε δε λιποθυμικά επεισόδια και φούσκωμα στα κάτω άκρα. Το Εφετείο, κάνοντας αναφορά στη Κhalife (ανωτέρω) και στην αναγνωρισμένη νομολογιακά αρχή ότι μπορεί και κατ’ έφεση να ληφθεί υπόψη ως μετριαστικός παράγοντας η κατάσταση της υγείας του εφεσείοντα μετά τον εγκλεισμό του στις Φυλακές, μείωσε την ποινή που του επιβλήθηκε πρωτόδικα.
Στην προκειμένη, δεν μας διαφεύγει και λαμβάνουμε δεόντως υπόψη το γεγονός ότι η κατάσταση του δεξιού οφθαλμού του κατηγορουμένου θεωρείται σχεδόν ολική τύφλωση και ότι κατά συνέπεια είναι ουσιαστικά μονόφθαλμος, κάτι που δυσχεραίνει τις καθημερινές του δραστηριότητες. Είναι δε προφανές και λαμβάνουμε υπόψη ότι ενόψει τούτου δημιουργείται ταλαιπωρία στον κατηγορούμενο, κατά τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Δεν συνιστά όμως, κατά την κρίση μας, ταλαιπωρία ασυνήθιστου βαθμού, ώστε να ληφθεί υπόψη και να έχει την ανάλογη, σύμφωνα με τη σχετική νομολογία, επίδραση στην ποινή. Αποτελεί βέβαια ταλαιπωρία που είναι μεγαλύτερη από αυτήν που υφίσταται οποιοσδήποτε άλλος κρατούμενος εκεί, που δεν αντιμετωπίζει την ίδια ή παρόμοια κατάσταση ως προς την υγεία του και ως τέτοια λαμβάνεται δεόντως υπόψη.
Αναφορικά δε με το ότι ενδεχόμενη επιβολή ποινής φυλάκισης στον κατηγορούμενο θα έχει επιπτώσεις τόσο στον ίδιο αλλά και στα μέλη της οικογένειας του δέον όπως λεχθούν τα ακόλουθα:
Λαμβάνουμε υπόψη ότι οι γονείς και οι υιοί του κατηγορουμένου θα απωλέσουν την ψυχολογική και υλική υποστήριξη που λάμβαναν από αυτόν. Ως προς την υλική υποστήριξη των γονέων του, θα πρέπει βέβαια να λεχθεί ότι δεν έχει τεθεί ενώπιον μας οποιοδήποτε στοιχείο που να καταδεικνύει ότι οι ανάγκες αυτών δεν καλύπτονται ή δεν μπορούν να καλυφθούν από άλλους, ούτε και ότι χωρίς τη συνδρομή του κατηγορουμένου προκύπτει οποιοδήποτε πρόβλημα στην επιβίωση των γονέων του.
Αναφορικά δε με τις οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει η επιβολή ποινής φυλάκισης στον κατηγορούμενο, προφανώς ενόψει της απώλειας της εργασίας και επιχείρησης του, δέον όπως λεχθεί ότι και το στοιχείο αυτό λαμβάνεται υπόψη, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζεται ότι για αυτή την απώλεια ο κατηγορούμενος δεν έχει παρά να μέμφεται τον εαυτό του, εφόσον αποτελεί συνέπεια που θα υποστεί λόγω της ως άνω αναφερόμενης σοβαρής εγκληματικής συμπεριφοράς του. Δεν μας διαφεύγει βέβαια και λαμβάνουμε δεόντως υπόψη ότι ο μικρότερος υιός του κατηγορουμένου, ο οποίος είναι ηλικίας 18 ετών, με την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, δεν θα έχει την υλική υποστήριξη που θα του παρείχε ο κατηγορούμενος για κάλυψη των εξόδων για σπουδές. Από την άλλη, ως έχει νομολογηθεί, τέτοιες επιπτώσεις δεν είναι αποφασιστικής σημασίας στον καθορισμό της ποινής (βλ. Domotov κ.ά. ν. Αστυνομίας (1996) 2 Α.Α.Δ. 328 και Okmelashvili ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 146/20, ημερ. 22/12/2021).
Δεν μας διαφεύγει ούτε η πάγια αρχή της νομολογίας ότι ακόμη και εκεί όπου διαπιστώνεται αυξητική τάση διάπραξης αδικημάτων, η αρχή της αποτρεπτικότητας υπερέχει, χωρίς όμως να ατονεί η υποχρέωση του Δικαστηρίου να εξετάσει και τις προσωπικές περιστάσεις ενός κατηγορουμένου (βλ. Ν.Σ. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 184/15 ανωτέρω).
Ως όμως, επίσης έχει νομολογηθεί, η σοβαρότητα αδικημάτων όπως τα επίδικα, η μεγάλη κοινωνική απαξία που αυτά ενέχουν, η ανάγκη αποτροπής που πηγάζει από την απαράδεκτη συχνότητα με την οποία παρουσιάζονται και η μεγάλη σημασία που έχει το αγαθό που ο Νόμος θέλει να προστατεύσει, δηλαδή το παιδί, είναι παράγοντες που καθιστούν τις προσωπικές, οικογενειακές και λοιπές περιστάσεις ενός κατηγορουμένου, δευτερεύουσας σημασίας (βλ. Γ.Α. ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση Αρ. 178/17 ανωτέρω και Πατούρη ανωτέρω). Οι προσωπικές περιστάσεις σε τέτοια σοβαρά και ειδεχθή εγκλήματα, τα οποία, επαναλαμβάνουμε, δυστυχώς βρίσκονται σε έξαρση, δεν μπορούν να έχουν καταλυτική επίδραση στην επιβολή της ποινής (βλ. Σ.Λ. ανωτέρω).
Τέλος, λαμβάνουμε υπόψη ότι ο κατηγορούμενος, καθ’ ον χρόνο τελεί υπό κράτηση, επιδεικνύει καλή διαγωγή, αφού δεν έχει διαπράξει οποιοδήποτε παράπτωμα (βλ. Κιλινκαρίδης v. Δημοκρατίας (2015) 2Α Α.Α.Δ 277).
Συνεκτιμώντας όλα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω και έχοντας λάβει ιδιαίτερα υπόψη τη σοβαρότητα των επίδικων αδικημάτων, τη συχνότητα που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στη διάπραξη αδικημάτων αυτής της μορφής και φύσης εις βάρος παιδιών και τη συναφή ανάγκη για αποτροπή, τις συνθήκες διάπραξης των αδικημάτων, τα γεγονότα που περιβάλλουν την υπόθεση και παράλληλα όλους τους πιο πάνω μετριαστικούς παράγοντες και συνθήκες του κατηγορουμένου, κρίνουμε ότι οι μόνες αρμόζουσες και ενδεδειγμένες ποινές είναι αυτές της φυλάκισης.
Ως προς το ύψος των ποινών, κρίνουμε ότι θα πρέπει να υπάρχει διαφοροποίηση, η οποία να είναι ανάλογη της σοβαρότητας του κάθε είδους – τρόπου σεξουαλικής κακοποίησης της Α.Α. αλλά και της επανάληψης αυτού.
Ως εκ των άνω, επιβάλλονται στον κατηγορούμενο οι ακόλουθες ποινές:
· Στην κατηγορία 2: ποινή φυλάκισης 13 ετών.
· Στην κατηγορία 3: ποινή φυλάκισης 13 ετών.
· Στην κατηγορία 4: ποινή φυλάκισης 13 ετών.
· Στην κατηγορία 5: ποινή φυλάκισης 5 ετών.
· Στην κατηγορία 6: ποινή φυλάκισης 11 ετών.
· Στην κατηγορία 7: ποινή φυλάκισης 11 ετών.
· Στην κατηγορία 8: ποινή φυλάκισης 11 ετών.
· Στην κατηγορία 9: ποινή φυλάκισης 10 ετών.
· Στην κατηγορία 10: ποινή φυλάκισης 10 ετών.
· Στην κατηγορία 12: ποινή φυλάκισης 12 ετών.
· Στην κατηγορία 13: ποινή φυλάκισης 12 ετών.
· Στην κατηγορία 14: ποινή φυλάκισης 12 ετών.
· Στην κατηγορία 16: ποινή φυλάκισης 7 ετών.
· Στην κατηγορία 17: ποινή φυλάκισης 7 ετών.
· Στην κατηγορία 18: ποινή φυλάκισης 7 ετών.
Οι ως άνω ποινές φυλάκισης να συντρέχουν και ο χρόνος έκτισης τους μειώνεται κατά το χρονικό διάστημα που ο κατηγορούμενος τελεί υπό κράτηση για την παρούσα, δηλαδή από τις 29/08/2023.
Περαιτέρω κρίνεται επιβεβλημένο, υπό τις ως άνω περιστάσεις, όπως εκδοθεί σειρά διαταγμάτων δυνάμει του άρθρου 14 του Νόμου 91(Ι)/2014, με τα οποία απαγορεύεται στον κατηγορούμενο, για τα επόμενα 18 έτη:
1. Να προσφέρει οποιεσδήποτε υπηρεσίες σε παιδιά.
2. Να εργοδοτηθεί ή απασχοληθεί σε χώρους όπου βρίσκονται ή συχνάζουν παιδιά.
3. Να διαμένει σε χώρο, ο οποίος γειτνιάζει με οργανωμένους χώρους όπου βρίσκονται ή συχνάζουν παιδιά.
Επισημαίνονται στον κατηγορούμενο οι υποχρεώσεις του δυνάμει του άρθρου 22(3)(4) του Νόμου 91(Ι)/2014, για κοινοποίηση των στοιχείων του στην Αστυνομία.
Περαιτέρω ο κατηγορούμενος παραπέμπεται στην Αρχή Εποπτείας, που εγκαθιδρύθηκε δυνάµει του άρθρου 47 του Νόμου 91(Ι)/2014, καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησης του στις Κεντρικές Φυλακές και για χρονικό διάστηµα 5 ετών, μετά την αποφυλάκιση του.
Τα έξοδα της υπόθεσης, δηλαδή €310 να καταβληθούν από τη Δημοκρατία.
Τα Τεκμήρια 6A και 6Β διατάσσεται όπως καταστραφούν. Το κινητό τηλέφωνο μάρκας Hummer, να επιστραφεί στο νόμιμο δικαιούχο του.
(Υπ.) …...……………………….…………
Φ. Τιμοθέου, Π.Ε.Δ.
(Υπ.) …..………………….….…………...
Α. Φυλακτού, Α.Ε.Δ.
(Υπ.) ……………………….……….……
Α. Τζ. Σολομωνίδου, Ε.Δ.
Πιστόν αντίγραφο
Πρωτοκολλητής