ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ν. Φακοντή, Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 337/24
Αστυνομικό Διευθυντή Πάφου
v.
Α. Α.
Κατηγορούμενος
Ημερομηνία: 11 Ιανουαρίου, 2024.
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: Ο κ. Μ. Αντωνίου
Για τον Κατηγορούμενο: Ο κ. Η. Σατολιάς
Κατηγορούμενος: Παρών
Το υπό εξέταση κατηγορητήριο περιλαμβάνει συνολικά 34 κατηγορίες οι οποίες προέρχονται από 4 διαφορετικούς ανακριτικούς φακέλους.
Οι Κατηγορίες 1 και 2 αφορούν περιστατικό ισχυριζόμενης κακόβουλης βλάβης και αντίστασης στη σύλληψη που έλαβε χώρα στις 03.01.2024 και αφορούν τον ανακριτικό φάκελο ΠΑΦ/ΤΑΕ/Σ/14/2024.
Οι Κατηγορίες 3 έως 10 αφορούν κατ ισχυρισμό αδικήματα που έχουν ως παραπονούμενη την μητέρα του Κατηγορούμενου βίας στην οικογένεια ή παραβίασης προνοιών εκδοθεισομένου διατάγματος με χρόνο διάπραξης την 24.12.2023 και αφορούν τον ανακριτικό φάκελο ΠΑΦ/ΤΑΕ/Σ/15/2024.
Οι Κατηγορίες 11 έως 30 αφορούν και πάλι κατ ισχυρισμό αδικήματα που έχουν ως παραπονούμενη την μητέρα του Κατηγορούμενου βίας στην οικογένεια ή παραβίασης προνοιών εκδοθεισομένου διατάγματος με χρόνο διάπραξης την 21.12.2023 και άγνωστες ημερομηνίες εντός του έτους 2023 και αφορούν τον ανακριτικό φάκελο ΠΑΦ/ΤΑΕ/Σ/660/2023.
Τέλος οι Κατηγορίες 31 έως 34 αφορούν αδικήματα που κατ ισχυρισμό έλαβαν χώρα στις 21.12.2023 και αφορούν τον ανακριτικό φάκελο ΠΑΦ/ΚΟΥΚ/Μ/20/2023.
Ο Κατηγορούμενος ως βεβαίως είχε δικαίωμα να πράξει δεν παραδέχθηκε τις κατηγορίες.
Ο συνήγορος της Κατηγορούσας Αρχής ζήτησε όπως ο κατηγορούμενος παραμείνει υπό κράτηση στηρίζοντας το αίτημα του στον κίνδυνο διάπραξης από μέρους του άλλων αδικημάτων. Προς υποστήριξη του αιτήματος παρέδωσε στο Δικαστήριο αριθμό εγγράφων τα οποία και κατατέθηκαν ως Τεκμήριο 1 στην διαδικασία μέσω των οποίων διαφαίνεται πως εναντίον του Κατηγορούμενου εκκρεμούν στο Ε.Δ. Πάφου 6 συνολικά ποινικές υποθέσεις.
Επιπρόσθετα ως Τεκμήριο 2 παρέδωσε και αντίγραφο του ποινικού του μητρώου από το οποίο προκύπτει πως αυτός έχει καταδικαστεί σε 14 διαφορετικές υποθέσεις.
Ουσιαστικά ο κ. Αντωνίου σημείωσε πως μέσα από το υφιστάμενο κατηγορητήριο καθώς και από αυτά που ήδη εκκρεμούν εναντίον του Κατηγορουμένου αλλά και από τις προηγούμενες καταδίκες του διαφαίνεται ότι αυτός έχει ροπή προς το έγκλημα με αποτέλεσμα η πιθανότητα σε περίπτωση που αφεθεί ελεύθερος να διαπράξει άλλα αδικήματα να είναι ορατή.
Στο αίτημα αυτό ο ευπαίδευτος συνήγορος του Κατηγορούμενου έφερε ένσταση. Στην ουσία ο κ. Σατολιάς αναφέρθηκε στο τεκμήριο αθωότητας το οποίο επενεργεί προς όφελος του πελάτη του καθώς και το δικαίωμα του στην ελευθερία. Επιπρόσθετα τόνισε πως τα αδικήματα που περιλαμβάνονται στο περιεχόμενο των εκκρεμούσων ποινικών υποθέσεων που παρουσιάστηκαν στο Δικαστήριο περιλαμβάνουν διαφορετικής φύσεως αδικήματα από αυτά που αντιμετωπίζει με την υπό εξέταση υπόθεση ο Κατηγορούμενος ούτε και πως αυτά μπορούν να θεωρηθούν ως ορατός κίνδυνος διάπραξης από μέρους του πελάτη του άλλων αδικημάτων.
Αναφορά έκανε σε έκαστη εκκρεμούσα υπόθεση σε σχέση με τον χρόνο διάπραξης των αδικημάτων που περιλαμβάνεται καθώς και τον χρόνο καταχώρησης αυτών στο Δικαστήριο και ιδιαίτερα στο γεγονός πως η Κατηγορούσα Αρχή κατά τον χειρισμό των εκκρεμούσων αυτών υποθέσεων δεν ζήτησε την κράτηση του Κατηγορούμενου.
Έκτακτη καταχώρηση ως υποστήριξε δεν προωθήθηκε ούτε και για τα κατ ισχυρισμό ποινικά αδικήματα τα οποία διέπραξε κατά τον Δεκέμβριο του 2023 ούτε προωθήθηκε οποιοδήποτε αίτημα κράτησης πράγμα όμως το οποίο όμως πράττουν σήμερα στα πλαίσια της υπό εξέταση υπόθεσης με την κατηγορία της κακόβουλης βλάβης υπόθεση στην οποία έχουν συμπεριλάβει και άλλες καταγγελίες με σκοπό και μόνο να πετύχουν την κράτηση του.
Για την έκδοση της παρούσας απόφασης έχω λάβει υπόψη τα όσα εισηγήθηκαν από αμφότερες τις πλευρές και έχω μελετήσει επισταμένως τη σχετική Νομολογία, στην οποία αναφέρθησαν αμφότεροι οι συνήγοροι, τόσο του Κατηγορούμενου, όσο και της Κατηγορούσας Αρχής.
ΝΟΜΙΚΗ ΠΤΥΧΗ – Εφαρμογή στην παρούσα υπόθεση
Η εξουσία του Δικαστηρίου όσον το αφορά αίτημα κράτησης του Κατηγορούμενου μέχρι την ημερομηνία της δίκης του εδράζεται στα άρθρα 48 και 157(1) της Ποινικής Δικονομίας Κεφ. 155.
Το Δικαστήριο, εξετάζοντας ένα αίτημα κράτησης κατηγορουμένου μέχρι τη δίκη του, πρέπει να καθοδηγείται από την αρχή ότι κάθε κατηγορούμενος είναι αθώος, εκτός αν τελικά καταδικαστεί από αρμόδιο Δικαστήριο και ότι η κράτησή του αποτελεί έναν σοβαρό περιορισμό της προσωπικής του ελευθερίας, η οποία διασφαλίζεται από το άρθρο 11 του Συντάγματος. Στη Γενικός Εισαγγελέας ν. Κυριάκου κ.α. (2001) 2 Α.Α.Δ. 373 αναφέρεται ότι ο κανόνας ότι οι υπόδικοι αφήνονται ελεύθεροι κάμπτεται μόνο εφόσον συντρέχουν συγκεκριμένοι κίνδυνοι.
Ως ζήτημα γενικής αρχής, η οποία κατοχυρώνεται και συνταγματικά εφόσον αποτελεί απόρροια του τεκμηρίου της αθωότητας, ένας υπόδικος δικαιούται να παραμείνει ελεύθερος με εγγύηση στις περιπτώσεις όπου υπάρχει προσδοκία ότι θα προσέλθει στη δίκη του. Ταυτόχρονα πρέπει να σταθμίζεται με αυτά και το δημόσιο συμφέρον που επιτάσσει την παρουσία των κατηγορουμένων στο Δικαστήριο. Η κράτηση υποδίκου καθίσταται αποδεκτή εφόσον το επιβάλλει η διασφάλιση των σκοπών της απονομής της δικαιοσύνης.
Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ασκείται με βάση παγίως καθιερωμένες νομικές αρχές, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί σε σωρεία δικαστικών αποφάσεων. Στην υπόθεση Κωνσταντινίδης ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 109 απαριθμούνται οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να διαταχθεί η κράτηση κατηγορουμένου. Αυτοί έχουν επαναληφθεί πολύ πρόσφατα και στην Ποινική Έφεση Αρ. 129/20 μεταξύ Ανδρέου v. Αστυνομίας, ημερ. 20.08.2020 καθώς και στην Ποινική Έφεση Αρ. 195/20 μεταξύ Αργύρη v. Δημοκρατίας ημερ. 23.12.2020 και είναι οι ακόλουθοι:
1. Η πιθανότητα/κίνδυνος μη προσέλευσης του κατηγορουμένου στο Δικαστήριο
2. Η πιθανότητα/κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων
3. Η πιθανότητα/κίνδυνος επηρεασμού μαρτύρων.
Καθένας από τους πιο πάνω παράγοντες εξετάζεται χωριστά και η ύπαρξη οποιουδήποτε από αυτούς δύναται να δικαιολογήσει την έκδοση διατάγματος κράτησης. Δεν είναι συνεπώς απαραίτητη η συνδρομή και των τριών πιο πάνω παραγόντων για να διαταχθεί η κράτηση κατηγορουμένου (βλ. Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 7).
Πιθανότητα διάπραξης ίδιου ή άλλου αδικήματος:
Υπενθυμίζεται πως το αίτημα για την κράτηση του Κατηγορούμενου περιορίστηκε από πλευράς Κατηγορούσας Αρχής μόνο στον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων. Ο λόγος αυτός από μόνος του μπορεί να δικαιολογήσει την κράτηση ενός κατηγορούμενο μέχρι την δίκη του.
Στο δικαστήριο παραδόθηκαν αντίγραφα Κατηγορητηρίων που αφορούν τον Κατηγορούμενο. Πρόκειται ως αναφέρθηκε και δεν έχει αμφισβητηθεί για 6 ποινικές υποθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου εναντίον του Κατηγορούμενου και αφορούν τα ακόλουθα:
792/23 αφορά υπόθεση βίας στην οικογένεια και περιλαμβάνει 21 κατηγορίες με παραπονούμενο την μητέρα του
29/23 αφορά υπόθεση βίας στην οικογένεια και περιλαμβάνει 5 κατηγορίες με παραπονούμενο την μητέρα του
7078/23 αφορά τα αδικήματα της αξιόποινης παράνομης εισόδου, απειλής, κακόβουλης βλάβης, κοινής επίθεσης και μεταφοράς μαχαιριών εκτός κατοικίας.
6589/23 αφορά αδικήματα διάρρηξης κατοικίας και κλοπή
4805/22 αφορά δύο ανακριτικούς φακέλους με αδικήματα διάρρηξης και κλοπής και κακόβουλης βλάβης
27/24 αφορά αδικήματα επίθεσης προκαλούσας πραγματικής σωματικής βλάβης, επίθεσης κατά αστυνομικού και αντίσταση σε νόμιμη σύλληψη.
Επιπρόσθετα έχω μελετήσει και την υπό εξέταση υπόθεση η οποία όπως έχει αναφερθεί και στην εισαγωγή της παρούσας απόφασης περιλαμβάνει 4 διαφορετικούς ανακριτικούς φακέλους με αδικήματα που κατ ισχυρισμό έλαβαν χώρα σε διαφορετικές ημερομηνίες εντός του έτους 2023.
Έχοντας την ευκαιρία να μελετήσω τα συγκεκριμένα κατηγορητήρια διαπιστώνω ότι κάποια από αυτά περιλαμβάνουν σοβαρές κατηγορίες με μάλιστα η εκδίκαση τους να τροχοδρομείται συνοπτικά μετά από συγκατάθεση που δόθηκε από τον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας. Πρόκειται για παρόμοιας φύσεως αδικήματα με τα υπό εξέταση αλλά και αρκετά άλλα διαφορετικής φύσεως.
Επειδή η πλευρά της υπεράσπισης ασχολήθηκε με το ζήτημα του γεγονότος ότι δεν πρόκειται για τα ίδια αδικήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζει ο Κατηγορούμενος με την υπό εξέταση υπόθεση είναι αρκετό να αναφέρω πως σύμφωνα και με τη νομολογία μας[1] η πιθανότητα διάπραξης άλλου αδικήματος δεν περιορίζεται κατ ανάγκη σε παρόμοιο με το υπό εκδίκαση αδίκημα. Η έννοια της εξέτασης της πιθανολόγησης διάπραξης νέου αδικήματος δεν συνδέεται μόνο με το υπό εξέταση αδίκημα, αλλά και με την επιθυμία προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Ακόμα μπορεί να λεχθεί ότι εξυπηρετούνται και τα συμφέροντα του ίδιου του κατηγορούμενου ο οποίος λόγω του περιορισμού του αποτρέπεται από τη διάπραξη νέων αδικημάτων που επιφέρουν τιμωρία.[2]
Επίσης η προσοχή του Δικαστηρίου έχει στραφεί ιδιαίτερα στην ύπαρξη ενός πλούσιου και βεβαρυμμένου ποινικού μητρώου από πλευράς Κατηγορούμενου αφού αυτός φαίνεται να έχει καταδικαστεί κατά περιόδους σε 14 συνολικά ποινικές υποθέσεις για τα αδικήματα που περιγράφονται στο περιεχόμενο του Τεκμηρίου 2. Όπως έχει αναφερθεί και στην υπόθεση
ΑΡΓΥΡΗ v. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 195/2020, 23/12/2020 το περιεχόμενο ενός βεβαρυμμένου ποινικού μητρώου μπορεί από μόνο του να οδηγήσει σε κράτηση ενός κατηγορούμενου στη βάση του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων ειδικά στις περιπτώσεις όπου το περιεχόμενο τέτοιου ποινικού μητρώου ομιλεί από μόνο του.
Τα όσα έχουν λεχθεί από τον Δικαστή κ. Ιωαννίδη στα πλαίσια της Ποινικής Έφεσης Αρ. 195/2020 μεταξύ Αργύρη v. Δημοκρατίας, ημερ. 23.12.2020 είναι απόλυτα σχετικά ως προς την εξέταση του λόγου αυτού.
Στη Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130, επαναλαμβάνεται ότι η πιθανότητα διάπραξης ίδιου ή άλλου αδικήματος είναι δυνατό να αποτελέσει τον αποφασιστικό παράγοντα για την απόφαση του Δικαστηρίου, αφού κάθε παράγων εξετάζεται χωριστά και η ύπαρξη οποιουδήποτε από αυτούς δικαιολογεί την έκδοση διατάγματος κράτησης. Μάλιστα, με αναφορά στη Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 7, λέχθηκε ότι η άποψη ότι πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει συρροή όλων των παραγόντων που καθιέρωσε η Νομολογία, περιλαμβανομένης και της πιθανότητας επανάληψης αδικημάτων, δεν βρίσκει έρεισμα ούτε στη λογική ούτε στη Νομολογία.
Συνοψίζοντας, αυτό που προκύπτει από τη Νομολογία, είναι ότι δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία σε σχέση με την πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων. Αρκεί να δημιουργείται ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα στη βάση του συνόλου του υλικού που βρίσκεται ενώπιον του Δικαστηρίου (Φενερίδης (1998) 1(Δ) Α.Α.Δ. 2101, Πατατάρης ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 46 και Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 113/15 (Σχ. με 115/15) απόφαση ημερ. 02.06.2015).
Επιπρόσθετα και στην υπόθεση ΙΩΑΝΝΟΥ v. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 25/2022, 4/2/2022 η Δικαστής κα. Σταματίου ανάφερε τα εξής σχετικά:
Ο κίνδυνος διάπραξης νέων αδικημάτων αποτελεί έναν από τους τρεις αυτοτελείς λόγους για τους οποίους το Δικαστήριο μπορεί να διατάξει την κράτηση ενός υποδίκου μέχρι τη δίκη του. Στη Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ 45 αναφέρθηκε ότι η πρόβλεψη αναφορικά με την πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων δεν μπορεί παρά να στηρίζεται είτε σε στοιχεία που προέρχονται από το ιστορικό του υπόδικου ή της υπόθεσης, είτε σε εγγενείς ενδείξεις που χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη υφή της. Για να καταλήξει το Δικαστήριο σε συμπέρασμα για τη διάπραξη άλλου αδικήματος, δεν απαιτείται σύμφωνα με τη Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ 130, ακριβής μαρτυρία. Αρκεί αν, με βάση όλα τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, να δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει πιθανότητα.
Στην υπό εξέταση υπόθεση κρίνω πως υπάρχει πιθανότητα διάπραξης από μέρους του Κατηγορούμενου σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος άλλων αδικημάτων παρόμοιας η ακόμα και άλλης φύσεως από αυτά που αντιμετωπίζει με την υπό εξέταση υπόθεση.
Χωρίς σε καμιά περίπτωση να παραγνωρίζεται το τεκμήριο της αθωότητας του Κατηγορούμενου το σύνολο των εκκρεμούσων στο Ε.Δ. Πάφου εναντίον του ποινικών υποθέσεων τόσο για παρόμοια όσο και για διαφορετικής φύσεως αδικήματα με αυτά που αντιμετωπίζει με την υπό εξέταση υπόθεση, το πλούσιο ποινικό του μητρώο καθώς και το περιεχόμενο της υπό εξέταση υπόθεσης σωρευτικά εξεταζόμενα είναι αρκετά για να δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση ότι σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος υπάρχει ο κίνδυνος διάπραξης από μέρους του άλλων αδικημάτων.
Η ανάγκη προστασίας του κοινωνικού συνόλου από πιθανές παράνομες πράξεις του Κατηγορούμενου θεωρώ ότι στην παρούσα υπόθεση και στη βάση των δεδομένων που μου έχουν δοθεί είναι τέτοια που ικανοποιούν αυτό τον παράγοντα.
Επειδή πολύς λόγος έλαβε χώρα από τον κ. Σατολιά σε σχέση με την στάση που τήρησαν οι ανακριτικές αρχές και γενικά η Κατηγορούσα Αρχή στο χειρισμό άλλων υποθέσεων του Κατηγορούμενου στο παρελθόν χωρίς να προωθήσουν αίτημα για την κράτηση του στη βάση του κινδύνου διάπραξης από μέρους του άλλων αδικημάτων είναι αρκετό να παραπέμψω στα όσα έχουν αποφασιστεί στις Ποινικές Εφέσεις 73/2017 ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦ v AΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ημερ. 20.03.2017 και Ποινικές Εφέσεις 237/2009, 238/2009, 239/2009 ημερ. 22.01.2010 όπου αναφέρθηκαν στην τελευταία παραπομπή τα ακόλουθα σχετικά:
‘’Ως προς τον πρώτο λόγο που συνηγόρησε υπέρ της απόλυσης των εφεσιβλήτων υπό όρους κατά το πρωτόδικο Δικαστήριο, θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως το στοιχείο εκείνο της διαφορετικής στάσης που τήρησε η κατηγορούσα αρχή σε άλλες υποθέσεις, δεν ήταν τέτοιο, που ορθά αξιολογούμενο θα έπρεπε να αφήσει ανέπαφο και αδιερεύνητο το βασικό θέμα που ηγέρθηκε και έχρηζε απόφανσης. Της ύπαρξης δηλαδή ή μη κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων, αν οι εφεσίβλητοι αφήνοντο ελεύθεροι υπό όρους. Όσο και αν η στάση της κατηγορούσας αρχής σε άλλες υποθέσεις σε σχέση με τους ίδιους κατηγορουμένους παρουσιάζεται να διαφέρει από αυτή που τήρησε στην υπό εξέταση υπόθεση, το ζήτημα του γιατί δεν ζητήθηκε η κράτηση τους σε άλλη υπόθεση, το εάν εδικαιολογείτο ή όχι στις άλλες υποθέσεις να εζητείτο η κράτηση, το εάν και κατά πόσο λανθασμένα ήταν ή ορθά που δεν ηγέρθη και εκεί θέμα κράτησης, όλα αυτά δεν είναι ζητήματα που έπρεπε ή μπορούσε να επενεργήσουν στην κρίση και τον τρόπο άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Ούτε και βέβαια το γεγονός ότι στην υπό εξέταση υπόθεση και η ίδια η υπεράσπιση επέδειξε στάση διαφορετική από τη στάση της στις άλλες υποθέσεις, αφού ήταν με τη δική της συναίνεση που οι εφεσίβλητοι είχαν τεθεί αρχικά υπό κράτηση χωρίς αυτοί να ζητήσουν όπως παραμείνουν ελεύθεροι υπό όρους, ανεξάρτητα από το αν έτσι έπραξαν επειδή ανέμεναν ότι η διεκπεραίωση της δίκης θα ήταν σύντομη. Εκείνο το οποίο θα έπρεπε να προχωρήσει και να εξετάσει το πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν το κατά πόσο ενυπήρχε ή όχι ο κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων αν αφήνοντο ελεύθεροι οι εφεσίβλητοι, που ήταν και ο λόγος για τον οποίο εζητείτο η κράτησή τους. Όπως είχε αναφερθεί και στην υπόθεση Γενικός Εισαγγελέας ν. Ρένου Κυριάκου κ.ά. (2001) 2 Α.Α.Δ. 373, ένας τέτοιος παράγοντας είναι σχετικός και λαμβάνεται υπόψη από το Δικαστήριο. Η ύπαρξη κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων συνιστά στοιχείο που από μόνο του είναι αρκετό για να διαταχθεί η κράτηση του κατηγορουμένου. Στην υπόθεση Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130, το Εφετείο είχε επισημάνει ότι "... η πιθανότητα διάπραξης αδικήματος στο μέλλον, δεν μπορεί μεν να αποδειχθεί με την αυστηρή έννοια του όρου, όμως εκείνο που μετρά είναι το εάν με βάση όλα τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα. Δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία για την ύπαρξη πιθανότητας διάπραξης άλλου αδικήματος."
Λαμβάνοντας λοιπόν σχετική καθοδήγηση από την Νομολογία την οποία έχω παραθέσει ανωτέρω και στην βάση των όσων έχουν τεθεί ενώπιον μου προς υποστήριξη του αιτήματος της κράτησης κρίνω ότι υπάρχει στην παρούσα περίπτωση πιθανότητα διάπραξης ιδίων ή άλλων αδικημάτων αν ο Κατηγορούμενος αφεθεί ελεύθερος.
Κατά συνέπεια ασκώντας τη διακριτική μου ευχέρεια εκδίδω διάταγμα για την κράτηση του Κατηγορούμενου μέχρι τις …../…./2024 ημερομηνία που έχει οριστεί η παρούσα υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου.
(Υπ.) ………………………..………..
Ν. Φακοντής, Ε.Δ.
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
[1] Lefkios Rodosthenous and Another v. The Police (1961) 1 CLR 50
[2] R. v Wharton 1955 Cr. L. R. 565.