ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Xρ. Μ. Παπαλλά, Ε.Δ.
Υπόθεση υπ' αρ.: 2880/24
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΑΦΟΥ
Κατηγορούσα Αρχή
-εναντίον-
Μ. Ο. A.
Κατηγορουμένου
----------
Ημερομηνία: 03 Ιουλίου 2024
Εμφανίσεις:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: κα Χ. Περγαντή
Για τον Κατηγορούμενο: κος Η. Σατολιάς
Κατηγορούμενος: Παρών
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο κατηγορούμενος στη παρούσα υπόθεση αντιμετωπίζει τις πιο κάτω κατηγορίες:
1) Είσοδος σε ξένη περιουσία με σκοπό διάπραξης ποινικού αδικήματος, κατά παράβαση του άρθρου 280 του Κεφ. 154. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες της κατηγορίας, αυτός την 26/06/2024 στο [ ] της Επαρχίας Πάφου, παράνομα εισήλθε στην οικία της πρώην συμβίας του Α. Κ. Χ., και διέπραξε μέσα σε αυτή τα αδικήματα που αναφέρονται στις κατηγορίες 1 - 4 (1η κατηγορία)
2) Βία στην οικογένεια, απειλή , κατά παράβαση των άρθρων 2 και 3(1)(4) του Νόμου 119(Ι)/2000 και του άρθρου 91Α του κεφ. 154 και αδικήματα βίας κατά γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας Νόμος 115(Ι)/2021. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες ο κατηγορούμενος κατά τον τόπο και χρόνο της πρώτης κατηγορίας , προκάλεσε τρόμο ή ανησυχία στην πρώην συμβία του Α. Κ. Χ., απειλώντας με την βία ή άλλη παράνομη πράξη, δηλαδή την απείλησε με την φράση «εάν πάω φυλακή θα βάλω άλλους να σε σκοτώσουν» (2η κατηγορία)
3) Δημόσια εξύβριση, κατά παράβαση του άρθρου 99 του Κεφ. 154. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες , ο κατηγορούμενος κατά τον χρόνο και τόπο της 1ης κατηγορίας, εξύβρισε την πρώην συμβία του Α. Κ. Χ. με την λέξη «πουτάνα», (3η κατηγορία)
4) Δημόσια εξύβριση, κατά παράβαση του άρθρου 99 του Κεφ. 154. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες , ο κατηγορούμενος κατά τον χρόνο και τόπο της 1ης κατηγορίας (σε διαφορετική περίπτωση από αυτή που αναφέρεται στην 3η κατηγορία), εξύβρισε την πρώην συμβία του Α. Κ. Χ. με την λέξη «πουτάνα», (4η κατηγορία)
5) Άσκηση ψυχολογικής βίας, κατά παράβαση του Νόμου 115(Ι)/2021. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες , ο κατηγορούμενος κατά τον χρόνο και τόπο που αναφέρεται στην 1η κατηγορία, με τη συμπεριφορά του, προς την πρώην συμβία του Α. Κ. Χ., όπως περιγράφεται στις κατηγορίες 1-4 , της προκάλεσε ψυχολογική βία. (5η κατηγορία)
6) Βία στην οικογένεια, πρόκληση ψυχικής βλάβης σε μέλος της οικογένειας, κατά παράβαση των άρθρων 2 και 3(1)(4) του Νόμου κατά παράβαση του νόμου 119(Ι)/2000. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες ο κατηγορούμενος κατά το χρόνο και τόπο της πρώτης κατηγορίας, με τη συμπεριφορά του προς την πρώην συμβία του Α. Κ. Χ. όπως περιγράφεται στις κατηγορίες 1 – 4, της προκάλεσε ψυχική βλάβη.(6η κατηγορία)
7) Παρενόχληση, κατά παράβαση των άρθρων 2 και 3 του του νόμου 114(Ι)/2021 και του Περί της πρόληψης και της καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής βίας 115(Ι)/2021. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες της κατηγορίας, κατά τον χρόνο και τόπο της 1ης κατηγορίας, ο κατηγορούμενος προέβη σε συμπεριφορά, η οποία προκάλεσε παρενόχληση στην πρώην συμβία του Α. Κ. Χ. ενώ γνώριζε ότι ή όφειλε να γνωρίζει ότι η εν λόγω συμπεριφορά προκάλεσε ανησυχία και αγωνία.(7η κατηγορία)
Η Κατηγορούσα Αρχή ζήτησε όπως ο κατηγορούμενος παραμείνει υπό κράτηση. Το αίτημα της στηρίζεται στην πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων. Εις επίρρωση του λόγου αυτού τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου ως τεκμήριο Α στο οποίο φαίνονται οι προηγούμενες καταδίκες του και ως Τεκμήριο Β, το σύνολο των εκκρεμούσων υποθέσεων τις οποίες αντιμετωπίζει ο κατηγορούμενος ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου.
Περαιτέρω προς υποστήριξη του αιτήματος, αναφέρθηκε ότι σε σχέση με την προηγούμενη καταδίκη την οποία έχει ο κατηγορούμενος στην 10577/23 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, την 02/01/2024 αυτός καταδικάστηκε σε σχέση, μεταξύ άλλων, με παρόμοια αδικήματα με την παρούσα, όπου και πάλι παραπονούμενη ήταν η πρώην συμβία του Α. Κ. Χ., σε ποινές φυλάκισης με μεγαλύτερη αυτή των 10 μηνών με τριετή αναστολή. Ως η θέση της κατηγορούσας Αρχής, από την επιβολή ποινής την 02.01.24 μέχρι και σήμερα που καταχωρήθηκε το παρόν κατηγορητήριο διαφαίνεται ότι έχουν περάσει μόνο 5 μήνες, όπου προκύπτει ότι εντός της 3 έτους αναστολής που έχει θέσει το Δικαστήριο ο Κατηγορούμενος διαφαίνεται να διαπράττει μεταξύ άλλων νέα αδικήματα βίας στην οικογένεια, καταφρόνησης Δικαστηρίου, ανυπακοής σε νόμιμες διαταγές κ.α .
Στο σημείο αυτό σημειώνεται ότι στα πλαίσια της 10577/23 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, όπου επιβλήθηκαν οι πιο πάνω ποινές, είχαν ληφθεί υπόψη ακόμα δυο υποθέσεις, ήτοι η 3584/23 και η 8967/23 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, με παραπονούμενη και πάλι την πρώην συμβία του, Α. Κ. Χ.. Όπως φαίνεται να προκύπτει από το ίδιο το περιεχόμενο του Τεκμηρίου Α, οι δυο αυτές υποθέσεις τις οποίες παραδέχθηκε ο κατηγορούμενος και λήφθηκαν υπόψη στα πλαίσια της 10577/23, αφορούσαν και πάλι κατηγορίες μεταξύ άλλων που σχετίζονται με βία στην οικογένεια, καθώς επίσης και κατηγορίες μεταξύ άλλων παραβίασης διατάγματος αποκλεισμού του Κατηγορούμενου δυνάμει του Ν.115(Ι)/2021 και παραβίασης διατάγματος Δικαστηρίου το οποίο εκδόθηκε δυνάμει του Νόμου Ν.114(Ι)/2021
Επιπλέον η εκπρόσωπος της κατηγορούσας Αρχής, με παραπομπή στο Τεκμήριο Β, ανέφερε ότι εναντίον του Κατηγορουμένου εκκρεμούν οι πιο κάτω Ποινικές Υποθέσεις, του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου:
1) Η ποινική υπόθεση 1451/2022 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, στην οποία ο κατηγορούμενος φαίνεται να αντιμετωπίζει και πάλι κατηγορίες που σχετίζονται με αδικήματα βίας την οικογένεια. Η εν λόγω υπόθεση περιλαμβάνει 22 κατηγορίες, ενώ σημειώνεται ότι αυτό που προκύπτει είναι ότι η συγκεκριμένη υπόθεση αποτελείται από τρείς ποινικούς φακέλους. Παραπονούμενη σε αυτή την υπόθεση φαίνεται να είναι η συμβία του L. H. και σε σχέση με αυτή, αποδίδονται περιστατικά τα οποία κατ’ ισχυρισμό έγιναν την 06/03/22, 13/03/22, 18/05/20 και μεταξύ Νοεμβρίου του 2019 και Φεβρουαρίου του 2020. Επιπλέον, με το συγκεκριμένο κατηγορητήριο, αποδίδονται εναντίον του Κατηγορούμενου, αδικήματα βίας στην οικογένεια και κακομεταχείρισης παιδιού, ήτοι του γιου της συμβίας του, I. K. A. και πάλι σε διάφορες χρονικές περιόδους. Τέλος φαίνεται να αποδίδεται στον Κατηγορούμενο με βάση την 21η κατηγορία, το αδίκημα της πρόκληση ψυχικής βλάβης στο γιο του I. A. κατά την χρονική περίοδο μεταξύ Νοεμβρίου 2019 και 05/02/20.
2) Η ποινική υπόθεση 5223/2022 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, στην οποία αποδίδεται στον κατηγορούμενο η κατηγορία του τραυματισμού και ανάλογες πράξεις , κατά παράβαση του άρθρου 234(α) του Κεφ. 154. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες, αποδίδεται στον κατηγορούμενο ότι την 05/08/22 στη Πάφο, παράνομα, τραυμάτισε με μαχαίρι τον Y. B., από τη Συρία.
3) Η ποινική υπόθεση 8886/2023 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, στην οποία κατηγορείται για το αδίκημα της παράλειψης συμμόρφωσης σε σήμα μέλους της Αστυνομίας, κατά παράβαση του Ν.73(1)/2004 και την κατηγορία της κοινής οχληρίας, κατά παράβαση του άρθρου 186 του Κεφ. 154. Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες των κατηγοριών, ο κατηγορούμενος, την 23/04/2023 παρέλειψε να συμμορφωθεί σε σήμα αστυνομικού ενώ του έγινε σχετική υπόδειξη, καθότι υπήρχε εύλογη υποψία ότι εμπλέκεται στη διάπραξη αδικήματος. Επίσης σε σχέση με την 2η κατηγορία, αποδίδεται στον κατηγορούμενο ότι κατά τον ίδιο τόπο και χρόνο της 1ης κατηγορίας, αυτός προκάλεσε ενόχληση στο κοινό, δηλαδή, ενώ βρισκόταν σε δημόσιο χώρο κρατώντας ψεύτικο πιστόλι, το υποδείκνυε σε διερχόμενους.
Παρέπεμψε τέλος σε νομολογία προς υποστήριξη του αιτήματος της.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον κατηγορούμενο έφερε ένσταση στην κράτηση του. Προς υποστήριξη της ένσταση του, τόνισε ότι οι εκκρεμούσες υποθέσεις που αντιμετωπίζει ο κατηγορούμενος, αφορούν αδικήματα του 2019 με 2022 και καμιά ευθύνη δεν φέρει ο κατηγορούμενος που δεν ολοκληρώθηκαν μέχρι σήμερα. Παράλληλα τόνισε ότι σε σχέση με τις εκκρεμούσες υποθέσεις πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας. Παρέπεμψε στην Ποινική Έφεση 47/24, Χριστοδούλου ν. Αστυνομίας, ημερομηνίας 11/03/24 η οποία αφορούσε αδικήματα βίας στην οικογένεια όπου υπήρχε και σχετικό διάταγμα εναντίον του κατηγορουμένου έτσι ώστε να μην προσεγγίζει την παραπονούμενη. Στην εν λόγω απόφαση όπως υποστήριξε, η πρωτόδικη απόφαση για κράτηση του Κατηγορούμενου, ο οποίος σύμφωνα με τον συνήγορο παράκουσε το σχετικό διάταγμα, ανατράπηκε και κατ’ έφεση τέθηκαν όροι και αφέθηκε ελεύθερος. Αυτό ουσιαστικά που είναι η θέση της υπεράσπισης είναι ότι η έκδοση ενός διατάγματος με το οποίο να απαγορεύεται στον Κατηγορούμενο να προσεγγίζει την παραπονούμενη, αυτό είναι αρκετό με βάση και την νομολογία. Παρέπεμψε επίσης και στην Ποινική Έφεση 145/23 Γενικός Εισαγγελέας ν. Γ.Ν (όπου γίνεται αναφορά και την Γεωργίου ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 131/2021, ημερ. 01.09.21), αναφέροντας ότι ένα διάταγμα αποκλεισμού εξαλείφει σύμφωνα με το συνήγορο τον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων.
Ως γνωστό, το ενδεχόμενο κράτησης συναρτάται με οποιονδήποτε από τους τρεις πιο κάτω παράγοντες:
(α) την πιθανότητα μη προσέλευσης ενός κατηγορούμενου στη δίκη
(β) την πιθανότητα διάπραξης του ίδιου ή άλλου αδικήματος
(γ) τη δυνατότητα επηρεασμού μαρτύρων.
Καθένας από τους πιο πάνω παράγοντες εξετάζεται χωριστά και η ύπαρξη οποιουδήποτε από αυτούς δύναται να δικαιολογήσει την έκδοση διατάγματος κράτησης (Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 7). Όπως λέχθηκε στη Σιακαλλή v. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130 σελίδες 133, 134:
«Η πιθανότητα μη προσέλευσης των κατηγορουμένων στη δίκη είναι ο βασικός παράγοντας που εξετάζεται από το Δικαστήριο κατά την εξέταση του ενδεχόμενου κράτησης τους. Κατά τη στάθμιση του παράγοντα αυτού λαμβάνονται υπόψη η σοβαρότητα του αδικήματος, η πιθανότητα καταδίκης του στο βαθμό που μπορεί να προβλεφθεί από τις καταθέσεις των μαρτύρων και το ύψος της ποινής που προβλέπεται. Όμως ο κίνδυνος μη προσέλευσης δεν αποτελεί και το μοναδικό παράγοντα που λαμβάνεται υπόψη. Άλλοι παράγοντες είναι η πιθανότητα διάπραξης του ίδιου ή άλλου αδικήματος, καθώς και η δυνατότητα επηρεασμού μαρτύρων. Δεν είναι απαραίτητο να συνυπάρχουν όλοι οι παράγοντες, αλλά ένας ή περισσότεροι από αυτούς μπορεί να αποτελέσουν τον αποφασιστικό παράγοντα για την απόφαση του Δικαστηρίου (Lefkios Rodosthenous and Another v. The Police (1961) CLR 50, Michael Apostolou Tsouka v. The Police (1962) CLR 261). Κάθε παράγοντας θα πρέπει να εξετάζεται χωριστά και η ύπαρξη οποιουδήποτε από αυτούς δικαιολογεί την έκδοση διατάγματος κράτησης. Ακριβώς στην υπόθεση Κλεάνθης Γεωργίου Βασιλείου v. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση 6248, ημερ. 10.1.1997 τονίστηκε ότι η άποψη ότι πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει συρροή όλων των παραγόντων που καθιέρωσε η νομολογία, περιλαμβανομένης και της πιθανότητας επανάληψης των αδικημάτων για τα οποία κάποιος κατηγορείται, δεν βρίσκει έρεισμα ούτε στη λογική ούτε στη νομολογία.»
Το Δικαστήριο, όταν εξετάζει ένα αίτημα όπως αυτό της Κατηγορούσας Αρχής, είναι σημαντικό να καθοδηγείται από την αρχή ότι κάθε κατηγορούμενος τεκμαίρεται ότι είναι αθώος εκτός εάν καταδικαστεί από αρμόδιο Δικαστήριο. Στη Γενικός Εισαγγελέας v. Κυριάκου (2001) 2 Α.Α.Δ. 373, αναφέρεται ότι ο κανόνας ότι οι υπόδικοι αφήνονται ελεύθεροι κάμπτεται μόνο εφόσον συντρέχουν συγκεκριμένοι κίνδυνοι, προσέγγιση που είναι ευθυγραμμισμένη με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η αρχή αυτή κατοχυρώνεται και συνταγματικά εφ' όσον αποτελεί απόρροια του τεκμηρίου της αθωότητας ενός προσώπου. Ένας υπόδικος δικαιούται να παραμείνει ελεύθερος με εγγύηση στις περιπτώσεις όπου υπάρχει προσδοκία ότι θα προσέλθει στο Δικαστήριο για να δικαστεί. Ανάγκη περιορισμού του πολίτη πρέπει να διαπιστώνεται δικαστικά σε κάθε στάδιο της διαδικασίας και να επιβάλλεται από τα γεγονότα της κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης (Ανδρέας Καραγιώργης κ.ά. v. Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 92).
Αναφέρω από τώρα πως έχω θέσει ενώπιον μου τα όσα ανέφεραν οι ευπαίδευτοι συνήγοροι με τις εμπεριστατωμένες αγορεύσεις τους. Έχω μελετήσει, για σκοπούς του παρόντος αιτήματος, και υλικό (Τεκμήριο Α και Β) που τέθηκε ενώπιον μου για σκοπούς εξέτασης του λόγου για τον οποίο αιτείται την κράτηση η Κατηγορούσα Αρχή, ήτοι του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων.
Στρέφω ευθύς την προσοχή μου στην εξέταση του ανεξάρτητου λόγου, επί του οποίου ζητείται η κράτηση του κατηγορουμένου, ο οποίος είναι η πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων. Για την επιτυχή επίκληση του κριτηρίου αυτού δεν απαιτείται απόδειξη του κριτηρίου με την αυστηρή έννοια του όρου. Ούτε απαιτείται ακριβής μαρτυρία για την ύπαρξη πιθανότητας διάπραξης άλλου αδικήματος. Εκείνο που μετρά είναι αν με βάση όλα τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα.
Στην Άθου Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας Ποινική Έφεση 113/15 (Σχ. με 115/15), απόφαση ημερομηνίας 02.06.2015, λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Το πρωτόδικο Δικαστήριο καθοδηγήθηκε από σχετικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όπως την Σπανού κ.ά. v Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση 26 και 28/2013, ημερομηνίας 29/3/2013 και την Νικολάου v Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 840. Σύμφωνα με την προαναφερόμενη Νομολογία, κράτηση κατηγορούμενου μπορεί να διαταχθεί ακόμα και στη βάση, μόνο, κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων. Στην προκείμενη περίπτωση, το πρωτόδικο Δικαστήριο παρατήρησε ότι, για να καταλήξει (ένα Δικαστήριο) σε συμπέρασμα για ύπαρξη πιθανότητας διάπραξης άλλου αδικήματος, δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία. Αρκεί, αν, με βάση όλα τα ενώπιον του στοιχεία, δημιουργείται ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα. Λαμβάνοντας υπόψη, ότι ο Κατηγορούμενος 2 - Εφεσείοντας, βαρύνεται με προηγούμενη καταδίκη για ομοειδές αδίκημα κατοχής ναρκωτικών με σκοπό την προμήθεια και ότι δέκα περίπου μήνες μετά την αναστολή σημαντικού μέρους της ποινής του βρέθηκε, κάτω από ύποπτες συνθήκες, στη σκηνή διάπραξης των προαναφερόμενων τριών αδικημάτων, θεώρησε ότι ο κίνδυνος εμπλοκής του σε νέα αδικήματα στο μέλλον δεν ήταν μόνο μια απλή πιθανότητα, αλλά περισσότερο από ορατός. Επομένως, ο ορατός κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων εκ μέρους του Κατηγορούμενου 2 - Εφεσείοντα δικαιολογούσε, υπό τις περιστάσεις, τη διαφορετική μεταχείρισή του και την έκδοση διατάγματος κράτησης του.
Συμφωνούμε με το πρωτόδικο Δικαστήριο και με αυτά τα δεδομένα, θεωρούμε και τους δύο (εναπομείναντες) λόγους έφεσης ως αβάσιμους. Η πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων ήταν, υπό τις περιστάσεις, «ευλογοφανής», όπως έκρινε το πρωτόδικο Δικαστήριο, και η διαφορετική μεταχείριση μεταξύ πρώτου και δεύτερου Κατηγορούμενου δικαιολογείτο, υπό τις περιστάσεις, εφόσον για τον δεύτερο Κατηγορούμενο ικανοποιείτο το στοιχείο του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων.»
Στην προαναφερόμενη υπόθεση Σιακαλλή τονίστηκε ότι η πιθανότητα αυτή δεν περιορίζεται κατ’ ανάγκη σε παρόμοιο με το υπό εκδίκαση αδίκημα. Άμεσα δε συνδεδεμένη με την εξέταση πιθανολόγησης διάπραξης νέου αδικήματος είναι και η επιθυμία προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Στην ίδια υπόθεση λέχθηκε ότι η εκκρεμότητα άλλων ποινικών υποθέσεων ενισχύει την πιθανολόγηση διάπραξης άλλου νέου αδικήματος. Όπως λέχθηκε στην υπόθεση Νικολάου v. Δημοκρατίας (2013) 2 Α.Α.Δ., στην οποίαν μνημονεύεται η υπόθεση Νικολάου v. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 840, η ύπαρξη πιθανότητας διάπραξης άλλων αδικημάτων στον ενδιάμεσο χρόνο μέχρι τη δίκη από τον κατηγορούμενο, μπορεί να στοιχειοθετηθεί είτε από στοιχεία που αφορούν σε προηγούμενη καταδίκη ή προηγούμενες καταδίκες, είτε ακόμα και από το γεγονός ότι εναντίον του κατηγορουμένου εκκρεμούν προς εκδίκαση ή προς καταχώρηση, άλλες υποθέσεις σε σχέση με τη διάπραξη παρόμοιων αδικημάτων. Το γεγονός της εκκρεμότητας άλλων υποθέσεων δύναται, υπό τις κατάλληλες περιστάσεις, να θεωρηθεί ότι αναδεικνύει μία συμπεριφορά και τάση του κατηγορουμένου, η οποία κλίνει προς την πιθανότητα διάπραξης νέων αδικημάτων αν αυτός αφεθεί ελεύθερος. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την πιο πάνω υπόθεση:
«Αυτό ήταν ένα σοβαρό στοιχείο το οποίο μπορούσε και έπρεπε να συνσταθμιστεί από το πρωτόδικο και μπορούσε να κλίνει την πλάστιγγα υπέρ της κράτησης του εφεσείοντα, δεδομένου ότι στοιχειοθετούσε την ύπαρξη πιθανότητας διάπραξης αδικημάτων στο μεσοδιάστημα, παρά την ύπαρξη λευκού ποινικού μητρώου του εφεσείοντα, στοιχείο το οποίο επίσης λήφθηκε υπόψη.»
Στην Αριστοδήμου ν. Δημοκρατίας (2009) 2 Α.Α.Δ. 567 λέχθηκαν τα ακόλουθα σε σχέση με τον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων.
«Εξετάσαμε τα δεδομένα της παρούσας υπόθεσης και δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι συντρέχει λόγος για την παρέμβαση μας. Το πρωτόδικο δικαστήριο ορθώς καθοδηγήθηκε από την υπάρχουσα νομολογία, επισημαίνοντας ότι δεν ήταν απαραίτητη η ύπαρξη προηγουμένων καταδικών, αρκούσε, υπό τις περιστάσεις, η ύπαρξη των δυο άλλων ποινικών υποθέσεων που επίσης εκκρεμούν εναντίον του εφεσείοντα για να οδηγηθεί στην κατάληξη ότι υπάρχει πιθανότητα επανάληψης της ιδίας εγκληματικής συμπεριφοράς από τον εφεσείοντα. (βλ. Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130 και Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας (2008) 2 A.A.Δ. 597).
Η χρονική αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν στην καταχώρηση των τριών υποθέσεων, όπως τις αναλύσαμε πιο πάνω, καθιστά έκδηλο και προφανές ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο οδηγήθηκε στο συμπέρασμα πιθανότητας επανάληψης αφού τα εξεταζόμενα αδικήματα της παρούσας υπόθεσης, κατ' ισχυρισμόν, διαπράχθηκαν ενώ υπήρχε προγραμματισμένη για ακρόαση άλλη υπόθεση ενώπιον του κακουργιοδικείου Πάφου. Ταυτοχρόνως η άλλη υπόθεση που εκκρεμεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, αφορά προγενέστερη περίοδο της διάπραξης των αδικημάτων της υπό κρίση υπόθεσης.
Αυτό, κατά τη γνώμη μας, δικαιολογούσε πλήρως την κατάληξη του κακουργιοδικείου.»
Στη Θεοφάνους ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 327, το Εφετείο απορρίπτοντας την έφεση του κατηγορούμενου ανέφερε τα ακόλουθα:
«Στη συνέχεια το Κακουργιοδικείο εξέτασε το ζήτημα της πιθανότητας διάπραξης άλλων αδικημάτων, από τον εφεσείοντα μέχρι τη δίκη του. Αυτό το ζήτημα είχε τεθεί από την Κατηγορούσα Αρχή η οποία έθεσε ευθέως και σαφώς ενώπιον του Κακουργιοδικείου την θέληση και την επιθυμία του εφεσείοντα να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο, έστω και παράνομο, τον αδελφό του, συγκατηγορούμενο του στην παρούσα υπόθεση και κατηγορούμενο στην Υπόθεση Αρ. 38/12, να αθωωθεί από τις εναντίον του κατηγορίες. Συγκεκριμένα η Κατηγορούσα Αρχή έθεσε υπόψη του Κακουργιοδικείου την Ποινική Υπόθεση Αρ. 6574/12 ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, στην οποία κατηγορούμενος είναι ο παρών εφεσείων και στην οποίαν κατηγορείται, μεταξύ άλλων, ότι μεταξύ των ημερομηνιών Δεκεμβρίου του 2011 και Απριλίου του 2012, παρείχε τη δυνατότητα διαφυγής στον αδελφό του Θεόδωρο Θεοφάνους, εν γνώσει του, ότι αυτός ενεχόταν σε έγκλημα διπλού φόνου εκ προμελέτης. Επίσης στην υπόθεση εκείνη κατηγορείται ότι κατέστρεψε και αποδεικτικά στοιχεία, εσκεμμένα, για να βοηθήσει τον αδελφό του να διαφύγει την καταδίκη. Επομένως κατά την κρίση μας ορθά το πρωτόδικο δικαστήριο εξετάζοντας την πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων, αναφέρθηκε στην Υπόθεση Αρ. 6574/12, Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε καταδειχθεί η πιθανότητα εκδήλωσης εκ νέου διάθεσης παροχής βοήθειας του εφεσείοντα προς τον αδελφό του, με οποιοδήποτε τρόπο, ώστε να αποφύγει την καταδίκη για υπόθεση διπλού φόνου, την οποίαν αντιμετωπίζει. Ακόμα το Κακουργιοδικείο έκρινε ότι υπήρχε και κίνδυνος εναντίον της ζωής του Οδυσσέα Ποζίδη, συζύγου του ενός από τα δύο θύματα στην Υπόθεση Αρ. 38/12, και πάλι με απώτερο σκοπό την υποβοήθηση της υπεράσπισης του αδελφού του εφεσείοντος Θεόδωρου Θεοφάνους. Με αυτά τα δεδομένα ορθά, κατά την κρίση μας, το Κακουργιοδικείο κατέληξε στο συμπέρασμα πως η πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων εκ μέρους του εφεσείοντα, της μορφής που εξήγησε, δηλαδή με σκοπό την υποβοήθηση του αδελφού του κατηγορούμενου στην Υπόθεση Αρ. 38/12, καθιστούσε την κράτηση του εφεσείοντα μέχρι τη δίκη του επιτακτική.»
Στην Πατατάρης ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 46, αναφέρθηκαν τα ακόλουθα στη σελίδα 52:
«Η πιθανολόγηση διάπραξης νέου αδικήματος αναφέρεται σε τάση για συγκεκριμένη συμπεριφορά του αδικοπραγούντα στο μέλλον, συμπεριφορά για την οποία το Δικαστήριο μπορεί να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, με βάση το σύνολο του υλικού που βρίσκεται ενώπιον του.»
Στη Φενερίδης (1998) 1(Δ) Α.Α.Δ. 2101 η οποία αφορούσε σε αίτηση έκδοσης εντάλματος Habeas Corpus, λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Όμως ο κίνδυνος μη προσέλευσης δεν αποτελεί και τον μοναδικό ουσιώδη παράγοντα. Άλλοι παράγοντες είναι η πιθανότητα διάπραξης του ίδιου ή άλλου αδικήματος καθώς και ο επηρεασμός της πορείας της δικαιοσύνης. Δεν είναι απαραίτητο όλοι οι παράγοντες να συνυπάρχουν, ένας ή περισσότεροι απ' αυτούς μπορεί να αποτελέσουν τον αποφασιστικό παράγοντα (Rodosthenous and Another v. The Police 1961 C.L.R. 50 και Μichael Apostolou Tsouka v. The Police 1962 C.L.R. 261. Βλέπε επίσης Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 A.A.Δ. 45 και Κωνσταντινίδης ν. Δημοκρατίας (1997) 2 A.A.Δ. 109.)
H πρόβλεψη αναφορικά με την ύπαρξη ή αποτίμηση των διάφορων κινδύνων που σταθμίζουν τελικά την εξέταση του ενδεχόμενου κράτησης, όπως είναι η πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων, δεν μπορεί παρά να στηρίζεται είτε σε στοιχεία που προέρχονται από το ιστορικό του υπόδικου ή της υπόθεσης είτε σε εγγενείς ενδείξεις που χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη υφή της (Φώτος Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω).
Όσον αφορά δε την πιθανότητα διάπραξης άλλου αδικήματος δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία, αρκεί να δημιουργείται ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει μια τέτοια πιθανότητα (Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω).»
Στην Πιριπίτσης ν. Δημοκρατίας (2010) 2 Α.Α.Δ. 9 το Εφετείο σε συμφωνία με το πρωτόδικο Δικαστήριο βρήκε πως η μαρτυρία που είχε τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου σαφώς δημιουργούσε εύλογη υποψία ότι ο εφεσείων ενεχόταν στη διάπραξη αδικημάτων παρόμοιας φύσης με εκείνα για τα οποία επρόκειτο να δικαστεί.
Στην Χρυσόστομος Σκούρος v. Αστυνομίας 2011 2ΑΑΔ 140 διατάχθηκε η κράτηση του Εφεσείοντα για τον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων στην βάση μόνο του ίδιου κατηγορητηρίου που αντιμετώπιζε. Αναφέρθηκε από το Εφετείο ότι το γεγονός διάπραξης μεγάλου αριθμού αδικημάτων εντός ελάχιστου χρόνου δεικνύει την ύπαρξη ροπής και δυνατότητας διάπραξης νέων αδικημάτων.
Στην xxx Shoaib v. Δημοκρατίας Ποινική Έφεση 35/2020 ημερ. 14.04.20, ECLI:CY:AD:2020:B142 το Ανώτατο Δικαστήριο, επικυρώνοντας απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου για κράτηση του εφεσείοντα μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης, τόνισε ότι η πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων τεκμηριωνόταν από την ύπαρξη προηγούμενης καταδίκης, στοιχείο που ήταν δεδομένο και αδιαμφισβήτητο.
Στην πολύ πρόσφατη Γεώργιος Γεωργίου ν. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση Αρ.: 240/2023, ημερομηνίας 19 Ιανουαρίου 2024 , επικυρώθηκε ότι η κρίση του Κακουργοδικείου, ως προς την πιθανότητα διάπραξης νέων αδικημάτων. Όπως λέχθηκε, η ύπαρξη προηγούμενης καταδίκης έστω και αν χρονολογείται από το 2019 για αδικήματα που διαπράχθηκαν το 2014, θεμελίωνε κίνδυνο διάπραξης νέων αδικημάτων λαμβάνοντας υπόψη ότι παρήλθαν μόνο 17 μήνες από τη λήξη της τριετούς αναστολής που επεβλήθη σ΄ αυτόν, κατά την επιβολή της εν λόγω ποινής.
Επίσης στην πρόσφατη Ποινική Έφεση Αρ.: 271/2023, ημερομηνίας 24/01/24, Στέφανος Κωνσταντίνου ν. Αστυνομίας, ο κατηγορούμενος παρέμεινε υπό κράτηση στη βάση των εκκρεμούσων υποθέσεων που αντιμετώπιζε.
Όπως συνάγεται από την υπόθεση Τσιάκκας κ.α. ν. Δημοκρατίας (2002) 2 Α.Α.Δ. 164, η κράτηση στη βάση ενός τέτοιου κινδύνου σχετίζεται με την πολιτική του Δικαίου για την πρόληψη του εγκλήματος. Με παραπομπή στην προηγηθείσα νομολογία του ΕΔΑΔ παρατίθενται στο σύγγραμμα Law of the European Convention on Human Rights, των Harris, O' Boyle and Warbrick, έκδοση 2023, σελ. 356 και τα εξής:
"Accordingly, public interest in the prevention of crime may justify detention on remand where there are good reasons to believe that the accused, if released, will commit an offence or offences of the same serious kind with which he is already charged. It is not necessary that there be a reasonable suspicion that any particular, identifiable offence will be committed".
Στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί κοινό έδαφος των μερών ότι ο κατηγορούμενος δεν διαθέτει λευκό ποινικό μητρώο. Ειδικότερα βαρύνεται σύμφωνα με όσα αναλύονται ανωτέρω, με μια (1) προηγούμενη καταδίκη στην οποία λήφθηκαν υπόψη ακόμα δυο υποθέσεις που αφορούν μάλιστα την ίδια παραπονούμενη με την παρούσα υπόθεση. Επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης με μεγαλύτερη αυτή των 10 μηνών την 02/01/2024, με τριετή αναστολή. Σημειώνω ότι τόσο στη κύρια υπόθεση όπου του επιβλήθηκε η ποινή όσο και σε μια εκ των υποθέσεων που λήφθηκαν υπόψη για σκοπούς επιβολής ποινής, και τις οποίες παραδέχθηκε ο κατηγορούμενος, υπήρχαν κατηγορίες ανυπακοής σε νόμιμες διαταγές, παραβίασης διατάγματος αποκλεισμού το οποίο εκδόθηκε δυνάμει του Νόμου 115(Ι)/2021, και παράβασης διατάγματος Δικαστηρίου το οποίο εκδόθηκε δυνάμει των προνοιών του Ν. 114(1)/2021.
Αυτό που παρατηρείται είναι ότι ενώ την 02/01/2024 που επιβλήθηκαν οι ποινές φυλάκισης στην 10577/23 του Ε.Δ Πάφου με μεγαλύτερη την ποινή φυλάκισης των 10 μηνών με τριετή αναστολή, εντός της πιο πάνω αναστολής, φαίνεται ότι το όνομα του Κατηγορούμενου και πάλι εμπλέκεται στη διάπραξη αδικημάτων ίδιας ή παρόμοιας φύσης ως προκύπτει από το περιεχόμενο της παρούσας υπόθεσης τα οποία αποδίδονται στον κατηγορούμενο ότι έγιναν την 26/06/2024 στην Πάφο προς το πρόσωπο της ίδια παραπονούμενης. Έξι περίπου μήνες μετά την επιβολή ποινής φυλάκισης με τριετή αναστολή, στον κατηγορούμενο αποδίδεται η διάπραξη νέων αδικημάτων ίδια φύσης. Επίσης το Δικαστήριο παρατηρεί ότι, με βάση τις υποθέσεις οι οποίες λήφθηκαν υπόψη ως προκύπτει από το Τεκμήριο Α, και οι οποίες αφορούν και πάλι την ίδια παραπονούμενη, παρά την έκδοση διαταγμάτων αποκλεισμού, αυτό δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει τον κατηγορούμενο από το να τα παραβιάσει, γεγονός το οποίο οδήγησε στην καταχώρηση των υποθέσεων για τις οποίες επιβλήθηκαν ποινές.
Εδώ κατά την κρίση του Δικαστηρίου, η παρούσα περίπτωση, διαφοροποιείται από την Ποινική Έφεση 47/24 Χριστοδούλου ν. Αστυνομίας, ημερομηνίας 11/03/24 την οποία επικαλέστηκε ο συνήγορος υπεράσπισης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που εξετάστηκε στην πιο πάνω ποινική έφεση, φαίνεται ότι πράγματι υπήρχε διάταγμα σε ισχύ εναντίον του Κατηγορούμενου, όμως σύμφωνα με την εν λόγω απόφαση, «….δεν πρόκειται για περίπτωση στην οποία ο εμπλεκόμενος σύζυγος επεδίωκε να συναντήσει τη σύζυγο του ή να την πλησιάσει πέραν του επιτρεπτού ορίου. Από το σύνολο των περιστάσεων αναδύεται η αίσθηση πως ότι και αν προέκυψε φαίνεται να συνδέεται περισσότερο με το σταθερό γεγονός της καθημερινής δικής του επίσκεψης στη φάρμα για το τάισμα των ζωών και της κατ’ εξαίρεσιν επίσκεψη της παραπονούμενης εκεί τη συγκεκριμένη μέρα για την καταμέτρηση των προβάτων. Αυτό το στοιχείο κατά τη γνώμη μας , εκβαραθρώνει την ισχύ οποιασδήποτε εκτίμησης ότι υπάρχει κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων». Αυτό όμως που φαίνεται ως δεδομένο στην περίπτωση του κατηγορούμενου στην παρούσα υπόθεση, είναι ότι, πρώτον με βάση τις λεπτομέρειες του παρόντος κατηγορητηρίου, ο κατηγορούμενος εισήλθε στην οικία της πρώην συμβίας του γεγονός που κατά την κρίση του Δικαστηρίου δεν μπορεί να συνδεθεί με μια τυχαία συνάντηση, αφού πρόκειται για την οικία της παραπονούμενης υπό την ιδιότητα μάλιστα της πρώην συμβίας, ενώ φαίνεται ότι στο παρελθόν με βάση τις υποθέσεις που παραδέχθηκε και προκύπτουν από τεκμήριο Α, αυτός δεν συμμορφώθηκε με σχετικά διατάγματα τα οποία τέθηκαν από το Δικαστήριο, συμπεριφορές για τις οποίες ήδη έχει καταδικαστεί την 02/01/2024 μετά από δική του παραδοχή. Συνεπώς φαίνεται ότι η έκδοση τέτοιων διαταγμάτων δεν αποτέλεσαν ούτε στο παρελθόν αποτρεπτικό δεδομένο για τον κατηγορούμενο, ειδικότερα σε σχέση με τη συγκεκριμένη παραπονούμενη. Όσο αφορά τώρα την παραπομπή την οποία έκανε ο συνήγορος υπεράσπισης στην Ποινική Έφεση 145/2023, Γενικός Εισαγγελέα ν. Γ.Ν, κρίνω ότι και η συγκεκριμένη περίπτωση διαφοροποιείται από την υπό κρίση περίπτωση. Σημειώνεται ότι στη συγκεκριμένη απόφαση, ο Κατηγορούμενος φαίνεται να ήταν λευκού ποινικού μητρώου, σε αντίθεση με την υπό κρίση περίπτωση που βαρύνεται με καταδίκη που αφορά την ίδια παραπονούμενη, ούτε φαίνεται να αντιμετώπιζε προγενέστερες κατηγορίες για παρακοή διατάγματος Δικαστηρίου με αποτέλεσμα να κρίθηκε ορθή η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου να μην διατάξει κράτηση. Συγκεκριμένα όπως αναφέρεται στην απόφαση, «Υπό το φώς των ανωτέρω, λαμβάνοντας υπόψη το λευκό ποινικό μητρώο του Εφεσίβλητου και ότι η μαρτυρία ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου δεν αναδείκνυε γενική ροπή προς την παρανομία, κρίνουμε ότι τα εν λόγω διατάγματα απομάκρυνσης και αποκλεισμού…….εξαλείφουν ουσιωδώς τον κίνδυνο διάπραξης ομοειδών αδικημάτων, με αποτέλεσμα να μην δικαιολογείται η κράτηση του Εφεσίβλητου».
Περαιτέρω το Δικαστήριο κρίνει ότι η παρούσα περίπτωση διαφοροποιείται και από την απόφαση στην Γεωργίου ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 131/2021, ημερομηνίας 01/09/2021, στην οποία και πάλι διατάχθηκε όπως ο κατηγορούμενος αφεθεί ελεύθερος με όρους. Συγκεκριμένα, ο Εφεσείων αντιμετώπιζε 15 κατηγορίες ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Η υπόθεση αφορούσε πέντε διαφορετικά περιστατικά που, κατ' ισχυρισμό διαδραματίστηκαν τον Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο και Ιούλιο του 2021, κατά τα οποία κάθε φορά, ο Εφεσείων διέπραττε τα αδικήματα της κακόβουλης ζημιάς στην πόρτα της οικίας του πατέρα του,] της κοινής επίθεσης εναντίον του τελευταίου, ενώ συμπεριφερόταν και με τρόπο που του προκαλούσε ψυχική βλάβη. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε καταλήξει ότι αν ο Εφεσείοντας παρέμενε ελεύθερος «ελλοχεύει για τον παραπονούμενο κίνδυνος για τη σωματική του ακεραιότητα. . ότι ο κίνδυνος διάπραξης αδικήματος είναι περισσότερο από ορατός και συνηγορεί υπέρ της κράτησης του κατηγορουμένου και όχι υπέρ της απόλυσης του». Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι παρά την ύπαρξη πιθανότητας διάπραξης άλλων αδικημάτων, η μαρτυρία δεν αποκάλυπτε γενική τάση του εφεσείοντος προς την παρανομία. Η έκνομη συμπεριφορά του, όπως προκύπτει από το κείμενο της πιο πάνω απόφασης, στρεφόταν αποκλειστικά κατά του πατέρα του εφεσείοντος, και κατέληξε ότι η εν λόγω συμπεριφορά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την επιβολή κατάλληλων όρων βάσει του άρθρου 15(3) του Ν. 119(Ι)/2000.
Στην υπό κρίση όμως περίπτωση, ο κατηγορούμενος όπως προαναφέρθηκε, βαρύνεται με μια προηγούμενη καταδίκη με την ίδια παραπονούμενη, όπου λήφθηκαν υπόψη ακόμα δυο ποινικές υποθέσεις που αφορούσαν και πάλι την ίδια παραπονούμενη όπου υπήρχαν και κατηγορίες για παραβίαση διατάγματος Δικαστηρίου. Ο κατηγορούμενος ενώ υπήρχαν προφανώς τα εν λόγω διατάγματα, δεν συμμορφώθηκε με αυτά γι’ αυτό τον λόγο αντιμετώπισε και τις συγκεκριμένες υποθέσεις τις οποίες παραδέχθηκε. Επίσης μελετώντας και το περιεχόμενο των εκκρεμούσων υποθέσεων, προκύπτει ότι πρώτον για την υπόθεση 1451/22 του Ε.Δ Πάφου, οι κατηγορίες αφορούν επίσης μεταξύ άλλων κατηγορίες βίας στην οικογένεια που αφορούν όμως άλλους παραπονούμενους, ήτοι την συμβία του Lucie Homolacova, τον γιό της συμβίας του Innocent Kennedy Anwule και τον γιό του Ilia Assaf. Συνεπώς κατά την κρίση μου η παρούσα περίπτωση διαφοροποιείται από την περίπτωση που αφορά τα γεγονότα της Γεωργίου ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 131/2021, ημερομηνίας 01/09/2021, όπου μοναδικός παραπονούμενος ήταν ο πατέρας του Κατηγορουμένου.
Επιπλέον και οι υπόλοιπες εκκρεμούσες που αντιμετωπίζει ο κατηγορούμενος σύμφωνα με το περιεχόμενο του Τεκμηρίου Β, αφορούν διαφορετικά πρόσωπα σε κάθε περίπτωση και διαφορετικούς χρόνους διάπραξης των ισχυριζόμενων αδικημάτων. Συνεπώς όλα τα πιο πάνω δεδομένα , κρίνω ότι διαφοροποιούν την υπό κρίση περίπτωση από τις πιο πάνω αποφάσεις.
Εδώ έχουμε ένα κατηγορούμενο με μια προηγούμενη καταδίκη στην οποία λήφθηκαν υπόψη άλλες δυο υποθέσεις που αφορούσαν την ίδια παραπονούμενη, υποθέσεις οι οποίες μεταξύ άλλων περιλάμβαναν και κατηγορίες παρακοής σχετικών διαταγμάτων, γεγονός που φανερώνει ότι αυτά δεν αποτέλεσαν τροχοπέδι στην παραβατική συμπεριφορά του κατηγορούμενου προς το πρόσωπο της παραπονούμενης της παρούσας υπόθεσης. Επίσης ο κατηγορούμενος, εντός της ισχύος της αναστολής ποινής που επιβλήθηκε στην υπόθεση που βαρύνεται με προηγούμενη καταδίκη, αντιμετωπίζει την παρούσα υπόθεση, ενώ φαίνεται ότι το σύνολο των εκκρεμούσων υποθέσεων αφορούν διαφορετικούς παραπονούμενος, σε αντίθεση με την υπόθεση Γεωργίου (ανωτέρω).
Τέλος, σε σχέση με την αναφορά του ευπαίδευτου συνηγόρου υπεράσπισης, ότι οι εκκρεμούσες υποθέσεις που αντιμετωπίζει ο κατηγορούμενος, αφορούν αδικήματα του 2019 με 2022 και καμιά ευθύνη δεν φέρει ο κατηγορούμενος που δεν ολοκληρώθηκαν μέχρι σήμερα, παραπέμπω στην, ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦ v AΣΤΥΝΟΜΙΑΣ Ποιν. Έφεση 73/2017 ημερ.20/03/17, ECLI:CY:AD:2017:B91 όπου ο εφεσείοντας βαρύνετο με δύο προηγούμενες καταδίκες. Στην μία εξ αυτών είχαν ήδη διαρρεύσει 13 χρόνια ενώ στην άλλη 6 από την ημερομηνία της καταδίκης μέχρι και την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης από το πρωτόδικο Δικαστήριο. Το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση με την οποία διατάχθηκε η κράτηση του Εφεσείοντα μέχρι τη δίκη του αφού έκρινε ότι το ιστορικό του, με βάση μεταξύ άλλων την ύπαρξη των δύο προηγούμενων καταδικών καθώς και των κατηγοριών που αντιμετώπιζε στην προκείμενη περίπτωση ήταν ικανό να αποκαλύψει την τάση του εφεσείοντα στο να επιδίδεται σε εγκληματική δράση. Κρίθηκε μάλιστα ότι ο κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων εκτιμάται από το όλο ιστορικό και την όλη συμπεριφορά που αποδίδεται σε κάποιο πρόσωπο αφού συνυπολογιστούν ορθά όλοι οι σχετικοί παράγοντες.
Σε σχέση με την αναφορά του ότι σε σχέση με τις εκκρεμούσες υποθέσεις πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας, αναφέρω απλά, με κάθε σεβασμό, ότι δεν προκύπτει παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας από την εκτίμηση του κινδύνου διάπραξης άλλων ποινικών αδικημάτων στη βάση εκκρεμουσών ποινικών υποθέσεων, καθότι το Δικαστήριο δεν προβαίνει σε οποιαδήποτε οριστικά συμπεράσματα ή κρίση επί της ενοχής ή αθωότητας του κατηγορουμένου.
Στη βάση αυτών των αδιαμφισβήτητων δεδομένων δημιουργείται ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει πιθανότητα - κίνδυνος ο κατηγορούμενος να διαπράξει άλλο ή άλλα αδικήματα σε περίπτωση που αφεθεί ελεύθερος.
Η έννοια της εξέτασης της πιθανολόγησης διάπραξης νέου αδικήματος δεν συνδέεται μόνο με το υπό εξέταση αδίκημα, αλλά και με την επιθυμία προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Ακόμα μπορεί να λεχθεί ότι εξυπηρετούνται και τα συμφέροντα του ίδιου του κατηγορούμενου ο οποίος λόγω του περιορισμού του αποτρέπεται από τη διάπραξη νέων αδικημάτων που επιφέρουν τιμωρία.
Στην υπό εξέταση υπόθεση κρίνω πως υπάρχει πιθανότητα διάπραξης από μέρους του Κατηγορουμένου σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος άλλων αδικημάτων παρόμοιας ή ακόμα και άλλης φύσεως από αυτά που αντιμετωπίζει με την υπό εξέταση υπόθεση.
Χωρίς σε καμιά περίπτωση επαναλαμβάνω να παραγνωρίζεται το τεκμήριο της αθωότητας του Κατηγορούμενου, το σύνολο των εκκρεμούσων στο Ε.Δ. Πάφου εναντίον του ποινικών υποθέσεων που λαμβάνω υπόψη ως πιο πάνω περιέγραψα, τόσο για παρόμοιας όσο και για διαφορετικής φύσεως αδικήματα με αυτά που αντιμετωπίζει με την υπό εξέταση υπόθεση, αλλά και με βάση την ύπαρξη μιας προηγούμενης καταδίκης στην οποία λήφθηκαν ακόμα δυο υποθέσεις υπόψη ως πιο πάνω αναφέρεται, κρίνω ότι είναι αρκετά για να δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση ότι σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος υπάρχει ο κίνδυνος διάπραξης από μέρους του άλλων αδικημάτων.
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι παρέχεται εικόνα παρατεταμένης και συνάμα επαναλαμβανόμενης εμπλοκής του Κατηγορουμένου σε σοβαρής φύσεως αδικήματα. Σε μια σχετικά σύντομη χρονική περίοδο. Στον κατηγορούμενο αποδίδεται μια σειρά εγκληματικών δραστηριοτήτων σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Ο αριθμός των υποθέσεων στις οποίες το όνομα του Κατηγορουμένου εμπλέκεται σε συνδυασμό με το συνολικό χρονικό διάστημα που καλύπτει αλλά και γενικότερα σε συνάρτηση με τη σοβαρότητα του μεγαλύτερου μέρους των κατηγοριών των εκκρεμουσών υποθέσεων, αλλά και η ύπαρξη της προηγούμενης καταδίκης στην οποία ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε ποινές φυλάκισης με τριετή αναστολή, είναι δεδομένα που ενισχύουν την πιθανολόγηση διάπραξης νέων αδικημάτων από μέρους του κατηγορούμενου, χωρίς σε καμιά περίπτωση να επηρεάζεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο το τεκμήριο της αθωότητας σε σχέση με τις εκκρεμούσες υποθέσεις.
Η ανάγκη προστασίας του κοινωνικού συνόλου από πιθανές παράνομες πράξεις του Κατηγορουμένου θεωρώ ότι στην παρούσα υπόθεση και στη βάση των δεδομένων που μου έχουν δοθεί είναι τέτοια που ικανοποιούν αυτό τον παράγοντα.
Λαμβάνοντας λοιπόν σχετική καθοδήγηση από τη Νομολογία την οποία έχω παραθέσει ανωτέρω και στη βάση των όσων έχουν τεθεί ενώπιον μου προς υποστήριξη του αιτήματος της κράτησης κρίνω ότι υπάρχει στην παρούσα περίπτωση πιθανότητα διάπραξης ιδίων ή άλλων αδικημάτων αν ο Κατηγορούμενος αφεθεί ελεύθερος και συνεπώς και ο λόγος πάνω στον οποίο εδράζεται το αίτημα της κατηγορούσας Αρχής επιτυγχάνει.
Κατά συνέπεια ασκώντας τη διακριτική μου ευχέρεια εκδίδω διάταγμα για την κράτηση του Κατηγορουμένου μέχρι την 31/07/2024 ημερομηνία που έχει οριστεί η παρούσα υπόθεση για ακρόαση.
(Υπ.) ...........................
Χρ. Μ. Παπαλλάς, Ε.Δ
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής