ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ν. Φακοντή, Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 3774/24
Αστυνομικό Διευθυντή Πάφου
v.
WALID ELAHMAD
Κατηγορούμενος
Ημερομηνία: 30 Αυγούστου 2024
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: Ο κ. Μ. Αντωνίου
Για τον Κατηγορούμενο: Ο κ. Κ. Σιαηλής
Κατηγορούμενος: Παρών
(αίτημα για κράτηση)
Το υπό εξέταση κατηγορητήριο καταχωρήθηκε στις 29.08.2024 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου μετά απο σχετική συγκατάθεση που δόθηκε απο τον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας ίδιας ημερομηνίας για να τύχει συνοπτικής εκδίκασης και περιλαμβανει συνολικά 28 κατηγορίες.
Οι κατηγορίες αυτές προκύπτουν απο 6 διαφορετικούς ανακριτικούς φακέλους με τους 4 εξ αυτών να αφορούν αδικήματα που διέπονται απο τις πρόνοιες του Περί Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών Νmμου Ν. 29/77, ο 5ος να αφορά αδικήματα κατά της περίουσιας και μεταφοράς μαχαιριών και επιθετικών οργάνων και τέλος ο 6ος να αφορά τροχαίες παραβάσεις.
Ο Κατηγορούμενος ως βεβαίως είχε δικαίωμα να πράξει δεν παραδέχθηκε τις κατηγορίες.
Η Κατηγορούσα Αρχή ζήτησε την κράτηση του ένεκα του επικαλούμενου κινδύνου φυγοδικίας αλλά και του κινδύνου διάπραξης από μέρους του άλλων αδικημάτων.
Προς το σκοπό υποστήριξης του αιτήματος κατατέθηκε στην διαδικασία το μαρτυρικό υλικό της υπόθεσης Παράρτημα Α εντός του οποίου περιλαμβάνεται και μία εκκρεμούσα εναντίον του Κατηγορούμενου Ποινική Υπόθεση ήτοι η 1979/2024 Ε.Δ.Πάφου.
Ο κ. Αντωνίου υποστήριξε την θέση πως στην υπό εξέταση υπόθεση υπάρχει η πιθανότητα ο Κατηγορούμενος να μην προσέλθει στο Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη την σοβαρότητα των αδικημάτων που αυτός αντιμετωπίζει ιδαίτερα τις κατηγοριες κατοχής με σκοπό την προμήθεια ναρκωτικών ουσιών, την πιθανότητα καταδίκης στη βάση και του μαρτυρικού υλικού που κατατέθηκε στην διαδικασία (Παράρτημα Α) και την ενδεχόμενη ποινή που θα επιβληθεί σε αυτόν. Κάλεσε το Δικαστήριο να λάβει υπόψη του το γεγονός ότι αυτός είναι άγαμος αιτητής απο το 2021 αίτησης για εξασφάλιση καθεστώς πολιτικού ασύλου και δεν διαθέτει ισχυρούς δεσμούς με την Δημοκρατία.
Eπιπρόσθετα και προς υποστήριξη και του δεύτερου λόγου κράτησης ο κ. Αντωνίου σημείωσε πως μέσα από το υφιστάμενο κατηγορητήριο το οποίο αποτελείται απο 6 διαφορετικούς ανακριτικούς φακέλους οι 4 μάλιστα εκ των οποίων να αφορούν αδικήματα ναρκωτικών συναφεί δηλαδή και με τα αδικήματα που αντιμετωπίζει και στην εκκρεμούσα εναντίον του ποινική υπόθεεση 1979/2024 σε συνδυασμό και με τους υπόλοιπους δύο ανακριτικούς φακέλους που περιλαμβάνονται στο υπό εξέταση κατηγορητήριο για άλλης φύσεως αδικήματα και εχοντας κατά νου ότι όλα τα αδικήματα που του καταλογίζονται τόσο στην υπό εξέταση υπόθεση όσο και στην υπόθεση 1979/2024 κατά την κατηγορούσα αρχή έλαβαν εντός του έτους 2024 όλα σωρευτιικά ειδωμένα ικανοποιούν τον κίνδυνο σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος να διαπράξει άλλα αδικήματα παρόμοιας ή και άλλης φύσεως με αυτά που αντιμετωπίζει.
Ο κ. Σιαηλής έφερε ένσταση στο αίτημα της κράτησης. Σε σχέση με τον κίνδυνο φυγοδικείας χωρίς να παραγνωρίζει την σοβαρότητα των αδικηματων που καταλογίζονται στον πελατη του κάλεσε το Δικαστήριο να λάβει υπόψη του το γεγονός ότι η υπόθεση δεν καταχωρήθηκε ενώπιον Κακουργιοδικείου αλλά σε Επαρχιακό Δικαστήριο γεγονός που καταδεικνύει κατά τον συνήγορο πως η ίδια η Κατηγορούσα Αρχή δεν την κατατάσει απο τις σοβαρές περιπτώσεις λαμβάνοντας υπόψη ιδίως και την ποσότητα των ναρκωτικών που έχουν εντοπισθεί η οποία δεν είναι μεγάλη και σε περίπτωση ενοχής δεν αναμένεται να επιβληθούν πολυετή ποινές όπως σε άλλες περιπτώσεις όπου εντοπίζονται σημαντικές ποσότητες ναρκωτικών. Αναφέρθηκε στους δεσμούς του πελάτη του με την Κύπρο αφού σημείωσε αυτός κατάγεται απο την Συρία και συγκεκριμένα απο εμπόλεμη περιοχή και δεν προτίθεται να επιστρέψει για να θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο. Επιπρόσθετα ολόκληρη η οικογένεια του βρίσκεται στην Κύπρο με τα αδέλφια του 3 στον αριθμό να διαμένουν μόνιμα τόσο στην Επαρχία Λεμεσού όσο και στην Πάφο σε δικές τους κατοικίες και εργαζόμενοι σε μόνιμες εργασίες ενω ο Κατηγορούμενος εργάζεται και αυτός όπου μπορεί να εξεύρει εργασία.
Στρεφόμενος προς τον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων αναφέρθηκε ο συνήγορος στο λευκό ποινικό μητρώο του πελάτη του αλλά και στο τεκμήριο της αθωώτητας το οποίο επενεργεί προς όφελος του. Αναφορά έκανε και στις μικρές ποσότητες ναρκωτικών ουσιών που έχουν εντοπιστεί αλλά και στο γεγονός πως κάποια απο τα αδικήματα που του καταλογίζονται αφορούν διαφορετικής φύσεως αδικήματα χωρίς σε καμιά περίπτωση να δημιουργείται η εντύπωση σε περίπτωση που αυτός αφαιθεί ελεύθερος ότι θα διαπράξει άλλα αδικήματα.
Τέλος ο κ. Σιαηλής εξέφρασε την θέση πως ο πελάτης του μπορει να αφαιθεί ελεύθερος με την παρουσία του να μπορεί να εξασφαλιστεί δια της επιβολής αυστηρών όρων τους οποίους και εισηγηθηκε.
Για την έκδοση της παρούσας απόφασης έχω λάβει υπόψη το σύνολο των όσων εισηγήθηκαν οι εμπλεκόμενες πλευρές τα οποία έχουν αποτυπωθεί αυτολεξεί στα πρακτικά που έχουν τηρηθεί και έχω κατά νου τη σχετική Νομολογία. Σχετική αναφορά θα γίνεται εκεί και όπου κρίνεται αναγκαία υπό τις περιστάσεις.
Νομική Πτυχή – Εφαρμογή στην παρούσα υπόθεση
Η εξουσία του Δικαστηρίου όσον το αφορά αίτημα κράτησης του Κατηγορούμενου μέχρι την ημερομηνία της δίκης του εδράζεται στα άρθρα 48 και 157(1) της Ποινικής Δικονομίας Κεφ. 155.
Το Δικαστήριο, εξετάζοντας ένα αίτημα κράτησης κατηγορουμένου μέχρι τη δίκη του, πρέπει να καθοδηγείται από την αρχή ότι κάθε κατηγορούμενος είναι αθώος, εκτός αν τελικά καταδικαστεί από αρμόδιο Δικαστήριο και ότι η κράτησή του αποτελεί έναν σοβαρό περιορισμό της προσωπικής του ελευθερίας, η οποία διασφαλίζεται από το άρθρο 11 του Συντάγματος. Στη Γενικός Εισαγγελέας ν. Κυριάκου κ.α. (2001) 2 Α.Α.Δ. 373 αναφέρεται ότι ο κανόνας ότι οι υπόδικοι αφήνονται ελεύθεροι κάμπτεται μόνο εφόσον συντρέχουν συγκεκριμένοι κίνδυνοι.
Ως ζήτημα γενικής αρχής, η οποία κατοχυρώνεται και συνταγματικά εφόσον αποτελεί απόρροια του τεκμηρίου της αθωότητας, ένας υπόδικος δικαιούται να παραμείνει ελεύθερος με εγγύηση στις περιπτώσεις όπου υπάρχει προσδοκία ότι θα προσέλθει στη δίκη του. Ταυτόχρονα πρέπει να σταθμίζεται με αυτά και το δημόσιο συμφέρον που επιτάσσει την παρουσία των κατηγορουμένων στο Δικαστήριο. Η κράτηση υποδίκου καθίσταται αποδεκτή εφόσον το επιβάλλει η διασφάλιση των σκοπών της απονομής της δικαιοσύνης.[1]
Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ασκείται με βάση παγίως καθιερωμένες νομικές αρχές, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί σε σωρεία δικαστικών αποφάσεων. Στην υπόθεση Κωνσταντινίδης ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 109 απαριθμούνται οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να διαταχθεί η κράτηση κατηγορουμένου. Αυτοί έχουν επαναληφθεί πολύ πρόσφατα μεταξύ άλλων[2] στην Ποινική Έφεση Αρ. 129/20 μεταξύ Ανδρέου v. Αστυνομίας, ημερ. 20.08.2020,Ποινική Έφεση Αρ. 195/20 μεταξύ Αργύρη v. Δημοκρατίας ημερ. 23.12.2020 και στην Ποινική Έφεση Αρ. 75/2021 μεταξύ S M v. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ημερ. 6.7.2021 και είναι οι ακόλουθοι:
1. Η πιθανότητα/κίνδυνος μη προσέλευσης του κατηγορουμένου στο Δικαστήριο
2. Η πιθανότητα/κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων
3. Η πιθανότητα/κίνδυνος επηρεασμού μαρτύρων.
Καθένας από τους πιο πάνω παράγοντες εξετάζεται χωριστά και η ύπαρξη οποιουδήποτε από αυτούς δύναται να δικαιολογήσει την έκδοση διατάγματος κράτησης. Δεν είναι συνεπώς απαραίτητη η συνδρομή και των τριών πιο πάνω παραγόντων για να διαταχθεί η κράτηση κατηγορουμένου (βλ. Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 7).
Πιθανότητα μη προσέλευσης στο Δικαστήριο:
Η σοβαρότητα του αδικήματος σε συνάρτηση προς την πιθανότητα καταδίκης και επιβολής αυστηρής ποινής, αποτελούν βασικούς δείκτες που αφορούν στην εκτίμηση της πιθανότητας προσέλευσης του κατηγορουμένου στη δίκη του.
Στη Θεοδωρίδη κ.α. ν. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 139, επισημάνθηκε ότι όσο σοβαρότερη είναι η κατηγορία, ανάλογα αυξημένο είναι και το κίνητρο του υποδίκου να αποφύγει τη δίκη του. Βεβαίως υπάρχουν διαβαθμίσεις στη σοβαρότητα των αδικημάτων ανάλογα με τις συνθήκες, τα γεγονότα και τις συνθήκες διάπραξης των αδικημάτων σε κάθε συγκεκριμένη υπόθεση.
Για τη διαπίστωση ύπαρξης πιθανότητας καταδίκης εξετάζεται το υπάρχον μαρτυρικό υλικό στην όψη του και μόνο, χωρίς το Δικαστήριο να προβαίνει σε αξιολόγησή του ή σε οποιαδήποτε ευρήματα επί της ουσίας της υπόθεσης, εφόσον δεν αποφασίζεται στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας η ενοχή ή μη του κατηγορουμένου. [3] Θέματα που σχετίζονται με ισχυρισμούς που αφορούν τη νομιμότητα της σύλληψης του υπόπτου, όπως επίσης και τη δεκτότητα μαρτυρίας που βασίζεται σε δηλώσεις του υπόπτου ή άλλα θέματα που αφορούν τη δεκτότητα μαρτυρίας (όπως ότι η μαρτυρία λήφθηκε παράνομα), αξιοπιστίας της μαρτυρίας, αντιφάσεων κτλ εξετάζονται κατά το στάδιο της ακροαματικής διαδικασίας της ουσίας της υπόθεσης και όχι στο στάδιο της εξέτασης αίτησης για την κράτηση ή όχι κατηγορουμένου.
Έχω διεξέλθει με προσοχή το μαρτυρικό υλικό, όπως αυτό παρουσιάζεται στις καταθέσεις (Παράρτημα Α). Με βάση το σύνολο της μαρτυρίας αυτής, κρίνω ότι υπάρχει πιθανότητα και μόνο[4] καταδίκης του Κατηγορούμενου στις κατηγορίες που θα αντιμετωπίζει χωρίς βεβαίως να αποκλείεται κάθε λογική προσδοκία για αθώωση.
Επαναλαμβάνω λοιπόν, ότι στη βάση αυτού του υλικού θεωρώ ότι η μαρτυρία που εμπλέκει τον Κατηγορούμενο στις επίδικες κατηγορίες είναι επαρκής για να πιθανολογήσει καταδίκη.[5] Σε περίπτωση καταδίκης, με βάση τα περιστατικά διάπραξης των αδικημάτων και ανάλογα βεβαίως με τις ιδιαίτερες συνθήκες του Κατηγορούμενου, αναμένεται η επιβολή αυστηρών ποινών φυλάκισης. Επομένως συντρέχει και αυτός ο παράγοντας που προσδιορίζει τον κίνδυνο της φυγοδικίας.
Έχοντας αναφέρει όλα τα πιο πάνω, υπογραμμίζω ότι η πιθανότητα μη προσέλευσης ενός κατηγορούμενου στη δίκη δεν πρέπει να εκτιμάται μόνο με αναφορά στη σοβαρότητα των αδικημάτων, την πιθανότητα καταδίκης και τις ποινές.
Στην πολύ πρόσφατη απόφαση μεταξύ ΜΙΧΑΗΛ κ.α. v. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 167/2021, 168/2021, 169/2021 και 171/2021, 27/10/2021 αναφέρθηκε από το Εφετείο και τα ακόλουθα σχετικά:
Όπως δε προκύπτει από τη νομολογία και επαναλήφθηκε στην πρόσφατη απόφαση Θεοφάνους ν. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. Αρ. 176/2020, ημερομηνίας 29.10.2020, ECLI:CY:AD:2020:B373, «Υπεισέρχονται στη συνέχεια στην εξίσωση και προσμετρούν άλλοι σχετικοί παράγοντες που συνδέονται με το χαρακτήρα του κατηγορούμενου, την κατοικία του, το επάγγελμα του, τα οικονομικά του, τους οικογενειακούς αλλά και άλλων ειδών δεσμούς με την Κύπρο (Κωνσταντινίδης ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 109 και Kazanjian v. Δημοκρατίας (2002) 2 Α.Α.Δ. 326). Όπως εύστοχα τέθηκε στη Θεοχάρους και Άλλοι ν. Δημοκρατίας (2002) 2 Α.Α.Δ. 48: «Το εγχείρημα συνίσταται όχι απλώς στην αποτίμηση γενικών ενδεχομένων από την κατ' ισχυρισμόν διάπραξη αδικήματος ορισμένης σοβαρότητας για το οποίο μπορεί να καταδικαστεί ο κατηγορούμενος, αλλά στην αποτίμηση της πιθανότητας να διαφύγει ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος». Στη Χριστοδούλου ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 538, αναφέρθηκε χαρακτηριστικά ότι: «Η συνεκτίμηση των στοιχείων που περιβάλλουν την κάθε υπόθεση πρέπει να γίνεται με πνεύμα ρεαλιστικής προσέγγισης και με πνεύμα επιείκειας όπως επιβάλλει το άρθρο 11 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο οι κατηγορούμενοι τεκμαίρεται ότι είναι αθώοι και ως ζήτημα γενικής αρχής, πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι».
Στην παρούσα υπόθεση προκύπτει από τα όσα έχουν τεθεί ενώπιον μου ότι ο Κατηγορούμενος ναι μεν είναι Σύριος Υπήκοος όμως βρίσκεται στην Κύπρο απο το 2021 ως αιτητής πολιτικού ασύλου ενώ στην Κύπρο βρίσκονται μαζί του και τα άλλα 3 αδέλφια του τα οποία διατηρούν κατοικίες και μόνιμες εργασίες.
Συνεπώς λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω θεωρώ πως ο Κατηγορούμενος έχει δεσμούς με την Δημοκρατία και η παρουσία του στη δικαστική διαδικασία θα μπορούσε να διασφαλιστεί με την επιβολή αυστηρών όρων.
Έχοντας κατά νου όλα τα ανωτέρω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ο κίνδυνος / πιθανότητα μη προσέλευσης του Κατηγορούμενου στην δίκη του.
Πιθανότητα διάπραξης ίδιου ή άλλου αδικήματος:
Ως αναφέρθηκε και ανωτέρω το αίτημα της κράτησης του Κατηγορούμενου στηρίχθηκε και στον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων που από μόνος του μπορεί να δικαιολογήσει την κράτηση ενός κατηγορούμενο μέχρι την δίκη του.
Σύμφωνα με το Παράρτημα Α εναντίον του Κατηγορούμενου εκκρεμεί προς εκδίκαση η ποινική υπόθεση 1979/2024 Ε.Δ. Πάφου η οποία περιλαμβάνει 4 κατηγορίες για αδικήματα παράνομης κατοχής και χρήσης ελεγχόμενων φαρμάκων τάξεως Α & Β με ημερομηνία διάπραξης 14 και 15 Απριλίου 2024.
Επιπρόσθετα μελετώντας την υπό εξέταση υπόθεση (3774/2024 Ε.Δ. Πάφου) η οποία περιλαμβάνει συνολικά 28 κατηγορίες και αποτελείται απο 6 διαφορετικούς φακέλους προκύπτουν τα ακόλουθα:
1) Ανακριτικός Φάκελος Σ/136/2024 που αφορά τις κατηγορίες 1 έως 9 και του καταλογίζονται τα αδικήματα παράνομης κατοχής ελεγχόμενων φαρμάκων τάξεως Α και Β, παράνομης κατοχής ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Α με σκοπό την προμήθεια (τόσο κοκαίνης όσο και μεθαμφεταμίνης κατηγορίες 3 & 4) και παράνομης χρήσης ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Β με ημερομηνία διαπραξης την 25.08.2024
2) Ανακριτικός Φάκελος Σ/63/2024 που αφορά τις κατηγορίες 10 έως 14 και του καταλογίζονται τα αδικήματα παράνομης κατοχής ελεγχόμενων φαρμάκων τάξεως Α καθώς και το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων απο παράνομες δραστηριότητες με ημερομηνία διαπραξης την 16.05.2024.
3) Ανακριτικός Φάκελος Σ/132/2024 που αφορά τις κατηγορίες 15 και 16 και του καταλογίζονται τα αδικήματα παράνομης κατοχής ελεγχόμενων φαρμάκων τάξεως Α & Β με ημερομηνία διαπραξης την 17.08.2024.
4) Ανακριτικός Φάκελος Σ/76/2024 που αφορά τις κατηγορίες 17 και 18 και του καταλογίζονται τα αδικήματα παράνομης κατοχής και χρήσης ελεγχόμενων φαρμάκων τάξεως Α & Β με ημερομηνία διαπραξης μεταξύ άγνωστη ημερομηνία και 08.06.2024.
5) Ανακριτικός Φάκελος M/273/2024 που αφορά τις κατηγορίες 19 έως 23 και του καταλογίζονται τα αδικήματα απαγόρευσης μεταφοράς μαχαιριών εκτός κατοικίας, μεταφοράς επιθετικού όπλου ή οργάνου, κλοπής δια ευρέσεως, κλοπής και κλεπταποδοχής που διαπράχθηκαν μεταξύ της περιόδου Μαίου με Αυγούστου 2024.
6) Ανακριτικός Φάκελος Τ/2042/2024 που αφορά τις κατηγορίες 24 έως 28 και του καταλογίζονται τροχαίες παραβάσεις που έλαβαν χώρα στις 25.08.2024.
Υπενθυμίζω βεβαίως πως σύμφωνα και με τη νομολογία μας[6] η πιθανότητα διάπραξης άλλου αδικήματος δεν περιορίζεται κατ ανάγκη σε παρόμοιο με το υπό εκδίκαση αδίκημα. Η έννοια της εξέτασης της πιθανολόγησης διάπραξης νέου αδικήματος δεν συνδέεται μόνο με το υπό εξέταση αδίκημα, αλλά και με την επιθυμία προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Ακόμα μπορεί να λεχθεί ότι εξυπηρετούνται και τα συμφέροντα του ίδιου του κατηγορούμενου ο οποίος λόγω του περιορισμού του αποτρέπεται από τη διάπραξη νέων αδικημάτων που επιφέρουν τιμωρία.[7]
Τα όσα έχουν λεχθεί από τον Δικαστή κ. Ιωαννίδη στα πλαίσια της Ποινικής Έφεσης Αρ. 195/2020 μεταξύ Αργύρη v. Δημοκρατίας, ημερ. 23.12.2020 είναι απόλυτα σχετικά ως προς την εξέταση του λόγου αυτού.
Στη Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130, επαναλαμβάνεται ότι η πιθανότητα διάπραξης ίδιου ή άλλου αδικήματος είναι δυνατό να αποτελέσει τον αποφασιστικό παράγοντα για την απόφαση του Δικαστηρίου, αφού κάθε παράγων εξετάζεται χωριστά και η ύπαρξη οποιουδήποτε από αυτούς δικαιολογεί την έκδοση διατάγματος κράτησης. Μάλιστα, με αναφορά στη Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 7, λέχθηκε ότι η άποψη ότι πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει συρροή όλων των παραγόντων που καθιέρωσε η Νομολογία, περιλαμβανομένης και της πιθανότητας επανάληψης αδικημάτων, δεν βρίσκει έρεισμα ούτε στη λογική ούτε στη Νομολογία.
Συνοψίζοντας, αυτό που προκύπτει από τη Νομολογία, είναι ότι δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία σε σχέση με την πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων. Αρκεί να δημιουργείται ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα στη βάση του συνόλου του υλικού που βρίσκεται ενώπιον του Δικαστηρίου (Φενερίδης (1998) 1(Δ) Α.Α.Δ. 2101, Πατατάρης ν. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 46 και Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 113/15 (Σχ. με 115/15) απόφαση ημερ. 02.06.2015).
Επιπρόσθετα και στην υπόθεση ΙΩΑΝΝΟΥ v. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 25/2022, 4/2/2022, ECLI:CY:AD:2022:B50 η Δικαστής κα. Σταματίου ανάφερε τα εξής σχετικά:
Ο κίνδυνος διάπραξης νέων αδικημάτων αποτελεί έναν από τους τρεις αυτοτελείς λόγους για τους οποίους το Δικαστήριο μπορεί να διατάξει την κράτηση ενός υποδίκου μέχρι τη δίκη του. Στη Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ 45 αναφέρθηκε ότι η πρόβλεψη αναφορικά με την πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων δεν μπορεί παρά να στηρίζεται είτε σε στοιχεία που προέρχονται από το ιστορικό του υπόδικου ή της υπόθεσης, είτε σε εγγενείς ενδείξεις που χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη υφή της. Για να καταλήξει το Δικαστήριο σε συμπέρασμα για τη διάπραξη άλλου αδικήματος, δεν απαιτείται σύμφωνα με τη Σιακαλλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ 130, ακριβής μαρτυρία. Αρκεί αν, με βάση όλα τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, να δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει πιθανότητα.
Έχω επίσης κατά νου πρόσφατη νομολογία του Εφετείου Κύπρου μεταξύ άλλων και τα αποφασισθέντα στην υπόθεση ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΝΑΓΗ v. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ.: 152/24, 25/6/2024 στην οποία επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά πως εκκρεμούσες υποθέσεις μπορούν να λαμβάνονται υπόψη για σκοπούς εξετασης του αιτήματος κρατησης στη βάση του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικηματων όπου αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:
‘’Στη Γενικός Εισαγγελέας ν. Κυριάκου (ανωτέρω) το Ανώτατο Δικαστήριο διαφώνησε με τη θέση ότι η εκτίμηση του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων με γνώμονα εκκρεμούσες ποινικές υποθέσεις παραβιάζει το τεκμήριο της αθωότητας.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του Εφεσείοντος με αναφορά στην υπόθεση Oreb v. Croatia, Application No. 28824/09, ημερ. 31.10.2013, παρ. 113, υποστηρίζει τη θέση ότι η ύπαρξη εκκρεμουσών ποινικών υποθέσεων εναντίον του κατηγορούμενου δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη στην εκτίμηση του κινδύνου διάπραξης άλλων ποινικών αδικημάτων καθότι αντίκειται στο τεκμήριο της αθωότητας (βλ. και Sedji v. The Former Yogoslav Republic of Macedonia, Application No. 8784/11, ημερ. 7.6.2018, παρ. 38).
Με κάθε σεβασμό, παρατηρούμε ότι στην Oreb δεν γίνεται καμία αναφορά σε προηγούμενη νομολογία του ΕΔΑΔ επί του θέματος. Η Oreb δεν φαίνεται να ακολουθείται στην Ugulava v. Georgia, Αίτηση Αρ. 5432/15, ημερ. 9.2.2023, παρ. 104, όπου «το ΕΔΑΔ έκρινε δικαιολογημένη την απόφαση του εθνικού Δικαστηρίου να λάβει υπόψη στην εκτίμηση του κινδύνου διάπραξης νέων αδικημάτων, το γεγονός ότι οι νέες κατηγορίες τις οποίες ο Αιτητής αντιμετωπίζει, προσήφθησαν εναντίον του για κατ' ισχυρισμό γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα ενόσω βρισκόταν ελεύθερος υπό όρους, εν σχέσει με άλλη ποινική διερεύνηση» (βλ. Δημοκρατία ν. Θεμιστοκλέους, Ποιν. Έφ. 84/24, ημερ. 16.4.2024).
Εν όψει της διάστασης η οποία φαίνεται να υπάρχει στη νομολογία του ΕΔΑΔ επί του θέματος, το Εφετείο ακολουθεί την υπάρχουσα νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου η οποία συνάδει και με την πιο πρόσφατη νομολογία του ΕΔΑΔ. Πέραν τούτου με κάθε σεβασμό είμαστε της γνώμης ότι δεν προκύπτει παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας από την εκτίμηση του κινδύνου διάπραξης άλλων ποινικών αδικημάτων στη βάση εκκρεμουσών ποινικών υποθέσεων, καθότι το Δικαστήριο δεν προβαίνει σε οποιαδήποτε οριστικά συμπεράσματα ή κρίση επί της ενοχής ή αθωότητας του κατηγορουμένου.’’
Στην υπό εξέταση υπόθεση κρίνω πως υπάρχει πιθανότητα διάπραξης από μέρους του Κατηγορούμενου σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος άλλων αδικημάτων παρόμοιας ή ακόμα και άλλης φύσεως από αυτά που αντιμετωπίζει με την υπό εξέταση υπόθεση.
Χωρίς σε καμιά περίπτωση να παραγνωρίζεται το τεκμήριο της αθωότητας του Κατηγορούμενου αλλά έχοντας υπόψη μου το περιεχόμενο του υφιστάμενου κατηγορητηρίου το οποίο αποτελείται απο 6 διαφορετικούς ανακριτικούς φακέλους καθως και την εκκρεμούσα προς εκδίκαση εναντιον του ποινική υπόθεση η οποία μάλιστα περιλαμβάνει ίδιας θεματικής ενότητας αδικήματα (ναρκωτικών) με αυτά που περιλαμβάνονται και στην υπό εξέταση υπόθεση σε 4 απο τους 6 ανακριτικούς φακέλους, το γεγονός ότι τα καταλογιζομενα αδικήματα διαπραχθηκαν μετά την καταχώρηση της υπόθεσης 1979/2024 Ε.Δ.Πάφου και ενώ αυτός ήταν ελεύθερος με όρους όλα σωρευτικά ιδωμένα είναι αρκετά για να δημιουργείται η ισχυρή εντύπωση στο Δικαστήριο ότι σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος υπάρχει ο κίνδυνος διάπραξης από μέρους του άλλων αδικημάτων.
Μάλιστα όπως εχει αναφερθεί πρόσφατα απο το Εφετείο Κύπρου, στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Θεμιστοκλέους, Ποιν. Έφ. 84/24, ημερ. 16.4.2024, επισημάνθηκε ότι όπου τα υπό κατηγορία αδικήματα εμπίπτουν σε χρονική περίοδο κατά την οποία ο κατηγορούμενος βρισκόταν ελεύθερος υπό όρους σε άλλη ποινική υπόθεση για αδικήματα ιδίας ή παρόμοιας φύσης, τούτο αποκτά αυξημένη ισχύ κατά την εξέταση του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων, δεικνύοντας συγκεκριμένη τάση επαναλαμβανόμενης εγκληματικής συμπεριφοράς (βλ. Bail in Criminal Proceedings, Neil Corre and David Wolchover, 3η έκδοση, σελ. 70).[8]
Στην Χρυσόστομος Σκούρος v. Αστυνομίας 2011 2ΑΑΔ 140 διατάχθηκε η κράτηση του Εφεσείοντα για τον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων στην βάση μόνο του ίδιου κατηγορητηρίου που αντιμετώπιζε. Αναφέρθηκε από το Εφετείο ότι το γεγονός διάπραξης μεγάλου αριθμού αδικημάτων εντός ελάχιστου χρόνου δεικνύει την ύπαρξη ροπής και δυνατότητας διάπραξης νέων αδικημάτων.
Στη Νικολάου ν. Δημοκρατίας (2013) 2 Α.Α.Δ. 227 λέχθηκαν τα ακόλουθα:
"Είναι γεγονός ότι, όπως υποδεικνύεται στη νομολογία, η ύπαρξη πιθανότητας διάπραξης άλλων αδικημάτων στον ενδιάμεσο χρόνο μέχρι τη δίκη από τον εφεσείοντα, μπορεί να στοιχειοθετηθεί είτε από στοιχεία που αφορούν σε προηγούμενη καταδίκη ή προηγούμενες καταδίκες, είτε ακόμα και από το γεγονός ότι εναντίον του εφεσείοντα εκκρεμούν προς εκδίκαση ή προς καταχώρηση, άλλες υποθέσεις σε σχέση με διάπραξη παρόμοιων αδικημάτων. [Βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Κυριάκου κ.ά. (2001) 2 Α.Α.Δ. 373, Σιακαλλής ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130]. Το γεγονός της εκκρεμότητας άλλων υποθέσεων σε σχέση με διάπραξη παρόμοιων αδικημάτων μπορεί, υπό τις κατάλληλες περιστάσεις, να θεωρηθεί ότι αναδεικνύει μια συμπεριφορά και τάση του εφεσείοντα η οποία κλίνει προς την πιθανότητα διάπραξης νέων αδικημάτων αν αυτός αφεθεί ελεύθερος. [Βλ. Αριστοδήμου ν. Δημοκρατίας (2009) 2 Α.Α.Δ. 567] .»
Η ανάγκη προστασίας του κοινωνικού συνόλου από πιθανές παράνομες πράξεις του Κατηγορούμενου θεωρώ ότι στην παρούσα υπόθεση και στη βάση των δεδομένων που μου έχουν δοθεί είναι τέτοια που ικανοποιούν αυτό τον παράγοντα.
Λαμβάνοντας λοιπόν σχετική καθοδήγηση από την Νομολογία την οποία έχω παραθέσει ανωτέρω και στην βάση των όσων έχουν τεθεί ενώπιον μου προς υποστήριξη του αιτήματος της κράτησης κρίνω ότι υπάρχει στην παρούσα περίπτωση πιθανότητα διάπραξης ιδίων ή άλλων αδικημάτων αν ο Κατηγορούμενος αφεθεί ελεύθερος.
Κατά συνέπεια ασκώντας τη διακριτική μου ευχέρεια εκδίδω διάταγμα για την κράτηση του Κατηγορούμενου.
Τέλος με σκοπό να καταστεί εφικτή η παρουσίαση του Κατηγορούμενου εκδίδω σχετικό διατάγματα προσαγωγής του (bring up order).
(Υπ.) ………………………..………..
Ν. Φακοντής, Ε.Δ.
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
[1] ΜΙΧΑΗΛ κ.α. v. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 167/2021, 168/2021, 169/2021 και 171/2021, 27/10/2021 ‘’Το Δικαστήριο, όταν εξετάζει αίτημα για κράτηση κατηγορουμένου μέχρι τη δίκη του, έχει να σταθμίσει μεταξύ του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας και του συμφέροντος της κοινωνίας να διασφαλιστεί ότι ο κατηγορούμενος για τη διάπραξη σοβαρών αδικημάτων θα παρουσιαστεί στη δίκη του.’’
[2] ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ v. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 185/2021, 23/11/2021, ECLI:CY:AD:2021:B522 , ΚΑΣΣΙΡ v. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 146/2021, 29/9/2021, ECLI:CY:AD:2021:B431
[3] ΧΑΜΝΤ v. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 165/2021, 27/10/2021, ECLI:CY:AD:2021:B485 Το μαρτυρικό υλικό στο στάδιο τούτο εκτιμάται στην όψη του και μόνο χωρίς συμπεράσματα και οριστικές απαντήσεις σε ερωτήματα, με σκοπό να διαπιστωθεί από το Δικαστήριο κατά πόσο πιθανολογείται καταδίκη, χωρίς να υπεισέρχεται σε θέματα αποδεκτότητας της μαρτυρίας ή αξιοπιστίας μαρτύρων. Αποφασίζεται μόνο αν η υπόθεση της Κατηγορούσας Αρχής έχει τόση δύναμη ώστε να πιθανολογείται καταδίκη (Μαλά v. Αστυνομίας (2008) 2 Α.Α.Δ. 135, Ευριπίδου κ.ά. v. Αστυνομίας (2007) 2 Α.Α.Δ. 337 και Μαρκίδη κ.ά. v. Δημοκρατίας, Ποινικές Εφέσεις αρ. 50/2017 και 51/2017, ημερ. 22/3/2017).
[4] Επαναλαμβάνω πως δεν τίθεται στο στάδιο αυτό ζήτημα τελικής διαπίστωσης γεγονότων ή εξαγωγής συμπερασμάτων (βλ. Τσεκκούρα ν. Δημοκρατίας (2010) 2 Α.Α.Δ. 32). Με άλλα λόγια δεν εξετάζεται στο παρόν στάδιο κατά πόσο η διαθέσιμη μαρτυρία συμβιβάζεται μόνο με την ενοχή του κατηγορούμενου και όχι με οποιοδήποτε άλλο λογικό συμπέρασμα. Αυτό είναι θέμα που θα εξεταστεί όταν θα εκδικάζεται η ουσία της υπόθεσης. Το μαρτυρικό υλικό εκτιμάται στην όψη του και μόνο, χωρίς συμπεράσματα και οριστικές απαντήσεις στα ερωτήματα. Περί πιθανολόγησης και μόνο ο λόγος (βλ. Νικήτα κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2011) 2 Α.Α.Δ. 54, Ευριπίδου κ.ά. v. Αστυνομίας (2007) 2 Α.Α.Δ. 337 και Κουννάς κ.ά. v. Δημοκρατίας (2007) 2 Α.Α.Δ. 790). Στη Στέλιος Καλλή ν. Δημοκρατίας Ποινική έφεση 114/15, απόφαση ημερομηνίας 19.6.2015, λέχθηκε για άλλη μια φορά ότι «Το κριτήριο όμως αναφορικά με την κράτηση δεν είναι η απόδειξη «εκ πρώτης όψεως» υπόθεσης αλλά η «πιθανολόγηση» της διάπραξης των αδικημάτων. Δηλαδή κατά πόσο υπάρχει πιθανότητα καταδίκης. Και με βάση τα προαναφερόμενα στοιχεία της μαρτυρίας θεωρούμε ότι το Κακουργιοδικείο κατέληξε ορθά, ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα.».
[5] Κουννάς v Δημοκρατίας (2007) 2 Α.Α.Δ. 423
[6] Lefkios Rodosthenous and Another v. The Police (1961) 1 CLR 50
[7] R. v Wharton 1955 Cr. L. R. 565.