ECLI:CY:ODLAR:2023:4
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Δ. Κούσιου, Δ.
Αρ. Αίτησης: 22/2022
Μεταξύ:
I.G.
Αιτητή
και
Β. Μ.
Καθ’ ης η αίτηση
Μονομερής αίτηση ημερομηνίας 16/06/2022
Ημερομηνία: 20 Φεβρουαρίου 2023
Εμφανίσεις:
Για τον Αιτητή: κ. Νικόλας Γ. Νικολάου
Για την Καθ’ ης η αίτηση: κα. Βέσσελκα Ιωάννου
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Οι ανήλικες Ε. και Ι. που γεννήθηκαν στις 04/08/2015 και 21/08/2017, αντίστοιχα, είναι τα ανήλικα τέκνα των διαδίκων.
Από τη διακοπή της συμβίωσης των διαδίκων, που επήλθε στις 09/06/2019, οι ανήλικες συνεχίζουν να διαμένουν μαζί με τον Αιτητή στην οικογενειακή στέγη, από την οποία αποχώρησε η Καθ’ ης η αίτηση και έκτοτε ζει στο εξωτερικό.
Ο Αιτητής με την κυρίως αίτησή του που καταχωρήθηκε στις 10/06/2022, ζητά διάταγμα με το οποίο να διατάσσεται η Καθ’ ης η αίτηση να συνεισφέρει στη διατροφή των πιο πάνω ανηλίκων τέκνων τους το ποσό των €600 μηνιαίως.
Στις 16/06/2022, ο Αιτητής καταχώρισε και την υπό εξέταση αίτηση με την οποία ζητά την ίδια πιο πάνω θεραπεία.
Η πιο πάνω αίτηση, με οδηγίες του Δικαστηρίου επιδόθηκε στην Καθ’ ης η αίτηση η οποία ενέστη, καταχωρώντας ειδοποίηση ένστασης στις 28/11/2022, εγείροντας τους πιο κάτω λόγους ένστασης:
«Α) Απόκρυψη ουσιωδών γεγονότων από τον Αιτητή σε σχέση με τα εισοδήματά του και με τις χορηγίες που λαμβάνει για τα ανήλικα.
Β) Ο Αιτητής δίνει περιπλανητικά και μη αληθή στοιχεία για την οικονομική δυνατότητα της Καθ’ ης η αίτηση».
Η αίτηση έχει ως πραγματικό υπόβαθρο την ένορκη δήλωση του Αιτητή και οκτώ τεκμήρια και η ένσταση την ένορκη δήλωση της Καθ’ ης η αίτηση και τέσσερα τεκμήρια.
Κατά την ακρόαση της αίτησης, κανένας από τους ενόρκως δηλούντες δεν αντεξετάστηκε επί του περιεχομένου της ενόρκου δηλώσεώς του. Οι συνήγοροι των διαδίκων αρκέστηκαν σε γραπτές αγορεύσεις και η κάθε πλευρά υπεραμύνθηκε των θέσεων της με αναφορά σε νομολογία.
Κατά πρώτον, αναφέρω ότι δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ εκτενώς με το κατ’ ισχυρισμό της Καθ’ ης η αίτηση ζήτημα της μη αποκάλυψης ουσιωδών γεγονότων από μέρους του Αιτητή.
Δεν διαφεύγει της προσοχής μου η αρχή σύμφωνα με την οποία ένας διάδικος που επιζητά την έκδοση ενός διατάγματος μονομερώς, υποχρεούται να θέσει ενώπιον του Δικαστηρίου όλα τα γεγονότα που επενεργούν στην κρίση του [Βλ. Τσερκέζος v. Dragon Tourist Enterprises Ltd (2009) 1 (Α) Α.Α.Δ. 734].
Όμως, η πιο πάνω αρχή τυγχάνει αυστηρής εφαρμογής στα πλαίσια εξέτασης μονομερούς αίτησης που δεν είναι η περίπτωση στη συγκεκριμένη υπόθεση όπου, παρόλο που η επίδικη αίτηση είναι μονομερής, η επίδοσή της μετά από οδηγίες του Δικαστηρίου (Βλ. Δ.48 Θ.8(3) των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών), αφαιρεί από αυτήν την υπόσταση της μονομερούς αίτησης και την μετατρέπει σε αίτηση δια κλήσεως (Βλ. Κώστας Σμυρνιός (2000) 1 Α.Α.Δ. 43, Μαρκιτανής v. Μουτζούρη (2000) 1(Β) Α.Α.Δ. 923, Αυγή Κασπάρη κ.ά. v. Βάσου Ανδρέου (2004) 1 Α.Α.Δ. 784 και Στυλιανού v. Στυλιανού (1992) 1 Α.Α.Δ. 583).
Το άρθρο 32 του Περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60), παρέχει στο Δικαστήριο ευρεία διακριτική εξουσία, εφόσον συντρέχουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις που θέτει το εν λόγω άρθρο, να εκδώσει οποιοδήποτε προστατευτικό ή απαγορευτικό παρεμπίπτον διάταγμα που το Δικαστήριο θα έκρινε δίκαιο και πρόσφορο.
Για να δικαιολογείται η έκδοση διατάγματος με βάση το άρθρο 32 του Ν.14/60 πρέπει να συντρέχουν οι πιο κάτω προϋποθέσεις:
α) Η ύπαρξη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση.
β) Η ύπαρξη ορατής πιθανότητας να δικαιούται ο ενάγων σε θεραπεία στην αγωγή.
γ) Ότι θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη, σε μεταγενέστερο στάδιο, χωρίς την έκδοση του διατάγματος.
(βλ. μεταξύ άλλων Odysseos v. Pieris Estates and others (1982) 1 A.A.Δ. 557, Κυτάλα κ.α. v. Χρυσάνθου κ.α. (1996) 1 (A) A.A.Δ. 253).
Το Δικαστήριο πρέπει, επίσης, στο τελικό στάδιο να σταθμίσει το κατά πόσο είναι δίκαιο και εύλογο το αιτούμενο διάταγμα (Ιπποδρομιακή Αρχή Κύπρου v. Χατζηβασίλη (1989) 1 Α.Α.Δ. 152).
Οι προϋποθέσεις πού απαιτεί το άρθρο 32 τον Ν.14/60 και οι οποίες αναφέρθηκαν ανωτέρω, κρίνονται με βάση τα γεγονότα πού τίθενται ενώπιον τον Δικαστηρίου, αλλά και με βάση τις διατάξεις του Νόμου που διέπει το υπό κρίση θέμα, οι οποίες στην εξεταζόμενη περίπτωση είναι τα άρθρα 33(1) και 37 του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου τον 1990, Ν.216/90. Συγκεκριμένα το άρθρο 33(1) ορίζει ότι:
«Οι γονείς έχουν υποχρέωση να διατρέφουν ανήλικο τέκνο τους από κοινού ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του».
Το άρθρο 37 ορίζει ότι:
«(α) H διατροφή προσδιορίζεται με βάση τις ανάγκες του δικαιούχου, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες της ζωής του και τις οικονομικές δυνατότητες που υπάρχουν για διατροφή προσώπου.
(β) H διατροφή περιλαμβάνει όλα όσα είναι αναγκαία για τη συντήρηση και ευημερία του δικαιούχου και επιπλέον, ανάλογα με την περίπτωση, τα έξοδα για την εν γένει εκπαίδευση του».
Στις πλείστες, αν όχι σ’ όλες, τις υποθέσεις που αφορούν ρύθμιση του θέματος διατροφής ανήλικου, όπως επιβεβαιώνεται και από την πρόσφατη νομολογία Δημοσθένους v. Δημοσθένους, Έφ. Αρ. 21/2019, ημερ. 29/06/2020, δεν εγείρεται θέμα απουσίας οποιασδήποτε προϋπόθεσης του άρθρου 32 του Ν.14/60 και τούτο γιατί και οι τρεις είναι εγγενείς με τη φύση της αξίωσης για τους λόγους τους οποίους στη συνέχεια εξηγώ.
H διατροφή ανηλίκων, όπως προκύπτει από τα άρθρα 33(1) και 37 του Ν.216/90, συνιστά νομική υποχρέωση των γονέων, υποχρέωση η οποία ουσιαστικά αποβλέπει στην αντιμετώπιση των αναγκών των ανηλίκων, όπως αυτές καθορίζονται στο άρθρο 37 του Ν.216/90. Συνεπώς από τη στιγμή που ο γονέας, ο οποίος έχει την επιμέλεια του τέκνου, επιδιώκει συνεισφορά από τον άλλο γονέα ο οποίος, εκ του νόμου, είναι υπόχρεος να συνεισφέρει, ο πρώτος έχει, βεβαίως, πολύ καλή βάση αγωγής. Περαιτέρω, έχει ορατή πιθανότητα επιτυχίας, εφόσον o άλλος γονέας είναι το πρόσωπο που εκ του νόμου οφείλει να συμβάλλει ανάλογα με τις δυνάμεις του στη διατροφή του τέκνου.
Περαιτέρω, το θέμα διατροφής ανηλίκου είναι άμεσα συνυφασμένο με την καθημερινή διαβίωση και ευημερία του και η μη συνεισφορά του γονέα εύλογου ποσού για τη διατροφή του, επηρεάζει δυσμενώς την καθημερινή διαβίωση και την εν γένει ευημερία του. Επομένως, κρίνω ότι πληρούται και η τρίτη προϋπόθεση.
Το τι απομένει σ’ αυτό το τελικό στάδιο, είναι η στάθιση του κατά πόσο είναι δίκαιο και εύλογο το Δικαστήριο να εκδώσει το αιτούμενο διάταγμα (Ιπποδρομιακή Αρχή v. Χατζηβασίλη (1989) 1 (Ε) Α.Α.Δ. 152).
Με την ένορκη δήλωση του Αιτητή τέθηκαν στο Δικαστήριο τα δεδομένα των εισοδημάτων του από την εποχιακή εργασία του για περίοδο επτά (7) μηνών το χρόνο με μισθό €1,000 μηνιαίως. Ως προς το ίδιο θέμα για την Καθ’ ης η αίτηση, ο Αιτητής αναφέρει ότι αυτή «έχει εισοδήματα πέραν των €1,300.00= μηνιαίως ή και είναι ικανή να έχει μια τέτοια εισοδηματική ικανότητα».
Οι μηνιαίες ανάγκες για τη διατροφή και συντήρηση των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων, καθορίζονται από τον Αιτητή στις παραγράφους 9 και 10 της ένορκης δήλωσής του ως εξής:
«9. Όσον αφορά την επτάχρονη, Ε. οι ανάγκες της και τα χρηματικά ποσά που απαιτούνται για την κάλυψη τους σήμερα είναι ως ακολούθως:
«(Α). Διατροφή: €200,00=
(Β). Αναλογία σε ρεύμα και νερό (διμηνία): €80,00=
(Γ). Μεταφορικά (καύσιμα): €50,00=
(Δ). Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη: €100,00=
(Ε). Λέσχη: €90,00=
(ΣΤ). Ζωγραφική: €25,00=
(Ζ). Ένδυση και Υπόδηση: €100,00=
(Η). Χαρτζιλίκι και άλλα προσωπικά έξοδα: €50,00=
_______________
Σύνολο: €695,00=
Η επτάχρονη Ε. μαθήτρια της πρώτης τάξης δημοτικού με τη νέα σχολική χρονιά 2022-2023 πρόκειται να ξεκινήσει φροντιστηριακά μαθήματα εκμάθησης της βουλγαρικής γλώσσας για τα οποία θα πρέπει να καταβάλλω το ποσό των €300,00= το χρόνο, ήτοι €25,00= μηνιαίως. Επισυνάπτω ως τεκμήριο (Β) απόδειξη που αντιστοιχεί στην εγγραφή της E. στα φροντιστηριακά μαθήματα εκμάθησης της βουλγάρικης γλώσσας, καθώς επίσης και ως τεκμήριο (Γ) δέσμη αντιγράφων αποδείξεων αναφορικά με την πληρωμή των μαθημάτων ζωγραφικής που παρακολουθεί η ανήλικη θυγατέρα μου E.
10. Όσον αφορά τη μικρότερη θυγατέρα μου, την πεντάχρονη σχεδόν Ι., οι ανάγκες της και τα χρηματικά ποσά που απαιτούνται για την κάλυψη τους σήμερα είναι ως ακολούθως:
(Α). Διατροφή: €150,00=
(Β). Αναλογία σε ρεύμα και νερό (διμηνία): €80,00=
(Γ). Μεταφορικά (καύσιμα): €50,00=
(Δ). Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη: €100,00=
(Ε). Ένδυση και Υπόδηση: €80,00=
(ΣΤ). Σχολείο: €42,00=
(Ζ). Λέσχη: €80,00=
__________________
Σύνολο: €582,00=
Ομοίως η πεντάχρονη I. μαθήτρια της προδημοτικής με τη νέα σχολική χρονιά 2022 -2023 πρόκειται να ξεκινήσει φροντιστηριακά μαθήματα εκμάθησης της βουλγάρικης γλώσσας για τα οποία θα πρέπει να καταβάλλω το ποσό των €300,00= το χρόνο, ήτοι €25,00 μηνιαίως. Επισυνάπτω ως τεκμήρια (Δ) και (Ε) δέσμη αντιγράφων αποδείξεων αναφορικά με την πληρωμή των διδάκτρων του σχολείου της ανήλικης θυγατέρας μου I. και βεβαίωση πληρωμής αυτών για το έτος 2020-2021, αντίστοιχα. Επιπρόσθετα, επισυνάπτω ως τεκμήριο (ΣΤ) αντίγραφο απόδειξης πληρωμής αναφορικά με την καταβολή διδάκτρων λέσχης και για τις δύο ανήλικες θυγατέρες μου».
Η Καθ’ ης η αίτηση στη δική της ένορκη δήλωση αντιτείνει για τα εισοδήματα της ότι ανέρχονται στα €277 μηνιαίως (€2,216 ÷ 8), (ΤΕΚ. Β, Γ και Δ). Εξ αυτών συνεισφέρει στη διατροφή των ανηλίκων «αποστέλλοντας στον Αιτητή μηνιαίως μέσω ταχυδρομείου δέματα αξίας …. περίπου κάθε δέμα (€127)» με τα οποία καλύπτει «βασικές ανάγκες των παιδιών από ένδυση, υπόδηση, παιχνίδια και άλλα» (ΤΕΚ. Α). Σιωπά για το μισθό του Αιτητή, αναφέρει όμως ότι αυτός λαμβάνει «επιδόματα τέκνων και επίδομα μονογονιού».
Τέλος, αμφισβητεί ότι οι μηνιαίες ανάγκες των ανηλίκων ανέρχονται στο ποσό που καθορίζει ο Αιτητής, χωρίς όμως η ίδια να τις καθορίζει.
Το Δικαστήριο, στο ενδιάμεσο αυτό στάδιο, δεν προβαίνει σε ευρήματα επί της μαρτυρίας, η δε εξέταση της ενώπιον του μαρτυρίας γίνεται με σκοπό να αποφασίσει κατά πόσο είναι δίκαιο ή όχι να εκδοθεί το διάταγμα (Jonitexo Ltd v. Adidaς (1984) 1 Α.Α.Δ. 263).
Συνεκτιμώντας το διαθέσιμο υλικό που τέθηκε ενώπιον μου και επαναλαμβάνοντας πως δεν είναι η ώρα για πλήρη αξιολόγηση της μαρτυρίας και κατάληξης σε ευρήματα σε σχέση με τις δυνατότητες των διαδίκων όσο και σε σχέση με τις ανάγκες των ανηλίκων, κρίνω δίκαιη την έκδοση προσωρινού διατάγματος στο ύψος του ποσού που ήδη συνεισφέρει σε είδη η Καθ’ ης η αίτηση, ήτοι €127 μηνιαίως, από την 01/03/2023, θεωρώντας πως το ποσό αυτό εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανηλίκων και πληροί την υποχρέωση των γονέων να συνεισφέρουν από κοινού, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, στη διαβίωση τους.
Θέλω πριν αφήσω την απόφαση αυτή, να τονίσω ότι ο επακριβής καθορισμός της συνεισφοράς του κάθε διαδίκου στη διατροφή των παιδιών τους αποτελεί θέμα που θα εξεταστεί κατά την εκδίκαση της εναρκτήριας αίτησης, όπου το Δικαστήριο θα αξιολογήσει το σύνολο της ενώπιον του μαρτυρίας και θα εξάξει τα τελικά του συμπεράσματα.
Η όποια διαφορά δε ως προς τη συνεισφορά του κάθε γονέα, είτε πρόκειται για τον Αιτητή, είτε για την Καθ’ ης η αίτηση, δύναται να θεραπευθεί με την αναδρομικότητα του όποιου τελικού διατάγματος διατροφής ήθελε εκδοθεί.
Με βάση όλα τα πιο πάνω, εκδίδεται προσωρινό διάταγμα, μέχρι περατώσεως της κυρίως αίτησης ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου, με το οποίο διατάσσεται η Καθ’ ης η αίτηση όπως καταβάλλει στον Αιτητή, από την 01/03/2023 και την πρώτη ημέρα κάθε επόμενου μήνα, το ποσό των €127 μηνιαίως, ως η συνεισφορά της για τη διατροφή των ανηλίκων τέκνων της Ε. και Ι.
Ως προς τα έξοδα, θεωρώ ότι, υπό τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, η πιο κατάλληλη διαταγή είναι όπως ο κάθε διάδικος επωμισθεί τα δικά του.
(Υπ.) ………………………….
Δ. Κούσιου, Δ.
Πιστόν Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
/ΑΝ